Pour le match de x_pocahontas_x . D'avant je commerce avec le récit, je donne quelques informations. Et je l'écris en néerlandais;)

Het beeld dat je op de foto ziet, staat op Place de la Concorde, aan het einde van de Champs Elysees. Het is een Egyptische obelisk, 'de Obelisk van Luxor, die door de onderkoning van Egypte is geschonken. De obelisk is in 1836 op het plein neergezet, waarna de hiërogliefen erop zijn gemaakt.
Voordat deze obelisk geplaatst werd, werden op dit plein de executies met de guillotine uitgevoerd. Deze obelisk is ook daar een herinnering aan.

Bon. Le récit. Aussi en néerlandais.

De grote 'paal' op het Place de la Concorde

Vanaf een afstandje volg ik al een tijdje het Nederlandse gezin dat nu sinds ongeveer een week in de stad verblijft. Genietend van de indrukwekkende bouwwerken verkennen ze rustig op eigen gelegenheid Parijs. Zonet hebben ze de Arc de Triomphe bekeken en bewonderd en nu loopt het gezin langs de bekendste straat van Parijs: de Champs Élysées. Moeder houdt angstvallig de twee jongste kinderen stevig vast. "Bij mama blijven hoor," zegt ze steeds.

Dochterlief wil steeds alle winkels in tot grote erfenis van haar vader en broer. Na een tijdje is vader het zat. "Dat was de laatste winkel, Lize! We lopen nu direct door zonder steeds te stoppen."

Eindelijk, na veel gezeur, gezucht, winkels en mooie architectuur, komt het gezin aan op een groot plein. Vier rijen auto's wachten op groen licht en rijden er dan met grote snelheid vandoor. "Bij mama blijven!" waarschuwt moeder nog eens. Eindelijk. De weg kan worden overgestoken. De kinderen draaien rond en rond en kijken met open moet naar het plein, de auto's en de fonteinen.
"Zo, en dit is nu Place de la Concorde," zegt vader.

Op het plein zijn twee grote fonteinen te zien. Het door de tijd groen geworden brons wordt gesierd met prachtige gouden beelden. Van bovenaf komt het water uit de fontein en valt over de beelden, waarna het wordt opgevangen in de bronzen schaal. Het grote, hoge bouwsel in het midden trekt blijkbaar de aandacht.

"Mama, wat is die grote paal daar?" Het negenjarige jongetje rent naar zijn moeder en wijst ondertussen naar het bouwsel.
"Dat moet je aan papa vragen, Mark."
"Waar is papa dan?" Mark kijkt in het rond of hij zijn vader ziet.
"Daar." Moeder wijst naar links. "Naast je zus," zegt ze.
Mark knikt en rent ervandoor.

"Papa, papa, papa!" Vader kijkt om en ziet zijn zoontje naar hem toe komen rennen.
"Wat is die grote paal," vraagt Mark hijgend.
"Dat is een oude Egyptische obelisk," antwoordt vader.
"Wat is een obe-dingens? Hoe zeg je dat ook alweer?"
Vader glimlacht. "Een obelisk. Kom we gaan even op dat muurtje zitten, dan vertel ik je een verhaal."
Mark knikt. Ondertussen herhaalt hij steeds het woord. "Obe-lisk. Obe-lisk. Obelisk."
Vader tilt Mark op het muurtje en gaat er dan zelf ook op zitten.
"Ik ga je een verhaal vertellen. Luister maar."

"Heel, heel vroeger, toen zelfs opa en oma nog niet geboren waren, was er in Frankrijk een koning. Een koning die zichzelf héél belangrijk vond. En weet je wat die koning deed?" Mark schud zijn hoofd.

"Ik ben koning Lodewijk de Tiende." Vader zette een zware, rare stem op en Mark schaterde het uit. Papa ging een verhaal vertellen!
Vader keek hem aan. "Ik ben koning Lodewijk de Tiende," begon vader opnieuw. " 'Ik ben de allerbelangrijkste man van Frankrijk en daarom wil ik een standbeeld van mijzelf in Parijs.' De wil van de koning was wet en dus ging een hele belangrijke meneer van de koning naar de beste beeldhouwer van het land.
'Meneer de beeldhouwer, de koning wilt een standbeeld van zichzelf hebben. Die moet u maken en hij moet over drie weken af zijn,' zei de belangrijke meneer van de koning.
Maar drie weken, dacht de beeldhouwer. Dat is niet zoveel. Ik zal heel hard moeten werken. Hij knikte en begon direct.

Na drie weken was het standbeeld net op tijd klaar en werd neergezet op de plek van de obelisk. Maar ja, de koning ging na een tijdje dood en er kwam een nieuwe koning. En ook die ging dood. Na heel veel koningen was er een koning die veel mensen wilde vermoorden. Dat was koning Lodewijk de Zestiende.

Er was een hele slimme meneer, een uitvinder. Die heette Guillotin. Meneer Guillotin ging naar de koning en zei: 'Majesteit, ik heb een machine uitgevonden waarmee uit heel snel mensen mee kunt vermoorden.'
'Dat is prachtig!' riep de koning uit. 'Zet hem direct maar ergens neer, dan kunnen we hem vanavond nog gebruiken.'
'Maar koning,' zei meneer Guillotin. 'Er is helemaal geen plek meer in de stad.'
De koning dacht na. Hij dacht en dacht en dacht, maar hij kon geen plek bedenken waar de machine kon staan.

'François!' riep de koning. Er kwam een klein oud meneertje met een witte baard aangelopen. 'Tot uw dienst, koning,' zei hij.
'Waar kunnen we de machine van meneer Guillotin neerzetten?' vroeg de koning.
'U zult iets moeten verwijderen, Majesteit. Maar u kunt dan wel dat standbeeld van de overleden koning Lodewijk de Tiende weghalen,' zei de wijze oude meneer.
'Geweldig plan! Bedankt voor je raad.' De koning wapperde met zijn hand en de meneer strompelde langzaam weg.

De volgende ochtend stonden er veel mensen rond het standbeeld. Grote, sterke mannen waren met paarden bezig om het standbeeld weg te halen. Na twee dagen hard werken was het eindelijk zo ver. Er was plek voor de machine van meneer Guillotin, die ondertussen de Guillotine was genoemd. De Guillotine werd geplaatst en nog diezelfde avond werden hij in gebruik genomen. Mensen keken toe hoe anderen soms om zinloze redenen werden vermoord.
Het werd nog onrustiger in Frankrijk. Op een gegeven moment kwam zelfs het volk in opstand en is de koning, die dit zo'n goede manier vond om mensen te vermoorden, samen met zijn vrouw vermoord.

Later werd de Guillotine weggehaald en het plein was weer leeg. Heel veel jaren later was het plein een symbool geworden van eenheid en verzoening. De Fransen hadden er alleen nog niks voor om op het plein te zetten. Wel hadden ze de naam verandert naar de naam die het plein nu heeft: Place de la Concorde. Maar op een dag kreeg de koning een brief uit Egypte." Vader deed alsof hij een brief openmaakte en begon met lezen.

"Beste koning Karel de Tiende van Frankrijk,

Ik, onderkoning Mohammed Ali van Egypte, heb gehoord dat jullie een bouwwerk zoeken om op een plein in Parijs te plaatsen. Ik schenk jullie namens alle Egyptenaren een oude Egyptische Obelisk. Hij is 23 meter hoog, gebouwd door koning Ramses de Tweede en komt uit onze geweldige stad Luxor. Ik stuur hem naar jullie toe.

Gegroet,

Onderkoning van Egypte, Mohammed Ali"
Vader rolde de zogenaamde brief weer op en ging verder.

"Koning Karel las de brief nog eens goed door, knikte eens en liet toen terug schrijven dat hij de obelisk wel wilde hebben. Daarop stuurde Mohammed Ali de obelisk per boot naar Frankrijk. Daar werd hij met veel mankracht en paarden naar Parijs gebracht en op zijn plek gezet.
Koning Karel knikte tevreden. 'Prima. Laat maar staan, zo. Als dank aan Egypte zullen wij in de obelisk het vervoer van de boot vertellen in hiërogliefenschrift.'
De koning koos de beste mensen uit om dat voor hem te doen en eindelijk, eindelijk, had het plein een mooi bouwwerk om voor altijd te laten staan."

Vader keek Mark aan. "Dat is dus het verhaal van deze obelisk. Snap je het een beetje?"
"Ja hoor, het was een leuk verhaal," knikte Mark. "Gaan we nu weer verder?"

Ik lachte stilletjes in mezelf. Vanachter een struik had ik alles gevolgd. De hele tijd had Mark ademloos zitten luisteren, maar hij leek het alweer vergeten te zijn. Prachtig.

----------
1197 mots