Μικρό trigger (ή και μεγάλο). Δεν με έχετε συνηθίσει σε τέτοια αλλά το βάιμπ θα είναι α επιστρέφω στο era που έγραφα το Guns and Roses, δηλαδή λίγο μυστήριο, λίγο ψωροτρομοδενξερωγωτι, αλλά οχτώ χρόνια ωρίμανσης. Οπότε περιέχονται:

ερωτικές σκηνές,
σκηνές βίας
χυδαία και κακή φρασεολογία,
ψυχολογικά στρεσογόνες ίσως για κάποιους σκηνές,
εντάξει θα έχει κάπου και καμιά αχτίδα ήλιου, τι στο καλό, δεν το πάμε με το ένα πόδι στον τάφο.

Διαβάζετε με δική σας ευθύνη.

___________________________________________

Σε ένα μικρό, μαύρο τετράδιο, η κοπέλα έγραφε σχεδόν με κλειστά τα μάτια. Η μύτη του μολυβιού κινούνταν μόνη της, με το μυαλό της να τρέχει στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε πράγματα που ήθελε, σε πράγματα που ένιωθε και σε εκείνα που ακόμα δεν είχαν γίνει. Οι σκέψεις της έπεφταν βροχή η μία μετά την άλλη, ακριβώς όπως τις είχε ονειρευτεί μέσα στο βράδυ. Δεν θα σταματούσε μέχρι η ανάσα της να παγώσει. Θα έγραφε, θα γύριζε σελίδες, οι λεπτομέρειες να καίνε το κορμί της. Κάπου κάπου θυμόταν να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Τη βοηθούσε να σκέφτεται πως αυτό δεν ήταν αληθινό, είχε περάσει, περνούσε και θα περνούσε κάποτε. Αν το ήθελε εκείνη. Και αν την παρακαλούσε κάποιος.

Θύμιζε σενάριο, αυτοτελή κεφάλαια βιβλίου. Πρωταγωνιστής ήταν ο άνδρας που είχε γνωρίσει πριν λίγες μέρες. Το όνομά του θα έμενε άγνωστο. Χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα με βάση κάτι που την είχε μαγέψει στους άνδρες. Το δικό του ήταν Σκάι (=ουρανός) για το χρώμα των ματιών του. Η τρικυμία που τώρα την ξυπνούσε από ένα όνειρο σκοτεινό και όμορφο μαζί. Αυτή που δεν θα ξεχνούσε ποτέ, καμιά στιγμή. Αυτό το σενάριο θα ήταν μεγάλο. Ένα κεφάλαιο και μετά το επόμενο.

Θαρρείς χαλάρωσε και άλλο το κορμί της ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Το μαξιλάρι που βρισκόταν κάποτε να στηρίζει το κεφάλι της, την είχε απογοητεύσει προ πολλού. Στο αδύναμο φως της λάμπας δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν η κουβέρτα που βρισκόταν στα πόδια της έκρυβε και εκείνη κάποιο ακόμα μαξιλάρι. Το χέρι της σταμάτησε να γράφει και τα βλέφαρά της έκλεισαν ελαφρά. Τώρα το σενάριο ήταν μπροστά στα μάτια της. Δεν χρειαζόταν κανένα μαξιλάρι, κανένα βοήθημα. Στο μικρό της ψεύτικο σενάριο δεν ήταν καν στο κρεβάτι της.

Ήταν κάπου αλλού. Μέσα στην αγκαλιά του.

Τον ένιωθε πάνω της. Αναρωτιόταν αν ήταν βαρύς γιατί αυτό το βάρος ήταν ότι χρειαζόταν στην μοναξιά της. Κάποιον να ξαπλώνει από πάνω της. Ήταν λες και τα ακροδάχτυλά του άγγιζαν τους γοφούς της νοερά, σαν μικρές στάλες της βροχής να πέφτουν στο κορμί της. Αναστέναξε έναν ψίθυρο μικρό, δεν ήθελε να την ακούσει κανείς. Μετά λίγο πιο δυνατό. Μετά ακόμα λίγο.

Λες και ήταν μέσα της.

Λες και ήταν ένα με το κορμί της. 

Λες και ήταν εκεί.

Χμ, τελείωσε. Κάπως άγαρμπα, αλλά τουλάχιστον ολοκλήρωσε. Δεν ήταν πλέον κανένα παιδάκι, όμως ήταν σαν την πρώτη της φορά.

Σηκώθηκε και πλύθηκε. Τα καστανά μάτια της δεν έκρυβαν την αϋπνία που την είχε κυριεύσει τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά τουλάχιστον οι μέρες πλέον περνούσαν εύκολα. Χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή. 

Έκλεισε το φως και στάθηκε για λίγο στο παράθυρο. Είδε το σκούρο αυτοκίνητο παρκαρισμένο κάτω από την πολυκατοικία της. Ένα χέρι κρεμόταν έξω από το ανοιχτό παράθυρο και το τσιγάρο έκαιγε τα δάχτυλά του. Ήταν εκεί, κάτω από το σπίτι της, κάθε βράδυ όπως της είχε υποσχεθεί. «Θα σε προστατέψω.» είχε πει, «Δεν θα σου συμβεί τίποτα.». Ούτε οι κεραυνοί τον είχαν πάρει μακριά της. 

Απλά ήλπιζε, για μια φορά, για ένα βράδυ, να ανέβει πάνω. Να τον ρωτήσει αν αυτά που σκεφτόταν για αυτόν ήταν αληθινά. Αν ήταν όντως όσο βαρύς τον ήθελε. Για ένα βράδυ, παρακαλούσε από μέσα της, να ερχόταν απλώς να ξαπλώσει από πάνω της.

Στο σκοτάδι, έβλεπε μόνο αυτό που ήθελε να δει. Τον άνδρα που είχε ονειρευτεί.

Στο σκοτάδι, μπορούσες να κρυφτείς.

Και πίσω από τα δέντρα, αυτός από τον οποίο θα την προστάτευε ήταν εκεί.

Είχε και αυτός τα δικά του όνειρα. Δεν ήταν ο καπνιστής που την κοιτούσε από το αυτοκίνητο, ήταν κάποιος τελείως διαφορετικός. Δεν είχε την αυτοπεποίθησή του, βασικά, δεν είχε τίποτα που να του μοιάζει. 

Ο άνδρας πήρε μια βαθιά ανάσα. Το κοριτσάκι του θα κοιμόταν ήρεμο απόψε. Θα τον σκέφτονταν αυτό το βράδυ; Θα ήταν στα γλυκά της όνειρα; 

Τσαλάκωσε το χαρτί στην τσέπη του. Αυτή δεν ήταν όπως οι άλλες. Ήταν διαφορετική. Ήταν ήδη σπασμένη. Απλά έπρεπε να βρει τρόπο να την κολλήσει ξανά. Ήθελε χρόνο, χρόνο πολύ. Με αργά, προσεκτικά βήματα. Απόψε το βράδυ θα την άφηνε. Θα επέστρεφε άλλη στιγμή. Θα γινόταν δικιά του.

Ο άνδρας τεντώθηκε πριν ξεκινήσει να τρέχει ήρεμος. Τα βήματά του ήταν τα μόνα που ακούγονταν στην βροχή. Πέρασε μπροστά από το παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Εκείνο που είχε μέσα τον καπνιστή.

«Όλα καλά φίλε;» τον ρώτησε λες και ήταν ανήσυχος. Ήθελε να ακούσει τη φωνή του, αυτού του άνδρα που την πρόλαβε πριν κάνει ο ίδιος την κίνησή του. «Περιμένεις κάποιον;»

Ο τύπος τον κοίταξε με παγωμένα μάτια. Είχε μια ερευνητική έκφραση, σαν να τον μελετούσε. «Ναι. Εσύ τρέχεις μέσα στη βροχή τέτοια ώρα;»

«Βεβαίως. Τότε οι δρόμοι είναι δικοί μου. Χαλαρώνεις, χωρίς άγχος.» είχε τη δικαιολογία έτοιμη. Μετά, πρόσθεσε μια δόση ειρωνείας. «Να προσέχεις. Κυκλοφορούν πολλοί περίεργοι εδώ γύρω.»

Ο καπνιστής απλώς ένευσε και εκείνος έτρεξε μακριά. Γύρισε μονάχα μια στιγμή να δει ξανά το αυτοκίνητο, να απομνημονεύσει τις πινακίδες. Έπρεπε να ξέρει τέτοια πράγματα. Αν ο τύπος αποδεικνύονταν εμπόδιο, καλό ήταν να τον βγάλει εκτός με κάθε μέσο. 

Έστριψε στον κεντρικό δρόμο και εξαφανίστηκε όσο γρήγορα εμφανίστηκε. Ένα πρόσωπο ξεχασμένο. 

Για λίγο. Υπομονή.

soundtrack: Sogno l'amore-Andrea Laszlo de Simone

_____________________________________________________

Α/Ν Ξεκινάω μεταπτυχιακό, είμαι ένα βήμα πριν την απόλυση από τη δουλειά και κάπου στο ενδιάμεσο νομίζω έχω γεράσει ογδόντα χρόνια. Αλήθεια σας λέω, αυτή η ιστορία γράφεται για πλάκα, δεν παίζει να κατέβει ακόμα και αν δεν ολοκληρωθεί. Οπότε πάμε και βλέπουμε. Αν έχω τρομερή όρεξη θα κάνουμε πάρτι.

Επίσης θέλω λίγο να σχολιάσουμε το εξώφυλλο. Αν καταλάβετε τι γράφει από πίσω συγχαρητήρια, θα είμαι η μόνη με προβλήματα οράσεως.

ΑΝ Η ΕΦΑΡΜΟΓΉ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΆΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ Ή ΚΑΠΟΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΛΙ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΟ ΤΩΡΑ δεν ξέρω τι θα κάνω αλλά κάτι θα κάνω.

Άντε, άντε άντε!!

DL