It was a cold lonely night.

I still miss him.

Miss his touch.

Miss his kiss.

Miss the way he said that he love me.

Pero sa isang iglap, naglaho ang lahat ng 'yun nang nawala sya sa akin.

I can’t find a reason to let go.

Hindi ko alam kung saan ba ako nagkamali, saan ba ako ngkulang?

Hindi pa ba sapat yung pagmamahal ko sa kanya?

Hindi pa ba sapat na sinuway ko yung magulang ko para sa kanya?

Hindi pa ba sapat ng pinaglaban ko sya sa mga kaibigan ko?

Lahat yun ginawa ko para sa kanya, kaso anong nangyari? Iniwan nya pa rin ako.

Ang sakit. Sobrang sakit!

Para na akong mamamatay.

“I never should have let you go.”

Gusto kong sabihin sa kanya yun, kaso huli na.

Naalala ko pa yung mga sinabi mo sa akin noon.

Sabi mo mahal na mahal mo ako.

Sabi mo magiging masaya tayo habang buhay.

Sabi mo bubuo tayo ng pamilya.

Sabi mo tatanda tayo ng magkasama.

Sabi mo hindi mo ako iiwan. Sinabi mo yun. Sinabi mo.

Pero nasaan ka na? Bakit wala ka sa tabi?

“I need you here beside me. It’s just no good to feel this way.”

Gusto kong sabihin sa kanya yun, kaso hindi nya na maririnig.

Gusto ko syang sumbatan! Sumabatan dahil iniwan nya akong mag-isa.

Sumbatan dahil hindi nya tinupad yung pangako nya.

Pero bakit ganun? Hindi ko magawang magalit sayo?

Bakit hanggang ngayon mahal pa rin kita?

Bakit hindi ko magawang kalimutan ka?

Sometimes I wake up crying at night.

Sometimes I scream out your name.

Sometimes I wait in front of my door, and wishing you’ll come back.

“Mahal kita Samantha. Mahal na Mahal.”

Yun ang huling mga salita na narinig ko sa kanya.

“Mahal mo ako diba? Bakit mo ako iniwan?”

Bakit ka nawala?

Bakit ka namatay?

“I’m sorry Ms. Samantha, he didn’t make it.”

“Doc. No! Save him please! Save him!”

“I’m sorry.”

Hindi ko pa rin makalimutan yun.

Nilapitan ko ang nakahiga nyang katawan, tinanggal ang kumot na nakatakip sa mukha nya.

Bakit ganun? Ang putla nya na.

“A-Ano pang ginagawa mo dyan? Tumayo ka na. Anniversary n-natin ngayon diba? Hindi mo pa ako binabati.”

Nag-umpisa ng magtubig ang mata ko.

Naririharapan na rin ako huminga nun.

“Ang daya-daya mo naman eh! Paano na tayo? Pumayag na sila Mommy sa relasyon natin! Ngayon mo pa ba ako iiwan?”

Wala akong natanggap na sagot sa kanya nun.

Pumapasok na sa utak ko ang nangyayari ngayon.

Wala na sya. Wala na syang buhay.

“No! No! Arnel! Please!!!”

“Samantha, tama na.”

Inawat ako ng Mommy ko.

“No Mommy! Hindi ako iiwan ni Arnel! Nangako sya akin eh!”

“Wala na sya Samantha.”

“A-Arnel..”

Hindi ko naman kailangang mag move on diba?

Hindi ko naman kailangang kalimutan sya.

Kasi kahit alam kong wala na sya, mahal na mahal pa rin namin ang isa’t-isa.

Kami pa rin hanggang huli diba?

Pumatong ako sa upuan, isinabit ko na ang lubid sa puno, ipinasok ko ang ulo ko sa nakabuhol na lubid.

“Magsasama na rin tayo Arnel. Habang buhay.”

Huling salita na sinabi ko bago ako bumaba sa upuan.

“Samantha.. Samantha..”

Dumilat ako.

Arnel?

“Hi Samantha.”

“Arnel.”

Niyakap nya ako.

“Mahal na mahal kita Samantha.”

“Mahal na mahal din kita Arnel.”

At ngayon matutupad nya na ang pangako nya, magsasama na kami ng napaka tagal.

 ---

Thanks SilverxTwilight sa cover!