Po kilku dniach od wyjazdu SooWoo, MiRi zaczęła szukać na internecie ofert pracy. I w końcu znalazła. Zdecydowała się jednak na początku nie wspominać o tym Jeonggukowi, ponieważ ten z pewnością chciałby ją od tego pomysłu odwieść.

     W poniedziałek, czyli dzisiaj, była umówiona na rozmowę kwalifikacyjną w głównym biurze pewnego marketu, który znajdował się niedaleko ich apartamentu, co bardzo jej się podobało. Spożywka może niekoniecznie jest czymś, w czym miała okazję się sprawdzić lub czymś, co lubi, ale ma zamiar podjąć się pracy tylko i wyłącznie dla pieniędzy i odciążenia Jeongguka. A w niedalekiej przyszłości ma w planach również zapisać się na kurs prawa jazdy, co wiadomo - łączy się z ogromnym wydatkiem.

     Jej chłopaka w zasadzie od samego rana nie było w domu. Umówił się z ich przyjaciółmi na obrzeżach w celu opracowania planu ukarania Hyunjina. Ale ona tego powodu nie znała, ponieważ Jeongguk postanowił zrobić z tego wielką tajemnicę i jedyne, co powiedział, gdy wychodził, to to, że musi się spotkać z resztą i nie wie kiedy wróci.

     MiRi postanowiła wykorzystać ten fakt i dlatego zaczęła się powoli szykować, ponieważ zegar wskazywał już godzinę prawie dwunastą, a ona umówiona była na czternastą.

     Na spokojnie wzięła chłodny prysznic i umyła włosy. Zadbała odpowiednio o swoją twarz i powoli zaczęła ubierać się w elegancko wyglądającą sukienkę. Wysuszyła już także swoje włosy i spięła je w byle jakiego kucyka. Dopasowała również buty, które były na niewysokim obcasie.

I gdy skończyła się szykować, to okazało się, że musi już wychodzić.

Prawdopodobnie wyglądała dziwnie, będąc ubraną tak elegancko na rozmowę o pracę w zwykłym markecie, ale bardzo zależało jej na niej, dlatego chciała zrobić, na być może przyszłym pracodawcy, jak najlepsze wrażenie, aby na pewno zdecydował się ją zatrudnić.

//

     Przed godziną piętnastą rozmowa się zakończyła. Osoba, która ją przeprowadzała, była bardzo miłym i sympatycznym mężczyzną, który oznajmił, że ma na dzisiaj umówione jeszcze jedno spotkanie, dlatego zadzwoni do niej jutro i da znać czy jest zatrudniona, czy też może nie.

     Była już trochę głodna, ponieważ jedyny posiłek, jaki dzisiaj zjadła, to jogurt i to w dodatku wcześnie rano. Udała się więc do jednej z jej ulubionych restauracji i zamówiła to, na co miała w tamtej chwili ochotę.

     Wyjęła z torby swój telefon i zaczęła przeglądać media społecznościowe.

— Ale szmata — zaśmiała się, gdy na stronie głównej pojawiło jej się zdjęcie „koleżanki" ze szkoły.

     Po chwili otrzymała powiadomienie o nowej wiadomości, na którą bardzo się ucieszyła, ale i zaniepokoiła.

Od: HyeRa
Masz chwilę? Możemy się spotkać?

Do: HyeRa
Tak, jestem w [nazwa restauracji].

Od: HyeRa
Będę tam za jakieś dziesięć minut.

     MiRi nie wiedziała o co mogło chodzić, ponieważ jeszcze nigdy nie spotkała się z HyeRą bez reszty chłopaków. Miała nadzieję, że powód spotkania nie jest wcale taki zły, jaki jej od razu przyszedł do głowy.

//

     Po około piętnastu minutach do lokalu wpadła zziajana HyeRa, odnajdując szybko MiRi.

— Debile jebane jadą jakby chcieli, a nie mogli — rzuciła, siadając naprzeciwko koleżanki.

— Dlatego się spóźniłaś? — zaśmiała się brunetka.

— Noo, daj spokój — westchnęła.

— Coś się stało w ogóle, że chciałaś się spotkać? — MiRi zapytała niepewnie.

— A nieee — zaśmiała się. — Generalnie, to nie. Po prostu Yoongi wyszedł z samego rana i powiedział, że nie wie kiedy wróci, a mi się nudziło, więc stwierdziłam, że fajnie byłoby się spotkać.

— No to Jeongguk powiedział mi dokładnie to samo — prychnęła. — Mówił, że jedzie spotkać się z chłopakami, także nie wie kiedy wróci.

— A ty co tutaj w ogóle robisz? — HyeRa zapytała z uśmiechem.

— Byłam na rozmowie o pracę, ale nic nie wiesz, bo jak ten się dowie, to skończy się to zapewne kłótnią — wywróciła oczami.

— No spoko, ale ty nie zamierzasz mu w ogóle o tym mówić? — zapytała zmieszana.

— Zamierzam, ale to dopiero wtedy, jeśli mnie przyjdą, a dzwonić z decyzją będą do mnie dopiero jutro — wyjaśniła.

— A no dobra — przytaknęła. — A co cię tak wzięło na pracę, co?

— Chcę odłożyć trochę kasy, żebyśmy mieli z Jeonggukiem w razie czego na czarną godzinę, no i planuję też zrobić sobie w końcu prawko — zaśmiała się, gdy zobaczyła minę koleżanki.

— Dobrze myślisz — przyznała. — A czemu Jeongguk miałby się wykłócać, gdyby się dowiedział? Przecież to chyba dobrze, że chcesz was wspomóc.

— Woli, gdy siedzę w domu.

— Och, niech się nie zesra — HyeRa wywróciła oczami. — A co z tym chłopcem w ogóle? Za ten pożar odpowiedzialny jest twój pojebany były, tak?

— Najprawdopodobniej tak — przytaknęła. — Chcę, żeby za to odpowiedział i nie wiem... Może powinnam iść zgłosić to na policję? — zapytała cicho, nie dając koleżance czasu na odpowiedź. — No nie, to bez sensu. Nie mam przecież żadnych dowodów, które mogłyby o tym świadczyć.

— Naprawdę żadnych? — zdziwiła się HyeRa.

— Chociaż! — powiedziała głośniej. — Mam wiadomości, w których mi groził, że odbierze mi wszystko i wszystkich.

— No! I to już coś — uśmiechnęła się HyeRa. — To co? Jedziemy to zgłosić?

— Nie... Jeszcze nie — westchnęła. — Najpierw chciałabym o tym porozmawiać jeszcze z Jeonggukiem.

//

     Po okołu dwóch godzinach siedzenia w restauracji, HyeRa postanowiła się zbierać, ponieważ dostała telefon od Yoongiego, że ten wrócił już do domu. Natomiast MiRi w dalszym ciągu nie uzyskała od swojego chłopaka żadnej wiadomości. Dlatego sama postanowiła do niego zadzwonić.

— Halo? — usłyszała po drugiej stronie słuchawki roześmiany głos Jeongguka.

— Gdzie teraz jesteś? — zapytała ze zmarszczonymi brwiami.

— No z chłopakami nadal w tym domu — rzucił obojętnie, a MiRi usłyszała w tle głośny śmiech, który ani trochę nie przypominał któregokolwiek z chłopaków. Postanowiła jednak to zignorować. W końcu miał prawo mieć również koleżanki.

— A kiedy wracasz? — zapytała, spoglądając na duży zegar na ścianie w restauracji, który wskazywał godzinę siedemnastą.

— Nie wiem, pewnie niedługo — rzucił krótko, po czym szybko się rozłączył, co nie do końca jej się spodobało.

     Nałożyła torbę na ramię i wyszła z restauracji, kierując się do domu. Zatrzymała się jeszcze przy budce z kawą, którą uwielbiała. Musiała jakoś poprawić sobie humor.

//

Około godziny dwudziestej Jeongguk w końcu wrócił do domu. Rozsiadł się na kanapie, włączając telewizor, który MiRi od razu wyłączyła.

— Co ty robisz?! — zapytał pretensjonalnie.

— Musimy porozmawiać — oznajmiła, siadając obok niego.

— Niby o czym?

— Słuchaj, o co ci chodzi? — zmarszczyła brwi. — Od wczoraj jesteś w stosunku do mnie bardzo oschły.

— Nie jestem — od razu zaprzeczył.

— Odnoszę inne wrażenie — westchnęła.

— Wszystko jest dobrze — zapewnił, składając na jej ustach krótki pocałunek.

— Ale to nie jest to, o czym chciałam z tobą porozmawiać — oznajmiła, a Jeongguk natychmiast postanowił się ulotnić. Nieskutecznie. MiRi złapała za szlufkę od jego spodni, zatrzymując go w miejscu. — Gdzie leziesz?

— Odlać się — oznajmił, ponownie próbując szybko stamtąd pójść, ale ona użyła również drugiej swojej ręki i złapała za kolejną szlufkę. Jeongguk stał teraz na wprost niej. Złapał za jej dłonie, które stopniowo traciły na sile.

— Wytrzymasz. Jesteś dużym chłopcem — uśmiechnęła się złośliwie, a Jeongguk ponownie usiadł na swoim miejscu.

— To o czym chciałaś porozmawiać?

— Spotkałam się z dzisiaj HyeRą i rozmawiałam z nią trochę o tym pożarze — oznajmiła.

— No i co? — usiadł w dużym rozkroku, odchylając głowę do tyłu.

— No i postanowiłam, że trzeba iść z tym na policję.

— Co zrobić?! — parsknął. — Nie, na żadną policję nie idziesz.

— Dlaczego nie?! — zdziwiła się, wstając z kanapy i stając naprzeciwko chłopaka. — Mam SMSy z groźbami.

— No i chuj — powiedział zdenerwowanym głosem.

— To co ty zamierzasz zrobić?! — krzyknęła bezradnie.

— Sami wymierzymy karę.

— I co ci to da? — parsknęła.

— Satysfakcję — uniósł jedną brew w górę.

— A wiesz co mi da satysfakcję? — postanowiła wykorzystać chwilę i powiedzieć mu o rozmowie, na której dzisiaj była. — Praca.

— Ale ty do żadnej pracy się nie wybierasz — uśmiechnął się złośliwie.

— To się okaże jutro — spojrzała na niego z małym uśmieszkiem.

— Co? — zmarszczył brwi.

— Byłam dzisiaj na rozmowie kwalifikacyjnej i pewien miły pan da mi jutro znać czy mnie przyjęli — wyjaśniła.

— Ja pierdole — powiedział pod nosem, szybko idąc do łazienki.

     A MiRi przetarła swoje zmęczone oczy i zaczęła obserwować niebo.

     Miała już serdecznie dość tego dnia.

//

4/4

mamy koniec maratonu i tym samym już pięćdziesiąty rozdział, a ja nie mam pojęcia kiedy to zleciało:(

next na pewno nie pojawi się jutro, ponieważ jestem zmęczona pisaniem rozdziałów do maratonu i chciałabym zrobić sobie kilkudniową przerwę od pisania

dziękuję Wam bardzo za 7K gwiazdek pod tą książką!