mom

24 Jun

Mata Hoseok terlelap sepi. Wajahnya pucat lesi. Terserlah satu kesalan di wajahnya.

Hajatnya mahu dikenali oleh ibunya masih tak tercapai.

Ibunya dijaga oleh pembantu rumah untuk seketika.





Jung Hoseok, 34 tahun.

Meninggal dunia akibat kanser paru-paru.

Meninggalkan seorang isteri yang sarat mengandung 5 bulan dan seorang anak lelaki berusia 10 tahun.

Ibu diiring perlahan ke arah keranda Hoseok.

"Ibu, Hoseok dah pergi." Ryujin memeluk ibunya.

"Siapa Hoseok?" Ibu memandang Ryujin.

"Anak ibu, ibu."

Ibu memandang wajah Hoseok.

"Siapa yang meninggal ini?" Soal ibu.

"Hoseok, ibu." Ryujin menangis.

Tanpa diduga, tangan ibu mengusap dahi Hoseok.

Ryujin semakin sebak.

Lama ibu mengusap dahi Hoseok.

Salah satu hajat Hoseok tercapai.

Tahniah, Jung Hoseok.

-•~•-

Malam kehilangan Hoseok, Ryujin menjalankan rutin biasa Hoseok. Menggantikan kerjanya.

Memberi ibu ubat.

Mengusap dahi ibu sehingga ibu tidur.

Merenung wajah ibu ketika tidur.

Ryujin memberi ubat kepada ibu yang merenung keluar tingkap.

"Ibu, ubat." Panggil Ryujin.

Ibu diam tidak menoleh.

"Ibu, kenapa ibu menangis?" Ryujin mendekati ibu.

"Saya tak tahu. Tapi hati saya sangat sedih. Hati saya sangat perit. Hati saya rasa kehilangan. Hati saya kekosongan." Ibu menangis.

Ryujin sebak lalu memeluk ibu.



Mungkin seorang ibu berusia 79 tahun ini, hilang ingatannya.

Namun, kasih seorang ibu takkan pernah hilang sejak mereka bergelar ibu.

Kerana itulah insan bergelar ibu.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top