mom

Jung Hoseok, 15 tahun.

"Jung Hoseok!!" Laung seorang gadis berambut hitam paras leher.

Hoseok toleh dengan keraguan.

"Shin Ryujin! Kenapa panggil aku?" Berlari anak Hoseok ke arah kawannya.

"Jom. Aku ada hal nak cakap sikit." Ryujin pantas mengapai tangan Hoseok.

Gadis bersifat kasar itu di pandang pelik.

"Okay."

-•~•-

"Apahal, Ryujin?" Hoseok masih tertunggu.

Dari tadika dia berkawan dengan Ryujin. Selalu saja kawannya ini membuat dirinya gembira.

"Hoseok, kau tahukan kita dah lama berkawan?" Ryujin memandang Hoseok.

"Tahu."

"Hoseok, kau selesa dengan aku?" Ryujin nampak risau.

"Kalau tak, takda aku kawan kaulah." Heoseok ketawa kecil.

"Kau kenapa sebenarnya, Ryujin?" Hoseok pelik.

"Pernah tak kau pandang aku sebagai perempuan mahupun gadis-- sama saja maksudnya." Keluh Ryujin.

"Kau memang perempuankan? Takkan aku nak pandang kau sebagai pengkid?" Hoseok makin pelik dengan sikap Ryujin.

"Bukan tu, sekejap! Aku terus terang jelah. Aku suka kau. Macam mana?" Ryujin memandang Hoseok.

"Huh?" Hoseok tergamam.

"Maafkan aku." Ryujin tunduk.

"Aku tak tahu. Aku dah janji dengan ibu untuk belajar saja. Aku kena tanya ibu dulu." Hoseok serba salah.

"Tak boleh ke kalau diam-diam?" Ryujin gelabah. Malu mungkin.

"Mana boleh. Marah ibu aku nanti." Hoseok geleng.

"Kau memang anak manja." Ryujin jeling.

"Maaf." Hoseok kesal.

"Kau takda perasaan ke dengan aku?" Soal Ryujin.

Perlahan-lahan Hoseok geleng.

"Tapi kau paling rapat dengan aku. Ibu tahu kita kawan. Ibu tahu kita rapat. Kau jangan risau, kita masih kawan." Hoseok cuba memujuk.

"Apa-apa jelah." Ryujin jalan meninggalkan Hoseok.

------

Ibu, memang Ryujin macam lelaki. Memang Ryujin kasar. Tapi baik dia, tak ubah macam seorang gadis yang baik.

Ibu, disebabkan semua tu. Ryujin lebih banyak memendam. Dulu dia rajin cerita segala dengan Hoseok.

Ibu, Ryujin memang seorang gadis yang baik.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top