love

Ibu aku merupakan seorang pesakit Alzheimer.

Penyakit yang biasa kau dengar.

Adakah bagi aku semua ini biasa?

Tak.


Sikit pun.


Kau rasa biasa ke bila ibu kau tak ingat wajah kau?



Kau pikir biasa ke bila ibu kau tak ingat yang dia lahirkan kau?




Kau pikir biasa ke bila ibu kau tak ingat nama kau?



Kau pikir biasa ke bila ibu kau lansung tak ingat yang kau wujud?


Tak ingat dengan lupa. Kedua perkara itu lain bagi aku.

Bagi aku, lupa itu sesuatu yang kita boleh bertindak selepas kita ingat sesuatu.

Kau lupa beli bawang, kau boleh beli bawang balik.

Tak ingat. Benda yang lansung tak tahu.

Kau lansung tak ingat yang kau ada kelas esok. At the end, kau tak pergi kelas sebab kau tak ingat.

Ibu aku tak kenal siapa aku.

Ibu aku tak ingat muka aku.

Ibu aku tak tahu siapa aku.


Aku ibarat rumput yang tumbuh secara tiba-tiba.

Aku rasa, kalau aku mati, ibu aku takkan kisahkan pasal aku.

Kenapa?

Sebab dia tak tahu aku.

Aku nak ibu sihat.

Tapi,

Alzheimer suatu penyakit yang masih belum ada penawar.

Penuh perasaan cemburu saat aku keluar berjalan-jalan.

Aku bagaikan kosong. Dunia aku terhenti begitu saja.

Kadangkala aku rasa, manusia yang tiada erti hargai pada ibu bapa, boleh lenyap dalam dunia ni.

Satu lantunan suara nyaring pada ibu bapa mereka, bagaikan muzik bagi mereka. Asyik sungguh memperlekehkan ibu bapa mereka.

Oh Tuhan, adakah ini yang dikatakan tidak adil

Aku jaga ibuku,

Aku sayang ibuku,

Aku gembirakan ibuku,

Namun mengapa harus aku yang dilupakan?

Kenapa tidak pada mereka yang tak tahu menghargai ibu bapa mereka?

Adakah aku dijadikan pengajaran buat mereka?

Adakah aku dijadikan cerita tauladan buat mereka?

Panjangkanlah umur ibuku, Tuhan.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top