Hier sta ik dan, op het podium, met mijn idolen, om te zingen en ik kan dit niet, echt niet. Maar dit is mijn kans. Ik moet hem nemen, ook al heb ik het gevoel dat ik het niet kan.

Flashback:
Ik zit op de grond, tegen de muur aan. In deze ruimte zitten zeker 20 zenuwachtige mensen. Ja, ik doe mee aan een talentenjacht. Mijn ouders hebben me opgegeven, terwijl ik zelf vind dat ik niet kan zingen. Maar het zou me, eerlijk is eerlijk, geweldig lijken om beroemd te worden, de wereld rond te rijzen, en miljoenen fans blij te maken met mijn optredens. Ik heb plankenkoorts, dat klopt. Maar het zou me echt gaaf lijken om dat te kunnen doen. Maar dan zou ik eerst deze audities moeten overleven, waar ik trouwens heel erg bang voor ben.

"Robin Coleman." Hoor ik een zware stem roepen. Ik sta op, en haal vlug mijn hand door mijn haar. De zenuwen gieren door mijn lijf. Daar gaat-ie dan. Ik moet nu gaan. Ik loop richting de deur, die de man nog voor me open had gehouden.

"Goede avond, mevrouw Coleman." Zegt een vrouw, die waarschijnlijk één van de drie juryleden is. Ik loop zenuwachtig naar het midden van de kamer.

"Welk liedje ga je zingen?" Vraagt een man, die vast en zeker een ander lid van de jury is.

"Ik ga het liedje 'You & I' van One Direction zingen." Zeg ik. Je kunt aan de trilling van mijn stem, overduidelijk de zenuwen horen.

"Begint u maar."

'I figured it out
I figured it out from black and white
Seconds and hours
Maybe they had to take some times.'

Begin ik zachtjes te zingen. Langzaam verdwijnen de zenuwen. Robin, pak je kans!

'I know how it goes
I know how it goes for wrong and right
Silence and sound
Did they ever hold each other
Tight like us
Did they ever fight like us

You and I
We don't want to be like them
We can make it till the end
Nothing can come between
You and I
Not even the gods above
Could separate the two of us
No, nothing can come between
You and I
Oh, you and I'

Het hele liedje houd ik mijn ogen dicht. Ik ben gewoon bang. Bang dat de jury het niks vindt, en daarom wil ik hun gezichtsuitdrukkingen niet zien.

Wanneer ik de laatste zin heb gezongen, en geen applaus hoor, weet ik het zeker. Ik kan niet zingen... een traan rolt over mijn wang. Ik heb het verpest.

Als ik langzaam mijn ogen open, zie ik dat de juryleden me aankijken, met tranen in hun ogen.

"Sorry, was het zo slecht?" Vraag ik voorzichtig. De vrouw schudt glimlachend haar hoofd.

"Nee, het was geweldig!"

"Correctie, fantastisch! Robin, zou ik mogen vragen hoe oud je ook al weer was?" Vraagt de vrouw.

Ik knik. "Ik ben 15."

"Dat meen je niet! Voor zo'n jonge dame, heb je een behoorlijk goede stem!"

"Bedankt, heel erg bedankt!" Roep ik.

"Ik denk dat we er allemaal wel over eens zijn, dat je door bent." Zegt de vrouw. Ik knik dankbaar, en ik loop de kamer uit. Het is gelukt!

* * *

Ik loop naar de brievenbus. Twee nieuwe brieven, zal er dan nu eindelijk een brief van de talentenjacht bij zitten?

De talentenjacht is al bijna een maand geleden. Natuurlijk, er waren zoveel audities! Dat zou nooit in een dag afgelopen kunnen zijn.

Ik kijk naar de twee brieven. Eén voor mijn moeder, en, eindelijk, één van de talentenjacht. Ik maak meteen de brief open.

Geachte Robin
Proficiat, u bent door naar de halve finale. Dat houdt in dat elke halve finalist geplaatst wordt bij een beroemdheid, waarmee u gaat optreden. U bent geplaats bij de bekende boyband 'Direction'.

Verdere uitleg ontvangt u in de mail.

Nee, dat kan niet! Ik kan niet met One Direction optreden! Ik kan hun niet eens zien, dan val ik al flauw. Laat staan met ze optreden! Ik voel me een beetje licht in mijn hoofd worden.

Ik ga optreden met Direction... Ik ga Direction zien, ze ontmoeten!

*Einde flashback*

En ja, nu sta ik dus hier. Met One Direction, samen op het podium. Ik kan het niet, maar het moet.

De eerste klanken van ' Things' galmen door de zaal.

Nu gaat het beginnen...

English:
Written By: ZaynStilinski
Nice work 😌

Dutch:
Geschreven Door: ZaynStilinski
Goed werk 😌