Ik liep door het bos en hoorde een raar geluid, maar niet zomaar een raar geluid. Ik probeerde het eerste te negeren. Als ik alleen door het donkere bos loop om 20.00, wil ik geen rare geluiden horen. Eigenlijk mag ik van mijn moeder helemaal niet door het bos lopen, om deze tijd, maar dit is de kortste weg naar huis. Het geluid blijft doorgaan, dus ik besluit mijn koptelefoon af te doen en te luisteren wat het geluid is. Nu ik wat beter luister, hoor ik dat het gehuil is. Gehuil van een klein meisje, denk ik. "Hallo?" Roep ik voorzichtig. Ik loop richting het geluid. Het is toch niet normaal dat er een klein meisje helemaal alleen in het bos aan het huilen is, op dit tijdstip. "Hallo, is daar iemand?" Roep ik nog een keer. Het gehuil komt langzaam dichterbij, dus ik loop de goede kant op.
Telkens als ik denk dat ik er bijna ben, lijkt het gehuil weer verder weg te zijn. "Is daar iemand? Ik wil je helpen?" Roep ik weer. Ik moet eerlijk bekennen, dat dit best echt is. Misschien had ik toch naar mijn moeder moeten luisteren en niet door het bos moeten lopen. Maar ik kan dit toch niet zomaar negeren. Misschien is er wel iets aan de hand met dit meisje. Dus ik blijf doorlopen, richting het gehuil. Het lijkt eindelijk weer dichterbij te komen, dus ik begin te rennen.
Het klinkt nu echt alsof het meisje een paar meter bij mij vandaan moet zijn, maar ik zie niemand. Ik kijk om heen en roep: "Hallo? Ik wil je helpen. Waar ben je?" Het gehuil gaat langzaam over in het gelach van een man. De rillingen lopen over mijn rug. Dit is echt doodeng. Ik heb geen idee meer waar ik ben, ik heb niet opgelet waar ik naartoe gelopen ben. Ik kijk weer om mij heen en probeer me te herinneren waar ik vandaan kwam. Dit kan niet goed zijn, dus ik wil hier zo snel mogelijk weg.
Ineens begint het heel hard te waaien. Het gelach wordt telkens harder, maar ik zie nog steeds niemand. Ik ben echt doodsbang en begin te rennen. Ik moet hier weg. "Mila." Hoor ik een kinderstemmetje zeggen. Ik stop even met rennen en kijk om me heen om te zien wie mijn naam zei, maar er is niemand. Er wordt in mijn oor gefluisterd: "Mila, laat me niet alleen." Maar er is niemand naast mij. Er is niemand die iets in mijn oor fluistert, dus ik begin weer te rennen. Ik moet hier echt weg. Dit kan niet waar zijn, dit kan niet echt zijn. Misschien is dit gewoon een nachtmerrie.
Ik blijf gewoon rennen. Ik heb geen idee waar ik ben en waar ik naartoe ren, maar ik blijf rennen. Ik voel dat ik ergens over struikel en ik beland op de grond. Ik spring meteen weer overeind, maar ik zie niets op de grond liggen. Er ligt niets waar ik over gestruikeld kan zijn. "Mila, help me." Wordt er weer gefluisterd. "Ga weg, laat me met rust." Schreeuw ik in paniek. Meteen ga ik weer rennen. Ik moet het bos uit zien te komen. "Mila, laat me niet achter bij hem. Help me." Ik zie de rand van het bos al en begin er naartoe te sprinten.
Als ik eindelijk het bos uit ben, stop het gelach en het gehuil meteen. Ik zucht opgelucht en ga even op de grond zitten, om op adem te komen. Mijn handen trillen enorm en moet mezelf dwingen rustig te gaan ademen. Als ik eindelijk weer op adem ben gekomen, sta ik op, om naar huis te lopen.
Zodra ik de deur open doe, komt mijn moeder naar me toe lopen. "Je bent toch niet door het bos gelopen?" Vraagt ze bezorgt. Ik schud mijn hoofd. Als ik nu de waarheid verteld, flipt ze echt. "Nee, natuurlijk niet. Hoezo?" Vraag ik. We lopen naar de bank en ze verteld: "Er is een paar minuten geleden, het lichaam van een klein meisje gevonden in het bos. Ze was al een paar dagen vermist en de politie heeft net haar lijkt gevonden."

English
Written By: XxBenjixX
That's pretty fucked up at the end haha.

Dutch:
Geschreven Door: XxBenjixX
Dat is best fucked up aan het einde haha.