POV Claire Mitchell

Ik loop hand in hand, met mijn tweelingbroer, over het strand en kan niet geloven dat wij een stel willen zijn. We kennen elkaar pas zo kort en we zijn nota bene familie, maar voor mij was het liefde op het eerste gezicht.

Mijn moeder had een paar weken geleden het schokkende bericht vertelt dat ik een tweelingbroer had, een verdomme tweelingbroer! Meteen was ik gaan zoeken, maar dat was niet echt nodig geweest. Mijn moeder had hem al gevonden en ze wilde dat ik hem ontmoette. Eerst had ik willen weigeren, uit boosheid omdat ze het me nooit verteld had, maar mijn nieuwsgierigheid had uiteindelijk gewonnen en drie dagen later zag ik hem voor het eerst.

Ik weet nog precies hoe zijn haar zat, welk shirt hij droeg en als ik mijn ogen sluit, ruik ik het geurtje weer wat hij toen ook droeg. 'Hey, ik ben Leon,' had hij gezegd en ik was met stomheid geslagen. 'Claire,' kon ik nog net uitbrengen en ik staarde hem aan. Hij was gewoon perfect. Té perfect.

Nu lopen we hier, op het strand. Niemand weet dat we hier zijn, ze zouden het afkeuren. 'Claire,' begint Leon en hij stopt met lopen. Vragend kijk ik hem aan, mijn lichtblonde haren veeg ik in een keer uit mijn gezicht. 'Ja?' 'Ik kan dit niet'. Mijn adem stokt en ik staar hem ongelovig aan.

'Kijk niet zo, Jezus! Claire, ik kan dit niet meer. Mensen kijken, ze wéten het, Claire. CLAIRE, ZE WETEN HET!' Gefrustreerd haalt hij zijn hand door zijn korte bruine haar en hij balt zijn vuisten. 'Het kan niet. Dít kan niet. Het is fout'. Hoe meer hij praat, hoe meer mijn hart in stukjes breekt. 'Maar, Leon...' 'Wat?!' Agressief kijkt hij me aan en ik durf niks meer te zeggen.

'Is... Is het nou over tussen ons?' vraag ik hakkelend na een lange stilte. De tranen springen in mijn ogen. Leon haalt mistroostig zijn schouders op. 'Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet niks meer'.

'We zouden kunnen weglopen, samen. Dan gaan we naar Frankrijk of Spanje en beginnen we opnieuw. Alsjeblieft, Leon. Ik wil je niet kwijt,' smeek ik hem. 'Kom, we gaan naar huis,' antwoordt hij alleen en hij slaat een arm om me heen.

De dagen erna slopen me. Ons moeder wil niet met ons praten, ze heeft de roddels vast gehoord. Telkens als ik haar aankijk, ontwijkt ze mijn blik. Ik denk dat ze me haat en me geen blik waardig gunt. Aan Leon heb ik ook geen steun. Hij is teruggetrokken, hij zei gisteren tegen mij dat hij moest nadenken, zijn gedachten op een rijtje moest zetten. En ik? Wat wilde ik zelf eigenlijk?

Niemand in de buurt praat meer met me. Ik moet hier weg. 'Vanavond vertrek ik,' kondig ik aan en ik werp een schuine blik op Leon. Hij reageert amper en ik vervolg: 'Als je mee wil, sta dan om elf uur op het station. Kom je niet, weet ik genoeg'.

Met een knoop in mijn maag sta ik die avond op het station. De klok geeft twee minuten voor elf aan. Zal Leon komen? Zou hij zich over zijn schaamte heen kunnen zetten? Zal hij zijn eigen weg durven kiezen? Of laat hij me achter? De wijzers tikken door. Minuten verstrijken en om vijf over elf is er nog steeds niemand te zien. Ik slik mijn tranen dapper in en haal een brief uit mijn tas. Ik zie de brief in de brievenbus verdwijnen en weet wat me te doen staat.

In de verte hoor ik het geluid van een rijdende trein. Ik ga het doen, ik ga het echt doen. De trein komt dichterbij. 'Mevrouw, u moet afstand bewaren,' zegt een man in uniform tegen me. Ik knik en doe alsof ik naar achter ga stappen, maar in plaats dat ik naar achter stap, werp ik mezelf voor de trein.

Zwart is alles wat ik daarna nog zie.

Wacht.

'Leon? Ben jij dat?' Mijn broer staat voor me, in het witte gewaad van een Engel.

Hij glimlacht.

English:
Written By: XDutchieX
This is so sad and I can't believe that this is based on a true story. That came jnto the news todag😭

Dutch:
Geschreven Door: XDutchieX
Dit is zo zielig and ik kan niet geloven dat dit gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Dat vandaag in het nieuws gekomen is😭