"Σοβαρά δεν καταλαβαίνεις πού το πάω;"με ρώτησε κουνώντας τα χέρια του πέρα δώθε.

"Εμμ,νομίζω πως όχι"του απάντησα φανερά μπερδεμένη.

Εκείνος ένωσε την παλάμη του με το κούτελό του.

"Τι σου είπα μόλις ανεβήκαμε εδώ πάνω;"είπε ξεφυσώντας.

"Οτι σου αρέσουν οι ζωγραφιές μου;"είπα και σηκώθηκε πάνω εκνευρισμένος.

"ΤΖΙΖΟΥΣ ΚΡΑΙΣΤ ΚΛΕΙΩ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΔΕΡΦΟ ΧΑΚΕΡ!"είπε υψώνωντας τον τόνο της φωνής του,πιάνωντας τα μαλλιά του.

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΕΣ"είπα και εγω διαφωτισμένη πλέον.

"Ωραία σκάσε τώρα γιατί πιάσαμε συχνότητες δελφινιών"μου είπε και σκάσαμε στα γέλια.

[...]

"Αύριο μετά το φροντιστήριο σπίτι μου.Έχουμε δουλειά να κάνουμε"μου είπε ο Αντώνης λίγο πριν βγούμε από το δωμάτιό μου.

"Ωραία.Μου γράφεις κάπου το τηλέφωνό σου για να μπορούμε να συνεννοούμαστε πιο εύκολα;"τον ρώτησα κάτι που ήθελα εδώ και μέρες.

"Ναι αμε,φέρε μου το κινητό σου"μου είπε και το έβγαλα από την τσέπη μου.

Πληκτρολόγησε τον αριθμό του και τον αποθήκευσε στις επαφές.

"Έτοιμο"είπε γελώντας και το πήρα διστακτικά κοιτώντας τον περίεργα.

"Γιατί γελάς εσυ;"τον ρώτησα και μου έκανε νόημα να δω το κινητό.

《Θεογκόμενος》

Είχε γράψει στην επαφή του,κάτι που με έκανε να τον κοιτάξω δολοφονικά.

"Θεογκόμενος;Σοβαρά τώρα;"τον ρώτησα κει εκείνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά χαμογελώντας σαν 5χρονο.

"Είσαι μεγάλη ντίβα εσύ"του είπα και έβαλε το χέρι του δραματικά στην καρδιά του,έχοντας ανοιχτό το στόμα.

"Εγώ;Εγωωωω;Με πλήγωσες τώρα"μου απάντησε τινάζοντας το μακρύ μαλλί του που δεν υπάρχει.

"Παλιο ντίβα"του είπα έχοντας σκάσει στα γέλια.

"Αν ήμουν κανονική ντίβα θα το ήξερε όλο το σχολείο νευράκια"μου είπε και συμφώνησα γελώντας.

"Αντε φέρτο μου να το αλλάξω,αν και εσύ,ντίβα μας ανεβάζεις ντίβα μας κατεβάζεις"μου είπε και του έβγαλα τη γλώσσα δίνοντας του το κινητό.

"Καλύτερα τώρα;"είπε δείχνοντάς μου την οθόνη.

《Αγκαλίτσας》

"Ναι τώρα πολύ καλύτερα"του είπα γελώντας.

"Αιντε πάμε τώρα κουνήσου"συνέχισα κάνωντας του νόημα να κατέβουμε κάτω.

"Μα τι αγενής,με διώχνετε κυρία νευράκια;"είπε με φωνή ντίβας και τον κοίταξα δολοφονικά.

"Αχ δεν θα τα πάμε καλά εμείς οι δύο.Και πρόσεχε γιατί ο νευράκιας θα αποκτήσει κανονικότατα νεύρα αν συνεχίσεις"του είπα και καλά απειλητικά αλλά εκείνος γέλασε.

"Ναι,και τι θα μου κάνεις νευράκια;"μου είπε σηκώνωντας τα φρύδια του, έχοντας ενα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό του.

"Φάπες.Πολλές φάπες"του απάντησα χαμογελώντας και με κοίταξε έτοιμος να σκάσει στα γέλια.

"Εσυ φάπες σε εμένα;Εσυ;Σε εμένα;"είπε δείχνοντας με το δάχτυλό του μία εκείνον και μία εμένα.

"Γιατί απίθανο το έχεις;"τον ρώτησα σταυρώνοντας τα χέρια μου και έβαλε τα γέλια.

"Οο νευράκια μάλλον δεν με ξέρεις εμένα καλά"είπε και μου ανακάτεψε τα μαλλιά.

"Μα δεν με αφήνεις να σε μάθω κιόλας"του είπα κάπως στενοχωρημένα και κοίταξε αλλού ξεφυσώντας.

"Εγώ να φεύγω σιγά σιγά"είπε χαμογελώντας αμήχανα και άνοιξε την πόρτα για να βγεί από το δωμάτιό μου.

"Αντώνη!"του είπα και τον έπιασα από το μπράτσο.

"Γιατί να σου μιλήσω εγω για εμένα,από την στιγμή που ούτε εσύ μου λες για εσένα;"με ρώτησε απότομα παίρνοντας ενα σοβαρό ύφος.

Τον κοίταξα εκνευρισμένη και ασυναίσθητα έσφιξα περισσότερο την λαβή μου.

Εκείνος με κοίταξε με τα σκούρα πλέον μάτια του και τίναξε το χέρι του απότομα.

"Για άλλη μια φορά,δεν ξέρεις τι να απαντήσεις"μου είπε νευριασμένος αφήνοντας ένα ειρωνικό γελάκι στο τέλος της πρότασής του.

"Φύγε"είπα απότομα κοιτώντας τον στα μάτια.

"Ευχαρίστως"απάντησε και μου γύρισε την πλάτη βγαίνοντας από το δωμάτιο.

Κοίταζα την φιγούρα του να κατεβαίνει τις σκάλες και συγχισμένη βυθίστηκα στο κρεβάτι μου.

[...]

"Αγάπη μου είναι βροχερά,έξω έχει συννεφιά μα όσο μου χαμογελάς θα τ'αντέξω.Και φοβάμαι πιο συχνά από οσο θα 'πρεπε πως θα φύγεις πριν να ξημερώσει πριν τρέξω-"

Σιγοτραγουδούσα ενα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου,ώσπου ακούστηκαν δυο-τρεις χτύποι στην πόρτα μου.

"Μπες"είπα βγάζοντας το ένα μου ακουστικό και περιμένωντας να δω ποιος από τους δύο θα έμπαινε μέσα.

Είδα το κεφάλι της μαμάς μου να κοιτάζει δειλά-δειλά μέσα.

"Πέρνα δεν θα σε φάω"της είπα και εκείνη δεν το σχολίασε καν,απλώς πέρασε και κάθησε στο κρεβάτι μου.

"Γιατί έφυγε έτσι το παιδί Κλειώ;"με ρώτησε η μαμά μου και από όσο μπορούσα να διακρίνω από τον τόνο της φωνής της,ήταν ενοχλημένη.

"Γιατί,πώς έφυγε;"ρώτησα κάνωντας την ανήξερη.

"Μη μου παίζεις εμένα την ανήξερη Κλειώ!Έγινε κάτι;"μου είπε υψώνοντας τον τόνο της.

Πάντα το καταλαβαίνει όταν της λεω ψέμματα,και το σιχαίνεται.

Ποιος δεν το σιχαίνεται άλλωστε;

"Πφφ,απλώς μαλώσαμε για κάτι"της είπα βγάζωντας εντελώς τα ακουστικά από τα αυτιά μου.

"Για ποιο πράγμα;"με ρώτησε πιο ήρεμη αυτή τη φορά,αλλά φαινόταν απογοητευμένη.

"Απλώς δεν μου λέει τίποτα για εκείνον και.. ναι"της είπα κοιτώντας γύρω μου και στερέωσα το κεφάλι μου στα χέρια μου.

"Κλειώ,το ξέρεις και εσύ η ίδια πως δεν είναι εύκολο να μιλάς για εσένα,και κυρίως για τις δυσκολίες της ζωής σου.Χρειάζεται χρόνος και υπομονή για να κάνεις τον άλλον να σε εμπιστευτεί αρκετά."μου είπε και κατέβασα το κεφάλι μου δαγκώνωντας τα χείλη μου.

"Εσύ του έχεις μιλήσει για εσένα;"με ρώτησε και την κοίταξα.

"Ελάχιστα"απάντησα χωρίς να χάσουμε οπτική επαφή.

"Ε τότε,μην περιμένεις πολλά.Δεν είστε έτοιμοι και οι δύο από οτι φαίνεται,και αυτό είναι φυσιολογικό.Μην βιάζεις τα πράγματα,αμα θέλει να σου μιλήσει θα το κάνει εν τέλη"μου είπε και μου χάιδεψε το χέρι.

"Ναι,έχεις δίκιο"της είπα ξεφυσώντας.

Εκείνη μου χαμογέλασε νοσταλγικά και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

Επικρατούσε σιωπή για λίγα λεπτά.

"Με έκανε όμως να συνειδητοποιήσω αρκετά πράγματα"της είπα σπάζοντας την ησυχία.

"Όπως;"με ρώτησε και βολεύτηκα καλύτερα στα μαξιλάρια μου.

"Κατάλαβα πως ο λόγος για τον οποίο ήμουν μόνη τόσο καιρό,ήμουν εγώ.Εγώ μου δημιούργησα μοναξιά,γιατί στο μυαλό μου υπήρχε μόνο ο Άγγελος,πριν τον χάσω αλλά και μετά.Δεν έδινα σημασία σε κανέναν άλλον και αυτό με οδήγησε στην μοναξιά,σε συνδιασμό με την συμπεριφορά μου"της είπα και ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν.

"Κοίτα Κλειώ μου,όλοι μας θα φερθούμε λάθος,έτσι είναι η ζωή.Όλοι μας θα πληγώσουμε άθελα μας,αλλά και θα πληγωθούμε.Το θέμα είναι να έχουμε την αυτογνωσία και το θάρρος να πούμε ναι,έκανα το λάθος,αλλά μπορώ να το φτιάξω.Έχεις τόσα χρόνια ακόμη μπροστά σου Κλειώ,και πολύ όμορφα χρόνια,αρκεί να μην αφήνεις τον εαυτό σου να χάνεται στο σκοτάδι.Να μην σε αφήνεις να καταστραφείς.Και αν το κάνεις,προσπάθησε να βγεις από αυτή την μαύρη τρύπα και σε παρακαλώ,μην διώχνεις άτομα από δίπλα σου που θέλουν μόνο το καλό σου,γιατί κακά τα ψέμματα,χρειαζόμαστε και ένα στήριγμα σε αυτόν τον κόσμο"είπε η μαμά μου με ήρεμο τόνο και έμεινα να την κοιτάζω.

Έχουν όλοι τόσο δίκιο.

Δεν μπορούσα να το δω τόσο καιρό,αγνοούσα τα πάντα.

Έχω ανθρώπους που με νοιάζονται,μπορώ να ξεφύγω από το σκοτάδι μου.

Πρέπει να ζητήσω συγνώμη στον Αντώνη.

"Σ'ευχαριστώ μαμά,αλήθεια"της είπα πέφτοντας στην αγκαλιά της κρατώντας την σφιχτά.

"Τίποτα αγάπη μου"είπε και μου φίλησε τα μαλλιά.

[...]

2:00π.μ

Δεν με παίρνει ο ύπνος με τίποτα,έχω τόσες τύψεις για όλα αυτά που έκανα,και κυρίως για όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω,αλλά επέλεξα το αντίθετο.

Άρπαξα το κινητό μου από το κομωδίνο και πήγα στις επαφές μου,συγκεκριμένα στου Αντώνη.

Αντε Κλειώ,μια απόφαση είναι.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και πάτησα το κουμπί της κλήσης,περιμένωντας να απαντήσει.

Σε παρακαλώ απάντα.

Χτύπησε τρείς φορές,καμία απάντηση.

Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος,παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο.

Ε δεν μας χέζεις και 'συ λέω γω.

Σκέφτηκα εκνευρισμένη και ξεφύσηξα ξαναπατώντας το κουμπί της κλήσης.

Ο συνδομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος.Παρακαλώ αφήστε το μην-

Έβγαλα ένα μουγκριτό κλείνωντας το τηλέφωνό μου και αφήνωντάς το στο πλάι.

Σκατά.

Πέρασαν γύρω στα δέκα λεπτά,όταν ξαφνικά άκουσα κάτι να προσγειώνεται στο παράθυρό μου.

Σηκώθηκα ελάχιστα τρομαγμένη για να δω τι συμβαίνει.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο,και αντίκρισα κάποιον με κουκούλα να πηγαινοέρχεται γύρω από το ίδιο σημείο.

Άνοιξα το παράθυρο και μόλις εκείνος αντιλήφθηκε τον ήχο,σήκωσε το κεφάλι του.

"Νόμιζα οτι δεν θα άνοιγες ποτέ"είπε χαμογελώντας πικρά όσο με κοιτούσε με τα χέρια στις τσέπες του μαύρου του φούτερ.

Το φως από το φεγγάρι έπεφτε κατευθείαν πάνω στα μάτια του,και μπορούσα να διακρίνω αυτό το ιδιαίτερο χρώμα τους από την θέση στην οποία βρισκόμουν.

"Και εγώ νόμιζα πως δεν θα απαντούσες ποτέ"του απάντησα γελώντας μελαγχολικά και γέλασε και εκείνος ελαφρά.

"Νομίζω αυτό σου κάνει σαν απάντηση"είπε κοιτώντας κάτω.

Επικρατούσε ησυχία για λίγα λεπτά,με μόνο θόρυβο το άκουσμα μερικών αυτοκινήτων που επέστρεφαν στα σπίτια τους,και το αεράκι που κουνούσε τα δέντρα γύρω από το σπίτι μου.

"Πάμε μια βόλτα;"είπε τελικά ο Αντώνης σπάζωντας την σιωπή.

Εγώ έμεινα σκεπτική για λίγο,κοιτώντας τον κατευθείαν στα μάτια.

"Έρχομαι"είπα τελικά χαμογελώντας και εκείνος χάρηκε.

---------
Γεια σαςςςςς.

Πως ειστε τι κανεετεεεε;

Εχω εμπνευση και τα κεφαλαια ανεβαινουν πολυ γρηγορα😂

Τι εχετε να πειτε για τις εξελιξεις;😏

Τι πιστευετε οτι θα γινει με τους δυο ηρωες;

Αι γκες γουι γουιλ σι.

Σι γιαααα.