"Σειρά σου"

Έλεγαν τα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος της σελίδας,και με έκαναν να καρφώσω τα μάτια μου σε αυτές τις δυο λέξεις.

Παρόλο που θα μπορούσε να είναι κάποια πλάκα,ή κάτι εντελώς ακίνδυνο,οι λέξεις αυτές με έκαναν να ανησυχήσω.

Ένιωθα σαν να ήμουν σε κάποια ταινία,όπου οι πρωταγωνιστές λαμβάνουν απειλητικά γράμματα από αγνώστους.

Αλλά εγώ τί έχω κάνει και μου στέλνουν κάτι τέτοιο;

"Κλειώ όλα καλά;"άκουσα τη φωνή της μαμάς μου να λέει και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Ναι,όλα μια χαρά.Γιατί;"την ρώτησα παίζοντας την ανήξερη.

"Άπλα είχες μια φοβισμένη έκφραση"μου απάντησε κοιτώντας το γράμμα στα χέρια μου.

"Οχι οχι δεν είναι τίποτα,απλώς κάτι θυμήθηκα και ξέρεις"της απάντησα βάζωντας το γράμμα στην τσέπη του μπουφάν μου.

"Τι έλεγε το γράμμα;"με ρώτησε κάπως εξεταστικά.

"Ήταν απλά ενα διαφημιστικό,τίποτα σπουδαίο.Εγώ να πηγαίνω τώρα γιατί θα αργήσω"της είπα με ένα χαμόγελο και βγήκα από το σπίτι.

Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου κοντοστάθηκα.

Κοίταξα γύρω μου να δω αν υπάρχει τίποτα ύποπτο.

Τι ύποπτο να υπάρχει μωρή ηλίθια σιγά μην στεκόταν ο δολοφόνος στο απέναντι πεζουλάκι.

Εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου και προχώρησα σε γρήγορους ρυθμούς προς το σχολείο.

Έπρεπε να μιλήσω στον Αντώνη.

Όσο άσχημα και αν του φέρθηκα,ήξερα και ξέρω πως έχει δίκιο.

Δεν μπορώ να τα κάνω όλα αυτά μόνη μου.Ήδη φοβάμαι με αυτό το γράμμα που έλαβα το πρωί.

Βέβαια μετά από τη συμπεριφορά μου έχει κάθε λόγο να μην θέλει να με βοηθήσει.

Πφφ αξίζει μια προσπάθεια.

Έφτασα στο σχολείο λαχανιασμένη,γιατί χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει το τζόγκινγκ.

Λες και οποιος και αν ήταν δεν θα με έφτανε ξέρω γω.

Μπήκα μέσα και έψαξα σε όλο το προαύλιο να τον βρώ.

Που στο διάολο χάνεται αυτός ο άνθρωπος πια;

Ξαφνικά εκεί που περπατούσα γρήγορα χωρίς να βλέπω τί γίνεται μπροστά μου,έπεσα πάνω σε έναν τοίχο.

Κοίταξα καλύτερα και κατάλαβα οτι δεν είναι τοίχος.

Ήταν ο Αντώνης που με κοίταζε έτοιμος να σκάσει στα γέλια,αλλά συγκρατιόταν λόγω του χθεσινού περιστατικού.

Τουλάχιστον τον βρήκα είδατε;

"Χρειάζεσαι καμιά βοήθεια;"με ρώτησε ειρωνικά όσο ήμουν ακόμη κολλημένη πάνω του.

Ξερόβηξα και απομακρύνθηκα λίγο γιατί έγινα ρεζίλι.

"Εμ η αλήθεια είναι πως ναι"του απάντησα πολύ σιγανά που αμφιβάλλω για το αν το άκουσε.

"Σε ακούω"μου είπε και τον κοίταξα στα μάτια.

Πήγα να μιλήσω αλλά δεν μου έβγαινε.

Ξεφύσηξα και τον τράβηξα απότομα από το χέρι και μας οδήγησα πίσω από το κυλικείο.

"Έχεις σκοπό να με βιάσεις;"με ρώτησε απόλυτα σοβαρός και ρόλαρα τα μάτια μου.

"Αντώνη έχω πρόβλημα"του είπα και έβγαλα το χαρτί από τη τσέπη μου.

Εκείνος το κοίταξε περίεργα και το άρπαξε από το χέρι μου.

Έψαχνε να βρεί το μήνυμα,ώσπου το εντόπισε στο κάτω μέρος του χαρτιού και γούρλωσε τα μάτια του,σφίγγοντας το γράμμα στο χέρι του.

"Από ποιον στάλθηκε αυτό;"με ρώτησε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.

"Πιο σιγά ρε άνθρωπε!"του είπα κοπανώντας το πόδι μου στο πάτωμα.

"Πες μου"μου είπε με πιο σιγανό υόνο αυτή τη φορά και τον κοίταξα απελπισμένα.

"Αν ήξερα νομίζεις,θα ήμουν έτσι όπως είμαι τώρα;"τον ρώτησα και εγω φωνάζωντας ελάχιστα.

"Πιο σιγά ρε άνθρωπεε" μου είπε οσο μιμούταν τη φωνή μου.

Αρχίζω και μετανιώνω τις επιλογές μου μ'αυτόν εδώ.

"Σκάσε χρειάζομαι τη βοήθειά σου.Ξέρω εχθές φέρθηκα σαν μια άκαρδη ηλίθια πατάτα αλλά είμαι πολύ άχρηστη για να τα κάνω όλα μόνη μου,εδώ κόβομαι με το μαχαίρι όσο καθαρίζω μήλα και πιστεύω πως μπορώ να με προστατέψω κιόλας;Έχεις κάθε λόγω να μη θες αφού σου μίλησα σκατά αλλά-"

"Κλειώ,σκάσε!Θα σε βοηθήσω"μου είπε διακόπτοντας με και καλύπτοντας το στόμα μου με την παλάμη του.

"Σόρρυ με έπιασε η πολυλογία"του είπα και εκείνος γέλασε.

"Μην σκάς,το ήξερα πως θα δεχόσουν έτσι και αλλιώς"μου είπε και τον κοίταξα ειρωνικά.

"Πολύ σίγουρος μας βγήκες εσύ"του απάντησα και μου χαμογέλασε.

"Θα μπορούσα"είπε και με έπιασε απο το χέρι,τραβώντας με στο προαύλιο ξανά.

"Μετά το σχολείο σπίτι μου"του είπα και έκανα στροφή για να φύγω.

"Περίμενε ρε στόκε"μου φώναξε και γύρισα ξανά.

"Πιστεύεις πως ξέρω που είναι το σπίτι σου;"με ρώτησε και φεισπάλμαρα τον εαυτό μου.

"Δε χρειάζεται να ξέρεις,αφού μαζί θα πάμε στόκε,ε στόκε!"του είπα και με κοίταζε σαν μωρό.

"Ουψιιιιι"είπε χαμογελαστός και με έκανε να γελάσω.

"Άντε τράβα πήγαινε στο μάθημα"μου είπε και τον κοίταξα με απορία.

"Ξέρεις και οι δυο μαζί έχουμε μάθημα τώρα"του είπα και κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε.

"Θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα για 2 λεπτά"είπε και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά σαν να παραδίνομαι.

Πολλά τηλεφωνήματα κάνει αυτός και δεν μ'αρέσει.

[...]

Επιτέλους τελείωσε το σχολείο.

Περίμενα τον Αντώνη στο σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού,μιας και είχαμε διαφορετικό μάθημα τελευταία ώρα.

"ΑΑΑΑΑΑΑ"είπα και πετάχτηκα πάνω όταν δυο χέρια μου τσίμπησαν τα πλευρά.

"Χαχαχαχαχα έ-έπρεπε να δείς τ-τη φάτσα σου"είπε ο Αντώνης μέσα από το γέλιο του και τον κοίταξα δολοφονικά.

"Ηλίθιε με κοψοχόλιασες"του φώναξα και τον κοπάνησα στο μπράτσο.

"Αν νομίζεις οτι με πόνεσες ξανασκέψου το λίγο"μου απάντησε χαμογελαστός και μου ξανατσίμπησε το πλευρό κάνωντας με να διπλωθώ στο πλάι λες και έπαθα καμια κράμπα.

"Ξέρεις,έχω δυναμη"του είπα βγάζωντάς του τη γλώσσα.

"Ξέρεις,είμαι πιο δυνατός από εσένα"μου απάντησε αντιγράφοντας τις κινήσεις μου.

"Γιατί επέλεξα να με βοηθήσεις;"είπα αόριστα και κούνησα πέρα δώθε το κεφάλι μου

"Γιατί είσαι μικρούλα και απροστάτευτη και χρειάζεσαι έναν άντρακλα να σε προστατέψει"είπε και έσφιξε τα χέρια του με σκοπό να δείξει τους μύς του.

Ααα δεν θα τα πάμε καλά Αντωνάκη.

"Και καλά μας το παίζεις ντούκι τώρα;"τον ρώτησα γελώντας και εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του.

"Απλώς ήθελα να μας φτιάξω λίγο το κέφι,δεν είμαι τόσο ψώνιο κανονικά"μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο στο οποίο δεν μπορούσες να αντισταθείς και να μη χαμογελάσεις και εσύ.

"Φορούσες σιδεράκια;"τον ρώτησα στο άσχετο και με κοίταξε με μισό μάτι.

"Εε ναι.Τόσα χρόνια με αυτά ήμουν,δεν το είχες προσέξει;Το καλοκαίρι τα έβγαλα"μου είπε κάπως λυπημένα αλλά δεν κατάλαβα γιατί.

Ίσως επειδή δεν τον είχες παρατηρήσει τόσα χρόνια ρε ηλίθια;

Ε και;Τον καίει πολύ νομίζεις;Βέβαια από το ύφος του θα έλεγα ναι αλλά δεν το νομίζω.

"Ααα οχι δεν το είχα προσέξει.Πάντως έχεις πολύ ωραίο χαμόγελο"του είπα σαν μικρό παιδί και μου χαμογέλασε αχνά.

"Σ'ευχαριστώ.Πάμε;"είπε έχοντας ακόμη το χαμόγελο στα χείλη του,ενώ τα μάγουλά του είχαν γίνει ελάχιστα κόκκινα.

Μωρέ λες;

"Πάμε"είπα χαχανίζοντας και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι μου.

"Τελικά θα μου μιλήσεις για εσένα;"τον ρώτησε σπάζοντας την σιωπή που επικρατούσε ανάμεσά μας.

Εκείνος σταμάτησε να περπατάει και με κοίταξε με τα σκούρα πλέον μάτια του.

"Δεν μου αρέσει να μιλάω για εμένα,τα θεωρώ περιττές πληροφορίες"μου απάντησε αφήνωντας ενα πικρό γελάκι στο τέλος.

Μα,αφού έχει φίλους,και μάλιστα πολλούς,του έχουν δείξει οτι δεν ενδιαφέρονται και τα λέει αυτά;Δεν εξηγείται κάπως αλλιώς.

"Ει,δεν είναι περιττές πληροφορίες.Ξέρω πολύ καλά οτι μας είναι δύσκολο να μιλάμε για αυτά που έχουμε περάσει,αλλά και γενικότερα για εμάς,για το τι νιώθουμε,όμως κάποιον μπορεί να τον ενδιαφέρουν πραγματικά"του απάντησα και κοίταξε για λίγο αλλού.

Το βλέμμα του μετά επικεντρώθηκε ξανά πάνω μου.

"Και θέλεις να μου πεις οτι εσένα σε ενδιαφέρει πραγματικά να μάθεις;Σε ενδιαφέρει πραγματικά να μάθεις τι κρύβει η ζωή του αυτού εξωτερικά χαρούμενου και δημοφιλούς παιδιού;"είπε ειρωνικά γελώντας και τον κοίταξα εκνευρισμένη.

Δεν ήξερα τι να απαντήσω,δεν ήξερα αν πραγματικά με ενδιέφερε να μάθω.

Ένα είναι όμως το σίγουρο,οτι μου είχε κινήσει την περιέργεια όλες αυτές τις μέρες,που ήθελα τόσο να μάθω τι κρύβει μέσα του.Τι έχουμε τελικά κοινό,σε τι μοιάζουμε.

"Είδες,ούτε εσύ η ίδια δεν ξέρεις να απαντήσεις"μου είπε φανερά ενοχλημένος από την μεγάλη παύση που είχα κάνει σκεπτόμενη όλα αυτά.

"Αντώνη δεν είναι έτσι.Θέλω πραγματικά να μάθω,να μάθω τι κρύβεται μέσα σε αυτό το αγόρι που δεν έχει δει κανένας άλλος"του απάντησα καρφώνοντάς τον με τα μάτια μου.

Εκείνος δεν μιλούσε για λίγο.

Απέφυγε την κάθε οπτική επαφή μαζί μου και δάγκωσε τα χείλη του αγχωμένος,κοιτώντας το πάτωμα.

"Δεν σε πιστεύω"μου απάντησε χωρίς να με κοιτάξει και ξεφύσηξα.

"Δεν σε πιστεύω γιατί ποτέ δεν είχες ασχοληθεί μαζί μου για να το κάνεις τώρα.Ποτέ δεν είχες παρατηρήσει την υπαρξή μου,ή τουλάχιστον δεν της έδινες σημασία.Και αυτό γινόταν σε όλους.Δεν έδινες σημασία σε κανέναν,μόνο σε εκείνον.Και ναι, μπορεί να ακούγομαι σαν κλαψιάρα γκόμενα αλλά εγω λέω αυτά που βλέπω.Και ας μην ξεχνάμε την συμπεριφορά σου απέναντι μου.Συνεχώς μου φωνάζεις και με κατηγορείς!Εγω δεν θέλω να σου κάνω κακό,δεν θα σου κάνουν όλοι κακό Κλειώ,αλλά μάλλον δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό!"μου είπε φωνάζωντας όταν έφτασε στην τελευταία του πρόταση.

Με κοιτούσε πλέον κατάματα,όπως κάνει πάντα,αλλά στα μάτια του αναγραφόταν η λέξη απογοήτευση.

Ίσως ήταν και απόγνωση,ίσως ήταν χίλια δυο πράγματα,αλλά τα λόγια του με έκαναν να σκεφτώ τη συμπεριφορά μου όχι μόνο προς εκείνον,αλλά προς όλους,από τη στιγμή που έφυγε ο Άγγελος.

Φερόμουν τόσο σκάρτα σε όλους,σαν να ήθελαν όλοι να με πληγώσουν.

Όσο ήμουν με τον Άγγελο ήταν αυτός και κανένας άλλος.Έκανα σαν να μην υπήρχαν άλλα άτομα στον κόσμο,παρά μόνο αυτός.

Για αυτό και κατέληξα μόνη όταν έφυγε.

Γιατί είχα αφοσιωθεί μόνο σε εκείνον.Έδιωχνα τους πάντες από γύρω μου,γνωρίζοντας πως υπάρχει μόνο ο Άγγελος.

Έτσι έδιωχνα όσους ήθελαν να με βοηθήσουν αφού έφυγε.

Εγκατέλειπαν όμως γιατί τους είχα εγκαταλείψει προπολού.

Ήμουν όμως τόσο τυφλή τόσα χρόνια ώστε να το δω όλο αυτό.

Να δω οτι μόνο εγώ ευθύνομαι για τη μοναξιά μου,εγω και η συμπεριφορά μου, όχι αφού τον έχασα,αλλά όσο τον είχα δίπλα μου.

Είχα το κεφάλι μου γυρισμένο στο πλάι όσο τα σκεφτόμουν αυτά,και δάγκωσα τα χείλη μου προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκριά μου.

Εγώ ευθύνομαι για όλα.

Για όλα όσα πέρασα μετά τον θάνατό του.

Δεν κατάφερα να εγκλωβίσω άλλο τα συναισθήματά μου,και ένιωσα ένα ζεστό δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό μου.

Γύρισα να κοιτάξω τον Αντώνη,ο οποίος ήταν χαμμένος στο κενό.

Μόλις αντιλήφθηκε οτι τον κοιτούσα,το βλέμμα του έπεσε κατευθείαν πάνω στα κατακόκκινα μου μάτια.

"Εγώ φταίω για όλα"του είπα μέσα από αναφιλητά,όσο έκλαιγα πλέον.

Εκείνος δεν απάντησε,απλά με πήρε μια διστακτική αγκαλιά στην αρχή,όμως στη συνέχεια το κράτημα του έσφιξε,χαλάρωσε ο ίδιος μέσα του.

"Όλοι κάνουμε λάθη Κλειώ.Δεν είμαστε τα λάθη μας,αλλά μέσω αυτών μαθαίνουμε όταν τα συνειδητοποιήσουμε"μου είπε σιγανά όσο μου χάιδευε την πλάτη και εγώ τον κράτησα ακόμη πιο σφιχτά.

"Μπορείς να επανορθώσεις για αυτά που έκανες λάθος,αρκεί να το θέλεις"συνέχισε και με απομάκρυνε ελάχιστα χωρίς να με αφήσει,έτσι ώστε να τον κοιτάω.

Δεν ήθελα να τον κοιτάξω στα μάτια γιατί ήξερα πως τον είχα πληγώσει, όπως και όλους τους άλλους γύρω μου.

"Κοίταξε με"μου είπε σηκώνοντάς μου το πιγούνι με το δάχτυλό του.

Τον κοίταξα στα γκρι του μάτια τα οποία είχαν την κανονική τους λάμψη πλέον,έχοντας χάσει αυτό το σκούρο γκρί χρώμα.

"Μπορείς να τα φτιάξεις όλα.Θα σε βοηθήσω στα πάντα,εντάξει;"μου είπε ψιθυριστά και μου χαμογέλασε ελαφρά για να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα.

"Εντάξει"του απάντησα και του χαμογέλασα όσο καλύτερα μπορούσα εκείνη τη στιγμή.

Εκείνος με ξαναπήρε αγκαλιά και ξεφύσηξε δυνατά.

-------

Μωρε γεια σαςςςςςς.

Τι λετεεεε;Καλες οι εξελιξειιςς;😏

Τι λετε να συμβει στη συνεχειαα;

Σι για στο επομενο,ελπιζω να σας αρεσεε.