"Νομίζω το κεφάλι μου θα εκραγεί από τις τόσες πληροφορίες"είπα στον Αντώνη όσο βγαίναμε από το κτήριο,πιάνοντας το κεφάλι μου.

"Και πού να δεις τι σε περιμένει προς το τέλος της χρονιάς"μου είπε γελώντας και με χτύπησε φιλικά στον ώμο.

Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου.

"Περίμενε μισό"είπα στον Αντώνη και σήκωσα το τηλέφωνο.

"Ελα Κλειώ τελείωσες το φροντιστήριο;"

"Ναι θα είμαι πίσω σε κανα μισάωρο.Η μαμά είναι καλά έτσι;"

"Ναι ολα εντάξει μην ανησυχείς.Αντε σε περιμένουμε"

"Τα λέμε",είπα και τερμάτισα την κλήση

"Τι έπαθε η μαμά σου;"με ρώτησε ο Αντώνης με αγωνία στο βλέμμα του.

"Πφφ,αυτός είναι και ο λόγος που άργησα το πρωί και ήμουν έτσι.Κάποιος την πυροβόλησε,στο πόδι ευτυχώς,έξω από το σπίτι"του απάντησα και γούρλωσε τα μάτια του.

"Είναι σίγουρα καλά τώρα ε;"με ρώτησε όσο κοιτούσε τα μάτια μου ανήσυχος.

Μπορώ να πω οτι αυτός ανησύχησε περισσότερο από την ίδια μου τη μάνα.

"Ναι από όσο μου είπε ο μπαμπάς"απάντησα και κοίταξα για λίγο το πάτωμα.

"Όλοι τρελοί σε αυτή την πόλη ρε φίλε..."είπε εκείνος και χάθηκε το βλέμμα του στο κενό για άλλη μια φορά.

Το κάνει αρκετά συχνά από ότι έχω παρατηρήσει.

"Εμένα μου λες"απάντησα αφήνοντας ενα πικρό γελάκι στο τέλος.

"Να φανταστώ δεν ξέρεις ποιος το έκανε ε;"με ρώτησε και εγω κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

"Εδώ δεν κατάφερα να μάθω για τον Άγγελο εδώ και τόσα χρόνια,θα μάθαινα για αυτό που έγινε σήμερα;Όποιος είναι ξέρει καλά τι κάνει"είπα και με κοίταξε μπερδεμένος.

"Μα,τον δολοφόνο του Άγγελου τον είχαν βρει,ήταν ένας που είχε σπίτι εδώ,δεν έμενε μόνιμα,και κάηκε."είπε και ξεφύσηξα.

"Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου το πω,αλλά πρέπει κάπου να τα βγάλω ολα αυτά."είπα κάνοντας μια παύση πρωτού συνεχίσω.

Εκείνος μου έκανε νόημα να καθήσουμε σε ένα παγκάκι λίγο πιο πέρα.

Καθήσαμε και συνέχισα.

"Μας ενημέρωσαν ότι όλα αυτά είναι ψέματα,είχαν κάνει λάθος ταυτοποίηση στοιχείων.Από την αρχή είχα αμφιβολίες για τα συμπεράσματα στα οποία είχαν καταλήξει,κάτι δεν μου φαινόταν λογικό.Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αποδεικτικά στοιχεία,και τον βρήκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα,που δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό να συμβεί"είπα και τον κοίταξα.

"Και αφού αισθανόσουν οτι κάτι δεν κόλλαγε,γιατί δεν μίλησες;"μου είπε και του έδωσα ένα βλέμμα ειρωνείας.

"Να μιλήσω να πω τι;Α γεια σας αστυνομικοί και δικαστές,αυτά που βρήκατε δεν βγάζουν καν νόημα"του είπα και ακούμπησα την πλάτη μου στο παγκάκι.

"Ναι..σωστά.Και τί σκέφτεσαι να κάνεις τώρα;"με ρώτησε και κάθησα σκεπτική για λίγα δευτερόλεπτα,κοιτώντας το κενό.

"Ήθελα να τον βρώ μόνη μου.Να κανώ έρευνα,οτιδήποτε, για να τον βρώ.Αλλά δεν μπορώ είμαι μια και μπορεί να είναι χιλιάδες ύποπτοι.Το σκέφτομαι εδώ και μήνες,και όταν έμαθα πως οι υποψίες μου αποδείχτηκαν σωστές,η ιδέα μου μού φαινόταν ακόμη πιο σωστή"του είπα κοιτάζκντάς τον στα γκρι του μάτια.

Εκείνος με επεξεργαζόταν για λίγο,σαν να σκεφτόταν κάποιο σχέδιο,και αυτό θα το έβρισκε στην παρουσία μου.

Είχε πλέον νυχτώσει αρκετά και έβγαλε ενα δροσερό αεράκι.

"Θα σε βοηθήσω εγώ"απάντησε τελικά μετά από αρκετά λεπτά.

"Τι λες;Δεν θέλω να σε μπλέξω σε κάτι τέτοιο!Εξάλλου,δεν σε αφορά κιόλας"του είπα υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου

"Με αφορά περισσότερο από όσο νομίζεις,και στο κάτω κάτω,θέλω ειλικρινά να σε βοηθήσω."μου απάντησε και το σκέφτηκα για λίγο μέσα μου.

Δεν θέλω να μπλέξω κανέναν σε αυτό.

"Δεν θέλω να σε μπλέξω σε τίποτα το οποίο θα μπορούσε να σε βάλει σε κίνδυνο"του είπα κάθετη στην άποψή μου.

"Ούτε εγώ θέλω να μπείς εσύ σε κίνδυνο,δεν θέλω να πάθεις κακό,άσε με εμένα να πάθω,αλλά εσύ οχι"μου είπε καρφώνοντάς με με το βλέμμα του.

Γιατί να με προσέχει τόσο;

"Δεν ξέρω Αντώνη..σε βάζω σε κίνδυνο"του είπα και τον κοίταξα με μάτια υγρά λόγω του αέρα.

Με πειράζει πολύ στα μάτια ο αέρας και δακρίζω κάθε φορά.

"Ει γιατί κλαίς τώρα;"μου είπε και πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου φέρνοντάς με κοντά του.

ΑΧ ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ,Ο ΑΕΡΑΣ ΦΤΑΙΕΙ!

"Δεν κλαίω,ο αέρας με πειράζει"είπα γελώντας.

Εκείνος με κοίταξε με το γνωστό βλέμμα αγελάδας.

"Είναι πολύ ηλίθια αυτή ρε"είπε και μου έδωσε μια απαλή σφαλιάρα στο κούτελο καθώς γελούσε.

Πάντως μπράβο στον αέρα,τώρα έχω και αγκαλίτσα να με κρατάει ζεστή.

"Πίσω στο θέμα μας όμως.Μπαίνουμε και οι δύο σε κίνδυνο,αλλά καλύτερα μαζί παρά μόνη σου"μου είπε και ξεφύσηξα.

"Σου είπα!Δεν σε μπλέκω τελείωσε!"είπα φωναχτά και εκείνος ρόλαρε τα μάτια του.

"Και εγώ σου είπα ότι δεν θα σε αφήνω μόνη!Τι δεν καταλαβαίνεις;"μου είπε και αυτός φωνάζοντας πλέον,και παρατήρησα τα χαρακτηριστικά του να σκληραίνουν.

"Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πάθεις το παραμικρό!"συνέχισε στον ίδιο τόνο.

"Μπορώ να προσέχω τον εαυτό μου σε ευχαριστώ πολύ!"του είπα και σηκώθηκα απότομα από το παγκάκι.

"Χέστηκα τι μπορείς να κάνεις,εγώ δεν σε αφήνω και να με χιλιοπαρακαλάς!"είπα φωνάζοντας και σηκώθηκε πλησιάζοντάς με.

"Και εγώ σου λέω πως χέστηκα τι θέλεις να κάνεις,δεν είμαι μωρό και δεν χρειάζομαι κανέναν να με προστατεύει!Όλα μόνη μου τα έχω περάσει και θα το περάσω και αυτό μόνη!"φώναζα πλέον ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό του.

Με κοιτούσε πλέον όχι με θυμό,αλλά με απογοήτευση.

"Σου δίνω χρόνο να το ξανασκεφτείς...εδώ θα είμαι εγω πάντως"μου είπε κοιτώντας οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μάτια μου.

"Δεν χρειάζεται καν να το σκεφτώ,είμαι σίγουρη!Δεν θέλω να με λυπάται κανένας,ούτε την βοήθεια κανενός χρειάζομαι"απάντησα αρκετά επιθετικά και τον είδα να τσιτώνεται.

"Καλά λοιπόν,αφού είσαι τόσο σίγουρη για αυτό,εγω να την κάνω αφού δεν εξυπηρετώ και πουθενά"είπε φανερά ενοχλημένος και ξεκίνησε τον δρόμο προς το σπίτι του,που ήταν αντίθετος από τον δικό μου.

Και κάπως έτσι ξαναέφυγε,γιατί εγώ τον έκανα να φύγει.

Γιατί πάλι δεν τον εμπόδισα.

Τον έβλεπα να απομακρύνεται, με τα χέρια στις τσέπες του γκρί του φούτερ,ώσπου έχασα την φιγούρα του μέσα στο σκοτάδι της πόλης.

Ξεφύσηξα κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε,και αποφάσισα να πάρω τον δρόμο για το σπίτι μου.

[...]

Έβαλα τα κλειδιά στην πόρτα και μπήκα μέσα,βλέποντας τους γονείς μου αγκαλιά στον καναπέ να βλέπουν ταινία.

Αχου τα γλυκούλια μου μωρέ.

"Γεια σας ερωτευμένοι πιγκουίνοι"τους χαιρέτισα αφήνοντας την τσάντα μου στην κουζίνα.

"Γεια σου Κλειώ μου,πώς πήγε σήμερα;"με ρώτησε η μαμά μου και ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Θα μπορούσε και καλύτερα"είπα κοιτώντας για λίγο την τηλεόραση.

"Εσύ πως είσαι;"την ρώτησα και κάθησα σε μια πολυθρόνα δίπλα της.

"Πολύ καλύτερα από το πρωί προφανώς,αλλά πονάει ακόμη"μου απάντησε και της χάιδεψα τον ώμο.

"Ελα μια χαρά θα είσαι,το 'χεις εσύ"της είπα χαμογελώντας της.

"Έχει φαγητό μέσα στον φούρνο,ζέστανε το"μου είπε ανταποδίδοντάς μου το χαμόγελο.

"Ευχαριστώωωωω"είπα και έτρεξα στην κουζίνα.

ΨΟ ΦΑ Ω ΤΗΣ ΠΕΙ ΝΑΣ!

[...]

Είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι μου,με τα ακουστικά στα αυτιά,κοιτώντας το ταβάνι.

Γιατί να είμαι τόσο ηλίθια Θεε μου,πάντα σκατά τα κάνω.

Για ακόμη μια φορά φέρθηκα στον Αντώνη λες και είναι κάνα ζώο,δεν τον αδικώ που έφυγε,και εγω στη θέση του θα έφευγα.

Πήρα το κινητό μου στο χέρι και μπήκα στο instagram.

Δεν έχω το κινητό του,αλλά μπορώ να τον βρώ εκεί.

Έψαχνα γύρω στα 10 λεπτά να βρω το προφίλ του σκεπτόμενη οτι δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο.

ΕΛΑ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΦΙΛ!

Έβγαλα ένα μουγκριτό και έπεσα μπρούμιτα με το κεφάλι μου να είναι χωμένο στο μαξιλάρι.

Ξαφνικά άκουσα τον ήχο της ειδοποίησης και πετάχτηκα πάνω ελπίζοντας να είναι εκείνος.

Άνοιξα το κινητό και είδα ειδοποίηση για ενα live βίντεο στο instagram.

ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΙ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ.

Αποφάσισα να τα παρατήσω,γιατί η κούραση δεν με άφηνε να ψάξω άλλο.

Έσβησα τα φώτα και βολεύτηκα καλύτερα στο κρεβάτι μου,έτοιμη να με πάρει επιτέλους ο ύπνος.

[...]

Ξύπνησα με καμία διάθεση να πάω σχολείο,αλλά αναγκαστικά σηκώθηκα.

Έκανα αυτά που πρέπει και κατέβηκα να φάω πρωινό.

"Καλημέρα,πως είσαι 'συ;"απευθύνθηκα στη μαμά μου.

"Ντάξει,όπως και εχθές,αλλά θα περάσει"μου είπε και κατέβασα το κεφάλι κάτω,κοιτάζοντας τα δημητριακά μου.

"Μην στενοχωριέσαι,μια χαρά θα είμαι"μου είπε χαρίζοντάς μου ένα χαμόγελο.

Της χαμογέλασα χωρίς να πω τίποτα άλλο.

"Ο μπαμπάς;"ρώτησα όσο έτρωγα.

"Έφυγε πιο νωρίς,είπε οτι έχεις ένα γράμμα.Το 'χει αφήσει πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού"μου είπε και παραξενεύτηκα.

Γράμμα;Ποιος στέλνει γράμματα;

Πήγα στο σαλόνι και είδα τον άσπρο φάκελο να με περιμένει.

Τον άνοιξα και είδα ένα κενό άσπρο χαρτί.

Έτσι νόμιζα.

Κάτω κάτω στη γωνία παρατήρησα μικρά γράμματα.

"Σειρά σου"

-------

Γεια σαςςςς.
Τι κανετε πως ειστεεε.
Για πειτε πωε σας φανηκε αυτο το τσαπτερρρ;;;
Ελπιζω να σας αρεσε🧡❤
Σι για στο επομενοο