Μετά από αυτό δεν ξανάκουσα την φωνή του και τον έχασα από το οπτικό μου πεδίο.

Κοιτούσα δεξιά αριστερά να δω που πήγε αλλά δεν φαινόταν πουθενά.

Τι στο καλό,δεν είναι και κοντό το παιδί με περνάει 2 κεφάλια!

Ξεφύσηξα και γύρισα μπροστά μου,πήγα να στερεωθώ στην κολώνα αλλά είδα τον περιβόητο Αντώνη μπροστά μου να με κοιτάει με ένα βλέμμα αγελάδας,και πετάχτηκα ξαφνιασμένη.

"ΟΧΡΙΣΤΟΣΚΑΙΗΜΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΦΥΤΡΩΣΕΣ ΕΣΥ"φώναξα πιάνοντας το σημείο όπου βρίσκεται η καρδιά μου με το χέρι μου δραματικά.

"Μια καλή ερώτηση θα ήταν εσύυυυ από που ξεφύτρωσες"είπε σταυρώνοντας τα χέρια του κάτω από το στήθος του.

"Πφτ,εγώ;Εγώ απλά ήθελα να στερεωθώ κάπου να ξεκουραστώ μωρέ ξέρεις τώρα"είπα και χαμογέλασα σαν παιδί που είχε σπάσει το πανάκριβο βάζο της μάνας του.

"Και γιατί με κοιτούσες όλη την ώρα;ξεκουραζόσουν με θέα εμένα;"είπε και χαμογέλασε σατανικά

"Ξέρεις δεν θα σε αποκαλούσα και θέα,τουλάχιστον οχι ενδιαφέρουσα"είπα και γέλασα ψεύτικα στο τέλος.

Εκείνος φάνηκε να το διασκεδάζει πάρα πολύ όλο αυτό που συνέβαινε γιατί ξέρει όπως και εγώ ότι εκείνον παρατηρούσα τόση ώρα,αλλά δεν χρειάζεται να του το πούμε κιόλας.

"Όπως νομίζεις νευράκια"μου απάντησε και πήγε να φύγει γελώντας.

Όχι μη φεύγεις πάλι,δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω.

ΞΑΝΑ!

Κοπάνησα τον εαυτό μου στο κούτελο και περπάτησα γρήγορα πίσω του.

"Μπορείς να μην κάνεις τόσο μεγάλα βήματα ρε άνθρωπε;"φώναξα και σταμάτησα το τζόγκινγκ το οποίο είχα ξεκινήσει για να τον φτάσω.

Εκείνος γύρισε και μόλις με είδε έβαλε τα γέλια.

"Μπορούσες απλώς να μου πεις να σταματήσω, όχι να με κυνηγήσεις"μου είπε γελώντας και με κοίταξε στα μάτια.

"Αυτό είναι πολύ 2018 και δεν κουράστηκα καθόλου ξέρεις"του είπα βγάζοντάς του τη γλώσσα

"Ναι για αυτό παραπονιόσουν για τα βήματά μου"μου είπε και ήρθε πιο κοντά μου για να μιλήσουμε σαν άνθρωποι και όχι από απόσταση 20 μέτρων.

"Σταμάτα τώρα αυτά είναι λεπτομέρειες"του είπα και τον κοίταξα περίεργα.

"Σίγουρα"απάντησε και κοίταξε γρήγορα γύρω του.

"Τι ήθελες λοιπόν;"συνέχισε ρωτώντας με.

"Εεεεεεμεποιονστοφακινγκχελ μιλούσες;"είπα τόσο γρήγορα που πήρα μια βαθιά ανάσα στο τέλος της πρότασής μου.

Οπα κάτσε.

Τί στο διάολο ρώτησα μόλις τώρα;

Αχ,πάρτα Κλειώ,πάρτα είσαι χαζή.

"Εμ πως είπατε δεσποινής Κλειώ;"μου είπε ο Αντώνης ειρωνικά με γουρλωμένα μάτια.

"Εε εννοώ... γκχμ"είπα και ξερόβηξα στα γρήγορα

"Πήγες να μου πεις τι έχεις εκείνη τη στιγμή έξω από την τάξη,αλλά τελικά δεν μου είπες ποτέ"του απάντησα συνεχίζοντας και τον κοίταξα λυπημένα.

Θυμήθηκα την έκφραση στο πρόσωπό του.

Γιατί να φαίνεται τόσο σπασμένος μονάχα σε μένα,και όλοι οι άλλοι τον βλέπουν ως τον πιο χαρούμενο και κεφάτο άνθρωπο στον κόσμο;

Πήρε ξανά εκείνο το χαμένο βλέμμα και κοίταξε για λίγο γύρω του.

Πήρε μια ανάσα και ξεφύσηξε.

"Απλώς σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα για εμένα,όπως και κάθε σήμερα"απάντησε και έβαλε καλύτερα την τσάντα στους ώμους του.

Πόσο το ένιωσα αυτό.

"Σε καταλαβαίνω...αλήθεια"του είπα βάζοντας το χέρι μου παρηγορητικά στον ώμο του κοιτώντας τον στα μάτια.

"Εγώ σου το είπα οτι μοιάζουμε αρκετά"είπε και κοίταξε για λίγο το κενό ξανά.

"Γιατί είναι δύσκολες για εσένα οι μέρες;"τον ρώτησα και απομάκρυνα το χέρι μου από τον ώμο του.

"Δεν είμαι σε θέση να σου πω ακόμη συγνώμη"μου απάντησε και απομακρύνθηκε με ένα αμήχανο χαμόγελο.

Τι θεαματικότατη έξοδος ήταν αυτή;

Πάλι δεν έμαθα τι τον απασχολεί..

Πφφ,τώρα πρέπει να πάω φροντιστήριο,να βαρεθώ τη ζωή μου και να καλύψω μια τεράστια ύλη 3 σχολικών χρόνων.

Ξέρω με ζηλεύετε τόσο πολύ αυτή τη στιγμή.

Ειρωνεία,ξεκάθαρα.

Πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά μου,να ρωτήσω τι έγινε με την μαμά.

Μου είπε πως είναι μια χαρά,αλλά υπήρξαν άλλα 10 θύματα πυροβολισμού σήμερα,χωρίς κάποιο περιστατικό θανάτου ευτυχώς.

Άρα κάποιος, πολύ στα λογικά του, πυροβολεί όπου του καπνίσει σε όλη την πόλη.

Όχι άλλοι πυροβολισμοί πια,βαρέθηκα.

Ξεφύσηξα κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε και πήρα τον δρόμο για το φροντιστήριο.

Πόσες στάσεις είπε ο μπαμπάς οτι είναι;4;ούτε καν θυμάμαι που πρέπει να κατέβω.

Τέλεια!

Πήρα το λεωφορείο που πήγαινε προς την κατεύθυνση μου,κάθησα και κοιτούσα έξω μπας και το δώ πουθενά το κτήριο.

Είχα περάσει γύρω στις 10 στάσεις,και ακόμη να δω το οτιδήποτε.

Άρχισα να εκνευρίζομαι,μιας και δεν μου παίρνει και λίγο να εκνευριστώ,ώσπου ξαφνικά στην επόμενη στάση είδα τον Αντώνη.

Όταν λέω εγώ οτι αυτό το παιδί με ακολουθεί παντού...

Μπήκε μέσα.Του πήρε λίγη ώρα να με εντοπίσει αλλά μόλις το έκανε με πλησίασε με ένα αχνό χαμόγελο.

"Βρε καλώστον"είπα και κάθησα στην μέσα θέση.

"Μην με περάσεις για κανέναν σταλκερ ε,απλώς από οτι φαίνεται πηγαίνουμε σε παρόμοια μέρη κάθε φορά"είπε και γέλασε κάπως αμήχανα.

"Ναι ναι μην αγχώνεσαι δεν σε φοβάμαι 'σένα"του είπα γελώντας και εγω.

"Προς τα που πας;"με ρώτησε και μου ρθε να βάλω τα γέλια.

"Υπό κανονικές συνθήκες στο φροντιστήριο που είναι κάπου δω κοντά,αλλά μάλλον χάσαμε τον προσανατολισμό"του είπα και με κοίταξε με ενα βλέμμα αγελάδας.

Πολύ την αγελάδα κάνει αυτός πάντως.

"Εμ δεν θέλω να σε στενοχωρήσω πολύ,αλλά το φροντιστήριο ήταν 6 στάσεις πριν..."είπε και με κοίταξε στα μάτια με ενα βλέμμα που φώναζε είσαι ηλίθια!

"ΕΡΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΗΞΕΡΑ"φώναξα και τραντάχτηκα στη θέση μου,κάνοντας όλο τον κόσμο ατο λεωφορείο να με κοιτάει περίεργα.

Μην δίνεται σημασία φίλοι μου ξου ξου.

Ο Αντώνης άρχισε να γελάει σαν την φώκια και να χτυπάει παλαμάκια.

"Μα καλά τόσο αστείο ήταν πια;"του είπα και καλά εκνευρισμένη.

"Δε-δεν γελάω με σε-χαχαχαχαχαχα"προσπάθησε να πει μέσα από τα γέλια του αλλά απέτυχε.

"Ξανάπες το;"του είπα και τον κοίταζα απελπισμένα.

"Γελάω με τη φάτσα της γριούλας απέναντι σου όταν άρχισες να φωνάζεις,είχε μείνει κάπως έτσι"είπε και μου έκανε και καλά την γκριμάτσα της κυριούλας.

"Έλεος" γέλασα και του έδωσα μια απαλή μπουνιά στο μπράτσο.

"Κατέβα τώρα γιατί δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ"μου είπε και με τράβηξε από το χέρι για να κατεβούμε από υο λεωφορείο.

"Γουελ δατ γουοζ αγκρεσιββ"του είπα και με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.

"Α μπα,μιλάμε και το αγγλικό;"μου είπε έχοντας ακόμη αυτό το bitch φεις.

"Ναι ρε έχεις πρόβλημα;"του είπα και έκανα μύτες για να έρθω στο ύψος του και καλά ως απειλή.Τώρα τι απειλή μπορεί να φέρει σε κάποιον το 1.63 δεν ξέρω,αλλά λέμε τώρα.

"Κάτσε καλά μωρέ νευράκια που θα κατέληγες όπου να ναι αν δεν ήμουν εγω"μου είπρ και άρχισε να προχωράει προς το φροντιστήριο.

"Δεν είμαι νευράκιαςς"είπα σαν μικρό και γύρισε να με κοιτάξει.

"Ξέρεις καλά όμως να κάνεις το θυμωμένο 5χρονο"μου απάντησε με ένα χαμόγελο και μου έκανε νόημα να πάω πιο γρήγορα.

"Και συ από δω πας;"τον ρώτησα

"Ε για να με βλέπεις να σε οδηγώ μέχρι 'κει νομίζω πως ναι"μου είπε και τον κοίταξα ειρωνικά.

"Ευχαριστώ πάντως γιατί χωρίς εσένα θα βρισκόμουν εκτός συνόρων σε λίγη ώρα"του είπα και εκείνος γέλασε.

"Καλά οχι ακριβώς αλλά πες το και 'τσι"απάντησε και χαμογέλασε.

Φτάσαμε επιτέλους έξω από το κτήριο.

"Και από εδώ το μέρος που θα μπορούσες να είχες φτάσει εδώ και 1 ώρα"μου είπε δείχνοντάς το δραματικά με τα δυό του χέρια.

"Αχ σκάσε σε παρακαλώ μη φας καμιά παντόφλα στη μούρη"του είπα και έβαλε τα γέλια.

"Εσυ;εσυ σε μένα παντόφλα;χαχαχαχχα καλό αστείο νευράκια"μου είπε γελώντας κοροϊδευτικά και κέρδισε ένα βλέμμα μίσους από εμένα.

"Γιατί πρέπει πάντα να με εκνευρίζεις;"του είπα θυμωμένα.

"Γιατί ίσως εσύ είσαι νευράκιας;"ρώτησε ρητορικά και τον ξανακοίταξα δολοφονικά.

"Οο ελα τώρα,αφού με προκαλείς να σε κοροϊδέψω"μου είπε και τον απομάκρυνα με το δαχτυλο μου.

"Ξουυυ φύγε"του είπα και εκείνος με κοιτούσε σαν να το διασκέδαζε όλο αυτό.

"Συμπεριφέρεσαι τόσο σαν ενα γλυκούλι μωρό αυτή τη στιγμή,δεν φαντάζεται κανείς οτι εσύ μπορείς να γίνεις έτσι"είπε και τον κοίταξα με απορία.

"Εμ,και γιατί δεν το φαντάζεται κανείς ξέρω γω;επειδή ντύνομαι με σκούρα χρώματα και νευριάζω πανεύκολα με τα πάντα και με όλους;"του είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου και κοιτάζοντάς τον στα μάτια.

"Εεε και για αυτό,αλλά κυρίως επειδή κανένας βασικά δεν ασχολήθηκε να σε μάθει κανονικά"απάντησε εκείνος και τον κοίταξα για λίγο.

"Και εσύ δηλαδή θεωρείς οτι με ξέρεις πραγματικά;"τον ρώτησα και ανασήκωσε τους ώμους του.

"Θα μπορούσα,αν με άφηνες και δεν ήσουν συνεχώς μες τα νεύρα με την παρουσία μου"είπε και ένιωσα λίγο άσχημα.

Η αλήθεια είναι ότι όντως του απαντάω μονάχα με νεύρα,και αυτό καταντά σπαστικό όσο να 'ναι.

Από την άλλη όμως,γιατί να τον αφήσω να με μάθει,αφού ούτε και εκείνος μου λέει κάτι για τον εαυτό του;

"Ναι αλλά,ούτε εσύ μ'αφήνεις να σε μάθω.Δεν μου απάντησες στην ερώτησή μου"του είπα και αναστέναξε.

"Σου είπα,δεν μπορώ να σου πω ακόμη.Είναι ευαίσθητο θέμα για εμένα και χρειάζομαι χρόνο μέχρι να το πω σε κάποιον"μου απάντησε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

"Μόλις τελειώσεις ραντεβού εδώ απ'έξω να γυρίσουμε μαζί,ικανή σε έχω να χαθείς"μου είπε γελώντας και του έβγαλα τη γλώσσα

"Όπως διατάξετε!"είπα και έκανα το σήμα που κάνουν στο στρατό.

Εκείνος γέλασε κοιτώντας με φευγαλαία πίσω του,και μπήκε μέσα από την μεγάλη πόρτα του κτηρίου.

--------

Γεια σαςςςςς.

Με συγχωρειτε για την αναμονη,αλλα ετυχαν πολλα αυτη την εβδομαδα και απλως δεν ξερω τι γινεται με την ζωη μου αχ.

Επισηης,επιτελους κλεισαμε για Πασχαα.

Καλα να περασετε ο,τι και αν κανετε.

Αφηστε γνωμη καπου δω οπου θελετε.

Τσαοοο