Μόλις τον αντίκρισα σε αυτήν την κατάσταση,κάτι μέσα μου ράγισε.

Στεκόταν εκεί,παγωμένος,με δάκρυα να τρέχουν πλέον στα κόκκινα του μάγουλα.

Τον κοιτούσα στα μάτια και μπορούσα να δω τον πόνο του από τόσο μακριά.

Γύρισε μπροστά του ξανά και έφυγε γρήγορα.

Δεν μπόρεσα να αντιδράσω.

Προχώρησα στον διάδρομο και έστριψα εκεί που τον είδα να χάνεται.

Καθόταν κάτω στις σκάλες,με τα χέρια του μπλεγμένα στα καστανά του μαλλιά.

Μπορούσα να τον ακούσω να βαριανασαίνει.

Τον πλησίασα και πήγα να καθήσω δίπλα του.

"Φύγε"μου είπε κοφτά σκουπίζοντας τα δάκρυα του με το μανίκι της μπλούζας του,γυρνώντας από την αντίθετη πλευρά ώστε να μην τον δω.

"Μα Αντών-"πήγα να πω αλλά με έκοψε.

"Σε παρακαλώ"είπε και εκεί έσπασε η φωνή του.

Δεν υπάρχει χειρότερος ήχος από το σπάσιμο στη φωνή κάποιου.

Φανερώνει πόνο,αληθινό πόνο.

Τι μπορεί να του συνέβη και είναι έτσι σήμερα;

Κάθησα δίπλα του παρόλο που μου είπε το αντίθετο και τον παρατηρούσα όσο κοιτούσε τον άσπρο τοίχο απέναντι του.

Επικρατούσε μια σιωπή για αρκετά λεπτά.

Δεν με έδιωξε όμως,αρα αυτό είναι καλό σημάδι.

"Θέλεις να μου μιλήσεις για κάτι;"τον ρώτησα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο του.

Εκείνος τινάχτηκε και πήγε πιο 'κει,κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.

"Σου ζήτησα να φύγεις αν θυμάμαι καλά"μου είπε σιγανά και με κοίταξε με τα κόκκινά του μάτια.

"Και εγώ έμεινα από όσο βλέπεις"του απάντησα και πήγα κοντά του.

"Δεν αξίζει να ασχολείσαι μαζί μου,έχεις και δικά σου"μου είπε με ένα πικρό γέλιο στο τέλος.

"Όλοι έχουμε τα δικά μας,αλλά δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να υποστηρίζουμε τους άλλους"του απάντησα και δεν μίλησε κανένας για μια στιγμή.

Ξαφνικά έσπασε εκείνος την σιωπή.

"Πως ένιωσες;"με ρώτησε αόριστα και απόρησα.

"Πότε;"τον ρώτησα κοιτάζοντάς τον.

"Όταν τον έχασες"μου απάντησε και τα γκρί του μάτια με κάρφωναν.

Ένιωθα πως αν έλεγα ψέματα θα το καταλάβαινε αμέσως.

"Για ποιόν λόγο ρωτάς;"του είπα και στερέωσα το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου.

"Απλώς απάντησε μου στην ερώτηση και θα καταλάβεις"είπε ξεφυσώντας και σκούπισε για άλλη μια φορά τα μάτια του.

"Πληγωμένη,εξοργισμένη.Μετά από λίγο όμως μετατράπηκε σε ένα κενό.Ένιωθα ένα κενό"του είπα κάνοντας παύσεις ενδιάμεσα και τον κοίταξα με πίκρα.

"Είχες κάποιον άνθρωπο τότε να σου συμπαρασταθεί;Πραγματικά όμως.Να το ήθελε,να ήταν εκεί και να μην σε εγκατέλειψε στιγμή;"με ρώτησε και μου έριξε ακόμη ένα από τα βλέμματά του που καίνε.

Στην ερώτηση του αυτή ξαναθυμήθηκα.

Όλη τη μοναξιά,όλους τους φίλους που στα δύσκολα υποτίθεται πως θα ήταν εκεί.Την συμπόνια και την παρηγορία που υποτίθεται πως είχα.

Δεν είχα τίποτα από αυτά.

Ήμουν ολομόναχη.Και αυτό γιατί δεν άφησα κανέναν δίπλα μου μετά από αυτό.

Ήθελα να είμαι μόνη.

Μόνιμα στη μοναξιά,χωρίς κανέναν αδιάφορο άνθρωπο.

Μόνο εγώ,και τα προβλήματα μου.

Ήθελα να τα λύσω όλα μόνη μου.

"Κλειώ;"με ρώτησε και κούνησε το χέρι του μπροστά στο πρόσωπό μου για να με βγάλει από τις σκέψεις μου.

"Όχι"απάντησα ξερά και τον κοίταξα πλέον στα μάτια.

Όπως έκανε και εκείνος.

"Από ότι φαίνεται λοιπόν..."είπε και σηκώθηκε πάνω περνώντας την τσάντα του στον έναν ώμο.

"...μοιάζουμε σε αρκετά πράγματά"συνέχισε χαμογελώντας μου μελαγχολικά.

Και κάπως έτσι ξαναέφυγε.

Μοιάζουμε σε πολλά πράγματα;

Εγώ δεν γνωρίζω τίποτα για τον Αντώνη,όμως εκείνος ξέρει.

Ξέρει πολλά.

Τώρα θα μου πείτε,πώς να μην ξέρει;

Όλοι ήξεραν τον Άγγελο,έτσι όλοι έμαθαν και εμένα.

Μόλις πέθανε,τα νεα μαθεύτηκαν γρήγορα.

Μάλιστα,κάποιος είχε ανεβάσει στο instagram οτι ήμασταν και οι δύο νεκροί.

Για να καταλάβετε δηλαδή πως ο κάθε πικραμένος βγαίνει έξω και λέει ό,τι του κατέβει.

Μην εμπιστεύεστε οτιδήποτε ακούτε ή διαβάζετε.

Ψάξτε το,σώστε λίγο την σαπιοκοινωνία μας.

[...]

Σκεφτόμουν συνέχεια τα λόγια του Αντώνη,αλλά περισσότερο την έκφρασή του.

Έμοιαζε τόσο...άδειος.

Τόσο κουρασμένος.Όχι σωματικά,αλλά ψυχικά.

Ξεφύσηξα δυνατά,μάζεψα την τσάντα μου και σηκώθηκα.

Μπήκα μέσα στην τάξη,5 λεπτά είχαν μείνει.

"Κλειώ,ο Αντώνης γιατί δεν είναι μαζί σου;"με ρώτησε ο καθηγητής.

Σκέψου κούφιο κεφάλι,σκέψου.

"Τον χρειαζόταν για λίγο ο διευθυντής κύριε"απάντησα τελικά και εκείνος φάνηκε να το 'χαψε.

Αχ τι όμορφα.

Το κουδούνι χτύπησε και όλοι ξεχύθηκαν έξω από την τάξη.

Εγώ παρέμεινα στο θρανίο μου και σχεδίαζα κάτι στο τετράδιό μου.

Ένιωσα μια σκιά να με καλύπτει και άκουσα κάποιον να ξεροβήχει.

Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον καθηγητή.

"Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;"ρώτησα ευγενικά και εκείνος με κοίταξε.

"Κλειώ πρέπει να σου μιλήσω σχετικά με την επίδοσή σου"μου είπε και κάθησε σε μια καρέκλα απέναντι μου.

Όχι πάλι ρε φίλε.

"Σας ακούω"είπα απελπισμένα ξεφυσώντας και του έδωσα την προσοχή μου.

"Άκου Κλειώ,γνωρίζω πως αυτά τα χρόνια είναι δύσκολα για κάθε έφηβο,και ειδικά για σένα μετά από το περιστατικό.Όμως φοβόμαστε όλοι για την επίδοσή σου και για το μέλλον σου.Έχεις απίστευτες δυνατότητες τις οποίες πλέον δεν αξιοποιείς όπως πρώτα.Απλώς θα ήθελα να καταβάλεις μια προσπάθεια,έστω να ανέβεις λίγο μέχρι το τέλος της χρονιάς,γιατί μην ξεχνάς,είσαι τρίτη λυκείου.Είσαι έξυπνη κοπέλα και μπορείς να το βγάλεις προς τα έξω αυτό,αρκεί να θέλεις βέβαια"είπε τελειώνοντας ο καθηγητής και καθόμουν να επεξεργαστώ λίγο τα λόγια του.

Γνωρίζω πως έχω δυνατότητες,απλά επιλέγω να μην ασχοληθώ.

Πρέπει όμως κάπως να πάρω και ένα απολυτήριο.

Πέρυσι μετά βίας δεν έμεινα.

"Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και τις συμβουλές,απλώς ξέρετε πως όλο το σκηνικό με είχε και έχει επηρεάσει εντελώς.Ο πατέρας μου με έγραψε σε φροντιστήριο για να βελτιώσω τους βαθμούς μου μιας και έχω μείνει αρκετά πίσω στα πάντα από τις προηγούμενες χρονιές,ξεκινάω σήμερα..."του είπα λιγάκι διστακτικά

"Πολύ καλά.Αλλά να σου πω κάτι να το θυμάσαι γενικότερα στη ζωή σου.Αμα μένεις κολλημένη σε μια κατάσταση η οποία δεν αλλάζει πλέον,ή σε κάποιο πρόσωπο που πλέον έχει χαθεί,δεν θα μπορέσεις να πας μπροστά.Δεν σου λεω να ξεχάσεις ό,τι έγινε και να το πετάξεις στα σκουπίδια,αλλά να αποδεχτείς ότι θα βρείς κάποιον.Και ας ήθελες εκείνον.Θα βρεθεί κάποιος άλλος.Τόση ζωή έχεις μπροστά σου.Απλά να το θυμάσαι αυτό"μου είπε και ομολογώ πως είχε δίκιο σε όσα έλεγε.

Δυστυχώς δεν μπορώ να ξεφύγω από τους δαίμονές μου.

Αλλά μπορώ να τα καταφέρω να το αφήσω όλο αυτό στο παρελθόν.

Να κάνω μια καινούρια αρχή.

Αλλά για να τα αφήσω πίσω,πρέπει πρώτα να τα λύσω.

Πρέπει πρώτα να βρώ ποιος τον σκότωσε,γιατί το έκανε.

Με την υπόθεση δεν είχα ασχοληθεί.

Δεν ήθελα,ήξερα πως η αστυνομία είχε κάνει λάθος από την αρχή στην ταυτοποίηση.

Ήταν ξεκάθαρο πως δεν κολλούσε τίποτα από αυτά που έλεγαν.

Η μητέρα μου μού έλεγε να δούμε μαζί την υπόθεση με βάση αυτά που της είχαν πει οι αστυνομικοί,αλλά δεν δεχόμουν.

Ξέρω είμαι ξεροκέφαλη,αλλά ήθελα να το βρω μόνη μου.

Βλακείες;Θα μπορούσε,αλλά έτσι σκέφτομαι εγώ.

Και θα τα βρώ όλα,και ας τα άφησα τόσα χρόνια.

Τόσα χρόνια όλοι ήξεραν λάθος,και όλοι ξέρουν λάθος ακόμη.

Κανείς δεν ξέρει πως ο δολοφόνος δεν είναι νεκρός.

Πως αυτός ο δολοφόνος ίσως να είναι ένας από εμάς,ένας από εμάς σε αυτή την πόλη.

Βέβαια αμφιβάλλω,θα το είχε σκάσει σχεδόν αμέσως μετά τη δολοφονία.

"Κλειώ με ακούς;"μου είπε ο καθηγητής και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου γρήγορα.

"Με συγχωρείτε αφαιρέθηκα"είπα και κατέβασα λίγο το κεφάλι μου.

"Έχετε απόλυτο δίκιο σε αυτά που λέτε,και σας ευχαριστώ πολύ που ασχοληθήκατε αλήθεια.Απλώς για να τα αφήσω πίσω όπα αυτά πρέπει να τακτοποιήσω κάποια θέματα πρώτα"του είπα και εκείνος έγνεψε καταφατικά.

"Χαίρομαι που τα είπαμε,και εύχομαι πραγματικά να πάνε όλα καλά,πιστεύουμε όλοι σε σένα Κλειώ"μου είπε χαμογελώντας ζεστά και έφυγε από την αίθουσα.

Νιώθω πως έκανα ολόκληρη ψυχανάλυση αυτή τη στιγμή.

Και επίσης γνωρίζω καλά οτι δεν πρόκεται να λύσω μόνη μου την υπόθεση.

Και νομίζω ξέρω ακριβώς το άτομο που θα μπορούσε να με βοηθήσει.

Το θέμα είναι όμως...

Εκείνος θέλει;Θέλει να συνεργαστεί μαζί μου;

Δεν είναι δουλειά του εξάλλου.

Αχ Θεε μου,γιατί τον μπλέκω;

Δεν κολλάει πουθενά,ίσα- ίσα που γνωριζόμαστε.

Αλλά για κάποιο λόγο αισθάνομαι ότι με καταλαβαίνει κατά κάποιο τρόπο.

Και ας είναι ενα λασπωμένο γουρούνι,είναι καλό γουρούνι καταβάθος.

"Αμααννν"είπα και κοπάνησα τα χέρια μου στο θρανίο,και άφησα το κεφάλι μου να πέσει πάνω του.

"Γιατί να καίω όλα μου τα εγκεφαλικά κύτταρα κάθε φορά γαμώ;"μουρμούρισα στον εαυτό μου και ξεφύσηξα.

"Γιατί είσαι χαζούλα"ακούστηκε μια φωνή από μακριά.

Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Σωτήρη να στέκεται στην πόρτα.

Καλά,αυτός ακόμα 'δω είναι;Τον είχα ξεχάσει.

Ο Σωτήρης που λέτε έκανε πολύ καλή παρέα με το  Άγγελο.Πλέον κάνει παρέα με τον Αντώνη και τους υπόλοιπους "γνωστούς" του σχολείου.

Αυτό το παιδί μου την πέφτει από την μέρα που με γνώρισε από τον Άγγελο.

Είχανε μαλώσει άπειρες φορές μαζί,επειδή ο Άγγελος ενοχλούταν με τη συμπεριφορά του,όπως και 'γω και λογικό είναι.

Έχουμε να μιλήσουμε με αυτόν από τότε που τον χάσαμε.

Τι φάση τώρα;

Ο καθένας το βιολί του 'δω μέσα.

"Δεν είμαι χαζούλα ξέρεις"είπα με κοροϊδευτικό τόνο το 《χαζούλα》 και τον κοίταξα με σηκωμένο φρύδι.

Ναι το κάνω συχνά,μη με κρίνετε.

"Προφανώς και δεν είσαι.Λοιπόν για πες τα νέα σου,καιρό έχουμε να τα πούμε"μου είπε και πήρε μια καρέκλα από το διπλανό θρανίο τοποθετώντας την απέναντι μου.

"Συγνώμη,έχουμε να μιλήσουμε 4 χρόνια και έρχεσαι έτσι απλά εδώ;"τον ρώτησα γελώντας και φάνηκε να εκνευρίζεται.

"Ναι,και γιατί όχι ξέρω γω;"μου είπε φανερά ενοχλημένος.

Ήρεμα λιοντάρι,μη μας ορμήξεις.

"Εεμμ,γιατί θα μπορούσες να μου είχες μιλήσει μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια ξέρω γώ;Αλλά επέλεξες να εμφανιστείς εδώ σαν να είμαστε φιλαράκια"είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου και κοιτώντας τον ειρωνικά

"Καλά,συγνώμη που σου μιλήσαμε κιόλας.Εγώ φταίω που ασχολήθηκα"είπε και έκανε μια ψεύτικη γκριμάτσα στενοχώριας.

Αχαααμμμ

"Τέλος πάντων,δεν έχουν αλλάξει και πολλά,όσα ξέρεις για μένα από τους άλλους.Εξάλλου,όλο το σχολείο δεν έχει κάτι άλλο να κάνει παρά να κουτσομπολεύει"του απάντησα με ένα γελάκι κάνοντάς τον να γελάσει και εκείνος.

"Η αλήθεια είναι οτι ευτυχώς το όλο σκηνικό το 'χουνε χωνέψει οι περισσότεροι και δεν ασχολούνται.Όχι τίποτα άλλο,αλλά σε έκαναν να νιώθεις άσχημα με όλο αυτό."είπε και κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

"Πώς και είσαι μέσα και μόνη;"με ρώτησε και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.

"Έτσι είμαι κάθε μέρα,τι εννοείς;"του είπα και με κοίταξε παράξενα.

"Λοιπόν,θα σου κάνω εγώ παρέα τώρα"είπε με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού και τον κοίταξα και 'γω χαμογελώντας

"Όπως θέλεις"του είπα χαχανίζοντας και έφερε την καρέκλα του πιο κοντά μου.

Όπα φιλοοζζζ.

"Και δεν μου λεςςς..με τον Αντωνάκη τι παίζεται;"με ρώτησε κλείνοντάς μου το μάτι.

Ποιος ήρθε;

"Τι θα μπορούσε να παίζεται ρε Σωτήρη;"τον ρώτησα και βυθίστηκα στην καρέκλα μου

"Αααααα δεν ξέρω,πολλή παρεούλα κάνετε τελευταία,και ας μην σχολιάσω τις ματιές που ανταλάσσετε"είπε κουνώντας πάνω κάτω τα φρύδια του.

"Αρχικα άσε τα φρύδια σου που είναι καλύτερα σχηματισμένα από τα δικά μου στην ησυχία τους,και δεύτερον,αν λες για τα χθεσινά βλέμματα,αυτά ήταν απολύτως εχθρικά"του απάντησα με ένα χαμόγελο περηφάνειας και έκανε το σταυρό του.

"Μωρέ εσείς θα με τρελάνετε εδώ μέσα.Και ο άλλος τα ίδια μου είπε"μου απάντησε και γούρλωσα τα μάτια μου.

Α ώστε και συ αυτά είπες Αντωνάκη εεεεε;

"Αρχικά γιατί τον ρώτησες;"έκανα μια προφανή ερώτηση,αλλά έχω κάψει τον εγκέφαλο μου πλέον,δεν σκέφτομαι.

"Γιατί πρώτον, έχω μάτια και βλέπω και δεύτερον,είναι φίλος μου"μου απάντησε το προφανές και συμφώνησα μαζί του.

"Τέσπα εγώ να πηγαίνω η ανάκριση τελείωσε,ό,τι χρειαστείς εδώ είμαι 'γω"είπε και μου ανακάτεψε τα μαλλιά.

"Τα λέμε"του απάντησα εντυπωσιασμένη.

Καλέ,αυτός μαζεύτηκε.

Και έχει και πλάκα.

Μώρε μπράβο.

[...]

Πρέπει να βρω τον Αντώνη.

Έφυγε έτσι απλά και γω η χαζή δεν τον κράτησα.

Ηλίθιο πλάσμα πάρτααα

Πολύ τον αναφέρω τώρα τελευταία και αρχίζω και αγχώνομαι ε να το ξέρετε.

Βγήκα στο προαύλιο γιατί το σχολείο είχε τελειώσει,και τον είδα στην άλλη άκρη να μιλάει στο τηλέφωνο.

Φαινόταν νευριασμένος και φώναζε.

Πλησίασα και κρύφτηκα πίσω από μια κολώνα για να μην με δει.

Προσπάθησα να ακούσω τη συζήτηση.

"Σου είπα δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου ούτε να σε ξανακούσω,τι δεν καταλαβαίνεις!"είπε ο Αντώνης

"Χέστηκα,άφησε μας ήσυχους αρκετά έχεις κάνει"συνέχισε.

--------------

Αλοχεεςςς

Πως ειστε τι μου κανετεεε;

2000+ λεξεις ομαγκαντ

Ελπιζω να σας αρεσεε.

Με ποιον να μιλουσε αραγε ο Αντωνης;🤔