Μπήκα στο σπίτι και έλειπαν όλοι.

Λογικά θα είχαν δουλειές.

Πέταξα τα κλειδιά στον καναπέ και ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες που οδηγούν στο δωμάτιο μου.

Τώρα πού στο διάολο το έχω φυλάξει αυτό το κλειδί;

Άρχισα να ψάχνω ό,τι συρτάρι υπήρχε στο γραφείο μου,άδειασα κάθε κασετίνα,κάθε κουτάκι που υπήρχε,αλλά δεν βρήκα τίποτα σε αυτά.

Πήγα στην ντουλάπα μου,στο κάτω μέρος όπου φυλάω διάφορα άσχετα πράγματα που δεν χρειάζομαι.

Έβγαλα το μεγάλο κουτί και το αναποδογύρισα στο χαλί μου με γρήγορες κινήσεις.

Έψαξα μέσα στον χαμό μα πάλι το κλειδί δεν έλεγε να κάνει την εμφάνισή του.

Ξεφύσηξα ηττημένη και προσπάθησα να θυμηθώ που θα μπορούσε να είναι.

Προσπάθησα να θυμηθώ τις κινήσεις μου εκείνη την ημέρα που μου είχε δώσει ο Άγγελος το κλειδί.

Αποκλείεται να το έβαζα κάπου με άχρηστα πράγματα.

Κοπάνησα το κεφάλι μου με το καπάκι του κουτιού και ξεφύσηξα για ακόμα μια φορά.

"ΤΟ ΒΡΗΚΑ" φώναξα μόνη μου και πετάχτηκα επάνω τρέχοντας προς την συρταριέρα μου.

Άνοιξα ένα κουτάκι στο οποίο φυλάω κοσμήματα τα οποία δεν φοράω τόσο και εκεί ήταν που το είδα.

Χαμογέλασα και το έπιασα στα χέρια μου παρατηρώντας το.

"Ναι αυτό είναι"είπα και το έσφιξα στο χέρι μου.

Άφησα τα πράγματα μου στο χάος που βρίσκονταν,έκλεισα την πόρτα μου και κατέβηκα με γρήγορα βήματα τις σκάλες.

Κλείδωσα το σπίτι και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σπίτι του Άγγελου.

Λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του,αντίκρισα τον Αντώνη να περιμένει στο παράθυρο ακόμη,έχοντας στερεώσει το κεφάλι του στις παλάμες του.

Του σφύριξα και γύρισε το βλέμμα του πάνω μου.

"Αντε ρε κοπέλα μου με χει φάει η αγωνία"μου είπε και μου έκανε νόημα να ανέβω.

Κοίταξα λίγο την απόσταση μέχρι το παράθυρο και ξεροκατάπια.

"Εμ,πώς το ανεβαίνουμε τώρα αυτό;"ρώτησα κοιτώντας τον Αντώνη αμήχανα.

"Εκείνος κοίταξε κάτω, γύρω-γύρω μήπως βρει κάτι αλλά κατέληξε στο να ξεφυσάει.

"Περίμενε"είπε και χάθηκε μέσα στο δωμάτιο.

Γιατί νομίζω οτι θα κάνει καμιά βλακεία;

Επέστρεψε και το είδα να κρατάει ένα σεντόνι.

"Θα ανέβεις με αυτό"μου είπε και το άφησε να κρεμαστεί όσο το κρατούσε από τη μια άκρη με το χέρι του.

Την Ραπουνζελ θα κάνουμε αναπαράσταση;

"Θες εγώ,να ανέβω αυτό;Εγω,αυτό!"του είπα δείχνοντας μία εμένα μία το σεντόνι.

"Προτιμάς να μπείς από την πόρτα και να πεις στην κ.Αγγελική οτι έπεσες από το παράθυρο όσο ψαχούλευες το δωμάτιο του γιού της;"με ρώτησε ο Αντώνης με σηκωμένο φρύδι και του έριξα μια δολοφονική ματιά.

"Μόνο να το κρατάς καλά και να με πιάσεις όταν ανέβω"του είπα ξεφυσώντας.

"Προφανώς και θα το κρατάω σφιχτά,εμπιστεύσου με,ελα"μου είπε και μου κούνησε το σεντόνι.

Έπιασα την άλλη άκρη του σεντονιού απο λίγο πιο ψηλά και ο Αντώνης άρχισε να τραβάει την άλλη άκρη βγάζοντας κάτι θορύβους.

"Πόσα κιλά είσαι ρε κοπέλα μου;"με ρώτησε προσπαθώντας να με ανεβάσει πάνω και τον αγριοκοίταξα.

"Δεν είμαι σε θέση να σε βαρέσω αυτή τη στιγμή,για αυτό σκάσε και ανέβασε με πάνω"του είπα και εκείνος έβγαλε ένα γελάκι.

"Δεν θα με βάραγες έτσι και αλλιώς"μου απάντησε έχοντας ένα σπαστικό πλάγιο χαμόγελο και τράβηξε λίγο ακόμη το σεντόνι.

"Δώσμου το χέρι σου"μου είπε και γούρλωσα τα μάτια μου.

"Δεν το αφήνω 'γω αυτό,να ψοφήσω θες;"τον ρώτησα και με κοίταξε περίεργα

"Είπα δώσε μου το χέρι σου να σε ανεβάσω έτσι,έχω περισσότερη δύναμη από όση νομίζεις"μου απάντησε και ρόλαρα τα μάτια μου.

Του έδωσα το χέρι μου διστακτικά και το έπιασε αμέσως με δύναμη,ανεβάζοντας με πάνω σε χρόνο μηδέν.

Ντάξει,ίσως και να έχει δύναμη.

"Ένταξει είσαι;"με ρώτησε όσο έμπαινα στο δωμάτιο με τη βοήθεια του και ένευσα καταφατικά.

"Ναι,σ'ευχαριστώ"του είπα και χαμογέλασε

"Τίποτα νευράκια."είπε κάνοντας μια παύση.

"ΑΝΤΕ ΛΕΓΕ ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΕΣ ΜΕ ΧΕΙΣ ΚΟΨΟΧΟΛΙΑΣΕΙ ΤΟΣΗ ΩΡΑ"είπα φωνάζοντας και του έκανα νόημα να κάνει ησυχία.

"Τελείωνε"είπε με πιο ήρεμο τόνο αυτή τη φορά και έβαλα το χέρι στην τσέπη μου,βγάζοντας το κλειδί.

"Φέρε μου το χρηματοκιβώτιο να προσπαθήσουμε"του είπα και κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα οπού βρίσκονταν οι πληροφορίες που θέλαμε.

Το έφερε ακουμπώντας το μπροστά μου στο πάτωμα,και κάθησε κάτω οκλαδόν περιμένοντας να κάνω κίνηση.

Κάθησα και γώ και έψαξα να βρώ κάπου μια σχισμή για το κλειδί,αλλά δεν φαινόταν πουθενά.

"Τι στο καλό;"είπα και με κοίταξε ξεφυσώντας.

"Στο είπα οτι δεν είχε κλειδαρότρυπα"μου απάντησε και το γύρισα από την ανάποδη.

"Ούτε εδώ υπάρχει κάτι ρε"είπα και το περιεργάστηκε.

"Αυτό εκεί τι είναι;"μου είπε ο Αντώνης δείχνοντάς μου ένα σημείο στο χρηματοκιβώτιο.

Το κοίταξα αλλά δεν είδα τίποτα που να μοιάζει με σχισμή.

"Τι λες;"τον ρώτησα και πλησίασε στο κουτί.

Το έπιασε και είδε πως υπήρχε σελοτέιπ στο σημείο αυτό.

Το τράβηξε και τελικά βγήκε ένα χαρτάκι στο χρώμα του κουτιού που είχε στερεωθεί με το σελοτέιπ.

"Αυτό λεω"μου είπε χαμογελώντας δείχνοντάς μου την κλειδαρότρυπα.

"Μωρέ εσύ είσα έξυπνος"του είπα και έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά.

"Κάντο να ανοίξει σε παρακαλώ"είπα πιο πολύ στον εαυτό μου καθώς γύριζα το κλειδί.

Ο Αντώνης παρατηρούσε τις κινήσεις μου εξεταστικά,ώσπου ακούσαμε και οι δύο έναν θόρυβο και το πορτάκι να πετάγεται ελάχιστα προς τα έξω.

Κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα και του έκανα νόημα να το ανοίξει.

Δεν ήθελα να το κάνω εγώ,φοβόμουν για το τι πρόκειται να δω.

Ο Αντώνης άνοιξε το πορτάκι και έβγαλε σιγά σιγά από μέσα ένα χαρτί,καλά διπλωμένο.

Το κοίταξε και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα,άρχισε να το ξεδιπλώνει.

"Σταμάτα"του είπα κρατώντας του το χέρι και κοιτώντας τον στα μάτια.

"Όχι εδώ,θα πάμε σπίτι μου να τα δούμε όλα,απλώς"έκανα μια παύση και κοίταξα το χαρτί μπροστά μου

"Απλώς βγάλε ό,τι άλλο υπάρχει εκεί μέσα και φύγαμε.Ήδη θα έχει αρχίσει να υποψιάζεται διάφορα η μητέρα του"συνέχισα και του άφησα το χέρι

Εκείνος ένευσε θετικά και έβαλε το χέρι του στο χρηματοκιβώτιο,βγάζοντας άλλο ένα χαρτί καλά διπλωμένο,καθώς και έναν φάκελο.

"Το βάζω στη θέση του και φεύγουμε.Εσύ πήγαινε κάτω για να μην υποψιαστεί κάτι και πες της οτι ήθελα να μείνω λίγο μόνη εδώ πάνω.Θα καταλάβει υποθέτω"είπα στον Αντώνη και με κοίταξε στα μάτια.

"Να 'σαι σύντομη και πρόσεχε"μου είπε χαμογελώντας μου αχνά όσο έβγαινε από το δωμάτιο,κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Έβαλα το κουτί στη θέση του μέσα στην ντουλάπα όπως ακριβώς το βρήκαμε,έφτιαξα λίγο τα πράγματα που είχαμε κάνει άνω-κάτω και ήμουν έτοιμη να φύγω.

Κοίταξα μια τελευταία φορά το δωμάτιό του και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Τελικά ίσως ο Άγγελος δεν ήταν αυτό που νόμιζα.

Έχω πολλές απορίες,οι οποίες εύχομαι επιτέλους να λυθούν και θα τις λύσω εγώ η ίδια με τη βοήθεια του Αντώνη.

Αν δεν υπήρχε και ο Αντώνης...

Τόσο στο άσχετο ξεκινήσαμε να μιλάμε,τόσο περισσότερο αρχίζω και νοιάζομαι για εκείνον κάθε μέρα.

Άνοιξα την πόρτα βγαίνοντας από τις σκέψεις μου,καθώς και από το δωμάτιο του.

Κατέβηκα κάτω,έδειξα ένα ψεύτικο χαμόγελο στην μητέρα του Άγγελου,την αποχαιρετήσαμε με τον Αντώνη και πήραμε τον δρόμο προς το σπίτι μου.

"Πώς νιώθεις νευράκια;"με ρώτησε ο Αντώνης όσο περπατούσαμε στον δρόμο,έχοντας τα χέρια στις τσέπες του.

"Ανυπόμονη,αγχωμένη και..νομίζω αυτά"του απάντησα ειλικρινά και έδειξε να καταλαβαίνει.

"Θα τα βρούμε όλα μαζί,προσπάθησε να μην μου αγχώνεσαι.Ό,τι και αν γίνει είμαι εγώ εδώ,εντάξει;"μου είπε και σταμάτησε να περπατάει,γυρνώντας να με κοιτάξει στα μάτια.

Οι ματιές μας κλείδωσαν και του χαμογέλασα πλατιά,πρίν χωθώ γρήγορα στην αγκαλιά του.

"Σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ,αλήθεια"του είπα σιγανά όσο με έσφιγγε πάνω του.

"Μην με ευχαριστείς για τίποτα,μπορείς να στηρίζεσαι πάνω μου"μου απάντησε και άφησε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου.

"Πάμε να δούμε τι μας περιμένει;"με ρώτησε ο Αντώνης σιγανά και κούνησα το κεφάλι μου διστακτικά,αλλά καταφατικά.

"Μην μου φοβάσαι σου είπα ρε χαζούλα"μου είπε απομακρύνοντάς με από την αγκαλιά του,μόνο για να με κοιτάξει με ενα γλυκήτατο κουταβίσιο βλέμμα.

ΤΙΝΑΥΤΟΤΟΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΘΕΕΜΟΥ

εεε θέλω να πω..γκχμ

"Ένταξει"απάντησα χαμογελώντας και συνέχισα να περπατάω σαν το χαζό προς το σπίτι μου.

[...]

Καθήσαμε με τον Αντώνη στο δωμάτιό μου.

Ήρθε νομίζω η ώρα να δούμε τι κρύβεται μέσα στα χαρτιά.

"Θέλω να το διαβάσεις εσύ,δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό"του είπα ξαφνικά και με κοίταξε με αμφιβολία.

"Πιστεύω όμως οτι θα 'πρεπε εσύ να το ανοίξεις.Είσαι σίγουρη πως θέλεις να το κάνω εγω;"με ρώτησε και του έκανα νόημα με το κεφάλι μου πως ήμουν σίγουρη.

Εκείνος ξεφύσηξε και ξεδίπλωσε αργά το χαρτί.

Η αγωνία φαινόταν στα μάτια του αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο άνοιγε το διπλωμένο αυτό χαρτί.

Καθάρισε τον λαιμό του και άρχισε να διαβάζει απ'έξω του:

Αγαπητέ Άγγελε,
Τι λέει ρε παλιό-φιλε;Πώς είσαι;Ελπίζω πραγματικά να περνάς καλά και απόλαυσέ το όσο μπορείς ακόμα.Είχαμε κάνει μια συμφωνία,θυμάσαι;Που να θυμάσαι βέβαια,από ό,τι φαίνεται την ξέχασες εντελώς,όπως και όλους εμάς.Όλα εξαιτίας την κοπελίτσας σου.Δεν λέω,γλυκούλια είστε μαζί μωρέ αλλά κρίμα που δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμη.Έχεις προθεσμία μίας εβδομάδας να μας φέρεις τα χρήματα,αλλιώς δεν θα έχεις καλά ξεμπερδέματα με 'μας μικρούλη.Και μην τολμήσεις και μας πουλήσεις μαγκιές,γιατί γνωρίζεις πολύ καλά το τι μπορούμε να κάνουμε.Δεν σε παίρνει να κάνεις βλακεία,μιας και μπορούμε ανα πάσα στιγμή να σε καταστρέψουμε.Όχι δεν θα βγάλουμε στη φόρα αυτά που 'χεις κάνει,έτσι και αλλιώς δεν αφορούν κανέναν τα εξαιρετικά κατορθώματα ενός νεκρού.Ουπς,είπα νεκρού;Μάλλον κατάλαβες τότε την τύχη σου αν δεν μας φέρεις τα χρήματα.

Τα λέμε μικρούλη και πρόσεχε τις κινήσεις σου,παρακολουθούμε κάθε μια από αυτές

Τελείωσε να διαβάζει ο Αντώνης και σούφρωσε τα φρύδια του,όσο εγώ προσπαθούσα να βγάλω μια άκρη με όλα αυτά που άκουσα.

Έφερνα στο μυαλό μου πιθανά σενάρια,αλλά τίποτα δεν μου κολλούσε.

"Σε εσένα αναφέρεται πάντως"μου είπε ο Αντώνης και με κοίταξε.

"Ναι..το κατάλαβα,όμως δεν καταλαβαίνω σε τι ευθύνομαι εγώ που έκαναν αυτούς να μισήσουν τον Άγγελο"είπα και πήρα το γράμμα στα χέρια μου.

"Μάλλον τον έκανες να παραβεί κάποια συμφωνία;Ή απλά αφιέρωνε πολύ χρόνο μαζί σου και οχι με εκείνους ε και τα πήραν στο κρανίο,ξέρω και γω"είπε ο Αντώνης και έπεσε με δύναμη στο κρεβάτι μου,κοιτώντας το ταβάνι.

"Ο Άγγελος δεν ήταν μπλεγμένος σε τίποτα όμως"είπα σιγανά και κοίταξα το πάτωμα.

"Έτσι πιστεύεις εσυ,δεν το ξέρεις στα σίγουρα αυτό"συμπλήρωσε ο Αντώνης και τον κοίταξα περίεργα.

"Δηλαδή που θα μπορούσε να έχει μπλέξει;"τον ρώτησα και κάθησε κανονικά στο κρεβάτι ανασηκώνοντας τους ώμους του.

"Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό"απάντησε και ξανακοίταξα το χαρτί μπροστά μου.

"Πάντως ξεκάθαρα αυτοί τον σκότωσαν,το θέμα είναι όμως ποιοί είναι αυτοί"είπα διαβάζοντας ξανά το γράμμα

"Αυτό δεν ήταν που ξεκινήσαμε να ψάχνουμε;Σιγά μην το βρούμε τόσο εύκολα"απάντησε ο Αντώνης ξεφυσώντας και πήρα το άλλο χαρτί στα χέρια μου.

"Θες να το ανοίξεις εσύ αυτό,ή εγώ;"με ρώτησε ο Αντώνης μόλις με είδε να το πιάνω στα χέρια μου και έκατσα για λίγο σκεπτική.

"Νομίζω πως θα το ανοίξω εγώ"είπα και με πλησίασε.

Κάθησε δίπλα μου και περίμενε με ανυπομονησία να το ξεδιπλώσω.

-----

ΓΕΙΑ ΣΑΑΑΑΑΣΣΣΣΣΣ

Ναι ξερω εχω κατι αιωνες να ανεβασω κεφαλαιο και ζητω συγγνωμη για αυτη την διακοπη.

Η αληθεια ειναι οτι για αυτο το βιβλιο ειχα πολυ καλες ιδεες αλλα λογω ελειψης χρονου,εξετασεων και υποχρεωσεων γενικοτερα,δεν καταφερα να τις αξιοποιησω εγκαιρα με αποτελεσμα να ξεχασω λιγο ορισμενες λεπτομεριες.

Ομως επεστρεψα και θελω να βαλω τα δυνατα λου να βγαλω ενα πολυ καλο αποτελεσμα σε αυτη την ιστορια,γιατι μου αρεσει πολυ.

Πειτε μου την γνωμη σαςςς αμα σας αρεσε ή οχι.

Σι γιουυυυυ