Είχα φτάσει έξω από το σπίτι του Αντώνη και ήμουν έτοιμη να χτυπήσω το κουδούνι,όταν ξαφνικά είδα ένα χέρι να εμφανίζεται μπροστά μου.

Ξαφνιασμένη γύρισα να δω ποιος ήταν.

Αντίκρισα ένα παιδί γύρω στα 20,ο οποίος έμοιαζε αρκετά στον Αντώνη σαν φυσιογνωμία.

Και οι δύο έχουν καστανόξανθα μαλλιά,και είναι πολύ ψηλοί.

Ο Αντώνης έχει γκρί μάτια,ενώ το παιδί πίσω μου έχει μελί.

Πάντως δεν ξέρω αν όντως είναι αδερφός του,αλλά αν είναι,την ομορφιά την έχει το σόι τους φαίνεται.

"Σόρρυ αν σε τρόμαξα"είπε το παιδί και γέλασε.

"Γρηγόρης,αδερφός του Αντώνη"είπε δίνοντας μου το χέρι του και χαρίζοντάς μου ένα χαμόγελο.

"Κλειώ,χάρηκα και σε συγχωρώ που με κοψοχόλιασες"του είπα χαμογελώντας δίνοντας του και εγω το χέρι μου.

"Μου 'χει μιλήσει ο Αντώνης για εσένα,χαίρομαι που κατάφερα να σε δω και κανονικά"μου είπε χαμογελώντας.

"Τι σου έχει πει δηλαδή;"τον ρώτησα αγχωμένη και εκείνος γέλασε.

"Αδερφικό απόρρητο"μου απάντησε κλείνωντας μου το μάτι.

"Μάλιστα"είπα και γέλασα αμήχανα,όσο μέσα μου με έτρωγε η αγωνία.

Τι να του έχει πει άραγε;

Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκαμε μέσα.

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ο Αντώνης στο σαλόνι να τρώει δημητριακά,με τα πόδια του πάνω στο τραπέζι και παρακολουθούσε ένα παιδικό στην τηλεόραση.

Δεν είχε καταλάβει καν οτι είχαμε μπει μέσα.

Έτρωγε ανενόχλητος τα δημητριακά του,φαινόταν πολύ αφοσιωμένος στο φαϊ.

Δεν τον αδικώ κιόλας,το φαϊ είναι υπέροχο.

"Αντωνάκη επισκέπτης"είπε ο Γρηγόρης και ο Αντώνης ξύπνησε από τον λίθαργό του.

"Αααα να 'σαι"είπε και πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και μας πλησίασε χαμογελαστός.

Ο Γρηγόρης ξέσπασε σε γέλια.

"Τι γελάς ρε μαλάκα;"ρώτησε ο Αντώνης χωρίς να έχει καταλάβει ακόμη τον λόγο για τον οποίο γελούσε ο αδερφός του.

Για να πω την αλήθεια ούτε γω κατάλαβα.

"ΜΙΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΝΤΩΝΗ"φώναξε κάποιος από την κουζίνα.

Ο Αντώνης ρόλαρε τα μάτια του,εμω ο Γρηγόρης σκούπιζε τα μάτια του από τα δάκρια.

"Ρε αγαπημένε μου αδερφούλη,παντελόνι με χαμογελαστά καρότα;"είπε ο Γρηγόρης και τότε ήταν που το παρατήρησα.

Ο Αντώνης συνειδητοποίησε οτι ακόμη φορούσε πιτζάμες και έγινε κατακόκκινος και με κοίταξε παράξενα ενω προσπαθούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου.

Είναι τόσο γλυκούλης ρε φίλε.

"Εγω το βρίσκω τέλειο"είπα και του χαμογέλασα πλατιά.

Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο ντροπαλά και άρχισε να παίρνει το κανονικό του χρώμα,αφήνωντας πίσω αυτό του πατζαριού.

Ο Γρηγόρης μας κοίταζε εναλλάξ με ένα περίεργο βλέμμα,που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ενα πλάγιο χαμόγελο.

"Λοιπόν έχουμε δουλειά,τι λέτε,να ξεκινήσουμε;"μας ρώτησα και κάναμε και οι δυο θετικό νεύμα.

"Πάμε στο δωμάτιο του Γρηγόρη να κανονήσουμε τι θα κάνουμε"είπε ο Αντώνης και ανέβηκε πάνω πρώτος,μιας και ήθελε να αποφύγει τα βλέμματα μας στην πιτζάμα του.

"Αυτό το παιδί τόσο ντροπαλό που είναι,πώς κατάφερε να έχει την φήμη που έχει στο σχολείο δεν το κατάλαβα ποτέ"μου είπε ψυθιριστά ο αδερφός του όσο ανεβαίναμε τις σκάλες.

"Δεν έχει σημασία αυτό μωρέ"του είπα και ανασήκωσε τους ώμους του.

"Ει,γιατί άλλαξες;"τον ρώτησα μόλις μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο και τον κοίταξα με ενα παραπονεμένο ύφος.

"Εεεμ,ε είπα να βάλω κάτι άλλο γιατί θα έτρωγα δούλεμα"είπε και κοίταξε τον Γρηγόρη δολοφονικά στα μάτια.

"Δεν χρειαζόταν πάντως,μια χαρά ήταν"του είπα και μου χαμογέλασε αχνά.

"Λοιπόν ακούστε.Εγώ μπορώ να έχω πρόσβαση στα δεδομένα του νοσοκομείου,αλλά για κάποιο λόγο, νομίζω μέχρι μία συγκεκριμένη ώρα μπορώ να τα τσεκάρω και να εισβάλλω στο σύστημα"μας είπε ο Γρηγόρης και κάθησε σε μια καρέκλα μπροστά από τον υπολογιστή του.

"Ωραία τότε,τσέκαρε τώρα να δεις αν μπορείς να έχεις πρόσβαση στα δεδομένα"του είπα και ξεκίνησε να πληκτρολογεί γρήγορα κάποιους αλγόριθμους.

"Ενθουσιάστηκες ε;"με ρώτησε ψυθιριστά ο Αντώνης αφήνωντας ένα γελάκι.

"Σκάσε μώρε παρακολουθώ"του είπα γελώντας και εκείνος μου χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε.

"Λοιπόν μπορώ να μπω μέσα.Ποιες ημερομηνίες να κοιτάξω;"μας ρώτησε ο Γρηγόρης και επεξεργάστηκα λίγο πριν πόσες μέρες είχε γίνει το περιστατικό.

"Πριν 3 μέρες ψάξε να δεις ποιοι πήγαν στο νοσοκομείο από πυροβολισμό"του είπε ο Αντώνης προλαβαίνωντας με.

Τι στο διάολο πως το θυμάται τόσο καλά;

Μάλλον έχω αλτσχάιμερ.

"Πριν από τρείς μέρες.."είπε κάνοντας μια παύση κοιτάζοντας τα δεδομένα μπροστά του.

"Αυτή είναι η μαμά σου;"συνέχισε δείχνοντάς μου την οθόνη.

"Ναι αυτή είναι"του είπα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

"Αναγράφονται άλλα 9 άτομα,δείτε μήπως ξέρετε κανέναν πρωτού ψάξω εγώ"μας είπε και κοιτάξαμε και οι δύο την οθόνη του υπολογιστή.

Σκάναρα την οθόνη γρήγορα,ώσπου τα μάτια μου εντόπισαν ένα πολύ οικείο όνομα για εμένα.

"Αγγελική Παπαδοπούλου"είπα και με κοίταξαν περίεργα.

"Την ξέρεις;"με ρώτησε ο Αντώνης όσο ο αδερφός του περίμενε απάντηση.

"Είναι..η μητέρα του Άγγελου"τους είπα και με κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια.

"Πρέπει οπωσδήποτε να τη ρωτήσουμε αν έλαβε εκείνη κάποιο γράμμα"είπε ο Αντώνης και συμφωνήσαμε.

"Νομίζω πως πρέπει να δούμε αν είχε λάβει και ο Άγγελος τίποτα περίεργο...είναι τυχαίο που ανάμεσα στα θύματα του δολοφόνου ήταν η μητέρα του Άγγελου;Μπορεί να είναι ο ίδιος δολοφόνος και να θέλει να ξεκάνει όλη την οικογένεια"συμπλήρωσα εγώ και φάνηκε να βγάζει νόημα και σε εκείνους αυτό που έλεγα.

"Κολλάει αυτή η εκδοχή,δεν είναι απίθανη"είπε ο Γρηγόρης και κάθησε πίσω στην καρέκλα του.

"Είναι πολύ αργά για να πάμε τώρα;"ρώτησα εγω και ο Αντώνης κοίταξε την ώρα στον υπολογιστή.

"Είναι 6,νομίζω είναι μια χαρά για να πάμε"απάντησε εκείνος και συμφώνησε και ο Γρηγόρης.

"Με χρειάζεστε κάτι άλλο;Μου είπαν κάτι παιδιά να βγούμε σε λιγάκι για αυτό ρωτάω"μας ρώτησε ο Γρηγόρης κοιτάζοντας το κινητό του.

"Όχι ρε πήγαινε οπου θέλεις.Ευχαριστούμε"είπε ο Αντώνης και επανέλαβα και γω το 'ευχαριστούμε'

"Δεν κάνει τίποτα.Ό,τι θέλετε πάρτε τηλέφωνο"μας είπε και σηκωθήκαμε για να πάμε στο δωμάτιο του Αντώνη.

"Εντάξει,τα λέμε"απάντησα εγώ χαμογελώντας και μου ανταπέδωσε το χαμόγελο.

Πήγαμε στο δωμάτιο του Αντώνη και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Εγω περιεργαζόμουν τον χώρο.

Το δωμάτιό του ήταν αρκετά μεγάλο,με τους τέσσερις τοίχους βαμμένους με ένα γκρί χρώμα.

Στο κέντρο υπήρχε το κρεβάτι του,με επίσης γκρι παπλωματοθήκη.

Στο γραφείο του που βρισκόταν απέναντι ήταν παρατημένα πολλά τετράδια,άλλα σκισμένα,άλλα τους χαρτιά βρίσκονταν στον κάδο μαζί με στυλό που είχαν σταματήσει να δουλεύουν.

Υπήρχε μια μεγάλη άσπρη ντουλάπα σε μία γωνία του δωματίου του,και δίπλα μια μπάλα μπάσκετ.

Στους τοίχους του ήταν κολλημένες αφίσες απο συγκροτήματα όπως οι The neighborhood.

Στο ένα κομοδίνο του από τα δύο υπήρχε ενα βινύλιο αντίκα και κρεμασμένοι απο πάνω συμετρικά δίσκοι για το βινύλιο.

Χαμογέλασα σε αυτό,έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τη μουσική και για τα βινύλια και μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα.

"Νομίζω παρατήρησες κάθε γωνιά του δωματίου μου"μου είπε γελώντας.

Είχα ξεχάσει οτι ήταν πίσω μου και με παρατηρούσε όλη την ώρα να κοιτάω το δωμάτιο του σαν σαικοπαθ.

"Έχεις υπέροχο δωμάτιο"του είπα και χαμογέλασα ρίχνωντας μια γρήγορη ματιά ξανά σε όλο το δωμάτιο.

"Σ'ευχαριστώ"μου απάντησε γελώντας και ξάπλωσε στο κρεβάτι του.

"Μ'αρέσει το γούστο σου"του είπα αναφερόμενη στο βινύλιο και στην ολική εικόνα του δωματίου του.

"Χαίρομαι.Νομίζω έχουμε παρόμοιο,τουλάχιστον στα ρούχα"μου είπε χαμογελώντας και συμφώνησα.

Προτιμώ τα πιο vintage ρούχα,όπως και εκείνος.

Και έχω να πω πως στα αγόρια είναι τόσο υπέροχο αυτό το στυλ.

"Θα συμφωνήσω σε αυτό"του είπα και πλησίασα το βινύλιο.

"Σε είδα το εντόπισες από την αρχή αυτό"μου είπε όσο το περιεργαζόμουν.

"Βάλε όποιο δίσκο θες,έχει και άλλους στο συρτάρι"μου είπε και του χαμογέλασα.

Έβαλα έναν δίσκο των The neighborhood.

All I am,is a man.
I want the world in my hands.
I hate the beach,but I stand, in California with my toes in the sand.
[...]
Head in the clouds but my gravity centered.
Touch my neck,and I'll touch yours.

"You in those little high waisted shorts oh"συνέχισε ο Αντώνης το τραγούδι που χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει να τραγουδάω απ'έξω μου.

Έγινα πατζάρι μιας και γενικότερα ντρέπομαι να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο.

"Έχεις πολύ ωραία φωνή το ξέρεις φαντάζομαι"μου είπε και κούνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε.

"Υπάρχουν και καλύτερες"είπα και με πλησίασε.

"Και τι σημασία έχει;Εμένα τουλάχιστον μ'αρέσει και είμαι σίγουρος οτι θα αρέσει και σε άλλα άτομα αν την ακούσουν"μου είπε και του χαμογέλασα.

Νομίζω πως έχω γίνει ίδια με ένα πατζάρι.

"Ευχαριστώ"του είπα και κατέβασα το κεφάλι μου για να μην δει το πως είχα γίνει,αλλά εκείνος γέλασε.

"Είσαι πολύ χαζούλα νευράκια"μου είπε σηκώνοντας το κεφάλι μου με το δάχτυλό του και κοιτώντας με στα μάτια.

Χάθηκα για μια στιγμή στα γκρι του μάτια.

Έμοιαζαν σαν σύννεφα στον ουρανό.

Χωρίς να το καταλάβω τον πλησίασα λίγο περισσότερο και βρισκόμασταν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής.

Εκείνος έβαλε το χέρι του στο μάγουλο μου και το χάιδευε με τον αντίχειρα του χαμογελώντας μου.

Έκλεισα ασυναίσθητα τα μάτια μου και ένιωσα την καυτή ανάσα του να πλησιάζει όλο και περισσότερο.

Ξαφνικά απομακρύνθηκε βγάζωντας το χέρι του από το μάγουλο μου και κάτι μουρμούρισε εκνευρισμένος από μέσα του.

Άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα να δω τι κοιτούσε.

"Εμ σόρρυ αν ενοχλώ,απλά μου τελείωσαν τα καθαρά μποξεράκια"είπε ο Γρηγόρης ξύνοντας αμήχανα τον σβέρκο του και ο Αντώνης τον αγριοκοίταξε,ενω εγω προσπαθούσα να μην βάλω τα γέλια.

"Δεύτερο συρτάρι"είπε εκνευρισμένα ο Αντώνης και ο Γρηγόρης του χαμογέλασε σαν παιδί που είχε κάνει αταξία.

"Ευχαριστώ και σορρυ για την εμ διακοπή;"είπε κάπως ερωτηματικά και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.

"Φυεεεεε"είπε ο Αντώνης και του πέταξε άλλο ένα μποξεράκι στο κεφάλι.

Ο Γρηγόρης γέλασε και έφυγε παίρνοντας και τα δύο εσώρουχα μαζί του και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Ο Αντώνης έκατσε στο κρεβάτι του ξεφυσώντας και εγώ πλησίασα το γραφείο του,γεμάτη περιέργεια για τα γεμάτα από λέξεις τετράδιά του.

Άνοιξα ένα και ξεκίνησα να διαβάζω.

Ήρθε από πίσω μου και μου έκλεισε ήρεμα το τετράδιο.

"Γράφεις τραγούδια;"του είπα ενθουσιασμένη και τον κοίταξα στα μάτια με τα δικά μου να λάμπουν.

"Ναι...είναι το όνειρο μου να γράφω στίχους,βασικά να γράψω επιτέλους κάτι που να αξίζει να ακούσει κάποιος"είπε καθώς έπαιζε με το εξώφυλλο του τετραδίου του.

"Τι εννοείς να αξίζει να ακούσει κάποιος;Αμα σου αρέσει εσένα τι σε νοιάζουν οι άλλοι;Αν εσύ έτσι εκφράζεσαι είναι κάτι δικό σου και το κάνεις για εσένα,όχι για να αρέσει στους άλλους.Και από ότι κατάλαβα,αυτά που γράφεις θα αρέσουν στους άλλους όπως άρεσε και σε 'μένα το απόσπασμα που διάβασα"του είπα και με κοίταξε χαμογελώντας ντροπαλά.

"Απλώς για αυτό δεν είμαι σίγουρος ακόμη.Δεν είμαι σίγουρος οτι αξίζουν αυτά που γράφω και ας είναι αυτά που νιώθω και ας βγαίνουν δηλαδή από μέσα μου,ας είναι αληθινά"είπε και κοίταξε λίγο το τετράδιο ξανά.

"Κοίτα,εγω πιστεύω πως ό,τι βγαίνει από μέσα μας και είναι αληθινό,είναι υπέροχο.Και ειδικά αν βγαίνει από εναν αληθινό άνθρωπο σαν και 'σένα"του είπα και του χαμογέλασα

Με κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε.

"Ελπίζω μια μέρα να καταφέρω αυτό που θέλω τόσα χρόνια"μου είπε κοιτώντας με στα μάτια έχοντας ακόμη ένα χαμόγελο.

"Θα το καταφέρεις αν το θέλεις πολύ"του είπα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

"Τι λες,πάμε να μάθουμε τι παίζει;"με ρώτησε

"Οφ κορς"του είπα και πήγα προς την πόρτα.

"Εμ σορρυ,έτσι θα βγεις έξω;"μου είπε δείχνωντάς με με το δάχτυλο του και κοίταξα να δω τι έχω.

"Γιατί τι έχω;"τον ρώτησα και φεισπάλμαρε τον εαυτό του.

"Θα ξεπαγιάσεις με το κοντομάνικο.Περίμενε"μου είπε και χώθηκε μέσα στη ντουλάπα του.

"Ρε Αντώνη δεν είναι ανάγκη τώρ-"πήγα να πω αλλά μου προσγειώθηκε ένα φούτερ στο κεφάλι.

"Δεν δέχομαι κουβέντα.Βάλτο"μου είπε και τον κοίταξα με σηκωμένο φρύδι.

"Τώρα"πρόσθεσε και σταύρωσε τα χέρια του κάνωντάς με να ξεφυσήξω.

Έβαλα το σκούρο μπλε του φούτερ που προφανώς μου ήταν σαν φόρεμα και σήκωσα τα χέρια μου στο πλάι.

"Χαρούμενος;"τον ρώτησα δείχνωντας του το φούτερ με τα μάτια μου και εκείνος χαμογέλασε.

"Πολύ χαρούμενος.Σου πάει"μου είπε χαμογελώντας και γέλασα.

"Σ'ευχαριστώ"του είπα και κατέβασα περισσότερο τα μανίκια του φούτερ για να καλύπτουν και τις παλάμες μου,όπως κάνω συνήθως.

Μυρίζει τόσο ωραία αυτό το πράγμα.

"Άντε πάμε νευράκια"μου είπε και άνοιξε την πόρτα για να φύγουμε.

-----------
Καλε γειαααα.

Τι κανετε πως ειστεε.

Δεν ξερω για σας,αλλα εχω φαει του σκασμου σημερα και νομιζω θα πεθανω.

Επισης,ισως να ηταν απο τα αγαπημενα μου κεφαλαια αυτο νομιζω τους λογους τους ξερετε.😇

Για πειτε λοιποοοον,πως σας φαινεται ο Αντωνακης σαν χαρακτηρας αλλα και απεναντι στην Κλειω;

Τι λετε να συμβαινει με την ολη υποθεση αυτου που πυροβολει;

Ελπιζω να σας αρεσε και τα λεμε στο επομενοοο

Σι γιαααα