Με κοιτούσε στα μάτια,λες και διάβαζε την ψυχή μου.

"Ο πατέρας μου"είπε χαμηλόφωνα και κοίταξε τα χέρια του που ακουμπούσαν την οροφή.

"Κάποιος μαλάκας του έκοψε τα φρένα"είπε νευριασμένος και κοπάνησε το χέρι του.

Άρχισε πάλι να κλαίει,αυτή τη φορά ελεύθερα χωρίς να το κρύβει.

Πόσα μπορεί να έχει περάσει κανείς..;

Και μετά παραπονιέμαι για εμένα,που δεν έχασα καν πρόσωπο της οικογένειάς μου,μονάχα ένα προσορινό άτομο.

Τον κοιτούσα στα κατακόκκινα, κλαμμένα του μάτια και ένιωσα ενα καυτό δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό μου.

Τον αγκάλιασα όσο σφιχτά δεν έχω αγκαλιάσει κανέναν άλλον.

"Πραγματικά δεν σου άξιζαν όλα αυτά"του ψιθύρισα χαιδεύοντας του την πλάτη ελαφρά,και τον ένιωσα να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

"Είσαι πολύ δυνατός να το ξέρεις αυτό.Και μην κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό πίσω από την εικόνα του δημοφιλούς παιδιού που πάντοτε γελάει,σε καταστρέφει περισσότερο το να προσποιείσαι"του είπα κοιτώντας τον στα μάτια και εκείνος με έσφιξε περισσότερο,χωρίς να με κοιτάξει.

"Κοίτα με"του είπα ήρεμα και με κοίταξε.

Πονάμε ρε γαμώτο,πονάμε και οι δύο.

"Όπως θα με βοηθήσεις εμένα να κάνω μια καινούρια αρχή,έτσι θα σε βοηθήσω και γω"του είπα χαμογελώντας αχνά και σκούπισα τα μάτια μου για να ξεθολώσει η όρασή μου.

"Σ'ευχαριστώ"μου είπε και προσπάθησε να μου ανταποδώσει το χαμόγελο όσο καλύτερα μπορούσε.

Δεν μιλούσε κανένας για αρκετή ώρα.

Εγώ κοιτούσα την πόλη απέναντι,σκεπτόμενη όλα αυτά που είχα ακούσει προλίγου.

Όλοι μας τελικά παλεύουμε με δαίμονες,δίνουμε μάχες.Ορισμένοι όμως το κρύβουν καλά πίσω από έναν εαυτό που επιθυμούν οι υπόλοιποι να βλέπουν,και αυτό είναι που μας σκοτώνει μέσα μας.Μας σκοτώνει κάθε μέρα πιο πολύ η υποκρισία.

Άνθρωποι σαν τον Αντώνη,που από μια ματιά σου μοιάζει σαν ένας από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους στον κόσμο.Με μια ματιά όμως μέσα στην ψυχή του βλέπεις οτι τόσο καιρό ψεύδεσαι.

Βλέπεις οτι τόσο καιρό αυτό που βλέπεις,δεν αντιστοιχεί σε αυτό που όντως είναι.

Τελικά μου μίλησε για εκείνον,έκλαψε μπροστά μου,δεν ντράπηκε.

Και εγώ;

Εγώ πάλι ακόμη να του πω για εμένα.

Τώρα όμως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.

"Δεν πιστεύω να αλλάξει ο τρόπος που θα μου συμπεριφέρεσαι επειδή έμαθες για 'μένα..έτσι;"με ρώτησε και σούφρωσα τα φρύδια μου.

"Με ποια έννοια το λες;"τον ρώτησα και με κάρφωσε με το βλέμμα του όπως κάνει πάντα.

Νιώθω να με καίει.

"Λύπηση"απάντησε απότομα.

"Σε καμία περίπτωση Αντώνη,δεν λυπάμαι γιατί δεν μου αρέσει να με λυπούνται.Εσυ δεν είσαι για λύπηση,εσύ είσαι για να παραδειγματιστεί κάποιος από εσένα,επειδή άντεξες και αντέχεις τόσα πολλά"του απάντησα και ξεφύσηξε.

"Δεν θεωρώ πως κάποιος θα έπρεπε να πάρει παράδειγμα από εμένα"είπε και κούνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε.

"Εξαρτάται πως το βλέπεις.Πάντως όλο αυτό ήταν μια ευκαιρία να δεθούμε"του απάντησα με ένα χαμόγελο.

"Τώρα μήπως σου έλυσα την αρχική σου απορία;"με ρώτησα και ένα χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του.

"Ναι,το έκανες"του είπα και εκείνος γέλασε.

"Αλλά,γιατί επέλεξες να το κάνεις;"συνέχισα ρωτώντας τον.

"Γιατί...μου βγάζεις ενα αίσθημα που δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω"είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου.

Περίμενα, με αγωνία να με γεμίζει,το τι θα μου πει.

"Απλώς με κάνεις να αισθάνομαι πολύ άνετα"είπε εκείνος αλλά φάνηκε και ο ίδιος μη ικανοποιημένος από την απάντηση που έδωσε.

Εγώ γιατί δεν είμαι ικανοποιημένη;

"Χαίρομαι για αυτό"του απάντησα χαμογελώντας.

Καθόταν για μερικά λεπτά και με κοιτούσε,πράγμα το οποίο με έκανε να κοιτάξω αλλού με κόκκινα μάγουλα.

Κλειώ σύνελθε.

"Πάμε γιατί θα ξημερώσει στο τέλος"μου είπε και τον κοίταξα παραπονεμένα.

"Κακό θα ήταν;"ρώτησα και με κοίταξε με ενα πλάγιο χαμόγελο.

"Άλλη φορά νευράκια,έχουμε και ενα σχολείο αύριο και δεν παίρνει κανέναν από τους δυο να κάνουμε και άλλες απουσίες"μου είπε και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

"Υποσχέσου το"του είπα κοιτώντας τον σαν μικρό παιδί και μου άφησε ένα φιλί στο κούτελο.

"Στο υπόσχομαι νευράκια"μου είπε και μου χαμογέλασε.

Γιατί να είναι τόσο γλυκούλης μπορεί να μου πει κάποιος;

[...]

Ήμουν στο κρεβάτι μου πλέον και σκεφτόμουν όσα είχα μάθει σήμερα.

Θέλω να μάθω και άλλα για εκείνον.

Και είμαι σίγουρη πως θα το κάνω,μιας και έχουμε και αυτό το σχέδιο μαζί.

Πρωτού όμως κάνω οτιδήποτε καινούριο στη ζωή μου,θέλω να ξεμπερδεύω με το παρελθόν μου.

Να μπορέσω να το αποκαλέσω παρελθόν και να το αισθανθώ αυτό.

Μόνο τότε θα είμαι ήρεμη.

Άρα στόχος μας να βρούμε ποιος σκότωσε τον Άγγελο.

Αφού πρώτα λύσουμε το μυστήριο με τα γράμματα.

Θα είναι μια μεγάλη χρονιά.

[...]

"Καλημέρα κορίτσι"μου είπε η Λυδία και μου χαμογέλασε.

"Καλημέρες"της απάντησα ανταποδίδοντας το χαμόγελο.

"Φαίνεσαι αλλιώτικη σήμερα"μου είπε και παρακενεύτηκα.

"Καλό ή κακό;"την ρώτησα και γέλασε.

"Καλό,πολύ καλό"μου απάντησε και γέλασα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

"Και για πες μου,μήπως έχει σχέση με τον Αντωνάκη αυτή η αλλαγή;"μου είπε με σηκωμένο το φρύδι κοιτώντας με όλο νόημα.

"Τι λες μωρέ Λυδία και 'συ"της είπα μεταξύ αστείου και σοβαρού και σταματήσαμε να περπατάμε.

Σταύρωσε τα χέρια της και με κοίταξε με το ίδιο βλέμμα.

"Εσύ θα μου πείς.Συνέχεια μαζί είστε.Ας μην σχολιάσω αυτό που έγινε στην τάξη"είπε κλείνωντάς μου το μάτι.

"Απλά έχουμε έρθει πιο κοντά αυτές τις μέρες,τίποτα σοβαρό"της απάντησα αδιάφορα και εκείνη έκανε σήμα πως παραδίνεται.

"Αχ πάμε να πάρω κάτι από το κυλικείο δεν έχω φάει τίποτα για πρωινό"μου είπε παραπονεμένα πιάνωντας την κοιλιά της.

"Τρέξεεε"είπα και έκανα σήμα με το δάχτυλό μου προς το κυλικείο.

Φτάσαμε και όσο έπαιρνε η Λυδία κάτι να φάει,εγώ εντόπισα τον Αντώνη,ο οποίος ήδη με κοιτούσε.

Κοιτάξτε τώρα,αν κάποιος τρεφόταν με ματιές,εγώ θα είχα φαγωθεί εδώ και μέρες.

Ήταν με τα παιδιά και τον είδα να λέει με το στόμα του χώρις να μιλάει.

"Νευράκια"

Χαμογέλασα βγάζωντάς του τη γλώσσα και εκείνος γέλασε.

[...]

Κάθησα στην συνηθισμένη μου θέση πίσω πίσω και αποφάσισα να παρακολουθήσω στο μάθημα για πρώτη φορά φέτος.

Βλέπετε;βελτιώνομαι.

Άλλο ενα κίνητρο για να προσέξω ήταν το γεγονός οτι καθηγητής μας ήταν εκείνος που με είχε απασχολήσει τις προάλλες μετά το μάθημα.

Είχε δίκιο σε αυτά που έλεγε,γενικότερα είναι πολύ καλός άνθρωπος όσα χρόνια τον ξέρω στο σχολείο δηλαδή.

Εξάλλου,για να πιάσει τόπο και το φροντιστήριο πρέπει να προσέχω και λίγο στο μάθημα.

Μωρέ λέτε να περάσω;

Αν το Ρ(x) ισούται με 12,και το R(x) ισούται με 3,πόσο θα-

Καλέ τα πάντα καταλαβαίνω.

Να σημειωθεί ειρωνεία παρακαλώ.

Έπιασα το κεφάλι μου βγάζωντας ένα σιγανό μουγκριτό,κάτι που έκανε τον Αντώνη να γυρίσει και να με κοιτάξει με ένα γελάκι.

"Θες βοήθεια νευράκια;"με ρώτησε ψιθυριστά και βυθίστηκα στην καρέκλα μου.

"Θα το εκτιμούσα"είπα γελώντας και εκείκος εξφενδονίστηκε στο πίσω θρανίο.

"Παρκουρίστας θα γίνεις εσυ"του είπα και εκείνος γέλασε.

"Λοιπόν κοίτα πώς λύνεις κάτι τέτοια"είπε και ξεκίνησε να μου εξηγεί τα πολυπόθητα μαθηματικά.

Πάντα μου άρεσαν,μην με σκοτώσετε,αλλά πλέον έχω μείνει τόσο πίσω που δεν καταλαβαίνω τίποτα.

[...]

"Πότε έχεις φροντιστήριο εσύ;"με ρώτησε ο Αντώνης καθώς βγαίναμε από την τάξη.

"Αμέσως μετά το σχόλασμα,δηλαδή τώρα"είπα και κατσούφιασε.

"Γιατί εσύ πότε έχεις;"τον ρώτησα.

"Στις 2:30"μου απάντησε και κοίταξα την ώρα στο κινητό μου.

1:55

"Έλα μωρέ σιγά,παρόμοια ώρα θα τελειώσουμε έτσι και αλλιώς"του απάντησα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

"Στις 5 σπίτι μου"μου είπε δίνωντας μου ένα χαρτάκι με την διεύθυνσή του.

"Μάλιστα αρχηγέ"είπα γελώντας και εκείνος μου χαμογέλασε.

"Αντέ πήγαινε.Ελπίζω να έμαθες τον δρόμο τώρα"είπε και τον βάρεσα στο μπράτσο.

"Θα πάω με τα πόδια,δεν το διακινδυνεύω πάλι.Εξάλλου κοντά είναι"του είπα και συμφώνησε γελώντας.

"Τα λέμε νευράκια"μου είπε και έστριψε προς ενα παγκάκι πιο δίπλα στο οποίο κάθονταν οι φίλοι του.

"Τα λέμε αγκαλίτσα"του είπα και γύρισε να με κοιτάξει με ένα πλατύ χαμόγελο.

Αντώνης

"Ήρθε και ο αγκαλίτσας μας"είπε κοροϊδευτικά ο Σωτήρης και τον κοίταξα δολοφονικά.

"Μη με λες έτσι"του είπα νευριασμένος και εκείνος γέλασε.

Μόνο εκείνη με λέει έτσι.

"Γιατί μωρέ;Μια χαρά αφήνεις την Κλειώ να σε λέει έτσι"συνέχισε εκείνος,όσο οι άλλοι δύο κάθονταν αμίλητοι και παρακολουθούσαν.

Αϊ στο διάολο μωρέ και 'σεις.

"Δεν χρειάζεται να με λέει όλος ο κόσμος έτσι,ένα άτομο φτάνει"τους είπα και κάθησα στο παγκάκι.

Εκείνος σήκωσε τα χέρια του ψηλά και έκατσε πίσω.

"Λοιπόν,που θέλετε να πάμε;"ρώτησε ο Κυριάκος και ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Πάμε εκεί που πάμε συνήθως;"ρώτησα και με κοίταξαν όλοι.

Φάνηκε να συμφωνούν.

"Άντε σηκωθείτε,πάμε"είπε ο Σωτήρης καθώς σηκώθηκε και ακολουθήσαμε την κίνησή του.

[...]

"Ρε Αντώνη τι φάση εκείνη τη μέρα που έβαλες το παιδάκι να ζητήσει συγνώμη από την Κλειώ;"με ρώτησε ο Σωτήρης και είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα η όλη του συμπεριφορά.

Είπαμε,και 'γω κουτσομπόλης είμαι αλλά το παράκανε.

"Γιατί όχι;Αφού της έριξε το κινητό κάτω"είπα και με κοίταξε παράξενα.

"Κανένας νορμάλ δεν θα έκανε αυτό που έκανες ξέρεις"μου είπε γελώντας ενω οι άλλοι δυο ρόλαραν τα μάτια τους.

Πάλι καλά δεν φαίνεται να ασχολούνται με τον μαλάκα.

"Τότε κρίμα αλλά δεν είμαι νορμάλ"του είπα χαμογελώντας ειρωνικά,πίνωντας λίγο από τον καφέ μου.

"Σωτήρη νομίζω παραγίνεσαι μαλάκας"είπε ο Χρήστος και γέλασα με το σχόλιό του.

"Πάντα μαλάκας ήταν αυτός ρε"είπαμε ταυτόχρονα με τον Κυριάκο και γελάσαμε,'κολλώντας' πέντε.

"Και 'σεις πάντα ήσασταν τόσο άχρηστοι στα πάντα αλλά δεν το κάνω θέμα"είπε ο Σωτήρης και ο Χρήστος έβηξε επίτηδες.

"Να σας πω αράξτε λίγο δεν έχω όρεξη να πλακωθεί κανείς σήμερα"είπε ο Χρήστος και ο Σωτήρης κλασικά ρόλαρε τα μάτια του.

Να σας πω λίγα λόγια για αυτό το κατεστραμμένο παρεάκι λοιπόν.

Ο Χρήστος είναι ο πιο λογικός της παρέας.
Ο πιο ήρεμος και τα όλα τα σχετικά.
Μένει σχεδόν δίπλα μου,είναι άριστος στο σχολείο,αλλά έχει πολλή φάση.
Γενικώς έχει μια ισορροπία στη ζωή του.

Ο Κυριάκος είναι εκείνος με τον οποίο κάνω περισσότερη παρέα.
Είμαστε φίλοι από το δημοτικό και είναι εκείνος που με καταλαβαίνει περισσότερο
Δεν ξέρει γενικότερα την ιστορία μου,αλλά όποτε είμαι στενοχωρημένος πάντα μου φτιάχνει το κέφι.
Οι γονείς του είναι χωρισμένοι,μένει στης μητέρας του.
Είναι μέτριος μαθητής και πολύ κοινωνικός.

Ο Σωτήρης.Τι να πρωτοπώ τώρα για αυτόν;
Ήταν φίλος του Άγγελου,αλλά έκανε και λίγη παρέα με εμάς.
Αφού πέθανε ήρθε σε εμάς.
Πάντοτε είχε ένα υπεροπτικό υφάκι.
Έχει πολλά λεφτά,τα οποία δεν φοβάται να αναδείξει και θεωρεί πως επειδή έχει χρήμα,είναι κάτι ανώτερο από όλους εμάς.
Έιναι αλαζόνας,ξεροκέφαλος και ο ορισμός της λέξης μαλάκας.
Καλά,αυτό είναι ο 'αδερφός' μου αλλά τέλος πάντων.
Ποτέ δεν τον πήγαινα γιατί συμπεριφέρεται χάλια σε όλους και ιδίως στα κορίτσια.
Τις παρατάει λες και είναι σκουπίδια,τους μιλάει συνεχώς με υπονοούμενα,όμως οι περισσότερες να μην χάσουν ευκαιρία με το κελεπούρι της κακιάς ώρας.

Αυτή λοιπόν είναι η "παρέα".

"Παιδιά εγώ την κάνω,έχω φροντιστήριο"είπα και σηκώθηκα περνώντας την μαύρη,γραμμένη τσάντα μου στον έναν ώμο.

"Τα λέμε φίλε"είπαν ο Χρήστος με τον Κυριάκο ταυτόχρονα και μου έδωσαν το χέρι τους.

"Στο καλό και να μας γράφεις"είπε ο Σωτήρης ειρωνικά και του χαμογέλασα ξινισμένα.

Τι ηλίθιος Θεε μου.

[...]

Έφτασα στο φροντιστήριο και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν μπω μέσα.

Αυτή η ρουτίνα με σκοτώνει.

--------
Γεια σαςςςς τι κανετε πως ειστεεε.

Νομιζω δεν θα με σκοτωσετε που το εκοψα ετσι στο προηγουμενο κεφαλαιο ετσιι δεν ειναιιι;😇

Τι εχετε να πειτε για την "παρεα" του Αντωνη;

Πως σας φαινεται ο καθενας τους;

Πως θα εξελιχθει η σχεση της Κλειους με τον Αντωνη και γιατι απογοητευτηκε η Κλειω απο μια του απαντηση;

Σι για στο επομενοοο.