Με το άκουσμα του κουδουνιού σηκώθηκα να παραδώσω το γραπτό μου,όσα είχα καταφέρει να γράψω δηλαδή,και επέστρεψα στη θέση μου.

Έπεσα πολύ δυνατά στην καρέκλα και τραντάχτηκα ολόκληρη,κάτι που με έκανε να βγάλω ένα δυνατό επιφώνημα.

Όλη η τάξη γύρισε και με κοίταξε με σηκωμένο το ένα τους φρύδι, και εγώ απλώς τους κοίταξα,χαιρέτησα αμήχανα το κενό και βυθίστηκα στην καρέκλα.

Κάθομαι τσαπατσούλικα γενικότερα,από πάντα το είχα αυτό, αλλά ο Άγγελος προσπαθούσε να με φέρνει σε κανονική θέση γιατί φοβόταν μην κάνω κακό στη μέση μου.

Με πρόσεχε ακόμη και στα πιο ασήμαντα θέματα,ήτανε πάντοτε εδώ.

Αχ,αυτός και οι πανέξυπνες συμβουλές του.

Γιατί χάθηκες έτσι ρε Άγγελε;

Βούρκωσα για μιά στιγμή,αλλά έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Πλέον λοιπόν,χωρίς τον Άγγελο,επέστρεψα στις παλιές συνήθειες.

Κάτσε κατέστρεψε τη μέση σου Κλειώ!

Χτυπούσα τα δάχτυλα μου στο θρανίο,παίζοντας μια μελωδία και τραγουδώντας σιγανά από μέσα μου τους στίχους ενός τραγουδιού.

Και κοιταζόμασταν στα μάτια και δεν μίλαγα και 'κείνη αργά- αργά μου μάθαινε τα πρώτα βήματα.Εκεί χορεύαν οι ψυχές οχι τα πόδια μας...

"και έτσι μιλούσαμε χωρίς κανείς ν'ακούει τα λόγια μας"

Συνέχισε μια φωνή.Ο Αντώνης.

Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα με ένα ελαφρύ χαμόγελο,σαν ψεύτικο.

Όμως δεν το ένιωσα ψεύτικο.

Δεν γίνεται όμως να 'ναι πραγματικό,έχω χρόνια να χαμογελάσω και να μην είναι εξαναγκασμένα.

Τουλάχιστον προσπαθώ...

"Ακούς καλή μουσική, δεν στο χα"Του είπα και γέλασα στιγμιαία κοιτώντας τα χέρια μου στο θρανίο.

Τι γίνεται μαζί μου σήμερα;

"Και συ έχεις ωραίο γέλιο,δεν στο χα"συνέχισε εκείνος και με κοίταξε με ένα ειρωνικό βλέμμα.

"Έσκαγες;"είπα κάνοντας τα χέρια μου μπουνιές και κοιτάζοντάς τον με θυμό.

Εκείνος σήκωσε τα χέρια του σαν να παραδίνεται,και γύρισε μπροστά στη θέση του,μουρμουρώντας "νεύρα,πολλά νεύρα"

Το άκουσα,αλλά επέλεξα να μην δώσω σημασία.

Πρώτη φορά σχεδόν που μιλάμε στα τόσα χρόνια που είναι μπροστινός μου,και ήδη μου χει σπάσει το νευρικό μου σύστημα.

Μα καλά,γιατί στα διαλείμματα με τους φίλους του φαίνεται τόσο χαλαρό άτομο,και 'δω πέρα σε εμένα φέρεται λες και είμαι τίποτα...δεν ξέρω και 'γω τι;

Ξεφύσηξα δυνατά,έβαλα την κουκούλα μου και ξάπλωσα στο θρανίο να κοιμηθώ.

Εξάλλου,δεν κάνουμε μάθημα με την συγκεκριμένη καθηγήτρια.

[...]

"Ει νευράκια,ξύπνα είναι διάλειμμα"άκουσα μια φωνή σαν να έρχεται από κάπου μακριά,αλλά απλώς με είχε πάρει για τα καλά ο ύπνος.

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία και τεντώθηκα πίσω στην καρέκλα βγάζοντας κάτι ήχους.

Έτριψα τα μάτια μου και μόλις τα άνοιξα καλά,είδα μπροστά μου τον Αντώνη να με κοιτάζει προσηλωμένος.

"Τι κοιτάς 《νευράκια》;"ρώτησα ειρωνικά και σηκώθηκα να μαζέψω την τσάντα μου.

"Νομίζω πως δεν είμαι αλύθορος"είπε θέλοντας να ακουστεί αστείος μάλλον,αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να δεχτεί ενα δολοφονικό ύφος.

"Καλά καλά σόρρυ δεν είμαι αστείος"είπε και έτριψε τον σβέρκο του αμήχανα.

Τι τον έπιασε αυτόν;

"Ήθελες κάτι άλλο εκτός από το να μου διακόψεις τον ύπνο;"ρώτησα καθώς χασμουριόμουν.

"Ναι ήθελα να ζητήσω συγνώμη για πρίν,δεν ήθελα να σε προσβάλλω ή οτιδήποτε"είπε κοιτώντας με στα μάτια.

Ξδξδνενδ πολύ eye contact θα πάθω τίποτα.

"Δεκτή,απλώς πρόσεχε τα λόγια σου την επόμενη φορά"είπα και πήρα την τσάντα μου στον ώμο μου.

"Α και,μην παίζεις με τα νεύρα μου,δεν σε συμφέρει"συνέχισα περνώντας από δίπλα του και χτυπώντας τον απαλά στην πλάτη.

Δεν ακούστηκε τίποτα μετά από αυτό,αλλά συνέχισα την διαδρομή μου προς το προαύλιο.

Πήρα ένα κουλούρι από την καντίνα και κάθησα σε ένα παγκάκι κοντά στην είσοδο του σχολείου

Έβγαλα έξω το κινητό και τα ακουστικά μου,και χάθηκα για άλλη μια φορά στον κόσμο της μουσικής.

Παρακολουθούσα όλες τις κοπέλες που ήταν αγκαλιά με τα αγόρια τους,ή όλες τις παρέες που γελούσαν μαζι.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν ξανά σαν εκείνους.

Να ήμουν ξανά όπως παλιά.

Να βρισκόμουν στην αγκαλιά του Άγγελου όπως τότε.

Λίγες μέρες πρίν το δυστύχημα

-Έλα μικρό μου,κούνα τα κουλά σου να βγούμε έξω,με παρακάλαγε ο Άγγελος να πάμε στο προαύλιο,όμως εμένα πονούσε η κοιλιά μου,και δεν ήθελα να βγω έξω.

-Μα ρε Άγγελε,πονάω,είπα σαν μωρό και ξάπλωσα πάνω σε δύο καρέκλες.

Εκείνος ξεφύσηξε και ήρθε κοντά μου.

-Σήκω λιγάκι πάνω,είπε και τον κοίταξα με σηκωμένο φρύδι.

-Σου είπα πονάω,απάντησα μουτρωμένη

-Έλα ρε μωρό μου τώρα,σήκω ελάχιστα,δεν θα σε βγάλω έξω,είπε καθώς με κοίταζε με ύφος κουταβιού.

-Εντάξει αυτό το κάνεις επίτηδες τώρα,απάντησα κάνοντας τον να γελάσει και σηκώθηκα όπως μου είπε.

Ήρθε δίπλα μου,με πήρε αγκαλιά από τη μέση και με έφερε κοντά του,όσο μου χάιδευε το χέρι.

-Είδες που δεν ήταν άσχημα να σηκωθείς λιγάκι;είπε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο

-Σε αγαπάω,απάντησα χαμογελώντας και έκλεισα τα μάτια μου.

Παρόν

"Κλειώ,είσαι εντάξει;"με ρώτησε κάποιος αλλά είχα κλειστά τα μάτια μου και δεν τον πρόσεξα.

Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Λυδία.

Έτριψα τα μάτια μου και ήταν υγρά.

Γαμώτο πάλι δάκρισα.

"Πφφ,οχι δεν είμαι καλά,ξέρεις οτι δεν είμαι ποτέ καλά,"της απάντησα και έκανα χώρο στο παγκάκι για να κάτσει και εκείνη

"Τον σκέφτηκες ξανά έτσι δεν είναι;"με ρώτησε πιάνοντάς μου τον ώμο και κοιτάζοντάς με συμπονετικά στα μάτια.

"Πάντα τον σκέφτομαι ρε Λυδία,πάντα"Είπα και ένιωσα να με παίρνει αγκαλιά.

"Όλα θα πάνε καλά Κλειώ,όλα θα πάνε καλά"Είπε και με έπιασα πάλι να βουρκώνω.

Έβαλα το κεφάλι μου στη μπλούζα της δίχως να μπορέσω να συγκρατήσω τα δάκρυά μου,και άρχισα να κλαίω βουβά.

Βαρέθηκα το κλάμα,βαρέθηκα.

Το σιχάθηκα πια!

Έφυγα από την αγκαλιά της και σκούπισα τα μάτια μου γρήγορα.

Κοίταξα λίγο γύρω μου και είδα τα μάτια κάποιου καρφωμένα πάνω μου.

Δεν φορούσα τα γυαλιά μου εκείνη τη στιγμή,οπότε δεν μπορούσα να διακρίνω ποιος με κοίταζε.

Τα έβαλα γρήγορα,και είδα ποιον άλλον;Τον Αντώνη.

Μόλις κατάλαβε οτι τον πήρα είδηση,δεν σταμάτησε.Αντίθετα,συνέχισε να με κοιτάει έχοντας τα χέρια του στις τσέπες της φόρμας του.

Παραξενεύτηκα και κοίταξα προς τη Λυδία.

"Γιατί σε κοιτάει τόσο έντονα;"με ρώτησε η Λυδία και ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτό τώρα"απάντησα και μου έκανε νεύμα με το κεφάλι της.

Χτύπησε το κουδούνι και σηκωθήκαμε για να πάμε στο υπόστεγο,είχαμε γυμναστική.

"Δεν έχω καμία όρεξη να τον ακούω να γκαρίζει τώρα αυτόν"είπα στη Λυδία και έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες της ζακέτας μου.

"Κανένας μας,πίστεψε με"είπε και γέλασε,όσο εγώ της χαμογέλασα.

[...]

Το κουδούνι για σχόλασμα χτύπησε επιτέλους και μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου.

Άρπαξα την τσάντα μου στα γρήγορα,φόρεσα το μπουφάν μου και βγήκα από την τάξη.

Όσο περπατούσα,είδα ενα παιδί να έρχεται τρέχοντας στη μεριά που ήμουν εγώ.

Αχ τι καλά θα έχουμε σύγκρουση.

Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού ήθελε να πάει,μιας και έτρεχε για τη ζωή του το παιδάκι,οπότε έκατσα εκεί που ήμουν και συνέχισα να περπατάω.

Πέρασε ξιστά από δίπλα μου,κατάφερε όμως να μου ρίξει το κινητό από το χέρι,στο οποίο ήταν συνδεδεμένα τα ακουστικά.

Πάνε τα αυτιά σου Κλειώ,πάει και το κινητάκι σου.

Έσκυψα να σηκώσω το κινητό μου,με χίλιες προσευχές να μην έχει σπάσει,μιας και αφού δεν είμαι καθόλου γκαντέμο,έπεσε με την οθόνη μωρέ!

Το σήκωσα και ευτυχώς δεν είχε ούτε γρατζουνιά.

Ξεφύσηξα,συνέδεσα ξανά τα ακουστικά μου και συνέχισα τον δρόμο μου.

"Εεεε Κλειώ;"άκουσα μια φωνή από πίσω μου.

Αχ δεν πρόκειται να γυρίσω σπιτάκι μου σήμερα.

Γύρισα απότομα και είδα το παιδάκι που έτρεχε για τη ζωή του να με πλησιάζει.

"Γεια σου και σε 'σένα"του είπα και τον κοίταξα

"Σορρυ που σου έριξα το κινητό απλώς ναι εμ... βιαζόμουν"είπε λες και κάποιος τον είχε αναγκάσει να μου μιλήσει.

Λίγο πιο πέρα είδα τον Αντώνη να μας κοιτάει,δηλαδή εμένα,για ακόμη μια φορά.

"Αυτός εκεί σε έβαλε να μου το πεις;"τον ρώτησα σταυρώνοντας τα χέρια μου και εκείνος κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε και έκανε αναστροφή για να φύγει.

"Σορρυ και πάλι"είπε φεύγοντας και ένωσα την παλάμη μου με το κούτελό μου.

Τι φάση όλοι τους σήμερα;

---------
Γεια σας γουατπαντ φρεννττςςςς.
Το 1ο κανονικο κεφαλαιο του collision.Ελπιιιιιίζω να σας άρεσε.
Αφήστε γνωμη καπου δω περα στο κενο αμα θελετεε και τα λεμε στο επομενο κεφαλαιοοο.
Αντιοοςςςς