All things happens for a reason. Sa pagkakaintindi ko ng sikat na kasabihan na ito ay nangyayari ang isang bagay dahil may rason ito. Gaya ng problema binigyan ka nito para sa susunod ay magiging leksyon ito sa iyo.

Noon naniniwala ako sa kasabihang ito. Normal na studyante lamang ako noon, hindi ko pa talaga alam ang takbo ng mundo.

Naniniwala rin ako na wala akong purpose sa mundong ginagalawan ko. Paulit-ulit nalang kasi ang buhay ko. Iniisip ko nalang na siguro magbabago rin ako pagdating ng tamang panahon.

Grade 10 ako noon, pinagbabawalan ako ni mama mag-boyfriend. Saka na raw pagtapos mag-aral o sa tamang panahon. Ayaw ko rin naman magkaroon dahil nahihiya ako.

Wala akong maraming kaibigan, mayroong isa pero hindi kami gaanong kalapit sa isa't-isa. Nahihiya naman ako magkwento sa kaniya, kaya hindi nag-wo-work out ang pagkaka-ibigan namin. Nagsasabay lang kami sa lunch, pagpara ng sasakyan papauwi, pangongopya, nag-u-utangan. At walang communication.

Maihahalintulad ako sa mga timid and shy persons noon. Hindi ako sikat, taliwas sa mga kaklase ko. Halos lahat sila sikat dahil nga magaganda. Friendly din naman sila sa akin pero hindi lang talaga ako marunong makihalubilo.

10 years na ang nakalipas tanda ko pa rin kung paano may isang lalaking nagpabago ng buhay ko. Naging magkaibigan kami. Palasalita siyang tao, sinasabi niya ang gusto niyang sabihin at sobrang yaman niya.

Pero kahit isang beses hindi ako nakaramdam ng inggit sa kaniya. Pinaramdam niya sa akin na normal lang ako. Alam kong seryoso siya roon, at iyon ang pinakanagustuhan ko sa kaniya. Busilak ang puso niya at palagi niya akong inuuna.

Ang akala ko ay may gusto siya sa akin dahil sa sobrang caring niya, pero ganoon pala siya sa lahat. Nakakahiya nga dahil nag-assume ako. Well, sino nga ba ako para magustuhan niya.

At tama nga ako. May gusto siyang iba at ito ay ang pinakamaangas na student council. Siya si Ravinna o mas kilala bilang Avi. Maangas, papansin, bully at basagulero.

Sabi pa niya sa akin gustong-gusto niya raw ang pagiging leader nito. Kahit 16 years old pa siya ay alam niya na kung paano mag-lead.

Dahil hindi ako maka-concentrate sa binabasa kong El Filibusterismo ay nag-search ako on how to be a leader. May lumabas na pinaka-ayaw ko sa lahat. Ang maki-socialize. Well, iyon naman talaga ang dapat gawin nito. Hopeless na ako nabagsak pa ako sa test. Hindi kasi ako nakapag-review dahil inuna ko yung inggit ko.

Sobrang sad ko nun dahil first time yun nangyari sa akin. Naisip ko pa nga na mag-impake na siguro ako mamaya baka palayasin ako ni mama. Hindi naman ako sobrang talino, nakakapasok din sa with honors, with 90-92 lang talaga ang average ko.

Noong grade 7 pa kami ni Avi ay naka-96 siya. Grabe. Ang layo ko sa standard ni Anthony, yung crush ko na unang lalaking kaibigan ko, na bumago ng buhay ko rin.

Sinubukan ko rin mag-study pagkatapos ang isang subject. Basta snack, lunch time, or pag-uwi basta may free time lang, sinisingit ko yung pagre-review kahit walang test kinabukasan. Iniiwasan ko na rin ang panunuod ng mga nonsense kdramas, nonsense kasi hindi ko naman mame-meet ang character dun at manga.

Pero sumakit lang ulo ko. Hindi naman kasi ako studious type. Pag may test diyan lang ako nag-re-review, less than 30 minutes pa. Well, anime and kdrama is life kasi.

Naalala ko tuloy yung time na nagsabay kami ni Anthony mag-aral sa library. Buti nalang kami lang dalawa nun. Nakakakilig na ewan. Study dapat iyon sa librong hawak ko pero mukha niya tuloy ang pinag-aaralan ko. Sobrang cute niya with eye-glasses. Ganoon daw siya pag nagbabasa. Ewan ko ba. Para siyang si Lee Do Hyun pag naka-eye glasses.

Napapangiti pa nga ako pag nili-lick niya yung daliri niya para i-flip ang isang page. Jusko. Tinitigan ko rin ang mapupula niyang labi and yes, I dreamed kissing those. Ang landi ko na.

But that was not the best time with him. Yung yung may group role-play kami. And guess what? Sa props lang ako. Stating the obvious, ayaw ko talaga makihalubilo. Habang siya naman sa main character.

Hindi kami magka-klase pero dahil hindi kami gaanong kadami sa classroom, like we are 20 lang. Hinalo kami sa 20 lang din na taga-ibang section, para mas masaya ang rp namin at complete ang characters. Ewan ko kay ma'am, siya pa lang ang ganoon, eh.

The best part is that dahil props lang ako, ako tigahawak ng lighting. And malapit lang ako sa kaniya, okay this is not about him tripping and landing unto me, and boom we accidentally kissed.

It's about how he freaking—I don't usually cursed but this time's different. So, it is about him calling my second name. Like damn, no body called me by my second name because that is also my nickname. My name is Marie Shia. But—I wanted to scream in that moment.

I was totally shocked. I kept on messing up even though I am a propswoman. Dude, who wouldn't? That was my crush! I fall for him big time.

I was so lucky because he is also my friend.

He even told my classmates that we should take a break beacuse I might be tired. Because of him, they agreed. Binilhan niya ako ng mineral water, alam niya pa ang fav ko and that is absolute. And then he asked me what is wrong. English speaking talaga siya kasi nga mayaman sila.

I didn't answered. I just lied. But he knows I am not good at lying. He then, freakin hugs me. I wanted to cry in that last moment of my life. That was breath-taking.

He then, told me, 'whatever happens I am on your side'.

That line keeps on repeating inside my head after I did it. I did it, because I believe he will stay by my side. Guess, I was wrong.

It was Avi's birthday. Everyone is invited. I went because I know he will. He was so cute wearing those black suit. The theme is formal. Nakasuot lang ako ng dress with no sleeve and paired up with .y denim jacket.

Hindi ko nga maintindihan kung bakit napaka-engrande ng kaarawan ni Avi. 17th birthday pa lang niya, hindi naman 18th. Nagpapansin lang siguro siya sa yaman nila.

The party was not that good. Hindi kasi ako kinakausap ni Anthony. Na kay Avi lang ang atensyon niya, although magkasama naman kami. May kaibigan din naman siyang lalaki pero maingay daw sa table nila dahil sa mga girlfriends nito, kaya dumito muna siya sa akin.

I even asked him why he stares that much to Avi. He said 'I'm planning to confess my feelings for her.'

That hits me hard on my chest. I also wanted to ask him; what do you think of me, pasok na ba ako sa standard mo? I couldn't because I am not yet ready to face the consequences. I wanted him to stay the same. I wanted to be good friends with him.

I even told him, "Alright. Let me know if I could help in any way." He smiled. And that was the last smile I time I saw him being happy.

The party ended with ambulance and police cars, Avi's mom exaggeratedly crying, murmuring of the students, and the cold cuffs.

Yes, cuffs surrounding my both wrist. Anthony can't look at me. He's guilty. All I wanted is him telling me everything's gonna be alright, but he didn't.

I confessed to the police that I planned to kill Avi. I placed those bananas just to slipped her. She broke her back, and the party ended. She is still alive.

Her parents demanded a law suit against me and because I am still a minor the court ruled to pay the fine. My parents did. And my parents are the one who don't believe me and told me everything's gonna be alright.

What really happened is that. Anthony's guy friends are messing up with the students. Nilagyan nila yung sahig ng balat ng saging para pagtawanan kung paano madulas ang mga biktima.

Hindi iyon gusto ni Anthony, alam ko rin namang kahit wala siya sa wisyo ay hindi niya iyon magagawa. Pinilit niyang pigilan ang mga kaibigan niyang lasing pero hindi siya pinakinggan nito.

Kaya lalapitan niya na sana ang balat ng saging nang dumaan dito si Avi. Naka-heels siya at sobrang haba ng saya niya. Obviously, hindi niya iyon nakita kaya ang ending, she slipped and fall, hitting her back first.

Hindi naman sa kasalanan iyon ni Avi, naiinis din ako sa kaniya kung bakit hindi niya itinukod ang kamay o braso niya bilang suporta sa pagbagsak niya. Importante kaya yung likod nating mga tao.

Tumahimik ang lahat sa nangyari, Anthony rushed over her and gently supporting her back to stand up. Hindi rin ako makagalaw at nakatitig lang ako sa gulat ding mga kaibigan niya.

Hindi ko alam kung sino ang magtawag ng ambulansiya at pulis, basta ang natandaan ko lang ay ang nagsisisi na mga mata ni Anthony. I know he thinks that it was his fault.

I made a decision in that moment. Tutal wala namang kabuluhan ang buhay ko, pagtatakpan ko nalang si Anthony at mga kaibigan niya. Kung mangyayari iyon tiyak magkakalapit sila Avi at Anthony. Hindi madudungisan ang pangalan niya nang dahil lang sa mga kaibigan niya. Aksidente lang naman kasi ang lahat. Pero hindi ganoon ang iisipin ng mama ni Avi. Gagawin niya kasi ang lahat mapasaya, at maprotektahan ang anak.

When the police asked the witnesses what actually happened, they avoid its gazez. No one was interested to answer, nor Anthony who was shivering in fear.

I am also afraid. Gusto ko nang umiyak dahil sa gagawin kong pag-sacrifice. Mahal ko si Anthony, eh. Gusto ko maging magkaibigan pa rin kami kung gagawin ko ito.

I finally told the police. I confessed right in front of everyone.

"I planned to kill Ravinna. It was me who put the banana peel on the ground. I did it because I want her to disappear. I love Anthony, who likes her. Gusto ko sa akin lang ang atensyon niya. Buti nga sa kaniya." Doon na ako napa-iyak.

Anthony cannot look at me. My eyes beg to see me one last time, guess he did not.

Hindi naman ako uminom so they conclude that I was in my right mind. No single soul doubt me. Wow, ganito pala basta mahirap ka lang no. O baka naman selfish ang paningin nila sa akin.

Years have past, my life has been different, finally. This is what I have been longing for. Tumuntong alo ng grade 11, palagi nalang may nag-uusap sa akin patalikod. Anthony has been distant, although we went in the same school.

He is a loner. Habang ako naman ganoon pa rin pero nasasali na ako sa mga gulo na iniiwasan ko noon. Pilosopo naman talaga ako. Labas-pasok ako sa guidance office, palagi nalang napapatawag ang mga magulang ko.

Galit na galit si papa sa akin at nag-aaway din sila ni mama. Habang ako naman depressed na. Hindi na ako nakakakuha ng 90 average. Habang nakikita ko si Anthony, gusto ko siyang lapitan at makipag-usap. Pero ayaw niya talagang tumingin sa akin.

Napag-desisyunan nila mama at papa na lumipat ako ng school pagkatapos ng grade 12. I discretely sent him letters to his house, saying, "I made the decision, you should be happy. Ravinna is still live and kicking. Although she is stuck in the hospital. You should go to her, make her happy and I will. It is not your fault, maybe you are thinking, you didn't asked me to do it. Anthony, this is my life, and I will deal with it. You should be happy with your friends and Avi. Love, Marie Shia."

It was my unforgettable high school love experience. You do things just for love. That quote really sounds cheesy, but it's the truth.

Minsan pa nga hindi mo napapansin na nagagawa mo na pala ang isang bagay na hindi mo nagagawa noon, nang makilala mo ang lalaking gusto mo.

Hindi ko pinagsisihan ang desisyong iyon, kung mangyayari iyon ulit, para sa taong mahal ko gagawin ko. I am now 26 years old. Guess what? I am still single. Hindi pa ako natatamaan ng pana ni kupido.

Still, waiting for the right time. I think you should.