Coffee and Whiskey: The Great Detention (deel 2)

Proloog

De muziek bonkt hard in mijn oren, zo hard dat ik niets meer hoor buiten mijn eigen bloedstroom. Ik ken dit liedje, een klassieker. Voor een zondag is het vol in de club. Mensen staan aan de bar en rond de DJ, dansend en lachend. Meisjes lopen rond, zoekend naar een plaats om te zitten terwijl de mannen een move proberen doen. Het is hier donker met neonflitsen en felle lichten. Het plafond is hoog en de mensen op de bovenste verdieping kijken neer op ons. Het bovenste verdiep is alleen voor VIP. Ik vraag me altijd af welke VIP een club bezoekt bij een universiteitcampus. Terwijl ik me losdans en mee zweef op het ritme voel ik twee handen op mijn heupen. Die handen doen me niets, geen gevoel in mijn onderbuik, geen vlinders, geen trilling. Ik wil het kunnen voelen. Ik draai me om naar de onbekende man die tevreden lijkt met de aandacht die ik hem geef. Over mijn schouder heen vang ik een glimp van het niet-goedkeurende blik van mijn vriendin wanneer ik mijn armen rond de nek van de man gooi. Tussen de muziek en de lichtjes zie ik hoe Evelyne tegen de bar leunt en met haar ogen rolt. Ze neemt een slok van haar cocktail, teleurgesteld en hopeloos. Vandaag probeerde ze me tegen te houden om te gaan feesten. Natuurlijk is het haar niet gelukt en had ze geen ander keus dan mij tot hier te volgen. "Wat is jouw naam? Ik heb je hier vaker al gezien." De onbekende man laat zijn handen lager zakken. Ik was heel even vergeten wat voor soort reputatie ik in de studentenbuurt had. De reputatie van een jongedame met een gebroken hart en te veel alcohol in haar lijf. Ik trek me subtiel los en schuif zijn handen weer naar boven, hoewel ze daar ook niet horen te zijn. "Minder praten, meer dansen!" Ik roep boven de muziek heen en laat me los op het tweede goed liedje van de avond. Ik probeer zijn aandacht te negeren, de enige reden waarom ik hem toe laat om mij aan te raken is uit nieuwsgierigheid.
Sinds mijn laatste relatie heb ik meerdere mannen een kans gegeven. Geen enkel liet me goed voelen. Ik vrees dat dit weer een gefaalde poging is. "Als je wil kan ik jou een leuk dansje tonen, wil je mee naar huis gaan? Ik woon hier vijf minuutjes vandaan. Over de brug en boven een gezellig café." Obviously, het viel te verwachten wat zijn intenties waren.
"Ik ben niet geïnteresseerd!" Roep ik terug. Hij laat gelijk zijn handen van mijn lichaam vallen, zijn blik afwijzend.
Ik zet langzaam een stap achter wanneer een nieuwe groep jongeren op de dansvloer springt. Door de drukte van de club stijgt alle alcohol van dit weekend langzaam op in mijn keel. Hij vangt mijn polsen voor dat ik te ver van hem stap, mijn ogen schieten naar zijn gezicht.

Shit.

Zwart haar. Gebroken neus. Strakke kaken. Ik moet even mijn hoofd schudden om te beseffen dat dit een minder knappe versie is van Xander. Misschien heb ik toch te veel gedronken, misschien had Evelyne gelijk en had ik vandaag thuis moeten blijven. Maar verdomme, dit is het laatste weekend voor de examenperiode start en ik had geen zin om lui in de zetel te liggen. Dus feesten leek mij de beste optie. De man schudt weer aan mijn polsen, "Ik vraag je iets!"
"Waar heb je het over?" Ik roep maar mijn stem lijkt hem niet te bereiken. "Mag ik niet gewoon dansen zonder lastig gevallen te worden?" Dit keer duw ik hem volledig weg voor het te laat is. Waarom lijkt de club zoveel drukker te zijn dan tien minuten geleden? Ik plooi mezelf in twee. Zweet. Warm. Lucht. Ik heb het veel te warm. "Oh, ja." Grinnikt hij, "want je komt hier elk weekend feesten om alleen máár te dansen." Spuit hij vurig. Ik negeer waar hij naar verwijst. Ik luister nauwelijks en ben te druk bezig met me te focussen op mijn ademhaling. Zijn ego is gewoon geraakt, niets anders, hij is gewoon gefrustreerd. Dat is oké. Hoewel ik toch zijn nek wil wringen, houd ik mezelf tegen.

In...uit. In...uit.

Fucking alcohol. Volgende keer luister ik naar Eve. Mijn wangen trekken door en mijn zicht wordt gevuld met zwarte stipjes. Ik duw de mensen rondom mij weg tot ik de damestoiletten struikelend bereik. Evelyne springt van haar plaats, dat vang ik net op. Zij is speciaal voor dit soort noodgeval mee gekomen. Ze wist al te goed hoe dit ging eindigen. Ik sluit mijn ogen en schud mijn hoofd om weer een deftig zicht te krijgen. Geen succes zoals gewoonlijks. Het fel licht van de badkamers schijnt te hard in mijn ogen wat mij sneller laat kotsen. Niet opnieuw, alsjeblieft, niet opnieuw. Ik stort neer en houd het geen seconde vol voordat ik mijn maag leeg in de witte toiletpot. De deur achter mij opent, de hakken van Evelyne komen tevoorschijn. Een tedere hand strookt over mijn rug. Onder normale omstandigheden, zou ze onder mijn voeten geven en roepen dat ze zich zorgen maakt. Vandaag houdt ze zich stil. Ze laat me uithuilen. We weten beide waarom. We weten welke periode van het jaar het is.

Twee jaar geleden zag mijn leven er heel anders uit. En een jaar later heeft Xander mij verlaten op onze derde verjaardag samen.