Ο πιο γλυκός ήχος είναι αυτός της γυναίκας που αγαπάμε.
Jean de La Bruyère, 1645-1696, Γάλλος συγγραφέας

''Εισαι το μεγαλο μου απωθημενο'' μου ειπε μετα απο πεντε μερες απουσιας

''Σε νοιαζομαι πολυ'' ψιθυρισε πανω στα χειλη μου αν και εκεινος ευθυνοταν για τους μαυρους κυκλους κατω απο τα ματια μου.

''Σε σεβομαι '' η ειλικιρινεια που υιοθετησε ηταν ανατριχιαστικη,ειχα μαθει τι ελεγε στους φιλους του για μενα

''Περναω υπεροχα μαζι σου μωρο μου'' κι ομως ποτέ του δεν με προτιμησε αντι για τους φιλους του.

''Δεν θα σε αλλαζα με καμια'' μουρμουρισε καθως φιλουσε τον λαιμο μου,με ειχε ηδη απατησει,το ηξερα,μα η καρδια μου εχασε εναν χτυπο οπως και να χει.

''Σ'αγαπω ''

Δακρυσα,γιατι πλεον ηξερα.

Η τοξικοτητα μου εκαιγε το δερμα κι εγω γελουσα.

----------------------------------------------------------------

Η ηδονη τους μαστιγωνε αλυπητα και εκεινη διχως να μπορει να παρει κανονικη ανασα δεν επαυε να τον κοιτα στα ματια.
Ηταν απο πανω της ,σε ολο του το μεγαλειο.Το ενα του χερι κρατουσε αντισταση στο ξυλινο δοκαρι του κρεβατιου και το αλλο ηταν τυλιγμενο γυρω απο τον λαιμο της,εκει που ανηκε.

Το νεο σμαραγδενιο του δαχτυλιδι ηταν ασορτι με τα ματια της,τρελαινοταν.

Τα μαλλια της ηταν μπλεγμενα και απλωμενα ατακτα πανω στο μαξιλαρι.
Ωθηση

Οι ανασες τους συγχρονιζονταν αρμονικα αν και ηταν ολες κοφτες

''Πιο-πιο γρηγορα'' η φωνη της ηταν σαν μουσικη στα αυτια του.

Σχεδον δεν μπορουσε να το συνειδητοποιησει οτι βρισκοταν αναμεσα απο τα ποδια της.

Με καθε εισχωρηση του γεμιζαν και οι δυο,γινονταν ενα

''Θα -θα'' η φωνη της εβγαινε τρεμουλιαστη.

Ολοκληρη ετρεμε σαν το ψαρι,στην αγκαλια του παντα σπαρταρουσε απο ευτυχια και ηδονη.

''Ξερω malyshka,κανε ενα λεπτο υπομονη"

Στα λογια του εκλεισε τα ματια σφιχτα.Η καρδια της χτυπουσε στο κεφαλι της.Δεν ηξερε αν μπορουσε να περιμενει δευτερολεπτο παραπανω.

Την εσφιξε λιγο παραπανω και εγειρε προς το μερος της

''Κοιτα με στα ματια οσο τελειωνεις'' διεταξε φιλωντας την πεταχτα.

Ανοιγωντας τα ματια η ανασα της κοπηκε.Ο αντρας απο πανω της ειχε μια αφροδισιακη και παραδεισενια ομορφια.

Με μια αποτομη κινηση τον εσπρωξε απο πανω της ξαφνιαζοντας τον.Δεν το περιμενε.Ανεβηκε απο πανω του.

Την κοιταξε εξεταστικα.Κουνησε τους γοφους αργα,ριχνοντας τον ρυθμο τους,εγινε ακομη πιο σκληρος,πονουσε

''Γαμω!Ρεβεκκα!''

Το κυμα ηδονης που μοιραστηκαν την τυφλωσε σχεδον.Ουρλιαξε απο ευχαριστηση.

Την επιασε σφιχτα απο την λεκανη.

Ειδε τα μαυρα ματια του να βαθαινουν καθως τελειωνε.Ηταν εξουθενωμενοι.
Εγειρε πανω του,ενωνοντας το μετωπο της με το δικο του,ειχαν ιδρωσει και το βραδινο αερακι τους τυλιγε ευχαριστα.

Βαριανασαιναν ακομα,δεν μπορουσε κανεις τους να μιλησει.

''Ιασονα'' ψιθυρισε κοιτωντας κατω,τα χειλη της βρισκοντας χιλιοστα μακρια απο τα δικα του.

Εκεινος δεν της απαντησε,εγειρε στο ξυλινο κουφωμα,την τραβηξε και εκεινη μαζι του,το μετωπο της ακουμπουσε πανω στο δικο του,το γυμνο της στηθος χαιδευε το δικο του,το δερμα της πλατης της ανατριχιαζε κατω απο τα ακροδαχτυλα του.

''Υποσχεσου μου'' ειπε ξεπνοα.

''Ο,τι θες'' η βαθια του φωνη σχεδον την εκανε να αναστεναξει.

''Nα με φιλας λες και σου λειπω ,να με πηδας λες και με μισεις και οταν πηδας αλλη γαμα την λες και δεν ειναι εγω ''

Τα λογια της τον ξαφνιασαν...το τριτο μερος ως επι το πλειστον

Βρηκε γρηγορα τον παλμο του.

''Γιατι ...γιατι να πηδηξω αλλη.Εισαι τρελη;'' οσο πιο πολυ το σκεφτοταν τοσο περισσοτερο νευριαζε.

Τι ηταν αυτα που του ελεγε

Δεν τον ακουγε.

''Υποσχεσου μου οτι δεν θα ειναι με ολες το ιδιο'' μουρμουρισε εκεινη και κατεβηκε απο πανω του.Ξαπλωσε ανασκελα διπλα του

''Ρεβεκκα μου...'' εκατσε στο πλαι ωστε να τον κοιταει ,το δερμα της γυαλιζε,το στηθος της,δελεαστικο οσο ποτε αλλωτε,ανεβοκατεβαινε...και τα ματια της,πιο αινιγματικα απο οσο ειχε συνηθισει ,γυαλιζαν.

Δεν ειχε τι να της πει.

Τον κοιτουσε κανοντας τον να καταλαβει οτι μοναχα μια απαντηση θα δεχοταν

''Ενταξει '' της ειπε παραδομενος και ξαπλωσε διπλα της τραβωντας την πανω του ετσι ωστε να χωνεται ολοκληρη στο στερνο του και εκεινος να της χαιδευει την πλατη βυθιζοντας την μυτη του στα μαλλια της,παιρνοντας ετσι βαθιες ανασες του αρωματος της.

''Ενταξει τι;'' μουρμουρισε παραπονιαρικα

Ρολλαρε τα ματια του.

''Θα σε φιλαω λες και μου λειπεις,θα σε πηδαω λες και σε μισω και αν πηδηξω ποτε αλλη ,θα την γαμησω λες και απλα δεν ειναι εσυ'' μουρμουρισε απαλα και την σκεπασε λιγο καλυτερα με το σεντονι.

Η μικρη πλανευτρα ειχε χωθει για τα καλα στην αγκαλια του,μετα απο μηνες που κοιμηθηκαν χωριστα,ο Ιασονας δεν μπορουσε σχεδον να πιστεψει οτι την ειχε επιτελους στα χερια του.

Ολα εμοιαζαν σωστα,λες και ειχαν μπει επιτελους στην θεση που επρεπε να βρισκονται.

Περασε το χερι της πανω απο την μεση του και τον τραβηξε κι αλλο πανω της,αν αυτο ηταν ποτε δυνατον.

Ο Ιασονας εχασε εναν χτυπο με την τρυφεροτητα της,που ηταν σπανια και ελαχιστη.

''Ιασονα;'' ρωτησε λιγο πριν την παρει ο υπνος.Το αρωμα του την νανουριζε ,το λατρευε οσο τιποτα αλλο.

''Ναι;''

''Και εμενα μου ελειπες....οικτρα''

--------------------------------------------------------------------------------

Το επομενο πρωι ξυπνησε συνειδητοποιωντας οτι ειχε κανει τον καλυτερο υπνο τους τελευταιους 8 μηνες και ηταν πιο ηρεμη απο ποτέ.

Ο ηλιος ηταν ακομα απαλος,και το ρολοι στο ξυλινο κομοδινο επιβεβαιωσε τις υποψιες της οτι η ωρα δεν ηταν ακομη ουτε 9 το πρωι.Κι ομως εκεινος ελειπε απο το κρεβατι,η πλευρα του ηταν παγωμενη.
Με γρηγορες κινησεις φορεσε το εσωρουχο της, ενα μικροσκοπικο σορτσακι και το λευκο φαρδυ του μπλουζακι.Επλυνε γρηγορα τα δοντια και το προσωπο της και κατεβηκε χωρις να κοιταχτει δευτερη φορα στον καθρεφτη.

''Βλεπεις αυτη τη γραμμη; Ειναι η γραμμη της ζωης ,μακρια αλλα οχι ευθεια,να προσεχεις αγορι μου!" Η φωνή της κυρίας Ιουλίας την έκανε να κοιτάξει προς το μέρος τους. Κάθονταν στο μπαλκόνι οι δύο τους. Δεν την είχαν δει.

Της φάνηκε σχεδόν αστείο το πώς η γυναίκα του μιλούσε τόσο γλυκά και εκείνος το ανεχόταν. Ίσως βεβαια ηταν τοσο καλη μαζι του επειδή δεν ήξερε ότι κρατούσε με τα δύο της χέρια την παλαμη ενος τοσο αδιστακτου αντρα,που υπο αλλες συνθηκες θα απαγορευοταν μεχρι και στα ματια να κοιταξει.

Και εκεινος δε,της χαριζοταν χρονια τωρα.Γινοταν για λιγες μερες τον χρονο το καλο παιδι.

Εκεινη του μιλουσε στα ελληνικα ,εκεινος αν και καταλαβαινε δεν μπορουσε να μιλησει οποτε απαντουσε στα αγγλικα,εκεινη αντιστοιχα αν και καταλαβαινε αγγλικα ,δεν μπορουσε να μιλησει με τοση ευχερεια.Και ετσι συνεχιζοταν μια κουβεντα οπως αυτοι οι δυο ηξεραν χρονια τωρα να κανουν.

''Αυτη ειναι η γραμμη των χρηματων,εκει πας πολυ καλα απο οτι λεει εδω'' τον παινεψε.

Ο Ιασονας μειδιασε περηφανος ''Παει οντως καλα η δουλεια'' μουρμουρισε κιτωντας την ανοιχτη παλαμη του λες και θα εβλεπε και εκεινος κατι.

Φορουσε μια μαυρη αθλητικη βερμουδα και απο πανω ενα απλο λευκο κοντομανικο.Ηταν αθλητικος και γοητευτικοτατος

Και επιτελους δικος μου

Και μονο στην σκεψη ενιωσε παλι την επιθυμια να πεσει πανω του και να τον φιλησει.Η Ρεβεκκα χαμογελασε ασυναισθητα ,κοντοσταθηκε στην βαση της σκαλας για να ακουσει λιγο ακομα.

''Και εισαι και πολυ ερωτευμενος με την κοπελα σου''του χαμογελασε σαν περηφανη μαμα και η πλανευτρα ειδε τον Ιασονα να χαμογελαει σχεδον ντροπαλα

''Σε ποια γραμμη το βλεπετε αυτο;'' επειδεξια αλλαξε συζητηση και κοιταξε το χερι του.

''Αυτο το βλεπω στα ματια σου''του απαντησε η γυναικα σοφα και ο Ιασονας κοντεψε να κοκκινισει ολοκληρος.

Ηταν η ωρα της Ρεβεκκας να κανει εισοδο .

''Καλημερα σας'' σωριαστηκε σχεδον διπλα στον Ιασονα και ήπιε μια γουλια από τον καφέ του.

Η χθεσινή βραδιά ήταν ανεπανάληπτη. Παρόλα αυτά τους ήταν ακόμα άβολο σχεδόν να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον. Είχαν σχεδόν ξεχάσει πως είναι να είναι ζευγάρι.
Αν θεωρήσει βέβαια κανείς ότι υπήρξαν και ποτέ.

'Καλημερα κοριτσι μου,σας εφερα φρεσκο ψωμι και κουλουρακια'' η κυρια Ιουλια της χαμογελασε και σηκωθηκε ορθια για να αφησει το ζευγαρι μονο.

Ο Ιασονας κοιταξε την μικρη πλανευτρα με ενα βλεμμα ανεξιχνιαστο καθως περνουσε το χερι του γυρω απο την μεση της για να την τραβηξει κοντα του.

Ουτε που καταλαβαν για ποτε η κυρια Ιουλια ειχε φυγει κλεινοντας την πορτα του σπιτιου πισω της χαζογελωντας κοιτωντας αυτους τους δυο να ερωτευονται απο την αρχη.

''Καλημερα δεσποινις Ιακωβου'' μουρμουρισε χιλιοστα μακρια απο τα χειλη της.

Καθισε καλυτερα πανω του ωστε να ειναι αντικριστα.

''Καλημερα σας κυριε Hunter'' αποκριθηκε με νάζι.

Πιεσε το δερμα της τσιμπωντας ελαφρα τα μπουτιας της.Ηταν ηδη ξαναμμενος.

''Θα κολυμπησουμε δεσποινις μου;'' φλερταρε ασυστολα επιστρατευοντας το πιο γοητευτικο του χαμογελο.
Η Ρεβεκκα γελασε χτυπωντας τον ωμο του παιχνιδιαρικα

Κατεβηκε απο πανω του και πηγε προς την ξυλινη σκαλα που οδηγουσε στην παραλια.
Του ειχε πλατη.Κατεβασε το σορτσακι της και εβγαλε την μπλουζα της.

Μειδιασε σχεδον χυδαια στην θεα της γυμνης της πλατης και υστερα των σφιχτων γλουτων της.Ηθελε να την φαει ολοκληρη.

Ελυσε τα μαλλια της.Και κατεβηκε τις σκαλες βιαστικα

''που πας χωρις εμενα'' η φωνη του χαθηκε με το αερακι καθως οι πατουσες δαμαζαν την καυτη αμμο.

Ηταν πιο γρηγορος και το ηξερε.Αλλα η θαλασσα την καλουσε.
Ενα γελιο ξεφυγε απο τα χειλη της οταν ενιωσε το χερι του γυρω απο την μεση της.

Μια τσιριδα ακουστηκε σε ολη την παραλια συνοδευομενο απο ενα τρανταχτο γελιο καθως την αναποδογυριζε και την πετουσε στην αγκαλια του ,γαργαλωντας την ελαφρως.

''Ασε με! ασε με!'' το γελιο της ηταν πιο αναζωογονητικο κι απο το παγωμενο νερο οταν βουτηξε με εκεινη ακομα στην αγκαλια του.

Η θαλασσα ηταν καταγαλανη και ηρεμη,με ενα ελαφρο κυματακι να φερνει τον ενα πιο κοντα στον αλλον.

Οταν η Ρεβεκκα βγηκε στην επιφανεια και πηρε βαθια ανασα εκεινος ετριβε τα ματια του πριν την κοιταξει χαμογελωντας.

Ηταν σπανια και πανεμορφα τα χαμογελα του Jason Hunter,δεν επρεπε να παιρνεις ουτε ενα ως δεδομενο.

Το νερο εφτανε μεχρι τους ωμους της.

Τυλιξε τα ποδια της γυρω απο την μεση του και περασε τα χερια της γυρω απο τον αυχαινα του.

Τα καταμαυρα ματια του μεσα τους καθρεφτιζαν τον γαλαζιο ωκεανο.

Τα τατουαζ στο στερνο και τα χερια του χορευαν μαζι με το κυμα και τα χειλη του ειχαν γευση αλατι και καλοκαιρι,οπως ανακαλυψε δευτερολεπτα αργοτερα,οταν συνεθλιψε το στομα της με το δικο του,διχως ελεος.

Αναπληρωσαν προσεκτικα και μεθοδευμενα,ωστοσο με μια διψα αδαμαστη,καθε χαμενη τους στιγμη.

Την πεμπτη τους μερα στο νησι,ανεβηκαν στο σκαφος που ο Ιασονας νοικιασε για τρεις μερες και πηγαν στην Αμοργο.

Οδηγουσε το σκαφος εκεινος,ηξερε φυσικα,αλλωστε...υπηρχε και τιποτα που να μην ηξερε να κανει καλα;

Εκεινη καθοταν στην πλωρη και αφηνε τον αερα να της φυσαει τα μαλλια πισω,φορουσε ενα μαυρο σορτσακι και απο πανω ενα λευκο κιμονο ,ημιδιαφανο με κεντητα σχεδια,που αφηνε σε πληρη θεα το πανω μερος του μαγιο της ,που ηταν σε χρωμα γαλαζιο παστελ.

Περπατησαν στα στενακια του νησιου ,που εσφυζε απο κοσμο ,δοκιμασαν τοπικα γλυκα και ειδαν μαζι τον ηλιο να δυει τρωγοντας παραλληλα σε ενα ταβερνακι με θαλασσινα.

Ηταν εκτος πραγματικοτητας αυτο που ζουσαν και το ειδυλλιακο τοπιο σιγουρα βοηθουσε.

Δεν χορταινε ο ενας τον αλλον...μα οι μερες τους τελειωναν.

''Εγω μεγαλωνα για σενα...''η Ρεβεκκα σιγομουρμουρισε καθως γυρνουσε σελιδα απο το βιβλιο της ,ηταν Φρουντ,και το ειχε ξαναδιαβασει,καθε φορα το εβρισκε ολο και πιο ενδιαφερον ,ομως για καποιο λογο ,εκεινο το μεσημερι ,το τελευταιο τους μεσημερι στο νησι,εξοργιζοταν και μονο που σπαταλουσε χρονο με το να διαβαζει ενω ο Ιασονας εκανε ντουζ μετα την καθιερωμενη γυμναστικη του.

Η Συμβολη στην ψυχολογια της ερωτικης ζωης λοιπον και εκεινο το καταραμενο τραγουδι της Μποφιλιου της κρατουσαν συντροφια ,χωρις να τιθασευουν ουτε λιγο την ανυπομονησια της.

Η πλανευτρα μαλωνε τον εαυτο της που δεν αντεχε πλεον μακρια του.Δεν θα της εβγαινε σε καλο μολις επεστρεφαν και το ηξερε και η ιδια.

''Με τι βασανιζεις το υπεροχο μυαλο σου μικρη πλανευτρα;'' η ερωτηση του ,που την εκανε να πεταχτει ορθια,την εκανε παραλληλα και να συνειδητοποιησει οτι κοιτουσε το κενο αντι την τσακισμενη σελιδα.

''Σκεφτομαι...''οι υπολοιπες λεξεις της εγιναν καπνο μολις γυρισε να κοιταξει τον Ιασονα.
Τυλιγμενη γυρω απο την μεση του με το ζορι κρατιοταν μια λευκη πετσετα,και εσταζε ολοκληρος.Οι σταγονες του νερου σχηματιζαν μικρα ρυακια που κυλουσαν στους φαρδιους του ωμους και το σκληρο του στερνο,τα μαυρα τατουαζ του γυαλιζαν και οι σμιλευμενοι του κοιλιακοι την εκαναν να διψαει.

Το στομα της στεγνωσε,ενιωθε την -ταχα ορμεμφυτη- αναγκη να τον γλυψει απο πανω μεχρι κατω.

Ψηλος,γυμνασμενος και αγερωχος,στεκοταν μπροστα της σε ολο του το μεγαλειο με ενα ηλιθιο,σαρδονιο ,ακρως αλαζονικο χαμογελο στα χειλη του ,που την καλουσαν να τα φιλησει.

Την ειχε αφησει αφωνη.

Σκαρφαλωσε στο κρεβατι τους,η πετσετα απο θαυμα ειχε μεινει πανω του.

Ποσο σφιχτα την ειχε δεσει πια;

''Τι σκεφτεσαι μικρη μου πλανευτρα;'' κοιταξε τα μισανοιχτα χειλη της και επειτα τα καταπρασινα ματια της.

Ανοιξε το στομα της λιγο ακομα για να μιλησει,ομως δεν προλαβε.Της επιτεθηκε ευθυς και αρχισε να την φιλαει παθιασμενα,λες και ειχε να την δει καιρο.

Μουγγρισε προσπαθωντας να τον απομακρυνει,και οταν τα καταφερε την κοιταξε μπερδεμενος.

''Θελω να μιλησουμε για κατι πριν φυγουμε'' του ειπε κανοντας τον να ξενερωσει ευθεως και να σμιξει τα φρυδια του.

Και αυτο που του ειπε επειτα,τον εκανε να βηματισει πισω,να σηκωθει απο το κρεβατι ,να σφιξει την πετσετα του,και να φυγει απο το δωματιο βροντωντας την πορτα πισω του.

Η επιστροφη τους,τους βρηκε οπως και η αναχωρηση τους απο την χρυση επαυλη...τσακωμενους.

Μονο που αυτη την φορα ο Ιασονας αρνουνταν να της μιλησει,απο πεισμα κυριως και φυσικα...εγωισμο.

Στο τζετ η σιωπη δημιουργουσε στην Ρεβεκκα νευρικο γελιο,σχεδον την διασκεδαζε το ποσο πολυ τον εκνευριζε αυτο που του ζητησε.

''Μπορεις να σταματησεις να χαμογελας σαν ηλιθια;'' ηταν στην πολυθρονα απεναντι της,μονο που δεν της εκανε χωρο να κατσει διπλα του και οχι μονο ,την κοιτουσε δολοφονικα.

''Μα τι να κανω;Να κλαιω;'' ανασηκωσε τους ωμους ταχα αθωα νευριαζοντας τον ακομα περισσοτερο

''Να κλαις βεβαια!Με αυτες τις ασυναρτησιες που μου λες!!''ανεβασε κι αλλο τον τονο της φωνης του και ηπιε αλλη μια γερη γουλια ουισκι.

''Μα ρε μωρο μου...'' με ναζι κινηθηκε προς το μερος του και καθισε πανω του,την εσπρωξε απαλα μακρια του

''Τραβα γαμησου'' της ειπε κοφτα και την εσπρωξε κι αλλο ,νευριαζε με τον γλυκο της τονο,γιατι ειχε βρει το κουμπι του,τον τροπο να τον ριχνει...ηταν το νάζι.

Αναθεματισμενη γυναικα

''Δεν καταλαβαινω γιατι κανεις ετσι '' δεν την πτοουσε τιποτα την ατιμη!Τον φιλουσε στον λαιμο λες και δεν την ειχε βρισει πριν λιγο,εσερνε τα χειλη της διχως ελεος κατα μηκος της καμπυλης του λαιμου του.

Τα λογια της ωστοσο τον εξοργισαν ανευ προηγουμενου!

Την επιασε απο τον λαιμο απομακρυνοντας το προσωπο της απο τον λαιμο του και φερνωντας την χιλιοστα μακρια απο το προσωπο του.

Την εσφιξε με λυσσα.Μα μονο μεχρι να την δει να μορφαζει ,χχαλαρωσε το κρατημα του μα οχι την εκφραση του.

''ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΩ ΕΤΣΙ!ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ!ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ ΘΕΣ?ΑΥΤΟ ΘΕΣ?" της φωναξε και ειδε τα ματια του να πετανε φωτιες

Καπιεσε ενα μειδιαμα και εγνεψε αρνητικα.

''ΑΚΟΥ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΟΤΙ ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ!ΘΑ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ!ΘΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΕΓΩ!ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΠΙΤΙ!''σηκωθηκε αποτομα ορθιος και η Ρεβεκκα απο θαυμα δεν επεσε κατω.

Προσπαθωντας να μην γελασει τον ειδε να προχωραει πανω κατω στο ιδιωτικο αεροπλανο και να ωρυεται οργισμενος.

''ΤΙ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΡΕΒΕΚΚΑ?ΠΑΙΔΑΚΙ ΕΙΜΑΙ ?ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο JASON HUNTER!ΕΙΜΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ!''

Σηκωθηκε και εκεινη ορθια.Τον πλησιασε αργα,βαζοντας στο μυαλο της σε σιγαση καθε του λεξη.Σταθηκε απεναντι του ,τον κρατησε απο τα χερια για να σταματησει να κινειται,εμεινε ακινητος απεναντι της.

Σηκωσε καπως δειλα το χερι της και χαιδεψε το φρεσκοξυρισμενο σαγονι του,την τρυπουσε ελαφρως.

Σταματησε να μιλαει,ανεπνεε βαρια και την κοιτουσε με προσμονη .Ηταν νευριασμενος ,δεν του αρεσε να κρυβεται...

''Εγω και εσυ τα καναμε ολα λαθος,εξ αρχης.Ας προχωρησουμε λιγο πιο αργα αυτη την φορα,ασε με να το κανω σωστα ολο αυτο'' η φωνη της ηταν σιγανη,αταραχη και απαλη.

''Αυτο ειναι ή θες να μην το μαθει ο Dyllan και δεν θελει μετα να σε πηδηξει γιατι εγω να ξερεις θα του το π-''

Τον αρπαξε απο τον αυχαινα και τον φιλησε με ορμη,το σβουρηχτο,ρουφηχτο και βαθυ ,μα ταυτοχρονα στιγμιαιο φιλι της τον ζαλισε.

''Μην αμφισβητησεις ποτε την αφοσιωση μου Ιασονα.'' τον διεταξε κατακεραυνωνοντας τον σαν να ηταν παιδακι που ειχε πει κατι που δεν επρεπε

''Αλλωστε μην ξεχνας...δεν θα σε προδωσω ποτε''

Της χαμογελασε.

Ειναι σπανια τα χαμογελα του Jason Hunter,σας το εχω πει αυτο;

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jason Hunter

''Τα μηνιαια εσοδα λοιπον...'' ενιωθα μια απεραντη ευτυχια και ταυτοχρονα μια απεραντη ενοχληση οταν αναγκαστηκα να ανακοιωνωσω πλαι στην Ρεβεκκα οτι αποφασισαμε να να μεινουμε φιλοι.

Ποιος να το πιστεψει δηλαδη αυτο...μα τον Θεο...

Πρέπει να γράψω τον τύπο ολοκληρωμένο

Και τωρα να μαστε ,μαζι με τον Eric και τον Carter στο γραφειο ,τον Dyllan να καθεται μουτρωμενος στην αλλη γωνια και τον Jake να φαινεται μπερδεμενος με την ολη κατασταση.

Και φυσικα...η Ρεβεκκα,φορωντας στενη φουστα και καθισμενη σταυτοποδι στην πολυθρονα απεναντι μου διαβαζε δυνατα τα έσοδα μας αυτό τον μήνα.

Κοίταξε πονηρά πάνω από το χαρτί. Οι άλλοι ήταν ο καθένας στον κόσμο του αγνοώντας την ερωτική ένταση ανάμεσα στους δύο μας.

Χτυπούσα το στυλό νευρικά πάνω στο δερμάτινο σημειωματάριο μου.

Πρέπει να βρω τις παλιές μου σημειώσεις

Ήμουν ξαναμμενος και δευτερόλεπτα μακριά από το να τους διώξω όλους και να την πάρω πάνω στο γραφείο μου.

Κι αυτή την φούστα ; Θα την σκισω.

Χαλαρώνει τα πόδια της και τα ξανασταυρώνει αργά. Ξέρει ότι βλέπω . Γουστάρει να με τρελαινει.

Με λούζει κρύος ιδρώτας.

Έχει πολύ ζέστη εδώ μέσα γαμω το κέρατο μου

Κοιτάζω το χειριστήριο του κλιματιστικου. Στο 19 το έχω το αναθεματισμενο και δουλειά δεν κάνει ...

Μάλλον όχι ...κάνει ...στο στήθος της Ρεβεκκας που κάτω από την λευκή κολλητή της μπλούζα θεώρησε περιττο το σουτιέν

"Ιάσονα ακους;" Η βαριά φωνή του Eric με έβγαλε από τις σκέψεις μου

"Ε;"

"Α καλά ...δεν ακούς φίλε! Ακούμε όμως εμείς και όλα καλά πάνε. Αλλά επειδή νύχτωσε και έχουμε και κόσμο να μας περιμένει στα σπίτια μας λύεται η συνεδρίαση "
Ο Eric μπορει να το έπαιζε βαρύς αλλά δεν κρατιόταν να πάει σπίτι στην Ellie του

"Αχ συγγνωμη ξέχασα ότι έχουμε και γονείς σε αυτή την συνέλευση " σχολιασα σαρκαστικά κερδίζοντας μια χειρονομία από τον φίλο μου που σηκώθηκε όρθιος με τον Jake και τον Eric να ακολουθούν.

"Αύριο θα έρθουμε με την Άννυ να δούμε την Ellie . Πες της να μην είναι πάλι στο νοσοκομείο " η Ρεβέκκα εδώ μέσα ήταν πλέον γνωστό ότι μας αγόραζε και μας πουλούσε .

"Έλα πες της το εσύ γιατί εμενα με έχει γραμμένο "

Οι δύο φίλοι μου έφυγαν .
Ο Jake ακολούθησε.

Μου λείπει ένας τύπος . Εκείνος που θα συνδέσει την ταχύτητα διάδοσης με την ταχύτητα του φωτός

Ο Dyllan κοίταξε μια εμένα μια τον διαολο απέναντι μου . Δίστασε να φύγει ο μαλακας

"Καλό βράδυ Dyllan"είπα κοφτά και η Ρεβέκκα σηκώθηκε ως ένδειξη ότι θα έφευγε και εκείνη .

Ο άλλος έκλεισε την πόρτα πίσω του και η Ρεβέκκα με κοίταξε συνομωτικα.

Ξεφυσηξα και έγειρα πίσω στην πολυθρόνα μου.

Έπαιζα ακόμα με το στυλό.

Πρέπει να σταματήσω να το σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι εκείνον τον τυπο. Από την μέρα που της είπα την αλήθεια στο μυαλό μου ξεχύθηκαν πάλι οι τύποι.

Ήμουν ερεθισμένος...εκνευρισμενος και ακρως ιντριγκαρισμενος.

Αυτή η γυναίκα με τρελαίνει.

Περπάτησε αργά γύρω από το γραφείο μου . Τα δάχτυλα της έκαναν την δική τους διαδρομή κατά μήκος του ξύλου. Τα νύχια της έκαναν ένα ήχο που με άναβε απίστευτα πολυ.

Είχα σκάσει.

Με κοιτούσε με ένα λάγνο βλέμμα. Σχεδον κοκκινισα λες και ήμουν πέντε χρόνων ....λες και μόλις την γνώρισα.

"Κύριε Hunter ...." Έφτασε στην πολυθρόνα μου

"Υποθέτω ότι πρέπει να συνεχίσουμε οι δυο μας την δουλειά αυτή " η φωνή της ήταν απαλή ,βαθιά και ερεθιστική.

Και αν η λύση είναι απλά στο μυαλό μου ;

Σταθηκε πίσω από την δερμάτινη πολυθρόνα μου και ακούμπησε τον γιακά από το πουκάμισο μου .

Ανατριχιασα

"Είναι σκληρή δουλειά ...ίσως πάρει ολόκληρο το βράδυ " η καυτή ανάσα της χτύπησε το αυτι μου .

Αυτό ήταν.
Σχεδόν στα κλεφτα βρήκα το κουμπί που κλειδωνε την πόρτα του γραφείου μου .

Γύρισα απότομα την πολυθρόνα μου και την τράβηξα στην αγκαλιά μου.

Πίεσα τα οπίσθια της και φίλησα με λύσσα τον λαιμό της.

Γέλασε.

Θεέ μου το λάτρευα όταν γελουσε...

"Θα δουλεύω σκληρά όλο το βράδυ τοτε κυρία Ιακώβου" μουρμουρισε πάνω στα χείλη της.

Την φίλησα.

Και κάθε σκέψη στο μυαλό μου μπήκε πάλι σε ταξη.
Σιωπή.

------------------------------------

"Σε αγαπώ μωρό μου. Συγγνώμη. Αλήθεια σ αγαπώ"

Γονατισμενος μπροστά μου να με παρακαλάς να ξαναπροσπαθησουμε ...το όνειρο κάθε απατημενης

Σκούπισα τα δάκρυα μου.

"Να προσέχεις τον εαυτό σου " σου ψιθύρισα.

Σε φίλησα στα χείλη.
Και έφυγα ...

Εχω καταλάβει για τα καλά πλέον ,
πώς ο,τι θέλω ....με καταστρέφει

Ciao Bellas!!

Πώς είστε ;

Ελπίζω καλά ....θέλω γνώμες ! Το υποσχέθηκα και το έκανα!Κεφάλαιο σήμερα ...

Πώς σας φάνηκε ; Στιγμές μόνο αυτό το κεφάλαιο ....νομίζω λίγη χαλάρωση επιβάλλεται...

Αφιερωμένο στην D_Kall και την Kleio_elef
Κορίτσια μου λατρευωω τα σχόλια γενικά και τα δικά σας ειδικά.

Στέλνω φιλί μεγάλο ❤️

Καλή ανάγνωση

Σας αγαπώ πολυυυ

xxxΜαγδαxxx