Ο,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ο,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Οδυσσέας Ελύτης

Ellie

''Ειναι μια πολυ ελαφρα μορφη της γριπης,εποχιακη θα την χαρακτηριζα ,ερχονται πολλα τετοια κρουσματα αρχες Σεπτεμβρη και εφοσον δεν μου εμφανιζει συμπτωματα ωτιτιδας δεν θα χορηγησω καν αντιβιοτικα.''η παιδιατρος στο νοσοκομειο μας ενημερωνει με επαγγελματικο υφος πριν γυρισει και μου κλεισει το ματι.

Με την Στελλα καναμε μαζι πρακτικη.Βεβαια τοτε εγω ημουν μονο 21.Ηταν πολυ γλυκια απεναντι μου και δεν εδειξε να ενοχλειται που ημουν τοσο μικροτερη της.Με περναει περιπου 10 χρονια.

Και να που τωρα εξεταζει το παιδι μου.

''Δεν γινεται να τα παρει;Πως αλλιως θα της περασει''ο O Eric διπλα μου επιμενει κανοντας την να χαμογελασει.Μεχρι κι αυτη τον εχει καταλαβει.Ειμαι σιγουρη οτι ολες οι νοσηλευτριες του οροφου μας συζητανε.

''Eric αληθεια,λιγη υπομονη και θα της περασει,τα περισσοτερα μωρα μεχρι ενος ετους εμφανιζουν καποια στιγμη συμπτωματα γριπης''προσπαθει να τον καθησυχασει και εκεινος γνεφει.

Η Στελλα μας ευχεται καλη αναρρωση και αποχωρει.Εχουμε κλεισει δυο μερες εδω.Το βραδυ της Παρασκευης η Ρεγγινα γκρινιαζε πολυ,οντας 8 μηνων πλεον και μακραν πιο ησυχη με προβληματισε αλλα δεν ηταν μεχρι το βραδυ που ξυπνησε κλαιγοντας με πυρετο που το επιβεβαιωσα.
Ο συντροφος μου βεβαια ειχε μια τελειως διαφορετικη αντιμετωπιση των πραγματων.Μονο που δεν του εφερα υπογλωσσιο οταν του ανακοινωσα οτι εχει 39 πυρετο.Ηρθαμε στο ιδιωτικο νοσοκομειο και κρατουσε το μωρο μου συνεχεια πανω του.

Την λυπηθηκα πολυ την Ρεγγινα μου,δυο μερες τωρα εχει ταλαιπωρηθει πολυ,βηχει,κανει εμμετους,και εχει υψηλο πυρετο.Τα ματακια της εχουν πρηστει απο το κλαμα.
Και ο Eric βεβαια τα εχει δει ολα.Την πρωτη φορα που εκανε εμετο πανω του δηλαδη ηταν που τον σοκαρε πολυ και το οτι δεν σταματουσε να κλαιει με τιποτα.Και πιστευε ο κακομοιρος οτι ειχε το μαγικο αγγιγμα.
Τον κοιταζω που της χαιδευει απαλα την πλατη και της φιλαει το κουτελο.Ξερει οτι τον χαζευω,αραια και που με κοιταει πισω.
Για πρωτη φορα νομιζω τα πηγαμε καλα.
Ειναι πολυ ευαισθητος σε αυτα και φανηκε.Και οτι της εχει αδυναμια φανηκε,και οτι διαλεγοντας να μεινω μαζι του εκανα την καλυτερη επιλογη της ζωης μου φανηκε.
Κοιτωντας τον τωρα με την κορη μας η επιβεβαιωση γινεται απτη.

Εχει ξαπλωσει στο νοσοκομειακο κρεβατι και το μωρο κοιμαται πανω του.Δεν τολμαμε να κουνηθουμε,ουτε καν να μιλησουμε. Αλλα ακομα κι ετσι ειναι ωραια.

Με κοιταζει και καταλαβαινει οτι σκεφτομαι κατι ωραιο,και αν κρινω απο το αλαζονικο του χαμογελο καταλαβαινει μαλλον οτι σκεφτομαι εκεινον.

Ξαφνου ακουγεται ενας ηχος που στην αρχη με τρομαζει,δεν καταλαβαινω τι ειναι.Ενα τραγουδι...γνωστο που ακουγεται.Ο Eric γουρλωνει τα ματια και το μωρο αναστατωνεται.

Γαμωτο!
Τι χαζη που ειμαι ! Πιανω το κινητο μου στα χερια και πριν προλαβω καν να δω ποιος ειναι στον πανικο μου μην ξυπνησει η Ρεγγινα το σηκωνω.Ο Eric με αγριοκοιταζει.
Ναι μην ξυπνησει η κορη σου...

''Ναι;''ψιθυριζω πριν βγω εξω.

''Γεια σας,θελω να μιλησω με τον Eric Grant''μια γυναικεια φωνη ακουστηκε,απο την χροια της καταλαβα οτι επροκειτο για κατι επειγον.

Κοιταξα μεσα απο το παραθυρακι τον Eric που χαιδεψε απαλα την πλατη της Ρεγγινας.
''Ειναι απασχολημενος τωρα,πειτε σε εμενα,ειμαι η συντροφος του''ειπα θελοντας να την τεσταρω παραλληλα.

''Δεσποινις δεν μπορουμε να σας δωσουμε τετοιες λεπτομερειες ,πρεπει να μιλησουμε στον ιδιο,αφορα την μητερα του,ειχε ενα τροχαιο ατυχημα ,διασταυρωνω την ταυτοτητα ,προκειται για την κυρια Σαλωμη-''

Κοκκαλωνω στην θεση μου.Νιωθω το αιμα να πεφτει ολο στα ακρα μου.Μουδιαζω.Ειχε η Σαλωμη ατυχημα;

Θεε μου ο Eric θα παθει ανακοπη...

''Ellie,τι ειναι ;'' ακουω την φωνη του πισω μου και ξαφνιαζομαι που τον βλεπω μονο του στονν διαδρομο.

''Κοιμαται στην κουνια'' μου λεει διαβαζοντας την σκεψη μου.Μα ειναι το τελευταιο που με νοιαζει.Εχω μεινει με το ακουστικο μετεωρο σε αποσταση απο το αυτι μου.Λες και δαγκωνει.

Πλησιαζω καπως.

''Παρτε τον'' του δινω το κινητο και με κοιταζει ερωτηματικα,με βλεπει που τρεμω και εχει καταλαβει οτι ειναι σοβαρο.

''Λεγετε''λεει με την αυστηρη και πολυ πιο σοβαρη του φωνη που κραταει για ολους εκτος απο εμας του κυκλου του.

Περναει ενα λεπτο που δεν μιλαει καθολου.Τον κοιταζω που στεκεται ακαμπτος στην μεση του διαδρομου,χλωμιαζει ελαφρως και κραταει την ανασα του.

''Μαλιστα...ναι ...ναι καταλαβαινω,θα ειμαι εκει το συντομοτερον δυνατον''το κλεινει και κοιτα κατω,παιρνει βαθια ανασα.Σιγουρα νιωθει το βλεμμα προσμονης που του ριχνω.

''Ειναι σοβαρα;''αποφασιζω να σπασω την σιωπη οταν δεν κανει κινηση να μιλησει.

Με κοιτα ξεψυχησμενος.
''Νομιζω οχι'' μουρμουριζει.

Δεν αντεχω αλλο,πεφτω πανω του και τον αγκαλιαζω σφιχτα.Τον νιωθω μουδιασμενο και ακινητο κατω απο το κρατημα μου.

''Δεν ειναι σοβαρα,εχει τις αισθησεις της,αλλα πρεπει να ...πρεπει να παω εκει,μανα μου ειναι '' προσπαθει να εκλογικευσει την αδυναμια που της εχει.

''Φυσικα και θα πας,θα παμε δηλαδη!Μια ωρα πτηση ειναι!Θα φυγουμε σε μια ωρα και αν ολα ειναι καλα θα γυρισω εγω αυριο το πρωι και εσυ οποτε θες!''του λεω το λογικο και με κοιτα λες και εχω πεντε κεφαλια.
''Και το παιδι;''με ρωταει σχεδον εκνευρισμενος ,λες και του προτεινα να την παρατησουμε σε ιδρυμα!

''Εδω φυσικα,τοσα εμπιστα ατομα εχουμε!''αφου το ξερω οτι με θελει μαζι του,γιατι κανει σαν μωρο παιδι;

''Δεν υπαρχει περιπτωση,μονη της χαλαει τον κοσμο,πρεπει να ειναι συνεχως με καποιον αγκαλια,φοβαται''λεει ακρως σοβαρος.

Ενταξει θελω απο την μια να του τσιμπησω τα μαγουλα και να του κανω αλλα πεντε παιδια και απο την αλλη θελω να ρολλαρω τα ματια μου.

''Αφου θες να ερθω,το ξερω'' του λεω με σιγουρια και παει να το αρνηθει αλλα δεν μπορει.

''Θελω αλλα η Ρεγγινα-''

''Ειναι 9 μηνων ,ειναι αρρωστη,ειναι αντιμετωπισημο και ειναι και 12 ωρες αυτες που θα λειπω,το πολυ! Ρε μωρο μου εδω μιλαμε για την μαμα σου!Η μικρη εχει περασει τα δυο κρισιμα 24ωρα!''

Κοιτιομαστε για λιγο,η αμφιβολια στο βλεμμα του ορατη.Η ωρα ειναι 5 το απογευμα.Τον βλεπω που με θελει μαζι του αλλα κι εγω μεσα μου δεν θελω να την αφησω με τιποτα μονη της.Ουτε ομως και εκεινον.Χρειαζεται την στηριξη μου.
Για μιση μερα θα λειψουμε,το πρωι θα ειμαι εδω αλλωστε.

''Σκεφτεσαι αυτο που σκεφτομαι ετσι;'' φαινεται να βρισκεται σε αδιεξοδο,ουτε εκεινος θελει να λειψει μα διακριτα πλεον φαινεται η ταραχη να διαγραφεται στο προσωπο του.
Ο,τι και αν ειναι αυτο που επαθε η κυρια Σαλωμη τον χρειαζεται και εκεινος με την σειρα του με χρειαζεται διπλα του.

''Ειναι η μονη μας λυση'' ανοιξα το κινητο και πηρα τηλεφωνο ενα απο τα λιγα ατομα που θα εμπιστευομουν με την κορη μου.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Τριτοπροσωπη αφηγηση

Οταν το κινητο της Ρεβεκκας χτυπησε εκανε το τελευταιο σετ κοιλιακους.Κοιταξε απολογητικα τον Carter και σηκωθηκε απο το στρωμα.
''Μπορει να ειναι η Ellie''μουρμουρισε καθως επιανε την συσκευη μονο και μονο για να επιβεβαιωθει.

''Ελα τι εγινε,η μικρη καλα;'' αμεσως ρωτησε.

''Αναρρωνει,γριπη τελικα,θελω μια μεγαααλη χαρη''η ξανθουλα ειπε χωρις προλογους.

Λιγη ωρα μετα η Ρεβεκκα ειχε ηδη δεχτει.
''Να ερθω με τον Carter;''ρωτησε την φιλη της.

Ο φιλος της που ειχε καταλαβει περι τινος προκειται πεταχτηκε.
''Εγω δεν μπορω,εχω να ελεγξω το τοιχος προστασιας ενος συστηματος μας και ο ελεγχος θα μου παρει ολο το βραδυ,παρε τον Ιασονα''
Και μονο στην σκεψη η Ρεβεκκα ενιωσε εναν κομπο στο στομαχι της.Κατα γενικη ομολογια οι κοινες τους εμπειριες με παιδια ηταν το λιγοτερο αθλιες.

''Ισως ερθω μονη μου''μουρμουρισε και εκλεισε το τηλεφωνο στην φιλη της για να ετοιμαστει.Ειχε περασει πολυ χρονο με την Ρεγγινα,μα ποτε της δεν πιστευε οτι θα χρειαστει να κανει κατι τετοιο.Την αγχωνε και μονο η σκεψη.

Ανοιγοντας την πορτα του προπονητηριου,ο Διας ,ο χρυσαφι σκυλος της ,που πιστα την ακολουθουσε παντου και πλεον δεν ηταν ενα κουταβακι τοσο δα,αλλα ενα σκυλος μεγαλου μεγεθους,την περιμενε στωικα.

Την ακολουθουσε οπου και αν πηγαινε και τα βραδια κοιμοταν κατω απο το κρεβατι στην μερια της γεγονος που φυσικα δεν ειχε περασει απαρατηρητο απο τον Ιασονα ο οποιος βλαστημουσε μεσα απο τα δοντια του την ωρα και την στιγμη που το πηρε και απο τοτε δεν τους αφηνε λεπτο μονους.

Η Ρεβεκκα μπηκε γρηγορα μεσα στην επαυλη και εκανε ενα γρηγορο ντουζ.Ειχαν περασει μολις λιγες μερες απο την εκδηλωση της μαφιας και ολοκληρος ο υποκοσμος την ειχε βαλει στο μικροσκοπιο.Ενιωθε οτι κινουνταν κατω απο το αγρυπνο ματι πολλων.Και της αρεσε.

Η φιλη της η Αννυ ελειπε για λιγες ημερες στην Ελβετια,οπου διεμεναν οι γονεις της.Ο πατερας της,πλουσιος επιχειρηματιας ,βρισκοταν στο σκοταδι οσον αφορα τις παρανομες ενεργειες της κορης του.Στα ματια του η Αννυ εργαζοταν στο επαγγελμα που ειχε σπουδασει,ηταν νομικος συμβουλος σε γνωστη τραπεζα.Οποτε με την αφιξη της κοπελας στην Ελβετια χανοταν και το τελευταιο ατομο που μπορουσε να παει μαζι της ωστε να μην ειναι μονη της.

Εβαλε μια προχειρη φορμα και ενα κοντομανικο μπλουζακι μαζι με μια ζακετα.Στεγνωσε προχειρα τα μαλλια της και τα επιασε εναν ατημελητο κοτσο.Δεν ειχε πολυ χρονο.Πηρε μαζι της μια τσαντα με οσα πραγματα θα χρειαζοταν και εφυγε για το γραφειο του Ιασονα ωστε να τον ενημερωσει.

Χτυπησε παρατεταμενα.
Ο βασιλιας ειχε χαθει κατω απο μια στιβα χαρτια.Ηταν η περιοδος μετα το καλοκαιρι ,οπου οι πωλησεις ναρκωτικων και αλλων εθιστικων ουσιων λαμβαναν την ανιουσα,και ετσι ο Οκτωβριος αποτελουσε την εποχη της καταμετρησης κερδων .

''Πες μου'' ειπε μηχανικα χωρις να την κοιταξει.

''Παω στο νοσοκομειο,η μητερα του Eric ειχε ενα ατυχημα με το αυτοκινητο -''

''Η Σαλωμη;''ο Ιασονας στα λόγια της σήκωσε το κεφάλι να την κοιτάξει. Έμοιαζε ανησυχος.

''Ναι,δεν τους λενε τι ειναι και ο Eric πρεπει να παει μεχρι τo Εδιμβουργο για να δει τι συνεβη,η Ellie θα παει μαζι του φυσικα,ξερεις τι αδυναμια εχει καταβαθος ο Eric στην μαμα του''σχολιασε η Ρεβεκκα και ο Ιασονας συμφωνησε

''Οποτε θα παω να προσεχω την Ρεγγινα μεχρι το πρωι που θα γυρισει''στα λογια της κοκκαλωσε.

"Μόνη σου ;" Πρόφερε προσεκτικά.
"Γιατί δεν μπορώ;" Αντιγυρισε προσβεβλημένη.
Με αμφισβητεί και γι αυτό τώρα ;
Γελάει.

"Κάθε άλλο μωρό μου. Απλά δεν θα αρρωστήσεις κι εσύ ;" Σηκώθηκε από το γραφείο του και ακούμπησε πάνω στην πολυθρόνα. Γέρνοντας το σώμα του σε όλο του το μεγαλείο άναψε το τσιγάρο του χωρίς να σπάσει την οπτική τους επαφή.

"Θα φοράω μάσκα. Λοιπόν πάω,απλά σου το λέω γιατί είχαμε μια σύσκεψη σήμερα και δεν θα είμαι"
Την κοιτάζει. Κάτι σκέφτεται και εκείνη το καταλαβαίνει βλέποντας τον να σμίγει τα φρύδια.

Την πλησιάζει χαλαρά και εκείνη χάνει έναν χτύπο.Μειδιαζει στην αντίδραση της και περνά ένα χέρι γύρω από την μέση της,την τραβάει πάνω του και ζουλαει τα οπίσθια της . Εκείνη αναφωνεί μα δεν κάνει τίποτα για αυτό , παλεύει να μην του γελάσει.
"Δεν θέλω να είσαι άρρωστη στα γενέθλια μου.Να προσεχεις. " μουρμουρισε και η ανάσα του χτύπησε στα χείλη της.
Να προσεχεις.
Μέντα.

--------------------------------------------------

Ο Eric δίστασε κατά πολύ να αφήσει την Ρεγγίνα, που ακόμη κοιμόταν, στην Ρεβεκκα. Κι ας την εμπιστευόταν πιο πολύ και από την μανα του. Αλλά σκεπτομενος την μαμα του μονη της σε καποιο νοσοκομειο στο Εδιμβουργο αλλαξε γνωμη.
"Τηλέφωνο κάθε μία ώρα τουλάχιστον" είπε αυστηρά στην Ρεβέκκα που ρολλαρε τα μάτια της. Αν και ήθελε να της αντιμιλησει το συγκράτησε.
Γύρισε προς το μέρος της κοπέλας του και ετεινε το χερι του προς το μερος της για να φυγουν,μια πραξη τελειως εκτος χαρακτηρα.Εμοιαζε ανησυχος και τελειως εκτος πραγματικοτητας,αλλα ηταν εξαιρετικα ευγνωμων που η Ellie θα ηταν μαζι του σε αυτο.Η ξανθουλα του χαμογελασε και τυλιξε το χερακι της μεσα στο δικο του.

Ήταν καρμικο σχεδόν να γνωριστούν αυτοί οι δύο. Και αυτή της η σκέψη ,όλο και περισσότερο ενέτεινε την αίσθηση,ότι η γνωριμία της με τον Ιάσονα αποτέλεσε την πηγή πολλών διαδοχικών θετικών αλληλεπιδρασεων.
Ήταν σωστό το μεταξύ τους,πλέον ήταν...και το ένιωθε στα κόκκαλα της.

.........................................................

''Ελα βρε μωρο μου μην κλαις''η Ρεβεκκα ειχε σχεδον βουρκωσει βλεποντας την Ρεγγινα να κλαιει γοερα στο κρεβατακι του μεγαλο δωματιου.Πρεπει να την ενοχλουσε κατι πολυ γιατι κουνουσε ποδαρακια και χερακια σχεδον μανιωδως
Η γιατρος,η Στελλα,της ειχε βγαλει την νοσοκομειακη στολη και την εξεταζε ισως και για τριτη φορα μεσα στην μερα.Ο πυρετος αγγιζε το 38 και ηταν αισιοδοξη οτι θα πεσει,ηθελε πολλη υπομονη και πολλη ξεκουραση.

Και απο οτι φαινεται και πολυ κλαμα.

Η Ρεβεκκα βρισκοταν εκει μολις 4 ωρες και δεν μπορουσε να αναλογιστει το ποσο ψυχροφθορο ειναι για εναν γονεα να βλεπει το παιδι του να υποφερει ετσι χωρις να μπορει να το βοηθησει...και εχει απλα γριπη.

Η νοσηλευτρια που βρισκοταν διπλα εδωσε στην Ρεβεκκα το μικρο χαρτινο λευκο ρουχο για να το βαλει στο μωρακι που εν τω μεταξυ ειχε πλανταξει.Χωρις καν να μιλησει ειχαν καταλαβει οτι ζητουσε τους γονεις της και η πλανευτρα ενιωθε αβοηθητη.Σχεδον αναρωτιοταν γιατι ειχε δεχτει.Και φυσικα μαλωνε τον εαυτο της που ειχε καθησυχασει τον Eric στο τηλεφωνο μιση ωρα πριν.

Την εντυσαν παλι και την τυλιξαν με ενα λευκο κουβερτακι για να μην κρυωνει.Η μασκα που φορουσε η Ρεβεκκα τοση ωρα της προκαλουσε δυσφορια.

''Εχει κουραστει πολυ σημερα,απο το πρωι δεν εχει κοιμηθει καθολου,να φαει κατι δεν νομιζω,εχει κανει ηδη εμετο αρκετες φορες οποτε ισως να πιει χαμομηλι,με την Ellie ετσι το καναμε και ηρεμησε''της εδωσε αναλυτικες οδηγιες οσο κουνουσε ματαια το κοριτσακι πριν το παραδωσει στη κοπελα.

Ειχε αρχιζει να απελπιζεται.Μονο που αυτη την φορα στενοχωριοταν που την εβλεπε να υποφερει ετσι,ηταν κατακοκκινη και εκλαιγε αδιακοπα,με λυγμους.

Της ετριψε απαλα την πλατη και ακουμπησε το κεφαλακι της στον ωμο της.Τιποτα.

Ξαφνου ανοιξε η πορτα.Και ενω η Ρεβεκκα περιμενε να δει την νοσηλευτρια που ισως κατι ξεχασε,ειχε μπροστα της τον Ιασονα,με μασκα και προχειρα ρουχα.Η καρδια της σφιχτηκε και αγχωθηκε λιγο παραπανω.

''Τι κανεις εδω;''τον ρωτησε κουνωντας παραλληλα το μωρο στην αγκαλια της.
Εδειχνε πολυ μπερδεμενος με την κατασταση,δεν ειχε καμια εμπειρια με παιδια και του φαινοταν σχεδον πρωτογνωρο το ποσο πολυ -και δυνατα-εκλαιγε ενα μωρο με γριπη.

''Ηρθα να σου κανω παρεα'' μουρμουρισε και εκλεισε απαλα την πορτα πισω του.Το βλεμμα του ειχε κεντραριστει στην Ρεγγινα που εκλαιγε γοερα.

''Τι επαθε;'' ρωτησε και αν δεν εμοιαζε τοσο γοητευτικος με το κοντομανικο πολο μπλουζακι του και το τζιν του ισως και να τον ειχε βρισει.

Ρολλαρε αντι αυτου τα ματια της.

''Εχει γριπη,που σημαινει ,πυρετος,βηχας,εμετος και φανταζομαι γενικη δυσφορια'' μουρμουρισε κατω απο την γαλαζοπρασινη μασκα της.

Ο Ιασονας το εβρισκε πολυ σουρεαλιστικο το θεαμα που εβλεπε μπροστα του.Στο μεγαλο νοσοκομειακο δωματιο με το ενα κρεβατι και την κουνια η Ρεβεκκα Ιακωβου προχωρουσε πανω κατω με ενα μωρο που βρισκοταν ξεκαθαρα σε μεγαλη δυσφορια.Κι εκεινη φαινοταν κουρασμενη.
Ξαφνου ενιωσε τελειως αχρηστος και εξω απο τα νερα του.Πιστευε οτι το κλιμα θα ηταν πιο χαλαρο και ησυχο.

''Τι να κανω;'' την ρωτησε πριν καν το επεξεργαστει μονος του.Εκεινη τον κοιταξε με αγαλλιαση στα ματια.Αμεσως μετανιωσε την ερωτηση του.

''Να την κρατησεις για πεντε λεπτα μεχρι να βαλω το χαμομηλι στο μπιμπερο γιατι θα κρυωσει και μετα θα μου ειναι αχρηστο''στα λογια της εκανε και τρια βηματα πισω,γουρλωσε και τα ματια.

''Κατι αλλο;Μηπως να κανω εγω αυτο με το χαμομηλι;''ρωτησε καπως δειλα προκαλωντας το γελιο της.Ο αντρας απεναντι της κυριαρχουσε στον υποκοσμο και εκοβε κεφαλια...

''Ιασονα'' τον κοιταξε εντονα,τα βλεμματα τους διασταυρωθηκαν για λιγο,και τον προκαλεσε νοητα εως οτου εκεινος υπεκυψε ξεφυσωντας.
Αντε καλα...

''Να κλαψει περισσοτερο δεν γινεται οποτε φερτην''στα λογια του ,συνοδευομενα απο δυο βηματα μπροστα και ενα ανοιγμα χεριων,εκαναν την καρδια της Ρεβεκκας να χτυπησει ακανονιστα.

Τον πλησιασε με την Ρεγγινα να κλαιει ακομα και την ακουμπησε σιγα σιγα στην αγκαλια του,που ηταν μακραν μεγαλυτερη απο την δικη της ,κι εμοιαζε στα ματια της σταθεροτερη.

Το μωρακι στην αρχη παραπονεθηκε παραπανω πανικοβαλλοντας τον ,γιατι ζητουσε να γυρισει πισω.Η Ρεβεκκα ομως εκανε δυο βηματα μακρια και πηρε μια βαθια ανασα.

Επιτελους.

Τα χερια της πονουσαν απο την πολυ αγκαλια και τα αυτια της βουιζαν.Δεν θα το εκανε ποτέ ξανα αυτο,εδωσε νοητη υποσχεση στον εαυτο της.Το κεφαλι της χτυπουσε απο τον πονοκεφαλο.

Το παραπονιαρικο κλαμα της βαφτιστηρας της ωστοσο, χτυπουσε απευθειας μεσα στα αυτια τους.Ο Ιασονας μορφασε σχεδον κωμικα και την εφερε λιγο πιο κοντα στο στερνο του με βαρια καρδια.

''Καλυτερα να κατσεις στο κρεβατι ,θα κουραστεις'' του ειπε πανω απο το τσιριχτο κλαμα και εκεινος παραδομενα σχεδον καθισε στο κρεβατι.Την πλησιασε λιγο ακομα.

''Δεν θα την κρατησω καν για πολλη ωρα'' της το ξεκοψε τρομαγμενος σχεδον.

Αρχισε να την κουναει απαλα και το μωρακι σηκωσε το κεφαλι να τον κοιταξει.Την κρατουσε ακομα σε μια μικρη αποσταση απο το στηθος του.
Το μπλε συναντησε το μαυρο και η μικρη σιωπησε προσωρινα προσπαθωντας να θυμηθει αν τον ξερει αυτον τον αντρα που την κοιτα αυστηρα μα ταυτοχρονα και καπως ηρεμα.Ηταν η πρωτη φορα που την κρατουσε στην αγκαλια του.

Η Ρεβεκκα δεν ηξερε αν ειχε σταματησει να κλαιει ή αν απλα τα αυτια της ειχαν συνηθισει τον θορυβο αλλα οταν γυρισε προς το μερος τους με το μπουκαλι στο χερι επαθε σοκ.Τον βρηκε καθισμενο στο κρεβατι ,με την πλατη να ακουμπα στο μαξιλαρι και την Ρεγγινα μπρουμητα ξαπλωμενη πανω στο στερνο του.Η κουβερτουλα καλυπτε το μικρο σωματακι της και εκεινος καθοταν σχεδον κωμικα ακινητος και κοιτουσε με προσηλωση την πλατη της που κατα μικρα διαστηματα ανεβοκατεβαινε αποτομα απο εναν λυγμο.

Η Ρεβεκκα δε...ειχε κοκαλωσει.
Ηταν η πιο ομορφη εικονα που ειχε δει ποτε της.Το βλεμμα του δεν ειχε υπαρξει ποτέ πιο τρυφερο.Σχεδον του βγηκε φυσικα!

''Τι ειναι;''εντοπισε το μπερδεμενο της βλεμμα ,ηταν ανακουφιση ή ηταν σοκ;

''Γαμημενος γητευτης των μωρων'' μουρμουρισε κατω απο την ανασα της.
Ετεινε το μπουκαλι με το ζεστο χαμομηλι προς το μερος του.

''Καλυτερα εσυ,εισαι πιο ηρεμος και την ηρεμεις μαλλον ''

Του εδειξε πως να το κραταει και η μικρη ανταποκριθηκε αμεσως προς ανακουφιση και των δυο.
Καθισε αποκαμωμενη στο κατω μερος του κρεβατιου να τους κοιταζει.

Ηταν χαρμα οφθαλμων ή οφθαλμαπατη;
Ο αντρας απεναντι της κανει χορτο και πινει ουισκι απο τις 11 το πρωι.
Ο αντρας απεναντι της διακινει οπλα ναρκωτικα και πορνες.
Ο αντρας απεναντι της διοικει την Μαφια της ευρωπης.
Ο αντρας απεναντι της ταιζει ενα μωρο καθισμενος στο κρεβατι...και η καρδια της κοντευε να σπασει.

Η Ρεγγινα ειχε φωλιασει στην αγκαλια του και που μαλλον οντας πιο μεγαλη και δυνατη την εκανε να νιωθει αφαλεια.Τα χερια του ειχαν τυλιχτει απαλα γυρω απο το σωματακι της και το μωρακι ειχε ηρεμησει για τα καλα απο το απαλο χαδι στην πλατη της.Ο Ιασονας δειλα στην αρχη,μα πιο συγκροτημενα στην συνεχεια χαιδευε με το ενα του χερι την πλατη του μικρου κοριτσιου.Επινε καπως υποτονικα το χαμομηλι απο το μπιμπερο κι εκεινος την κοιτουσε βλοσηρα,σαν να ηταν η δουλεια του να ελεγχει ποσο πινει.

Σιωπη.

Η Ρεβεκκα ενιωθε ενα πλακωμα στην καρδια της.
''Το χεις εμφυτο και εγω παιδευομαι τοσες ωρες'' μουρμουρισε και σχεδον ευχηθηκε η μασκα να επνιγε τα λογια της.

Ο Ιασονας γελασε .Η μικρη τελειωσε με το μπουκαλι της και βολευτηκε καλυτερα στην αγκαλια του αναστεναζοντας.

Της ετριψε απαλα.

''Αν κανεις εμετο πανω μου θα ληξει εδω η συνεργασια μας κυρια μου''απειλησε ταχα την Ρεγγινα που ανενοχλητη κοιμοταν πανω του.

Σιωπη επεσε για λιγο .

''Παω εξω να παρω τηλεφωνο την Ellie να δουμε τι γινεται εκει''τον ενημερωσε και τον ειδε που καπως αγχωθηκε αλλα επειτα συγκροτησε παλι την ψυχραιμια του.

''Μην αργησεις''ηταν πιο πολυ παρακληση παρα διαταγη ωστοσο η Ρεβεκκα ανασηκωσε το φρυδι της και βγηκε απο το δωματιο με τουπε.

Προχωρησε πανω στην κουβεντα αρκετα και εφτασε μεχρι την εισοδο του νοσοκομειου σχεδον.Τελικα η μητερα του Eric την γλιτωσε με ενα διαστρεμα ,ενα ραγισμα στο χερι και ελαφρα διασειση.Ο διοικητης ειχε επιληφθει της καταστασης ηδη.Ειχε ενημερωσει το προσωπικο στο σπιτι της και ολοι ηταν ετοιμοι να την περιποιηθουν.Ο ιδιος θα επεστρεφε το επομενο απογευμα ενω η φιλη της το ιδιο βραδυ.

H συζητηση ωστοσο ειχε εξελιχθει σε τετοιο βαθμο που η Ρεβεκκα ασυναισθητα καθως μιλουσε περπατωντας ειχε φτασει σχεδον στην αλλη ακρη του νοσοκομειου.

''Εδω ολα καλα ναι ...μην ανησυχει πες του ...ναι σας περιμενουμε αυρι-''

Η φωνη της κοπηκε και η φραση της εμεινε μετεωρη ενω η ιδια;Στηλη αλατος!Κοιτουσε ευθεια λες και δεν μπορουσε να παρει το βλεμμα της απο πανω της ακομα και αν την αναγκαζαν.
Εκεινη η εικονα θα χαρασσοταν ανεξιτηλα στην μνημη της με λεζαντα ''Παρολιγον δυστυχια''.

''Με ακους;''η Ellie απο την αλλη γραμμη την ρωτα αλλα η Ρεβεκκα δεν ακουει.Δεν νιωθει.
Αποκλειεται.Βλεπω λαθος.Με χτυπησε η γριπη στο κεφαλι.

Η γυναικα απεναντι της ηταν εξισου σοκαρισμενη.Απλα στεκονταν η μια απεναντι απο την αλλη διχως να κανουν την οποιαδηποτε κινηση να φυγουν.Η Ellie ακομη της μιλουσε στο ακουστικο.Εκεινη ωστοσο χωρις να δινει την παραμικρη σημασια παταει το οποιοδηποτε μερος της οθονης μηχανικα μεχρι να παψει να ακουει την φωνη της.

Κενο.

''Tι...τι κανεις εσυ εδω;''

Πως ειναι δυνατον;

Απεναντι της στεκοταν η Μαργκοτ,με σαρκα ,οστα και ενα καλαθακι μεσα στο οποιο η Ρεβεκκα ηταν σιγουρη οτι ειδε ενα μωρο,λιγων μηνων.

Στο μυαλο της ξεχυθηκαν ολες οι ημερομηνιες.Ουρλιαζαν οι σκεψεις στο κεφαλι της.
Ειναι το παιδι της;Ειναι το Ιασονα;

Την επιασε παραλληλα μια σκοταδινη.Αρχισε να ζαλιζεται και να τα βλεπει ολα θολα.

Ηταν μαζι μεχρι τον Μάιο.Τωρα εχουμε Οκτωβριο.Εχει περασει ενας χρονος και πεντε μηνες.

Αυτο ποσο να ειναι;
Πότε βρεθηκαν;

Μπορει να εγινε λιγο αργοτερα;

Θα τον σκοτωσω.

Μετα απο αυτο ολα τελειωσαν.
Αυτη ηταν κυριως η σκεψη που επιανε τον εαυτο της να κανει και φουντωνε ολο και περισσοτερο οσο τον σκεφτοταν πισω στον δωματιο με την Ρεγγινα.
Ωστε για αυτο ειναι τοσο καλος με τα μωρα!Γιατι τοσους μηνες τωρα κρυφα εχει το δικο του με αυτην!

Εν τω μεταξυ η Μαργκοτ δεν τολμουσε να κουνηθει.Δεν μπορουσε ουτε να μιλησει.Ειχε περασει σχεδον ενας χρονος απο την τελευταια φορα που ειχε δει την Ρεβεκκα Ιακωβου και τωρα την βλεπει στην παιδιατρικη κλινικη με μια πιπιλα στο χερι και προχειρα ρουχα.

Εκαναν παιδι;Και μου το εκρυψε;

''Ωχ Ρεβεκκα''μια αντρικη φωνη την εβγαλε απο την σκεψη της.
Τοτε ηταν που καταλαβε οτι το βλεμμα της δεν ειχε θολωσει απο την οργη αλλα απο τα δακρυα.Ειχε βουρκωσει και μονο στην σκεψη οτι θελωντας και μη ,με τον Ιασονα ειχαν τελειωσει.

Εκεινη την μερα οντως γκρεμιστηκε κατι μεσα της για λιγα δευτερολεπτα,κατι που η Ρεβεκκα Ιακωβου εχτιζε για καιρο.
Το τοιχος ραγισε και το νερο της συνειδητοποιησης την περιελουσε βυθιζοντας την.
Ειχε παιδι,ο Ιασονας εχει παιδι μαζι της. Οι δυο γυναικες μοιραζονταν μια κοινη σκεψη.

Ξαφνου δεν την χωρουσε ο τοπος.Δεν μπορουσε να παρει ανασα,μια μονο δεν της παρειχε αρκετο οξυγονο,δευτερη δεν μπορουσε να παρει,τα πνευμονια της εκαιγαν τραγικα πολυ.

Και να που πιστευα πως ολα θα πηγαιναν καλα απο εδω και στο εξης...
Τοσο χαζη,τοσο αφελης.

''Ρεβεκκα''ενα χερι την ταρακουνα απο τις σκεψεις της.
Κουναει το κεφαλι μπερδεμενη ,θελωντας παραλληλα να ξεθολωσει τα ματια της.

Μπροστα της και διπλα στην Μαργκοτ στεκοταν ο Dyllan.
Ειχε χαθει τον τελευταιο καιρο,τον εβλεπε που και που στις συνελευσεις, μα ηταν αφαντος στις αποστολες.

Ειχε ακουσει οτι ο Ιασονας τον εριξε βαθμιδα,δεν τον ρωτησε ποτέ γιατι,απλα συνηθισε να βλεπει τον Phillip αντι για εκεινον.

''Τι κανεις εσυ εδω;Μαζι της;'' τον ρωτησε κοιτωντας μια τον εναν ,μια την αλλη.Η καρδια της φτερουγιζε.

Ο Dyllan ξεροκαταπιε,περασε το χερι του μεσα απο τα μαλλια του καπως αβολα.Ντρεποταν;Φοβοταν;

''Λοιπον;''στην ερωτηση της Ρεβεκκας η Μαργκοτ εσπασε την σιωπη της.

''Εχουμε παιδι,με τον Dyllan,εμεινα εγκυος τον Οκτωβριο που μας περασε''

Σε αυτες τις λεξεις η Ρεβεκκα θα ορκιζοταν οτι τα δεκα χρονια ζωης που εχασε βλεποντας την τα κερδισε αμεσως.
Ενιωθε να μπορει να αναπνεει παλι.Ετσι κι εκανε,πηρε τρεις βαθιες ανασες.Κοιταξε παλι μεσα στο καλαθακι,οπου το τριων μηνων αγορακι κοιμοταν.

Σιγουρα δεν ηταν δικο του;

Η Μαργκοτ διαβασε την εκφραση της.

''Εχω να ...συνευρεθω...τελος παντων με τον Ιασονα απο τον Μαιο...δεν θα μπορουσε να ειναι'' της το ξεκοψε και ειδε το χρωμα στο δερμα της να αναπνεει.

''Εγω ειμαι εδω για την Ρεγγινα ,δεν ενιωθε καλα και ο Eric με την Ellie λειπουν στο Εδιμβουργο'' τους ειπε λες και την ρωτησαν ενω καρφωνε με το βλεμμα της τον Dyllan.

Ο αντρας φαινοταν κουρασμενος.Παραυτα ειχε περασμενο το χερι του γυρω απο την μεση της Μαργκοτ και φαινονταν σαν οποιουσδηποτε δυο γονεις .

''Ο Ιασονας το ξερει;'' η ερωτηση ξεφυγε απο τα χειλη της σαν αερας και οι δυο απεναντι της καταλαβαν τον δευτερο φοβο της.Την αντιδραση του Ιασονα.

Αν ηταν ιδια,η εστω παρομοια με οταν εμαθε οτι κανουν περιστασιακα κατι,μπορει να μην το ελεγε,αλλα θα πληγωνοταν πολυ.

Οποτε φανταστειτε την εκφραση της οταν ο Dyllan εγνεψε θετικα.

''Ναι ξερει,εδω και εξι μηνες περιπου''η Ρεβεκκα δεν ειχε πλεον την μαεστρια να κρυψει το σοκ της και τα χειλη της εμειναν μισανοιχτα.

''Εκεινος με απομακρυνε απο την Μαφια,απο τα πολυ βαθια βασικα,για να μπορω να ειμαι κοντα τους''δηλωσε καπως γλυκοπικρα,η ευγνωμοσυνη και η ανακουφιση διακριτες στην φωνη του.

''Δεν...δεν μου ειπε τιποτα'' δηλωσε καπως μουδιασμενη.

''Ναι..''ο Dyllan εμοιαζε σκεπτικος,δισταζε να της μιλησει.

''O μονος του ορος ηταν να μεινουμε μακρια σου,καμια επικοινωνια,κανενα μπερδεμα''ο ιρλανδος φανηκε οτι δεν συμφωνουσε απολυτα με ολο αυτο.Αλλα ποιος τολμουσε να παρακουσει τις εντολες του Ιασονα;

Η Ρεβεκκα προσπαθουσε να μην χαμογελασει.

Ο Ιασονας ηξερε...και το ειχε αποδεχτει.Ηξερε και θελησε να την προστατευσει απο ολο αυτο.
''Να σας ζησει'' μουρμουρισε και τους χαμογελασε οσο πιο ζεστα γινοταν.Η Μαργκοτ ανταπεδωσε με ανεση ενω ο Dyllan πιο σφιγμενα.

Οταν επεστρεψε στο δωματιο η μικρη ευτυχως κοιμοταν.Ο Ιασονας ανησυχησε ωστοσο βλεποντας την Ρεβεκκα λευκη σαν το πανι ,να καθεται στην πολυθρονα μουδιασμενα και μηχανικα.

''Μοιαζεις λες και ειδες φαντασμα,τι εγινε;Δεν ειναι καλα η μαμα του Eric''

''Οχι εκεινη μια χαρα ειναι,μικροτραυματισμος...''

Σηκωσε το βλεμμα της και τον κοιταξε.

Πρασινο στο μαυρο.
Αγαλλιαση πανω στην συμορφωση με το παρελθον.

Ανοιξε τα χειλη να μιλησει.Την ειδε που ειχε βουρκωσει καπως.
''Μιλα''διεταξε ψιθυριστα.

Ξαναεκλεισε τα χειλη της.Ηταν απεναντι της και την κοιτουσε ανυπομονα

Ο Jason Hunter,με το μικρο κοριτσακι στην αγκαλια του.Εχοντας ξεπερασει την de facto συμπεριφορα του ολα αυτα τα χρονια,εχοντας συγχωρεσει και ξεχασει και προχωρησει.
Εχοντας ωριμασει.

Αυτο ηταν ναι !Ο Ιασονας επιτελους ηταν δικος της,το ενιωθε πλεον,καθε ψηγμα αμφιβολιας επεσε στο κενο που χωρισε εκεινη και την Μαργκοτ στον διαδρομο πριν λιγα λεπτα.

''Ρεβεκκα''ανεβασε λιγο τον τονο του και η Ρεγγινα κουνηθηκε στην αγκαλια του παγωνοντας τον.Την κρατησε λιγο καλυτερα και την χαιδεψε απαλα στην πλατη.

Ελιωσε.

Επειτα την κοιταξε ξανα.Περιμενε μια απαντηση πισω απο το χλωμο της δερμα και τα αγχωμενα ματια της.
Εκεινη μειδιασε αινιγματικα και ετριψε καπως τα ματια της.
Δεν θα του ελεγε ποτε τι ηταν αυτο που ειδε εκεινο το απογευμα στην εισοδο του νοσοκομειου και την εκανε να τον αγαπησει λιγο παραπανω,δεν χρειαζοταν να ξερει.

Μονο ενα πραγμα χρειαζονταν και οι δυο και αξιζαν πιο πολυ απο καθε αλλη φορα.Εχοντας περασει εναν κυκεωνα δεινων και εναν ορυμαγδο αναταραξεων,ηταν ακομη μαζι ,πιο δυνατοι απο ποτε,και τον ενιωθε κοντα της,πιο πολυ απο καθε αλλη φορα.

''Μολις ερθει ο Eric αυριο το πρωι,κανε τις απαραιτητες ετοιμασιες''την κοιταξε ερωτηματικα και εκεινη τον ευλογησε με το πιο ομορφο χαμογελο της,μεσα του μπερδεμενες η αγαπη και η ανακουφιση.

''Παμε Δονουσα''

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μια ολοκληρη μερα αργοτερα.Ο Eric κρατουσε παλι την κορη του στην αγκαλια του φανερα ικανοποιημενος που φαινοταν καλυτερα απο οτι οταν την αφησε.
Ο Ιασονας ειχε ηδη κλεισει το τζετ και ειχε μιλησει με την κυρια Ιουλια.Ωστοσο ,λιγες ωρες αργοτερα την πηρε και η Ρεβεκκα ,για να κανει τις δικες της ετοιμασιες.Προς ικανοποιηση του Ιασονα και δικη της λυπη,ο σκυλος εμεινε πισω με την Αννυ και τον Carter.

Ηταν πλεον γεγονος,οτι ο Ιασονας θα περνουσε το πρωτο μισο της ημερας των γενεθλιων του στην Δονουσα και το δευτερο στο Λονδινο.
''Φαινεσαι πολυ ανυπομονη ,τοσο πολυ σου ελειψε η Δονουσα;''την ρωτησε καθως παρκαρε μεσα στο αεροδρομιο.

''Περασε ενας χρονος και κατι,εσυ τι λες;'' αντιγυρισε και ακουμπησε το χερι της στο ποδι του.Εκεινος χαμογελασε παιχνιδιαρικα και της εκλεισε το ματι.
''Θα σου μεινει αξεχαστο αυτο το διημερο''

Και οι τρεις μοιρες γελασαν,γιατι στην πργματικοτητα,εκεινο το διημερο θα τον σημαδευε δια βιου και θα ηταν η αιτια που θα επεστρεφε στην Δονουσα ,ξανα ξανα.

Η πρωτη μερα περασε πολυ γρηγορα,ακριβως οπως το περιμεναν.Βουτιες στην θαλασσα, αλμυρα φιλια ,ελληνικος καφες και μαγειρευτο φαγητο.Το κρεβατι της Δονουσας ειχε την τιμητικη του διοτι αρνουνταν να ξεκολλησουν ο ενας απο τον αλλον.

Αργα το απογευμα,μετα απο μια μικρη βουτια στην θαλασσα ο Ιασονας βγηκε απο το ντουζ την βρηκε ξαπλωμενη στο κρεβατι εκεινο,με τα μαλλια της ακομα βρεγμενα και ενα βιβλιο του Φρόυντ στο χερι.Μυριζε σαν το σαμπουαν του, φορουσε μονο μια λευκη μπλουζα του και τα ποδια της τον προκαλουσαν.

''Παμε για φαγητο στην Ναξο;Το σκαφος ειναι εδω'' της προτεινε και σκαρφαλωσε στο κρεβατι απο πανω της.

Εκεινη εμοιαζε εκστασιασμενη απο το βιβλιο που ουτε που τον κοιταξε.
Το αναθεματισμενο το βιβλιο δεν μπορει να το διαβασει στο Λονδινο;

Εκεινος φυσικα της το εκλεισε και το πεταξε στην πλευρα.Και πανω στο παραπονο που εκανε να εκφρασει τοποθετησε τα χειλη του πανω στα δικα της και την φιλησε με παθος.

''Θα κουραστεις απο το διαβασμα μωρο μου...και μας περαμενει μεγαλη νυχτα''της ειπε και την φιλησε παλι,αυτη την φορα στο μαγουλο ,κανοντας την να χαμογελασει.

Υπηρχε κατι στον αερα της Δονουσας που την εκανε να νιωθει πως ανεπνεε καθαρο οξυγονο,και το αρωμα μεντας στα χειλη του γινοταν ακομη πιο εντονο.
''Νομιζα οτι ειμαστε εδω για χαλαρες διακοπες''μουρμουρισε με παραπονο κανοντας τον να γελασει και να της τσιμπησει απαλα το μαγουλο πιεζοντας το σωμα του πανω στο δικο της.

''Μα κι εγω χαλαρα θα σε πηδηξω μωρο μου''

''Ιασονα!''αναφωνησε και εκανε να τον πεταξει απο πανω της.

Την φυλακισε με το κορμι του κρατωντας την απο τους καρπους.Εκεινη γυρισε απο την αλλη αποφευγοντας τα φιλια του,χωρις να παψει να χαζογελαει.

''Κοψε τις ντροπες μικρη πλανευτρα και λεγε,θα παμε για φαγητο ή θα με αφησεις να σε πηδηξω;''ρωτησε χωρις ντροπη και την επιασε απο το σαγονι φιλωντας την κτητικα και πεινασμενα.

Τον απομακρυνε χιλιοστα μακρια και τον κεραυνοβολησε με το χαρακτηριστικο εκκεντρικο της βλεμμα.

''Ελπιζω να εχετε καταλαβει σε ποια μιλατε ετσι κυριε Hunter'' του ειπε χαμηλοφωνα,επιστρατευοντας το πιο λαγνο βλεμμα της,εκεινο που τον τρελαινε και τυλιξε τα ποδια της γυρω απο την μεση του.

Αφισε το χερι του να τρεξει στο μπουτι της,το μαλακο δερμα της κατω απο τα ακροδαχτυλα του ανατριχιασε.

''Α ναι;Σε ποια μιλαω ετσι;''

''Στην Ρεβεκκα Ιακωβου.''του απαντα με στομφο και σουφρωνει καπως τα χειλη της.Εκεινος ζουλαει το μπουτι της και την φιλαει ξανα.
''Δεν την εχω ακουστα'' την πειραζει κι αλλο.

Ανασηκωνει το φρυδι της και τον κοιτα με νοημα.

''Α ναι;'' με μια κινηση που τον αποπροσανατολησε ανεβηκε πανω του και κλειδωσε την μεση του αναμεσα στα γυμνα της ποδια.

''Ασε με να στην συστησω τοτε'' με μια κινηση βγαζει την μπλουζα της και μενει τελειως γυμνη απο πανω του.Εκεινος παθαινει σοκ και την κοιτα με ανυπομονησια και αναπτερωμενο...ηθικο.

Και του συστηθηκε,ξανα και ξανα.Ομως ο Ιασονας ,οσο και να την απολαμβανε αυτη την γνωριμια τους,δεν θα την αλλαζε με τιποτα με την πρωτη.

---------------------------------------------------------------------

''Ηρεμη η θαλασσα τετοια ωρα ε;''τυλιξε τα χερια του γυρω απο την κοιλια της και κατω απο το στηθος της και την εφερε πανω στο στερνο του.Το μπαλκονι της Δονουσας ,ηταν το απολυτο σημειο για καπνισμα και θεα.

Ο Ιασονας ηπιε μια γουλια απο το λευκο κρασι της,που το ειχε ακουμπησμενο στο μαρμαρο διπλα της.

''Ηταν πολυ ομορφα σημερα'' μουρμουρισε εκεινη καπως παραπονιαρικα.Ειχαν παει βολτα με σκαφος ,ειχαν φαει εξαιρετικο ψαρι,ειχαν πιει αφθονο κρασι .Την επομενη μερα ομως θα εφευγαν,εκατσαν μονο για δυο μερες.Και σε λιγα λεπτα ,ξημερωναν τα γενεθλια του.

''Θα ερχομαστε οσο πιο συχνα μπορουμε αγαπη μου,στο υποσχομαι'' την φιλησε απαλα στον αυχαινα.Εκεινη ανατριχιασε και εκρυψε το μειδιαμα της.Κρυφτηκε λιγο πιο βαθια μεσα στην αγκαλια του.Η μεντα την τυλιξε με χαρη.

''Το υποσχεσαι;''τον κοιταξε με τα αμυγδαλωτα της ματια.Γελασε ευτυχισμενος.

''Μικρη μου πλανευτρα,εδω ειναι ο προορισμος σου,σε αυτο το νησι ,σε αυτο το μπαλκονι,μεσα στην αγκαλια μου''της δηλωσε τελεσιδικα.

Εδειξε να σκεφτεται τα λογια του.Τα ματια της γυαλιζαν κατω απο το φως.

Ο ουρανος αρχισε να γινεται λιγο πιο μοβ ,ενω το πορτοκαλι ξεχυνοταν στον σκουρο θολο.
Χαμογελασε και τον κοιταξε
''Χρονια πολλα κυριε Hunter,χαρουμενα 29α γενεθλια'' του ψιθυρισε πανω στα χειλη και του χαρισε ενα γλυκο φιλι που τον εκανε να παραμιλαει.Την ανεβασε πανω στο μαρμαρο μα κροτο και την κρατησε γερα καθως βαθαινε το φιλι τους.

Η Ρεβεκκα τον εκοψε με βαρια καρδια.Την κοιταξε εκνευρισμενος.

''Θα μου κοψεις και το εορταστικο σεξ τωρα;Αδιστακτη γυναικα!''

Δεν μπορουσε να συγκρατησει το γελιο της.Αλλα τον παραμερισε και κατεβηκε κατω.

''Σου πηρα κατι για τα γενεθλια σου''αποκριθηκε ντροπαλα αιφνιδιαζοντας τον.

''Ρεβεκκα δεν χρειαζοταν,βλακειες-''

Η Ρεβεκκα ομως δεν του εδινε καμια σημασια καθως απο την τσεπη της εβγαλε ενα διπλωμενο χαρτι Α4.

Το ετεινε προς το μερος του και απο το μυαλο του περασαν χιλιαδες σκεψεις.Τι ειδους δωρο χωρα σε μια κολλα χαρτι;

''Ειναι μονο ενα δειγμα,τα χαρτια τα εχω στειλει ηδη στον δικηγορο σου υπογεγραμμενα απο εμενα.''

Ξετυλιξε το χαρτι και αρχισε να διαβαζει οσο πιο γρηγορα γινοταν.Ηταν μια δικαιοπραξια μεταβιβασης κυριοτητας.

Εχασε δυο χτυπους,μπορει και τρεις.Χρειαστειτε να το διαβασει δυο φορες για να ειναι σιγουρος για αυτο που διαβασε.Υστερα σηκωσε το κεφαλι του και την κοιταξε.

''Εισαι σιγουρη γι αυτο;'' η κοπελα εγνεψε θετικα χωρις δευτερη σκεψη

''Ειναι ο πιο αμεσος τροπος να σε κανω ισχυροτερο.''

Ιασονας

Στα λογια της νομιζω λιωνω σαν τον μαλακα.

Ειναι η μονη γυναικα που σκεφτηκε να με κανει ισχυροτερο.Θελω να την φιλησω,να την πιασω απο τους ωμους και να την πεθανω στα φιλια.

Κοιταζω το λευκο χαρτι.Μου μεταβιβαζει την διοικηση της κλικας του πατερα της.Της ιδιας κλικας που ο αδελφος της δυο μηνες πριν της μεταβιβασε.

''Ρεβεκκα...δεν εχω λογια.Κοριτσι μου κι εσυ να την εχεις την ηγεσια ισχυροτερος γινομαι.Ο,τι ειναι δικο μου ειναι και δικο σου,ετσι δεν ειναι;'' μου χαμογελα και βουρκωνει.

Γαμωτο ,οταν βουρκωνει απο συγκινηση η Ρεβεκκα νιωθω πολυ περηφανος.Τα δακρυα της ευτυχιας μου ειναι το νεκταρ στο ζενιθ της υπαρξης μου.

Ειναι εξαιρετικα πολυτιμο το δωρο της,ειναι μια δυναμη σεβαστη και ισχυρη,παυει πλεον να ειναι συμμαχικη,γινεται ενα με την δικη μου.

Με κοιταζει περιμενωντας να της πω κατι,το οτιδηποτε.Αλλα εγω καθομαι σαν τον ηλιθιο και την κοιταζω.
Ποσο τυχερος ειμαι που την εχω...ποσο ομορφη ειναι η αγαπη της;

''Ελα εδω'' της λεω σοβαρος και εκεινη με πλησιαζει τυλιγοντας τα χερια της γυρω απο την μεση μου σφιχτα.
Η Ρεβεκκα Ιακωβου μολις μου εμπιστευτηκε το διχτυ ασφαλειας της.Αλλα δεν σκοπευω να την αφησω ποτε της να πεσει στο κενο.

''Εχω να σου δωσω και κατι πιο προσωπικο''μουρμουριζει πανω στο μακο μου και νιωθω τα χειλη της να τριβουν το στερνο μου καθως μιλα.Καιγομαι ολοκληρος.Ανυπομονω να δω τι αλλο σκεφτηκε το πανουργο μυαλο της.

''Κλεισε τα ματια σου '' διαταζει και απομακρυνεται απο πανω μου.
Γελαω.

Ωχ.

Μενω με κλειστα ματια ,νιωθοντας καπως βλακας,αλλα ενταξει δεν με κοιταζει και κανεις.Ακουω τα βηματα της να ανεβαινουν και να κατεβαινουν παλι την σκαλα.

Η καρδια μου ασυναισθητα εχασε λιγους χτυπους ακομα.Αυτη η γυναικα θα με κανει τρελο και παλαβο.

''Ανοιξε τα'' διαταζει με αυθαδεια και σκεφτομαι τι θα της κανω μετα για αυτο της το θρασος.

Ανοιγω τα ματια μου και απεναντι μου βλεπω παλι τον εαυτο μου.Τον ασπρομαυρο καθρεφτη που περυσι τον Ιουνιο μου γαμησε το μυαλο αναποδα.
Τον κραταει με περηφανια.Πρεπει να τον κουβαλησε μεχρι εδω γιατι τον εχει τελειωσει.
Με κοιταζω ,ιδιος ειμαι.Πολυ ομορφος.Ετσι με βλεπει;

Καλο σημαδι αυτο.
Δεν ξερω τι να της απαντησω ,εδω καλα καλα δεν ξερω τι να πρωτονιωσω.
Αυτη η γυναικα με τρελαινει με πεθαινει ,με στελνει στο διαολο και με φερνει πισω.

Το αφηνει σε μια γωνια του μπαλκονιου και τρεχει πισω στο σπιτι , σερνει το πικ απ που εχει μεσα τον δισκο ,δεν το κατεβαζει ομως.Την βλεπω που με κοιτα δειλα,ντρεπεται να μου μιλησει.Ειναι το σημαδι που η Ρεβεκκα παντα που δινει λιγο πριν ξεγυμνωθει μπροστα μου.

''Θελω να το κρατησεις.Οπως κρατησα το ασημενιο δαχτυλιδι ,ηταν το μονο που μου εδωσες απο καθαρη αγαπη και θα το το εχω για παντα''ψιθυρισει με χαμηλη φωνη.
Και πεθαινω.

Καπου κολλαω σε οσα λεει.
Το μονο που της εδωσα απο καθαρη αγαπη;

Ενω το τεραστιο διαμαντι της ελπιδας;Το καταραμενο αναθεματισμενο ματωμενο διαμαντι που μου κοστισε μια ολοκληρη περιουσια ;Αυτο δεν ηταν απο αγαπη;

''Παντοτε ζωγραφιζα οσα αγαπουσα,αλλα θελω να ξερεις οτι αυτος ο πινακας εχει μεσα του πολλη θλιψη,και καπου ισως ελοχευει το μισος και η πικρια,αλλα παρολαυτα σ αγαπησα,κι αυτος ο πινακας σου ανηκει.Εξαιτιας σου φτιαχτηκε,εξαιτιας οσων με εκανες να νιωθω''μου μιλα και την κοιτω σαν μαγεμενος.

Αυτη η γυναικα μου ανοιγεται δειλα δειλα και προσεκτικα και με καθε της λεξη με κανει ολο και πιο μικρο μπροστα στο μεγαλειο της.
Ειναι πανεμορφη και τοσο μα τοσο δυνατη.Της αξιζει η αγαπη ολου του κοσμου.Και θα προσπαθησω να της την δωσω.

Τεινει ενα κουτακι προς το μερος μου.Μηχανικα σχεδον το πιανω στα χερια μου και το επεξεργαζομαι.Γνωριμο μου φαινεται.Και εχω δικιο ,καθως ανοιγωντας το βλεπω το μεγαλο πολυτιμο ματωμενο διαμαντι.

Μου το δινει πισω;
Γιατι;ΜΕ ΧΩΡΙΖΕΙ;

Πρεπει να κοιταζει το εκπληκτο βλεμμα μου γιατι γελαει στην αφελεια μου.Νιωθω τερμα ηλιθιος που δεν καταλαβαινω τι θελει να μου πει.

''Τωρα που εμαθες να με αγαπας,τωρα να μου το δωσεις''

Ξεφυσαω.

Τωρα που εμαθες να με αγαπας.

Γλυκοπικρα τα λογια της,αλλα ειναι αληθινα και για καποιο λογο ...νιωθω περηφανος.Την αγαπω ,και το ξερω πως την αγαπω αληθινα,θα εκανα τα παντα για εκεινη,το ξερει,ελπιζω.

Ανοιγω το κουτακι και της κανω νοημα να μου δωσει το χερι της.Ειναι τερμα συγκινημενη και νομιζω θα βουρκωσω και εγω.

Αναθεματισμενη γυναικα.

Το χερακι της ακουμπα πανω στην ανοιχτη παλαμη και την βλεπω που τρεμει.Φοραει μονο ενα λευκο φαρδυ φανελακι μου και ειναι πιο ομορφη απο καθε αλλη φορα.

Βγαζω το βραδυ δαχτυλιδι και το γλιστραω στο λεπτο της δαχτυλο.
''Με αυτο το δαχτυλιδι σου υποσχομαι ,να ειμαι παντα διπλα σου,να σε στηριζω και να σε αφησω να εξελιχθεις και αλλο στην σπουδαια γυναικα που ηδη εισαι.Σου υποσχομαι να σε αγαπω ,ακομη και οταν δεν θα αγαπας τον εαυτο σου,να σε λατρευω τις μερες που εχεις ανασφαλειες ,και να σε φροντιζω ακομα και οταν δεν με εχεις αναγκη''

Και κλαιει.
Με κοιταζει ,χαμογελαει και κλαιει,το χερακι της τρεμει ακομα και το δαχτυλιδι φωτιζεται απο το φεγγαρι κανοντας αντανακλαση.

Τα πρασινα ματια της με πεθαινουν.Ειναι η πιο ομορφη εκδοχη της που εχω δημιουργησει.Πιο γεματη απο καθε αλλη στιγμη μας ονειρευτηκα και πιο ηδονικη απο καθε αλλη σεξουαλικη μας συνευρεση.
Ηταν τοσο ευτυχισμενη και εγω διπλά,γιατι ειχα καταφερει να της προκαλεσω την ευτυχια.

''Ηθελα...ηθελα και εγω να σου πω καποια πραγματα''ψελλιζει και αναπνεει βαθια αναμεσα σε δυο λυγμους.

Της σφιγγω προτρεπτικα το χερι.
Προσπαθει να συμαζεψει τον εαυτο της.

''Αλλα τωρα ...τωρα δεν μπορω,συγ-συγνωμη'' την τραβαω πανω μου θελωντας να μην κλαψει απο τυψεις.Κραταω το προσωπο της στα χερια μου και την κοιταζω θαραλλεα στα ματια.

''Ηταν το πιο ομορφο δωρο γενεθλιων,σε ευχαριστω malyshka'' μου χαμογελα γλυκα ρουφωντας την μυτη της.
Την αγαπω την μικρη μου πλανευτρα.

Πρεπει να ηταν 6 το πρωι,γιατι ο ηλιος ηταν ετοιμος να βγει και ενα μπλε θολο και αχνο ειχε καλυψει ολο τον ουρανο.
Στην Δονουσα τα ξημερωματα ηταν αξια ολονυχτιας.

Γυρισα πλευρο ,μα βρηκα την μερια της κενη.

Που στο καλο πηγε αυτη η γυναικα;

Βγαινω στο μπαλκονι.Πουθενα.
Ειμαι στο τσακ να πανικοβληθω,αλλα βλεπω μια μορφη μεσα στην θαλασσα,να καθεται ακινητη και να κοιτα τον ουρανο.Ξεχωριζω την φαρδια λευκη μου μπλουζα.
Σιγουρα η Ρεβεκκα.
Τι κανει εκει περα η τρελη;Θα κρυωσει!

Πιανω στα γρηγορα μια πετσετα απο το μπανιο και κατεβαινω μονο με το μποξερακι στην παραλια.Εχει λιγη ψυχρα,δεν την γλιτωνει την πνευμονια.

Αχ ρε Ρεβεκκα.

Φτανω στην ακρογυαλια,στεκεται εχοντας μου πλατη και κοιτα τον ουρανο μπροστα της.
Δεν θελω να την τρομαξω.

Γαμωτο τι με βαζει να κανω.

Μπαινω μεσα στο νερο και ανατριχιαζω ολοκληρος.Σφιγγω τα δοντια και φτανω πισω της.Με εχει καταλαβει,το νιωθω απο την αναπνοη που κρατα.Νομιζει θα φυγω;Κανει λαθος λοιπον γιατι βλεπω οτι κατι θελει να μου πει.

Περναω τα χερια μου γυρω της.

Την γυριζω αποτομα προς το μερος μου μονο και μονο για να μου κοπει το αιμα.
Κλαιει!Η Ρεβεκκα μου κλαιει.

''Τι επαθες γαμω το κερατο μου;''φωναζω και ασυναισθητα την αφηνω καπως.
Βλεπω που σφιγγει τα δοντια στον υψηλο τονο μου και αμεσως αλλαζω χροια.
Ηρεμησε Ιασονα..δεν θελει φωνες.

Της χαιδευω τα μαλλια,ειναι υγρα,τρεμει απο το κρυο.Αντε να μου πει τι θελει να την βαλω μεσα.
Τυλιγω την πετσετα γυρω της και την τριβω για να την ζεστανω.

''Ψυχη μου...θες να μου πεις τι εχεις ;Σε παρακαλω πολυ κοριτσι μου ομορφο;''γελαει στην προσπαθεια μου και χαλαρωνω.Μα παλι σοβαρευει.Και τοτε το βλεπω ξεκαθαρα στα ματια της.
Η Ρεβεκκα φοβαται.

''Φοβαμαι Ιασονα'' με επιβεβαιωνει και η καρδια μου σφιγγεται.Ειναι η Ρεβεκκα Ιακωβου,τι στο διαολο μπορει να φοβαται μια γυναικα οπως εκεινη;

Ο,τι και αν ειναι θα το απαλειψω.Εχω ολα τα μεσα.Αρκει να μου πει μια λεξη,και θα το τελειωσω.

''Τι φοβασαι μικρη μου πλανευτρα;''κοιταζω τα ματια της,ειναι πιο σκουρα απο οτι πριν.Κυπαρισσι σχεδον,χανομαι.

''Φοβαμαι αυτα που νιωθω,προσπαθω μηνες τωρα να τα ελεγξω,αλλα ειναι αναποφευκτο... καταστρεφομαι Ιασονα.''στα λογια της καταστρεφομαι κι εγω.

Δεν ξερω τι να της πω.Την καταστρεφει που με αγαπα;Αποκλειεται να ειναι καλο αυτο.Τι ειναι αυτο το τοσο κακο που νιωθει για μενα;

''Τι νιωθεις αγαπη μου ομορφη;Θα σε βοηθησω εγω;'' μηπως εχει καταθλιψη;Αυτο ειναι ;

''Εψαχνα να βρω τα σωστα λογια που πρεπει να σου πω,το εχω με τις λεξεις ,αλλα εγω...εγω Ιασονα δεν ξερω τι να σου πω.Βρηκα ενα εδαφιο στην αγια γραφη,και εκτοτε δεν μπορω να σκεφτω τιποτα αλλο''μουρμουριζει και μαλλον τα ανακαλει.

''Δεν χρειαζομαι τα λογια σου,μου αρκουν οι φορες που μου αντιμιλας και με κανεις εξαλλο,και σε αυτες νιωθω τι αισθανεσαι'' προσπαθω να την καθησυχασω,μα μου γελαει πικρα.

Το πρασινο αφηνει το μαυρο και συναντα το μπλε του ουρανου.Ομορφη συνδεση,μ αρεσει το χρωμα της.

'' Ειμαι δικη σου.Σου ανηκω.Σου αναγνωριζω το δικαιωμα να βαλεις το χερι σου πανω μου και να με αναγνωρισεις σαν υπηρετη σου.Οποιος κι αν εισαι,εσυ που τωρα εχεις αναγκη απο μενα ,μου εισαι την στιγμη που μου μιλας,η πιο αξιολογη ψυχη.Εχεις δικαιωμα σε ολες μου τις δυναμεις της απαρνησεως και της αγαπης.Αφιερωνομαι σε σενα.Ειμαι δικη σου.''

Μιλα απαλα και με θρησκευτικη σχεδον ευλαβεια.Και με κοιτα,κι εγω ειμαι αδυναμος μπροστα στην μικρη της ιεροτελεστεια.Χανομαι και ξαφνου το νερο της θαλασσας με καλυπτει χωρις να με παραλυει.Την κραταω ακομα,δεν κρυωνω πια,ουτε εκεινη τρεμει.

Σιωπη στην Δονουσα.

Τα λογια αυτα;Χρονια ποθουσα να τα ακουσω.Η φωνη της καθως τα ελεγε με τυλιγε σε ενα πεπλο ευτυχιας , δεν φευγω και ας πνιγομαι.

Και καθως βυθιζομαι στα ματια της,οι δυο πρασινες λιμνες προξενουν μια δικη μου,ολοδικη μου συνειδητοποιηση.

Η Ρεβεκκα Ιακωβου,με τα καστανα μαλλια και τα καταπρασινα ματια της,με τα σαρκωδη χειλη και το νοητο της στεμμα, ειναι μια πανεμορφη,εθιστικη,ψυχοδελικη καταστροφη και νιωθω προορισμενος για εκεινη.Ειναι η προσωπικη μου καταστροφη.
Ειναι ο ανθρωπος μου.

Κι ετσι περασαν δυο χρονια.

Εισαι ο ανθρωπος μου.

Εισαι το ατομο που στη ζωη αυτη δεν βαδιζει ουτε πισω μου,ουτε μπροστα μου,αλλα διπλα μου.
Με κοιταζεις και ξερεις,σιωπω και καταλαβαινεις.
Δεν με εχεις μαθει μεσα απο τα λογια μου αλλα μεσα απο τις σιωπες μου.
Ξεχωριζεις στα ματια μου,την θλιψη απο τις τυψεις,το παραπονο,απο την ζηλια.
Διακρινεις μεσα μου τις πιο μεγαλες αρετες και χαιδευεις τους δαιμονες μου.
Μπροστα σου γονατιζω και αφηνομαι.
Σου δινω την εξουσια να με πιασεις και να με πλασεις στα χερια σου οπως εσυ θες.
Σου υποτασσομαι ,γιατι εισαι ο μονος που δεν θελει να με υποταξει.
Με εσενα η υποταγη ειναι σαν κυριαρχια.
Σου εμπιστευομαι,με τα ματια ερμητικα κλειστα τον εαυτο μου.
Στα τυφλα σε ακολουθω οπου και αν πας.
Εχω πιστη,και στην ηδονη και στον πονο που μου δημιουργεις.
Βλεπω μακρια και εισαι εκει.Καθισμενος στο ανακλινδρο του ιδανικου μου μελλοντος.
Εισαι ο ανθρωπος μου γιατι στην χαρα μου χαιρεσαι διπλά και στην θλιψη μου θλιβεσαι ακομη πιο πολυ.
Εισαι ο ανθρωπος μου γιατι ο πονος μοιραζεται στα δυο ,και η χαρα μου οταν διαιρειται , πολλαπλασιαζεται.
Σε εχω επιλεξει,συνειδητα,τολμηρα και αφοβα.
Εισαι ο ανθρωπος μου.

Ciao Bellas!!

Τι κανετε πως ειστε;
Διακοπες Χριστουγεννων ....εχω τρελαθει!

4 κεφαλαια μενουν.

Πως σας φανηκε;

Η σκηνη με την Ρεγγινα;

Η συναντηση με την Μαργκοτ;

Το δωρο της Ρεβεκκας;

Τα λογια της;

Αχ κοριτσια...τελειωνουμε...

Αυτα απο μενα.

Φιλακια.

Σας αγαπω πολυ

xxxΜαγδαxxx