''Το να αγαπιέσαι βαθιά από κάποιον σου δίνει δύναμη, όμως το να αγαπάς κάποιον βαθιά σου δίνει θάρρος''.

Lao T.

Ιασονας

''Οχι οχι Ρεβεκκα ...εγω ειμαι ''πανικοβλητος εκανα αλλο ενα βημα να την πλησιασω.
Η ενταση της φωνης της ανεβηκε,μου φανταζε ξενο σχεδον το τσιριχτο της.Η χροια της στα αυτια μου καθε αλλο παρα δικη της εμοιαζε,λες και βγηκε απο θριλερ.

Ειχε γουρλωσει τα καταπρασινα ματια της και με κοιτουσε γεματη απο φοβο και εναν θυμο αναμεικτο.Μπορει και δεος.
Η καρδια μου οπως και να χει κοκκαλωσε στο στερνο μου,παγωσε με μιας.

Χωνοταν ολο και πιο βαθια στα μαξιλαρια της,πηγαινε ολο και πιο δεξια στο κρεβατι της.
Οσο πιο μακρια μου γινοταν.

Μου κοπηκε το αιμα.

Δεν με ηθελε διπλα της;
Τι της ειχα κανει;

''Ρεβεκκα...''

Ποια ηταν αυτη και τι ειχε κανει στην πλανευτρα;

Με νυχια και με δοντια με εβγαλαν εξω.
Ημουν σοκαρισμενος ,ενας θυμος ωστοσο εβραζε στο στηθος μου απο την στιγμη που με απομακρυναν απο κοντα της,σαν ταχα μου να ειχα ξεχασει οτι πρεπει να θυμωσω.Αλλα ο θυμος ερχοταν σε κυματα και για κακη μου τυχη εμενα ηταν τσουναμι.
Με φοβοταν.Απο ολους τους ανθρωπους ...εμενα.ΜΑ ΕΜΕΝΑ;
Τι της ειχα κανει ,ή μαλλον τι της ειχαν κανει;
Αυτη δεν ηταν η Ρεβεκκα.Στο βλεμμα της δεν εβλεπα καμια οικειοτητα,τα ματια της ειχαν αλλαξει χρωμα.Το πρασινο αυτο δεν το ηξερα,ηταν αγνωστο το χρωμα,μαυριζε.

Στο βλεμμα της εβλεπα υψωμενο ενα τειχος,με φοβοταν,με μισουσε.
Τι της ειχα κανει γαμω την καταδικη μου;

Με το που βγηκα απο το δωματιο της οι γιατροι της εκαναν με τα χιλια ζορια ηρεμιστικη ενεση.Τα ουρλιαχτα της μου τρυπησαν τα αυτια.
Με μεγαλες δρασκιελιες περασα τον διαδρομο και πηγα στην αιθουσα αναμονης, κλωτσησα με ολη μου την οργη τον μεταλλικο καδο,ο οποιος επεσε με κροτο στο πατωμα.
Επρεπε καπως να εκτονωθω,αλλιως θα τα εσπαγα ολα εδω μεσα.

Πρεπει να εκανα σαν λυσσασμενος,ενιωθα οτι ειχα κοκκινισει,γιατι αφενος εβλεπα το τρεμουλο να επανερχεται στα χερια μου και αφετερου,κανεις δεν τολμησε να μου πει να ηρεμησω.
Καθισα φαρδυς πλατυς στον καναπε και ακουμπησα τους αγκωνες μου στα γονατα μου.
Βυθισα το κεφαλι μου στις παλαμες μου.
Ετριψα τα ματια μου κουρασμενος.

Θελω να βαλω τα κλαματα.

Τι της ειχα κανει γαμωτο και με φοβοταν;
Δεν επρεπε να πεσει στην αγκαλια μου;
Εστω να μου χαμογελασει απαλα,κατι τελος παντων.

Νομιζα οτι ημασταν ζευγαρι.Στις σχεσεις δεν υποτιθεται οτι ετσι γινεται;

Ειχαμε τελειωσει;Αυτο ηταν;

Εφερα παλι την εικονα της στο μυαλο μου.
Μπλεγμένα μαλλιά,απεριποίητο πρόσωπο,σκασμένα χείλη.Με χέρια φθαρμένα και παγωμενα.Αψυχολογητη,απροσεγγιστη,χαμενη,διαλυμενη.

Ενιωθα χαμενος.
Αυτη η γυναικα εκει μεσα δεν ηταν η Ρεβεκκα Ιακωβου.
Ηταν μια αλλη.

Μετα απο λιγα δευτερολεπτα ,η αναισθησια εκανε την δουλεια της,και τα ουρλιαχτα της κατευναστηκαν.Μου πονουσαν την καρδια.

Πρεπει να φυγω απο εδω μεσα.
Ολα ειναι λαθος!
Δεν επρεπε να γινει ετσι το κερατο μου!

Σηκωθηκα αποτομα ορθιος.Ολοι οι υπολοιποι στην αιθουσα αναμονης με κοιτουσαν αβολα,σχεδον συμπονετικα.Με λυπουνταν;Να μου λειπει!

''Το σοου τελειωσε,μπορειτε να φυγετε''σχολιασα πικρα

Πρεπει να τους επιασα απροετοιμαστους.

''Απλα χρειαζεται λιγο χρονο ,τα σοκ που δεχτηκε ηταν αν μη τι αλλο τεραστια'' ο πατερας μου αρχισε τα δικα του

''Αρνεισαι απλως να αποδεχτεις οτι το δυνατο σου χαρτι στην Μαφια εγινε σταχτη;''ρωτησα κυνικα

''Αυτα τα λες επειδη εισαι θυμωμενος'' η Αννυ επενεβη πυροσβεστικα πριν προλαβει να μου απαντησει.

''Την ακουσες ;Ε ;Την ακουσες πως εκανε;''ρωτησα επιθετικα την κοκκινομαλλα και ο Carter, διπλα της, εσφιξε τα δοντια.

''Θα δεις που αυριο ολα θα ειναι πολυ πιο ηρεμα.Θα ερθουμε το πρωι,που θα ειναι πιο δυνατη και θα εχει καταλαβει που ειναι ''ο φιλος μου συμπληρωσε στα λογια της κοπελας του.

Τους αγνοησα και τους δυο,μαλακιες ελεγαν εξαλλου,ουτε που τα πιστευαν.

Κοιταξα την μανα μου.

Ξαφνου και εκεινη με εκνευριζε.Η καρτερικη σιωπη της,το αριστοκρατικο της υφος,η εξοργιστικη αθωοτητα που απεπνεε.

''Υποθετω τωρα μπορω να παντρευτω την Μαργκοτ ...ε μαμακα;''ειρωνευτηκα

Ειδα το πληγωμενο υφος της πριν κοιταξει επιμονα το πατωμα.Τα ματια της γυαλιζαν κατω απο το λευκο φως του νοσοκομειου.

''μην μιλας ετσι στην μητερα σου''ο πατερας μου -αλιμονο- την υπερασπιστηκε.

Εξεπνευσα.

Χρειαζομουν τσιγαρο.

Εβγαλα το πακετο απο την κωλοτσεπη.
Ολοι ηταν μουδιασμενοι ,δεν μιλουσαν,αυτο και αν με εκνευριζε.

''Δεν θα σχολιασει κανεις το γεγονος οτι η Ρεβεκκα ειναι ενα ναυαγιο;''

''Εχεις αφησει και αλλον ανθρωπο να μιλησει;''ο Αντρεας με ρωτησε επιθετικα ,πηγαινε γυρευοντας.

''Φτανει!''η Αννυ σταθηκε αναμεσα μας με ιλιγγιωδη ταχυτητα.
''Εσυ!'' με εδειξε με το δαχτυλο ''Σταματα να παρανοεις!Και μην μας φωναζεις!Δεν φταιμε!'' με κατηγορησε και δεν περιμενε καν να την βαλω στην θεση της πριν μου γυρισει την πλατη.Κοιτα θρασος!

''Οσο για σενα...''το υφος της εγινε αμεσως πολυ πιο αυστηρο

Παρτα μαλακα.

''Κοψε τις ειρωνιες και κανε τον εαυτο σου χρησιμο!Αδελφος της εισαι!Τοσα χρονια περασατε μαζι!Θα επρεπε να ξερεις τα κουμπια της καλυτερα απο ολους μας!Ομως καθεσαι σε μια γωνια σαν τον αγνωστο συγγενη!''

Κοιτα που τελικα η Αννυ ειχε πιο πολλα νευρα απο εμενα.

Ο Αντρεας ξεροκαταπιε.

Ειχαμε κανει εναν νοητο κυκλο.

Τους κοιταξα ολους,εναν εναν.
Η Αννυ την ξερει την Ρεβεκκα,αλλα οχι τοσο.
Ο Carter της εχει μεγαλη αδυναμια και θα λυγισει μπροστα στην απεραντη αδυναμια της.
Η μανα μου...ουτε λογος.
Ο πατερας μου δεν θα ασχολουνταν ποτε του με κατι τετοιο.

Ο αδελφος της ηταν ενας μαλακας και μισος.
Ας μην μιλησω για τον Stephen,αυτος ουτε στα πεντε μετρα δεν θα την πλησιασει!

Και η Ellie δεν μπορουσε να μπει σε αυτη την διαδικασια,δεν θα της εκανε καλο.Και ο Eric...καλα ο Eric εδω δεν μπορει να ψυχολογησει την κοπελα του,θα επεκταθει και σε αλλες;

Κοιταξα τον πατερα της.
Το βλεμμα του καρφωμενο στο παραθυρακι της πορτας του δωματιου της.

Δεν με ειχε προσεξει ουτε μισο λεπτο .

Η απελπισια κολυμπουσε στον αερα.
''Θυμαμαι οτι βρεθηκα εδω ,σε παρομοια θεσση,πριν 19 χρονια ακριβως''ειπε κοιτωντας το παραθυρο.

''Η κατασταση στο σπιτι της ειχε ξεφυγει,δεν μπορουσα να την αφησω εκει,κι ας ηταν κρυμμενη απο τις μυστικες υπηρεσιες.Εστειλα μεσα την Προνοια.Την πηγαν στο νοσοκομειο να κοιταξουν τα τραυματα της ,και μετα να ερθει να μεινει σε μενα ,ασχετως που τελικα πηγε για δυο μηνες στο προγραμμα προστασιας,μεχρι να την παρει πισω η Angelica για να την αφησει σε εμενα,ηθελε να την αποχαιρετησει ελεγε''με σκωπτο τονισε το τελευταιο.

''Θυμαμαι ενα κοριτσακι 3 χρονων να κλαιει με οδυρμους.Τοτε δεν επιανε ουτε το μισο κρεβατι.Την ειχα πλησιασει ,καλη ωρα οπως εσυ τωρα'' με κοιταξε σοβαρος,και ενιωσα αδυναμος παλι.

Κατι μεσα μου εσπαγε οταν στεκομουν μπροστα στο παρελθον της.

''Και πισωπατησα οταν αρχισε να τσιριζει.Νομιζα οτι την πονεσα,πως κατι πατησα,εβγαλα κανα καλωδιο''γελασε πικρα και απο το απλανες υφος του εμοιαζε χαμενος πολυ πισω.

''Ειχα σοκαριστει,αποφασισα να την στειλω στο προγραμμα προστασιας για να 'ηρεμησει'.Μπορουσα ξερεις να την παρω σπιτι μου την ιδια μερα,αλλα τρομαξα τοσο...δεν ηξερα πως να την πλησιασω,δειλιασα.Ακριβως οπως πας να δειλιασεις εσυ τωρα''

''Δεν δειλιαζω'' υπερασπιστηκα τον εαυτο μου θιγμενος.

Ημουν ακομα εδω;Δεν ημουν;

Ασχετως που ηθελα να τρεξω μακρια,με σκοτωνε να ειναι διπλα μου και να μην μπορω να την πλησιασω.

Κουνησε το κεφαλι του αποδοκιμαστικα.

Σηκωθηκε ορθιος και ισιωσε το σακακι του.

''Εγω αποχωρω.Καλο σας βραδυ''ειπε ψυχρα και προχωρησε προς το ασανσερ αφηνοντας εμας τους υπολοιπους να τον κοιταμε καθως απομακρυνοταν.

Μαλακιες ελεγε,εγω δεν δειλιαζω.Ουτε προκειται.

''Κι εμεις φευγουμε.Δεν εχουμε λογο να ειμαστε εδω,δεν βοηθαμε καπου.Θα περασουμε απο αυριο παλι.''ο πατερας μου δηλωσε και βοηθησε την μανα μου να βαλει το παλτο της.

Χαιρετησαν τους υπολοιπους και εγω απεφυγα την αγκαλια της.Την πονεσε η κινηση μου μα δεν με ενοιαζε ουτε λιγο.

Ο πατερας μου πλησιασε ελαφρως ,ταχα να με αγκαλιασει.Αλλα ηξερα καλυτερα απο αυτο.

''Σκεψου την θεση σου και αν αξιζει να μεινεις πλαι της''

Αν ηξερα κατι για τον πατερα μου ειναι οτι ενας απο τους λογους που αγαπουσε την Ρεβεκκα,ηταν επειδη ηταν η Ρεβεκκα Ιακωβου.
Και αυτο με θυμωνε διπλα.

Ηθελα να τον χτυπησω,αλλα ηξερα οτι ειχε δικιο.
Αυτη η γυναικα μεσα δεν ειναι η Ρεβεκκα.Και φανηκε απο την πρωτη στιγμη.

Ο Αντρεας για το δικο του καλο δηλωσε οτι θα επεστρεφε,λες και με απειλουσε,και αποχωρησε με τους φιλους του.

Μειναμε τεσσερα ατομα,ο καθενας στην σιωπη του.
Και η ωρα περνουσε,και επιανα τον εαυτο μου καθε λεπτο που περνουσε να θελω ολο και περισσοτερο να φυγω.
Δεν αντεχα εδω μεσα.
Και το οτι ηταν εκεινη εκει μεσα ,με εκανε να θελω ταυτοχρονα να μεινω εδω,μα και να εξαφανιστω απο προσωπου γης.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τριτοπροσωπη αφηγηση

Την επομενη μερα,βρεθηκαν παλι ολοι εκει.
Ο πατερας της,ο αδελφος της,ο Stephen,ο Ιασονας ,ο Carter,ο Eric,η Αννυ ,η Ellie,που πληροφορηθηκε για τις χθεσινες εξελιξεις,ο Ιασονας και οι γονεις του.

Επιναν καφε,και περιμεναν ενημερωση απο τον γιατρο.Αρνουνταν πεισματικα να φαει,την ταιζαν και της εδιναν νερο με ορο.Ηταν αρρωστημενη πλεον η αρνηση της για ζωτικοτητα.
Η Ρεβεκκα ειχε ανοιξει τα ματια της,ωρες τωρα.
Κατεστησε σαφες οτι δεν ηθελε κανενας να την πλησιασει.
Μονο οταν ειδε τις δυο φιλες της,απλως ανοιγοκλεισε τα ματια και τις αφησε να κατσουν διπλα της στις δυο πολυθρονες.

Η Ellie εκλαιγε σιγανα,της επιασε το χερι.Η Ρεβεκκα μορφασε,ηταν πολυ νωρις για αυτο ακομα.Η ξανθουλα απομακρυνε το χερι της.

Ο Eric και ο Ιασονας κοιτουσαν απο το παραθυρακι.

''Μας ελειψες πολυ''προφερε προσεκτικα η Αννυ.

Καμια αντιδραση,η Ρεβεκκα κοιτουσε το ταβανι,λες και η ζωη της κρινοταν απο αυτο.

''Ξερουμε οτι περασες δυσκολα,αλλα...αλλα εισαι ασφαλης τωρα,στο υποσχομαι!'η Ellie της ειπε γλυκα ,περιμενοντας εστω η φιλη της να την κοιταξει.

Τιποτα.

''Ο γιατρος ειπε οτι οι φωνητικες σου λειτουργιες δεν πειραχτηκαν,ισως θα βοηθουσε αν μιλουσες ,εστω σε εμας!Ή ακομη στον ψυχολογο!Θα σε βοηθησει,θα δεις!''συνεχισε και η φιλη της την κοιταξε με νοημα να το παει πιο σιγα.

''Εμεις ειμαστε εδω για σενα,οποτε εισαι ετοιμη,μαζι θα τα ξεπερασουμε ολα,μαζι!''η Αννυ ειχε βουρκωσει.

Το θεαμα μπροστα της ηταν αποτροπαιο.Η Ρεβεκκα Ιακωβου,χλωμη,ακαμπτη,αβουλη και βουβη.Απο ποιον εφιαλτη βγηκε αυτη η εικονα;

Εκατσαν μεσα αλλη μια ωρα.Στην απολυτη σιωπη.Την ρωτησαν αν ηθελε νερο,φαγητο,παυσιπονο,το κινητο της.Σε ολα αυτα δεν μιλησε.

Ηταν φρικτη η συνειδητοποιηση οτι η Ρεβεκκα Ιακωβου δεν ενιωθε πλεον,ουτε θλιψη,ουτε θυμο,ουτε μισος,ουτε αγαπη,ουτε φιλια,ουτε παθος.

Λες και ολα τα χρωματα ειχαν γινει γκρι.Και ολοι οι ηχοι λευκοι.Ολοι οι ηχοι στα αυτια της ειχαν γινει βουβοι και καθε αγγιγμα την πονουσε.Δεν ηθελε να φαει,ενιωθε οτι τα παντα ειχαν ιδια γευση.Ειχε μπει για τα καλα σε μια πλαστικη φουσκα με αερα,και αφηνε τον εαυτο της να μουδιασει

Βγηκαν εξω αποκαμωμενες.
Η Αννυ ,καταχλωμη ,αρπαξε τα τσιγαρα απο τα χερια του Carter και πηγε σε μια γωνια,ενω η Ellie χωθηκε κλαιγοντας στην αγκαλια του διοικητη,που δεν εχασε χρονο και την καθισε κατω,καθησυχαζοντας την απαλα.

Της ετριψε την πλατη και τα μαλλια.

''ολα θα πανε καλα,θα συνελθει,θα δεις'' ελεγε το ενα ψεμα μετα το αλλο αγνοωντας τον Ιασονα που ρολλαρε τα ματια του απο την απεναντι πολυθρονα.

Την ιδια στιγμη εκεινη μπηκε στο ασανσερ.
Η πτηση της ηταν κουραστικη και τα νευρα της κροσσια!

Σε κοφτο τονο ζητησε οδηγιες για το δωματιο της Ρεβεκκας Ιακωβου και αφου εδωσε το ονομα της σχεδον της εστρωσαν κοκκινο χαλι μεχρι το ασανσερ.

Ηταν διαφορετικου ειδους γυναικα απο εκεινες της Μαφιας.Καμια σχεση με την Ρεβεκκα.
Η μικρη φορουσε Gucci,Versace,Louis Vuitton,ενω εκεινη Hermes,Chanel και Burberry.Αν αυτο ελεγε κατι για το επιπεδο εκκεντρικοτητας τους εν τελει.

Μολις στα πενηντα της,απεχθανοταν τις ψηλες γοβες,τις πενσιλ φουστες και τα σακακια οταν αυτα ηταν περιττα.

Φορουσε ενα απλο επωνυμο τζιν,μια ρηχτη γαλαζια πουκαμισα και απο πανω ενα κρεμ παλτο.
Ηταν απλη γυναικα,αλλα προσεδιδε ενα κυρος ανεπιτηδευτο,

Ισως εφταιγε το λιτο μακιγιαζ της,ο τροπος που παντα προσεκτικα εφτιαχνε τα ξανθα,πλεον οχι φυσικα, μαλλια της ή τα λιγα μα ακριβα της κοσμηματα.
Ειχε μια καθαρη και απεριττη γοητεια.
Θα μπορουσε να ειναι διοικητικο μελος σε κορυφαια εταιρια σε ημερα αδειας του,αλλα θα μπορουσε να ειναι και μια νοικοκυρα που παει να παρει το παιδι της απο το σχολειο.Κανεις δεν ξερει...

Ηταν εξαλλη!Εξαλλη με ολους!Με τον γιο της ,που της απεκρυψε μεχρι τελευταια στιγμη τι ειχε συμβει στην Ρεβεκκα,και φυσικα με τον εν διαστασει συζυγο της,που απλως αδιαφορησε να την ενημερωσει.

Ολοι γυρισαν να την κοιταξουν καθως μπηκε ,επιβλητικα,στον χωρο της αιθουσας αναμονης.

Μερικοι την κοιταξαν μπερδεμενοι επειδη την ηξεραν και οι υπολοιποι επειδη δεν ειχαν ιδεα ποια ηταν αυτη η γυναικα.

Μα συντομα,ολοι θα μαθαιναν ,τι εστι Ελισαβετ Ιακωβου.
Σταθηκε στην μεση της αιθουσας.Κοιταξε γυρω της εναν εναν τα ατομα που περιμεναν την κορη της να ξυπνησει απο το ληθαργο.

Ο Αχιλλεας φανερα διασκεδασμενος σηκωθηκε και χειροκροτησε αργα.

''Οσα χρονια και να περασουν δεν θα παψεις ποτε σου να με εκπλησεις'' ειπε σαρκαστικα και εκεινη του χαμογελασε με φαρμακι στην ακρη των χειλιων της.

Επειτα κοιταξε τον Αντρεα.Μετα ξανα τον πατερα του.

''Πως τολμησατε να μου κρυψετε οτι η κορη μου περασε τοσα;Δεν ντραπηκατε;''τους 'μαλωσε΄

Ο Ιασονας γουρλωσε τα ματια του,κοιταχτηκε με τους δυο φιλους του και εκανε κινηση να σηκωθει ,μα τα λογια της μητερας του την προλαβαν.

''Ελισαβετ ,καλως ηρθες στο Λονδινο,χαιρομαι που σε βλεπω,και ας ειναι κατω απο αυτες τις συνθηκες'' η Eveshka παντοτε ειχε τον τροπο της με τους ανθρωπους.Και αυτο η θετη μητερα της Ρεβεκκας το ηξερε,γιατι την εν λογω κυρια ,την γνωριζε πριν καν γινει η συζυγος του Edward.

Ρολλαρε τα ματια της.

''Ας ειναι καλα ο γιος μου ,που με θεωρησε λυση αναγκης και με πηρε τηλεφωνο να ερθω,αλλιως θα υπεφερες χωρις την παρουσια μου μαλλον για καιρο ακομα'' την ειρωνευτηκε.

Ολα ξαφνου φωτισαν στο ομιχλωδες τοπιο.

Η γυναικα αυτη που νευριασμενη με θεους και δαιμονες μπηκε στην αιθουσα αναμονης,ηταν η εν διαστασει συζυγος του Αχιλλεα,η γυναικα που μεγαλωσε την Ρεβεκκα.Αυτη που ενωσε τοτε,για πρωτη φορα,τα κομματια της.

Ο Αχιλλεας εριξε ενα νευριασμενο βλεμμα στον γιο του.

''Πολυαγαπημενη Ελις ,ποσος καιρος περασε,και ποσο ομορφη παρεμεινες''ο Edward την πλησιασε και της φιλησε το χερι.
Προς εκπληξη ολων η 'Ελις' του χαρισε ενα ειλικρινες χαμογελο και επειτα σταθηκε απεναντι απο την Εveshka.

Ηταν σαν να βλεπεις δυο διαφορετικους κοσμους.Η μια με ταγερ,τακουνια,και κοσμηματα,ενω η αλλη με τζιν χαλαρο πουκαμισο και αθλητικα.
Δυο γυναικες που ειχαν ιδια εξουσια και δυναμη.

Δεν εκανε τον κοπο να συστηθει σε κανεναν ,δεν την ενδιεφερε.
Δεν κρατουσε επαφη με την Ρεβεκκα,μιλουσαν μοναχα μερικες φορες τον χρονο,και μονο οταν η ιδια την επαιρνε τηλεφωνο,αλλα την αγαπουσε,ηξερε πως για την προσελκυστρια τα αισθηματα ηταν αμοιβαια,και μεσα της αιτιολογουσε την αδιαφορια της εξαιτιας του κλειστου χαρακτηρα της.

''Δεν θα με αγκαλιασεις μωρο μου;''ο Αχιλλεας την πλησιασε και εκεινη ρολλαρε τα ματια της.

''Εξακολουθεις μετα απο τοσα χρονια διαζυγιου να μου εισαι αφορητος'' του ειπε μα η φωνη της εκρυβε μια αλλη ιστορια.
Στην πραγματικοτητα δεν ειχαν παρει ποτε διαζυγιο,ηταν περιττο για αυτους.

Ο Αχιλλεας το ηξερε οτι τον αγαπουσε ακομη,οπως και εκεινος αλλωστε,οποτε γελασε τρυφερα και την αγκαλιασε παρα τις διαμαρτυριες της.
Την ωρα που την κολλησε πανω του,κατω απο το εξεταστικο βλεμμα 10 ατομων ,ψιθυρισε σχεδον υποκωφα στο αυτι της.
''Βοηθησε την σε παρακαλω''

Η Ελισαβετ χαμογελασε μελαγχολικα στην περιεργη αγαπη που ετρεφε προς την μοναχοκορη του.

''Αυτο ηρθα να κανω αναθεματισμενε αντρα''

Απομακρυνθηκαν και ξεροβηξε.
Αναμεσα στα πολλα αγνωστα βλεμματα αναγνωρισε τον Jason Hunter.
Οι φημες γυρω απο το προσωπο του εκαναν πασιφανες το οτι θα ηταν ο πιο ομορφος στο δωματιο.
Γελασε απο μεσα της.
Κοιτα να δεις που υπαρχουν και φημες που βγαινουν αληθινες.

''Εγω θα μπω εκει μεσα τωρα,και θα κατσω μεχρι να γινει καλα.Και εσεις δεν ξερω τι θα κανετε αλλα θα φροντισετε να νιωσει την αγαπη σας!Κι ας μην σας το ανταποδωσει ποτε της.Οποιος δεν δυναται να προβει σε τετοιες πραξεις ανιδιοτελειας,παρακαλω να απομακρυνθει απο την κορη μου.''

Μπορει να το ελεγε σε ολους μα κοιτουσε τον Ιασονα στα ματια.
Το βλεμμα του εκαιγε,δαγκωνοταν.Τον προκαλουσε!

Αυτη η γυναικα που εμοιαζε με νοικοκυρα της υψηλης κοινωνιας,ηταν χωμενη στην Μαφια πιο πολυ απο καθε αλλη της γενιας της.Ηταν η εκαστοτε πρωτη κυρια.Ανηκε στο βασιλικο αιμα της Μαφιας,παλια φιλη της Eveshka και για χρονια συζυγος του Αχιλλεα.
Και κατεφερε μεσα σε τρια λεπτα να τους κανει ολους σκουπιδια.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σταθηκε στο κατωφλι του δωματιου της.Αυτη την φορα ολοι ειχαν πλησιασει στο παραθυρακι και την μισανοιχτη πορτα,ηθελαν να ακουσουν.

Η Ρεβεκκα εξακολουθουσε να κοιτα το ταβανι.
Πλησιασε με αργα και σταθερα βηματα ,αφησε την τσαντα της στο πρεβαζι του μεγαλου παραθυρου με θεα και τραβηξε την πολυθρονα ανενοχλητη προς το μερος της Ρεβεκκας.

''Ηρθα''η φωνη επηρεασε την Ρεβεκκα που σχεδον αστραπιαια γυρισε να κοιταξει την γυναικα,ακομη ανεκφραστη ωστοσο.

Σοκαριστηκε.
Ολοι σχεδον ανακουφιστηκαν που αλλαξε εκφραση.

Η Ελισαβετ της χαμογελασε γλυκα,σχεδον λες και μιλουσε σε παιδι.

Πηρε την πρωτοβουλια και πατησε το κουμπι που σηκωσε το κρεβατι σε ανακλιση.Η Ρεβεκκα που παρακολουθουσε τις κινησεις της δεν τρομαξε,ουτε καν αντεδρασε.Καθισε στην ακρη του κρεβατιου.Η πλανευτρα μορφασε.

Ο Ιασονας εκανε κινηση να επεμβει ,μα ο Αχιλλεας τον σταματησε.

''Αστην ,ειναι η γυναικα που την μεγαλωσε,ξερει''

Η Ελισαβετ δεν εκανε καμια κινηση να απομακρυνθει,αγνοωντας τον μορφασμο της,αντιθετα,της επιασε απαλα το χερι και το χαιδεψε.

Η Ρεβεκκα ενιωθε χαμενη.

Απεναντι της ηταν ...η μαμα της.

Ενιωθε την καρδια της να ποναει.
Στα ματια της φαινοταν σαν αγγελος,την Ελισαβετ παντα την θεωρουσε την πραγματικη μαμα της.
Η γυναικα που με εσωσε

Τι εκανε εδω ομως;Γιατι ειχε ερθει απο τοσο μακρια;Για να την σωσει;Εξακολουθουσε να την αγαπαει τοσο παρα την αμελεια της Ρεβεκκας να επικοινωνησει μαζι της συχνοτερα απο μια φορα τον μηνα;

''Συγγνωμη που αργησα να ερθω''της ειπε καπως απολογητικα,με τη ζεστη και γλυκια φωνη της.
Η Ρεβεκκα αρχισε να νιωθει ενα τσιμπημα στην μουδιασμενη της καρδια.
Και που ηρθες μου αρκει.

''Συγγνωμη που δεν καταφερα να σε σωσω μωρο μου''η γυναίκα της μίλησε ειλικρινά και είχε βουρκωσει.
Η πλανευτρα αρχισε να νιωθει εναν κομπο στον λαιμο της.

Εβλεπε ξεκαθαρα οτι η Ελισαβετ ενιωθε ευθύνη απέναντι της. Από τα 13 της που ο Αχιλλέας την πήρε μακριά της στο Λονδίνο ήξερε ότι θα γινόταν σπουδαία σε οτιδήποτε και αν έκανε,κι αυτό γιατί είχε καταλάβει ότι η Ρεβέκκα ήταν ικανή να μετατρέψει τον πόνο της σε δύναμη.

"Αλλά τώρα είμαι εδώ. Θα τα λύσουμε όλα ...μαζί . Στο υπόσχομαι κορίτσι μου "
Ο κόμπος που στάθηκε στον λαιμό της μεγαλωνε επικινδυνα πολυ.
Τα μάτια της ετσουζαν.
Ξαφνου αρχισε να βλεπει και κατι αλλο περα απο γκρι.
Κοιταξε το γαλαζιο της πουκαμισο,τα καταξανθα μαλλια της,τις ρυτιδες κατω απο τα ματια της και στα λακκακια της.

''Οι ρυτιδες του χαμογελου ειναι η αποδειξει οτι εχεις ζησει την ζωη σου μωρο μου,να φροντισεις να αποκτησεις!''Ετσι της ειπε οταν την ρωτησε σε μια συναντηση τους,τρια χρονια πριν.
Ο Ιάσονας έμεινε άκαμπτος να τις κοιτάει. Είδε την πλανευτρα να σφίγγει το χέρι της Ελισάβετ. Την είδε να βουρκωνει.

Η Ελισαβετ τοτε,περασε για αλλη μια φορα τα ορια,με εναν τροπο που εκανε ακομη και τον Αχιλλεα να κρατησει την ανασα του.

Εσκυψε και αγκαλιασε την Ρεβεκκα.
Η πλανευτρα κοκκαλωσε.Μα επειτα στο οσφρητικο της πεδιο,εφτασε το αρωμα του μαλακτικου ρουχων,τοσα χρονια μετα και χρησιμοποιουσε ακομη το ιδιο,μαζι με αυτο,μυρισε το σαμπουαν της ,με αρωμα αμυγδαλο και μελι,το αρωμα της,ενα παλιο prada,προπολεμικο ,που δεν αλλαζε με κανεναν.

Μυριζε...σπιτι,μαμα.

Πηρε μια πολυ βαθια ανασα και βυθισε την μυτη της στα μαλλια της γυναικας που την κρατουσε σταθερα.

Ο Ιασονας προς εκπληξη του δεν την ειδε να τσιριζει και να απομακρυνεται,αλλα να την αγκαλιαζει με τα αδυνατισμενα χερια της.
Και έπειτα την είδε να λυγιζει.
Να σφιγγει τα ματια ,και επειτα να τα ανοιγει.
Για πρωτη φορα τις τελευταίες ωρες,οι πράσινοι κρυσταλλοι που ειχε λατρεψει δεν του φαινονταν ξενοι,ηταν εκεινη,καπου βαθια μεσα στα ματια της την εβλεπε,ηταν εκει...η Ρεβεκκα δεν ειχε χαθει.
Την ειδε να κοιτα προς το μερος του φευγαλαια.Και επειτα να χωνει το προσωπο της στον λαιμο της θετης της μητερας.

''Μιλησε μου αγαπη μου,πες μου πως νιώθεις;Σε πονεσαν ψυχη μου ομορφη;''

Ηταν η σταγονα που ξεχειλισε το ποτηρι της ψυχικης της αναλγησίας.

Ο βασιλιας στεκοταν ακίνητος μπροστα στο παραθυρο με σφιγμένα τα δοντια και την καρδια σε υποταση και την εβλεπε να αναπνεει κοφτα.
Να αφήνει έναν λυγμο.
Να τραντάζεται ελαφρώς.
Να σπάει.
Να κλαίει,γοερα.
Και σπάει και εκείνος μαζί της.

"Σσσ...κλαψε αγάπη μου ...βγαλτο από μέσα σου. Η μαμά είναι εδώ "της χαιδευε απαλα την πλατη που ετρεμε σχεδον λες και βρισκοταν σε επιληπτικο σοκ.Με το ζορι επαιρνε ανασα αναμεσα στους λυγμους της.

Στην αίθουσα αναμονής η σιωπή ήταν φρικτή.
Μπροστά τους,η Ρεβέκκα Ιακωβου,η πιο ισχυρη πλανευτρα στον υποκοσμο,η Γυναικα,η σύντροφος του Jason Hunter,εγινε ένα πληγωμενο παιδι,που χρειαζοταν την μαμα του.

Περασε μια ωρα και η Ελισαβετ ακομη δεν ειχε βγει από το δωματιο της Ρεβέκκας.
''Ιασονα ελα κατσε,δεν θα αλλαξει κατι με το να εισαι ορθιος'' η Eveshka καπως διστακτικα του προτεινε.

Δεν μετακινηθηκε από το γυαλινο τζαμι.Σχεδον σαν παγωμενος ειχε μεινει να κοιταει την σκηνη που εκτυλισσοταν μπροστα στα ματια του.

''κυριε Hunter'' ο Αχιλλεας επενεβη και σηκωθηκε ορθιος διπλα του.

Ο Ιασονας γυρισε να τον κοιταξει.
Τα ματια του ηταν κοκκινα.Ο Αχιλλεας ξεφυσηξε,ανοιξε την χρυση του κασετινα και του προσφερε ενα τσιγαρο,ο βασιλιας το πηρε σχεδον με ευγνωμοσυνη.

Οι δυο αντρες σταθηκαν ο ενας διπλα στον αλλον,καπνιζοντας και κοιτωντας μεσα απο το τζαμι.

Υπο αλλες συνθηκες θα μπορουσαν να ειναι πατερας και παππους σε ενα νοσοκομειο που ψαχνουν να βρουν σε ποιο κρεβατακι ηταν το νεο μελος.

Αλλα δεν ηταν.

''Βλεπεις πως εχει η κατασταση'' προφερε ψιθυριστα και Ιασονας αυτη τη φορα ,δειχνοντας μονο το σκληρο του προσωπειο οπως αρμοζε,εσφιξε τα δοντια και εγνεψε θετικα.

''Μιλησα με τον Edward και μου ειπε οτι θιχτηκες οταν υπονοησε οτι ειναι ρισκο να μενεις διπλα της.Δεν θα επρεπε,ο πατερας σου το λεει για το καλο σου,ποναει πολυ να εισαι ερωτευμενος με καποιον που δεν ειναι καλα''

Γυρισε και τον κοιταξε.Τα καταμαυρα ματια του ειχαν γινει κοκκινα και βρισκοταν σε απογνωση,μα δεν θα το δεχοταν αυτο.

''Συμφωνεις μαζι του;'' σχεδον εφτυσε τις λεξεις.

Ο Αχιλλεας γελασε πικρα.

''Εγω και η Ελισαβετ,το αντιμετωπισαμε ολο αυτο''του εδειξε με νοημα την κατασταση μεσα,''ηδη μια φορα,και η Ρεβεκκα εγινε αυτο που ειναι σημερα,οποτε μπορουμε να το ξανακανουμε''τον διαβεβαιωσε και ο Ιασονας ενιωσε μια αβεβαιη ανακουφιση.

Τον διαβεβαιωνε εμμεσα οτι ολα θα πηγαιναν καλα και η Ρεβεκκα θα γινοταν ο παλιος της εαυτος της,αλλα καπου στην φωνη του διεκρινε ενα ''αλλα''.

Τον φοβιζε το ''αλλα'' στην ακρη της γλωσσας του.

''Θα επιστρεψει στην Ελλαδα με την Ελις και εγω μολις τακτοποιησω καποιες δουλειες ,θα παω για εναν δυο μηνες και μετα θα πηγαινοερχομαι'' ειχε ενσταση πριν καν αρθρωσει την επομενη προταση

''Δεν γινεται η Ρεβεκκα να φυγει !Εγω μετα πως-''

''Εκει θελω να καταληξω Ιασονα.Δυστυχως καπου εδω ληγει η επαγγελματικη σου σχεση με την κορη μου,νομιζω οτι εμεινες κατι παραπανω απο ικανοποιημενος,αφιερωθηκε ψυχη τε σωματι''

Ηταν μπερδεμενος,φαινοταν απο το βλεμμα του ακομα.Ενιωθε λες και δεν μιλουσαν ιδια γλωσσα.

''Μαζι φυσικα διακοπτεται και η ερωτικη σας σχεση,οπως φανταζομαι ηδη υποψιαζεσαι'' μιλησε ρητα και ο Ιασονας πεταξε το τσιγαρο του κατω και το πατησε δυνατα.

Οι αλλοι στην αιθουσα αναμονης τον ειδαν να αγριευει αποτομα,το σφιγγει το προσωπο του,ο τενωντας του να πεταγεται και μια φλεβα αρχισε να γινεται διακριτη στον λαιμο του.
Παρα το δολοφονικο καταμαυρο βλεμμα του,κανεις δεν μπορουσε,ακριβως να καταλαβει τι του ειχε πει.

''Εισαι τρελος;Καταλαβαινεις τι μου λες;Εγω με την Ρεβεκκα ειμαστε μαζι!Στο συρταρι της εχει το δαχτυλιδι μου,στο στηθος μου εχω τατουαζ για εκεινη,δεν ...αυτο που λες δεν παιζει!Και δεν το θεωρω και αναγκαιο!Αφου θα γινει καλα ,εγω που κολλαω;'' φωναζε ψιθυριστα,ο Αχιλλεας τον κοιταξε αταραχος,περιμενε τετοια αντιδραση.

Κοιταξε παλι μεσα απο το τζαμι του.
Η κορη του ηταν χαλια,επρεπε να την σωσει,και θα το εκανε,με τον δικο του τροπο.

''Εισαι μια ανοιχτη πληγη για εκεινη,και εσυ και αυτο το μερος,απλα της θυμιζετε τι εχει περασει,πισω στην Ελλαδα θα ασχοληθει με νεα πραγματα,θα ζησει παλι'' επιχειρηματολογησε μα πλεον ο Ιασονας δεν τον ακουγε καν.

Ηταν εξαλλος!Ο ανθρωπος απεναντι του ηταν τρελος αν νομιζε οτι θα επαιρνε την Ρεβεκκα μακρια του!Σιγα μην τον αφηνε να τους χωρισει!

''Εχει μια ζωη εδω η κορη σου,μια ζωη που νοητα επελεξε!Και αυτη η ζωη ειναι διπλα μου,κοντα στους φιλους μας,στο Λονδινο!''αυτη την φορα ακουγαν και οι αλλοι.

Η Ellie αμεσως επιασε το υπονοουμενο,ο Eric διπλα της εκανε να την καθησυχασει,μα δεν χρειαζοταν.Εμεινε ψυχραιμη,γυρισε και τον κοιταξε σοβαρη και ακαμπτη,οπως την ειχε συνηθισει.

Ο Αχιλλεας δεν εμοιαζε να αρνειται ,ουτε ομως να δεχεται και τιποτα.

''Αυτη η ζωη που εχει εδω,δεν της κανει καλο.Δεν θα γινει ποτε καλα ''

''Θα γινει'' επεμεινε ο Ιασονας με μια σιγουρια που ενας Θεος ξερει απο που αντλησε.

''Α ναι;Ποιος θα την κανει;Εσυ;'' αντιγυρισε
Σιωπη.
Ο Ιασονας κοιταξε παλι μεσα απο το τζαμι.
Ενιωθε ευαλωτος απεναντι της,δεν μπορουσε να διαχειριστει την αδυναμια της,δεν την ειχε δει ποτε του ετσι.Παντοτε ηταν σκληρος μαζι της,και ταυτοχρονα παθιασμενος,μα τιποτα απο αυτα δεν εμοιαζει να κανει στην προκειμενη περιπτωση .

Ενιωθε λες και δεν ηταν ο σωστος ανθρωπος ,αν και θα ηθελε πολυ να ειναι.

Ο Αχιλλεας ειδε το συνειδητοποιημενο υφος του βασιλια.

'''Jason Hunter,σε θαυμαζω για πολλα πραγματα,αληθεια,ενα απο αυτα ειναι το ποσο αμειλικτος και συνειδητοποιημενος εισαι.Οποτε ανοιξε τα ματια σου και δες,αυτη η 'δουλεια' δεν ειναι για σενα.Και απο οσο ξερω,απεχθανεσαι την αποτυχια''

Ο Ιασονας ενιωθε να πνιγεται.Κοιταξε στην αιθουσα αναμονης,οι φιλοι του ειχαν φυγει λιγο πριν,ειχαν περασει ωρες εκει μεσα.

Δεν ηξερε τι να πει,ενιωθε ενα χρεος και μια αδυναμια που τον σκοτωνε.Δεν του αρεσε να αισθανεται ετσι.

Ξεροβηξε.
''Δωσε μου μια δυο μερες''

Οπως το περιμενα σκεφτηκε ο Αχιλλεας και εγνεψε θετικα.
''Δευτερα σημερα,την Τεταρτη πεταμε για Ελλαδα.''τον ενημερωσε και αποχωρησε προς την αιθουσα αναμονης.

Ο Ιασονας ενιωθε ακομη χειροτερα απο οτι πριν.Σχεδον δεν μπορουσε να αναπνευσει

Πηρε το μπουφαν του και τα πραγματα του και χωρις να το καλοσκεφτει βγηκε απο το μεγαλο ιδιωτικο νοσοκομειο.
Η ασφαλεια του τον οδηγησε στο αυτοκινητο του,την αγαπημενη του καταμαυρη Aston Martin.

Με το που μπηκε μεσα θυμηθηκε τις φορες που ειχε οδηγησει με εκεινη διπλα του,να την γυρναει απο την σχολη,αποστολες,να πηγαινουν μαζι στο αεροδρομιο.Θυμηθηκε την φορα που του τρακαρε το αυτοκινητο, πως την ειχε πιασει απο τον λαιμο,και ποσο αταραχη τον κοιτουσε,ποσο εξαλλος φαινοταν ,μα και ποσο πολυ ηθελε να την φιλησει.

Η καρδια του βαρυνε και αλλο.

Οδηγουσε για ωρες στους γεματους αυτοκινητοδρομους του Λονδινου.
Το κεφαλι του δεν αδειαζε με τιποτα,το μυαλο του βουιζε.
O δρομος,αργα το απογευμα τον εβγαλε στο Νοτιο Kensington,στην αριστοκρατικη συνοικια του Λονδινου, σε μια βιλλα στον δρομο Stratford που διεμεναν οι γονεις του.

Την πορτα ανοιξε η Linda,οικιακη βοηθος που ειχαν αποκλειστικα για εκεινο το σπιτι,δεν ηταν το πατρικο του,αλλα αρκουσε για τις υψηλες απαιτησεις της μητερας του.
Η οποια μολις τον ειδε μονο που δεν εκανε παρτυ.Ειχε αλλαξει ρουχα και φορουσε φορμες και στο χερι της βρισκοταν ενα ποτηρι με το αγαπημενο της λευκο κρασι.Φαινοταν κομμενη και με το ζορι σηκωθηκε απο τον καναπε διπλα στο γωνιακο τζακι.

''Ο πατερας σου δεν ειναι εδω,εχει παει για κατι δουλειες,θα αργησει'' του ειπε καπως δειλα.
''Θα περασω αργοτερα τοτε''εκανε να ανοιξει την πορτα.
''Μπορεις να πεις σε εμενα!'''βιαστηκε να του πει ''αν μπορω να βοηθησω βεβαια'' συμπληρωσε καπως πιο σιγανα

Εδειχνε να το σκεφτεται.Σε αυτη την φαση ηταν τοσο απελπισμενος,που θα μιλουσε στον οποιοδηποτε.Κι ας ηξερε οτι η μητερα του δεν θα ηταν με τιποτα αντικειμενικη.
''Ενταξει'' ενεδωσε

Η Eveshka ανακουφισμενη αφησε το κρασι στο γυαλινο τραπεζακι και τον αγκαλιασε σφιχτα.
Ο Ιασονας ειχε δειξει απο νωρις την δυσαρεσκεια του για τετοιου ειδους εκδηλωσεις αγαπης αλλα τον αγνοουσε επιδεικτικα.

''Ελα να κατσεις μαζι μου.Θες κατι να πιεις,να φας;Να φας σιγουρα,γιατι αμφιβαλλω να εχεις φαει τιποτα τοσες μερες!'' μονολογησε μα ο Ιασονας την επιασε απο τα χερια και την καθισε διπλα του στον καναπε.

Η γυναικα καταλαβε οτι ηταν σημαντικο.

''Τι συμβαινει παιδι μου;''εβλεπε πλεον ολοφανερα το μπερδεμενο βλεμμα του.

''Πεισε με'' την παρακαλεσε αινιγματικα.

Κρατησε παλι το κρασι της στα χερια.Ηπιε μια γουλια.

''Για ποιο πραγμα;'' αναρωτηθηκε φωναχτα.

''Πεισε με να αφησω την Ρεβεκκα Ιακωβου''σιωπη για λιγο.Δεν της εκανε πλακα,αλλα εκεινη ειχε μεινει με το στομα ανοιχτο.
Ηταν περα για περα σοβαρος.

''Οριστε η ευκαιρια σου.Πεισε με να την αφησω να φυγει με τον πατερα της''
Η Eveshka εσμιξε τα φρυδια,για λιγο ειχε σταματησει να τον καταλαβαινει,μα γρηγορα τα καταλαβε ολα.
Ο γιος της της εδινε το οπλο,και την παρακαλουσε να πατησει εκεινη την σκανδαλη.Δεν ηθελε να εχει το αιμα απο το θανατο της σχεσης του στα δικα του χερια.
Γελασε καπως μουδιασμενη.

Ακομπουσε το χερι πανω στο δικο του που κουνιοταν νευρικα πανω στο ποδι του.
Γυρισε και τον κοιταξε σοβαρη,αφησε το κρασι της στο τραπεζακι.
Αβαφτη,φαινοταν πιο 'μαμα' ,πιο τρυφερη,πιο γλυκια.
''Αγορι μου ομορφο,διοικεις ολοκληρη την Μαφια και μου ζητας βοηθεια για κατι τετοιο;''

''Δεν μπορω να βρω αλλον τροπο να το λυσω μεσα μου'' της απαντησε βραχνα,απο τα πολλα τσιγαρα μαλλον.Η Eveshka εκανε μια εσωτερικη υποσημειωση να τον πεισει να το ελαττωσει.

''Αρα θες να την αφησεις'' συμπερανε αυθαιρετα περιμενοντας την αντιδραση του.

''Οχι!'' ειπε αυθορμητα ,το κατευνασε συντομα ''Δεν ξερω...δεν πιστευω οτι μπορω να την κανω καλα,δεν ξερω τον τροπο''εμοιαζε θλιμμενος.

Η γυναικα του χαιδεψε το χερι ξεφυσωντας.

''Απλα πρεπει να την αγαπας πολυ, για να το αντεξεις αυτο,και να εχεις υπομονη,να προσπαθεις για εκεινη,μπορεις να το κανεις αυτο;''τον ρωτησε εξεταστικα

Ο Ιασονας ξεροκαταπιε.

''Αυτο ειναι που φοβαμαι,δεν ειναι οτι δεν την αγαπω,την αγαπω,αληθεια,αλλα δεν...δεν ξερω''οσο η ωρα περνουσε ,τοσο πιο μπερδεμενος εμοιαζε.

''Δεν ξερεις αν την αγαπας στα χειροτερα της'' τον εβγαλε απο την δυσκολη θεση.
Ο γιος την δεν την κοιτουσε καν,ντρεποταν για την σκεψη του,κι ας μην την εξεφρασε καν ο ιδιος.

''Και ας πουμε οτι αποφασιζεις οτι την αφηνεις και φυγει,τι θα κανεις εσυ μετα;''

''Αυτο φοβαμαι πιο πολυ απο ολα,οτι θα το μετανιωσω,αλλα δεν ειναι να παιζουμε με αυτα μαμα,δεν μπορω να εγγυηθω οτι θα την κανω καλα,και δεν μπορω να ζησω με την σκεψη οτι δεν εγινε ποτε καλα εξαιτιας του εγωισμου μου.''

Εδειχνε να σκεφτεται λιγο τα λογια σου.

''Ειναι πολυ ωριμος ο συλλογισμος σου'' σχολιασε.

''Φοβαμαι '' η φωνη του βγηκε σαν ψιθυρος,και η Eveshka ηθελε να τον αγκαλιασει,σιχαινοταν να τον βλεπει ετσι.Αλλα αντισταθηκε στον πειρασμο,επρεπε να μεινει ψυχραιμη ,εκεινος την χρειαζοταν ψυχραιμη.

''Τι φοβασαι ακριβως;''

''Φοβαμαι οτι μπορει να μεινει εδω,και να γινει καλα,και να μην ειναι η Ρεβεκκα που ερωτευτηκα'' οσο πιο πολυ μιλουσε τοσο πιο πολυ σιγουρευοταν και ο ιδιος.

Ειχε δωσει στην μητερα του ολα τα πειστηρια.Το οπλο ειχε γεμισει και ο σιγαστηρας ειχε κουμπωσει.

''Και αν ειναι λιγο διαφορετικη τι;Θα παψεις να εισαι ερωτευμενος;''

Ανασηκωσε τους ωμους του.
'Δεν μπορω να το ξερω αυτο'' μουρμουρισε και την κοιταξε.

Ηταν πρωτογνωρο για εκεινη να συζηταει με τον γιο της τοσο σοβαρα,ηταν ευαλωτος,για πρωτη φορα,μετα απο πολλα χρονια.

''Εγω ξερω,οτι τις τελευταιες 15 μερες εισαι σαν ζωντανος νεκρος,και μολις φυγει μονο χειροτερα θα εισαι'' τον διαβεβαιωσε.
''Βεβαια αυτο που θα νιωθεις με τον καιρο θα φευγει λιγο λιγο ,και θα νιωθεις ολο και καλυτερα''
Ο Ιασονας εγνεψε.

''Αλλα εσυ τι θα εχεις κανει;'' η ερωτηση της δεν εβγαζε νοημα

Κοιταξε την μητερα του στα ματια,ειχε βουρκωσει.Γιατι;

''Τι θα εχω κανει με τι;''

''Τι θα εχεις κανει για αυτο τον ερωτα;Ποια θα ειναι η συμβολη σου;Κοιτωντας πισω θα λες οτι προσπαθησες οσο μπορουσες,οτι επεμεινες μεχρι τελους;''

Τον σοκαραν τα λογια της.

''Μαμα τι λες εγω-''

''Εγω ,χωρις να το επικροτω απολυτα,βλεπω οτι ειναι μοιραιο ολο αυτο ,το μεταξυ σας.Οσο περναει ο καιρος γινεται ολο και πιο αντιληπτο.Ειστε κατι σαν προορισμενοι να ειστε μαζι.''

''Και αν το μεταξυ μας τελειωσε;Ηταν καρμικο,μοιραιο,γραφτο μας,αλλα τελειωσε;''

Εκανε μια παυση,δεν ηξερε τι να του πει ακριβως,αλλα επρεπε να βαλει τα δυνατα της.

''Οι μεγαλοι ερωτες μωρο μου δεν τελειωνουν ποτέ,σε σημαδευουν ,χαραζονται πανω σου,και δεν μπαινει το τελος,επειδη παυεις να εισαι ερωτευμενος,αλλα επειδη εισαι υπερβολικα ερωτευμενος και δεν μπορεις πλεον να ελεγξεις τον εαυτο σου''

Την κοιτουσε εμβροντητος.Η συζητηση δεν ειχε παρει την τροπη που φανταζοταν,καθε αλλο.

''Δηλαδη...δηλαδη μου λες να μεινω μαζι της;''ρωτησε δειλα ακομη,σκεπτομενος στο πισω μερος του μυαλου του ,πως η μητερα του μπορει καπως να του το γυρισει και τελικα να εννοει κατι τελειως διαφορετικο.

''Δεν βλεπω αλλη επιλογη,εσυ τι σκεφτοσουν;Να την αφησεις να φυγει;''τον ρωτησε λες και της φαινοταν παρανοικο.

''Δεν...δεν ξερω'' μουρμουρισε

''Θα το μετανιωσεις αν το κανεις αυτο'' δηλωσε τελεσιδικα προκαλωντας τον

''Και εσυ που το ξερεις;''

''Μια μητερα παντα ξερει'' τον βεβαιωσε.
''Αφου μια μητερα παντα ξερει γιατι με επρηζες τοσο καιρο να την αφησω;'' αντιγυρισε.

Η Eveshka τον κοιταξε με ενα μειδιαμα,ο γιος της ηταν αν μη τι αλλο πανεξυπνος.

''Ειδα αναμεσα σας,κατι που εχω ξαναδει ,και με τρομαξε πολυ'' του εξομολογηθηκε.

Ειχε αμεσως την αμεριστη προσοχη του.

''Που;''

''Αυτο δεν σε αφορα.''του το ξεκοψε περιεργως αποτομα.

Δεν την πιεσε αλλο.
''Δεν με βοηθας'' την κατηγορησε.

Εκεινη γελασε.

''Απλα δυσκολευεσαι Ιασονα,αυτο ειναι καλο,η αγαπη ειναι δυσκολη,αν δεχοσουν αμεσως να εισαι πλαι της θα με προβληματιζε,θα μου φαινοταν επιπολαιοτητα.'' του εσφιξε το χερι χαμογελωντας του.

''Αυτο πως βοηθαει εμενα;''

''Γινεσαι αφελης!'' αναφωνησε η μητερα του

Την κοιταξε με ανοιχτο το στομα και τα φρυδια σμιγμενα.
''Εχεις ηδη παρει την αποφαση σου,ετσι πιστευω εγω''

''Με κοροιδευεις καλη μου γυναικα εγω ηρθα εδω να-''

''Ξερεις οτι δεν εχεις αλλη επιλογη Ιασονα!Αυτη η γυναικα ειναι κατω απο το δερμα σου,το ονομα της κυλαει στο αιμα σου!Θελωντας και μη ειναι μονοδρομος για σενα,και το ξερεις ηδη!Αν δεν μεινεις διπλα της,ακομα και αν ξερεις οτι θα αποτυχει ολο αυτο,αν την αφησεις να φυγει θα μετανιωνεις για παντα!''

Σιωπη.

Η Eveshka ειχε βουρκωσει.Τα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα της,η ενταση των τελευταιων ημερων την ειχε καταβαλει.

Ο Ιασονας της εσφιξε το χερι
''Μαμα μην κλαις'' η φωνη του αυτη την φορα πιο απαλη.

Με τρεμαμενα χερια σκουπισε τα ματια της και προσπαθησε να ερθει στα συγκαλα της.

''Μην φοβασαι πως δεν θα την κανεις καλα,προσπαθησε,Ιασονα πιστευω σε εσενα,θα την βοηθησεις'' διστασε λιγο,τον κοιταξε στα ματια και χαμηλωσε την φωνη της ,σχεδον σαν να φοβοταν μην την ακουσουν.

''Για να ειμαι ειλικρινης,πιστευω πως εισαι και ο μονος που μπορει''

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Την ιδια στιγμη,οι τεσσερις φιλοι του,ετρωγαν στην τραπεζαρια του σπιτιου του Eric και της Ellie.Το κλιμα ηταν ιδιαιτερα βαρυ.Η γιατρινα,βλεπωντας τον Ιασονα να δειλιαζει μπροστα στην ευθυνη της Ρεβεκκας,ειχε νευριασει μαζι του,πολυ.

''Ετοιμασου να αναλαβεις τα ηνια των Κυνηγων''σχολιασε η Ellie πικρα.

Στην φραση της και τον τροπο που τοσο αμειλικτα την προφερε ο διοικητης ανατριχιασε.Κουνησε το κεφαλι του αρνουμενος τα λογια της.Καταπιε με ακομη περισσοτερο δυσκολια το κοκκινο ρυζι του.

''Ellie αυτο δεν προκειται να συμβει ποτε''δηλωσε οχι ιδιαιτερα σιγουρος για τα λεγομενα του.

Η ξανθουλα γελασε ψυχρα,σχεδον κοριδευοντας τον για την αφελεια του.

''Εθελοτυφλεις.Ο Ιασονας που ξερω εγω,θα κανει πισω,και επειτα θα το μετανιωσει,οταν θα ειναι αργα,και θα ειναι τοσο αργα,που επειτα θα χαθει σε μια σειρα απο λαθος αποφασεις'' κοιταξε την φιλη της.

Η Αννυ διπλα της ακουγε την συζητηση σιωπηλα εως τωρα.
Κοιταχτηκε με τον Carter που απο το βλεμμα του και μονο φαινοταν οτι διαφωνουσε.

''Της το ειχα πει,να μεινει μακρια του,το ξερεις;Ειχα προσπαθησει να την κανω να καταλαβει,αλλα ηταν αργα'' μουρμουρισε μετανιωμενη η ξανθουλα.

''Αυτοι οι δυο φανηκε εκ προοιμιου οτι θα κατεληγαν μαζι''ο Carter υποστηριξε κοιτωντας το φαγητο του ταχα προσηλωμενος στις γαριδες του.

''Οτι θα κατεστρεφαν ο ενας τον αλλον φανηκε''η Αννυ πηρε ανοιχστα σταση.

''Δεν φταινε αυτοι για αυτο που εγινε,και μην μου αρχισετε τις μαλακιες για την Μαργκοτ και τον ψυχολογο της!Θα εβρισκε αλλο τροπο να τα μαθει αυτα!''ο Eric χτυπησε το χερι στο τραπεζι και κοιταξε αυστηρα τις δυο φιλες.

''Φατε για να ξεκουραστουμε και να παμε παλι στο νοσοκομειο''διεταξε και ο Carter εγνεψε επιδοκιμαστικα.

''Να την δουμε αλλη μια φορα πριν φυγει για παντα'' δεν αντεξε και προσθεσε η Ellie πριν ο Eric της ριξει ενα θανατηροφο βλεμμα.

Πιστευε στον φιλο του.
Αλλα αυτη του η ελπιδα αρχισε σιγα σιγα να φθινει.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Οταν ο Αχιλλεας ειδε τον Ιασονα να προχωραει στον διαδρομο του νοσοκομειου στις 11 το βραδυ δεν πιστευε στα ματια του.
Σκουντηξε την Ελισαβετ διπλα του ,που μολις ειδε τον βασιλια ρολλαρε τα ματια της.

''Ηρθε να μας ευχηθει καλο ταξιδι'' χλευασε και επεστρεψε στο κινητο της.Κανονιζε ηδη τις ετοιμασιες για να υποδεχτει την Ρεβεκκα στο πολυτελες διαμερισμα της στην Βουλα,διπλα στην θαλασσα.

Ο Ιασονας σταθηκε μπροστα τους.Φορουσε τζιν και ενα λεπτο σκουρο μπλε πουλοβερ,εμοιαζε πιο χαλαρος ,και τα μαλλια του ηταν ακομη λιγο βρεγμενα απο το μπανιο.

''Εγω θα παω για λιγο μεσα'' ανακοινωσε γενναια και ο Αχιλλεας προσπαθησε να κρυψει ενα μειδιαμα.

''Δεν σε θελει εκει''η Ελις του το ξεκοψε και γυρισε να κοιταξει τον πρωην συζυγο της για επιβεβαιωση.

''Αυτο αστο να ειναι δικο μου προβλημα'' δεν την κοιταξε καν,πηγε στην πορτα της.Ο Αχιλλεας αγνοησε το υφος της Ελις που του φωναζε να τον σταματησει.

Βαθια μεσα του ηλπιζε να κοιμαται,για να εχει λιγο ακομη χρονο να ανδρωθει.Μα την ειδε να κοιταει το ταβανι.
Μια νοσηλευτρια με ενα μικρο φορειο πλησιασε.Σταθηκε διπλα του καπως ντροπαλα.

''Μολις ετοιμαζομουν να ερθω να της κανω μια ηρεμηστικη ενεση να κοιμηθει'' του ειπε και εκανε να τον προσπερασει.

Την σταματησε.

''Γιατι;''

''Δεν κλεινει τα ματια της,φοβαται''
Ο Ιασονας σαν να ζαρωσε στο ακουσμα αυτης της φρασης.

Εσμιξε τα φρυδια σαν να πονεσε.

Η Ρεβεκκα φοβαται.

''Θα μπω μεσα για λιγο,ελα παλι σε μια ωρα,και αν δεν κοιμαται να της την κάνεις'' η κοπελα αν και διστακτικα,συμφωνησε.

Ο Ιασονας πηρε βαθια ανασα,ενιωθε τα ματια της Ελις πανω του.
Να εισαι ψυχραιμος

Ανοιξε την πορτα της αργα και οσο πιο απαλα μπορουσε.

Κοιτουσε το ταβανι,τον ενιωσε να πλησιαζει και την ειδε να σφιγγεται.

Αυτη ειναι η Ρεβεκκα θυμισε στον εαυτο του

''Σε παρακαλω μην τσιριξεις,δεν θα σε πλησιασω'' η φωνη του βγηκε πιο απαλη απο οτι πιστευε.

Αφησε μια ανασα που μαλλον πηρε κοφτα.

Χαλαρωσε λιγο τα δαχτυλα της που εσφιγγαν το σεντονι.

Σταθηκε δυο μετρα μακρια απο το κρεβατι της,τραβηξε την πολυθρονα μακρια και αργα καθισε.
''Δεν θα σε πειραξω'' επανελαβε.

Παρατηρησε τα ματια της,ηταν καταμαυρα απο κατω και ειχαν κοκκινα αγγεια μεσα τους.Φαινοταν εξαντλημενη,ψυχικα και σωματικα.

Αυτη ειναι η Ρεβεκκα Ιακωβου.

Προς μεγαλη του ανακουφιση δεν εβγαλε αχνα.Εμεινε να κοιταζει πανω.
Μια μικρη νικη

Καταλαβε οτι δεν μπορουσε να την πλησιασει αλλο.Ηταν το οριο της μαζι του,το εβλεπε.

Την ειδε να τρεμει.Προσπαθησε να μην κινειται πολυ αποτομα.

''Ειμαι ο Ιασονας,με θυμασαι;Ξερεις ποιος ειμαι;''

Περιμενε λιγο.
Κρατησε σχεδον την ανασα του.Το χλωμο της προσωπο ,διστακτικα σχεδον κινηθηκε σε ενα μικρο νευμα.

Χαμογελασε διαπλατα.

Αυτη ειναι η Ρεβεκκα Ιακωβου,η Γυναικα ξαναθυμισε στον εαυτο του

''Ωραια.Θελω να θυμασαι οτι εγω δεν θα σε πειραξω,ειμαι εδω για να σε προστατευσω.''της δηλωσε απολυτα ,ενω ταυτοχρονα εκανε φιλοτιμη προσπαθεια να ακουστει τρυφερος.

Δεν μιλησε.

Η καρδια του βουλιαξε στο στηθος του.
Υπομονη

''Μπορω να σου κρατησω το χερι ;'' ρωτησε χωρις να το σκεφτει,οι λεξεις γλιστρησαν απο τα χειλη του χωρις να το καταλαβει.

Απροσδοκητα,η Ρεβεκκα γυρισε το κεφαλι της ελαφρως προς το μερος του,τον κοιταξε στα ματια.

Και η ανασα του κοπηκε,ηταν λες και τον κοιτουσε για πρωτη της φορα.
Οι δυο πρασινες λιμνες ,τον βυθισαν μεσα τους,κι ο βασιλιας γερνοντας ελαφρως προς τα μπροστα και επετρεψε στον εαυτο του να χαθει.

Ασυναισθητα της χαμογελασε και η Ρεβεκκα Ιακωβου εμεινε σιωπηλη να κοιταει εκεινον τον πανεμορφο αντρα με το σπανιο χαμογελο και την εκτυφλωτικη γοητεια.

Αυτη ειναι η Ρεβεκκα Ιακωβου,η Γυναικα,η προσελκυστρια των Κυνηγων

''Σε βλεπω Ρεβεκκα Ιακωβου ,εισαι ακομα εκει μεσα,το ξερω,το νιωθω''
Η καρδια της χτυπησε πολυ δυνατα στο στηθος της.

Τα αυτια της απεκτησαν ξαφνου παλι τις ικανοτητες τους,και τα ματια της ειδαν ακομη περισσοτερα χρωματα.

Χωρις να το νιωσει καν εγνεψε θετικα,το χερι της ετρεμε μαζι με τους ορους.

Ο Ιασονας διστασε να σηκωσει την πολυθρονα του,φοβηθηκε πως ο δυνατος θορυβος θα την τρομαζε.Ενιωθε οτι πατουσε πανω σε πολυ λεπτες κλωστες.

Γονατισε μπροστα της και διστακτικα καλυψε το μικρο της χερι με το δικο του.
Η θερμη του ταρακουνησε το κοσμο του.
Αρχισε να νιωθει παλι ,σαν να απεκτησε παλι τις αισθησεις της στα χερια της ,αισθανοταν την ζεστη,την μαλακη υφη,την θαλπωρη που το δυνατο του κρατημα της προξενουσε.

Κοιταξε το χερι του που κρατουσε το δικο της.Βουρκωσε,τα ματια της ετσουξαν.Επειτα το βλεμμα της γυρισε στα δυο καταμαυρα ματια του που την κοιτουσαν με προσμονη ,και κατι που δεν ειχε διακρινει ποτε ξανα στο υφος του.Κατι μη απτο μα καταφορο και καταλυτικο.

Της χαμογελασε,δυο φορες μεσα σε λιγα λεπτα.
Και η πλανευτρα ενιωσε τα χειλη της να σηκωνονται ελαφρως.

Ο Ιασονας την ειδε να μειδιαζει,μα η ανακουφιση τον ελουσε λες και του χαρισε το μεγαλυτερο της χαμογελο.

Γελασε δυνατα,υπηρχε ελπιδα!

Θα τον εμπιστευοταν,σιγα σιγα,θα το καταφερνε αυτο,κι ας του επαιρνε χρονια.

''Μπορεις να κλεισεις τα ματια σου και να κοιμηθεις,εγω θα ειμαι εδω,θα σου κραταω το χερι,ολο το βραδυ,μην φοβασαι,ειμαι εδω'' την διαβεβαιωσε

Διστασε λιγο.Νυσταζε αρκετα,αλλα ο φοβος τρεμοπαιζε στα ματια της.

Περασαν μερικα λεπτα που απλως τον κοιτουσε,ειχε μεινει γονατιστος στο πατωμα και της κρατουσε το χερι,δεν την πλησιαζε πολυ,σαν να ειχε καταλαβει οτι οι ισορροπιες της ηταν λεπτες.

Σιγα σιγα ομως,τα βλεφαρα της βαρυναν και πριν το καταλαβει ειχε τρεξει στην αγκαλια του Μορφεα.

Ο Ιασονας δεν επαψε να της κραταει το χερι.Ολο το βραδυ την κοιτουσε,και σκεφτοταν το χαμογελο της,εκεινο το μικρο μειδιαμα ελπιδας,το δακρυ της,την απογνωση της,τον ζητουσε,χωρις να το ξερει,τον αποζητουσε.

Αυτη ειναι η Ρεβεκκα Ιακωβου,η Γυναικα ,η προσελκυστρια των Κυνηγων,η μικρη μου πλανευτρα.

Η ωρα ηταν λιγο μετα τις 7 το πρωι οταν ο Edward με την Eveshka μπηκαν στο κτιριο.Ο Ιασονας ειχε παρατησει τα πραγματα του στην αιθουσα αναμονης ,με τους γονεις της Ρεβεκκας ,οποτε δεν απαντησε στις κλησεις ,ουτε των γονιων ,ουτε των φιλων τους.

Οποτε οπως ηταν φυσικο εμοιαζαν ανησυχοι.
Ο Edward ειδε τον Αχιλλεα να στεκεται μπροστα απο το τζαμι του δωματιου της κορης του και να καπνιζει σκεπτικος.Ξεφυσωντας τον πλησιασε.

Οποτε,το σοκ του ηταν μεγαλο,οταν ειδε τον γιο του γονατισμενο μπροστα στο κρεβατι της πλανευτρας να της κρατα το χερι οσο εκεινη κοιμοταν.

Το σοκ του μεγαλωσε ακομη περισσοτερο οταν εμαθε οτι ο Ιασονας εμεινε εκει ολο το βραδυ,και η Ρεβεκκα κοιμηθηκε ,οχι επειδη της εκαναν ενεση,αλλα επειδη της κρατουσε το χερι.

Γυρισε και κοιταξε τον Αχιλλεα.Ενα μικρο μειδιαμα ειχε κρυφτει στα χειλη του.

''Ειδατε κυριε Hunter; Ειχα δικιο τελικα'' μουρμουρισε εκεινος.

''Δεν καταλαβαινω τι εννοεις'' μουρμουρισε κοιτωντας τον γιο του να της χαιδευει απαλα το χερι,αυπνος,μα πιο γαληνιος απο ποτε.

Ο Αχιλλεας Ιακωβου γελασε αμυδρα.

''Εννοω αγαπητε...''το σκηνικο μπροστα του ηταν απλως μια επιβεβαιωση.

''Οτι τελικα, η αγαπη αξιζει το ρισκο''

Και ειχε οντως δικιο.

Ciao Bellas

Τι κανετε;Πως ειστε;

Αυτο το κεφαλαιο δεν εχει πανω και κατω μερος.

Και αυτο γιατι οσα ειχα να πω τα εγραψα στο κεφαλαιο.

Για καποιο λογο συγκινηθηκα οσο το εγραφα,με αγγιξε με εναν πολυ περιεργο τροπο.

Τα σχολια οπως παντα δικα σας.

Η αφιερωση δικαιωματικα στις Jaseminustun και Najia_22
Σας ευχαριστω για τα σχολια τα μηνυματα και την αγαπη.Κανετε το ταξιδι αυτο ομορφοτερο.

Αυτα απο εμενα.

Φιλια μεχρι το επομενο

Σας αγαπω πολυ (γιατι με ξερετε)

xxxΜαγδαxxx