Αφιερωμενο στις κολλητες μου.
Στην πρωτη ,που κλαιει μαζι μου χρονια τωρα.
Και στην δευτερη,που εκτελει χρεη μανατζερ.
Και την τριτη,την νοητη μου κολλητη,που μενει αρκετα χιλιομετρα μακρια μα την λατρευω μεχρι εκει και πισω.

Ειστε ο λογος που οι χωρισμοι μου δεν με παιρνουν απο κατω.Ειστε ο λογος που δεν τα παραταω ποτε.
Ευχομαι σε ολους τους ανθρωπους να εχουν τετοιους φιλους πλαι τους,ειστε θησαυρος!

Αφιερωμενο ομως και σε ολες εσας,που ειστε μαζι μου,καποιες απο το RUN ακομα,καποιες απο το πρωτο κεφαλαιο,και καποιες που με βρηκαν λιγο προς το τελος.
Κανετε αυτο το ταξιδι μου ομορφοτερο.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Έχω γράψει σαν να τον μισώ,
σα να τον αγαπώ,
σα να μου λείπει,σα να με πνίγει που δεν είναι εδώ,
έχω γράψει σαν να αδιαφόρω.
Έχω γράψει ιστορίες με χαρακτήρες
που ερωτεύτηκαν πιο πολύ εκείνοι,
απ'οτι ποτέ του εκείνος εμένα,
απ'οτι ποτέ μου εκείνον εγώ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί.
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα.
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή.
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ.
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό.
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς; -για σένα,μόνος, στον Παράδεισο.

Το μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης.

''Αυτη η γυναικα,συμβολιζε το πιο σημαντικο μερος του εαυτου μου.Μαζι της,πεθανε εκεινη την μερα και το τελευταιο τρυφερο αισθημα που ειχα για αυτον τον κοσμο''πολλοι αναριγησαν στο ατεγκτο υφος του τρεις μερες αργοτερα,στην κηδεια της.

Δεν υπηρχε πτωμα,αλλα υπηρχε φερετρο.Και σιγουρα υπηρχε κοσμος που εκλαιγε.
Δεν τους αντεχε,δεν μπορουσε ουτε να τους βλεπει να κλαινε.Ηθελε να τους φωναξει πως ολο αυτο ηταν ενα ψεμα,πως αν τους εβλεπε η Ρεβεκκα θα γελουσε μαζι τους.

Η Ελισαβετ κρατουσε σφιχτα το χερι του Αχιλλεα που ακαμπτος στεκοταν μπροστα απο την τρυπα στη γη.
Η Eveshka ακουμπησε το χερι του γιου της δειλα.Τον ειχε παρακαλεσει να ερθει.Δεν ηθελε να βρισκεται εκει.

Η κηδεια κρατησε αρκετη ωρα.Μα ολοι σιγα σιγα εφευγαν.Τα λευκα τριανταφυλλα ειχαν σχεδον καλυψει το φερετρο.
Ολοι μιλησαν,οσοι τα καταφεραν δηλαδη.Μα αν ρωτησεις τον Ιασονα,δεν θυμοταν ουτε λεξη απο οσα ειπωθηκαν.
Και τωρα;

Τωρα στεκοταν μπροστα απο λευκο μνημα.
Με καλλιγραφικα ηταν γραμμενο το ονομα της,και δυο χρονολογιες.Η δευτερη πρεπει να ηταν πολυ λαθος στα ματια του γιατι δεν σχεδον μειδιασε οταν την ειδε.

Η ωρα ηταν λιγο μετα τις 8 και εξω ειχε βραδιασει.Εμεινε μονος του στο νεκροταφειο.

''Δεν ξερω καν γιατι εμεινα εδω,φανταζομαι δεν θα ηθελες να εισαι μονη σου την πρωτη σου μερα εδω''μουρμουρισε καθως εστεκε ορθιος μπροστα απο το μαρμαρο.

Εβαλε το χερι στην τσεπη του μαυρου κουστουμιου και πηρε τα τσιγαρα του.
''Νιωθω καπως γελοιος που μιλαω στο κενο''της εξομογειται τραχια

''Ελπιζω να με ακους παντως απο καπου...θα το εκανε λιγοτερο αβολο ολο αυτο''προσθεσε
Σιωπη.

''Ολοι οταν μιλανε για σενα χρησιμοποιουν Παρατατικο πια,ακους;''εσφιξε τα δοντια
Εκεινος μιλουσε λες και ηταν ακομη εκει.

''Η Ρεγγινα ρωτησε για σενα χθες και η Ellie με την Αννυ αρχισαν να κλαινε,δεν ηξεραν τι να της πουν,ακους Ρεβεκκα;''

''Ο Αχιλλεας δεν εχει αρθρωσει λεξη τρεις μερες τωρα,σαν να εχασε την φωνη του,ο πατερας σου νομιζει θρηνει,με ακους Ρεβεκκα;'' καμια απαντηση.

Ξεροκαταπιε και αναψε το τσιγαρο στα χειλη του.

''Δεν κοιμηθηκα στο δωματιο μας κανενα βραδυ,δεν ειναι ιδιο χωρις εσενα,ελπιζω να με ακους'' μουρμουρισε και φυσηξε τον καπνο μακρια.

''Χθες ηταν τα γενεθλια σου ,θα εκλεινες τα 25 ,αλλα αντι αυτου σε θαψαμε,αυτο ξερω πως το ξερεις ηδη''
Εκανε μια παυση ,δεν ηξερε τι να πει.Πονουσε το κεφαλι του.

''Με ανακουφιζει που δεν εισαι εκει μεσα,αλλα που εισαι;Σε ψαχνω Ρεβεκκα,σε ψαχνω,ακους;''μιλησε εντονα στο κενο.

''Η μανα μου,μου ειπε για το σχεδιο σου,γιατι δεν μου μιλησες,μηπως δεν ημουν καλος συντροφος,με ακους;Θα μου απαντησεις;''η φωνη του εσπαγε στο τελος.

''Μακαρι να μου ειχες μιλησει...θα τα παρατουσα ολα για εσενα,για εσας!Κι ας γινομουν δυστυχισμενος,καμια δυστυχια δεν συγκρινεται με αυτη εδω,με ακους;''την κατηγορησε.

Ενιωσε για λιγο βλασφημος.

''Και τωρα;Τωρα εγω τι θα κανω χωρις εσενα Ρεβεκκα;Ε;Ακους;''
Μα να του απαντησει ποιος;
Γελασε πικρα,ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο του.

''Δεν θα ξαναερθω να σε δω''της ξεκαθαριζει ''Τι να το κανω το χωμα και το μαρμαρο;Εγω θελω να αγγιξω εσενα...''αφησε μετεωρη την φραση του.
Εσβησε το τσιγαρο του στην ταμπακιερα του και το παρατησε μεσα,ενιωσε περιεργα να το αφησει στο χωμα.

''Αυτο που προσπαθω να σου πω ,αλλα δεν μπορω γιατι ειμαι σκατα με τις λεξεις και αυτο νομιζω δεν το ειχες σκεφτει ποτε ...'''κανει παυση
''Ειναι οτι μου λειπεις πολυ,με ακους μικρη μου πλανευτρα;''

Το σκοτάδι έφτασε.
Ο Ιάσονας το αγκάλιασε.
Πέρασε μια αιωνιότητα

Απρίλιος.

Τρεις μηνες μετα τον θανατο της Ρεβεκκας ο Ιασονας βιωνε τον πονο σαν μια θεορατη ανοιχτη πληγη που διαρκως αιμορραγουσε.
Καθε πρωι,με το που ανοιγε τα ματια του,για ενα κλασμα δευτερολεπτου ,δεν ενιωθε τιποτα,τον ανακουφιζε το τιποτα και επειτα,στο απολυτο λευκο εκεινου του δευτερολεπτου αγνοιας ολες οι μνημες τον χτυπουσαν με κοκκινο χρωμα.Ετσι τις υπολοιπες ωρες της ημερας ,μεχρι να κοιμηθει παλι,πονουσε.

Εμενε σε εναν απο τους ξενωνες,μετεφεραν τα πραγματα του εκει.Δεν τολμησε να μπει ποτέ ξανα στο κοινο τους δωματιο.
Το παιδικο δωματιο δε,που δεν γεμισε ποτέ,ηταν το αβατο της επαυλης.
Οι δυο χωροι ηταν κλειδαμπαρομενοι και ανοίγονταν μονο τις ωρες που ελειπε για να καθαριστουν προσεκτικα,με τον ορο να μην μετακινηθει τιποτα.

Ηταν τελειως πρωτογνωρο το ποσο δυνατα πονουσε,σαν να του χτυπα καποιος το στηθος,ξανα και ξανα,μεχρι η καρδια του να σταματησει να βαραει.

Μεχρι και ο σκυλος ειχε φυγει.Γελουσε μερικες φορες στην σκεψη αυτη.
Αυτον τον σκυλο δεν τον συμπαθησε ποτέ του,και μαλλον τα αισθηματα ηταν αμοιβαια γιατι μετα τον βιαιο θανατο του αφεντικου του,δεν επεστρεψε ποτε σε εκεινο το σπιτι.

Ανεπνευσε Ιασονα,εκεινη θα ηθελε να μεινεις δυνατος.

Μα η ντροπη τον ελουζε ηδη.
Γιατι αν αξιζει να ειπωθει κατι για εκεινον μετα τον θανατο της ,ηταν οτι μετατραπηκε σε ο,τι ποτέ του δεν ηθελε.

Εγινε ακόμη πιο αδιστακτος,αδυσωπητος,ελεεινος.
Εναν μηνα αργοτερα,ηταν η μεγαλη κινηση,και προς εκπληξη ολων ο Ιασονας ανταπεξηλθε καλυτερα απο οτι οι περισσοτεροι πιστευαν ή ευχονταν.

Βασάνιζε με τα ιδια του τα χερια τον Alexander Titov, τρεις μήνες τώρα ,στο υπόγειο της έπαυλης,και δεν θα σταματούσε ποτέ ,όχι μεχρι να δει την τελευταια του ανασα να απελευθερωνεται απο τον λαιμο του.
Ίδια μοιρα ειχε καθε υψηλοβαθμο μελος της κλικας του.

Εκεινη την μερα,την Κυριακή που εισέβαλε απροσκλητος στην Μόσχα ο Ιασονας λυγισε,οχι μπροστα στην θεα του δολοφονου της συζυγου και του παιδιου του,αλλα οταν αντικρισε την συντροφο του Titov,μια ξανθουλα,φοβισμενη,και κλαμμενη κοπέλα.
Εγκυος,περιπου 5 με 6 μηνων.
Οπως η Ρεβεκκα.

Με εκεινη την σκεψη στο μυαλο ο Ιασονας παλεψε με το τερας της εκδικησης.Κοιτωντας το φουσκωμα,ηταν σαν να βλεπει εκεινο της Ρεβεκκας.
Την αφησε να ζησει ομως κατι εσπασε μεσα του.
Την κρατούσε και εκείνη κάπου στην έπαυλη. Μόνο που η δική της φυλακή είχε έξι γεύματα την μέρα ορθοπαιδικό στρώμα και καλωδιακή.
Ώσπου ο καιρός πέρασε και εκείνη δεν μιλούσε,ηταν σε σοκ. Δεν ήξερε και τίποτα. Ειχε αποφασισει να την αφησει να φύγει.

Εκεινο το φως που εσβησε,δεν θα το εβρισκε ποτε ξανα μακρια της.Ο θανατος,εκεινης και του παιδιου τους,ηταν αυτο το κατι που χρειαστηκε να αποδεχτει και του ραγισε ολοκληρη την ψυχη και οχι μονο την καρδια.

Και εμεινε εκει,στο σκοταδι του.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η Darcy προχωρουσε πανω κατω δινοντας οδηγιες.Αυτο εκανε μηνες τωρα,την δουλεια της Ρεβεκκας.

''Θελω να ειστε λακωνικες.Κομμενες οι γλυκες,τα ναζια,οι πολυλογιες και για ονομα του Θεου μην του την πεσετε!Θα απαντατε σε ο,τι σας ρωτανε και θα μιλατε μονο-και επαναλαμβανω μονο!- οταν σας δίνεται ο λογος.Οχι ερωτησεις και οχι υπονοουμενα''

Ο Jake διπλα της της χαμογελασε σφιγγοντας το χερι της.
Οι δεκα υποψηφιες προσελκυστριες εμοιαζαν καπως ψαρωμενες ,μα το κυριοτερο,περιεργες να μαθουν και να δουν απο κοντα τον περιφημο Jason Hunter.

Τον βασιλια του υποκοσμου,τον νοητο πλανηταρχη.
Τον αντρα που με λυσσα αφανισε τους εχθρους του και επικρατησε σε ολη την υφηλιο.
Τον βασιλια ,που εχασε την βασιλισσα του και το παιδι τους σε απευθειας μεταδοση.
Η τραγικη ιστορια σαν αέρας πλανηθηκε σε ολοκληρο τον υποκοσμο,το πως Ρωσοι σκοπευτες παγιδευσαν το προσωπικο στο υπογειο και πυροβολησαν 12 φορες την Ρεβεκκα Ιακωβου ,πριν παρουν το πτωμα της μακρια.

Μονο ο Ρωσος θα μπορουσε να διαπραξει τετοια ιεροσυλια,να αφησει ενα πτωμα αθαφτο ,να το λεηλατησει μεχρι και στον αλλον κοσμο.

''Ερωτησεις;''ο Jake ρωτησε και καθισε στην πολυθρονα της επαυλης.
Μια κοπελα σηκωσε διστακτικα το χερι της.Μαλλον απο θρασος το εκανε ,παρα απο ενδιαφερον.

''Ειναι αληθεια;Οτι μετα...μετα την Ρεβεκκα Ιακωβου εχει...εμ...εχει τρελαθει;'' την τελευταια λεξη την ψιθυριζει.

Οι δυο φιλοι κοιτιουνται.

Ο Jake γυριζει με ενα αποκοσμο βλεμμα να την διωξει μα η Darcy απο πανω του στην πολυθρονα,του σφιγγει τον ωμο ,ως ενδειξη οτι το εχει.

''Ο Ιασονας,αν και δεν αφορα καμια σας,εχει σωας τας φρενας και βρισκεται σε πληρη συναισθηματικη και ψυχικη διαυγεια.'' της απαντησε με υφος.

Η κοπελα ανασηκωσε το φρυδι της,

''Τοτε γιατι τοσος θορυβος γυρω απο τον θανατο της αφου δεν ειναι συντετριμμενος;''ρωτα μια αλλη προκαλωντας ψιθυρους
Ο Jake δαγκωνεται.
''Ο Ιασονας εχασε ενα πολυ σημαντικο ατομο απο την ζωη του,ωστοσο η δουλεια ειναι δουλεια''

Μερικες κοιταχτηκαν απογοητευμενες μεταξυ τους.

Ενα πικρο γελιο ακουγεται απο τον πανω οροφο και ο Eric κατεβαινει τις σκαλες με ενα ποτηρι ουισκι στο χερι του.

''Κοιτα να δεις!''αναφωνησε κοιτωντας με νοημα την Darcy και τον Jake
''Ολες αυτες εδω''εδειξε τις δεκα κοπελες ''Εχουν ερθει με την χαζη πεποιθηση οτι μπορουν να τον σωσουν.Οτι εστω μια απο αυτες μπορει να τον κανει να την ερωτευτει και μετα ολοι μας να λεμε ποσο δυνατη και αποφασισμενη ηταν;'' ρωταει γελώντας χαιρεκακα.

Η Darcy στα λογια του κοιταζει τις κοπελες.Ο διοικητης χανεται στην κουζινα της επαυλης.

Η κοπέλα ξεφυσηξε.

''Υπαρχει το απόλυτο. Υπαρχει αυτή η απολυτη εκμηδενιση του εγώ και η ολοκληρωτικη και συναμα καταστροφική ενωση σε ένα εμείς.Υπαρχει,και αυτο το ξερω γιατι το εζησαν η Ρεβεκκα με τον Ιασονα.Η αγαπη τους ειναι η αποδειξη.'' μιλαει σταθερα και ψιθυριστα.

''Δεν ξερω αν ειναι δυνατον να αποτυπωσει κανεις με λεξεις επαρκως αυτο τον ερωτα,αλλα σιγουρα δεν μπορει καποια να την αντικατασησει,ουτε καν να την υποκαταστησει.Ο Ιασονας μετα απο εκεινη ,δεν θελει τιποτα και καμια διπλα του.'' τους εξηγει και βουρκωνει,η φωνη της σπαει.

Ειναι περιεργο ποσο επηρεαστηκε η Darcy απο ολο αυτο,μπορει με την Ρεβεκκα να υπηρξαν αιωνιοι εχθροι ,μα τα τελευταια δυο χρονια ειχαν ερθει κοντα,τοσο επαγγελματικα ,οσο και προσωπικα.

''Μην ξεχνατε,να μην αναφερθειτε ποτέ σε εκεινη.Ο Ιασονας θρηνει,με τον δικο του τροπο,και θρηνει διπλά''

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Και την αγαπούσες;" η γυναίκα τον ρώτησε μετά από αρκετή ώρα σιωπής. Εξω εμπαινε σιγα σιγα η Ανοιξη.Ο Απριλιος φετος θα ηταν ιδιαιτερα γλυκος.
Δεν είχε γράψει τίποτα αξιόλογο στον φακελο του ακομα. Αν και αξιοζηλευτα έμπειρη ψυχολόγος, εβρισκε τον εαυτό της αντιμέτωπο με μια πολύ δύσκολη περίπτωση.

"Ναι λέμε " απάντησε ενοχλημένος . Ήταν η τρίτη φορά που τον ρωτούσε στις 5 συνεδρίες τους. Θεώρησε ότι μια ψυχολόγος θα τον έκανε να την ξεχάσει. Ίσως κάτι τέτοιο να μην ηταν τελικά εφικτό.

Ο άντρας απέναντι της, 31 ετών, τραγελαφικά όμορφος και αφοπλιστικά γοητευτικός ήταν ενα βιβλιο ανοιχτό, απλα με κωδικοποιημένη γραφή και ακατανοητη συνταξη.

"Περιέγραψε την μου " είπε και σταύρωσε τα πόδια της έτοιμη να γράψει όλα όσα της φαίνονταν περίεργα.

Η χροιά της φωνής του που συνόδευσε το πικρό του γελιο την έκανε να ανατριχιάσει.Ηταν σκοτεινη η ομορφια του,ψυχοδελικη σχεδον.Τα μουσια του ειχαν μακρυνει,και το βλεμμα του ειχε σκουρυνει,αν αυτο ηταν εφικτο,το μαυρο εγινε ακομη πιο μαυρο.

"Έχω φωτογραφίες της αν θες" είπε και έκανε να πιάσει το κινητό του από την άκρη του μεγάλου ξύλινου γραφείου του.

"Όχι όχι θέλω να μου την περιγράψεις εσύ" επέμεινε.
Ξεφυσηξε σαν να τον πίεσε η ερώτηση της.

"Όμορφη " απαντησε μονολεκτικά.Δεν ηξερε αν μπορουσε να πει κατι παραπανω για εκεινη.
Ειχε περασει λιγος καιρος αλλωστε.

"Μπορείς και καλύτερα νομίζω" τον πίεσε λίγο ακομα παίζοντας με την τύχη της
Την κάρφωσε αυστηρά με το βλέμμα του.Ζαρωσε μα εμεινε σταθερη στην αποψη της.

Ο Ιάσονας ξεφυσηξε βαριά.

"Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ μου " είπε όσο πιο σιγανά μπορούσε.

Κοιταξε το κενο πισω της νοσταλγικα.
Μαυρισε ολο του το προσωπο,σαν να φαινοταν πισω απο τις δυο μαυρες οθονες του προσωπου του ενα μερος του εαυτου του ,που ειχε πεθανει σχεδον και αιμοφερτο σερνοταν στις πυλες του υποσυνειδητου του.

Η γυναίκα απέναντι του εγνεψε θετικά αναγνωρίζοντας την πρόοδο.

''Πες μου κι αλλα για εκεινη,πως την ελεγαν,πως εμοιαζε,τι της αρεσε,τι μισουσε'' οι ερωτησεις καπως τον σοκαραν.
Μα ξεφυσηξε,η μητερα του τον ειχε απειλησει,κλαιγοντας,αλλα τον ειχε απειλησει να μην χαθει στον θρηνο του.
Και την αγαπουσε πολυ την μαμα του.

''Την λενε-''κανει παυση' . ''Την ελεγαν Ρεβεκκα. Την γνώρισα πριν τέσσερα χρόνια. Ηταν ψηλη μελαχρινή και είχε λυγερό κορμί,ήταν μια καθηλωτικη παρουσία,μια γυναικα για την οποια ειχα ακουσει πολλα,πριν καν την γνωρισω "ομολογει

Το μυαλο του ειχε παρασυρθει απο την εικονα της και η ψυχολογος προσπαθησε να μην διασπασει σε καμια περιπτωση τον ειρμο της σκεψης του

''Ειχε ωραια σχηματισμενα φρυδια και μακριες βλεφαριδες-το παρατηρησα οταν πηγαμε μαζι στην Δονουσα-το νησί μας- και εκτοτε το προσεχω παντα αυτο στις γυναικες...''

Εκανε μια μεγαλη παυση.Εβγαλε τα τσιγαρα απο την τσεπη του και τον χρυσο αναπτηρα
Η γυναικα απεναντι του ανακαθισε στην θεση της.Τον παρατηρησε λιγο ακομα,ηταν απιστευτα κλειστος ανθρωπος αν δεν δεν χρειαζοταν να μιλησει για να αιχμαλωτισει μια γυναικα.Ενα βλεμμα του αρκουσε και μπορουσε να καθηλωσει την οποιαδηποτε.

''Ειχε το πιο απαλο δερμα που ειχα αγγιξει,μυριζε παντα πολυ ομορφα και μουδιαζαν τα ακροδαχτυλα μου καθε φορα που την αγγιζα τον πρώτο καιρό,λες και εξεπεμπε καποιου ειδους μαγεια'' ακουμπησε ξανα το τσιγαρο στα χειλη του αναβοντας το.

''Τα ματια της ηταν χωρις υπερβολες,σαν πολυτιμοι λιθοι,πρασινα,κυπαρισσι και οταν θυμωνε,θεε μου ,εβγαζαν σπιθες!Ακομη,οταν πληγωνοταν ή απογοητευοταν γυαλιζαν σαν πρασινες λιμνες,οταν εκανε κατι κακο με κοιτουσαν γεματα ναζι...''χαμογελαει πικρα
''Ηταν καταστροφη,σκετη καταστροφη,μα την αγαπουσα'' παραδεχτηκε χαλαρωνοντας τους ωμους του και ξεφυσηξε τον καπνο.

''Τι αλλο'' η μεσηλικη γυναικα επιασε τον εαυτο της να κρεμεται απο τις λεξεις του.

''Ξερεις μερικες φορες,κλεινω τα ματια και πειθω τον εαυτο μου οτι απο λεπτο σε λεπτο θα ακουσω τα τακουνια της στον διαδρομο, θα ανοιξει την πορτα του γραφείου μου και θα μπει μεσα με θρασος ,χωρις να χτυπησει και κατι θα μου πει που θα με κανει εξαλλο! Ή αλλοτε πως θα με παρουν τηλεφωνο απο την ασφαλεια να μου πουν πως πηρε παλι την μηχανη μου...''μουρμουρισε νοσταλγικα.

''Της εκανες ολα τα χατιρια;''ρωτησε παραξενεμενη

''Οχι!Καθε αλλο!Μονο οχι της ελεγα....αλλα εκεινη εκανε παντοτε ο,τι ηθελε,ενω εγω βλεπεις ηθελα να την τιθασευσω , να την κανω δικη μου''το λεει θυμωμενος με τον εαυτο του αυτο το τελευταιο.
Μακαρι να την αγαπουσα απο πιο νωρις.

Εκεινη γνεφει.

''Ειναι πολυ φυσιολογικο να μετανιωνεις για καποια πραγματα σε μια σχεση,σιγουρα και εκεινη θα μετανιωνε''τον καθησυχαζει.

Γελαει σαρκαστικα.

''Το καλο που της θελω,να μην μετανιωσει για τιποτα,γιατι τα εκανε ολα σωστα,ολα'' μουρμουριζει και ρουφαει την τελευταια τζουρα.

Αναβει αμεσως το επομενο.

''Εδω''της δειχνει το γραφειο ''Εχουμε τσακωθει τοσες φορες ,που ουτε να στις απαριθμησω δεν μπορω.Εχουμε κανει ερωτα,εχουμε βριστει,εχουμε διαφωνησει και συμφωνησει.Μεσα εδω εχτισα ολα αυτα που εχω σημερα,και βοηθησε και εκεινη''

Η ψυχολογος αναριγησε.

''Και ξερεις...στην Ρεβεκκα δεν ηταν ποτέ η ομορφια που με κρατησε μαζι της.Αν σου εδειχνα μια φωτογραφια της θα συμπεραινες οτι ηταν απλα μια ομορφη κοπελα με ωραιο σωμα.Ηταν ομως αυτο που απεπνεε.Λες και πατουσε οποτε ηθελε ενα μαγικο κουμπι,και ξαφνου ανθιζε. Ηταν παντοτε η πιο ελκυστικη γυναικα στο δωματιο,σε καθε δωματιο,και αυτο το οφειλε στην αυτοπεποιθηση της.Ειχε επιπεδο και αρχες...''εκει γελαει λιγο.

''Περιεργο να μιλαω εγω για αρχες,αλλα ισχυει.Η Ρεβεκκα δεν υποβιβασε ποτέ καμια γυναικα.Εγινε Βασιλισσα δικαιως.Ο θρονος της δεν ηταν στην κορυφη ενος βουνου απο τα κοριτσια που υποβαθμισε.Ειχε πιστη στις δυναμεις της,και ηταν εξυπνη ,πολυ εξυπνη.''

Δεν τον σταματουσε πλεον τιποτα.

''Και μαθε και αυτο...για γυναικα που βιωσε την γονεικη βια και απορριψη,ειχε πολλη αγαπη μεσα της.Ειδικα για το παιδι μας,ξερεις οτι παρατησε τα παντα για τον γιο μας;Ξερεις οτι σκοπευε να φυγει μακρια για μηνες ,ωστε να ειναι ασφαλης;''

Οι τελευταιες του ερωτησεις πονεσαν και τον ιδιο.Σταματησε να μιλαει ,λες και καθε επομενη λεξη του πιεζε το χερι του πανω σε μια εστια που εκαιγε.
Ηταν αληθεια ομως,η μητερα του ,κλαιγοντας του ειχε εξομολογηθει οτι η Ρεβεκκα θα του ανακοινωνε την μερα του θανατου της την αποφαση της να φυγει.
Μακαρι να ειχε ζησει,κι ας εφευγε...

Του ειχε πει επισης για κατι απειλες που δεχοταν,ομως δεν ηξερε λεπτομερειες.Το μυαλο του βουιζε καθε φορα που αναλογιζοταν τις πιθανοτητες που ειχε να ζησει αν του ειχε μιλησει νωριτερα.

Κοιταξε για λιγο εξω.
Ο πονος εβραζε στο στηθος του.

''Ξερεις φανταζομαι οτι μενοντας εδω αφηνεις την πληγη ανοιχτη;''

''Το ξερω ναι.Μα να φυγω να παω που;''η ανασα του κολλησε καπως.Τα μαυρα του ματια γυαλιζαν.

''Οπου και να παει η μνημη της με πληγωνει,την κουβαλαω μεσα μου σε βαθμο που δεν διανοεισαι'' η φωνη του τρεμει.

Η γυναικα κατι γραφει.

''Στον κηπο εδω εξω''γυρισε την πολυθρονα του προς το παραθυρο γυρνώντας της πλατη
''Καπνιζαμε μαζι τον πρωτο καιρο,της αρεσε ο κηπος,ειδικα η κουνια''σχολιασε σκεπτικος.

''Εχεις μπει ποτε στο δωματιο σας απο τοτε;''η ερωτηση της τον εκανε να γυρισει παλι προς το μερος της.

''Πως θα βοηθουσε αυτο;Μονο παραπανω θα με πληγωνε'' της το ξεκοψε

Δεν του μιλησε.

''Τωρα που σου ειπα μερικα πραγματα και σε διαβεβαιωσα οτι δεν θα αυτοκτονησω μπορεις να παψεις να ερχεσαι;''ρωτησε αυστηρα.

Η γυναικα ανακαθισε στην θεση της.
''Δεν ειμαι εδω για να διαβεβαιωσω οσους σε αγαπουν οτι δεν θα γινεις αυτοχειρας,ειμαι εδω για να συζητησουμε κατι αλλο...΄''αφηνει μετεωρη την συνεχεια.

''Δεν δινω μια για τα σταδια της απωλειας.'' χτυπησε το χερι του στο γραφειο.
''Φυγε'' διεταξε τραχια και η γυναικα σφιγγοντας τα δοντια μαζεψε το τετραδιο και την τσαντα της ,σηκωθηκε και εφυγε κλεινοντας απαλα την πορτα πισω της.
Τον ειχε λυγισει,μα δεν γνωριζε οτι πλεον ο Ιασονας δεν λυγιζε,μονο εσπαγε.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

H Ellie εκλαιγε κρυφα τα βραδια ,για μερες ,εβδομαδες ακομη.Μα ηξερε οτι ειχε και ενα παιδι,ενα κοριτσακι που δεν εφταιγε σε τιποτα και σαν να ειχε διαισθανθει την ενταση γυρω της,τους τελευταιους μηνες ηταν παραπανω απαιτητικη και γκρινιαρα.
Επρεπε να βαλει στην ακρη τον θρηνο και να την φροντισει.

Οταν η Ρεγγινα αρχισε να κλαιει ο Eric πεταχτηκε τρομαγμενος απο το κρεβατι του.Δεν ηταν συνηθες για ενα τριχρονο να κλαιει μεσα στην νυχτα.

Συνειδητοποιησε αμεσως,οτι μαλλον εκλαιγε ωρα τωρα γιατι η Ellie ειχε σηκωθει ηδη.Η ξανθουλα του, απεδιδε τον ανησυχο υπνο της κορης τους σε εφιαλτες.

Μα τι εφιαλτες μπορουσε να εχει ενα τριχρονο;

Πηγε προς το δωματιο της μικρης τους,για να βοηθησει ,αν και δεν ακουγοταν πλεον τιποτα, και ειδε την Ellie να καθεται στην κουνηστη καρεκλα με την κορη τους κουλουριασμενη πανω της και να της μιλαει.Δεν τον ειδε που πλησιασε.

Τα ματια της ηταν κατακοκκινα.Περιεργο πλασμα η γιατρινα,εκλαιγε κρυφα,δεν μοιραζοταν τον πονο της μαζι του.
Τον πληγωνε καπως αυτο.

''Δεν γνωριζω πως ερωτευτηκαν αυτοι οι δυο, με την καρδια ή το μυαλο,αν ισχυει αυτο,τοτε σιγουρα ο Ιασονας την ερωτευτηκε νοητα,ηταν εγκεφαλικος αυτος ο ερωτας του,για αυτο ειναι ετσι τωρα.'' παραδεχτηκε στην κορη της,σαν να την ειχε ρωτησει.

''Ξερεις ...εγω την θεια την ειχα προειδηποιησει,χρονια πισω.Αλλα εκεινη τον ηθελε,σχεδον οσο ηθελε να του πηγαινει κοντρα.Αυτό ήταν. Η Ρεβεκκα ειχε καταφερει αυτό που όλες οι άλλες που τον περιτριγυριζαν δε θα καταφερναν ποτέ. Είχε ερεθισει το μυαλο του. Μυαλό και Έρωτας...κακος συνδυασμος μωρο μου''

Ο Eric εγειρε στο κατωφλι της πορτας και τις χαζεψε,ακουγοντας προσεκτικα την εξομολογηση της γυναικας του.
Δεν τον ειχε παρει ειδηση ακομα.

''Και μην ξεχνας,ο ερωτας εξαφανιζει καθε λογικη.Την απαλειφει ,λες και δεν την ειχες ποτέ.Γι αυτο ο θειος ειναι ετσι τωρα,γιατι εχει χασει το μυαλο του''η φωνη της ραγισε και καλυψε εναν λυγμο φιλωντας απαλα το κεφαλακι του μικρου κοριτσιου.

''Οσο ηταν μαζι ενιωθαν ζωντανοί....Δεν ξέρω πως μπορεσαν και συγκεντρωθηκαν στη δουλειά τους και δεν τιναχτηκαμε ολοι στον αερα εδω μεσα...Βρισκονταν καπου μεταξυ ονείρου και πραγματικότητας...Ηταν τοσο μα τοσο ερωτευμενοι...''

''Δεν ξερω...μου φαινοταν περιεργο τοτε,πριν γνωρισω τον μπαμπα σου,μπορεις να ερωτευτεις μονο μια φορα και να ειναι για παντα;'' της χαιδεψε την πλατη και το κοριτσακι επανελαβε την λεξη μπαμπα ,την μονη που της φαινοταν γνωριμη.

''Και επειτα...'' η Ellie ξεφυσηξε

''Ηρθε η ζηλεια,ηταν φρικτο το ποσο πολυ ζηλευαν ο ενας τον αλλον.Εκεινος της το δηλωνε με καθε ευκαιρια ,ενω η Ρεβεκκα;Εδινε παραστασεις ολοκληρες για να διωχνει τις ερωμενες του,τον τιμωρουσε με το να παιρνει την μηχανη του,να κανει το γραφειο του γυαλια καρφια...''γελασε λιγο εκει.

Εισαι δικη μου Ρεβεκκα Ιακωβου με ακους;
Εισαι δικη μου!!

''Για την μηχανη νομιζεις νοιαζομαι ρε μαλακισμενο ή για εσενα;''

''Απο την αλλη,ειναι εφικτο να θες τον αλλον αποκλειστικα δικο σου και να μην τον ζηλευεις;Ο ερωτας,οπως και οι ζηλεια ειναι δυο εγωιστικες πραξεις απο μονες τους.Η Ρεβεκκα ειναι-ηταν δηλαδη,αφορητα ζηλιαρα,με τον δικο της τροπο ,κι ο Ιασονας την ζηλευε ελεεινα,σε βαθμο που αγνοουσε πως η Ρεβεκκα οσο θελκτικη και να ηταν,ειχε ματια μονο για εκεινον.Και το ειχε αποδειξει πολλακις αυτο.''

Ο Eric ξεφυσηξε γνωστοποιωντας την παρουσια του,η συντροφος του πεταχτηκε καπως στην θεση της ξυπνωντας την κορη τους,που ειχε καταφερει να την κοιμησει με την μικρη της διηγηση.
Το κοριτσακι αρχισε να γκρινιαζει.

Ο Eric τις πλησιασε και ετεινε τα χερια του προς το μερος της.Και ως αμεσως επομενο η Ρεγγινα αγκιστρωθηκε πανω του,κουρνιασε στην αγκαλια του και ακουμπησε το κεφαλακι της στον ωμο του.Εκεινος την εσφιξε στην αγκαλια του και πηρε τον λογο κοιτωντας ομως την Ellie,κανοντας παραλληλα βολτες πανω κατω στο παιδικο δωματιο για να κοιμησει την κορη τους.

''Ηταν δυσκολη περιπτωση,αλλα αξιζε.Δεν το πιστεψα μεχρι να το δω,γιατι δεν θεωρουσα οτι τετοιοι ερωτες γινονται αγαπη.Και νομιζω οτι ισως ειχα δικιο,στην πραγματικοτητα αυτοι οι δυο ηταν μαλλον η εξαιρεση.Και υπεφεραν πολυ γι αυτο...''

Η Ellie ειχε βουρκωσει.Μαζεψε τα ποδια της στην καρεκλα και εμεινε να τον κοιταζει.Στην πραγματικοτητα εκεινη ηταν που χρειαζοταν την αγκαλια του.

''Όταν ερωτευεσαι, χανεις το 'εγω' σου,υιοθετεις το 'εμεις'. Αυτή είναι η ουσια του ερωτα στο κατω κατω.Και για πόσο μπορεί να κρατήσει;''δειχνει να το σκεφτεται λιγο .
Η Ρεγγινα κοιμαται.

Ομως η μαμα της περιμενει την απαντηση.Αναζητα ,μηνες τωρα,την λυτρωση για τους φιλους της.

''Δυσκολη απαντηση. Δεν ξέρω αν σε τετοιες περιπτωσεις υπαρχει το για πάντα.Αλλα κατι μεσα μου ,μου λεει πως και σε αυτο ηταν η εξαιρεση.Αυτο που ειχαν ,θα κρατησει για παντα''

Με αυτες τις λεξεις ακουμπησε ενα απαλο φιλι το μετωπο της κορης του και την αφησε στο κρεβατακι της.

Η Ellie σηκωθηκε μηχανικα και σκουπισε τα ματια της,τα δακρυα της ειχαν φτασει μεχρι το σαγονι.

Χωθηκε στην αγκαλια του και εκλαψε βουβα.
Ο Eric την αγκαλιασε σφιχτα,πολυ σφιχτα.Απο την ωρα που ειδε την Ρεβεκκα να πεθαινει δεν αφηνε μερα που να μην της θυμιζει ποσο την αγαπα,οχι πως πριν δεν το εκανε ...αλλα τωρα ειχε λογο.

''Κι εμενα μου λειπει ξανθουλα,καθε μερα μου λειπει'' της ψιθυρισε και ενιωσε και ο ιδιος εναν πονο στο στηθος.

---------------------------------------------------------------------------------------

''Τι ειναι μωρο μου ομορφο;Εχεις κουραστει;Θα κοιμηθεις στην αγκαλια του μπαμπα;''η απαλη φωνη του της προκαλουσε εναν κομπο στο στομαχι και αυξημενα καρδιοχτυπια.

Του πηγαινε να ειναι μπαμπας.Του εβγαινε ανελπιστα φυσικα.

''Ειμαι ο μπαμπας σου,το ξερεις αυτο;Φημες λενε θα μου κανεις την ζωη πολυ δυσκολη'' μουρμουρισε τρυφερα.

Η καταπονημενη μητερα γελασε αηχα στο σχολιο του.
Να και κατι που παραδεχεται.

''Εχουν ερθει οι αλλοι;'' η Ρεβεκκα τον ρωτησε κουρασμενη.Ηταν ξαπλωμενη στο νοσοκομειακο κρεβατι και τον χαζευε καμια ωρα τωρα.

''Δεν ξερω και δεν με νοιαζει'' μουρμουρισε και δεν αφηνε το βλεμμα του απο το μωρακι που κρατουσε στην αγκαλια του.

Η πλανευτρα γελασε εξουθενωμενη.
''Μπορω να την κρατησω κι εγω λιγο ή εχεις την αποκλειστικοτητα μπαμπα;''αποκριθηκε γλυκα και ειδε τον συντροφο της να χαμογελα κοιτωντας το μικρο μωρακι ,τυλιγμενο στην ροζ κουβερτουλα.
Της χαιδευε απαλα το χερακι και την κουνουσε αργα.Ειχε μαθει πια.

Η πορτα ανοιξε διαπλατα και στο κατωφλι φανηκε η Ellie που κρατουσε απο το χερι τον μεγαλυτερο γιο του ζευγαριου,που ανυπομονος μα περιεργως ησυχος πλησιασε στο κρεβατι της μαμας του.

Η Ρεβεκκα ανοιξε τα χερια της για να τον αγκαλιασει και το τριχρονο διαβολακι με την βοηθεια της νονας του ανεβηκε στο κρεβατι και χωθηκε στην αγκαλια της.

''Ο νονος ειπε να κανω ησυχια αλλιως θα με ανταλλαξετε με την μπεμπα''

Μονο ο Ιασονας απο οτι φανηκε εκτιμησε το αστειο του φιλου του.Αλλα βεβαια ο Ιασονας εκεινη την μερα εβρισκε τα παντα αστεια ομορφα και υπεροχα.

Η 4η Μαιου ειχε κατι πολυ ιδιαιτερο πλεον,ηταν η μερα που γεννηθηκε η κορη του,η Εκατη του.

Και για το ζευγαρι η μερα ηταν ισοδυναμη με την 27η του ιδιου μηνα,που πριν τρια χρονια ηρθε στον κοσμο ο γιος τους.Τότε δε,εκανε χειροτερα.

''Μωρο μου η μαμα με τον μπαμπα δεν σε αλλαζουν με κανεναν''ειπε η πλανευτρα στο αγορακι και τον φιλησε τρυφερα στο μαγουλο.

''Αρη θες να δεις την αδελφη σου;''ο Ιασονας τον ρωτησε καθως καθοταν απεναντι τους στο κρεβατι.

Αρη τον ειχαν βγαλει,γιατι γεννηθηκε εν μεσω του μεγαλυτερου πολεμου,και βγηκε νικητης.

Εγνεψε γρηγορα και ο Ιασονας εγειρε προς το μερος τους εμφανιζοντας το νεογεννητο κοριτσακι με τα πρασινα ματια,σε αντιθεση με τον γιο τους,εκεινη ειχε παρει απο την Ρεβεκκα προς ικανοποιηση του.

''Ειναι ροζ και τσαλακωμενη''δηλωσε ο γιος τους καπως αηδιασμενος ,κανοντας το ζευγαρι να λυθει στα γελια.

''Ετσι ησουν κι εσυ '' του ψιθυρισε η Ρεβεκκα φιλώντας τον στην κορυφη του κεφαλιου του.

Ξαφνου το μικρο βαρος στα χερια του αρχισε να φευγει.Αγχωμενος μηπως του επεσε κοιταζει την αγκαλια του.

Βλεπει το μωρακι να εξαφανιζεται λιγο λιγο,θολωνε σαν ολογραμμα και μεσα σε δευτερολεπτα εγινε καπνος.
Εμεινε με αδεια χερια,πανιασε απο τον πανικο.

''Που...που πηγε!Γαμω!''πανικοβλημενος κοιταξε την Ρεβεκκα που τον κοιτουσε σιωπηλη.Σαν να το ειχε αποδεχτει.

Ο τριχρονος γιος τους στην αγκαλια της ,χανοταν κι αυτος.
Το διαβολακι με τα τα μαυρα μαλλια και ματια γινοταν σιγα σιγα ενα με τον αερα.

Απεγνωσμενος ο Ιασονας κινησε να τον πιασει,λες και αυτο θα τον κρατουσε κοντα του.
Οταν εμεινε να κρατα το κενο κοιταξε εκεινη.Του χαμογελουσε φωτεινα.

Σπαραξε μεσα του,εγινε χιλια κομματια.

Οχι ξανα,δεν αντεχω ξανα.'

Την επιασε απο τους ωμους της,ενιωθε το κρατημα,μα οχι το δερμα της,αυτο δεν μπορουσε να το νιωσει!

''Μην φευγεις!Σε παρακαλω μην φευγεις!Οχι παλι!'' την ικετεψε
Η Ρεβεκκα του χαμογελασε με τετοιο τροπο που μεχρι και τα καταπρασινα ματια της ακτινοβολουσαν.

Το χερι της,ακουμπησε το μαγουλο του τρυφερα.Εκεινος ασυναισθητα πηγε να κλεισει τα ματια του παραδομενος.

''Μου εχεις λειψει πολυ μικρη μου πλανευτρα''παραδεχτηκε αδυναμος

''Κι εμενα πολυ κυριε Hunter,αλλα πρεπει να φυγω''

''Μην...σε παρακαλω,δεν αντεχω μακρια σου'' απελπιστηκε.Το κενο λευκο δωματιο δεν ειχε πια κρεβατι.
Ηταν οι δυο τους,ορθιοι,στο κεντρο.

Και ξαφνου η Ρεβεκκα δεν φορουσε νοσοκομειακο ρουχο,αλλα την μπλε της ρομπα,ενω εκεινος δεν φορουσε το τζιν του ,αλλα κουστουμι,
οπως εκεινη την μερα...

''Μα σε αφησα και ποτέ Ιασονα;Δεν στο ειχα υποσχεθει αλλωστε;Παντοτε διπλα σου θα ειμαι'' το αρωμα της ποτισε τα χειλη του με μια θλιψη ακατανοητη.

''Δεν ειναι τιποτα ιδιο χωρις εσενα...''μουρμουρισε και κατεβασε το κεφαλι του.

Δεν ηθελε να τον δει να κλαιει,αυτο θα την στενοχωρουσε.

''Ελυσες την εξισωση τελικα;'' η ερωτηση της τον ξαφνιασε.

''Ναι''της ειπε καπως ανακουφισμενος σηκωνοντας το βλεμμα του ''Την ελυσα,τελικα ηταν ολα μεσα στο μυαλο μου εξαρχης,με αυτην τους εκβιασα.''

Εγειρε το κεφαλι της στο πλαι και τον κοιταξε περηφανη.
''Σ'αγαπω πολυ Ιασονα,να σε προσεχεις τον εαυτο σου σε παρακαλω''

''Πρεπει αγαπη μου,θελω να εισαι δυνατος'' του ψιθυρισε και εκεινος βουρκωσε.
''Δεν αντεχω χωρις εσενα Ρεβεκκα,δεν θελω να ζω αλλο ετσι'' ενας λυγμος εσπασε την φωνη του.

''Να εισαι δυνατος Ιασονα,σ'αγαπω,η λυση ειναι στο μυαλο σου,το ξερεις''ενας τελευταιος ψιθυρος

''Σ'αγαπω''μουρμουρισε μιζερα.Πονουσε φρικτα.

Μα κι εκεινη σιγα σιγα εξασθενουσε.
Η μορφη της σιγα σιγα γινοταν διαφανη.

Κι ο Ιασονας ματαια προσπαθουσε να παρει ανασα.
Αιμορραγουσε.

Ιδρωμενος πεταχτηκε ορθιος στο κρεβατι του.
Το σκοτεινο δωματιο επιβεβαιωσε τον εφιαλτη του.
Βαριανασαινε και ειχε ιδρωσει.

Ανοιξε το φωτακι επιβεβαιωνοντας οτι ηταν στον ξενωνα,μονος.

Το κλασμα δευτερολεπτου του κενου περασε,και πονουσε ξανα.

Δεν μπορουσε να κοιμηθει,ειχε αναγκη να την δει,να την αγγιξει.
Ειχε αναγκη να παει στο δωματιο του.
Τρεμοντας σχεδον ανοιξε το συρταρακι απο το κομοδινο του και πηρε στα χερια του το κλειδι.

Το παγωμενο μεταλο τον ξυπνησε λιγο παραπανω.

Περπατησε μεχρι την αλλη ακρη του οροφου,για να βρεθει απεξω απο την πορτα που τοσες φορες ειχε ανοιξει για να την βρει ηδη μεσα να τον περιμενει.

Εκλεισε τα ματια καθως την ανοιγε.Για λιγο επεισε τον εαυτο του οτι θα ηταν ξαπλωμενη με το νυχτικο της και θα εβλεπε μεταμεσονυχτιες ειδησεις τρωγοντας κινεζικο.

Το αδειο σκοτεινο δωματιο ηταν σαν μαχαιρι στην καρδια.Μα μολις ανοιξε το φως και εκανε ενα διστακτικο βημα να μπει μεσα ,το αρωμα της τον ελουσε.

Ενιωσε σαν να ηταν εκει!

Χαμογελασε ευθεως.

Εκλεισε απαλα την πορτα πισω του και αφουγγραστηκε την βολικη σιωπη στο πιο οικειο μερος του κοσμου.

Στο μυαλο του προσπαθουσε να αποβαλει την εικονα του λουτρου αιματος που αντικρισε οταν ετρεξε πανω να την βρει.
Μα δεν την βρηκε.

Αναρωτηθηκε ακομα αν ηταν ζωντανη,μα ο ιατροδικαστης του ειπε οτι το αιμα ηταν τοσο πολυ που αποκλειεται να επιβιωνε.

Κινηθηκε μηχανικα προς την ντουλαπα της.Την ανοιξε και εισεπνευσε βαθια.
Μυριζε Ρεβεκκα,μυριζε σπιτι.
Πηρε το πρωτο πραγμα που βρηκε μπροστα του,μια μπεζ μπλουζα της.
Την εφερε κοντα στην χειλη του,το απαλο πουλοβερ τον αγκαλιασε νοσταλγικα καθως του επετρεψε να κλεισει να ματια και να νιωσει πως της φιλα τον ωμο.

Ηταν το πιο ομορφο δευτερολεπτο τους τελευταιους 3 μηνες.

Περασε ωρα εκει μεσα.
Το ψηφιακο ρολοι,εδειχνε το δυο το ξημερωμα,και εκεινος ακομη ψαχουλευε τα πραγματα της.

Ειχε ψαξει ηδη τα ρουχα,τα καλλυντικα,τα παπουτσια,τα απειρα κοσμηματα της,ειχε μυρισει το αρωμα της...και τωρα κοιτουσε γυρω γυρω ,ψαχνοντας το επομενο 'παιχνιδι' του.Γινοταν αχορταγος.

Ξαφνου μια μνημη τρυπωσε στο μυαλο του,το βιβλιο!Αυτο που μεσα του ειχε κατι γραψει,την τελευταια τους νυχτα.

''Τελειωσα,μπορεις να το βαλεις στην βιβλιοθηκη μου;''

''Τριτο ραφι,δευτερη θεση''

Πεταχτηκε αστραπιαια προς την βιβλιοθηκη.
''Ποιο ηταν γαμω'' μουρμουρισε καθως ηλπιζε να μην το εχουν αλλαξει θεση.

Και να το !Ηταν εκει!

Η ελληνικη μυθολογια,το βαρυ αυτο βιβλιο ανοιχτηκε μπρος στα χερια του.

Το χαρτι γεματο απο το γραφικο της χαρακτηρα βρισκοταν πλεον αναμεσα απο δυο ιστοριες.
Εκεινη του Ορφεα και της Ευρυδικης ,και εκεινη του Απολλωνα και της Δαφνης.

Ο Ιασονας παραξενευτηκε.

Μηπως επιτηδες το αφησε εκει;Για να το διαβασει;

Μαλωσε τον εαυτο του για αυτη του την σκεψη.

Τρελαινοταν!
Σηκωσε το χαρτι και το εφερε πιο κοντα του για να το διαβασει.

Αν το διαβαζεις αυτο Ιασονα,σημαινει πως δεν προλαβα να το σκισω,αρα κατι μου συνεβη.
Στο σκεπτικο οτι ειμαι νεκρη,φοβαμαι,μα ξερω οτι υπαρχει και αυτη η πραγματικοτητα.
Φανταζομαι η Eveshka σου μιλησε για το σχεδιο μας,να φυγω,δεν το υλοποιησαμε ποτέ,αλλα πες της να μην νιωθει τυψεις για αυτο.

Σε αγαπω πολυ,θελω να εισαι δυνατος.
Ολα ειναι μεσα στο μυαλο σου,σαν την εξισωση που πρεπει να λυσεις...θα φτασεις στο τελος,εχω πιστη στις δυναμεις σου.
Και αν σε αυτη τη ζωη δεν μας ηταν γραφτο να ειμαστε μαζι,στο ορκιζομαι σε ολοκληρη την επομενη ζωη μου θα σ'αναζητω.
Μεχρι τοτε ομως σε περιμενω στον παραδεισο.
Εγω μεγαλωνα για σενα Ιασονα...

Σ'αγαπω και σε αναμενω,

η μικρη σου πλανευτρα.

Υ.Γ. Θελω να βρεις την συζυγο του Alexander Titov και να της πεις τον αριθμο 2367,θα καταλαβει εκεινη.
Εχει περασει δυσκολα,ισως πιο δυσκολα και απο μενα.Της αξιζει να φυγει ελευθερη.

Ξεροκαταπιε διαβαζοντας τις λεξεις για πεμπτη φορα.Του φαινονταν τοσο τυπικες,τοσο λιγες.Δεν ανακουφιζαν καθολου τον πονο του,μα ηταν οι τελευταιες λεξεις της,και αυτοματα ,τις αγαπουσε.
Ακομα και νεκρη,η Ρεβεκκα θα φροντισε να κανει το σωστο,ισως και καλυτερα απο τον ιδιο.Δεν ηταν μυστικο οτι ο Alexnder Titov ηταν βαναυσος και κτητικος,αλλα ο Ιασονας γνωριζε οτι η Ρεβεκκα,μετα την επιστροφη της απο την Μοσχα,εψαξε πολυ για εκεινη την νεα αρραβωνιαστικια του.

Ηξερε οτι δεν θα την σκοτωνα.

Εξεπνευσε αδυναμος,ενιωθε πολυ κενος,μηνες τωρα.
Δεν μπορουσε να το πιστεψει,δεν μπροουσε να το αποδεχτει,εδω με το ζορι ,μπορουσε να κλαψει.Και το μυαλο της,ο τροπος της,οι μικρες χαρες που του ζητουσε,ακομα και ετσι,τον πληγωναν.

Και τι ηταν αυτος ο αριθμος;Μαντευε ο κωδικος καποιας θυριδας σε καποια τραπεζα.
Μειδιασε.
Το τερατακι της περιεργειας ξυπνησε μεσα του.
Ανυπομονουσε να το ανακοινωσει στον Ρωσο,που τρεις μηνες τωρα ,μονο να ουρλιαζει απο τον πονο ξερει,λεξη δεν του εχει πει.Σαν να τον κοροιδευει μεσα στα μουτρα του!Ανυπομονουσε να του πει οτι η 'γυναικα του' θα επαιρνε απλως τα λεφτα και θα τον παρατουσε να πεθανει.Ηθελε να δει την αντιδραση του.

Εγραψε προχειρα τον τετραψηφιο αριθμο σε ενα χαρτακι.

Δεν υπολογισε καν την ωρα οταν κατεβηκε γρηγορα τις σκαλες και παραμερισε τους φρουρους μπαινοντας στον μεγαλο ξενωνα που διεμενε η κοπελα,που μηνες τωρα,λεξη δεν ειχε πει.
Ισως περιμενε να της δωσει αυτον τον αριθμο.

Οπως και να χει,την φωνη της την ακουσε,καθως αναφωνησε τρομαγμενη,οπως πεταγοταν απο το κρεβατι της.
Ηταν 8 μηνων εγκυος,θα επρεπε ετσι κι αλλιως να φυγει συντομα.

Ο Ιασονας επιασε τον εαυτο του να αποφευγει να κοιταξει το φουσκωμα,δεν αντεχε να σκεφτεται.

Και η Ρεβεκκα 8 μηνων θα ηταν σημερα.

Την κοιταξε κατευθειαν μεσα στα ματια,φαινοταν τρομαγμενη.Της εριξε ενα καθησυχαστικο βλεμμα ,και ετεινε το χερι του προς το μερος της.Η ξανθια,εσμιξε τα φρυδια της τρομαγμενη.

Μα επειτα ειδε το λευκο χαρτι,κι ο Ιασονας ειδε την ευτυχια στα ματια της.
Με τρεμουλιαστα χερια,το πηρε απο το χερι του.
''Ε-ευχαριστω'' κατεβασε το κεφαλι της συνετα,απεφευγε να τον κοιταξει στα ματια.

''Μπορεις να φυγεις''της δηλωσε αυστηρα και εμεινε να την κοιταζει.

Δεν μιλουσε καθαρα αγγλικα,ουτε ομως απο οτι ειχε μαθει ,και καλα ρωσικα ηξερε.
Μα τι τυρρανιοταν με αυτα;
Η γυναικα εγνεψε αλλη μια φορα,κρατοντας γερα το μικρο λευκο χαρτακι,σαν να ηταν ολη της η περιουσια.

''Ο Alexander...''δεν ηθελε να την ταραξει.Ξαφνου ενιωσε μια ευθυνη απεναντι στην γυναικα.Αν ηταν η Ρεβεκκα ,θα χρειαζοταν κατι καθησυχαστικο.

Η Ρεβεκκα δεν θα εφευγε ποτέ...

''Δεν με νοιαζει'' του το ξεκοψε με σιγουρια.
Ο Ιασονας γουρλωσε τα ματια του.Δεν περιμενε ουδεποτε μια τετοια απαντηση.
Απο που προηλθε αυτο;

Γυναικα του δεν ειναι;Εγκυος στο παιδι του δεν ειναι ;

''Καλο σου βραδυ'' μουρμουρισε σφιγμενος και γυρισε να ανοιξει παλι την πορτα.

''Με εσωσε''

Οι δυο λεξεις τον εκαναν να παγωσει στην θεση του.Τον ελουσε κρυος ιδρωτας.
''Τι ειπες;'' ορκιζοταν οτι το φανταστηκε.
Το μυαλο του επαιζε αδυσωπητα παιχνιδια μαζι του τους τελευταιους μηνες.

''Η γυναικα σου,με εσωσε,της χρωσταω την ζωη μου'' δηλωσε κομπιαστα και ο βασιλιας εγνεψε ικανοποιημενος.
Αν δεν ηταν ηδη νεκρος μεσα του,ισως να εχανε εναν χτυπο.

Βγηκε απο το δωματιο και μπηκε στον χωρο που οδηγουσε το υπογειο.Εβαλε τον πρωτο κωδικο,και αφου κατεβηκε την μεγαλη σκαλα,πατησε τον δευτερο.

Ειχε κρυο στα 'μπουντρουμια'.Τα σιδερενια κελια,μικρου μεγεθους,ηταν ως επι το πλειστον αδεια.Μονο εναν ειχε αφησει εκει κατω ο Ιασονας.
Μελανιασμενος και υποσιτισμενος ειχε πεσει στο πατωμα με τα γονατα.Οι αλυσιδες δεν τον αφηναν να ξαπλωσει.
Κατι τον δελεασε να αρχισει εναν νεο κυκλο βασανιστηριων,μα ηξερε ,πως η πληροφορια που κατειχε θα τον πληγωνε πιο πολυ απο ολα.

''Ξυπνα!''του φωναξε.
Ο αντρας μορφασε απο τον πονο.

''Μα τι ευχαριστη εκπληξη'' μουρμουρισε σαρκαστικα.Η ηχω της φωνης του ηχησε στο αδειο υπογειο με διαυγεια.

''Εχω νεα για την συζυγο σου Titov''

Στο σαρδονιο χαμογελο του,ο εχθρος του γρυλισε.
Ο Jason Hunter ειχε μαθει πως το αδυναμο σημειο του Ρωσου,ηταν η συζυγος του.Να αλλη μια τους διαφορα.

''Την πειραξες;'' γρυλισε και εκανε να κινησει προς το μερος του,σαν να ξεχασε στιγμιαια τα δεσμα που σταθερα τον τραβηξαν παλι πισω.

Μορφασε απο τον πονο στο ημισκοταδο.

''Εφυγε.''ψελλισε

Ο αντρας απεναντι του τον κοιταξε ικανοποιημενος.Νομιζε,στιγμιαια ,πως ειχε ακουσει καλα λογια.

''Χαρη μου εκανες'' εφτυσες τις λεξεις.

''Δεν ρωτησε ουτε μια φορα για εσενα'' τον ενημερωσε με ικανοποιηση και ειδε στιγμαια την πικρια στο βλεμμα του,πριν την αποβαλλει με ταπεραμεντο.

''Τουλαχιστον ειναι ζωντανη'' εμπηξε το μαχαιρι στην πληγη του βασιλια.

Ο Ιασονας γελασε χαιρεκακα βγαζοντας το πακετο με τα τσιγαρα του απο την τσεπη.

''Η γυναικα μου την ηξερε,τελευταια της επιθυμια ηταν να της δωσω λεφτα για να φυγει μακρια σου ,για να σωθει''

Εσμιξε τα φρυδια του.Το ηξερε αυτο το βλεμμα.Το ειχε νιωσει,πολλες φορες,αυτη την προδοσια,και ποτέ δεν πονουσε λιγοτερο.

''Η γυναικα μου με αγαπαει,χρονια τωρα,δεν θα το εκανε ποτέ αυτο,της εσωσα την ζωη'' υπερασπιστηκε την κακομοιρη γυναικα με μενος.

''Ο τροπος που μου ξεκαθαρισε οτι δεν την νοιαζει τι θα απογινεις λεει αλλα!'' γελασε κοροιδευτικα μεσα στα μουτρα του.

Ο Alexander ετριξε τα δοντια,η οργη τον εκαιγε,εβραζε στο στηθος του.

Οι δυο αντρες,ειχαν χασει κατι κοινο,πολυ κοινο.Και αυτη τους η απωλεια,στο ημισκοταδο του παγωμενου υπογειου τους εκανε να μοιαζουν με θηρια ανημερα.
Δεν ειχαν τιποτα να χασουν πια.

Σχεδον εμοιαζαν.

''Ξερεις...ειχε πλακα''συριξε ο Alexander.

''Να βρισκω τροπους να την απειλω,την Ρεβεκκα σου...ηταν πολυ διασκεδαστικο να φανταζομαι την εκφραση της''

Ο Ιασονας παγωσε.Ηταν μπερδεμενος.
''Τι..τι λες''

''Δεν σου το ειχε πει;'' γελασε ο ρωσος εκπληκτος.

''Απειλητικα μηνυματα,σε γραμμα,στο κινητο της,σε email,ολα προοικονομουσαν την μερα που τη σκοτωσα''χαμογελασε,αρρωστο το χαμογελο του,γιατι στο ενα του ματι τρεμοπαιζε η τρελα και στο αλλο η απωλεια.

''Οι δικοι μου μπηκαν εκεινη τη μερα απο τα αξημερωτα στο συστημα του σπιτιου σου.Και εσυ δεν πηρες χαμπαρι!''τον κοροιδεψε κι αλλο.

Ο Alexander γελουσε με την ψυχη του.
Παθαινε παροξυσμο.

''Οταν εφυγες,εκλεισαν ολες οι καμερες,περιπου κατα τις 9,εστησα ολοκληρο επιχειρησιακο σχεδιο.Ξερεις ποσα ατομα εστειλα σπιτι σου;''τον ρωτησε προκλητικα.

Δεν του απαντησε.

''Πενηντα!Οχι δεκα,οχι εικοσι,αλλα πενηντα! Αυτοι ανελαβαν να συγκεντρωσουν σε απολυτη σιγη το προσωπικο ολοκληρης της επαυλης στο υπογειο οπου τους βρηκατε κλειδωμενους.''

''10 η ωρα το πρωι ηταν ολα ετοιμα.Εφυγαν απο το σπιτι διακριτικα,αφηνοντας στην ομαδα κρουσης το πεδιο ελευθερο.''

''Δυο αντρες μπηκαν και τελειωσαν την δουλεια,τους πηρε ποσο ; 10 λεπτα;''

5 λεπτα,ηθελε να ουρλιαξει ο Ιασονας.

''10 λεπτα, και 13 σφαιρες στο κορμι της, αργοτερα η αγαπημενη σου πλανευτρα επεσε νεκρη.Μαζι της...και το παιδι σας,αυτο μην το ξεχνας.Οταν σκεφτομαι εκεινες τις τρυπες στο κορμι της...θεε μου...τι ευτυχια ''

''12 σφαιρες ηταν...''τον διορθωσε λαβωμενος ''Η πρωτη χτυπησε το κενο''

Ο Alexander γελασε.

''Κολλας σε λεπτομερειες Ιασονα''

''Το θεμα ειναι,πως εσυ μου προσαπτεις ,οτι η γυναικα μου δεν με αγαπα,ενω η δικη σου,δεν σε εμπιστευοταν ουτε για να την σωσεις,προτιμησε τον θανατο,απο το να παρατησεις την εξουσια σου,γιατι ολοι ξερουν οτι η αγαπημενη ερωμενη,ουδεποτε υπηρξε η Ρεβεκκα Ιακωβου,αλλα η εκδικηση''τα λογια του εσταζαν φαρμακι,το οποιο ετσουξε τις ανοιχτες πληγες του Ιασονα.

''Η γυναικα σου,ουτε που βλαφαρισε οταν της ειπα το ονομα σου'' θελησε να τον πονεσει εξισου.

''Μην πας να με πονεσεις,εκεινη η γυναικα ειναι ασφαλης,αυτο μου αρκει,με αγαπαει ,το ξερω,ειναι για μενα το πρωτο φως''

Ο Ιασονας πηγε να τον χλευασει.Μα παγωσε στην τελευταια του φραση.
''Για οποιν σε ονομασε ,ησουν μαλλον το πρωτο φως'' ειχε ψιθυρισει ο Matteo στην Ρεβεκκα.

''Το πρωτο φως;''ψιθυρισε,ενα μειδιαμα παλευε να τρυπωσει στα χειλη του.
Μια τρομπα σαν να φυσηξε αερα στην καρδια του.

''Ναι,απο το ονομα της.Τουρκαλα ειναι,ξεφυγε απο ενα πορνειο στην Ουγγαρια,την εσωσα,την ζωη της μου χρωσταει'' δηλωσε περηφανος.

Ο Ιασονας εμεινε να τον κοιτα με μιση ανασα στα χειλη

''Πως την ελεγαν;''η ελπιδα τον κρατουσε ορθιο.

''Ikknur''ψιθυρισε προσεκτικα.

Ο βασιλιας τοτε γελασε.Ενα γελιο απο καρδιας,γαργαρο ,ηχηρο,ειλικρινο.
''Ω Θεε μου...ωστε τα καταφερε...και απο τον ταφο της σε εκδικηθηκε!!'' ο Ιασονας δεν ειχε γελασει μηνες τωρα,αλλα εκεινο το γελιο δεν μπορουσε να το συγκρατησει.

Ο Ρωσος γρυλισε,τον ενοχλουσε αυτο που δεν γνωριζε.

''Η πολυτιμη Ikknur σου,ειναι μια ψευτρα,ειναι η εκδικηση της Ρεβεκκας,και τα λεφτα που της εδωσα,ηταν μαλλον η αμοιβη της''τον χλευασε.

Ο Ρωσος εγινε θηριο ανημερο.Στα ματια του επεσε σκοταδι,κατι σαν να πεθανε.Το απολαμβανε αυτο ο βασιλιας,τον ψυχικο του θανατο,τον παρακολουθουσε να συμβαινει σιγα σιγα,σαν ταινια σε αργη κινηση.

''Λες ψεματα!'τον κατηγορησε.
''Θυμασαι τον Matteo Roth,τον Γερμανο που σκοτωσε η Ρεβεκκα;''
Σιωπη

''Θυμαμαι τι λεγανε πριν μαθευτει πως η Ρεβεκκα ζει;''

Σιωπη παλι.

''Θυμασαι που λεγανε,πως τον δηλητηριασε μια Τουρκαλα ,αφου περασε μαζι του μια νυχτα μιλωντας του για μυθολογια,θεους και τερατα;''

Ο Ρωσος ασπρισε.

Ηταν σαν να εχασε μεσα σε δευτερολεπτα,δυο χρονια απο την ζωη του.

Μα σαν το αγριο ζωο που εχει χτυπηθει προεβη στο τελευταιο του χτυπημα,το κυκνειο ασμα του!

''Λοιπον...εχεις δικιο τοτε.Αυτη η γυναικα με προδωσε.Η Ρεβεκκα σου τα καταφερε... με διελυσε,αλλα να σου πω και κατι αλλο;Ζω με την ικανοποιηση ,οτι την σκοτωσα,οτι στις 10.33 ελαβα ενα τηλεφωνημα οτι ειναι νεκρη!Και μπορει εγω να πεθανω ενθυμουμενος τις λεξεις σου τωρα ,αλλα εσυ θα ζεις με την εικονα της οταν την βρηκες νεκρη!''

Ο Ιασονας κινησε αμεσως να του απαντησει.
Μα κοκκαλωσε στην θεση του.

Ηθελε να του φωναξει,πως ουτε αυτο δεν τον αφησε να κανει!Να την δει νεκρη!
Αλλα δεν το εκανε,γιατι θα επρεπε να το ξερει πρωτος,οτι η Ρεβεκκα απηχθη μετα την αγρια δολοφονια της.

Η καρδια του αρχισε παλι να χτυπα,αυτη τη φορα πιο δυνατα απο ποτέ.Μια ελπιδα ριζωσε μεσα του και τα ανθη της του εδωσαν ζωη.

Διχως να του πει δευτερη κουβεντα ετρεξε εξω.

Η ωρα ηταν 3 το ξημερωμα οταν σαν τρελος φωναξε στον υπευθυνο της ασφαλειας του σπιτιου του Eric να τον ξυπνησει.
Ο διοικητης,που τρεις μηνες τωρα κοιμοταν με το ενα ματι ανοιχτο,κατεβηκε ανησυχος στο σαλονι,οπου ο Ιασονας,τερμα κουρασμενος και με μαυρους κυκλους κατω απο τα ματια, καθοταν στον καναπε του.

''Ρε μαλακα τι εγινε!''

Εμεινε στηλη αλατος οταν διεκρινε το χαμογελο στα χειλη του.
Τρομαξε.

Στην Ellie,που κατεβαινε εκεινη την ωρα τη σκαλα ,εκανε νοημα να παει στο δωματιο τους.

Πλησιασε τον φιλο του αργα.
''Ειναι ζωντανη,η Ρεβεκκα ειναι ζωντανη'' του ειπε κοιτωντας με ενα βλεμμα θριαμβου στα χειλη.

Η γιατρινα ,που ειχε παρακουσει φυσικα την εντολη του,τον κοιταξε με ενα βλεμμα γνωστο.
Ανταλλαξαν την ιδια ιδεα.

Ο Ιασονας τρελαθηκε.

Η ψυχολογος τους ειχε ενημερωσει ολους.Ο βασιλιας βρισκοταν σε αρνηση,και αυτο φαινοταν ξεκαθαρα στον τροπο που συνεχισε το σχεδιο του διχως διαλειμμα,διχως να θρηνησει.Φαινοταν απο το γεγονος αλλαξε δωματιο,αρνουμενος να χρησιμοποιησει το δικους τους,ή να αδειασει τα πραγματα της απο εκει.Τελος,το αθικτο παιδικο δωματιο,μετατραπηκε ,οσο παρεμενε γεματο, στο πιο τρομακτικο δωματιο της επαυλης.

''Ιασονα...ξερεις οτι αυτο δεν ισχυει''προφερε αργα η Ellie.

Κουνησε το χερι του διακοπτωντας την.

''Μιλησα με τον Alexander,ξερεις τι μου ειπε;''κοιταξε τον Eric με νοημα.

''Τι...''ρωτησε δειλα.

''Οτι την πυροβολησαν 13 φορες,ενω την πυροβολησαν μονο 12!''φωναξε λες και ανακαλυψε την Ατλαντιδα.

''Μπορει να εννοουσε και εκεινη που χτυπησαν στον αερα''η Ellie ψιθυρισε.
Ο Eric της εσφιξε το χερι κανοντας της νοημα να μην μιλαει.
Φανταζε επικινδυνη η κατασταση.

''Η Ρεβεκκα μου αφησε ενα γραμμα ,ειχε λαβει απειλες απο τον Ρωσο,πεντε μηνες πριν αρχισαν.''
Εβγαλε το χαρτι απο την τσεπη του τζιν του και το ισιωσε ατσαλα.Το εδωσε οπως οπως στον Eric που εσπευσε να το διαβασει.
Η συζυγος του ,που διαβαζε πανω απο τον ωμο του,βουρκωσε.

Το βλεμμα του Eric σπαει καπως.
''Ιασονα δεν νομιζω οτι αυτο...''

''Οχι σου λεω!Ειναι σημαδι!Ξερεις τι μου ειπε πριν φυγω εκεινο το πρωι;''επεμεινε

Σιωπη.

''Να μην αργησω,γιατι βαριεται να περιμενει!Και εγω αργησα τρεις μηνες!!'' φωναξε στην συνειδητοποιηση

''Και πως σωθηκε Ιασονα;Βρηκαμε το αιμα της πανω στο κρεβατι!Ακουσαμε τους ρωσους!''ο Eric θυμωνε ,νευριαζε με τον φιλο του που χανοταν στον θρηνο,

''Οχι!Ακουσαμε σπαστα ρωσικα!Οι ρωσοι δεν μιλανε σπαστα την μητρικη τους γλωσσα!Επισης!Ειπε λαθος ωρα!Ειπε 10:33!Η Ρεβεκκα ηταν νεκρη ηδη δεκα λεπτα!Ακουσαμε τον αντρα να λεει στις 10:20 Αποστολη εξετελεσθη!Σε ποιον το ειπε τοτε;;'' τους ρωτησε σε πληρη συγχυση.
Το ζευγαρι κοιταχτηκε.Κανεις δεν ηξερε τι να του πει.

''Ιασονα,ελα να ξαπλωσεις για λιγο,και το πρωι θα το αναλυσουμε''ο Eric του προτεινε.
''Δεν ειμαι τρελος Eric!Σου λεω ειναι ζωντανη!Εχω παρει ηδη τηλεφωνο τον γιατρο,τα σεντονια με το αιμα,τα εχει εκεινος ακομα,του ζητησα να μου στειλει σε ποιον ανηκει αυτο το αιμα!Γιατι της Ρεβεκκας δεν ειναι !''δηλωσε με υπερηφανια που το καταλαβε.

Η Ellie, με ματια πρησμενα απο το κλαμα,ειχε ζαρωσει απο τον φοβο.Στο μυαλο της,ο Βασιλιας της μαφιας,ειχε μετατραπει σε ενα ψυχικα ασταθη αντρα με ψευδαισθησεις.

''Ωραια,ας υποθεσουμε οτι ολο αυτο ειναι ενα σχεδιο της.Γιατι να το στησει ολο αυτο;Γιατι να μας πληγωσει τοσο;''τον ρωτησε ο Eric

''Επισης μην ξεχνας,η Ρεβεκκα,ειχε σχεδιο,ενα πολυ καλο σχεδιο,το οποιο ομως δεν προλαβε να το υλοποιησει''του υπενθυμισε

''Αυτο το τελος ηταν ψευτικο!Μονο και μονο για να μην το υποπτευθω πριν τελειωσει η εξεγερση και παω να την βρω!Γι αυτο το σχεδιασε με την μανα μου,γιατι ηξερε οτι θα μου το ελεγε καποια στιγμη!''

Ο Eric ξεφυσηξε αγουροξυπνημενος.

''Ωραια,και πες οτι το σχεδιο ειναι οντως αυτο.Πως ξεφυγε,απο τον Ρωσο,πως ξεφυγε και γιατι ο Ρωσος νομιζει οτι την σκοτωσε;Γιατι δεχεται την τιμωρια για ενα εγκλημα που δεν εχει διαπραξει;''

Εμεινε για λιγο σιωπηρος.
Το μεγαλο ρολοι της εισοδου ακουγοταν μοναχα στο σπιτι.

''Βλεπεις;Εισαι κουρασμενος,ελα να ξαπλωσεις και το πρωι-''

''Οχι οχι!Η Ρεβεκκα προσελαβε μια γυναικα,και την εστειλε στον Ρωσο,αυτη που πηρα στην επαυλη μαζι μου,που οταν την ρωτησαμε πως την λενε μας ειπε Σαρα ή κατι τετοιο''

''Ναι την γυναικα του Ρωσου,αυτην νομιζεις εστειλε η Ρεβεκκα,Ιασονα αυτοι ειναι μαζι δυο χρονια τωρα...''η φωνη της Ellie τον εκοψε.

Το διεκρινε στο βλεμμα και των δυο,τον λυπουνταν.

''Ξερεις πως μου ειπε οτι την λενε οταν τον ρωτησα;''

''Πως;''

''Ikknur!''αποκριθηκε χαμογελωντας.Η καρδια του ειχε γυρισει παλι στην θεση της.

Ο Eric εμοιαζε να αμφιβαλλει για ολα αυτα.

''Ωραια ας πουμε οτι οντως την εχει πληρωσει η Ρεβεκκα...''

''Δεν το βλεπεις;Πως γινεται να μην το βλεπεις;Η Σαρα ενημερωσε την Ρεβεκκα εγκαιρως οτι ο 'συζυγος' της θα εκανε εφοδο στο σπιτι!Και η Ρεβεκκα το σκηνοθετησε πριν μπουν!Βρηκαν το αιμα της στο κρεβατι,στο χαλι.Μα η Ρεβεκκα πουθενα,τι νομιζεις οτι θα εκαναν;Θα αρνουνταν την νικη τους;Γι αυτο αργησαν να ενημερωσουν!Γι αυτο ο Ρωσος μου ειπε αλλη ωρα!Γιατι μπηκαν αργοτερα,μπηκαν μετα!Οταν μπηκαμε στο σπιτι του,στην Μοσχα,θυμασαι τι ουρλιαζαν πριν τους σκοτωσουμε;''

Ο διοικητης εσφιξε τα δοντια

''Οτι δεν το εκαναν αυτοι''

''Ακριβως!Ασε που ο Alexander μου ειπε οτι εγω την ειδα νεκρη...ενω δεν την ειδα,ελειπε''

Σιωπη στον χωρο.
Η Ellie εδειξε να τον πιστευει καπως γιατι εκλαιγε παλι.

''Περιμενε λιγο ...περιμενε''ο Eric βρισκοταν σε συγχυση.

''Και γιατι η Ρεβεκκα να μην σου πει απλα τι εγινε,κι επισης;Πως το σκηνοθετησε ολο αυτο;Ειδαμε τις σφαιρες να την χτυπουν,ειδαμε το συστημα να πεφτει,το προσωπικο βρεθηκε τρομοκρατημενο στο υπογειο!Ολα αυτα πως τα εξηγεις;''

Ο Ιασονας γελασε.

''Μα ποτε θα την μαθεις την Ρεβεκκα πια Eric;Χρησιμοποιησε ολες τις δυναμεις του εχθρου,υπερ της!Και επειτα,εκδικηθηκε τον Alexander με τον χειροτερο τροπο!Τον αναγκασε να δεχτει μια τιμωρια χωρις να γευτει ποτέ την ικανοποιηση του εγκληματος''

Ο Eric ρολλαρε τα ματια του.Σηκωθηκε ορθιος.

''Και πως θα το ξερει οτι δεν την σκοτωσε;''

''Αφου φυσικα θα επιστρεψει πισω''του ειπε το προφανες..

''Θα επιστρεψει πισω''επανελαβε ''Γιατι;Που ειναι τωρα;''

''Το λεει στο γραμμα !Στον παραδεισο μας φυσικα!Στην Δονουσα!Εκει θα παω και θα την φερω πισω!''

Ο Eric κοιταζει το γραμμα.
Η λεξη -μας- δεν υπαρχει πουθενα διπλα στην λεξη -παραδεισος-

''Ωραια,θα παμε μαζι το πρωι''συμβιβαστηκε.

Ο Ιασονας δεν ακουγε λεξη.
''Εχω μιλησει με τον πιλοτο ηδη!Πεταω σε εικοσι λεπτα!''τους ανακοινωσε.
Η Ellie καλυψε εναν λυγμο με το χερι της.

Ο Eric της εκανε νοημα να ανεβει πανω,αυτη την φορα την ακουσε.
Μεσα στην νυχτα,η τρελα του γινοταν σχεδον λογικη.

Τον επιασε απο τους ωμους και τον κοιταξε μεσα στα ματια.
''Φιλε...με τρομαζεις''του μιλησε ειλικρινα.

Ο Ιασονας εκνευριζοταν με την σταση του.

''ΣΟΥ ΛΕΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ!'' φωναξε
''ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΦΕΡΕΣΑΙ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ Ε;ΔΕΞΟΥ ΤΟ!ΔΕΞΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΕΙΣ!ΠΕΘΑΝΑΝ!Η ΡΕΒΕΚΚΑ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ!''ουρλιαζει και τον ταρακουναει.
Μετανιωνει λιγο για τα λογια του ,ειδικα αφου ειδε τον Ιασονα να μορφαζει,

Ξεφυσαει.

''Συγγνωμη που στο λεω,αλλα δεν την αγαπουσες μονο εσυ!''
''Σκασε!Δεν εχεις ιδεα''συριξε!

''Δεν εχω ιδεα...φυσικα!Μονο εσυ νιωθεις!Μονο εσυ πονας!Ο πατερας της νομιζεις δεν ποναει;Η μανα της;Μιλησες με αυτους τους ανθρωπους;Ειδες τα ματια τους;Την Ellie την βλεπεις πως ειναι ;Ξερεις ποσο ποναει;Ενω εμενα;Τον Carter;Την Αννυ;Και εμεις την ειδαμε να ποναει ,να δεχεται σφαιρες,να πεθαινει !Και εμεις την αγαπουσαμε!Αναθεμα, η κορη μου εχει το ονομα της!''

Ο Ιασονας ξεροκαταπιε.Μια παλιρροια τυψεων γκρεμισε τα καστρα της ελπιδας του.
''Δεν μπορω ουτε να διανοηθω πως νιωθεις,ουτε θα το προσπαθησω κι ολας,απλα μην πλπηγωνεις τον εαυτο σου αλλο,θες να πας στο νησι σας;Πηγαινε!Αλλα θα ειναι αδειο!Η Ρεβεκκα εχει πεθανει!Ο Alexander ειναι ενας χειριστικος μπασταρδος που παιζει με το μυαλο σου,οπως επαιξε τοτε με το δικο της!''

Ο Ιασονας εγνεψε αρνητικα.

''Οσα ειπα βγαζουν νοημα,δεν βγαζουν;''

Ο διοικητης εσφιξε τα δοντια.

''Ναι !Ειναι ενα ιδιοφυες σχεδιο!Ασυληπτο!Εξωπραγματικο!Ενα σχεδιο ομως που ενας ανθρωπος με την ευφυια σου θα σκεφτοταν μοναχα,κι αυτο,μονο υπο συνθηκες απελπισιας.''

Κενο.

Ο Ιασονας πονουσε ξανα.Ετρεμε απο τον ξαφνικο πονο,ενιωθε λες και ο Eric του ειχε ξεριζωσει την καρδια.

''Εγω θα παω''επεμεινε πεισματικα.

Ο διοικητης τον κοιταξε αποκαμωμενος,ηξερε οτι δεν μπορουσε να τον μεταπεισει.

''Πολυ καλα,θες να πας;Πηγαινε!Να ξερεις ομως οτι εγω αμεσως τωρα παιρνω τηλεφωνο την Αννυ και τον Carter.Μολις επιστρεψει το τζετ,ερχομαστε!''τον απειλησε.

''Θα ερθετε να κανετε τι;''συριξε

''Να ελεγξουμε οτι δεν θα κανεις μαλακια'' του πεταξε.

''Υπονοεις οτι θα αυτοκτονησω;''τον ρωτα σοκαρισμενος.

''Καθαρα και ξαστερα στο λεω,και σε απειλω κι ολας'' τον πιανει απο τον γιακα δυνατα.Τον πλησιαζει και τον κοιτα αυστηρα.

''Τολμα να κανεις μαλακια,θα σε σκοτωσω'' η φωνη του ετρεμε λιγο στο τελος.

''Νομιζεις πως ειμαι τρελος'' μουρμουρισε και τιναξε τα χερια του απο το πουκαμισο του.

Του γυρισε πλατη και βγηκε εξω απο το σπιτι .Μπηκε στο αυτοκινητο του και παρεα με εναν προχειρο σακο με πεντε ρουχα πηγε στο αεροδρομιο οπου το τζετ περιμενε.

Τα λογια του Eric στρωβιλιζαν στο μυαλο του.
Το χαμογελο ειχε πεσει απο τα χειλη του.Η ελπιδα ειχε τσακιστει μεσα του.
Ειμαι τρελος;

Αναρωτιοταν,και το μυαλο του ,σαν να ειχε θολωσει απο την πολλη σκεψη ,ειχε νεκρωσει.
Ανακαλουσε την συζητηση του με τον Ρωσο ,κι επιανε τον εαυτο του να αμφιβαλλει για πολλες λεπτομερειες.
Και οσο η ωρα περνουσε, και εξω ο ουρανος γινοταν ολο και πιο σκοτεινος,τοσο λιγοτερο σιγουρος ηταν για αυτο που πηγαινε να κανει.

Θα σκεφτοταν ποτέ κατι τετοιο η Ρεβεκκα;
Η εξεγερση ειχε τελειωσει δυο εβδομαδες τωρα,αν ηταν ζωντανη δεν θα επεστρεφε;

Αν ηταν ζωντανη ,δεν θα αγωνιουσε να μαθει αν ειμαι κι εγω;

Αν ηταν ζωντανη,δε θα το ηξερε εστω καποιος;

Αδυνατουσε να πιστεψει οτι δεν ειχε συνεργαστει με κανεναν.
Μα με μια γρηγορη καταμετρηση,ολοι ειχαν θρηνησει,ολοι,κανεις δεν φαινοταν πιο συγκροτημενος.
Ηταν ματαιο.

Η ωρα ηταν 7 ,και ο ηλιος αρχισε να ανατελει στην Δονουσα οταν το τζετ προσγειωθηκε εκει.Η κυρια Ιουλια ελειπε στην Αθηνα,ο αντρας της επαθε καρδιακη ανακοπη και επρεπε να μεταφερθει εγκαιρως.

Κατεβηκε καπως δειλα.
Τα πατζουρια ηταν κλειστα,η πορτα το ιδιο.
Η καρδια του βαρυνε.
Ειχε τρελαθει.

Εκανε νοημα στον αντρα που τον συνοδευε να φυγει.

Περπατησε αργα μεχρι την πορτα.
Σκεφτοταν,με καθε βημα που εκανε,οτι θα ηταν η τελευταια φορα που θα πηγαινε στο νησι.
Επαψε να ειναι μαγικο.
Επαψε να ζει εκεινη εκει,δεν ηταν πλεον παρα ενα ξερονησι.

Ακουσε το τζετ να απογειωνεται απο το μακρυ οικοπεδο πανω απο το σπιτι του.
Ξεροκαταπιε και με την τσαντα στον ωμο,ξεκλειδωσε.

Η πορτα μπροστα του ανοιξε.
Κρατησε την ανασα του για λιγο.
Και...
Τιποτα.

Δεν υπηρχε κανείς εκει.

Ενας μικρος λυγμος ελευθερωθηκε απο τα χειλη του.
Δαγκωθηκε δυνατα,ενιωσε να ματωνει.
Το φως επλεε διαχυτο στο δωματιο,οι μεγαλες μπαλκονοπορτες του εδειχναν περιτρανα πως ειχε ξημερωσει.Το χρωμα της θαλασσας απο κατω ζωηρευε.

Ο Ιασονας αφησε τον σακο να πεσει κατω και εκλεισε με το ποδι του την πορτα.
Ο κροτος ακουστηκε σε ολο το σπιτι.

Πνιγοταν.
Τον επνιγε ξαφνου ο αερας του σπιτιου.Με δυο μεγαλες δρασκελιες και νευρικες κινησεις ανοιξε διαπλατα τις μπαλκονοπορτες και βγηκε στο μπαλκονι,αδειο και αυτο,οπως το ειχε αφησει,αδεια και η παραλια.
Σιωπη στην Δονουσα.

Κοιταξε το μπαλκονι στον πανω οροφο,αδειο και αυτο.
Θυμηθηκε την τελευταια φορα που βρεθηκαν εκει.
Το καλοκαιρι που περασε,τελη Σεπτεμβριου.Πρεπει να ηταν ηδη εγκυος τοτε,λιγων εβδομαδων,μα δεν ειχαν ιδεα.

''Ηρεμη η θαλασσα τετοια ωρα ε;'' μουρμουρισε ο Ιασονας οταν ειδε την Ρεβεκκα να κοιτα την ανατολη απο το μπαλκονι τους.

Δεν την ειχε βρει διπλα του,μα ειχε μαθει πλεον την αγαπημενη συνηθεια της πλανευτρας να κοιτα την θαλασσα οταν ξημερωνε.

Πρεπει να την ειχε τρομαξει γιατι πεταχτηκε στην θεση της.Φορουσε μονο ενα γκρι μακο του,τα μαλλια της ηταν ακομα ανακατα απο τον υπνο.Ηταν πολυ ομορφη.
Τυλιξε τα χερια του γυρω απο την κοιλια της και την τραβηξε πανω του κολλωντας το σωμα του πισω της.
Θαυμασε και εκεινος το διαφορα μπλε παστελ του ουρανου και της θαλασσας.

''Δεν μου εχεις υποσχεθει να μην με τρομαζεις ετσι,πηγα να παθω ανακοπη'' υπερεβαλε κρατωντας την καρδια της.

''Οπως ειπαμε να μην σηκωνεσαι σαν το διαολο μεσα στην νυχτα''την φιλησε στο πισω μερος του κεφαλιου.

''Μ'αρεσει οταν ξυπναω να εισαι διπλα μου''

Ο Ιασονας ενιωσε ενα τσιμπημα στην καρδια.
''Εχω τρελαθει...''μουρμουρισε στον εαυτο του.

Στηριχθηκε στο μαρμαρο του μπαλκονιου και πηρε μια βαθια ανασα.
Οι αναμνησεις ξεχυθηκαν στο μυαλο μου ξεδιαντροπα και ηταν αμειλικτες μαζι του.

''Για την μηχανη νομιζεις νοιαζομαι ρε μαλακισμενο ή για εσενα;''
Η Ρεβεκκα κολλησε για δευτερολεπτα
''Δεν περιμενα ποτε πως θα το ρωτησω αυτο .Αλλα Ρεβεκκα Ιακωβου,εισαι παρθενα;''

''Θα κοιμηθω εδω,κανε πιο κει''
''Γιατι;''μουρμουρισε και γυρισε να τον κοιταξει
Η ανασα του χτυπησε στο πισω μερος του λαιμου της.

''Ετσι''

''Βετο!''
''Βετο λοιπον"

''Σηκω.Θελω να σε παω καπου''
''Πρεπει να ξεπερασεις τους δαιμονες του παρελθοντος σου Ρεβεκκα''
''Φ-φυγε .Θελω να μεινω μονη μου''
''Οχι!Με ακους; Δεν φευγω Ρεβεκκα Ιακωβου!''

''Ωραιο τραγουδι,καταλαβαινεις τι λεει;''τον ειχε ρωτησει την τελευταια τους μερα στην Δονουσα,την πρωτη φορα που πηγαν.
''Αυτη ζει περιμενωντας να ερωτευτουν;''

''Ειμαι εγκυος''
Τελειωσε.

''Χρονια σου πολλα μικρη πλανευτρα''

''Δεν θα σε προδωσω ποτε Ιασονα''

''Θα με παντρευτεις;''
Οχι.

''Ρεβεκκα Ιακωβου χαρηκα''

''Μαργκοτ,επισης''

Τοξικο μελι.

Ειναι η Ρεβεκκα εκει μεσα.
''Τι ειναι ενας βασιλιας χωρις την βασιλισσα του;''
''Κοιτα με στα ματια και πες μου οτι δεν εισαι ερωτευμενος με την Ρεβεκκα Ιακωβου''

Και τοτε το καρμα ειπε ''Θα ερωτευτεις καποιον,αυτος ομως δεν θα σε αγαπησει πραγματικα,γιατι δεν ηθελες να αγαπησεις εκεινον που ηταν ερωτευμενος μαζι σου.''

''Γιατι η αληθεια ειναι οτι ολους αυτους τους μηνες μου λειπεις αφορητα,malyshka''

''Αναθεματισμενε αντρα''

''Πολλες νυμφες προσπαθησαν να τον γοητευσουν,αλλα ο Ορφεας δεν θελησε ποτέ καμια αλλη εκτος απο την Ευρυδικη.Τη γυναικα που εχασε,επειδη δεν μπορεσε να ελεγξει την αδυναμια του''

''Δεν ξερω αν εχουμε συστηθει.Ειμαι ο Jason Hunter,ο βασιλιας της Μαφιας,δεν παραταω ποτέ την πρωτη μου επιλογη malyshka''

''Κλεισε τα ματακια σου και ασε με να παρω τον πονο σου μακρια,ναι ψυχη μου;''

''Γι'αυτο που εκανες σημερα,αλλα και παρα τα οσα εχεις κανει στο παρελθον,σε αγαπω Ιασονα, εγω, η Ρεβεκκα Ιακωβου,αγαπώ εσενα,τον Jason Hunter....σε αγαπω''

''Ειμαι εγκυος''
''Μικρη μου πλανευτρα θα γινουμε γονεις''

''Αα και Ιασονα!Μην αργησεις πολυ να ερθεις,βαριεμαι να περιμενω.''
Γελασε ''Ποτέ μωρο μου''

Ο Ιασονας ειχε χαθει στις σκεψεις του.Ο ηλιος ειχε βγει ελαχιστα παραπανω στον ουρανο.Τιποτα δεν τον κρατουσε πια εκει.Η Δονουσα επαψε να ειναι το νησι του.

Κοιταξε γυρω του,τα παντα τον πονουσαν.Καθε σημειο εκεινου του σπιτιου εκρυβε εκεινη.

Το κινητο του χτυπησε στην τσεπη του.Τον καλουσε ο ιατροδικαστης.
Μεσα σε μια ατερμονη θλιψη ενιωσε τυψεις για τον κακομοιρο ,που τον ξυπνησε στις 3 το πρωι για να κανει αυτες τις χαζες εξετασεις.

''Κυριε Hunter;Η Violet ειμαι,τηλεφωνω εκ μερους του γιατρου,σας βαζω για λιγο σε αναμονη, αφορα τα αποτελεσματα που του ειπατε να δει''η φωνη της ακουγοταν πολυ σφιγμενη.

Σιγουρα τον ειχε περασει και αυτη για τρελο.

''Οχι Violet,αστο,πες του ευχαριστω και συγγνωμη για την ωρα..''

''Δεν γνωριζω περι τινος προκειται κυριε Hunter αλλα ο γιατρος θα προτιμουσε να σας μιλησει.Επαιρνε και πιο πριν,επικοινωνησε με τον Eric και τον ενημερωσε οτι φυγατε σε συγχυση απο το Λονδινο...''η κοπελα εκανε μια παυση.
''Τα θερμα μου συλληπητηρια παρεπιμπτοντως''

Ο Ιασονας τοτε καταλαβε τον λογο που πηρε...και το λογο που μονολογουσε ασυστολα.Φοβοντουσαν μην αυτοκτονησει.Γελασε λιγο.Ηταν αστειο εκεινη την ωρα στο μυαλο του.
Ζαλιζοταν καπως,δεν μπορουσε να αναπνευσει ,ενω παραλληλα αναρωτηθηκε αν υπαρχει ουισκι.

Προχωρησε προς τα μεσα,αφηνοντας τα πορτοκαλι χρωματα της ανατολης πισω του.

Ακουσε ξαφνου εναν θορυβο που τον παγωσε.Τιναστηκε στην θεση του.
Απο την σκαλα του πανω οροφου ειδε ενα σκυλι μελι χρωματος να τρεχει με προς το μερος του κατεβαινοντας ατσαλα την σκαλα,ειχε την γλωσσα εξω και σχεδον πηδηξε πανω του του γλυφοντας τον.
Ο Ιασονας δε...πρωτη φορα σε ολη του την ζωη τρομαξε που ειδε εκεινον τον σκυλο.

Ειχε μουδιασει σε βαθμο που δεν ενιωθε καν αν τον ακουμπουσε ή οχι.

''Πως βρεθηκες εσυ εδω;''ρωτησε βραχνα.
Απομακρυνε το ακουστικο απο το αυτι του και χαιδεψε το απαλο τριχωμα του σκυλου.

''Καποιος μου κανει πλακα...''μουρμουριζει και επειτα τσιμπιεται για να δει αν ονειρευεται.Νιωθει τον πονο.

Και τοτε ακουει βηματα.
Βριζει κατω απο την ανασα του που ηρθε αοπλος και μονος του.
Στεκεται ακαμπτος στην μεση του σαλονιου με το βλεμμα στηλωμενο στην σκαλα μπροστα του.

Βλεπει πρωτα δυο ποδια,ειναι μια γυναικα και ειναι ξυπωλητη,φοραει ενα γαλαζιο φαρδυ φορεμα,απο πανω μια λευκη ζακετα.

Ο Ιασονας δεν αναπνεει καθολου...
Οχι...οχι...δεν μπορει.
Ειμαι τρελος.

Η κοιλια της ειναι φουσκωμενη,πιο πολυ απο εκεινη της γυναικας χθες.
Μοιαζει ηρεμη,πολυ ηρεμη.Και του χαμογελαει γλυκα.

Η Ρεβεκκα εχει πεθανει Ιασονα.Εχει πεθανει.
Η Ρεβεκκα εφαγε 12 σφαιρες στο στηθος και την κοιλια.

Τον πλησιαζει αργα και σταθερα.Κρατιεται οσο κατεβαινει την σκαλα και στηριζει την κοιλια της.

''Ενα δειγμα της αρνησης ειναι οι ψευδαισθησεις,εχω ασθενεις που για χρονια εβλεπαν αγαπημενα τους προσωπα να στεκονται διπλα τους,πλαι τους,να τους μιλουν και να τους αγγιζουν ακομα!Ειναι ενας μηχανισμος του ανθρωπινου εγκεφαλου για να αντιμετωπισει την απωλεια''

Ο Ιασονας δεν θυμοταν να αυτοκτονει,αλλα ηταν σιγουρος οτι αυτο μπροστα του δεν ηταν αληθινο.
Ηξερε οτι για καποιο λογο μολις την αγγιζε θα χανοταν.Οπως και στα ονειρα του..

Καθε της βημα τους εφερνε πιο κοντα.

Μια φωνη ακουστηκε απο το ακουστικο.Ο Ιασονας ξυπνησε.Ειχε χλωμιασει ,ειχε πανιασει.Ειχε πεθανει και ειχε αναστηθει.
Οι πνευμονες του πονουσαν.
Εκεινος πονουσε ολοκληρος με το αρρωστημενο παιχνιδι που καποιος επαιζε μαζι του.

Εσφιξε τα δοντια.

''Κυριε Hunter,παιρνω να σας ενημερωσω,μιλησα και με τον Eric,ειχατε δικιο!Το αιμα στα σεντονια δεν ειναι της Ρεβεκκας Ιακωβου,μαλιστα ειναι πεντε διαφορετικων ατομων,αγνωστα ολα ακομη και μεταξυ τους!Τωρα δεν ξερω πως...''ακουστηκε η φωνη του γιατρου

Απομακρυνε το ακουστικο,αφησε το κινητο του να πεσει κατω.Δεν χρειαζοταν να ακουσει κατι αλλο,τα ειχε δει ηδη ολα.

Τα ματια του ετσουζαν.

Ειχε μεινει να την κοιτα εμβροντητος.
Τα γονατα του πια δεν τον κρατουσαν και σαν να χαλαρωσαν αποτομα οι αρθρωσεις του και λυθηκαν,επεσε γονατιστος μπροστα.

Εφτασε επιτελους λιγα εκατοστα μακρια του.
''Κυριε Hunter,αργησατε πολυ να ερθετε,βαρεθηκα να σας περιμενω!''αποκριθηκε με ναζι.
''Α και Ιασονα!Μην αργησεις να ερθεις!Βαριεμαι να περιμενω''

Τα πρασινα ματια της γυαλιζαν,ειχε βουρκωσει.Τα μαλλια της ηταν μακρια και επεφταν στην πλατη της σαν χειμαρος σοκολατας.
Το κατω χειλος της ετρεμε σε εναν λυγμο που παλευε να πνιξει.

Ο Ιασονας,σαν χαμενος στο κενο,σαν τον πρωτο εγκλειστο που βγηκε απο το σπηλαιο του Πλατωνα,κοιταξε μπροστα του τον ηλιο,το αληθινο φως,την Ρεβεκκα.

Ετρεμε ομως.Φοβοταν στην σκεψη της παραισθησης.

Δειλα δειλα ετεινε το χερι του για να την αγγιξει,στο ρολοι τοιχου η ωρα ελεγε 8 παρα τεταρτο.
Τα ακροδαχτυλα του ακουμπησαν το απαλο υφασμα και συναμα απο κατω την κοιλια της.Εκεινη εφερε το χερακι της πανω στο δικο του.Ενιωσε μια μικρη κλωτσια εκει που ακουμπουσε.
Ο γιος μου.

''Ναι μωρο μου,ηρθε ο μπαμπας,στο ειπα πως θα ερθει να μας βρει''ψιθυρισε και εκεινος κατεβασε το χερι του αποτομα.
Σηκωσε το κεφαλι του ψηλα για να την βλεπει.
Γονατισμενος,με κοκκινα ματια και ενα τρεμουλο σε ολο του το κορμι την κοιτουσε με δεος.
Τον ειχε λουσει κρυος ιδρωτας.

Δεν την ρωτησε πως,ηξερε ηδη τον τροπο.
Δεν ρωτησε γιατι,ηξερε ηδη την αιτια.

''Εσυ...εγω...''μουρμουρισε και την ακουσε να γελα.
Το γελιο της τον σκεπασε βγαζοντας τον απο το κρυο που ζουσε.

Ακουμπησε το χερι της στο αξυριστο μαγουλο του,ενιωσε τα παγωμενα δαχτυλιδια της,το μαλακο της δερμα,μυρισε το αρωμα της.
Εβλεπε ξανα!
Ακουγε παλι!
Μυριζε!
Γευοταν!
Ενιωθε!

Οι αισθησεις του επεστρεψαν μια μια,μαζι με την ζωη.
Οι τρεις μοιρες εκλεισαν τα ματια εκεινη την μερα.
Γιατι η Κλωθω απο τις σταχτες εφτιαξε ξανα το νημα και η Λαχεσις το επλεξε σε εργο τεχνης ενω η Ατροπος με ενα της δακρυ του εδωσε ζωη.
Ονομαστηκε 'Αναγεννηση'.

''Περιμενω να ακουσω το 'γαμημενη καριολα' να ξερεις''αστειευτηκε και ο Ιασονας γελασε.Γευτηκε τα αλμυρα του δακρυα.

Πηρε μια ανασα,μεγαλη και αργη,κομμενη απο καποιους καταπιεσμενους λυγμους,μια ανασα ζωης.

Εμεινε να την κοιτα ,αφηνοντας την να χαιδευει το μαγουλο του.

Ηθελε να την αρπαξει,να την φιλησει,να της πει οτι την εθαψαν!Να της περιγραψει ποσο τους πονεσε ολους!Να της πει οτι τρεις μηνες τωρα πεθαινε καθε μερα,καθε ωρα,καθε λεπτο!Να της φωναξει δυνατα!Και μετα ηθελε να την αγκαλιασει σφιχτα,για οσο αντεχαν τα χερια του και να της ψιθυρισει ευχαριστω που εσωσε τον εαυτο της και τον γιο τους εξηγωντας της τελος,οτι καταλαβε πως χωρις εκεινη,ηταν χαμενος απο χερι.

''Εχουμε λιγο χρονο μεχρι να ερθουν οι αλλοι και να επιστρεψουμε πισω''μαντεψε τις κινησεις των φιλων της και ετεινε το χερι της για να τον βοηθησει να σηκωθει.

Η ακινησια απο το σοκ του την διασκεδασαν μαλλον.

Μα επειτα τον κοιταξε παλι σοβαρη.
Πρασινο και μαυρο.
Αναγεννηση και Λυτρωση.
Η Ρεβεκκα και ο Ιασονας.

Εκεινος πλεον ειχε καταλαβει για τα καλα...
Τεσσερα χρονια προσπαθειων,μα τα ειχε καταφερει.
Η Ρεβεκκα Ιακωβου,η καλυτερη πλανευτρα του κοσμου,ειχε ολοκληρωσει την μεγαλυτερη αποστολη της ζωης της, τον ειχε κανει ολοκληρωτικα και αμετακλητα,δικο της.

Τον ειχε κατακτησει.

Σηκωθηκε ορθιος και την τραβηξε πανω του να την φιλησει,τα χειλη τους ενωθηκαν σε ενα φιλι γεματο δακρυα ανακουφισης και αγαπης.
Καπνος και μεντα.
Ο Ιασονας χαμογελασε ευτυχισμενος.
Η καρδια του χτυπουσε στο ονομα της.

''Αναθεματισμενη γυναικα''

ΤΕΛΟΣ

Ciao Bellas!

Παρακαλω να ακουμπησεις το χερι σου πανω στο κινητο ή το λαπτοπ και να φανταστεις οτι το δικο μου ειναι απο την αλλη πλευρα.

Ενα νοητο high five!

Τα καταφεραμε!

Μετα απο δυο χρονια φτασαμε στο τελος!

Δεν εχω λογια να σε ευχαριστησω για την παρεα,την στηριξη,τα σχολια,την αγαπη!
Σε αγαπησα αληθεια!

(ΚΛΑΙΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ)

Χωρις να σου εχω πει πολλα για εμενα,νιωθω πως μεσα απο την γραφη μου με ξερεις τοσο αληθινα.

Οποτε ευχαριστω.

Ηταν τιμη μου και ειμαι περηφανη που σε ενα ταξιδι προσωπικης αυτογνωσιας ειχα τοσο καλο συνοδοιπορο.

Οι χαρακτηρες μας εφτασαν στο τελος τους ομως.
Τους αγαπησα!Ελπιζω κι εσυ

PenelopeNT angel_st4 Jaseminustun μετα απο 105 μηνυματα ...το αποτελεσμα σας ικανοποιησε;

Αφηστε μου ενα σχολιο....ετσι το τελευταιο το καλο.

Σας αγαπω πολυ πολυ!!

xxxΜαγδαxxx