Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα εγώ να γίνω.
Karl Jung, 1875-1961, Ελβετός ψυχίατρος

''Τι θα γινει τελικα με εμας ρε μωρο μου;"σε ειχα ρωτησει εκεινο το βραδυ
Με κοιταξες σοβαρος
Πες το,πριν να ειναι αργα.
Μερικες φορες το μονο που χρειαζεσαι ειναι πεντε δευτερολεπτα θαρρους,πεντε.

Σιωπη

Τελικα,
μπορει κανεις να πει ,πως ως δυστυχια οριζεται η αποσταση αναμεσα σε μια βαθια επιθυμια και μια σκληρη πραγματικοτητα.

Φυσάει τον καπνό και κοιτάζει το κενό μπροστά του. Η θάλασσα την νύχτα ξαφνικά φαντάζει πιο φωτεινή από το βλέμμα του.
"Δεν θυμάμαι πολλα. Αλλά πρέπει να με είχαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο,ειχε τσιμεντενιο δαπεδο,ενα στρωμα και...'' η Ρεβεκκα δεν μπορουσε να παρει το βλεμμα της απο πανω του.

Απεφευγε να την κοιταξει,χανοταν σιγα σιγα στον οριζοντα βυθισμενος στις σκεψεις.

''...ειχε κρυο και πολλη υγρασια,θυμαμαι τον εαυτο μου να τρεμει απο το κρυο'' η φωνη του εβγαινε ψιθυριστη,αχνα σχεδον περιεγραφε σκηνες που εκαναν την πλανευτρα να ανατριχιασει ολοκληρη.

Ο Ιασονας ειχε παιξει το τελευταιο του χαρτι.
Καταλαβε επιτελους ,οτι το μονο που σαγηνευει την Ρεβεκκα Ιακωβου,ειναι το αγνωστο,η δυνατοτητα να μαθει κατι,η πληροφορια.

Ειχε κανει την κινηση κλειδι,και για καλη του τυχη,ειχε πετυχει,ωστοσο με ενα πολυ ισχυρο τιμημα...επρεπε να της αποκαλυψει τα παντα.

''Το κρεμαστο στον λαιμο σου,ειναι ασορτι με το τατουαζ μου ''εκανε παυση και η Ρεβεκκα ασυναισθητα αγγιξε το βαρυ χρυσο περιδεραιο που κρεμοταν στον λαιμο της.

''Εγω το εχω σε τατουαζ,η διαφορα τους ειναι οτι εσενα στο εδωσε ο πατερας σου με σκοπο να σου εξηγησει αργοτερα απο τι γλιτωσες ,ενω εμενα μου το χτυπησαν για να μην ξεχασω ποτε τι μου εκαναν '' η χροια του ηταν ανατριχιαστικα ψυχρη,το βλεμμα του απλανες,φοβοταν να τον αγγιξει.

Τον κοιτουσε αποσβολωμενη .

''Το 2002 πραγματοποιηθηκε μια μαζικη προσπαθεια απαλειφης της Μαφιας ή οποια για να ολοκληρωθει πρεπει να μην βρισκονται εν ζωη οι εκαστοτε ηγετες των διαφορων συνδικατων καθως και οι πιθανοι διαδοχοι τους.''της εξηγησε και αναψε το δευτερο τσιγαρο του.

Γυρισε και την κοιταξε στα ματια,το μαυρο του την χαντακωσε και η ειλικρινεια στο βλεμμα του την εκανε να αναριγησει.

Ένιωθε όλο της το σωμα σαν ενα από τα τσιγαρα του, να καίγεται γρήγορα καθώς εκείνος τραβούσε βαθια τον καπνο και ετσι απλα γινόταν στάχτη.

Δεν υπηρχε πλεον επιστροφη

Την στιγμη εκεινη γραφοταν η ιστορια απο μονη της,αυτοι οι δυο ειχαν γινει μαριονετες της μοιρας που αρνουνταν να τους αφησει χωριστα,καθως αναμεσα τους υφαινε αλλη μια κλωστη να τους ενωνει,εκεινη του παρελθοντος του.

''Οποτε καταλαβαινεις οτι απηγαγαν παιδακια σαν εμενα,βρεφη,ακομα και 17χρονα.Τους ενηλικους διαδοχους τους σκοτωναν και με εμας το ιδιο θα εκαναν μαλλον,αλλα πριν απο αυτο,μας πηγαν σε ενα συγχρονο...'' τον ακουσε να κομπιαζει,δεν μπορουσε να παρει τα ματια της απο τα δικα του

''Μας πηγαν σε ενα συγχρονο στρατοπεδο συγκεντρωσης''

Η Ρεβεκκα εσφιξε τα δοντια για να μην αντιδρασει,δεν θα οφελουσε πουθενα.

''Κανονικα δεν θα επρεπε να θυμαμαι τιποτα απο ολα αυτα,κανεις απο οσους επεζησαν δεν θυμαται,αλλα πριν πεντε χρονια,ξυπνησα μια μερα...και θυμομουν τα παντα'' απο την χροια της φωνης του η πλανευτρα καταλαβε οτι θα προτιμουσε να μην θυμαται τιποτα.

Εκλεισε για λιγο τα ματια του και κατεβασε το κεφαλι του.

''Πηραν μεχρι και μωρα παιδια,μηνων ακομη!Αυτα ειτε σταλθηκαν σε μοναστηρια σε χωρια της Ρωσιας,ειτε πεθαναν απο τις κακουχιες και την παραμεληση''

Ανατριχιαζε στην σκεψη.

''Ο μονος ηχος που ακουω οταν σκεφτομαι εκεινο το μερος ειναι ενα μεγαλο ρολοι να χτυπαει,ηταν νεκρικη η σιωπη στα κελια,και ακουγοταν μονο αυτος ο ηχος,μερα νυχτα,το ρολοι δεν σταματουσε ποτε να χτυπαει'' σαν υπνωτισμενος μιλουσε και η τρελα γυαλιζε στο ενα του ματι.
Η φωνη του εκρυβε ενα βαθια τραυματισμενο παιδι και η Ρεβεκκα ενιωθε παντοτε ευαλωτη απεναντι στα παιδια.

''Με ειχαν δεμενο,μερα-νυχτα,δεν υπηρχαν παραθυρα,μονο ενα φως,που ηταν παντα ανοιχτο,δεν ηξερα ποσες μερες εμεινα μεσα,ηταν πολυ μικρο ,κλειστοφοβικο σχεδον,δεν ειχε τουαλετα,μυριζε ...μυριζε πολυ ασχημα.''

Το χερι του που κρατουσε το σβησμενο τσιγαρο του ετρεμε ελαφρως.

''Δεν μπορουσα να σταθω ορθιος,σχεδον ειχα ξεχασει να περπαταω,ουτε ετρωγα,μου ειχαν βαλει εναν ορο,και τον αλλαζαν καθε μερα,θυμαμαι αυτη την ασβεστη πεινα ,πεινουσα διαρκως και διψουσα και Θεε μου ενιωθα απροστατευτος ...ημουν τοσο τρομοκρατημενος''το τρεμουλο αγγιξε σχεδον την φωνη του.

Η Ρεβεκκα τοτε,ασυναισθητα,επιασε το χερι του,το ζεστο χερακι της κατευνασε το τρεμουλο του και ξαφνιασε τον ιδιο.Εσφιξε το κρατημα της καθυσηχαστικα,ηταν εκει ,και θα ηταν ο,τι και να της ελεγε.

Ο Ιασονας κοιταξε κλεφτα τα πιασμενα χερια τους ,ομως οχι εκεινη.

''Τους σκοτωσαν ολους τους υπολοιπους,ολους!Το εμαθα αργοτερα αυτο" η φωνή του έβγαινε ξεψυχισμενα για κάποιον τοσο ισχυρό.

"Υπήρχε λόγος που με κρατούσαν ζωντανό. Σίγουρα όχι επειδή με λυπήθηκαν" καυχασε και γέλασε λίγο . Η Ρεβέκκα ανατριχιασε.
Σταμάτησε να μιλάει. Το βλέμμα του χάθηκε στο κενό.
Τα μάτια που τόσο παράφορα ερωτευτηκε η πλανευτρα γυαλιζαν.
Τούβλο τούβλο,λεξη λεξη , κατέλυε το τοίχος του Jason Hunter.
Η Ρεβέκκα του έδωσε λίγα λεπτά μα σύντομα έχασε την ψυχραιμία της. Ήταν ανυπομονη.

"Γιατί σε κράτησαν ;" Η φωνή της σαν να τον έβγαλαν από έναν μεγάλο λήθαργο τον έκαναν να την κοιτάξει παραξενεμένος σχεδόν. Σαν να μην θυμόταν ότι ήταν δίπλα του.

Αγνόησε την ερώτηση της. Ίσως και να μην την άκουσε καν.

"Όπως σου είπα ,δεν είχα αίσθηση του χρόνου ,αλλά εν τέλει πέρασα εκεί τρεις μήνες . Με απήγαγαν όταν ήμουν 9 και γύρισα 10 χρονών. Ήταν πρωτοφανης τέτοιου είδους επίθεση απέναντι στην Μαφία ,τίποτα παρόμοιο δεν είχε ξανασυμβεί. Δεν το περίμενε κανείς. Την μέρα που έκλεισα τρεις μήνες εκεί μεσα έγινε επίθεση στην μυστική βάση. Μόνο εγώ είχα μείνει ζωντανός από τα πρωτότοκα παιδιά,αλλά κι εγώ ...δεν ήμουν ακριβώς ζωντανός " έγειρε το κεφάλι του πίσω σαν να είχε ξαφνικά πιαστεί.Ταματια του ηταν σφιχτα κλεισμενα.

"Μου είχαν σβήσει την μνήμη . Μα πιστεψε με τα ψυχικά μου τραύματα δεν έφυγαν ποτέ,δεν ήθελα να με αγγίζουν,πόσο μαλλον να με αγκαλιάζουν! Φαντάσου το βλέμμα της μάνας μου όταν αρχισα να ουρλιάζω μόλις με άγγιξε στο νοσοκομειο" παύση

"Ηταν σπαρακτικό.Με ειχαν κανει να φοβαμαι τα παντα." εξίσου σπαρακτική ήταν η φωνή του γιατί η Ρεβέκκα ένιωσε ένα καυτό δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο της.
Ο άντρας απέναντι της είχε περάσει τα πάνδεινα,όπως και εκείνη.

"Μου πήρε χρόνο να γίνω πάλι φυσιολογικός ,πρέπει να βοήθησε και το γεγονός ότι δεν θυμόμουν τίποτα από όσα μου έκαναν ....μέχρι πριν 5 χρόνια . Και από τότε σχεδόν καθε βράδυ θυμάμαι λεπτό προς λεπτό κάθε βασανιστήριο " μουρμουρισε

"Με έβαζαν σε ένα κλουβί και το βύθιζαν σε νερό μέχρι να λιποθυμήσω και μόλις έβρισκα τις αισθήσεις μου το ξανά εκαναν'' ξεροκαταπιε ''Μερικες φορες,οταν βρισκομουν κατω απο το παγωμενο νερο,μουδιασμενος ,παρακαλουσα τον Θεο να με παρει μακρια,δεν αντεχα Ρεβεκκα...ημουν μοναχα ενα παιδι και αυτοι μου εκαναν ανειπωτα βασανιστηρια!''

Ξαφνικα σηκωθηκε ορθιος.Θα συνεχιζε μαλλον μεσα.

Η Ρεβεκκα πεταχτηκε ορθια ,θα τον ακολουθουσε οπου και αν πηγαινε,τον ακουγε σαν υπνωτισμενη αλλωστε.

Καθισε στον καναπε,αφησε ολα τα φωτα κλειστα.
Οι μπαλκονοπορτες στο σαλονι ηταν κλειστες,και η θαλασσα μπροστα τους γαληνια,σκοτεινιασε αποτομα.

''Μετα με εδεναν σε μια καρεκλα,και με ρωτουσαν διαφορα,για τους γονεις μου ,την Μαφια,τα σχεδια και τις κινησεις τους,ακομα και διαφορους κωδικους,εγω ομως δεν ηξερα τιποτα,τιποτα!Τους το ελεγα ,αλλα δεν καταλαβαιναν,δεν με πιστευαν!Απελπισμενα τους το φωναζα,αλλα δεν σταματουσαν !Τα χερια μου ηταν τεντωμενα προς τα πισω και δεμενα με δυο αλυσιδες που κρεμονταν απο το ταβανι,δεν μπορουσα να κουνηθω,να κατσω ,μπορει να παθαινα εξαρθρωση,οπως και επαθα πολλες φορες,μου εριχναν καυτο νερο,θυμαμαι ακομα τις φουσκαλες στο δερμα μου''

Καθοταν ακαμπτος στον καναπε ,η Ρεβεκκα διστακτικα καθισε διπλα του,κρατησε καποια αποσταση ωστε να μην τον ακουμπα,δεν θα ηθελε να τον αγγιξει σιγουρα.

''Μου φερονταν λες και ημουν βαρυποινιτης ,ενω ημουν εννια χρονων!Θυμαμαι και ενα μαστιγιο,με χτυπουσαν με αυτο στην πλατη....''η φωνη του εσβησε

''Ο πονος ηταν αβασταχτος,δεν εσβηνε ,δεν τιθασευοταν...''επιτελους την κοιταξε στα ματια.

Ειχε βουρκωσει.

Ηταν η πρωτη που τα ελεγε,ολα ,χωρις φιλτρο και εγνοια μηπως οσα της πει της φανουν σκληρα.

Η Ρεβεκκα τον πλησιασε ελαχιστα,ακουμπησε το χερι της στον ωμο του,χαιδεψε απαλα εκεινο το σημειο.Δεν τον κοιτουσε με λυπηση,καθε αλλο...ο Jason Hunter φαινοταν στα ματια της χιλιες φορες που δυνατος και ισχυρος.

''Οταν με βρηκαν ,ειχα 4 σπασμενα πλευρα,δυο ωμους με πολλαπλες εξαρθρωσεις ,μωλωπες εγκαυματα,και φυσικα ημουν αφυδατωμενος και υποσιτισμενος...σχεδον νεκρος,αυτο ειπε ο ενας τραυματιοφορεας στον ασυρματο.Οταν μπηκαν οι γονεις μου στο δωματιο...''κομπιασε

''Το πιστευεις οτι δεν ενιωσα τιποτα?Ισως εφταιγε το σοκ,ισως ημουν μουδιασμενος ,αλλα δεν ηθελα καν να με αγγιξουν,ποσο μαλλον αγκαλιες και φιλια.Αυτο ηταν δυσβασταχτο για την Eveshka που ξερω οτι περασε δυσκολα μεχρι να με βρουν''η φωνη του ηταν βουτηγμενη στις τυψεις ,ενιωθε ασχημα,,μα η Ρεβεκκα δεν τον εκρινε,ειχε νιωσει και η ιδια ετσι πολλες φορες για τους γονεις της.

''Οταν ξυπνησα την επομενη μερα,δεν θυμομουν τιποτα,πρεπει να ηξεραν οτι θα ηττουνταν οποτε μου χορηγησαν στον ορο το φαρμακο,ηταν -κι ας σου φανει περιεργο- βαλσαμο για την ψυχη μου,αναπαυθηκα,μπορεσα να επιστρεψω στα φυσιολογικα μου,σχεδον δηλαδη...''

Ξαφνου σφιχτηκε παλι και ανακαθισε στην θεση του.

''Σου ειπα πριν..οτι υπηρχε ενας λογος που με κρατησαν ζωντανο και παραπανω καιρο απο τους υπολοιπους''ψελισσε πολυ σιγανα,κανοντας την σχεδον να γειρει προς το μερος του για να ακουσει τι της ελεγε.

''Ολα τα παιδακια εμφανιζουν ενα ταλεντο,τωρα ζωγραφικη ειναι αυτο,θεατρο,μουσικη,αθλητισμος ,παντως ειναι κατι''ειπε προλογικα και επλεξε τα δαχτυλα του μεταξυ τους.

''Εχεις ακουσει για την Θεωρια της Κβαντικης διεμπλοκης;''

Η Ρεβεκκα εσμιξε τα φρυδια μπερδεμενη,σιγουρα δεν ηταν αυτο που περιμενε να ακουσει.Εγνεψε αρνητικα

Θα της μιλουσε για φυσικη;

''Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο, κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους και μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. ''ειπε επιστημονικα κανοντας την Ρεβεκκα να ξεροκαταπιει,ηταν απο τις λιγες φορες που δεν ενιωθε το εξυπνοτερο ατομο στον χωρο

''Πιο απλα''καταλαβε την συγχυση της ''Ας υποθεσουμε οτι εχουμε δυο σωματιδια τα οποια ενωνονται απο το φαινομενο αυτο,και στειλουμε το ενα στην μια ακρη του γαλαξια και το αλλο στην αλλη,αν κατι συμβει στο ενα,ακαριαια το ιδιο θα συμβει και στο αλλο,με αυτο τον τροπο ταξιδευει η πληροφορια ,με απειρη ταχυτητα,που ξεπερναει ακομα και αυτη του φωτος.Εχει χαρακτηρισθει απο τον Einstein ως στοιχειωμενη δραση εξ αποστασεως.Θεωρειται οτι με αναλογο τροπο λειτουργουν ο χρονος και η βαρυτητα''

Η Ρεβεκκα απορροφησε τις πληροφοριες μα ενιωθε ακομη μπερδεμενη,ο Ιασονας πρεπει να ειδε το μεγαλο ερωτηματικο στο προσωπο της γιατι γελασε -καπως πικρα- χαλαρωνοντας εμφανως τους ωμους του .

''Η κβαντικη διεμπλοκη βοηθαει πολυ στην ασφαλεια των τηλεπικοινωνιων,την μεταφορα απορρητων πληροφοριων,την κρυπτογραφια και την κατασκοπια'' της εξηγησε και το μυαλο της ξαφνου φωτιστηκε αποτομα

''Βρηκες τον τυπο που εθετε σε εφαρμογη την Κβαντικη Διεμπλοκη;'' φωναξε σχεδον,ηταν σοκαρισμενη,ανακαθισε στην θεση της και τοποθετησε ασυναισθητα το χερι της στο στομα της για να μην ουρλιαξει.

Ο Ιασονας γελασε με την αντιδραση της.

''Ναι''

''Μα πως;Εισαι διανοια;Ησουν μονο 9 χρονων!Ειναι αυτο εφικτο;'' τον γεμισε ερωτησεις ,την μια μετα την αλλη.

Εγνεψε ξανα ,αυτη την φορα πιο σφιγμενα.
''Οι γονεις μου το ηξεραν οτι μπορουσα,το ειχα,φαινοταν απο μικρος,και γι αυτο με προφυλαξαν απο τον κοσμο της Μαφιας,δεν ηθελαν κατι τετοιο για μενα. Αλλα με καποιο τροπο εμαθαν για τι ημουν ικανος,οποτε η μυστικη υπηρεσια ονομασε την αποστολη ''Με ενα σμπαρο δυο τριγωνια'' ' τα λογια του ηταν πικρα.

''Και τους αποκαλυψες τον τυπο;''

''Οχι φυσικα!Ξερεις στο σπιτι μου στο Κεντρικο Λονδινο,που εμενα με τους γονεις μου,ειχα στο υπογειο ενα δωματιο γεματο μαυροπινακες,μεγαλα γραφεια και απειρα χαρτια,θα τα δεις οταν παμε ...περνουσα ωρες ατελειωτες εκει,ξερεις δεν ξυπνησα ενα πρωι και σκεφτηκα οτι πρεπει να λυσω ενα μυστηριο της Φυσικης.Απλα συνεχισα τον τυπο''σαν να της δικαιολογηθηκε μειωσε το κυρος του εργου του

''Αλλα και παλι ,ηταν αδυνατον μετα απο ολα οσα μου ειχαν κανει να θυμηθω τις κινησεις μου ,ημουν σε συγχυση,το μυαλο μου υπολειτουργουσε.Γιατι πιστεψε με Ρεβεκκα,δεν υπηρχε κατι που δεν θα προδιδα για να φυγω απο εκει μεσα'' η φωνη του εσπασε στο τελος

Μαζι με την καρδια της.

Ασυναισθητα τον πλησιασε παλι και περασε τα χερια της γυρω απο τους ωμους του.

Ηταν ακαμπτος,δεν κινηθηκε κατω απο το αγγιγμα της,τον ξαφνιασε σχεδον η τρυφεροτητα της πλανευτρας,δεν την ειχε συνηθισει.

''Και οταν επεστρεψα,δεν θυμομουν τιποτα,σκεψου στα 17 μου παραλιγο να κοπω στην φυσικη!'' ηταν κωμικοτραγικο ολο αυτο.

Η Ρεβεκκα γελασε,ειχε δακρυσει παλι.Δεν αντεχε να τον βλεπει ετσι,την σκοτωνε.

''Και τωρα τα θυμηθηκες ολα''μουρμουρισε και τον αγκαλιασε πιο σφιχτα περνωντας χερια της γυρω απο τον αυχενα του ,σχεδον κρεμαστηκε απο πανω του.

Δεν ανταπεδωσε.Την απομακρυνε απο πανω του.Την κρατησε σταθερα απο τους ωμους.
Το μαυρο συναντησε το πρασινο...οπως παντα.

''Εδω και πεντε χρονια Ρεβεκκα το μυαλο μου δεν σταματα λεπτο να σκεφτεται,τα βασανιστηρια,εκεινο το γαμημενο ρολοι και τον ανατριχιαστικο χτυπο του,και προς Θεου!Τους τυπους της φυσικης!Δεν βρισκω ησυχια,τρελαινομαι'' την ταρακουνησε απαλα πανω στην ταραχη του ,σαν να ηθελε ταχα να την κανει να νιωσει την απογνωση του.

Η ανασα του μυριζε καπνο με μεντα ,και η δικη της ουισκι,σαν να ηταν ταχα γραφτο να φιληθουν,δημιουργωντας το αγαπημενο της αρωμα.

Ηταν εκατοστα μακρια ο ενας απο τον αλλον.

Στο ημισκοταδο η ομορφια της φεγγοβολουσε,ειχε ξεγυμνωθει μπροστα της ,τωρα ειχε πεσει στα γονατα πραγματικα,ειχε απλωσει μπροστα της τις πληγες του διχως να τον νοιαζει.
Γιατι ηταν εκεινη,η Ρεβεκκα,μαζι της ολα ηταν εφικτα.

Τα σαρκωδη χειλη της μαρτυρησαν την κοφτη ανασα που πηρε κατω απο το κρατημα του.

''Εκεινη την μερα ,που επεστρεψες σε εμενα,στους Κυνηγους και μου ειπες οτι εισαι μεσα σε ο,τι κανω,δεν ειχες ιδεα που εμπλεκες τον εαυτο σου Ρεβεκκα Ιακωβου,αυτο εδω δεν ειναι παιχνιδι κυριαρχιας ,ειναι αγωνας εκδικησης.'' η φωνη του ηταν υποκωφη,συριξε σχεδον ,η τρομαχτικη χροια του την εκανε να αναριγησει.

Σιωπη.

Το ελαφρο αερακι που εμπλεξε στην πετρινη προεκταση της βιλλας ακουστηκε μεχρι μεσα.Αυτο και η καρδια του που χτυπουσε δυνατα.Τον τρομαζε η σιωπη της.

''Ειμαι ακομα μαζι σου σε αυτο'' ο ψιθυρος της του εδωσε αλλη μια ανασα

''Εισαι σιγουρη;''την ρωτησε εξεταστικα

''Γιατι Ιασονα ; Εφυγα ποτε απο διπλα σου;Μπορει να παψαμε να ειμαστε μαζι ως εραστες,αλλα ως ανθρωπο και ως συνεργατη μου,δεν θα σε αφηνα ποτε'' του εξομολογηθηκε ειλικρινα και τα πρασινα ματια της που ειχαν θολωσει απο μερικα δακρυα που αρνουνταν να ελευθερωσει.

''Εγω Ρεβεκκα ,θελω να ξερεις οτι την μερα που σε ειδα αιμοφερτη στην αγκαλια μου ...και δεν ηξερα αν θα καταφερνα ποτε να σου πω οτι σε αγαπαω ...εχω να νιωσω τοσο αβοηθητος απο τοτε που ημουν εννια...σε εκεινο το στρατοπεδο συγκεντρωσης''

Την κρατουσε ακομα σταθερα απεναντι του,ειδε μερικα δακρυα να κυλανε στα μαγουλα της

''Γιατι με αφησες τοτε;'' αναρωτηθηκε η κοπελα με παραπονο,ενα παραπονο που σπανια ελουζε την φωνη της.

''Δεν ξερω γαμω!Ημουν ηλιθιος,πολυ ηλιθιος!Και οταν το συνειδητοποιησα ηταν αργα!Ρεβεκκα εισαι το μονο ατομο που ηρεμει τον χαμο στο κεφαλι μου !'' πεταξε τις λεξεις διχως να τις πολυσκεφτει.

Η Ρεβεκκα μειδιασε.

''Μην κολακευεσαι μικρη πλανευτρα'' της ειπε προσπαθωντας να κατευνασει ενα χαμογελο ''Δεν σκεφτομαι ολα αυτα οταν ειμαι μαζι σου μονο και μονο γιατι ειναι πλεον εξακριβωμενο και επιστημονικα αποδεδειγμενο οτι μου εχεις γαμησει το μυαλο αναποδα'' της ειπε κανοντας την να χαμογελασει πιο πλατια.

''Αλλα για καποιο λογο ,τις ελαχιστες στιγμες που ημασταν μαζι ,αληθινα μαζι,ολα ηταν σε ταξη στο μυαλο μου,οι τυποι εβγαζαν ξανα νοημα και το παρελθον εμενε στο παρελθον.''

Υστερα το χαμογελο της χαθηκε ξανα.
Μαζι και το δικο του,απορρησε ,ειχε πει κατι λαθος;

Σηκωθηκε ορθια και πηγε στο δωματιο τους,εκει που τον ειχε αφησει να κοιμαται μονος απο την μερα που εφτασαν.

Την ακολουθησε ευθυς.Δεν θα την εχανε τωρα που σιγα σιγα την κερδιζε!Της ειχε πει τα παντα!

Μπηκε στο δωματιο και την ειδε να καθεται στο κρεβατι τους,φαινοταν μπερδεμενη ,ηταν μπερδεμενη.

''Ρεβεκκα εγω...αυτα που σου ειπα ..δεν τα εχω πει σε κανεναν '' σταθηκε αδυναμος μπροστα της.

''Θα ειμαι διπλα σου ο,τι και αν γινει. Δεν χρειαζεται να ειμαστε μαζι,εγω εχω μαθει να σε νοιαζομαι και αλλιως'' του ψιθυρισε,το βλεμμα της σπασμενο,πισω απο τα ματια της εβλεπε την Ρεβεκκα που τον παρακαλεσε εκεινο το βραδυ να ξαναπροσπαθησουν ,και τωρα το ιδιο εκανε,απλως με τα ματια.

Επεσε στα γονατα μπροστα της,κρατησε τα χερια της που ετρεμαν μεσα στα δικα του,που ειχαν βρει την σταθεροτητα και την ισχυ τους.

Του εδινε δυναμη,με την παρουσια της και μονο ,δεν τον κοιτουσε με οικτο,τον θεωρουσε ακομη το πιο ισχυρο ατομο,αυτο τον εκανε να καταλαβει οτι δεν θα αλλαζε ποτε την εικονα που ειχε για εκεινον το τραυματικο του παρεθλον ,και αυτο τον γεμιζε οσο τιποτα αλλο.

Της εσφιξε τα χερια.

''Αυτο δεν καταλαβαινεις αναθεματισμενη γυναικα!Σε θελω διπλα μου ,μονο εσενα!Ειμαι ερωτευμενος μαζι σου,αθεραπευτα ερωτευμενος!''

''Και αν τα διαλυσουμε παλι ολα ;'' ρωτησε ψιθυριστα.Τα ματια της γυαλιζαν,τα χειλη της ετρεμαν ,ηταν τρομαγμενη,φοβοταν,ετρεμε στην σκεψη οτι αν αφεθει παλι θα πληγωθει.
Και εκεινος το ηξερε

''Θα τα φτιαξουμε παλι ολα απο την αρχη'' την διαβεβαιωσε και εφερε τα χερια της κοντα στα χειλη του,φιλησε απαλα τα λεπτεπιλεπτα δαχτυλα της.

''Και αν σε προδωσω;''τον ρωτησε εξεταστικα,τρομαγμενη για την απαντηση του.Ο Ιασονας γελασε απαλα

''Θα υπαρχει λογος,θα σε συγχωρεσω'' της υποσχεθηκε

''Και αν σου παρω παλι την μηχανη;'' εκανε σαν μικρο παιδι ,και αυτο τον τρελαινε

''Θα σε παω να βγαλεις διπλωμα και μετα θα σου παρω δικη σου''

''Και αν μεινω εγκυος;'' ενας ψιθυρος πιο χαμηλος και απο τον ανεμο βγηκε απο τα χειλη της.

Εδειχνε να το σκεφτεται.

''Θα με αφησεις να διαλεξω ονομα''

Γελασε σκουπιζοντας μερικα δακρυα απο τα ματια της.Ανασηκωθηκε και την φιλησε απαλα στο μαγουλο.

''Και αν ερωτευτεις καποια αλλη;'' και ιδου...ο μεγαλυτερος φοβος της.

Ο Ιασονας κουνησε το κεφαλι του αποδοκιμαστικα.Την εσπρωξε πισω στο κρεβατι και σκαρφαλωσε απο πανω της.

Εμειναν σε αποσταση αναπνοης,το ουισκι που απεμεινε στα χειλη της Ρεβεκκας φλερταρε με τον καπνο και την τσιχλα μεντας που ειχαν απομεινει στο στομα του Ιασονα.

''Δεν θα συμβει ποτε αυτο ....και ξερεις γιατι ;'' ρωτησε και την κοιταξε μεσα στα ματια .Η καρδια της χτυπουσε πανω στο στερνο του και η δικη του πανω στο στηθος της.

Σιωπη

Εγνεψε δειλα καταφατικα.

''Γιατι η αληθεια ειναι ....'' την φιλησε στην μυτη

''οτι ολους αυτους τους μηνες'' δεν αντεξε και την φιλησε στα χειλη.

Ενα φιλι που και οι δυο τους αιωνες ολοκληρους περιμεναν ,σαν ταχα καποιο τρενο που θα οδηγουσε στην πατριδα.

Και επειτα,ο αερας κατευναστηκε,η θαλασσα γαληνεψε,η βροχη μεσα τους υποχωρησε,τα συννεφα εγιναν λιακαδα,οι μερες του ατελειωτου χειμωνα εληξαν και εδωσαν την θεση τους στο καλοκαιρι.

Περασαν μαζι εναν ατελειωτο χειμωνα τιμωριας,μα το καλοκαιρι της εξιλεωσης ειχε φτασει.

Απο οσα φιλια ειχαν μοιραστει ποτέ εκεινο ηταν διαφορετικο απο ολα.Εκεινο το φιλι ειχε γευση ανακουφισης,ελευθεριας,ερωτα.Εκεινο το φιλι σαν την φθινοπωρινη βροχη,ξεπλυνε τις ψυχες τους,ηταν αυτο που περιμεναν,αυτο που χρειαζοντουσαν,γαληνεψε τον πολεμο μεσα της και αποκατεστησε την ηρεμια στο μυαλο του.
Το βαρυ φορτιο εφυγε απο πανω του και η ανακουφιση που ενιωσε ηταν τοσο μεγαλη που μερικα καυτα δακρυα κυλησαν στα μαγουλα του.Ηταν τα πιο ομορφα δακρυα που εκαναν ποτε τα ματια του να τσουξουν.
Εκεινη δε ετρεμε ολοκληρη.Το σωμα της τρανταζοταν και Θεε μου εκλαιγε σχεδον.Ηταν χωμενη στην αγκαλια του και εκλαιγε

Εκλαιγε,επειδη η ψυχη της γαληνεψε μετα απο καιρο,επειδη η καρδια της αρχισε να χτυπα ξανα...

Απομακρυνθηκε για να συνεχισει αυτο που της ελεγε.

Σκουπισε τα ματια του.Η φωνη του ηταν βραχνη,μα θα την θυμοταν για παντα,μαζι και τα λογια που στην συνεχεια θα ελεγε.

''Η αληθεια ειναι ,οτι ολους αυτους τους μηνες μου λειπεις αφορητα...σε αγαπαω malyshka''

Δεν ειναι ευκολο.

Οι στιγμες παγερης σιωπης,
τα πληγωμενα μου ματια και το αδιαφορο βλεμμα σου οταν τσακωνομαστε.
(Αδιαφορο γιατι μαλλον δεν μπορεις να με καταλαβεις και αυτο σε εκνευριζει)
Ποναει πολυ.
Τα θυμωμενα σου ματια γδερνουν την ψυχη μου,βιαια,με πληγωνεις πολυ ,το ξερεις;
Αλλα αυτες τις πληγες τις επουλωνω αργοτερα.
Οταν εσυ αποκτας λιγη ακομα υπομονη κι εγω αφηνω λιγη ζηλια στην ακρη.
Οταν με φιλας ομως,
Κυματα αγαπης με την αλμυρη γευση απο τα δακρυα ανακουφισης μου.
Μια αναπνοη καθαρου αερα στο κενο.
Ηρεμια.
Επιβιωνουμε στην κακοκαιρια.
Αλλωστε παντοτε αυτο καναμε,
ετσι δεν ειναι;

Ciao Bellas

Τι μου κανετε ?Πως ειστε?

Ανοιξαν και τα σχολεια,αρχιζουν και οι σχολες,αλλα εμεις εδω ,σταθερα!

Η δουλεια μου τελειωσε οποτε ειμαι πισω δυναμικα!

Πως σας φανηκε;

Τους βασανισα...αλλα το αποτελεσμα σας αποζημιωσε θαρρω.

Θελω να ακουσω τις σκεψεις / αποψεις σας τοσο για την επανενωση ,οσο και για το ταραχωδες παρελθον του Ιασονα ,που ακομη εχω πολλα να γραψω γι αυτο.

Αυτα απο μενα.

Σας αγαπω πολυ.

xxxΜαγδαxxx