''Στο ορκιζομαι δεν ξερω απο που κληρονομησε αυτη την γκρινια''ο Eric προχωρουσε πανω κατω στο σαλονι του σπιτιου του.

''Ναι απο που αραγε...''η Ellie ρολλαρε τα ματια της και κοιταξε την πλανευτρα με νοημα.

''Ειδες;Στο ειπα οτι σου ειχα ετοιμασει εκπληξη''μουρμουρισε ο Ιασονας στο αυτι της Ρεβεκκας.

Η πλανευτρα επνιξε ενα γελακι και τον χτυπησε απαλα στον ωμο κουνωντας τον απο το μπρατσο της πολυθρονας που καθοταν για να ειναι διπλα της.

Της εκλεισε το ματι και σηκωθηκε για να βοηθησει τον Carter που προσπαθουσε με μανια να ανοιξει το καροτσι.
Εκεινη κοκκινησε,γεγονος που δεν περασε απαρατηρητο απο τις δυο φιλες της.

''Εγω ξερω οτι ολοι καθεστε και μονο εγω δουλευω,οπως παντα δηλαδη'' ο διοικητης μουρμουρισε σχεδον ψιθυριστα και καθισε στην απεναντι πολυθρονα ξεφυσώντας.Φαινοταν αυπνος και το κουστουμι του ειχε αντικατασταθει απο τζιν και απλο μπλουζακι.

Στα χερια του κρατουσε την Ρεγγινα,που ηταν ολως παραδοξως πολυ ησυχη, καθοταν στην αγκαλια του πατερα της και κοιτουσε τριγυρω.
Η Ellie διπλα στην Αννυ κοιτουσαν ανενοχλητες ενα περιοδικο για εσωτερικη διακοσμηση.
Η ξανθουλα,σε αντιθεση με τον προαναφερομενο φαινοταν πολυ πιο φρεσκια.

''Αφου αγαπη μου εσενα θελει,τι να κανουμε''ανασηκωσε τους ωμους της και κερδισε επαξια ενα βρωμικο βλεμμα απο τον διοικητη που αν μη τι αλλο,ηταν χαρμα οφθαλμων με ενα μωρο στην αγκαλια του.

''Ποιος θα το ελεγε ε;''ο Carter κοροιδεψε και ο Ιασονας γελασε

''Εμενα και να μου το ελεγαν δεν θα το πιστευα''συμπληρωσε

''Εγω ουτε τωρα το πιστευω''

''Δεν το βουλωνετε λεω εγω''ο Eric ψιθυρισε εκνευρισμενος και μετακινησε λιγο το μωρο στην αγκαλια του,τοποθετωντας την στο αλλο του χερι,ηταν ελαφρια σαν πουπουλο και για καλη του τυχη κοιμοταν βαθια.

Της χαμογελασε αχνα οταν την ειδε να βολευεται εκ νεου στην αγκαλια του.

Η Αννυ ειχε τεντωθει προς το μερος του και χαζευε,οπως ολοι.

''Κοιτα ομως ...δεν ξυπναει,τι ησυχο μωρο'' σχολιασε και οι δυο νεοι γονεις κοιταχτηκαν συνωμοτικα.

''Φυσικα!Αφου εκλαιγε ολο το βραδυ!Εξαντληθηκε''ο Eric φαινοταν να μην το περιμενει να ειναι τοσο δυσκολα τα μωρα,η ξανθουλα παλι,αν και εξισου κουρασμενη,φαινοταν πανευτυχης.

''Αποκλειεται!Η Ρεγγινα ειναι το πιο ησυχο μωρο...ετσι δεν ειναι ;''η Αννυ μιλησε με μωρουδιστικη φωνη κοιτωντας το μωρακι που αρχισε να τενωνεται και ανοιξε λιγο τα ματια της.Ολη μερα αυτο γινοταν,πανω που πηγαινε να κοιμηθει ξαναξυπνουσε.

''Το εφτιαξα!Επιτελους!''ο Carter αναφωνησε περηφανος δειχνοντας τους το καροτσακι που στεκοταν πλεον ορθιο.

''Και τι θες τωρα;Συμβολαιο με τα ΙΚΕΑ;''Ο Ιασονας τον ρωτησε και ο Eric γελασε.

Ο Carter δεν φανηκε να το διασκεδαζει.

''Λοιπον ας το κανατε μονοι σας τοτε!''ειπε κατσουφιασμενος και καθισε διπλα στην Ρεβεκκα,εκει που προτινος καθοταν ο Ιασονας.

Η Πλανευτρα του χαμογελασε και ο χακερ της εκανε μια ψευτικη λυπημενη εκφραση πριν περασει το χερι του γυρω απο τους ωμους της.

''Σε ζηλευουν επειδη αυτοι δεν μπορεσαν να το κάνουν μωρο μου μην τους ακους''η Ρεβεκκα του ψιθυρισε γλυκα ,και εκεινος ,σχεδον σοκαρισμενος απο την εξελιξη της την τραβηξε στην αγκαλια του και την φιλησε στο κουτελο τρυφερα.
''Το ξερω μωρε με τους μαλακες''σχολιασε κερδιζοντας μια χειρονομια απο τον Ιασονα.

Αγκαλιασε πιο σφιχτα την Ρεβεκκα ,που γελασε στην κινηση του.

''Κοιτα εναν δειλο ρε''τον πειραξε και ο Carter γελασε.

''Eric γιατι δεν δινεις στον φιλο μας τον Ιασονα να κρατησει την Ρεγγινα;Τα πηγε τοσο καλα με την Lily εκεινη την φορα...''

Αυτη την φορα δεν κρατηθηκε ουτε η Ρεβεκκα και γελασε ηχηρα.
Ο Ιασονας μαζευτηκε.

''Δεν προλαβαινουμε,ηρθαμε για λιγο,πρεπει να φυγουμε..''πεταχτηκε ορθιος και πηρε το παλτο του.

Η Ellie κουνησε το κεφαλι της αποδοκιμαστικα ,ετεινε τα χερια της προς τον Eric.
Δεν ηταν ακομη πολυ δραστηρια και ο συντροφος της εκμεταλλευτηκε την εντολη του γιατρου για ξεκουραση,για να την καθηλωσει στο κρεβατι ή τον καναπε αντιστοιχα.

''Φερτην μου ''του ειπε ''εσεις που θα πατε;'''κοιταξε την Ρεβεκκα

''Δεν εχω ιδεα''η πλανευτρα κοιταξε τον Ιασονα με ενα ερωτηματικο στο βλεμμα της.
Ο Eric σχεδον με βαρια καρδια της εδωσε την μικρη ,που μολις βολευτηκε στην αγκαλια της μαμας της επιτελους κοιμηθηκε .

''Σινεμα''δηλωσε λιτα ο Ιασονας χαιρετωντας τους φιλους του πριν αρπαξει το παλτο της Ρεβεκκας κανοντας της νοημα να σηκωθει.Εν τω μεταξυ εκεινη σοκαριστηκε.

Σινεμα;Οι δυο τους;

Τι ειδους παγιδα ηταν αυτο;

''Ναι Ιασονα,πολυ θα θελαμε να ερθουμε κι εμεις'' ειρωνευτηκε ο Carter

''Ποιος σε καλεσε εσενα ρε;''ο Eric τον ρωτησε ταχα βαρια ''Κοιτα που εφτιαξε ενα καροτσι ο μικρος και θελει να δει και ταινια''μαζι με τον Ιασονα γελασαν και ο Carter εκανε μια χειρονομια στον αερα πριν προσγειωθει στον καναπε διπλα στην Αννυ και την φιλησει δυνατα στο μαγουλο τραβωντας την πανω του.

''Καλα να περασετε παιδακια''η κοκκινομαλλα τους χαμογελασε γλυκα.

''Ναι καλα να περασετε,πιειτε και για μενα'' ο Eric μουρμουρισε και εψαξε για το πακετο με τα τσιγαρα του.Συντομα θα εβγαινε στο μπαλκονι να καπνισει,στο μονο μερος που του επιτρεποταν.

H Ellie εκλεισε το ματι στην φιλη της.Εβλεπε τον Ιασονα ετοιμο να ξεκινησει αυτη την σχεση απο την αρχη ...και την Ρεβεκκα να φερεται σχεδον σαν ερωτοχτυπημενο κοριτσι,να κοκκινιζει,να μειδιαζει και τα ματια της να λαμπουν.

Η Ρεβεκκα εγειρε απο πανω της στον καναπε και την αγκαλιασε απαλα,και επειτα χαιδεψε απαλα το μικρο μωρακι αναμεσα τους,που δεν χορταινε να κοιταζει.

''Παμε;''Ο Ιασονας εμοιαζε ανυπομονος.

''Ναι ναι ''

Κρατησε το παλτο της ανοιχτο και την βοηθησε να το φορεσει.Δαγκωθηκε να μην χαμογελασει οταν την επιασε απο την λεκανη , την γυρισε προς το μερος του και αρχισε να κουμπωνει ενα ενα τα μαυρα κουμπια της καπαρτινας.Τα δαχτυλα του εκαναν επιδεξιες κινησεις και οταν στιγμιαια ακουμπησαν το λεπτο της πουλοβερ αναριγησε κατα μηκος ολοκληρης της σπονδυλικης της στηλης.

''Και αυτο σαν σινεμα ειναι παντως'' μουρμουρισε ο Eric και η Αννυ τον αγριοκοιταξε.

Η Ρεβεκκα γελασε κοκκινιζοντας λιγο.

Δεν την ειχε συνηθισει σε τετοιες γλυκες πραξεις,ειδικα μπροστα σε ολους...και Θεε μου ποσο ομορφο το αρωμα του...και ποσο του παει το μαυρο παλτο ...αχ ...

''Καλα εισαι;''την ρωτησε μπερδεμενος με το ονειροπαρμενο βλεμμα της.

Εγνεψε γρηγορα.

''Αντε ...τα λεμε!''περασε το χερι του γυρω απο την μεση της και την εσυρε προς τα εξω,οπου περιμενε η λευκη Aston Martin.

''Θα παμε οντως σινεμα;''ρωτησε δυσπιστα οσο της ανοιγε την πορτα του αυτοκινητου

Γελασε.

''Ε που αλλου;''την κοιταξε καθως φορουσε την ζωνη της και η σπιρταδα των μαυρων ματιων του της ανεβασαν παλι τους παλμους.

Οταν εκλεισε την πορτα πισω της βρηκε την ευκαιρια να παρει μερικες βαθιες ανασες.

Μπηκε στην θεση του οδηγου και εβαλε το κλειδι στην εσοχη,το αυτοκινητο γουργουρισε ομορφα.

''Βγαλε το παλτο σου,ειναι μιση ωρα αποσταση''ανοιξε την θερμανση του αυτοκινητου.

Εκεινη σιωπηλα εβγαλε το παλτο της και καθισε παλι αναπαυτικα στην θεση της.

''Και ποια ταινια θα δουμε;''

''Μια χαζη ρομαντικη...last Christmas ή κατι τετοιο''μουρμουρισε καθως εστριβε σε εναν παραδρομο που σε πεντε λεπτα θα οδηγουσε στον κεντρικο.

Δεν απαντησε.

''Και πως σου ηρθε να παμε να δουμε μια χαζη ρομαντικη ταινια;''

''Δεν ξερω Ρεβεκα...μου φαινεται σωστο ξερεις...να κανουμε καθημερινα ομορφα πραγματα μαζι''φαινοταν νευρικος καθως το ελεγε.

Δεν του απαντησε καθολου.Ενα μικρο χαμογελο κρυφτηκε στα χειλη της.

Ο στολισμενος κινηματογραφος ειχε τοσο κοσμο που η Ρεβεκκα σε μια σκεψη απελπισιας εβαλε υπενθυμιση στον εαυτο της να πεισει τον Ιασονα να αγορασουν εναν δικο τους.

Την τραβηξε πανω του και περασε το χερι του γυρω απο την μεση της αγριοκοιταζοντας τους πεντε αγνωστους που την παρατηρουσαν.

''Ειχα ξεχασει ποσο ενοχλητικα ειναι τα κωλοπαιδα που δεν ξερουν ποιος ειμαι ''μουρμουρισε κατω απο την ανασα του και η Ρεβεκκα γελασε.

Στο γελιο της ξεχασε και ο ιδιος τον εκνευρισμο του.

Οταν ειδε την ουρα για τα εισιτηρια αναφωνησε.

''Μωρο μου ηρεμησε,εχω κλεισει ιδιωτικο χωρο''την καθησυχασε και περασε μπροστα στο ταμειο αγνοωντας τους παντες που παραπονιονταν,τραβοντας και την Ρεβεκκα μαζι.

Η κοπελα στο ταμειο τον κοιταξε εκνευρισμενη.
Ενας εκνευρισμος που σχεδον εξανεμιστηκε οταν της χαρισε ενα χαμογελο δειχνοντας της το χαρτι με την κρατηση του.

Ηταν η δευτερη φορα μεσα στην ιδια μερα που η Ρεβεκκα διαπιστωνε ποσες ανεσεις ειχαν οσον αφορα απλες καθημερινες πραξεις.

''Ο κυριε Hunter συγγνωμη για την αναμονη.Ερχεται αμεσως καποιος να σας συνοδευσει.''μουρμουρισε και φωναξε ενα ονομα απο το δωματιο πισω στα ταμεια.

Ο διαδρομος ηταν στρωμενος με κοκκινο χαλι.Και δεν ακουγοταν κιχ.Μαζι με τις πορτες του ασανσερ οπου μπηκαν με τον υπαλληλο ,σταματησε και η εντονη βαβουρα.
Ο τεταρτος οροφος,ειχε κωδικο ,και περιελαμβανε τις ιδιωτικες αιθουσες προβολων.Μεσα υπηρχαν δεκα μεγαλες πολυθρονες ,μεγαλες σαν ημιδιπλο κρεβατι,που ανοιγαν και εγερναν πισω.
Τα εντειχισμενα ραφια ειχαν πανω τους ακουμπισμενες κουβερτες,μαξιλαρια.Ενω διπλα υπηρχε ενα ψυγειακι με μπουκαλια νερο ,ενω και εκτος απο τις δυο εξοδους κινδυνου ,μια πορτα που οδηγουσε -αλιμονο-σε ιδιωτικη τουαλετα.

Τι ψωνισμενος μαλακας που ειναι αναλογιστηκε η Ρεβεκκα καθως στεκοταν διπλα του.

Ο Ιασονας επιασε το βλεμμα της και την χαρεσε το αγαπημενος της αυταρεσκο χαμογελο του πριν την πιασει απο το χερι και την οδηγησει στην πρωτη σειρα και στην μεσαια πολυθρονα.

Ο σερβιτορος περιμενε στωικα μεχρι να ειναι ετοιμοι να παραγγειλουν.
''Μωρο μου τι θες ;'' την ρωτησε καθως επαιρνε το παλτο της απο τα χερια της και πετωντας το στην διπλανη πολυθρονα.

Μαζι θα καθονταν;

Και μονο στην σκεψη η Ρεβεκκα χρειαστηκε την βαθια ανασα της.
Την προκαλουσε!Το ηξερε και το λατρευε!

''Ειναι μεσημερι οποτε νομιζω πρεπει να φαμε ετσι κι αλλιως'' μουρμουρισε σκεπτικος πριν κοιταξει παλι τον σερβιτορο

''Εγω θελω μεξικανικο''δηλωσε εκεινη με πρωτοφανη πρωτοβουλια και ο Ιασονας χαμογελασε ευχαριστημενος.

''Μεξικανικο και κοκκινο κρασι λοιπον''

-----------------------------------------------------------------------

''Εγω παντως αν σε εχεζε πουλι στο προσωπο δεν θα σου μιλουσα ''μουρμουρισε κοιτωντας με σοκ την οθονη.Οι δυο πρωταγωνιστες εμοιαζαν ερωτευμενοι .

Η Ρεβεκκα γελασε και εφαγε αλλη μια μεγαλη μπουκια απο το μπουριτο της.

''Σ'αρεσει το κρασι;''την ρωτησε καθως εκεινος ηταν ηδη στο τριτο ποτηρι του και εμοιαζε να χαλαρωνει.

Η αιθουσα οσο και αν κοστιζε ειχε πεισει την Ρεβεκκα οτι αξιζε τα λεφτα της.Κουλουριασμενη στην αγκαλια του Jason Hunter στην μεγαλη δερματινη πολυθρονα,με μια λεπτη κουβερτα να τους σκεπαζει,μεξικανικο στο τραπεζακι διπλα της και ενα ολοκληρο μπουκαλι κρασι ενιωθε πως ειχε βρει το νοημα της ζωης.

''Ετσι ειναι η αγαπη Ιασονα''αντιγυρισε απαλα χωρις να τον κοιταξει.
Εκεινος παλι ,βρηκε ευκαιρια να την κοιταξει απερισπαστος.

Θα ερχομαστε πιο συχνα σινεμα.

''Τι λετε να παμε για ποτο ωραια μου κυρια;''την κοιταξε λαγνα και εκεινη γελασε ντροπαλα.
Ειχε κανει κεφαλι.Ειχε να τον δει μεθυσμενο εναν χρονο σχεδον και το θεαμα ηταν απολαυστικοτατο.

''Για ποτο εισαι εσυ τωρα''μουρμουρισε

''Τι ειπες;''την ρωτησε,χαλαρος και ακρως ερωτικος.

''Τιποτα τιποτα'' προσπαθησε να το σωσει.

Μπορει ο Jason Hunter να αντεχε σε καθε ποτο,απο αψεντι μεχρι μπυρα,ομως το κοκκινο κρασι τον χτυπουσε ανεκαθεν αλυπητα.Ηταν η Αχιλλειος πτερνα του.

Ειχε γειρει σχεδον πανω της,περνοντας το χερι του γυρω απο τους ωμους της και καθε τοσο την φιλουσε ρουφηχτα στο μαγουλο ή της αφηνε υγρα φιλια στον λαιμο,αγνοωντας τον κοσμο που περνουσε απο διπλα τους ή το κοκκινισμα στα μαγουλα της καθως προσπαθουσε να μην γελασει.

Το αυτοκινητο ηταν στην αλλη ακρη του γκαραζ μπροστα τους και η Ρεβεκκα ανακουφιστηκε και μονο που το ειδε.
Ειχε παγωσει στην διαδρομη μεχρι εκει.

Τον ειδε να στεκεται καλυτερα και να βγαζει το χερι του γυρω απο τους ωμους της.
Την επιασε απαλα απο το χερι και την κοιταξε παιχνιδιαρικα στα ματια,την τραβηξε κοντα του και πιεσε την μεση της προς το μερος του.

Εκεινη εμεινε με την ανασα της λειψη.

''Μικρη πλανευτρα τολμω να πω τι ηταν το καλυτερο δευτερο ραντεβου που εχω παει''
''Ειστε το κατι αλλο δεσποινις Ιακωβου''

Και με αυτο περασε το χερι του πισω απο τον αυχαινα της ,κανοντας την να ανατριχιασει και πιεσε τα χειλη του πανω στα δικα της.
Οι καυτες ανασες τους με αρωμα κρασι ενωθηκαν και το στηθος της Ρεβεκκας πηρε φωτια.Τα μαλακα του χειλη σχεδον χαιδευαν τα δικα της ,ωσπου το φιλι του βαθυνε.Τοτε,πεινασμενα σχεδον την διεκδικησε και την φιλησε μεχρι να μην μπορει κανεις τους να παρει ανασα.

Ξεπνοος και αναζωογονημενος απομακρυνθηκε ελαφρως,το προσωπο λιγα εκατοστα μακρια απο το δικο της,μα εφερε αναμεσα τους ενα κλειδι.

''Οδηγεις εσυ''της εριξε ενα χαμογελο που κρατουσε μονο για εκεινη.

Η Ρεβεκκα ,αναψοκοκκινισμενη και με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια,ρολλαρε τα ματια της ταχα ενοχλημενη μα καρδια της ακουγοταν σε ολο το γκαραζ.

Μολις βγηκαν στον κεντρικο ,και ο Ιασονας βολευτηκε στην θεση του συνοδηγου ,εγινε αντιληπτο το ποσο ειχε μεθυσει.

Της ελεγε ασυναρτησιες και γελουσε δυνατα.
Εκεινη βεβαια ,αλλο που δεν ηθελε,το γελιο του ηταν βαθυ και ευηχο,θα μπορουσε να το ακουσει ολη μερα.

Και ενω ηθελε να πιασει κουβεντα μαζι του ,τα χερια και τα ποδια της ακομη δεν ειχαν συνηθισει την επαφη με την οδηγηση ,οποτε επρεπε να ειναι λιγο παραπανω προσεκτικη.

''Ο πρωταγωνιστης,αυτος ο Κινεζος ο Τομ''

''Μαλαισιανος ειναι ο Henry Golding αλλα συνεχισε''του απαντησε γελωντας αλλα κρατωντας το βλεμα της στον δρομο

''Ηταν πολυ μελοδραμα,αλλα σε καποια φαση τον ενιωσα τον μαλακα''παραδεχτηκε,και απο τις λεξεις και μονο που χρησιμοποιουσε η Ρεβεκκα καταλαβε οτι ειχε πιει παραπανω απο τεσσερα ποτηρια κρασι.

''Για πες''τον ρωτησε κοροιδευτικα

''Ειπε στην Khaleesi οτι για εκεινον παντα θα ειναι αυτη ,η μια ,η μοναδικη τελος παντων''

Καπου εκει εχασε τον ειρμο και σταματησε να μιλαει.
Η Ρεβεκκα γυρισε να τον κοιταξει,ειχε γειρει στο παραθυρο και την κοιτουσε.

''Τι;''ρωτησε παραξενεμενη και ευτυχως σταματησε σε κοκκινο φαναρι.

''Κι εγω για σενα αυτο νιωθω,δεν ξερω ειναι καπως περιεργο,λες και καμια αλλη δεν θα μπορουσε να με κανει ποτε τοσο ευτυχισμενο οσο με κανεις εσυ,και που το προσπαθησα δηλαδη,ματαιο!Οποτε λεω την αλλη φορα να δουμε καμια τρομου γιατι τα ερωτικα μας τα λυσαμε.Και να βαλεις και το δαχτυλιδι σου!Μια περιουσια εδωσα για το αναθεματισμενο!''

Εμεινε εμβροντητη να τον κοιταει να χαμογελαει σαν βλακας.
Ειχε παγωσει ολολκηρη πανω στο τιμονι και πρεπει να ειχε μεινει με τα χειλη μισανοιχτα.

Η κορνα απο το πισω αμαξι ,και το φαναρι που εγινε πρασινο την ξυπνησαν αποτομα.Πατησε παλι το γκαζι και καπως ξεπνοα αρχισε να οδηγει μηχανικα.

''Αναθεματισμενος αντρας ε;''κοροιδεψε και στα χειλη του υπηρχε το πιο σαγηνευτικα αλαζονικο του χαμογελο.

Την ειχε καταλαβει,μαλλον πολυ καιρο τωρα.

Σφιγγοντας τα δοντια και αγνοωντας το εμφανες πλεον κοκκινισμα της εστριψε στον παραδρομο που οδηγουσε στην επαυλη.

''Αναθεματισμενος αντρας οντως''μουρμουρισε ξεπνοη

-------------------------------------------------------------------------------------

Γυρισε πλευρο και απομακρυνθηκε λιγο για να πιασει το κινητο της να δει τι ωρα ειναι.Εξω ειχε ηλιο,αρα σιγουρα μετα τις 10.

Δεν προλαβε να φτασει το κομοδινο .Τυλιξε τα χερια του γυρω απο την μεση του και την τραβηξε πανω του.

''Ιασονα...πρεπει να σηκωθουμε ...περασε η ωρα''γουργουρισε και εκεινος αρχισε να απλωνει μικρα απαλα φιλακια κατα μηκος της ραχοκοκκαλιας της.Ανατριχιαζε με καθε επαφη.

''Ειναι Σαββατο malyshka,ασε με να σε χαρω λιγο ακομη''ψιθυρισε βραχνα και η καυτη ανασα του χτυπησε την πλατη της.

Πηρε βαθια ανασα.
Η δυνατη του αγκαλια ηταν το καταφυγιο της καθε βραδυ εκεινης της εβδομαδας.Ετσι δεν εβλεπε εφιαλτες και ξυπνουσε ηρεμη.

Ακομη δεν ειχε εμπλακει σε καμια διοικητικη δουλεια ή αποστολη,αλλα εκεινος δουλευε κανονικα,οι δουλειες ετρεχαν και παλευε να τα βαλει ολα σε ταξη,ωστε να την παει καπου μακρια για τα Χριστουγεννα.
Κατι που μαλλον δεν θα συνεβαινε καθως ειχε δωσει στον Eric αδεια για μια εβδομαδα.

Ακομη και η εκδηλωση της Μαφιας ειχε ακυρωθει.Ο Ιασονας θεωρησε οτι η Ρεβεκκα δεν ηταν ετοιμη ακομη ,και σε καμια περιπτωση δεν ηθελε να την αφησει να φανει αδυναμη στον υποκοσμο.
Μολις με το καλο επιστρεψει στους φυσιολογικους της ρυθμους βλεπουμε.

''Ειχες πει οτι θα με πας καπου σημερα,και εγω εχω υποσχεθει στην Ellie οτι θα παω εκει να της κανω παρεα,δεν θελω να αργησω''γκρινιαξε αλλα εκεινος μπορουσε σχεδον να διαισθανθει το χαμογελο της.

Την φιλησε στο μαγουλο και την γυρισε ανασκελα ωστε να την κοιταει.
Τα πρασινα υπεροχα ματια της ,που μια αχτιδα φωτος τα φωτιζε πλεον,τον κοιτουσαν και τον προκαλουσαν.

''Και εσυ ειχες υποσχεθει οτι δεν θα γκρινιαζεις πριν πιω καφε αλλα που''

Εκεινη γουρλωσε τα ματια και αναφωνησε ταχα θιγμενη σπρωχνοντας τον μακρια.Ο Ιασονας περασε σε αντεπιθεση και αρχισε να την φιλα στον λαιμο γνωριζοντας οτι τα γενια του θα την γαργαλουσαν.
''Οχι οχι σταματα!''
Και οπως περιμενε,την ακουσε να γελα κακαριστα σχεδον.Παραλληλα τα δαχτυλα του στην μεση της ολοκληρωναν την αποστολη του.

Η Ρεβεκκα γελουσε πιο πολυ απο ποτε.

Σταματησε για λιγο ,αφηνοντας την ξεπνοη απο κατω του.
Γνωριμη εικονα σκεφτηκε μειδιαζοντας πονηρα.

''Θα σταματησεις να γκρινιαζεις και θα κανεις ο,τι σου λεω;''την ρωτησε κοιτωντας την εξεταστικα.

Το φως του δωματιου τον κολακευε πιο πολυ απο οτι φανταζοταν,και η Ρεβεκκα ενιωθε σχεδον ευλογημενη να βλεπει εναν ημιγυμνο Αδωνη απο πανω της.

Τα ατημελητα μαυρα μαλλια του πετουσαν ελαφρως και την εκαναν να θελει να περασει τα δαχτυλα της αναμεσα.Τα μαυρα ματια του ηταν ανοιχτα,σχεδον γκρι,οι γωνιες του διακριτες και κοφτερες,και τα γενια τριων ημερων που αρνουνταν να ξυριζει τακτικα,αν και δεν θα του το ελεγε ποτε ,τον εκαναν ακομη πιο αρρενωπο και γοητευτικο.

Μα πως μπορουσε να του πει οχι;

--------------------------------------------------------------------------------------

''Που θα παμε;''τον ρωτησε μασουλωντας το κρουασαν σοκολατα που της ειχε παρει οπως εφευγαν.

Εκεινος χαμογελασε κοιτωντας την με την ακρη του ματιου του καθως ηπιε μια γουλια απο τον καφε της,που της τον κρατουσε μεχρι να φαει,ενω παραλληλα οδηγουσε.

''Ειι μην πινεις!Εχεις δικο σου''μουγγρισε και εκεινος γελασε κοιτωντας στον δρομο πινωντας αλλη μια μεγαλη γουλια.

''Ο δικος σου μ'αρεσει καλυτερα''δεν απολογηθηκε καν!

''Θα μου πεις που παμε;''στην ερωτηση της τον ειδε να χανει παλι το χαμογελο του.
Απο την ωρα που ξεκινησε να οδηγει αφησε λιγο την παιχνιδιαρικη διαθεση του.

''Για καφε'' δηλωσε κοφτα και την κοιταξε θελωντας να επιβεβαιωσει τα λεγομενα του.

Η Ρεβεκκα καπως μαζευτηκε στην θεση της.

Τι πηγαινε λαθος μαζι του;Καλα δεν ξυπνησαμε;

Κι οσο η ωρα περνουσε και πλησιαζαν τοσο πιο σκυθρωπος γινοταν.

''Οι δυο μας;''ξαναρωτησε ,αυτη την φορα πιο σιγανα.

Της χαμογελασε αχνα,σαν να μετανιωσε που της μιλησε αποτομα και ετεινε το χερι του προς το δικο της,του το εδωσε.Το φιλησε τρυφερα και υστερα το ακουμπησε πανω στον λεβιε των ταχυτητων.

''Κυριως''

Σιωπη παλι.
Ομως πριν προλαβει να ρωτησει κατι ακομη,τον ειδε να σταματαει μπροστα απο ενα εστιατοριο.Ο παρκαδορος απεξω.
Κλασικα.

Βγηκε εξω πρωτος και τον ειδε να δινει το χερι στον υπευθυνο πριν παραδωσει τα κλειδια στον παρκαδορο μαζι με ενα χαρτονομισμα που τον εκανε να γουρλωσει τα ματια.

Της ανοιξε την πορτα και ετεινε το χερι του προς το μερος της.
Κατι παει λαθος μαζι του σκεφτηκε η Ρεβεκκα που πλεον τον ειχε μαθει τοσο καλα...που το ενστικτο της ηταν αλανθαστο οσον αφορα εκεινον.

Τους ανοιξαν την πορτα και εκεινος προχωρησε μπροστα της ,τον ακολουθουσε σκεπτομενη τι μπορει να του συμβαινει.
Ηταν τρομερα νευρικος,περνουσε διαρκως το χερι του μεσα απο τα μαλλια του,εσφιγγε τα δοντια του,πιεζε χωρις λογο το τιμονι.

Σταματησε αποτομα.
Γυρισε προς το μερος της και την επιασε απο τους ωμους.Το μαυρο βλεμμα του την καθηλωσε.
Κρεμοταν απο τα χειλη του.Περιμενε την εξηγηση του.

''Ρεβεκκα ξερεις ποσο σημαντικη εισαι για μενα''σιγουρα δεν περιμενε να ακουσει αυτο.

Εγνεψε.
Η κομψη καφετερια φιλοξενουσε ελαχιστες παρεες ακομη που ηταν στην αλλη ακρη του χωρου.

''Θελω το καλυτερο για σενα.Αυτο να θυμασαι''

Δεν της αρεσαν τα λογια του,την τρομαζαν και της προκαλουσαν μια ανησυχια για το τι επεται.
Ετρεμε τον λογο που μπορει να της εδινε για να χωρισουν ξανα.Φοβοταν οτι θα την πληγωνε.

Εκανε στην ακρη και της εκανε νοημα με το χερι του να καθισει στο τραπεζι ακριβως μπροστα τους.
''Ιασονα καθεται αλλος''μουρμουρισε σφιγμενα κοιτωντας την μεσηλικη γυναικα με τα ξανθα μαλλια.

Ο Ιασονας την κοιτουσε με προσμονη και σφιγμενα χειλη.Αγχωνοταν.

Ρεβεκκα

Γιατι αγχωνεται;Δεν καταλαβαινω.Θα κατσουμε αλλου.
Εν τω μεταξυ αυτη με κοιταει σαν πληγωμενο ελαφι,λες και θα την χτυπήσω επειδή μας πήρε το τραπεζι.
Θα βρούμε άλλο σιγά !

Την παρατηρω καλυτερα.Με την ακρη του ματιου μου ο Ιασονας περναει παλι το χερι του μεσα απο τα μαλλια του και ξεφυσαει.

Την κοιταζω,με κοιταζει πισω. Κοιτάζω τον Ιάσονα που την κοιτάει βλοσυρά.
Γνωρίζονται από κάπου ;

Κάτι μου θυμίζει και αυτή βέβαια.
Πάω να ρωτήσω τον Ιάσονα αλλά αποφεύγει το βλέμμα μου.
Και την ξανακοιταω.
Είναι ξανθια ,με πράσινα ματια.

Ξεροκαταπινω.
Νομιζω θα κλαψω.
Ανάσες Ρεβέκκα.

Θα κλάψω σίγουρα. Θολώνω κάπως. Έχει ζέστη εδώ μέσα . Δεν έχει κλιματισμό; Ας ανοίξουν ένα παράθυρο!
Πρασινο πανω στο πρασινο.

Μαμακα πεινάω
Μαμά γιατί δεν με προστατεύεις;
Γιατί δεν με αγαπάς ;
Πονάω μαμά ...
Με χτυπάει και δεν σταματάει για ώρες.

Μαμά μην με αφήνεις! Μην φεύγεις μακριά ! Πάρε με μαζί σου ,θα είμαι καλή,το υπόσχομαι,δεν θα κλαίω,ούτε όταν πεινάω ,ούτε όταν με χτυπάει.
Μαμά σ αγαπώ ...

"Ούτε η μάνα σου δεν σε ηθελε "

Με κοιτάει στα μάτια. Πώς τολμάει ;

"Έχει δική της οικογένεια. Το ξέρεις;"

"Γεια σου Ρεγγινα" μου λέει ήρεμη και την βλέπω να παίζει με τα δάχτυλα της νευρικά πάνω στο τραπέζι.

Κοιτάζω τον Ιάσονα. Γιατί δεν σοκάρεται ; Γιατί δεν με κοιτάει ;

Γιατί δεν με κοιτάει ;

Δεν την κοιτάω .
Γυρνάω προς εκείνον

Ξεροβηχει.

Τα χέρια του αγγίζουν τα δικά μου. Είναι ζεστά ,τα δαχτυλίδια του το ίδιο. Καταλαβαίνω ότι τα χέρια μου τρέμουν.

Με κοιτάει στα μάτια. Θυμώνω. Θυμώνω πολύ .
"Σ' αγαπώ Ρεβέκκα Ιακώβου." Προσφέρει αργά.

Να πας να γαμηθεις και εσύ και η αγάπη σου!
Βουρκωνω.
Γιατί με έφερε εδώ; Για να με βασανίσει;
Μια χαρά δεν είμαστε τόσο καιρό ;

Αυτό θέλω να του πω. Και ετοιμάζομαι να το κάνω αλλά ακουμπάει το δάχτυλο του στα χείλη μου και μου κάνει νοημα να σωπάσω.

"Για να νιώσεις καλύτερα δεν αρκεί να σε ταιζω όλη την ώρα μωρό μου ή να βλέπουμε ταινίες ...πρέπει να την αντιμετωπισεις,μόνο αν συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου θα νιώσεις καλύτερα. " μου λέει γλύκα και η καρδια μου δεν χτυπάει έτσι κι αλλιώς.

"Μην κλαίς κορίτσι μου ...απλά θα μιλήσετε λίγο " σκουπίζει τα δάκρυα που δεν ήξερα ότι είχα .

"Δεν ...δεν κλαίω . Άσε με " βγάζω το χέρι του από το πρόσωπο μου .
Ξεροκαταπινω
Βλέπω μια σκιά πόνου να καλύπτει το πρόσωπο του μα γρήγορα να εξαφανίζεται.

"Θέλω να φύγω . Πάμε να φύγουμε " δεν γυρίζω να την κοιταξω. Σχεδόν δεν τολμαω. Φοβάμαι.

Ζυγίζει το βλέμμα μου. Δεν ξέρει τι να κάνει.

Τα δόντια μου τρίζουν.
"Δεν θέλω να σε ενοχλήσω. Απλά να μιλήσουμε λίγο . Για δέκα λεπτά"
Η φωνή της είναι βαθιά. Δεν μου θυμίζει τίποτα. Περίμενα να μου ξυπνήσει αναμνήσεις.

Τίποτα.
Κενό.
Κενό και το βλέμμα μου ,κενά και τα αισθήματα ανάμεσα μας.

Κάθομαι στην καρεκλα.
Παίρνω ανάσα.
Δεν θέλω να είμαι εδώ. Καθόλου δεν το θελω. Πονάω.

Κατεβάζω το κεφάλι μου. Εκείνος τραβαει την καρέκλα δίπλα μου και κάθεται. Ούτε αυτόν τον κοιτάω.
Βαρέθηκε να με προσέχει και πάει να με σουτάρει στην Angelica.

Να μιλήσουν οι δύο τους.

"Ρεβέκκα ...δεν ξέρω αν με θυμάσαι " ξεκινάει να μιλαει .
Ρολλαρω τα μάτια μου. Δεν την κοιτάω .

Δεν θέλω να την κοιτάξω. Την είδα πριν. Μια χαρά είναι. Σχεδόν πενηντα χρονών. Ντελικάτη αλλά σπασμένη . Ίδια ξανθά μαλλιά,ίδια πράσινα μάτια.

Η Angelica ήταν εδώ.
Η γυναίκα που μου κατεστρεψε την ζωή ήταν εδώ .

Τα χέρια μου τρεμουν κάτω από το τραπέζι. Βλέπω το χέρι του να με αγγίζει.
Τραβιέμαι.

Βαθιά ανάσα Ρεβεκκα

Σηκώνω το βλέμμα μου. Και με κοιτάει βουρκωμενη.

Βουρκωμενη....θεέ μου τι ειρωνία.
Δεν ντρέπεται να με κοιτάζει έτσι ;
Δεν ντρέπεται μετά από αυτά που έκανε;

"Μιλα" σταυρώνω τα χέρια μου .
Η φωνή μου τρέμει.
Μαλώνω τον εαυτό μου. Δεν πρέπει να τρέμω. Πρέπει να είμαι δυνατή

Δεν ξέρει τι να πει.

"Θελω να σου πω πως όσα συγγνωμη και να σου ζητήσω δεν αρκούν. Έψαχνα καιρό το κουράγιο να σε πλησιάσω. Αλλά με πρόλαβε ο Ιάσονας..."

Σιωπή

"Ήμουν κακή μητέρα για σένα . Το αναγνωρίζω και το μετανιώνω ...κάθε μέρα το μετανιώνω ...ζω με τις τύψεις ...λυπάμαι ... αλήθεια" μουρμουρισε κι την είδα να βουρκωνει ακόμη περισσότερο .

Με νευριαζε.

"Ήλπιζα να μου πεις και εσύ τι νιώθεις και να μπορέσουμε να -"

"Πρώτον " την κόβω. Τρομάζω με την ίδια μου την φωνή .
"Δεν ήσουν απλά κακή μητέρα. Ήσουν ένα απάνθρωπο τέρας. Δεύτερον . Δεν νιώθεις τύψεις 19 χρόνια αργότερα όταν έχεις γαμησει ανάποδα το ίδιο σου το παιδί ...νιώθεις την ίδια στιγμή ,έστω μήνες αργότερα όταν καθαρίζεις από τα ναρκωτικα. Τρίτον εφόσον είμαι εδώ ο ρόλος σου δεν είναι ούτε να μιλήσεις ούτε να κάνουμε δακρυβρεχτη επανασύνδεση. Είσαι εδώ μόνο για να ακούς."

Μορφαζει.
Φοράει ένα λευκό μπλουζάκι και από πάνω μια πλεκτή ζακέτα με δέκα διαφορετικά χρώματα . Το υφασμάτινο παντελόνι που φοράει δεν την κάνει να νιώθει άνετα. Πάω στοίχημα ζωγραφίζει ακόμη.
Προσπαθώ να επαναφέρω στην μνήμη μου την εικόνα της πριν 18 χρόνια.
Δεν μπορούσα. Ήταν θολή η παρουσία της.

"Μίλησα με τον Ιάσονα. Μου εξήγησε κάποια πράγματα. Μου είπε ότι περασες μια τραυματική εμπειρία και έχεις αναγκη να ξεπεράσεις όλο αυτό με την παιδική σου ηλικία για να προχωρήσεις μπροστά ."
Σφιγγομαι ακομη παραπάνω. Πόσα της είπε ;
Πόσο καιρό μιλάνε ;
Γιατί μου το έκρυψε;
Και το κυριότερο....γιατί με έφερε εδώ σήμερα ;

"Όλο αυτο με την παιδική μου ηλικία...ωραία τα λες. Αλλά θέλω να φύγεις" δήλωσα τελεσίδικα
"Μερικές φορές είναι δύσκολο να διαχωρίσεις το σωστό από το λάθος. Δεν περιμένω να με καταλάβεις... αλλά είναι η αλήθεια. Ήμουν πληγωμένη και έμπλεξα..δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου απλά σου εξηγώ . Όταν γίνεις γονέας θα καταλάβεις ότι μερικές φορές όσο και να αγαπάς το παιδί σου του κάνεις κακό "
Ο Ιάσονας κάνει μια κίνηση να επέμβει αλλά εγώ έχω μιλήσει ήδη πριν φιλτράρω τα λόγια μου.
"Καμια μητέρα με μητρικό ένστικτο και συνείδηση δεν θα άφηνε τον κοκκακια τον γκόμενο της να χτυπάει αλύπητα το παιδί της ,ούτε θα το άφηνε μέρες χωρίς φαγητό και μπάνιο σε μια κρύα γωνία του σπιτιού. Ξέρεις ότι έχω ακόμα ένα σημάδι κάτω από το δεξί μου στηθος; Ε; Το ξέρεις ; Ξέρεις ότι υπάρχουν νύχτες που ξυπνάω τρέμοντας ιδρωμενη επειδή είδα αυτον τον μαλάκα να με δέρνει ; Ξέρεις ότι εκανα έκτρωση πριν από έναν χρόνο φοβούμενη μην γίνω σαν εσένα ; Ξέρεις ότι είσαι ο λόγος που ίσως δεν αποκτήσω ποτέ παιδιά ; Τα ξέρεις όλα αυτά εφόσον έγινες γονέας και όπως λες κατάλαβες ;"

Με κοιτούσε και μερικά χοντρα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Φαινόταν πληγωμένη . Όλως παραδόξως δεν ένιωθα την ένταση που πίστευα πως θα νιώσω μόλις την αντικρίσω.
Δεν βίωνα την δικαίωση . Η γυναίκα απέναντι μου ήταν μια άγνωστη που απλώς της φώναζα.
Δεν ήταν η μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι η Ελισάβετ και όχι αυτή απέναντι.

"Μακάρι να μπορούσα να επανορθώσω" ψέλλισε κατεβάζοντας το κεφάλι.
Μου περνούσε αδιάφορη .
Δεν με ενδιέφερε πλέον να τα βρω μαζί της . Ούτε να συμφιλιωθω με το παρελθόν μου . Ήθελα να την κατηγορήσω αλύπητα,για όλα όσα έφταιξε.

"Έχεις κάνει οικογένεια έμαθα. Μα φανταστώ δεν σου έφτανε που γάμησες εμένα ανάποδα ήθελες και άλλα παιδιά ; Με τι συνείδηση απέκτησες αλλά παιδιά ε; Πες μου ! Όταν έφτασαν στην ηλικία που ήμουν τότε δεν με σκεφτοσουν ούτε λίγο ; Δεν αναρωτήθηκες 'τι να κάνει εκείνο το παιδί ; Της φέρονται καλά ;' Ημουν τεσσάρων χρόνων !! " Φωναζα ψιθυριστά ώστε να μην τραβήξω την προσοχή.
Ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν επικίνδυνα πολύ.
"Ήσουν καλύτερα χωρίς εμένα Ρεβέκκα. Εγώ αφότου σε άφησα πέντε μήνες αργότερα έφυγα για Φλωρεντία όπου μπήκα σε κέντρο απεξάρτησης και συνέχισα την δουλειά στο ατελιέ μου. Και όσο ψέμα και αν σου φανεί δεν πέρασε στιγμή που να μην σε σκεφτώ . Αλλά χρειαζομουν βοήθεια Ρεβέκκα . Ήμουν άρρωστη ψυχολογικά. Είχα επιλοχιο κατάθλιψη, ερωτική απογοήτευση και εθισμό στα ναρκωτικά...όλα αυτά ταυτόχρονα. Χρειαζομουν να μείνω μόνη , είχα ανάγκη από βοήθεια !"

"Είχες ανάγκη από βοήθεια ;; Εγώ ήμουν τεσσάρων και είχα ανάγκη την μαμά μου ! Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα να φανταστώ για εσένα " ξέσπασα και ένας λυγμος σκαρφάλωσε στον λαιμό μου. Η γυναίκα απέναντι μου με κοιτούσε κλαίγοντας επίσης.

Κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονταν πιο κοντά μας κοιτούσαν περίεργα.

Δεν έκανα αλλά παιδιά "μου εξομολογείται.
Εντάξει ...εκεί κολλάω.
Τι εννοεί δεν έκανε αλλά παιδιά ; Και αυτά που έλεγε ο Αλεξάντερ;

"Με τον σύζυγό μου υιοθετήσαμε δύο παιδιά από την πρόνοια. Ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας ...δεν ξέρω ...το θεώρησα μέσα μου σωστό" τα λόγια της δεν με συγκινούν
Αντιθέτως,με θυμώνουν παραπάνω .

"Δεν σου πέρασε από το μυαλό να φανταστώ να ψάξεις το παιδί που είχες ήδη " το φαρμάκι μου κολυμπούσε στον αέρα.

"Ήθελες να έρθουμε σε επαφη;" Αντιγυρισε η Angelica

"Όχι φυσικά!" Αναφώνησα .

"Δεν σκόπευα να έρθω σε επαφή μαζί σου. Όσο κακο σου έκανα αρκεί...δεν χρειάζεται άλλο." δηλωσε διστακτικά.

"Ωραία. Χαίρομαι που τα είπαμε." Σηκώθηκα όρθια και ετοιμάστηκα να φυγω.
Ώσπου επενέβη ο Ιάσονας. Με έπιασε από τον καρπό και με καθήλωσε πάλι κατω.

Πώς τολμούσε; Τον κεραυνοβόλησα με ένα έξαλλο βλέμμα αλλά δεν με κοιτούσε καν.

Το υφος του,σκληρό και αγέρωχο είχαν ως στόχο την γυναίκα απέναντι μας.

Σχεδόν μαζεύτηκα στην θέση μου. Ήταν τρομακτικός ο τρόπος που την κοιτούσε. Σαν να επρόκειτο να την σκοτωσει.

"Συμφωνήσαμε ότι υπήρχαν κάποια πράγματα που ήθελες να της πεις " συριξε με σφιγμένα δόντια και η φωνή του ακουγόταν σαν κοφτός ανεμος.

Η Angelica ανακαθισε γνεφοντας γρήγορα. Ήταν ένα ερείπιο .

"Ναι ναι ...απλά δεν ξέρω αν θέλει να τα ακούσει " μιλάει για εμένα σαν να μην είμαι εδώ. Τα μάτια της είναι πρησμένα.
Τρέμει.

"Θα σε ακούσει. Είναι εδώ δεν είναι ;" Της απαντάει επίσης λες και δεν είμαι εδώ.

Δεν μιλάω.
Του έχω πολλά νεύρα. Το βράδυ θα χρειαστεί να πάρω κάτι για να κοιμηθώ και αυτό το ξέρω από τώρα. Και μεθαύριο που θα νιώθω καλύτερα και δεν θα πάρω θα δω τον φαλακρό άντρα στον ύπνο μου.

Την σιχαίνομαι. Πώς μπορεί να μου την φέρνει εδώ ενώ την σιχαίνομαι;
Καθόλου δεν με νοιάζεται;
Τόσο λίγο με αγαπάει;

"Ήσουν το καλύτερο κοριτσάκι του κόσμου" για κάποιο λόγο ανατριχιαζω στα λόγια της. Τα λέει με μια βαθιά ειλικρίνεια που μου προκαλεί ρίγη .

Αν ήμουν το καλύτερο κοριτσάκι φορά γιατί να με βασανίσει έτσι ;

"Από την στιγμή που γεννήθηκες,ο γιατρός μου είχε πει ότι ήσουν πανέμορφη...και όσο μεγαλωνες έβλεπα ότι είχες μια αντίληψη καλυτερη από εκείνη των άλλων παιδιών . Ήσουν έξυπνο παιδί ,με κοιτούσες στα μάτια και χανομουν...σ αγαπούσα παρά πολύ " εξομολογείται και νιώθω την ανάγκη να μην την κοιταω. Συγκεντρώνω το βλέμμα μου στο λευκό ύφασμα του τραπεζιού και προσπαθώ να μην κλάψω

"Δεν έφταιγες εσύ για τίποτα Ρεβεκκα" μου λέει και σφίγγω τα δόντια

"Το ξέρω αυτό!" Υποστηρίζω σε στόμφο.
Αυτό έλειπε !!

"Το ξέρεις ;" με ρωτά ανασηκώνοντας το φρύδι εξεταστικα.

"Ναι " είπα ξεπνοα

"Εγώ νομίζω ότι δεν το ξέρεις " υποστήριξε απαλά.

"Το τι ξέρω και τι όχι δεν βρίσκεται στην διακριτική σου ευχέρεια. Η κουβέντα αυτή δεν έχει πλέον σκοπό. "

Την βλέπω να παίρνει βαθιά ανάσα. Τείνει το χέρι της προς το μέρος μου . Φυσικά δεν σηκώνω το δικό μου να την πλησιάσω.

"Δεν είμαι εδώ για να με συγχωρέσεις Ρεβέκκα . Είμαι εδώ για να σου πω ότι εσύ ήσουν ο,τι καλύτερο μου συνέβη. Απλά εγώ τα διέλυσα όλα. Αλλά να ξέρεις ότι σ αγαπούσα...και σε αγαπάω,κι ας μην υπήρξα καλή μητέρα"

Εν τω μεταξύ ο άλλος δίπλα μου χαϊδεύει απαλά την πλάτη λες και είμαι άρρωστη.

Νιώθω το συγκαταβατικό του βλεμμα να με καίει.
Καταλαβαίνει ότι έχω βουρκωσει.
Ηλίθιες ορμόνες.

Εγώ γιατί βουρκωνω γαμω την καταδίκη μου ;

"Δεν με αγαπάς ούτε και ποτέ σου με αγάπησες " συριξα και δεν αναγνώριζα ούτε την ίδια μου την φωνή.
"Κι όμως " επέμεινε. Έμοιαζε απελπισμένη να την πιστέψω.
"Αγαπούσες τα ναρκωτικά σου Angelica. Αυτά και μόνο αυτά. Κιβδηλωνεις την ουσία της αγάπης λέγοντας ότι με αγαπάς " τα σκληρά μου λόγια την έκαναν να βουρκωσει ακόμη περισσότερο.

Δεν με ένοιαζε ούτε λίγο.

"Δεν μπορείς να καταλάβεις ...αλλά σ' αγαπώ" επέμεινε και ένας λυγμος αλλοίωνε την φωνή της .

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έκανα έκτρωση ώστε να μην γίνω απαίσια μητέρα όπως εσύ. Υπάρχουν βραδιά που εύχομαι να είχες κάνει και εσύ ή έστω να με άφηνες σε ένα ορφανοτροφείο. Θα το προτιμούσα από το να γίνω το έρμαιο της εκδίκησης σου από τον πατέρα μου. Τον άντρα της ζωής σου." Ειρωνεύτηκα χαιρεκακα βλέποντας την να κλαίει

"Την πρώτη φορά που σε κράτησα στην αγκαλιά δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο όμορφη ήσουν. Το πιο όμορφο μωρό ...έτσι λέγανε." χαμογέλασε περήφανη και πολύ συγκινημένη.
Δεν είχε ακούσει λέξη από όσα είπα;

Με ενοχλούσε να την βλέπω ετσι.
Είναι ένα τέρας και με ενοχλεί να είναι ευτυχισμένη ή έστω περήφανη. Δεν έχει δικαίωμα να τα λέει αυτά. Έχασε την ευκαιρία της προ πολλού.
Ναι αυτό είναι.Εχασε.

"Δεν έχω βιώσει στην ζωή μου ευτυχία μεγαλύτερη από την γέννηση σου Ρεβέκκα. Στο υπογράφω" μου υπόσχεται σχεδόν σαν να την ρώτησα.

Θελω να της φωνάξω ότι δεν με νοιάζει.
Θέλω να σηκωθώ και να φύγω. Ο Ιάσονας δεν με κρατάει . Μπορώ.

Αλλά δεν το κάνω.
Σηκώνω το βλέμμα μου και την κοιτάζω.
Τα πράσινα μάτια της είναι υγρά και κατακόκκινα. Και τα δικά μου μάλλον δεν διαφέρουν πολύ.
Είναι η μαμά μου.
Παίρνω βαθιά ανάσα.

"Δηλαδή ...δηλαδή δεν με μισουσες ;" η ερώτηση μου ακούγεται σαν μωρού παιδιού και μαλώνω τον εαυτό μου για αυτό.
Πρέπει να είμαι πιο αυστηρή .

"Εγώ εσένα; Όχι ... Κάθε άλλο. Απλά αγάπησα πολύ έναν άντρα που δεν με αγαπούσε πίσω και διέλυσα τον εαυτό μου για εκείνον...μαζί κι εσένα "

Η παραδοχή της με έκανε να καταλάβω ότι ήξερε τι της γινοταν.

"Ο Αχιλλέας ήταν προορισμένος στην ζωή του να είναι με την Ελισάβετ...εγώ ήμουν ενας σταθμός ανάμεσα. Δεν μου είχε υποσχεθεί ποτέ τίποτα. Απλά με νοιαζόταν βαθιά κι εγώ το παρερμηνευσα"

Ο Ιάσονας ξεροβηχει.

Τι μου θυμίζει η κατάσταση αυτή...

"Τα ναρκωτικά τα άρχισα όταν ήσουν περίπου 1.5 ετών. Όταν έμαθα ότι ο πατέρας σου ήταν μπλεγμένος στην Μαφία . Για εκδίκηση άρχισα να προμηθευομαι παράνομες ουσίες από δικά του άτομα. Δεν τα έκανα καν ...αλλά όσο ο καιρός περνούσε και ο Αχιλλέας δεν αντιδρούσε σκέφτηκα 'γιατι όχι;' " καυχασε κοροϊδευτικά.

Αναλογιζομαι το πώς η σκεψη της αυτή αποτέλεσε την αρχή του τέλους.

"Αν δεν μου φεροσουν έτσι δεν θα έμπλεκα ποτέ στην Μαφία"μουρμουριζω και δαγκώνει το κάτω χείλος της.

Το κάνω κι εγώ αυτό.
Και τα χέρια μου τα μπλέκω μεταξύ τους όπως εκείνη.
Τα χείλη μας έχουν ίδιο σχημα,τα μάτια μας ίδιο χρώμα.
Μοιάζουμε.
Αλλα δεν ειμαι σαν εκείνη. Δεν θα γίνω ποτέ. Όλη μου την ζωή μεγαλώνω προσπαθώντας να μην της μοιασω.

"Ναι ...ίσως . Μπορεί και όχι βέβαια. Ο Αχιλλέας πάντα με εκπλήσσει . Μπορεί να σε πλησιαζε αργότερα." αναλογίζεται και νοητά συμφωνώ. Αλλά σιγά να μην της το πω.

Την κοιτάω και δεν ξέρω τι να πω .
Δεν ξέρω τι να νιώσω ,τι να σκεφτώ.

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώθεις τόσα για κάποιον που ξάφνου να μην νιώθεις τίποτα ;

"Έχεις κάτι άλλο που θες να μου πεις ;" Από το βλέμμα της καταλαβαίνω ότι την έπιασε εξ απροόπτου η ερώτηση μου σε κοφτό τόνο .
Νομιζε μάλλον ότι με είχε αγγίξει .

"Εγώ ...ε ... Ήλπιζα..βέβαια αν ήθελες και εσύ να ξαναβρεθούμε" μου λέει και η φωνή της στο τέλος σβήνει .

Με κοιτάει και κρέμεται από τα χείλη μου.

Βαθιά μέσα μου θέλω να της πω ναι. Παράλληλα θελω να της πω να πάει στο διάολο.

Δεν κάνω τίποτα από τα δύο.
Μένω να την κοιταζω.

Ο Ιάσονας ανάμεσα μας παίρνει το λόγο.
"Άφησε της το τηλέφωνο σου. Να το σκεφτεί λίγο και θα σε πάρει αν είναι" επεμβαίνει

Με κοιτάει και για επιβεβαίωση.
Δεν του την δίνω .
Αποφεύγω να τον κοιτάξω.

Εκείνη γρήγορα γράφει σε ένα πρόχειρο χαρτί έναν αριθμό.
Δεν τον κοιτάω.

Σηκώνεται ορθια. Δείχνει να νιώθει αβολα.
Με κοιτάζει. Και ο αλλος το ίδιο.
Εγώ κοιτάω τα πόδια μου.
Δεν μιλάει κανείς τους.

Αβολο

Τραβάω την καρέκλα πίσω και γυρναω να φύγω.Δεν παίρνω το τηλέφωνο. Ας το πάρει αυτός.

"Ρεβέκκα !" Τον ακούω να έρχεται πίσω μου. Περπατάω πιο γρήγορα.

Τα μάτια μου τσούζουν. Αρχίζω να καταλαβαίνω τι συνέβη .

Είδα την μαμά μου. Την είδα. Μου μίλησε .
Με αγαπάει...έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον.
Αμφιβάλλω
Την μισώ . Αυτό νιώθω και για αυτό είμαι σίγουρη.
"Ρεβέκκα σου μιλάω " τον ακούω να απαιτεί μαλακά και ανοίγω τις διπλες πόρτες χωρις να περιμένω κάποιον να το κάνει.

Το κρυο με σοκάρει σχεδόν. Έπεσε απότομα η θερμοκρασία.

Θυμάμαι πως ξέχασα το παλτό μου μέσα.
Δεν πάω πίσω ...δεν θέλω να την ξαναδω.

Τα μάγουλα μου καίνε . Ξέρω ότι κλαίω,και δεν μ αρέσει καθολου.

Προχωράω προς το πάρκινγκ και ο παρκαδορος τρέχει να φέρει το αυτοκίνητο.

Όμορφη ήταν. Και δεν μοιάζει να έκανε κόκα.
Άραγε έκλαιγε για μένα όταν έφυγα;
Πόσος καιρός πέρασε μέχρι να με ξαναγαπησει ;
Μετάνιωνε όντως ;

Αυτή η γυναίκα δεν είναι μαμά μου.
Και πονάω.
Δεν ήθελα να την δω. Κυρίως γιατί δεν άλλαξε τίποτα. Δεν νιώθω κάτι διαφορετικό και σίγουρα καμιά πληγή δεν έκλεισε.

Και τότε γιατί κλαίω ;

"Ανάθεμα Ρεβέκκα ! Μην τρέχεις ! " Με πιάνει από τον καρπό και κυριολεκτικά και τραβάει πίσω. Κολλάω πάνω του.

Δείχνει ανήσυχος. Κάπως νευρικός. Το ξέρω ότι έχει τύψεις,όπως θα έπρεπε άλλωστε.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Ο Ιάσονας δεν ήξερε τι να κάνει όταν η Ρεβέκκα κυριολεκτικά εξαφανίστηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα από το εστιατόριο. Η Angelica τον κοίταξε απογοητευμένη ,βαθιά μέσα της το περίμενε αλλά πάντα ήλπιζε σε κάτι καλύτερο.
Κι εκείνος το ίδιο.
Νόμιζε ότι θα λύγιζε και θα επέτρεπε στον εαυτό της να αφεθεί .

Και όμως έφυγε.

"Ανάθεμα Ρεβέκκα ! Μην τρέχεις !" Την έπιασε από τον καρπό και την κόλλησε πάνω του τραβωντας την πίσω .

Δεν του μίλησε. Τον κοίταξε ανέκφραστη. Είχε θυμώσει;
Έτρεμε τον θυμό της. Δεν ήθελε με τίποτα να τσακωθούν εξαιτίας του.

"Βάλε το παλτό σου θα αρρωστήσεις " έριξε λίγο τον τόνο της φωνής του. Άνοιξε το παλτό και το πέρασε γύρω από τους ώμους της.

Έτρεμε. Αλλά δεν του μιλούσε.
"Θα κρυώσεις κοριτσάκι μου. Γιατί έφυγες τόσο βιαστικά;"
Ο παρκαδορος έφερε το αυτοκίνητο.
Η Ρεβέκκα τον κοίταξε στα μάτια. Πρέπει να έκλαιγε πολύ γιατί τα ήταν κατακόκκινα.

Ένιωσε σκουπίδι.
Πάλι σκατα τα είχε κάνει ;
Δεν του μίλησε καθόλου. Έσφιξε με νεύρο το παλτό της και μπήκε μέσα από την πόρτα που της άνοιξε ο παρκαδορος.
Ο Ιάσονας σκέφτηκε ότι ήταν λαθος στιγμή να της δώσει το τηλέφωνο της μητέρας της.

Οπότε οδήγησε στην πλήρη σιωπή. Πάρκαρε και πριν προλάβει εκείνη να βγει έξω κλείδωσε τις πόρτες.
Είχε απελπιστει. Όσο η ώρα περνούσε και η Ρεβέκκα δεν του μιλούσε επιβεβαίωνε μέσα του ότι θύμωσε.
Εκείνη τον κοίταξε ξαφνιασμένη .

"Άνοιξε " είπε κοφτά και έσφιξε τα δόντια .

"Συγγνώμη Ρεβέκκα. Νόμιζα ότι θα σε βοηθούσε. Λάθος μου. Αλήθεια συγγνώμη" ξεκίνησε να της λέει.
Σιωπή.
Τον κοιτούσε απλά. Δακρυζε πάλι .
Και όλο και περισσότερο απελπιζοταν. Η καρδιά του έγινε χίλια κομμάτια βλέποντας την να χαμηλώνει το κεφάλι και να βουρκωνει.

Το κορίτσι του πονούσε σιωπηλά χρόνια τώρα.
Και νόμιζε οτι με αυτή του την κίνηση θα διόρθωνε κάτι. Αλλά από ότι φάνηκε μόνο χειρότερα τα έκανε.

"Σε παρακαλώ...μιλά μου."της έπιασε το χέρι και προς έκπληξη του δεν έκανε κίνηση να το τραβήξει μακριά. Καθόταν εκεί ,απέναντι του , έτρεμε ολόκληρη και τα δάκρυα έπεφταν βροχή στα μάγουλα του.

"Πίσω από την πλάτη μου συνάντησες την Angelica και δίχως να μου το πεις την έφερες για καφέ " μουρμουρισε σαν να ήθελε να το θυμίσει στον εαυτό της .

"Ναι αγάπη μου αλλά εγώ νόμιζα ότι θα σε βοηθήσει. Μαλάκια αλήθεια. Συγγνώμη. Να ξέρεις όταν την συνάντησα την έκανα σκουπίδι. Αλήθεια σου λέω. Και εκείνη ήθελε πολύ να σε δει. Φαινόταν μετανιωμένη" έσπευσε να δικαιολογηθεί κι άλλο .
Σιωπή πάλι στο αυτοκίνητο.
Η Ρεβέκκα κλαίει ασταμάτητα και ο Ιάσονας κοντεύει να πάθει ανακοπή.

"Βρε κορίτσι μου συγγνώμη αλήθεια" απολογείται για τέταρτη φορά και την τραβάει στην αγκαλιά του. Εκείνη δεν αντιστέκεται.
Κλαίει όμως . Κλαίει πολυ χωρίς να του λέει τίποτα.

Προσπάθησε να την ψυχολογησει. Θα τον χωρισει;

Κάτι του ψιθυρισε αλλά χωμένη μεσα στην αγκαλιά του ο ψίθυρος χάθηκε.

Την απομάκρυνε.

"Μιλά μου Ρεβέκκα μου. Πες μου. Απλά μην με χωρίσεις " την κράτησε από τους ώμους .
Πράσινο στο μαύρο.
Η ανασα του πάνω στην δική της και η καρδιά του ακουγόταν σε όλο το αυτοκίνητο.

Πήρε μια μικρή κοφτή ανάσα αναμεσα στους λυγμούς της.
Σκούπισε τα μάτια της.
Τον κοίταξε.

"Αυτό που έκανες πίσω από την πλάτη μου ...δεν πρόκειται να την συγχωρέσω ,το ξέρω " μουρμουρισε.

Τον είδε να χάνει κάθε ελπίδα και ετοιμαζόταν να της παρουσιάσει μια σειρά από παρακάλια πριν βιαστεί να προσθέσει.

"Αλλά νομίζω μπορώ να προσπαθήσω"
Το πρόσωπο του φωτίστηκε ελαφρώς.
Η ανασα που είχε κολλήσει βρήκε τον δρόμο και εξέπνευσε λίγο.

Μα η ανάσα του έμελλε να κοπεί πάλι,για τελείως διαφορετικό λογο .

"Αυτό που έκανες ...δεν ξέρω Ιάσονα ...δεν ...δεν ξέρω τι να πω " μουρμουρισε και άρχισε πάλι να βουρκωνει.

"Εγώ σου είπα Ρεβέκκα δεν ήθελα να νιώσεις-"

"Σ' αγαπώ για αυτό που έκανες...
Σ' αγαπώ"

Αυτή την φορά σιωπησε εκείνος .
Μάλλον είχε ακούσει λάθος.

Σκούπισε τα μάτια της λίγο ακόμα. Κοίταξε μέσα στα κατάμαυρα μάτια του. Έβγαζαν σπίθες.
Χαμογελούσε. Βρήκε πάλι την ανάσα του. Και ένιωθε πιο δυνατός από ποτέ.
Η ανακούφιση τον έλουσε ολόκληρο.
Μα τι ξαφνική ευτυχία θεέ μου!!

Ξάφνου δεν τον χωρούσε ο τόπος όλος. Ήθελε να την φιλήσει να την σφίξει στην αγκαλιά του.

Τον αγαπούσε! Αυτό είχε πει έτσι ;
Είχε ακούσει καλά ; Δεν του είχε θυμώσει ;

Έπρεπε να σιγουρευτεί.

"Ξαναπές το ...αυτό το τελευταίο ξαναπές το" τον κοίταξε μπερδεμένη με την απαίτηση του.
Ξεφυσηξε πριν ενδώσει κι άλλο.

"Παρακαλώ πολύ ..."πρόσθεσε παρακλητικά.

Στα λόγια του χαμογελασε ασυναίσθητα.Σκουπισε λίγο τα μάτια της.

"Για αυτό που έκανες σήμερα ,αλλά και παρά τα όσα έχεις κάνει στο παρελθόν,σε αγαπάω Ιάσονα. Εγώ,η Ρεβέκκα Ιακωβου, αγαπαω εσένα, τον Jason Hunter....
Σε αγαπώ""

Συγχώρεση σημαίνει να ξεκλειδώνεις την πόρτα για να απελευθερώσεις κάποιον και να αντιλαμβάνεσαι ότι ο φυλακισμένος ήσουν εσύ.
Max Lucado

Ciao Bellas !!

Τι κάνετε πως είστε;

Ανεβάζω από Ρώμη ....και γενικά το σήμα κλπ είναι αισχρό οποτε δεν έχω δει ούτε μηνύματα ούτε ενημερωσεις και φυσικά το Wattpad δεν μου ανεβαζε κεφάλαιο.

Πάμε στα δικά μας όμως.
Είδαμε την σχέση της Ρεβεκκας και του Ιάσονα να ανθίζει.

Είδαμε λίγο τον Eric να γκρινιάζει.

Είδαμε την Angelica !!!

Πώς σας φάνηκε ;
Την πιστέψατε;
Την συγχωρέσατε ;
Τι πιστεύετε ότι θα κάνει η Ρεβέκκα;

Γενικά πως σας φάνηκε ;
Τα σχόλια δικά σας.

Σας αγαπώ πολύ

xxxΜαγδαxxx