Εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει (αν το βρω, ίσως σωθώ — ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)

Τάσος Λειβαδίτης

Σ'αγαπω.
Σ'αγαπω και οταν πονας και λυγιζεις.
Σ'αγαπω και τις μερες που δεν μου γελας πολυ.
Σ' αγαπω τις μερες που δεν βρισκεις δυναμη να σηκωθεις απο το κρεβατι .
Σ'αγαπω τις Δευτερες.
Σ'αγαπω οταν εισαι μακρυα.

Σ'αγαπω οταν εισαι στις μαυρες σου.

Σ'αγαπω οταν κλαις και σε πιανει το παραπονο.

Σ'αγαπω οταν εσυ μισεις την υπαρξη σου.

Την εβλεπε που κατι ηθελε να του πει,ετρεμε καπως.Το ποδι της πηγαινε πανω κατω,εμπλεκε και ξεμπλεκε τα δαχτυλα της μεταξυ τους,ηταν ενα ναυαγιο.
Δεν κρυωνε σιγουρα,στο αυτοκινητο ειχε ζεστη.

''Αφου σε βλεπω πως κατι θες να πεις,μιλα''την προετρεψε απαλα.

Κοιτουσε μπροστα ,λες και εψαχνε κατι,δεν του απαντησε.Εφτασαν στο γκαραζ της επαυλης.
Ο Ιασονας βριζοντας κατω απο την ανασα του που ειχε δωσει αδεια στους υπευθυνους για τα αυτοκινητα,παρκαρε μονος του.

Τυχαια βρεθηκαν στην ιδια θεση που την τελευταια φορα η Ρεβεκκα του ειχε τρακαρει το αμαξι.
Στο ιδιο σημειο,και στο ιδιο αυτοκινητο.
Εκεινος μειδιασε νοσταλγικα στην σκεψη.
Γυρισε να της το πει αλλα η Ρεβεκκα τον κοιτουσε ηδη.

''Θυμασαι ετσι;''το μικρο παιχνιδιαρικο χαμογελο του την τυφλωσε.
''Και να προσπαθησω,δεν ξεχνιεται'' μουρμουρισε εκεινη δειλα και εβγαλε την ζωνη της,με μια γρηγορη κινηση ανοιξε την πορτα και πεταχτηκε εξω.
Απογοητευμενος εμεινε να την κοιταζει.

Ηθελε χρονο.

Δεν την ακολουθησε στο δωματιο της,η ωρα ηταν 11 το πρωι και ηταν και οι δυο αυπνοι.
Προτιμησε να ασχοληθει με καποια διοικητικα ζητηματα,να καλεσει μια συναντηση,να κανει καποια τηλεφωνηματα,και επειτα κατα τις 3 το μεσημερι,κατακοπος και νυσταγμενος,να κοιμηθει χωρις να σκεφτει τιποτα.

Οταν ξυπνησε,η ωρα ηταν 10,και εξω ηταν ηδη θεοσκοτεινα.
Μα αυτο που τον σηκωσε για τα καλα απο το κρεβατι ηταν η Ρεβεκκα ,που ειχε κουλουριαστει διπλα του στο κρεβατι,σε μια αποσταση ασφαλειας παντοτε.
Ειχε φερει τα γονατα της κοντα στο στηθος και κοιτουσε μπροστα,φαινοταν αυπνη.
Τα μαλλια της επεφταν ατονα στους ωμους της,φορουσε ενα μαυρο λεπτο μακρυμανικο και μια φαρδια γκρι φορμα.
Δεν ειχε κοιμηθει τοσες ωρες;

Ανοιξε το φως διπλα στο κομοδινο του,για να επιβεβαιωσει οτι οι μαυροι κυκλοι της ηταν περα για περα αληθινοι.

''Γιατι δεν κοιμηθηκες;''δεν ελεγχε τον κοφτο του τονο.
Αυτο του ελειπε τωρα,να αποκτησει και αυτοκαταστροφικες τασεις η Ρεβεκκα!Λες και ολα τα αλλα δεν της εφταναν.

Τον κοιταξε δειλα.Ακουμπησε το σαγονι της στο γονατο της και κουλουριαστηκε κι αλλο.
Τα ματια της βουρκωσαν και ο Ιασονας ξεροκαταπιε.

''Ε...εννοω,σε ενοχλουσε κατι και εμεινες ξυπνια;''

Τον κοιτουσε σαν κουταβακι και εκεινος κρατιοταν να μην λυγισει.

''Δεν ησουν εξω απο το δωματιο μου''

Τοτε και αν λυγισε.

Χαλαρωσε τους ωμους του και την κοιταξε αποκαμωμενος.
Επιανε τον εαυτου του να γινεται προστατευτικος απεναντι της ,κατι που δεν πιστευε ποτε του οτι θα γινοταν.Την τραβηξε στην αγκαλια του.
Ακουμπησε την μυτη του στην καμπυλη του λαιμου της και πηρε μια γερη δοση απο το αφρολουτρο της.Αρωμα δεν φορουσε πια,το ειχε κοψει.

''Νομιζα δεν ηθελες κανεναν'' της δικαιολογηθηκε
Ξαπλωσε πισω παρασερνοντας της.Δεν εφερε καμια αντισταση.Αντιθετως ακουμπησε το κεφαλι της στο στερνο του και κουρνιασε μεσα στην αγκαλια του.
Απολαυσε το αρωμα μεντας και γαληνεψε στο δυνατο κρατημα του.

''Και αν εγω σου λεω να φυγεις σημαινει οτι πρεπει να φευγεις;''ρωτησε με παραπονο.

Μπραβο ηλιθιε

''Εμ...εχεις δικιο ,δεν θα φυγω ποτε απο κοντα σου ,συγγνωμη ,θα προσπαθω να ειμαι παντα εκει οταν με χρειαζεσαι,στο υποσχομαι Ρεβεκκα μου''στα συνσταλμενα λογια του λυγισε και εκεινη.

Αναστεναξε κοφτα.
Υπηρχε κατι στο να της μιλαει γλυκα που δεν πιστευε ποτε οτι θα της αρεσε τοσο.

''Τις πρωτες τρεις μερες,ημουν σε ενα ολολευκο δωματιο με εναν ζουρλομανδυα''Εκρυψε το κεφαλι της στην αγκαλια του και κοιτουσε μπροστα,ποτέ εκεινον ...και με τιποτα στα ματια.

Παγωσε στην φραση της.
Θα του μιλουσε;

Θα του μιλουσε!Ξαφνου και ο ιδιος αγχωθηκε,σφιχτηκε η καρδια του και ξεροκαταπιε.
Ηταν ετοιμος να την ακουσει;

''Δεν θες να σηκωθουμε...να ανοιξουμε και τα φωτα,να εισαι και πιο...''

''Στοχος του Ρωσου ηταν να απενεργοποιησει τις αισθησεις μου.Δεν εφαγα και δεν ηπια τιποτα οσο ημουν εκει,δεν μου μιλησε κανεις,δεν μπορουσα να αγγιξω,,να ακουσω,να νιωσω και να γευτω...μαλιστα την τελευταια μερα....''διστασε να του μιλησει

Την χαιδεψε απαλα στην πλατη προτρεποντας την να συνεχισει.

''Υπεκυψα στις φυσικες μου αναγκες...και ναι...ηταν ασχημο''

Εκεινος παγωσε,σχεδον σταματησε να την χαιδευει στην πλατη,μα γρηγορα συνεχισε τους απαλους κυκλους ,επρεπε να την αφησει να του μιλησει...και αν εκρινε απο την φυσικοτητα που προφερε την πρωτη αυτη φραση ,τα χειροτερα επονταν.

Εκει,μεσα στο δωματιο του,επελεξε η Ρεβεκκα Ιακωβου να του ανοιξει την καρδια της,και ο Ιασονας δεν μπορουσε να νιωθει πιο απροετοιμαστος,νιωθοντας πως μοναχα μια του κακη αντιδραση μπορει να τον ριξει απο τον δοκο της νεοαποκτηθεισας εμπιστοσυνης της.

''Το πρωτο σταδιο ,ηταν απο ολα το καλυτερο,με μουδιασε καπως,αλλα ειχα ακομη τα λογικα μου,σκεφτηκα πολλα πραγματα ,μα...μα ημουν ακομη εγω τελος παντων''

Ο βασιλιας δεν αντεξε αλλο,εβγαλε την Ρεβεκκα απο την αγκαλια του πιανοντας την απο τους ωμους και την καθισε απεναντι του στο κρεβατι.

''Θα με κοιτας,θελω να σε βλεπω οταν μου τα λες αυτα''διεταξε και η κοπελα αρχισε να τρεμει.

Διαισθανοταν ,δικαιως,οτι θα γινοταν εξαλλος,θα εβριζε,θα εσπαγε αντικειμενα,τα δοντια του θα ετριζαν και θα κοκκινιζε ολοκληρος,οι φλεβες στον λαιμο του θα ηταν ορατες και ο τενωντας του θα πεταγοταν εξω απο το σφιγμενο προσωπο του.

''Το δευτερο σταδιο ...ηταν το απολυτο σκοταδι,εκει εμεινα 3 ακομη μερες...Εκει,εχασα το μυαλο μου''το πρασινο συναντησε το μαυρο και ο κοσμος παγωσε,οπως παλια.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Εκλαιγε με λυγμους,ετρεμε και κατα διαστηματα επρεπε να σταματαει τις αποκαρδιωτικες περιγραφες της για να παιρνει σωστη ανασα.
Ηταν φρικτο το θεαμα.
Ο πονος στην φωνη της τον εκαψε.
Οι αφηγησεις της δε;Χειροτερες απο οτι ηλπιζε και φανταζοταν ,τον εξοργισαν και μεσα του εσπειραν τον θανατο.

Του μιλησε για το λευκο δωματιο,για τοαπολυτο μαυρο,για τα παιδικα τραγουδακια που μαλλον την κρατησαν στα εγκοσμια και για τοσο ποσο φρικτα πραγματα της ειπαν.Απεφυγε να του πει τι ακριβως γιατι ηξερε οτι θα τον ωθουσε στα ακρα.

Για το τριτο σταδιο,δεν χρειαστηκε να του μιλησει,το ειδε με τα ματια του,ειδε την κρεμαλα,την καρεκλα,την σαπια σκαλα,το βρωμικο χαλι και την Ρεβεκκα πισω στον παιδικο της εφιαλτη.

Ωσπου τελος,σωπασε.
Εμεινε απεναντι του,γονατισμενη στο κρεβατι να κλαιει αδυναμη και απογυμνωμενη.
Εκεινος ακομη δεν ειχε πει ουτε λεξη.
Την ακουγε για ωρα προσεκτικα και μεσα του εβραζε,ενας μαινομενος ταυρος παλευε να ελευθερωθει,μα ηξερε πως ακομα και ενας τονος πιο πανω απο το δεον θα την εκανε χειροτερα.
Δαγκωθηκε μεχρι να πονεσει πολυ,δεν του αρκουσε.

Οσο την σκεφτοταν με φιμωτρο και ορο τα εβλεπε παλι ολα κοκκινα,ηταν ανωφελο.

Τιποτα δεν τον πονουσε οσο το να βλεπει τον πονο της,ηταν αξεπεραστο το αισθημα της απογνωσης που του προκαλουσε το να την βλεπει να υποφερει.

''Π-πες κατι,σε παρακαλω'' η βραχνη φωνη της τον εβγαλε απο την σκεψη του.
Τα καταμαυρα ματια του πετουσαν φωτιες και σε καταπιναν ολοκληρο σαν μαυρες τρυπες.
Το υφος του ουρλιαζε εκδικηση.

Ετεινε τα χερια του προς το μερος της.Το δυνατο του κρατημα γυρω απο τα τρεμαμενα και αδυνατα γυμνα χερια της την σταθεροποιησαν ελαχιστα.

Δεν φορουσε ουτε τα κοσμηματα της,ηταν ανεγγιχτα το κομοδινο της,οπως τα αφησε πριν φυγει για εκεινη την αποστολη,την πιο μοιραια απο ολες.

Εσφιξε τα δοντια και προσπαθησε να τιθασευσει τα νευρα του.

''Θελω σε παρακαλω ,να θυμασαι ,οτι αυτο που εγινε,δεν θα επιστρεψω να ξαναγινει ποτε.''
Προσπαθησε να εκφραστει μα η νοημοσυνη του εκανε πισω μπροστα στην οργη του.

''Εισαι η Ρεβεκκα Ιακωβου,η πλανευτρα της Μαφιας,εισαι Η Γυναικα,η συντροφος μου,οποιος σε πειραξει θα τον τελειωσω,''

Ηξερε πως οσα της ελεγε δεν αρκουσαν,το ενιωθε στο γυαλινο, υγρο, πρασινο βλεμμα της.

''Ιασονα...ουτε η ιδια μου η μανα δεν με ηθελε'' του ψιθυρισε αδυναμα,με απαθεια.
Οχι,οχι ,την μισουσε την απαθεια της!Δεν της αντεχε.

Πηγε να της απαντησει,ομως το μυαλο του εκανε εναν σωστο συνειρμο

''Αυτα σου ελεγε εκεινος ο ψυχακιας απο το ηχειο για τρεις μερες;''συριξε.

Η Ρεβεκκα καταπιε εναν λυγμο.

Τα μαγουλα της γυαλιζαν και τα δακρυα ειχαν κανει ασημενια μονοπατια στο δερμα της κατω απο το ημιφως του δωματιου.

''Προσπαθησε να με πουλησει για χιλια ευρω σε εναν σωματεμπορο,το ξερεις;''συνεχισε ακαθεκτη,σαν υπνωτισμενη.

Της εσφιξε απο τα χερια.

''Η μανα σου σε αγαπουσε,απλα εμπλεξε Ρεβεκκα,οι ναρκωμανεις δεν εχουν διαυγεια νου''

Τον κοιταξε θλιμμενη,το πρασινο στα ματια της ραγισμενο.

''Δεν με εψαξε ποτέ,εχει κανει νεα οικογενεια το ξερεις;'' ψιθυρισε και ο Ιασονας παλεψε μεσα του την αναγκη να την κλεισει στην αγκαλια του και να την παει στην Δονουσα για παντα.

''Κοριτσι μου ομορφο,η μαμα σου ντρεπεται και ΘΑ ντρεπεται για οσα εγιναν ,στο υπογραφω,για αυτο δεν σε πλησιαζε,ηξερε οτι θα ησουν καλα με τον πατερα σου'' τον κοιτουσε,μεσα στα ματια,αλλα ηταν σαν να μην τον πιστευει,σαν να μην καταλαβαινε την γλωσσα που της μιλουσε.

''Ενω ο πατερας μου; Ηξερε για μενα πριν καν γεννηθω και αποφασισε να με παρατησει στην αμελεια και την εγκαταλειψη''

''Ο πατερας σου σου εξηγησε στο νοσοκομειο πως ειχε η κατασταση.Επελεξε κατι τετοιο γιατι ηξερε πως κινδυνευες να πεθανεις,Ρεβεκκα μου το εκανε επειδη σε αγαπουσε'' προσπαθησε ματαια να της εξηγησει.

Απελπιζοταν.

Δεν αντεχε να τα ακουει ουτε μια φορα,πως αντεξε η Ρεβεκκα για τρεις μερες;Πως δεν εχασε τα λογικα της;Πως επεζησε;

''Αγαπας την Μαργκοτ πιο πολυ απο εμενα,την παιρνεις τηλεφωνο,και μιλατε...για μενα δεν θα το εκανες ποτέ αυτο''

Και ηρθε η σειρα του,και ντραπηκε αφορητα.

Της εσφιξε τους καρπους και την ταρακουνησε,την αναγκασε να τον κοιταει,ειχε αναγκη να τον πιστεψει.

''Η αγαπη μου για την Μαργκοτ ηταν πιο φιλικη,μικρη και ανεπαισθητη απο οτι φανταζεσαι.Δεν αγαπησα ποτέ καμια γυναικα οπως εσενα Ρεβεκκα,σε νοιαζομαι παρα πολυ ,θελω να εισαι καλα με καθε κοστος''ηταν η αληθεια του,η μονη αληθεια που θα υποστηριζε ποτέ του τοσο φανατικα.

''Με αγαπας...και ας...και ας σκοτωσα το παιδι μας;''η τρεμουλιαστη φωνη της τρεμουλιασε τους καρδιακους του παλμους.

Ο βασιλιας λυγισε μπροστα της.Απελπιστηκε.Ξαφνου δεν τον χωρουσε το δωματιο,το φως δεν ηταν αρκετο.

''Μικρη μου πλανευτρα,το εμβρυο δεν ηταν καν ανθρωπος ακομα,δεν...δεν το σκοτωσες,ηταν μια αποφαση που πηραμε μαζι,η καλυτερη που καναμε για την σχεση μας,μετα την Δονουσα.Δεν ημασταν ετοιμοι,δεν ειχαμε μια γερη σχεση,ενα παιδι μαζι μας θα υπεφερε,οσο και να το αγαπουσαμε δεν θα αγαπουσαμε αρκετα ο ενας τον αλλον''

''Εγινα σαν την μητερα μου,αυτο εκανα...''

''Μην το ξαναπεις αυτο!Ποτέ!Εσυ θα γινεις τρομερη μαμα,αν ποτε το θελησεις ωριμα και συγκροτημενα να αποκτησεις ενα παιδι,θυμησου την Lily,η χθες,την Ρεγγινα!Θα γινεις τρομερη μητερα,και το οτι επελεξες οτι δεν εισαι ετοιμη να γινεις τοτε ειναι δειγμα ωριμοτητας και αυτογνωσιας,οχι δειγμα κακιας''

Τον κοιταξε δυσπιστα,βουρκωσε παλι.

Δεν ηξερε τι επρεπε να της πει για να διωξει το κενο,το φοβοταν.
Ηταν το μοναδικο πραγμα που φοβοταν στην ζωη του,το κενο της Ρεβεκκας Ιακωβου.

''Ειμαι αρρωστη''ψιθυρισε και κατεβασε το κεφαλι.

Ο Ιασονας την επιασε απο το πιγουνι και την αναγκασε να τον κοιταει.

''Δεν εισαι αρρωστη Ρεβεκκα,εισαι υγιης,απλως πρεπει ...πρεπει να βρεις την δυναμη να συνεχισεις ,το χρωστας στον εαυτο σου.''

Μεσα στο μαυρο των ματιων του αντικατοπτριζεται το πρασινο των δικων της,και πισω απο τα ματια της βρισκεται η συνειδηση της αιμοφερτη και ματωμενη να σερνεται στο σωμα.

''Και σε δεκαπεντε χρονια;Οταν δεν θα ειμαι πια ομορφη και νεα τι θα απογινω;''

Το ερωτημα της τον εκανε να σμιξει τα φρυδια.

''Μα πως μπορεις να το ρωτας αυτο;Εδω ειναι η θεση σου,εισαι διοικητικο στελεχος,εισαι υπευθυνη για τοσα πραγματα,εχεις πτυχιο!Δεν εισαι μονο η προσελκυστρια της Μαφιας Ρεβεκκα.Το ξεχνας;''

Δεν μιλησε

''Σε δεκαπεντε χρονια θα ειμαι μια ξεπερασμενη πορνη πολυτελειας με ανεκπληρωτα ονειρα,πολλες εκτρωσεις και μια μεγαλη υστεροφημια,μονη μου...''σταματησε και να τον κοιτα.

Ο Ιασονας αρχισε να χανει παλμους.

Την επιασε απο τους ωμους και την εφερε πιο κοντα του.

''κοιταξε με' διεταξε σκληρα,αυστηρα,κοφτα,οπως της μιλησε την πρωτη μεσα που την γνωρισε.

Η Ρεβεκκα συνεχισε να κοιταει κατω.

Η απελπισια αρχισε να κολυμπα στο αιμα του.

''Εισαι η πιο αξιοσεβαστη γυναικα που ξερω,κουβαλας μεσα σου μια αυτοπεποιθηση εκρηκτικη,εχεις ενα μυαλο που με κανει να παραμιλαω,τα δυο πιο ομορφα ματια του κοσμου,εισαι η μονη γυναικα που ξερω και θα μπορουσε να επιζησει κατι τετοιο και να εχει σωας τα φρενας.Εισαι η μονη που με αντεξε οπως ειμαι ,και με αποδεχτηκε ετσι,εισαι αυτη που με συγχωρεσε,ξανα και ξανα.Εισαι απο τις πολλες γυναικες που γνωρισα,η μια.Και αυτο δεν σε καθιστα ουτε η ομορφια σου,ουτε το κορμι σου,αλλα το μεσα σου Ρεβεκκα!Το μυαλο,ο χαρακτηρας και η συμπεριφορα σου,το πνευμα σου γαμωτο!ΜΕ ΑΚΟΥΣ;''

Σηκωσε το βλεμμα της,επιτελους.
Το πρασινο ενωθηκε για αλλη μια φορα με το μαυρο.

''Δεν ...δεν ξερω πως να γυρισω πισω,πως να ειμαι εγω,δεν ξερω αν θελω!''παραδεχτηκε φανερα αγχωμενη,σαν να μην μπορουσε να παρει ανασα.

''Πρεπει ,λιγη απο αυτη την συγχωρεση,που ενας θεος ξερει απο που ξετρυπωσες για μενα,να την δωσεις στον εαυτο σου,πρεπει να αναπαυσεις το μυαλο σου,τα εκανες ολα σωστα.Απο το απολυτο τιποτα,εγινες τα παντα!''

Ο Ιασονας την απελευθερωσε απο το κρατημα του.

Απο το μικρο δαχτυλο του αριστερου του χεριου,εβγαλε το ασημενιο δαχτυλιδι που φορουσε με την σκαλισμενη σφραγιδα και επιασε τον καρπο της.Το περασε στον παραμεσο του δεξιου της χεριου και την κρατησε σφιχτα.

''Αυτο το δαχτυλιδι μου το εδωσε ο πατερας μου οταν επεστρεψα απο το στρατοπεδο συγκεντρωσης,εχει σκαλισμενη πανω του μια σπειρα,συμβολιζει την θεια δυναμη''χαιδεψε απαλα το δαχτυλο της και την κοιταξε σοβαρος.Το ενιωσε σαν ιεροτελεστια ολο αυτο.

''Εκει μεσα κρυβεται ολη μου η δυναμη και ολη μου η αγαπη -ολη-ακους;''

Εκεινη εγνεψε.

''Ειναι δικο σου malyshka,οπως και η αγαπη μου,και αυτη...ολη δικη σου''

Ιασονας

Κοιμοταν γαληνια,η ωρα ειχε παει 1 οταν την πηρε επιτελους ο υπνος,εκλαιγε με λυγμους για ωρες.Οταν ξαπλωσε παλι,τρεμοντας και κλαιγοντας,φαινοταν πως ενα μικρο φορτιο ειχε σηκωθει απο τους ωμους της,τωρα που μιλησε σε καποιον.Ηξερε οτι δεν θα χρειαζοταν να το κανει αλλη φορα.

Σβηνω το 4ο τσιγαρο μου.Μπορει μπροστα της να μην φωναξα,γιατι δεν της αξιζει,αλλα η οργη μεσα μου με καιει ζωντανο.

Τελος.

Ο Ρωσος θα πεθανει.
Και μαλιστα,θα παρω τον γλυκο μου χρονο να τον εκδικηθω,θα βρω το αδυναμο σημειο του και θα το ξεριζωσω μεχρι να πεθανει απο ακατασχετη αιμορραγια.

Πρεπει να μαθω ποια ειναι αυτη η περιφημη αρραβωνιαστικια του,εκεινη η ξανθια με τα γαλαζια ματια,που ειχε μαζι του σε εκεινη την εκδηλωση πριν δυο χρονια,
Ειχα την ευκαιρια μου τοτε αλλα αλαζονικα προτιμησα απλως να της την πεσω απροκαταλυπτα.
Αυτη την φορα ομως πρεπει να την βρω ,να την κοψω σε κομματακια και να τον αναγκασω να τα φαει.

Ή μπορω να κοψω αυτον σε κομματακια και να του τα δινω να τα φαει.
Ή ακομη μπορω να τον αφησω σε ενα σκοτεινο δωματιο για να τον φανε τα ποντικια.
Ή να τον θαψω ζωντανο.
Ή να τον δεσω σε μπετο και να τον ριξω στον ωκεανο.

Κοιταζω τον μαυρο ουρανο και επειτα το κοριτσι μου που κοιμαται στο δωματιο της,το μπαλκονι της ακριβως απεναντι απο το δικο μου,παντα μου αρεσε περισσοτερο,ειχε πιο στοχευμενη θεα,για αυτο και της το εδωσα.

Με τσακισαν οσα μου ειπε,δεν αντεχω να σκεφτομαι οτι περασε οτι και εγω,και χειροτερα.Αργησα πολυ να την βρω,αργησα να επεμβω στην αποστολη.
Εξαρχης δεν επρεπε να την στειλω.
Δεν θα την ξαναθεσω σε κανεναν κινδυνο.

Θα την προστατευω παντα,με την ζωη μου.

-------------------------------------------------------------------------------------------

5 ωρες αργοτερα

Πρεπει να τα κανω ολα οπως πριν.Μονο ετσι θα την επαναφερω,ειναι ο μονος τροπος.

''Ξυπνα''την σκουντηξα απαλα και την ειδα να ζαρωνει τα πρησμενα απο το κλαμα ματια της,γουργουρισε σαν γατακι και στριφογυρισε λιγο στα ζεστα της παπλωματα πριν με κοιταξει.
Ηταν μια γλυκα οταν ξυπνουσε,προσπαθησα να συγκρατηθω απο το να την φιλησω παντου.
Το εξυπνο κοριτσι μου,η μικρη μου πλανευτρα.

Το δερμα της φαινοταν μαλακο και ηθελα σαν τρελος να την αγγιξω,μα δεν με αφηνε.Δεν θα το αντεχε,το ηξερα.

''Τι ωρα ειναι''η βραχνη φωνη της με εκανε ομως να χαμογελασω.

''6 και 15 .Ακριβως η ωρα που σηκωνεσαι για τρεξιμο.''της υπενθυμισα και εκεινη εσμιξε τα φρυδια της.
Τοσο ευκολα ξεχνουσε τις συνηθειες της;

''Δεν παω πια για τρεξιμο''μου δηλωσε προκλητικα.
Ναι καλα μικρη πλανευτρα.

Την ξεσκεπασα.

''Σου εβγαλα ενα κολαν ,εσωθερμικο μπλουζακι και ενα φουτερ μου''
Ανοιξα το φως και η Ρεβεκκα κουκουλωθηκε καλυτερα στο κρεβατι της.
Ωραια,μ αρεσει το κρυφτο,απο μικρος νικουσα παντα.

''Δεν θελω να παω για τρεξιμο,δεν μ αρεσει''ο τονος της ηταν τελεσιδικος.Παγωνω για λιγο.
Φαινεται να το εννοει ,δισταζω να την πιεσω αλλο.Βεβαια και εγω αλλη ορεξη δεν ειχα νομιζει! Λες να ξυπνησα με την διαθεση να τρεξω πριν ακομη ξημερωσει;Αλλα ο μονος τροπος να την φερω παλι πισω,ηταν να θυμηθει το προγραμμα της.Και το γαμημενο το προγραμμα περιλαμβανει τρεξιμο στις 6.30!

''Ρεβεκκα μου...ξερεις οτι αυτο ειναι το σωστο''

Με αγνοησε επιδεικτικα.
Μου εκλεισε και το φως απο πανω!

Για την κατασταση της την βρισκω θρασυτατη!

Ξεφυσαω και νιωθω σαν μαλακας με τις φορμες στην μεση του σκοτεινου της δωματιου.

Εμ δεν ηθελα να ρωτησω απο το βραδυ,οχι!
Τακτικες αιφνιδιασμου και μαλακιες του Eric!Βεβαια εγω φταιω που τον ακουσα,εχει να κοιμηθει καλα μερες,και που ξερει που ειναι το στομα του θαυμα ειναι!

Κανω αναστροφη για να φυγω.

''Ιασονα...''

Και φυσικα γυρναω αμεσως πισω και γερνω απο πανω της.Ξεκουκουλωνεται λιγο,ειναι αναμαλλιασμενη και τριβει καπως τα ματια της.

''Θες να κοιμηθεις εδω;''

Αυτο ηθελε;

''Ναι... βεβαια ισως κοιμηθω στο χαλι,γιατι το ξυλο μου εχει γαμησει την μεση και-''

''Στο κρεβατι εννοω'' μου λεει καπως ντροπαλα,ετσι ακουγεται τουλαχιστον.

''Και εσυ που θα κοιμηθεις;''μειδιαζω,το καταλαβαινει απο τον τονο της φωνης μου.

''Πριν αλλαξω γνωμη'' γρυλιζει και κανει λιγο πιο δεξια στο μεγαλο κρεβατι της μετακινωντας το κεφαλι της στο αλλο μαξιλαρι.

Νομιζω θα κλαψω απο την χαρα μου!
Επιτελους!

Η καρδια μου παιζει να χτυπαει πολυ δυνατα αυτη την στιγμη,απορω που δεν την ακουει και η ιδια!

Βγαζω τα αθλητικα και το φουτερ και μενω με την φορμα και ενα κοντομανικο.
Ξαπλωνω στην ζεστη της πλευρα και εκεινη νυσταγμενα ακομα με κουκουλωνει,πριν κουκουλωθει και η ιδια για να επιστρεψει στον υπνο της.
Να με ξεφορτωθει ηθελε;

Χειριστικη ακομη και στα χειροτερα της!

Ωστοσο δεν μπορω παρα να αγνοησω το αρωμα της που με τυλιγει σε μια ζεστη θαλπωρη και την θερμη που εκπεμπει το μικρο της σωμα διπλα στο δικο μου.Μεσα στο σκοταδι διακρινω τα κλειστα της ματια,ειναι γυρισμενη προς το μερος μου.
Ειναι τοσο γαληνια.

Γυρισω στα πλαγια και την παρατηρω.

Δεν της αξιζε ολο αυτο,ουτε εγω της αξιζα.Ηταν τοσο χαζοι οι τροποι μου ,δεν την βοηθουσαν.Δεν ηξερα ομως τι αλλο να κανω για εκεινη.Μου ηταν ξενη αυτη η νεα μας σχεση,δεν ηταν γεματη σεξουαλικη ενταση και κυριαρχες προσωπικοτητες.
Εγω ημουν νευριασμενος με τα παντα και εκεινη ηταν αδυναμη.
Κι ομως,αυτη της η αδυναμια δεν συγκρινοταν με εκεινη της Μαργκοτ.

Ναι ...καμια σχεση με την Μαργκοτ.

Με τα ακροδαχτυλα μου σπρωχνω μια τουφα που εχει πεσει στα ματια της και φαινεται να την ενοχλει μεσα στον υπνο της.

Μπλοκαρα τον αριθμο της.Δεν την πηρα τηλεφωνο ποτέ ξανά,ουτε φυσικα απαντησα στις κλησεις της.
Απο την μερα που απηγαγαν την Ρεβεκκα,αποφασισα οτι ειναι πλεον παρελθον.
Την νοιαζομουν πολυ,με ειχε αγαπησει πολυ,και ηταν φανερες οι πραξεις απελπισιας της για να με κερδισει πισω.
Μα πλεον δεν με ενοιαζε τιποτα,ουτε οσα ζησαμε,ουτε οσα ειπαμε,ουτε οσα ενιωθε,και ας την εβλεπα πλεον μονο φιλικα,δεν θα το κρατουσα ουτε ετσι αφου η Ρεβεκκα πληγωθηκε απο αυτο.

Δεν θα επετρεπα ποτε να πληγωθει ετσι,ουτε καν λιγοτερο.Αλιμονο σε οποιον ανεφερε εστω την Μαργκοτ ξανα!

Πηρε μια κοφτη ανασα.Με πλησιασε λιγο ακομα μεσα στον υπνο της,ακουμπησε το προσωπο της στην μπλουζα μου και ανεπνευσε βαθια.
Αναστεναξε με παραπονο.

Θα με στειλεις στον αλλο κοσμο με τα καμωματα σου μικρη πλανευτρα.

Χαιδευω απαλα τα μαλλια της,τα δαχτυλα μου ισα που τα ακουμπανε,δεν θελω να την ξυπνησω.
Μ'αρεσει ετσι που κοιμαται,ειναι γαληνια,το ξερω.

Οταν κοιμομαστε δεν νιωθουμε τιποτα,ουτε λυπη,ουτε θυμο ,ουτε αγαπη,ουτε μισος.Γι αυτο οσοι πασχουν απο καταθλιψη κοιμουνται πολλες ωρες,ειναι βαλσαμο ο υπνος,μια παροδικη αναλγησια,ενα παυσιπονο.

Προσποιουμαι μερικες φορες οταν την βλεπω να κοιμαται πως ειναι τα παντα οπως πριν.

Πως θα ξυπνησει πριν απο εμενα,στις 6:15 ακριβως,θα δεσει την μαυρη σατεν ρομπα της γυρω της και θα παει στο μπανιο,6:20 θα βγει εξω αθλητικα ντυμενη και θα παει για τρεξιμο.Εγω φυσικα παντα ξυπναω απο τις κινησεις της,αλλα δεν κανω καμια κινηση να ανοιξω τα ματια μου.

Οταν γυριζει,στις 7:20 θα εχω ηδη ξυπνησει και θα ειμαι στο γραφειο μου.

Ποτέ δεν ξυπναμε μαζι,και φταιω και εγω σε αυτο,οπως και σε πολλα αλλα.
Και για ολα αυτα οσο και να μετανιωσω καμια χρονομηχανη δεν θα τα αλλαξει.Τωρα πια,η Ρεβεκκα βρισκεται διπλα μου,και κοιμαται για να μην ποναει.

Και φταιω.

-----------------------------------------------------------------------------------

Τριτοπροσωπη αφηγηση

Οταν η Ρεβεκκα αρχισε να ξυπναει,ειχε ξημερωσει για τα καλα.
Οι ελαχιστες και παροδικες ακτινες του ηλιου γαργαλησαν τα βλεφαρα της.Οι παχιες κρεμ κουρτινες ηταν ορθανοιχτες.

Ανοιγοκλεισε τα ματια της πολλες φορες για να μπορεσει να εστιασει καπου.
Το μεγαλο ρολοι απεναντι της ελεγε 10:23 και επιανε τον εαυτο της να ζεσταινεται.

Η επαυλη θερμαινοταν 24 ωρες το 24ωρο ομως ποτε της δεν ζεσταθηκε τοσο στον υπνο της,
Εκανε μια κινηση να γυρισει απο την αλλη και συντομα εντοπισε δυο χερια να την αγκαλιαζουν.Το ενα τυλιγμενο πανω απο το στηθος της και το αλλο ακριβως απο κατω.Δεν χρειαστηκε να περασει αλλο δευτερολεπτο για να αναγνωρισει τα δαχτυλιδια και τα τατουαζ.

Ο Ιασονας.

Τι εκανε ακομα στο κρεβατι;
Η μερα του,απο οτι ανακαλουσε,ξεκινουσε αυστηρα στις 6:30.

Δεν φανηκε να ξυπναει οταν γυρισε απο την αλλη για να τον κοιταξει ,ουτε οταν απομακρυνε τα χερια του απο πανω της.

Το νεο ασημενιο δαχτυλιδι της της γαργαλησε το στηθος,ενα μικρο τσιμπημα ευτυχιας.
Αμεσως θυμηθηκε την φιλη της,και την Ρεγγγινα,αλλο ενα μικρο τσιμπημα ευτυχιας.

Ωστοσο η Ρεβεκκα δεν σηκωθηκε απο το κρεβατι ,εμεινε ακριβως διπλα του ,το σωμα της κολλημενο πανω στο δικο του ,τα δαχτυλα της μπλεγμενα με τα δικα του.
Ενιωθε γαληνια και ηρεμη.Καθολο συννεφια στον οριζοντα.
Περιεργη μερα.Λες και ενα βαρος ειχε σηκωθει απο τους ωμους της το προηγουμενο βραδυ.

Και εκεινος φαινοταν πολυ ηρεμος,παντα ηταν οταν κοιμοταν,εκτυφλωτικα ομορφος και αρρενωπος.Τα γενια του,οι γωνιες του προσωπου του,το μαλακο δερμα του,οι βαθιες ανασες του που κουνουσαν πανω κατω το στερνο του,τα χειλη του,ελαφρως μισανοιχτα ως το προσωπικο της δελεαρ.

Κι ομως ολα αυτα τα ειχε δει,τα ηξερε,δεν ηταν ομως ο λογος που δεν σηκωνοταν απο το κρεβατι της.

Το υποσυνειδητο της ηταν σαν δυνατο χαστουκι.
Δεν ειχαν ξυπνησει ποτε μαζι,ουτε στο Λονδινο,ουτε την Δονουσα.Παντοτε εκεινος ξυπνουσε οταν επεστρεφε εκεινη απο το τρεξιμο της ή στο νησι τους το αντιθετο.

Πως γινεται μετα απο δυο χρονια ,και να μην εχουν ξυπνησει ποτέ μαζι;

Εφταιγε και εκεινη,το ενιωθε.Αυτα πληρωνει τωρα,για αυτο αυτομαστιγωνεται και τον απομακρυνει.

Τον πληγωνε η σταση της,μα δεν το ελεγχε,η ανασφαλεια της την ειχε κατακλυσει.Φοβοταν την απορριψη του.Ετρεμε καθε επερχομενο καβγα τους,δεν μπορουσε ουτε να διανοηθει την στιγμη που θα χωριζαν ξανα,ή ακομη,την επομενη Μαργκοτ και καθε επομενη Μαργκοτ.

Το χερι της ανασηκωθηκε χωρις καν να το καταλαβει.Το βαρυ ασημενιο δαχτυλιδι καθε αλλο παρα την βαραινε. Οσο πιο απαλα μπορουσε αφησε τα ακροδαχτυλα της να εξερευνησουν το προσωπο του,σαν τυφλη που ηθελε να αναγνωρισει καποιον.

Πρωτα ακουμπησε τα φρυδια του,επειτα κατεβηκε στα ματια του και τους θαμπους μαυρους κυκλους του,κατεβηκε στα μαγουλα του ,εφτασε στα μαλακα χειλη του,την πηγη της μεντας.
Της ελειπε η μεντα.

Οταν τον ειδε να σμιγει τα φρυδια του και να κουνιεται κατεβασε το χερι της και εμεινε να τον κοιταει.

Τα μαυρα του ματια αμεσως την εντοπισαν.

Το βαθυ πρασινο που δημιουργοταν καθε φορα που τα βλεμματα τους ενωνονταν ηταν το αγαπημενο της χρωμα.
Εξακριβωμενα.

Διαβασε την σκεψη της ή ακομη καλυτερα,σκεφτηκε το ιδιο.

''Αυτο ειναι μια πρωτια,Καλημερα malyshka''η βαθια βραχνη φωνη του της ανεβασε τους παλμους,λες και τον ηξερε μονο δυο μηνες.

''Καλημερα''του ειπε και ετριψε τα ματια της που χωρις καν να κοιταχτει στον καθρεφτη μαντευε οτι ηταν κατακοκκινα και πρησμενα.

Χωρις καποια προειδοποιηση ο Ιασονας εγειρε προς το μερος της και περασε το ενα του χερι κατω απο την μεση της και το αλλο το τυλιξε γυρω της.

Την τραβηξε πανω του και εκεινη μονο που δεν κοκκινισε.
Μειδιασε βλεποντας την επιρροη που της ασκουσε και ευχαριστησε οποια ανωτερη δυναμη υπηρχε εκει πανω που αυτη η γυναικα δεν επαυε ποτέ να τον εκπλησει.Την εσφιξε πανω του και βυθισε το κεφαλι του στην καμπυλη του λαιμου της αχορταγα.

Μετα απο εβδομαδες αναμονης,ανασφαλειας και διαρκους αγχους,η Ρεβεκκα ηταν επιτελους στην αγκαλια του.
Και του φαινοταν σχεδον πρωτοφανες,δεν την χορταινε.
Τα λεπτα περνουσαν,εκεινη ανεπνεε ηρεμη και αυτος με καθε της ανασα επαιρνε ζωη.

''Πεινας;''την ρωτησε φυσωντας πειρακτικα στο αυτι της,ξεροντας οτι εκει γαργαλιεται.
Οντως εκανε εναν μικρο ελιγμο γελοντας λιγο.

''πολυ''παραδεχτηκε ανυπομονα και στο ηρεμο υφος της χαμογελασε πονηρα.

''Μμμμ...τι λες να σε βγαλω εξω για πρωινο;''

Ανασηκωσε το κεφαλι της και ακουμπησε το πηγουνι της στο στερνο του,την κοιταξε πονηρα.
''Μονο πρωινο,το υποσχομαι''της εκλεισε το ματι και την εριξε πλαι στο κρεβατι για να σηκωθει.

''Σε μιση ωρα φευγουμε,πειναω σαν λυκος''και με αυτο εφυγε απο το δωματιο της.

Η Ρεβεκκα ανακαθισε στο κρεβατι της.
Θα εβγαινε εξω και επρεπε να δειχνει ευπαρουσιαστη ή τελος παντων ανθρωπινη.

Με βαρια καρδια τεντωθηκε μεχρι το κομοδινο της και απο το πρωτο συρταρι εβγαλο το κινητο της.Το φορτιζει μερες τωρα αλλα ποτέ δεν το ανοιγει.

Και να που το χρειαστηκε σημερα.Θελοντας και μη επρεπε να το θεσει σε λειτουργια.
Πως αλλιως θα εστελνε μηνυμα στην Ellie ρωτωντας την αν χρειαζεται κατι;

Προσπαθησε να μην διαβασει καποιο απο τα εκατονταδες μηνυματα που εφτασαν στο κινητο της απο τους συμφοιτητες της στην σχολη και απλα να σβησει τις ενημερωσεις ,ωστε να μην μπει στον πειρασμο να διαβασει τιποτα.

Αμεσως πληκτρολογησε ενα γρηγορο ,συντομο μηνυμα στην Ellie,ενημερωνοντας την παραλληλα οτι θα την επισκεφθει το ιδιο απογευμα.

Και ουτε που μπορουσε να αναλογιστει ποση χαρα πηρε η ξανθουλα οταν το διαβασε ,που δυσκολευοταν ακομη και να πιστεψει οτι δεν ονειρευοταν.

Χτενισε τα μαλλια της,παρατηρωντας λιγο καλυτερα οτι της τα ειχαν κοντυνει αρκετα οσο ηταν εκει.

Εβαλε ενα λευκο στενο ζιβαγκο πουλοβερ παρατηρωντας οτι ακομη και με το σουτιεν της οι μελανιες ειχαν φυγει.

Φορεσε το αγαπημενο της τζιν συνειδητοποιωντας οτι της κανει ακομα,αλλα πλεον με ζωνη.

Ανοιξε το μεγαλο ντουλαπι με τα καλλυντικα της και σχεδον ειχε ξεχασει ποσα ειχε.Μηχανικα ακομη,εβαλε ενυδατικη κρεμα,κονσιλερ κατω απο τα ματια,μασκαρα και λιποζαν στα χειλη.

Ενιωσε λιγο καλυτερα.

Τα πρασινα ματια της τονιστηκαν και η ψηλη κοτσιδα της αναδεικνυε την δομη του προσωπου της.
Εμεινε να χαζευει τον εαυτο της.
Ελπιζω αυτη η ομορφια να μην χαθει σε δεκαπεντε χρονια.

Προς εκπληξη της δεν ειχε πολλα χαμηλα παπουτσια.

Τα αθλητικα της ;Αφαντα.

Αρκεστηκε στις μαυρες γουνινες μποτες της και μια μαυρη καπαρτινα.

Το αρωμα της ,το γνωστο και αναντικαταστατο αρωμα της,την χαιρετουσε απο την αλλη γωνια.

Εσφιξε τα δοντια.
''Μικρα βηματα'' μουρμουρισε και παιρνωντας μια τσαντα με το κινητο και το πορτοφολι της κατεβηκε στην κεντρικη εισοδο οπου ο Ιασονας την περιμενε φορωντας ενα μαυρο πουλοβερ και ενα απλο τζιν,ενας θεος ντυμενος ανθρωπινα.Περπατουσε πανω κατω νευρικα,το παλτο του στο χερι σκουπιζε το ηδη σκουπισμενο παρκε και η νευρικοτητα της εντεινοταν.

Τι σκατα ηταν αυτο;Πρωτο ραντεβου;

Ειχε κατεβει ηδη την μιση σκαλα οταν την παρατηρησε.

Χαμογελασε στην θεα της.Ηταν παλι η Ρεβεκκα...μονο χωρις το βλεμμα.

''Ωραια μου κυρια αργησατε''της ειπε με τακτ προκαλωντας το χαμογελο της.
''Για να εντεινω το αγχος σας''αντιγυρισε σοκαροντας τον.

Τον προσπερασε και ανοιξε την πορτα της επαυλης.
''Παμε;''

Ο Ιασονας της χαμογελασε
''Παμε''

----------------------------------------------------------------------------------------------

Ηταν η πρωτη φορα που η Ρεβεκκα κατανοησε τις διασυνδεσεις του Ιασονα στον κοινωνικο τομεα.
Οταν την στιγμη που η ουρα στο κοσμικο εστιατοριο με θεα ολο το βορειο Λονδινο δεν αποτελεσε για αυτους προβλημα καθως ο υπευθυνος τους περιμενε ηδη απεξω μαζι με τον παρκαδορο.

Ο Ιασονας της χαμογελασε αλαζονικα και βγηκε εξω,πηγε προς το μερος της και την βοηθησε να βγει εξω.

''Κουμπωσου''αγριοκοιταξε το ορθανοιχτο παλτο της στους 2 βαθμους κελσιου.
Ακουμπησε το χερι του γυρω απο την μεση της προστατευτικα και προχωρησε προς το γυαλινο υποστεγο του μαγαζιου.
Ο υπευθυνος αμεσως τον καλωσορισε οσο ο υπευθυνος της ασφαλειας εδινε στον παρκαδορο τα κλειδια της Aston Martin.

''Ρεβεκκα να σου γνωρισω τον Arthur,υπευθυνο του μαγαζιου,Arthur η Ρεβεκκα,η συντροφος μου''

Η πλανευτρα κοκκαλωσε στο ακουσμα της λεξης.Παρολα αυτα εδωσε ευγενικα το χερι της στον υπευθυνο και προθυμα τον ακολουθησε στην ζεστη εισοδο μεχρι το ασανσερ.

Το χερι του δεν εφευγε απο την μεση της και καθε τοσο εκανε μικρους κυκλος ,κανοντας την να ανατριχιαζει.

Το τραπεζι τους,χωρουσε 6 ατομα και ειχε υπεροχη θεα.

Τους εφεραν ζεστες πετσετες για τα χερια με λεμονι και επειτα ηρθε ο υπευθυνος προμηθευσης καφε να τους προτεινει.
Η Ρεβεκκα ρολλαρε τα ματια της ασυναισθητα στην υπερβολη αυτη και ο Ιασονας που επιασε την διαθεση της γελασε περιπαικτικα.

''Τι θες να φας;''την ρωτησε κοιτωντας πανω απο τον δερματινο καταλογο του.Ο σερβιτορος δεν τολμησε να κοιταξει μετα το βλεμμα που του εριξε ο Ιασονας οταν τους προσφερε τους καταλογους και χαμογελασε στην πλανευτρα.

''Ελεγα να παρω μπειγκελ ολικης αλεσης με ταχινι και-''

Εσμιξε τα φρυδια του σε ενα βλεμμα αηδιας

''Θελουμε ζεστό ψωμί με βούτυρο μαύρης τρούφας, αβγά benedict, κρέμα φέτας και σαλάτα εποχής,ομελετα με καπνιστο σολωμο ,βαφλες με σοκολατα και φρουτα του δασους και...''γυρισε και την κοιταξε

''Κατι αλλο;'' ρωτησε επιδεικτικα και η Ρεβεκκα δαγκωθηκε.

''Και τσουρεκι με σιροπι και ξηρους καρπους'' μουρμουρισε ηττημενη.

''Μπραβο το ομορφο κοριτσι μου.''της χαρισε ενα χαμογελο που την εκανε να ανεβασει πιεση

''Αυτα''εκλεισε τους καταλογους με κροτο και κοιταξε τον σερβιτορο με υφος.

Δεν ειχε καταφερει να φαει ουτε μισο αβγο -ουτε λεξη για το ψωμι ή την σαλατα- οταν ο σερβιτορος αφησε μπροστα τους τα γλυκα.

Η Ρεβεκκα εσπρωξε το πιατο της μακρια.
'Εγω δεν θελω αλλο''

Την κοιταξε σαν να την προκαλουσε να το ξαναπει.

''Τρια κιλα εχεις χασει'' μουρμουρισε και ηπιε μια γουλια απο τον χυμο του.

Συγκρατηθηκε να μην κανει σαρκαστικο σχολιο.
Η εξοδος τελικα της ειχε κανει καλο.

Επιδεικτικα εσπρωξε το πιατο λιγο ακομη μακρια.
Ο Ιασονας δεν τα σηκωνε αυτα.Με το πιρουνι του δημιουργησε μια γενναιοδωρη μπουκια με ο,τι αλμυρο υπηρχε στα πιατα μπροστα της και γερνοντας προς το μερος της εφερε το πιρουνι μπροστα στο στομα της.
''Ανοιξε'' διεταξε απαλα,με ενα μικρο αλαζονικο χαμογελο να κρυβεται στα χειλη του.
Η Ρεβεκκα ενιωθε να κοκκινιζει.

Μα τι την ειχε πιασει;
Ανοιξε το στομα της δειλα και τον παρατηρησε να κανει και αυτος το ιδιο μιμουμενος την ,λες και ταιζε μικρο παιδι.
Δεν ντρεποταν ; αναρωτηθηκε εκεινη.
Μα ο Ιασονας καθε αλλο παρα ντρεποταν να ταιζει μια γυναικα σαν εκεινη μπροστα σε τοσους αλλους που ξεροσταλιαζαν για ενα της βλεμμα.

''Μπραβο μωρο μου,αλλες τρεις ακομη και μετα θα ερθει το τσουρεκι σου.'' της ειπε ταχα παιδικα και εκεινη συγκρατηθηκε να μην γελασει και πνιγει.

Ουτε μια ωρα αργοτερα ειχαν ηδη φαει και επιναν χαλαροι τον καφε τους κοιτωντας την θεα απο τα μεγαλα παραθυρα.
Η Ρεβεκκα δηλαδη ,γιατι ο Ιασονας ειχε πλατη στα τζαμια και απολαμβανε,καπνιζοντας,μια αλλη θεα,την εικονα της γυναικας που ηταν ερωτευμενος να πινει γαληνια τον καφε της ,μετα απο καιρο.
Δεν την χορταινε,με τιποτα.Σχεδον του εξαφανιζε την αναγκη για εκδικηση.

''Δεν σου εχουν μαθει οτι δεν ειναι ευγενικο να κοιταμε επιμονα Jason Hunter;'' η ερωτηση της προκαλεσε το ευηχο γελιο του.Αυθορμητα σηκωθηκε απο την θεση του και μπροστα σε ολοκληρο το γεματο εστιατοριο την αρπαξε απο τα μαγουλα και την φιλησε τρυφερα στα χειλη.

Η Ρεβεκκα δεν το περιμενε με τιποτα μια τετοια κινηση,αλλα επιανε τον εαυτο της να ποθει την γευση της μεντας και του καφε πιο πολυ απο οτι ηθελε χωρο και διακριτικοτητα.

Βαθυνε ελαχιστα το φιλι τους νιωθωντας κατι που ειχε μηνες να νιωσει,πεταλουδες!

Ο λαιμος της εκαιγε και τα χειλη του ειχαν μουδιασει σχεδον.Η καυτη του ανασα την εκανε να ανατριχιασει.
Ενος λεπτου φως,και μια ελπιδα σε δυο ανασες ενωμενες.

Απομακρυνθηκε με βαρια καρδια εκεινος.

''Πληρωνω και φευγουμε απο εδω,σου εχω μια εκπληξη''

Την αφησε ζαλισμενη και αναψοκοκκινισμενη ,να κρατα με τρεμαμενα χερια την κουπα με τον καφε της.

''Αναθεματισμενε αντρα''μουρμουρισε χαμογελοντας ντροπαλα.

Και Σ'αγαπω τοτε,τις κακες σου μερες,
ωστε να αξιζω να σ'αγαπω οταν εισαι δυνατος σε καθε δυσκολια,
Να σ'αγαπω οταν λαμπεις απο ευτυχια.
Να σ'αγαπω οταν γελας διαρκως.
Να σ'αγαπω τα Σαββατα
Να σ'αγαπω οταν εισαι στα καλυτερα σου,

Να σ'αγαπω κι ας αγαπας τον εαυτο σου ηδη πολυ.
Σ'αγαπα,παντα και παντου.
Σ'αγαπω τον χειμωνα,την ανοιξη ,το καλοκαιρι,το φθινοπωρο.

Σ'αγαπω απο κοντα και απο μακρυα.

Σ'αγαπω γενικα και ειδικα.
Σ'αγαπω απειρα και αοριστα.

Σ'αγαπω για οσα υπηρξες.

Σ'αγαπω για οσα θα γινεις.
Σ' αγαπω για οσα εισαι (με ή χωρις εμενα).

Σ'αγαπω.

Ciao Bellas!!

Τι κανετε ;Πως μου ειστε;

Ελπιζω καλα!Ερχονται Χριστουγεννα,ερχονται πενθημερες,διακοπες,και δεν συμμαζευεται.Καλα να περασετε ο,τι και αν κανετε.

Εγω μεσα στο ΣΚ θα ανεβασω αλλο ενα κεφαλαιο.

Μενουν ακομη περιπου 6 με 7 κεφαλαια μεχρι το τελος....

Τελειωνουμε.
Ουτε να το πιστεψω δεν μπορω.

Ενα κεφαλαιο γεματο Ρεβεκκα και Ιασονα.

Και τα σχολια δικα σας.Τα διαβαζω παντα ολα και δεν σας κρυβω πως οταν δεν ειμαι καλα τα ξαναδιαζω.

Πως σας φανηκε η εξομολογηση της;

Τα λογια του Ιασονα;

Οι σκεψεις του;

Το ραντεβου τους;

Εχουν δρομο τα παιδια,εδω δεν ειχαν ξυπνησει μαζι καλε!

Αυτα απο εμενα.

Φιλια μεχρι το επομενο.

Σας αγαπω πολυ

xxxΜαγδαxxx