-Λίαν, δεν το βλέπεις ότι σε έχουν κάνει μια μικρή μαριονέτα τους; Δεν ήσουν έτσι εσύ! Τι έχει συμβεί ;
-Μελίνα, οι άνθρωποι μεγαλώνοντας αλλάζουν.Προσποιούμαι την δειλή ,την φοβητσιάρα όπως θες πες το. Κουράστηκα.Θα πάρω εκδίκηση,από όλους όσους με υποτιμούν.
-Τι είναι αυτά που λες ; Με ποιους είχες μπλέξει όσο ήσουν έξω από εδώ ; Επίσης που είναι η Τζιάν μαζί δεν είχατε βγει ;Το έσκασε χωρίς εμένα ;
-Ακολούθησε με στο παρκάκι έξω από το ορφανοτροφείο και θα στα πω όλα.

Τα δυο κορίτσια βρέθηκαν στο παρκάκι που πολύ σύχναζαν τα μεγαλύτερα παιδιά του ορφανοτροφείου όταν ήθελαν να ξεφύγουν από τους τροφίμους.

-Άκου Μελίνα. Η Τζιάν δεν θα ξανά επιστρέψει εδώ!, είπε με σοβαρό ύφος.
- Μα γιατί ;,ρώτησε σε χαμηλό τόνο απορημένη λες και τα δέντρα γύρω τους είχαν αυτιά.

Η Λίαν πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε από το παγκάκι που καθόταν δίπλα δίπλα τώρα είχε έρθει απέναντι της κι στεκόταν όρθια.

-Η Τζιάν είναι νεκρή! Την σκότωσαν!
-Ποιος ;, ρώτησε εξαγριωμένη.Ποιος μαλακάς σκότωσε έναν άγγελο;,άρχισε να ξεσπάει σε κλάματα.

-Κάτι ηλίθιοι, μην αγχώνεσαι θα πάρω εκδίκηση για την Τζιάν μας.
- Άσε με να σε βοηθήσω ,την παρακάλεσε.
-Όχι ,δεν θα σε μπλέξω σε ένα τέτοιο σκάνδαλο Μελ. ,της κούνησε το κεφάλι με αρνητικό τρόπο. Σκασμός για το τι συνέβη εκεί έξω με την Τζιάν.Θα είναι το μυστικό μας.

Το υπόλοιπο βράδυ τους κύλησε ήρεμα,οι μέρες το ίδιο. Η Μελίνα και η Λίαν δεχόταν επιθέσεις από αλλά κορίτσια του κοιτώνα.Ένα απόγευμα η Μελίνα δεν άντεξε τον πόνο που δεχόταν και τα μαρτύρησε όλα στους υπεύθυνους του ορφανοτροφείου. Αυτό έφτασε στα αυτιά της Λίαν καθώς τα νέα διαδίδονταν σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

-Βγες έξω είπα!, τα χτυπήματα στην πόρτα γινόταν όλο και πιο δυνατά και βαριά.
-Όχι ,δεν βγαίνω θέλεις να μου κάνεις κακό!,ακούστηκε η τρεμάμενη φωνή της.
-Όχι δεν θα σου κάνω τίποτα,θέλω απλά να μιλήσουμε.
-Όχι είσαι σαν την Αντριάνα και την συμμορία της. Θα σου μιλήσω μόνο όταν έχεις ηρεμήσει.
-Δεν το δέχομαι, άνοιξε μου αμέσως τώρα. Ήρεμη είμαι. Δεν με έχεις θυμωμένη κι ούτε θέλεις.

Το κλειδί στην πόρτα στριφογύρισε και η Μελίνα βγήκε από το δωμάτιο, η Λίαν την τράβηξε από το χέρι και την οδήγησε σε ένα απομονωμένο μέρος όπου δεν θα τους ενοχλούσε κανένας.

-Γιατί διάολο πηγές και τα μαρτύρησες όλα ;Παλιό καρφί!Έτσι τιμάς την μνήμη της;, την έσπρωξε με την δύναμη της.
-Πως τολμάς ;,είπε εξαγριωμένη. Η Τζιάν ήταν η βιολογική μου αδελφή.Κάποια στιγμή θα το μάθαιναν. Δεν μπορείς να το κρατήσεις κρυφό για πάντα! ,ούρλιαξε ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί από την σπρωξιά που την είχε προσγειώσει στο έδαφος.

-Γιατί το είπες; Υποσχέθηκες να κρατήσεις το στοματάκι σου κλειστό.Τώρα την έχω βαμμένη.

-Γιατί το έκανα ; Για το καλό της αδελφής μου και φυσικά για να σε προστατέψω,δεν ξέρεις με ποιους πας να μπλέξεις Λίαν! Οι άνθρωποι που την σκότωσαν ήταν αδίστακτοι.

-Δεν χρειάζομαι την προστασία κανενός. Σε ένα χρόνο θα την κάνω από εδώ! Εσύ έχεις ακόμα δυο χρόνια. Κοιτά να φύγεις από δω με οικογένεια μην καταλήξεις σαν εμένα.

-Είχα οικογένεια ,την έσφαξαν! , ξέσπασε σε λυγμούς.

Η Λίαν την αγκάλιασε και της πρόσφερε ένα μπουκάλι νερό,για να συνέλθει.Εκείνη την ευχαρίστησε παρόλο που την μισούσε και την κατηγορούσε για ότι είχε συμβεί στην αδελφή της.
Μετά από ώρα επέστρεψαν αθόρυβα στα κρεβάτια τους.Το πρωί όλα τα κορίτσια είχαν σηκωθεί στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού.Όχι όμως όλες η Μελίνα, δεν σηκώθηκε ούτε για πρωινό ούτε την ώρα του μεσημεριανού εκεί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και κάλεσαν ασθενοφόρο.Ήταν ήδη αργά ,η Μελίνα ήταν νεκρή, το ασθενοφόρο όμως την πήρε για νεκροψία.

Σε λίγες μέρες τα αποτελέσματα ήρθαν στο φως, η Μελίνα είχε φύγει από υπερβολική δόση φαιντανύλης.Τα κορίτσια που την ενοχλούσαν, δεν θα την ξανά πείραζαν πια.Εκείνα τα κορίτσια που οι φωνές του τρομοκρατούσαν τους πάντες στο πέρασμα τους τώρα έκλαιγαν για την Μελίνα.

-Μα καλά ποιος ήθελε να την σκοτώσει τόσο πολύ;Δεν το πιστεύω ότι είναι η δεύτερη μετά την Τζιάν ,είπε κάπως παιχνιδιάρικα αλλά θυμωμένα η Αντριάνα.
-Έχει δει καμία σας την Λίαν; ,ρώτησε ένα άλλο κορίτσι.
-Ίσως να είναι πάλι χαμένη σε κανένα από εκείνα τα χαζά βιβλία της.
-Μπα δεν είναι στην βιβλιοθήκη.

1 χρόνο αργότερα

-Έχεις ενηλικιωθεί πλέον Λίαν.Θα πρέπει να φύγεις από εδώ, θα σου δώσουμε ένα χρηματικό ποσό για το ξεκίνημα.
-Μα γιατί δεν μπορώ να μείνω εδώ;Προσλάβετε με ως υπάλληλο.
-Δυστυχώς δεν επιτρέπεται, έτσι είναι ο νόμος της πολιτείας μας.Ορίστε ,είπε καθώς τις έδινε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για τον πρώτο μήνα έξω.

Η Λίαν μάζεψε τις βαλίτσες  της με τα ελάχιστα πράγματα που είχε αποκτήσει αυτά τα χρόνια από δωρεές και διαγωνισμούς.Το πρόσωπο της έδειχνε θλιμμένο μπροστά στα υπόλοιπα ορφανά και το προσωπικό του ορφανοτροφείου. Όταν η πλάτη της ήταν γυρισμένη προς τον άγνωστο δρόμο όπου θα ξεκινούσε επιτέλους την ζωή της, ένα τεράστιο χαμόγελο δημιουργήθηκε ως τα αυτιά της και ένα βάρος έφυγε από μέσα της.Εκείνο το δροσερό απόγευμα άφησε ένα κομμάτι του εαυτού της εκεί.

-Βοήθησε με ,ακούστηκε η φωνή του μικρού κοριτσιού που είχε ακούσει προηγουμένως στο αποθηκάκι του κτιρίου.

Αυτή την φορά η Μελίνα κατάλαβε ότι αυτή η φωνή ανήκε στην ίδια,ήταν η φωνή της όταν ήταν μικρή.

«Δεν μπορεί να ακούω την φωνή μου από το παρελθόν ,είναι αδύνατον»

-Βοήθεια, με έχουν κλείσει στην ντουλάπα. Δεν έφταιγα εγώ για τον θάνατο τους, επανέλαβε ξανά η φωνή πιο στεναχωρημένη από πριν.

Η Μελίνα βρέθηκε στο έδαφος γονατισμένη, το κεφάλι έχει χωθεί στα γόνατα της και να καλύπτει τα αυτιά της με τα χέρια της, προσπαθώντας να κάνει την φωνή μέσα στο κεφάλι της να σωπάσει.Το γεγονός ότι ήθελε να ξεφύγει από το κτίριο που την είχε φυλακίσει η μυστηριώδες γυναίκα,πυροδότησε τις μνήμες που είχε από εκείνα τα βραδιά στο ορφανοτροφείο μετά τους θανάτους των κοριτσιών.
Δυο βραδιά που ήθελε να διαγράψει για πάντα καθώς και στους δυο ήταν μέτοχος με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

-Δεν αντέχεις την αλήθεια Λίαν,τώρα συνειδητοποιήσες τι τέρας κρύβεται κάτω από την πανέμορφη εμφάνιση σου. ,είπε καθώς σήκωνε το κεφάλι της αργά προς το μέρος της, η μυστηριώδες γυναίκα.

Τότε η Μελίνα την αναγνώρισε αμέσως.