"Όχι ρε πούστη μου" σκέφτηκε ενώ το χέρι της πονούσε από το απότομο τράβηγμα. Έκλεισε τα μάτια της παραδομένη.Η γυναίκα στην οποία ανήκε το χέρι με τα φλογέρα κόκκινα νύχια ,τοποθέτησε τον δίσκο με τα χάπια στο κομοδίνο χωρίς να της πει λέξη ,η Μελίνα πήρε μια κλέφτη μάτια από το σχήμα και το χρώμα των νυχιών της. Το πρόσωπο της γυναίκας ήταν καλά καλυμμένο με μαντήλι.

-Ξύπνησες ;Καιρός ήταν! Δεν ξέρεις ποσό περίμενα αυτή την γαμήμενη μέρα Λίαν. Από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι. Εκείνο το βράδυ που έχασα τα πάντα.

-Ποια είσαι επιτέλους ;,την ρώτησε ενώ προσπαθούσε να βρει τρόπο να ελευθερώσει το χέρι της.

Η μυστηριώδες γυναίκα την πλησίασε και της έκλεισε το στόμα με το ένα χέρι ενώ με το άλλο της εγκλώβισε το ελεύθερο χέρι με όλη της την δύναμη.

- Πάψε επιτέλους να ρωτάς Δικό μου είναι το παιχνίδι ,δικοί μου κανόνες!

Οι ματιές που αντάλλασσαν ήταν φλογερές μεταξύ τους καθώς οι λέξεις είχαν πάψει να κινούνται στον παγερό αέρα του δωματίου. Η μυστηριώδες γυναίκα έχωσε στο στόμα της Μελίνας τα χάπια που κατηγορηματικά αρνιόταν να πάρει. Όταν τα είχε ακουμπήσει στο κομοδίνο είχε ρίξει μια κλέφτη μάτια στην ετικέτα του πορτοκαλί δοχείου  με μικροσκοπικά γράμματα έγραφε "Φαινκυκλιδίνη".

-Τι σκοπεύεις να κάνεις με αυτά ;
-Ω τα χάπια;Είναι για το καλό σου Λίαν μου ,της χάιδεψε απαλά τα μαύρα μαλλιά της.
-Αρνούμαι να τα πάρω!
-Όχι δεν κατάλαβες , ξεκίνησε να γελάει, θα το πάρεις με το ζόρι.

Η Μελίνα άνοιξε τα χείλη της για να μιλήσει ,αλλά δεν πρόλαβε δυο χάπια τελείως διαφορετικά μεταξύ τους βρέθηκαν στο  ανοιχτά της χείλια.Η γυναίκα της κράτησε το σαγόνι και το στόμα κλειστό πετυχαίνοντας επιτυχώς το  πλάνο της.Περίμενε πέντε λεπτά κι η Μελίνα αποκοιμήθηκε.Η μυστηριώδες γυναίκα με τα κόκκινα νύχια βγήκε από το δωμάτιο και κλείδωσε τρεις φορές την πόρτα πίσω της ,αφού είχε πρώτο κολλήσει σημείωμα πάνω στο βάζο με τα λουλούδια στο κομοδίνο.
"ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΛΙΑΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ -Α.Γ"Η Μελίνα είχε βυθιστεί σε έναν βαθύ ύπνο.

"Που είμαι και τι συνέβη μόλις; Πρέπει να βρω την Μελίνα", ήταν η πρώτη σκέψη του Σμιθ με το που άνοιξε τα μάτια του ενώ προσπαθούσε να συνεφέρει τον εαυτό του. Είχε ψάξει κάθε πόρτα του ξύλινου σπιτιού για να την βρει ,όταν εξαφανίστηκε καθώς δεν γνώριζε για την μυστική πόρτα του υπογείου.Έκανε τις προσπάθειες του να ανοίξει την πόρτα του υπογείου αλλά ήταν κλειδωμένη από εσωτερικά ,η Μελίνα την είχε κλειδώσει ,δεν ήθελε να διακινδυνέψει την δικιά του ζωή. Μόλις σηκώθηκε από το έδαφος τίναξε τις παλάμες του από το υγρό χώμα μπροστά από τα σκαλιά του σπιτιού της. Το χέρι του μπήκε στην τσέπη του παντελονιού υπηρεσίας καθώς δεν είχε προλάβει να πάει σπιτι του να αλλάξει ,για να βρει το κινητό του τηλέφωνο να της τηλεφωνήσει,το αμάξι της έλειπε το ίδιο και εκείνη.Στην τσέπη του βρήκε μόνο τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

~20 λεπτά αργότερα ~

-Όλα καλά; Εσύ είσαι κατακόκκινος ;Μην μου πεις ότι έτρεξες μέχρι εδώ ; ,τον ρώτησε η Αγγελική.

-ΜΕΛΙΝΑ ;ΜΕΛΙΝΑ ;

-Άδικος κόπος να την φωνάζεις δεν έχει έρθει δυο μέρες τώρα.,του απάντησε από μακριά η Έρρικα ανήσυχη για την φίλη της.

-Τι είναι αυτά που λες ;Χθες το βράδυ ήμουν μαζί της! ,την κοίταξε απορημένος.

-Αφεντικό έχουμε να σε δούμε από προχθές που έφυγες, χθες δεν ήρθες, σήμερα πως και έτσι ;είπε η Αγγελική επιβεβαιώνοντας τα λόγια της Έρρικα.
-Αγγελική τι λες ;
-Σμιθ ,αλήθεια λέει ,μάλλον κάποιος έπεσε σε ύπνο κώμα.

Σαν κεραυνός τον χτύπησε η συνειδητοποίηση ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Η μνήμη του από εκείνη τη νύχτα ήταν θολή και το μόνο που θυμόταν ήταν αποσπάσματα και η εξαφάνιση της Μελίνας.

-Καλέστε άμεσα την αστυνομία και συνδέστε την στο γραφείο μου!,διέταξε αποφασιστικά, χωρίς να δώσει εξηγήσεις.

Τα μάτια της άνοιξαν και βρέθηκε σε μια πισίνα με κόκκινο χρώμα και μια περίεργη, μεταλλική μυρωδιά που διαπερνούσε τον αέρα. Το υγρό δεν ήταν νερό – ήταν πιο παχύρευστο, με μια απόκοσμη γυαλάδα που αντανακλούσε το φως από τον μοναδικό, αχνό λαμπτήρα στην οροφή. Ένα άγγιγμα της επιφάνειας του κόκκινου υγρού με το χέρι της την έκανε να ανατριχιάσει. Η υφή του ήταν ελαιώδης και κολλώδης, αφήνοντας ένα σκοτεινό σημάδι στο δέρμα της.Κοίταξε γύρω της. Τα τοιχώματα της πισίνας ήταν ψηλά και λείες, καλυμμένα με σκοτεινές, παλιές κηλίδες που έμοιαζαν με ξεραμένο αίμα. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να σκαρφαλώσει ή να βγει εύκολα από εκεί. Ο ήχος του νερού που στάζει αργά από κάποιον σωλήνα ήταν ο μόνος ήχος που διατάρασσε τη σιωπή.Η Μελίνα ένιωσε το κρύο να την τυλίγει.

-Μακάρι να βρεθεί και να είναι καλά ,ανησυχώ τόσο πολύ,είπε απελπισμένα η Έρρικα.
-Είμαι σίγουρη ότι θα είναι εντάξει, εξάλλου η Μελίνα είναι δυνατή γυναίκα.,της ανταποκρίθηκε εκείνη με ένα χαμόγελο θέλοντας να της δώσει δύναμη.

Ο Σμιθ οδήγησε τους αστυνομικούς στο σπίτι της Μελίνας καθώς ήταν δύσκολο κανένας να το βρει τόσο απόμερα που ήτανε. Χωρίστηκαν σε δυο ομάδες η μια ξεκίνησε την έρευνα στο σπίτι ,που η πόρτα για κάποιον λόγο ήταν ξανά ανοιχτή ,ο Σμιθ την είχε κλείσει πριν φύγει. Ενώ η δεύτερη ομάδα κατευθύνθηκε προς το δάσος. Ήταν μέρα ακόμα όποτε ήταν εύκολο να διακρίνουν κάτι ασυνήθιστο αλλά μαζί τους κουβαλούσαν και σκυλιά Κ-9.
Ο αρχηγός της αστυνομίας προέτρεψε τον Σμιθ να γυρίσει στην δουλειά του και ότι θα τον ενημερώσει αν έχει κάτι νεότερο. Έτσι έγινε ο Σμιθ ,ανέβηκε στο πυροσβεστικό και οδηγούσε την ομάδα του ,αλλά με την φοβία ότι κάτι κακό είχε συμβεί στην αγαπημένη του.

Η στάθμη της πισίνας άρχισε ξαφνικά να ανεβαίνει, κι η Μελίνα ένιωσε τον πανικό να την κυριεύει. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Καθώς το κόκκινο υγρό ανέβαινε όλο και πιο ψηλά, πέντε ανθρώπινα κρανία ξεβράστηκαν στην επιφάνεια της πισίνας, προκαλώντας ένα κύμα τρόμου να διαπεράσει το σώμα της.Το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό: τα κρανία περιστρέφονταν αργά στο παχύρρευστο υγρό, οι κενές οπές των ματιών τους φάνταζαν σαν να την κοιτούσαν με μια βουβή μομφή.

-Μελίνα ξυπνά ,ακούστηκε η φωνή του κυρίου Άντριου είχε να την ακούσει χρόνια αλλά ήταν χαρακτηριστική.