Vandaag vertelde Ronan me dat hij wat afstand van me wilde nemen. Ik hoorde Rania gniffelen in de verte. Ik wist dat zij dit had veroorzaakt. 

Ronan voelde dat ik hopeloos was. Hij had me zo onder invloed, ik zat aan hem vastgeklampt als een baby. Hij ontsloeg me als goede vriend. Hij gooide me van een gebouw af, zo de afgrond in.

Oh, de zee was zó diep, maar zijn woorden waren zó oppervlakkig.