Aan het einde van de avond komt er onverwacht bezoek. Haar stiefmoeder die begeleidt wordt door twee wachters.
'Och lieverd, ik was al bang dat ik je ook kwijt was' en ze omhelst Sandra met tranen in haar ogen. Nadat ze op haar hakjes naar Sandra toe gerend is.
Zijn dat echte tranen of kan ze gewoon zo goed toneelspelen?
'Het gaat goed met mij, ik was hier, de koning en de prins hebben mij geholpen'
'Oh...' en ze neemt Sandra bij de schouders en bekijkt haar van top tot teen.
'Ik kom je weer mee naar huis nemen'
'Wie bent u?' Vraagt Riftan die lijkt te ontwaken uit zijn trans.
'Ik... oh sorry ik ben Madame Tremaine. Ik ben de stiefmoeder van Sandra'
'Kom' en ze laat Riftan niet reageren of antwoorden en sleurt Sandra zo mee.
'Sandra moet voorlopig nog even hier blijven, de arts moet haar in de gaten houden' liegt hij en madame Tremaine kijkt verbaasd.
'Wat is er aan de hand dan?'
'Ze heeft last van haar hoofd, ze viel gisteren flauw'
'En waar is die arts? Want hij kan dat ook prima thuis doen'
'Ze kan niet weg, dokters eisen' en de wachters die komen tussen Sandra en haar stiefmoeder in staan.
'Ah...' roept ze verontwaardigd.
'Je kunt mij niet het contact tussen mij en mijn dochter verbieden'
'Stiefdochter... maar ook weer niet, je bent nooit getrouwd geweest met mijn vader' bijt Sandra madame Tremaine toe. Nu valt iedereen van verbazing stil.
'Wat... nee... wat spreek je nu voor war taal, je hebt volgensmij echt hard je hoofd gestoten' stamelt madame Tremaine
'Ik heb mijn hoofd niet gestoten, ik was flauwgevallen'
'Juist ja... nou goed, ik ga naar huis dan kan de arts je hier onder controle houden' en ze snelt zich snel uit de voeten.
'Raar mens is dat zeg' lacht de prins en ze kijken met z'n allen madame Tremaine na die verontwaardigd en best wel teleurgesteld het terrein verlaat. Op de voet gevolgd door de mannen die haar hierheen hebben begeleid.
'Maar ze is echt niet je stiefmoeder?'
'Nee, mijn vader is nooit met haar getrouwd geweest. En mijn moeder die is al heel wat jaren terug overleden. Wat nu betekent dat ik een wees ben' de klap komt hard aan voor Sandra en er vormen zich tranen in haar ogen.
'Oh... kom hier' en de prins neemt haar in zijn armen en ze blijven nog een tijdje zo staan.

'Het spijt me' stamelt Sandra die zich wat wegdrukt van prins Riftan. Ze ziet de make-up vlekken die op zijn jasje zitten en ze schrikt nog meer, de prins volgt haar ogen en kijkt ook naar de vlekken.
'Oh hemeltje, ik...' maar voor ze haar zin kan afmaken onderbreekt hij haar en zoent haar op de lippen. Voor kort.
'Maak je daar maar niet druk om, het is maar een stuk kleding' en zijn handen omvatten haar gezicht en zijn duimen vegen de uitgelopen make-up resten weg van haar wang.
'Misschien moet ik maar eens gaan' schrikt ze op terug de realiteit in. De prins heeft haar gezoent. Haar...! Gewoon weg haar. Sandra kijkt op naar de prins die haar gepijnigd aankijkt en ze neemt een keer diep adem en rent vervolgens weg richting de stallen wat de prins niet had verwacht.
'Sandra!' Hoort ze achter zich maar ze springt snel op de rug van Shirley en neemt de schimmel naast zich, die op zijn eigen dooie gemakje zal meerennen.
'Waar ben je van plan heen te gaan?'
'Naar huis, dit is mij allemaal te veel, het spijt me. Ik zal de jurk morgen schoon en wel terug brengen en het zakje met goud ligt nog in de kamer waar ik heb verbleven' en ze wil langs de prins heenrijden maar hij slaat zijn armen omhoog.
'Ik kan je niet laten gaan'
'Waarom niet, ik ben een doodgewone vrouw die letterlijk nog geen 2 dagen een wees is geworden. Ik heb tijd voor mijzelf, in een vertrouwde omgeving nodig en niet hier waar ik...'
'Laat me dan met je meegaan'
'Waarom?'
'Omdat ik van je hou, verdomme is dat zo moeilijk te zien?' Sandra zit nu met een mond vol tanden op de rug van Shirley.
'Volgensmij is het de bedoeling dat u een prinses trouwt die eer aan de troon biedt en niet iemand die van lage afkomst is'
'Wat boeit mij die troon nou, ik zou hem opgeven als er de mogelijkheid was'
'Laat mij alstublieft gaan, ik heb tijd nodig om hierover na te denken'
'Oke, maar ik breng je naar huis, het is donker, wie weeet wat er kan gebeuren onderweg'
'Goed' en Sandra staat op het punt om in tranen los te breken. De prins zadelt snel zijn paard op en samen rijden ze naar huis toe.

Heb toch besloten om de verhalen die ik gepubliceerd heb allemaal los af te maken.