De jaren schieten voorbij en Sandra is intussen bijna 18, haar vader is nu weer thuis en ze maken zich klaar om naar het graf te gaan van haar moeder. Sandra draagt een lichtgeel jurk met lange mouwen, haar vader heeft een bruine broek aan, een wit shirt en een zwarte dunne jas eroverheen en uiteraard om het af te maken draagt hij een hoed.

Samen lopen ze de deur uit met het bosje bloemen uit de tuin, tulpen. Moeders favorieten bloemen.

Aan het einde van de dag zitten ze binnen op de bank, Sandra maakt een ketting van de paarse steen die haar vader jaren geleden had meegenomen. (Zie foto aan het begin)
'Ik zal de volgende keer weer wat steentjes meenemen' glimlacht hij en Sandra knikt.
'Dat zou fijn zijn, mensen die willen ze zelfs kopen' vertelt ze en haar vader trekt zijn wenkbrauwen verbaasd op.
'Echt? Wauw, wat leuk' en hij pakt een steen die ik in mijn kistje heb liggen op.
'Misschien kun je, je eigen kleine kraampje maken en sierraden verkopen' stelt haar vader voor en ze kijkt hem aan.
'Denk je dat ik daar goed genoeg voor ben?' Vraagt ze en pakt de sierraden uit het doosje die ze al heeft gemaakt. Allemaal van mooie steentjes uit het bos of welke haar vader heeft meegenomen.
'Absoluut, ze zijn prachtig, net al jij' en hij glimlacht.
'Ik wil het ergens met je over hebben' begint hij en nu kijkt Sandra verbaasd.
'Wat is er pap?' Vraagt ze en legt haar doosje op tafel neer.
'Ik heb iemand ontmoet, een hele leuke vrouw, haar man is dit jaar helaas overleden en ze heeft twee dochters' vertelt hij en zwijmelt bijna weg in zijn stoel.
'Zielige vrouw' fluistert Sandra
'Ga er voor, ik denk dat het je echt gelukkig gaat maken' glimlacht Sandra en knuffelt haar vader door naar hem toe te lopen.
'Dankjewel lieverd' en hij knuffelt haar terug.
'Wat gaan we vandaag eten?' Vraagt hij na een tijdje zodra zijn maag knort. Sandra lacht en klopt op zijn schouder.
'Ik zal wel spaghetti maken, wil je de dieren nog voeren?' meldt ze zodra ze opstaat en richting de keuken loopt.
'Helemaal goed' en ook haar vader verdwijnt richting de deur die naar buiten gaat.

De dagen erna worden de dagen warmer en breekt ook de dag aan dat haar nieuwe stiefmoeder komt, met haar twee dochters.
'Ik hoop dat jullie vriendinnen worden en goed met elkaar overweg zullen kunnen gaan'
'Ik hoop het ook ja' en niet veel later komt er een overdekte koets het terrein op gereden, met koffers op het dak. Sandra is het nieuwe zwarte paard aan het poetsen. Of nouja, hij staat hier nu 2 jaar en is net 4. Hij is van Sandra en het vorige paard dat hier stond is een aantal jaar geleden overleden, door ouderdom, zoals vele dieren van vroeger. Maar na de dood komt weer leven, in dit geval, kuikens, kalfjes, en veulens.
De twee dochters hangen uit het raampje en kijken naar het huis waar ze in komen te wonen.
'Hallo, zijn jullie heelhuids overgekomen?' Vraagt vader aan de drie vrouwen die uitgestapt zijn.
'Ja, het was een beetje hobbelig, maar we zijn er' antwoord de oudste en dus ook de nieuwe stiefmoeder van Sandra.
'Aah en jij bent vast Sandra, je vader heeft al heel wat over je vertelt' en ze geeft haar hand en stelt zich voor als Madame Tremaine. En ze zegt er ook duidelijk bij dat ze zo genoemd moet worden.
'Dit zijn Driselle en Anestasia' en ze kijken de omgeving na.
'Ach je mag wel wat aan je haar doen' lachen ze en kijken Sandra aan alsof ze een of andere ziekte heeft.
'Eh...' antwoord Sandra sprakeloos. Volgensmij is er niks mis met mijn haar, want het is geborsteld en zit in een keurige paardenstaart opgestoken, waardoor er een bos golvend haar uitvalt.
'Ik wil de kamer met het mooiste uitzicht' roept Anastasia.
'Nee ik' roept Driselle en ze rennen beide gewoon naar binnen, met hun hakken in verschillende felle kleuren.
'Leuk' mompelt Sandra tegen zichzelf aangezien haar vader met madame Tremaine al naar binnen zijn gelopen.
'Waar mogen deze?' Vraagt de koetsier die al aardig op leeftijd is.
'Zet maar binnen neer' antwoord Sandra en ze loopt achter haar vader aan die intussen al een rondleiding aan het geven is.
'Dit is de woonkamer, daar door ga je naar de kelder en ook het washok... en...' ze glimlacht kijkend naar hoe blij haar vader is en loopt vervolgens weer naar buiten om groentes te plukken voor het avond eten.

'Dat ruikt heerlijk' complimenteert madame Tremaine, zodra ze het eten op tafel heeft gezet.
'Bediende!' Roept Anastasia en kijkt om zich heen.
'We hebben hier geen bediendes' leg ik haar uit.
'Dan doe jij het maar, schep mijn bord op...'
'Anastasia!' roept madame Tremaine en kijkt haar dochter met een smiechterig lachje aan.
'Dat is niet netjes, we zijn allemaal één familie nu' bereidt ze haar zin uit.
'Ja, mam' antwoord Anastasia.
'Eetsmakelijk' gaat Sandra haar vader verder en iedereen schept op.

Na het eten, besluit Sandra een stukje te gaan rijden en dan gelijk door het dorp heen te gaan.
Ze klimt op haar Zwarte parel, zonder zadel en zonder hoofdstel stapt ze richting het bos dat ze moet doorkruisen om de stad te bereiken. Het is nog mooi licht en daarom zijn mensen ook langer op straat en buiten. Sandra rijdt naar de ijzersmid en koopt een rolletje ijzerdraad voor haar sieraden. Ook gaat ze nog langs de hoefsmid en laat de hoeven van haar paard bekappen.
'Goedenavond juffrouw, wat kan ik voor u doen?' Vraagt ze smid.
'Ik zou graag haar hoeven wat ingekort willen hebben' vertel ik en hij knikt.
'Komt goed, is ze braaf?' Vraagt hij en Sandra knikt.
'Ja, ze blijft wel staan' en ze aait de merrie rustig over haar hals terwijl ze daar blijft staan zonder een touwtje of iets dergelijks.
'Ze heeft mooi hard beenwerk' constateert de hoefsmid en ze glimlacht.
'Dankuwel, ze is net 4'
'Dat dacht ik al wel' antwoord hij en vijlt de laatste hoef mooi rond en zet hem vervolgens weer neer.
'Hoeveel kost het?' Vraagt Sandra zodra hij weer overeind staat.
'4' meldt de smid en ze haalt 4 muntjes uit haar buideltje met muntjes die ze meegekregen heeft van haar vader en legt ze in de hand van de man.
'Kom maar Shirley' en we lopen de straat weer op, langs verschillende kraampjes die op het marktpleintje staan. Na een tijdje voelt ze de neus van haar merrie tegen haar arm en ze kijkt om.
'Wat is er meisje?' En Shirley draait zich weer om en loopt naar een kraampje met broodjes. Ja ze is verzot op brood.
'2, broden' besteld ze bij de vrouw en ze stopt ze in het mandje die Sandra mee heeft.
'Hier meisje' en ze breekt een stuk brood af.
'Mooi dier, is die te koop?' Vraagt een man en ze schud haar hoofd.
'Nee, sorry' en ze lopen weer verder.

Thuis aan gekomen is het al schemer aan het worden en dan hoort ze allemaal paarden die achter haar galloperen. Achterom kijkend ziet ze een hele kudde paarden met ruiters, allemaal vanuit het kasteel, aan hun nette kleding stijl te zien en, omdat ze allemaal hetzelfde dragen. Behalve één, die draagt een pak dat nog sierlijker is dan die van de rest. Sandra slaat af het bos in, in de hoop dat ze niet in de weg loopt. Maar toch galloperen de paarden voorbij en ze besluit ze de ruimte te geven. Ze kijken haar allemaal aan en nadat de laatste voorbij gereden is vervolgt ze haar weg terug naar huis.
'Thuis krijg je een lekkere poetsbeurt' belooft Sandra aan Shirley en de merrie briest een keertje als goedkeuring, wat Sandra doet lachen.
'Oh wat hou ik toch van je' fluistert ze en rijdt de weide op die haar het uitzicht geeft op het huis waar ze al haar hele leven woont. En met een gelukkig gevoel galopeert nu ook Sandra een stukje over de weide terug naar huis.

Hoofdstuk 2🤗
Hoe vinden jullie het?
Ik hoor graag voorstellen en wat jullie ervan vinden.