* * * * *

~Park Chanyeol~

It's 2 am in the morning. 

Naalimpungatan ako sa biglang pagyakap sa akin ni Chan Hyun. His leg is propped over my waist and his arm is wrapped around my neck, almost making me choke. I tried to fix his position but I was startled to find Baekhyun gone. 

Agad kong inayos si Chan Hyun. I placed numerous pillows sa paligid niya para hindi siya mahulog kung sakali mang gumulong-gulong siya mamaya. 

Nakabukas ang pinto ng kwarto namin at nakabukas din ang ilaw sa hallway. Saan siya pumunta? 

Bumaba ako at nakitang wala namang ilaw sa sala maliban nalang sa ilaw sa kusina. Pumunta ako dun at nakita si Baekhyun na naglalabas ng mga ingredients mula sa ref at sa mga cabinets. 

"Babe?" 

"Ay elf!" gulat na sigaw niya at nabitawan ang isang karton ng flour. Napatingin siya sakin na may gulat na expression. "Channie?! Anong ginagawa mo dito?"

Lumapit ako at pinulot yung nahulog niya. "Nakita kong wala ka sa kama. Siyempre hahanapin kita." sabi ko at nilapag yung flour sa kitchen counter. 

Napangiti siya. "Nakaramdam kasi ako ng gutom. Saka nagising ako sa anak mo. Likot matulog eh." explain niya habang naghahalo sa isang malaking bowl ng kung ano man. 

Napatawa ako. "I can relate." sagot ko at kumuha ako ng isang stool para tabihan siya. I rested my face on my hands while watching my husband. "What are you cooking?" tanong ko. 

"Gusto ko ng chocolate cake." sagot niya. "Meron sa ref kaso, masama ang lasa." 

Nag-alala ako sa sinabi niya. "Why? Panis na ba yun?" tanong ko at agad na kinuha yung cake na sinasabi niya sa ref. "Bat mo pa kinain? What if you get sick?" 

Natawa siya at umiling. "Chanyeol, baby. It's not spoiled. Hindi ko lang gusto yung lasa." explain niya pero tinikman ko parin yung cake. Tama siya, hindi nga sira. Masarap pa naman ah. 

Binalik ko yung cake sa ref at umupo ulit. "Are you addicted to chocolates already?" I asked, grinning. 

Napa-iling naman siya habang naka-pout. "Ewan. Maybe?" magulong sagot niya. Pero nung ilalagay na niya yung cocoa powder ay binaba niya agad. 

"Parang ayaw ko na ng chocolate." sabi niya at napahawak sa bewang. "Mocha nalang ata." bulong niya at kumuha ng mocha flavoring. 

Pinanood ko siya habang tinitimpla yung para sa gusto niyang cake. After mixing, he dipped his finger and tasted the mixture. Napa-ngiwi siya. 

"What is it?" tanong ko agad. May nararamdaman ba siya?

Napatingin siya sakin habang naka-ngiwi. "Ang pangit ng lasa. Parang may kulang." 

Matapos mag-isip ay kinuha niya yung cocoa powder at naglagay din. WTF?! Naghalo na yung dalawang flavor dun. Anong lasa nun?!

Pinanood ko lang siya habang pinaghalo lahat ng makita niyang flavors na nasa cabinet. Nilagay niya ito sa oven matapos mahanap ang gusto niyang lasa. 

Tumabi siya sakin at niyakap ang bewang ko. He rested his head on my chest as I encircled my arms around him. 

"Seems like, you're already entering the 'weird stage' of your pregnancy." I jokingly said. 

Napatingin siya sakin at umirap. "Then prepare yourself." sabi niya at hinalikan yung leeg ko. "Baka mahirapan ka masyado and you'll leave me." malungkot na sabi niya. Just the sadness in his voice made my heart break. 

"I would never do that." bulong ko and hugged him tightly whilst caressing his back. "I would never hurt you. You're everything to me, Baekhyun. You're my life." I kissed his hair then suddenly, he's already sobbing. 

"Hey, don't cry, baby." I gently cooed and kissed his forehead. "You know, ayaw kong umiiyak ka."

"I don't know either." bulong niya habang pinupunasan yung mga luha niya. "Naiiyak nalang ako bigla eh." he sobbed. 

I chuckled then pulled him into my arms. "There goes the mood swings, then?" tanong ko. 

Tumango siya. "Maybe I'll get worse." nag-aalalang sabi niya. 

"Kahit ano pa maging timpla mo, I'm just here, Baek." I said then kissed his hair. "I'll be your protector. I'll take care of you from now on. I'll devote most of my time to you." 

He rolled his eyes then pulled away from the hug. "Can you stop being the perfect husband?" he asked. 

Natawa ko sa tanong niya saka pinunasan yung mga luha sa mukha niya. "Paano ko gagawin yun, when you're being the perfect one for me?" I answered which made him blush all red. 

The gentle 'ting!' of the oven made Baekhyun turn away from me. Sobrang saya ng expression sa mukha niya nang makita ang cake. Color dark brown ito. Nakakatakot. 

Kumuha siya ng tinidor at kumuha ng isang chunk. "Are you sure with that?" tanong ko. 

Inirapan niya ako at tumango. "Of course I'm sure!" sabay subo. Nanlaki ang mga mata niya at isang malaking ngiti ang sinagot niya sakin. Sumubo pa siya ng marami bago ako alukin. 

Napalunok ako pero I accepted his offer. 

But I regretted it eventually. Sobrang sama ng lasa! Parang naghalo-halong pagkain!

Pero hindi ko pinahalata siyempre. But when he offered me another piece, I just turned him down sweetly. Baka magalit pa sakin. 

After eating, ni-ref niya yung natirang cake at pumunta sa sala. Pero bago ko siya sundan, itinago ko yung cake sa pinakatagong part nung ref para hindi makain ni Chan Hyun. Baka sumakit pa tiyan niya. 

Nadatnan ko si Baek na naka-upo sa sala at nakatingin sa TV. Nakahawak siya sa remote habang nag-i-scan ng channels. 

Tumabi ako sakanya at niyakap siya. "What do you want to watch?" I asked sleepily. Sobrang antok na din ako. Madaling araw pa eh. 

"Anything." tipid na sagot niya habang nakatutok parin sa TV. I closed my eyes but opened them again nang mapa-yelp sa Baekhyun sa tabi ko. 

Napatingin ako sa kanya at sa tuwang-tuwa niyang mukha. Nilipat ko yung tingin ko sa TV. 

Spongebob?! 

"You want that?" takang tanong ko sakanya. 

Tumango-tango siya.

"But you hate cartoons, Babe." I said in disbelief. 

Umiling siya. "Not anymore." napatingin siya sakin at napalitan ng pag-aalala yung masaya niyang mukha kanina. "Matulog ka na kaya muna, Yeol? May trabaho ka pa mamaya. Kaya ko naman manood mag-isa eh." 

I shook my head. "No. I'll stay here." sagot ko at humiga sa lap niya. 

He brushed my hair with his fingers. "Okay then. Sleep here. Ayokong puyat ka sa trabaho." 

I nodded then closed my eyes. 

I'd rather sleep uncomfortably here on the sofa. At least he's near. 

* * * * *