142. Ciemne Ulice.

Jestem artystą, jak wielu,
stworzyło mnie samo zło.
Wychował mnie beton,
ciemne ulice to mój dom.

Tu nie ma współczucia,
jest tylko zepsucie.
Cały ból topimy,
w najtańszej wódce.

Jedyne kwiaty które dostajesz,
to te zakazane.
Dają szczęście i pozwalają,
zapomnieć o tym, co będzie dalej.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top