We stayed silent for a short moment, letting the information sink in inside of our heads. If it is true that the mayor had burned the original copies of the map, then she's really trying her best to bury the town's history.

Ang nakapagtataka lang, paano niya nagawang ilihim ang gano'ng pangyayari? I don't know anything about laws regarding with maps of a specific town, pero sa palagay ko ay hindi naman tama ang ginawa ni Lara.

I am also thinking about the reason why its townspeople kept the information from the people outside. Like they let it happened and never talked about that again. Posible kayang natatakot sila kay Lara?

Am I really having my guesses right? Dahil kung sa simula pa lang ay kontrolado na ni Lara ang bayan ng Wichita, magagawa ba naming pagkatiwalaan ang mga taong tutulong sa amin dito kung sakali?

Like Abby...

I looked straight into her eyes, trying to sense if there's something inside of her mind. Like the same fear I have seen from Mr. Calicdan's eyes.

Ayokong pati ang inosenteng receptionist na ito ay mauwi rin sa nangyari kay Mr. Calicdan. I don't want another life to be gone once again.

After almost a minute of complete silence while staring at the maps of Wichita, I heard a sigh coming from Abby's direction.

"Baka totoo ngang may naganap na witch hunt noon sa bayang ito," Abby caressed the surface of the old map. "But I wasn't so sure about that. Kasi hindi talaga ako tiga-rito. I moved here to settle down dahil may trabahong inalok sa akin. At dahil sa trabaho kong 'to, I've learned some things na hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba. Like the reason behind the burning of the maps. All I know from listening to others are about the churches. Tapos meron ding tungkol sa witch hunts."

Umiling-iling pa siya. "Would you mind telling me the reason why you two are here? Hindi naman kayo mga turista, di ba?" Abby asked the same thing about tourists.

Then she leaned near us again to whisper. "Sinabihan kasi talaga ako ng management na 'wag 'tong sasabihin sa mga customer na turista. Bad publicity raw."

I smiled. "No, we're not tourists," tumingin ako sa direksiyon ni Verm at maging siya ay tumango at ngumiti rin. "I'm a journalist."

Abby's eyes widened. "Journalist? Magsusulat ba kayo ng article tungkol dito sa bayan namin?"

I slowly nodded my head, way to go to divert the topic. "Oo, gano'n na nga. Kaya marami akong tinatanong tungkol sa bayan ninyo."

Abby smiled. "At dahil parehas naman kayong hindi turista," she lend her hand for a handshake that I willingly accepted in return. "Magsasalita ako."

~~~

Moment later, another girl came in to the hotel to replace Abby in her position. Sandali lang sila nag-usap para sa mga habilin nila sa isa't-isa at may pinirmahan pa si Abby sa logbook na kanina lang ay pinasulatan niya rin sa amin ng aming mga pangalan.

"Si Anna 'yon, kapalitan ko. She's insomniac kaya graveyard shift lagi ang pinipili niya," sabi pa sa amin ni Abby nang makalabas siya ng hotel patungo sa direksiyon namin ni Verm na naghihintay lang sa kaniya sa tapat ng van ng aking team.

Tumingin ako sa direksiyon ni Anna at nakita kong naglabas siya ng isang makapal na libro mula sa dala niyang bag kanina at nagsimulang magbasa nito.

"She looks fine I guess," bulong ko. "Anyway, puwede mo na ba kaming dalhin dito?" Holding the old map of Wichita, I pointed at the exact location where Margot can be located.

Abby smiled. "Hindi na yan ang Hilltop apartment. It's now called Scarlet Inn, kilala ko ang may-ari niyan."

I nodded. "Pero puwede mo naman kaming dalhin dito 'di ba?"

Tumango si Abby. "Of course. Pero sino bang pakay ninyo sa address na 'yan? Baka kakilala ko? I know some of the locals here."

Sasagot na sana ako nang marinig kong bumukas ang pinto ng van kaya't napalingon ako sa gawi nito. Nakita ko si Verm na sumakay sa loob.

"Sa loob na lang tayo ng van mag-usap," sabi ko pa kay Abby.

Bigla kasi akong nakaramdam na tila may nagmamasid sa amin mula sa kalayuan. It's not the presence of the owl and I'm sure of it.

This one makes me feel like someone is watching over us. Ngunit kahit saanman ako tumingin ay wala akong makitang kahit sino na nakatingin sa aming direksiyon.

Abby shook her head, declining my offer. "I have a car. Doon na lang kayo sumakay. I will take you there," sabi pa niya sa akin.

I slowly nodded my head as I think about her offer. She knows more about this town and it's clearly not pleasant for her to experience riding along with us inside a van with a bloodstained backseat.

"S-sige, nasaan ba yung sasakyan mo?" tanong ko sa kaniya.

Abby pointed her finger on one of the cars nearby. "There. Bigay sa akin 'yan ng lola ko, it was old but I managed to renovate some of its parts. Refurnishing that gem is one of my first well spent income mula noong magtrabaho ako rito sa Stonington Hotel," aniya. "Tara?" Abby cocked her head before walking away from us.

I knocked at the window of our van. Bumukas naman ang bintana at nakita kong nakatingin sa akin si Verm.

"Doon na tayo sa kotse ni Abby sumakay, Verm. Ihahatid niya raw tayo sa address na hinahanap natin," sabi ko sa kaniya.

But Verm's face resonated a reaction of doubt. "Mag-ingat ka, Angel. Hindi ko alam pero parang may kakaiba kay Abby. Hindi kaya isa siya sa mga alagad ni Lara?"

I looked at Abby's direction and she's currently opening the door of her car. "Sa tingin ko mapagkakatiwalaan naman natin siya. Nakikita ko naman sa mga mata niya na inosente siya sa lahat ng mga nangyayari rito."

Verm glanced into Abby's direction. "Mas mabuti pa ring mag-ingat."

I smiled. "I know. Tara na at sumama na tayo sa kaniya."

Binuksan ni Verm ang pintuan ng van at dahan-dahan siyang lumabas dito na parang napipilitan lang siya.

Ako naman ang naiwang nag-lock ng lahat ng pintuan bago kami sabay na nagtungo sa sasakyan ni Abby.

As we reached Abby's car, Abby is already inside. Inaayos niya pa ang mga dala niyang gamit sa loob at bahagya niyang pinunasan ang naipong hamog sa mga bintana.

"Masyadong mahamog dito tuwing gabi. Sometimes, it's too foggy that you couldn't even see a thing," aniya habang nagpupunas ng mga bintana. "Pero madalas madaling-araw lang nagkakaroon ng fog dito."

I noted that information. It can be a hazard for every one of us considering the zero visibility of the environment if it happens. Hindi naman ako gaya nina Manuel, they are werewolves, with extra abilities, enhanced mobility, high endurance, and surprising strength.

Nang matapos sa pagpupunas ng bintana si Abby ay kaagad niya kaming pinagbuksan ng pinto. She unlocked the door on her right and Verm opened it for me.

Ako ang katabi ni Abby sa unahan habang si Verm naman ang siyang nakapuwesto sa backseat. As soon as we are all set, Abby had started the car.

Malayang nagmaneho si Abby ng kaniyang sasakyan sa maluwag na kalsada ng Wichita. Dahil sa kalaliman ng gabi, mabibilang mo na lang sa daliri ang mga sasakyang dumaraan at nakakasalubong mo sa kalsada.

Mabuti na lang at maraming poste ng ilaw ang nasa gilid ng kalsada rito dahil na rin sa kasukalan ng paligid. Kung sakali kasing wala silang mga ilaw rito, siguradong madilim dahil na rin sa mga nagtataasang puno sa gilid-gilid.

Habang nasa biyahe, tinanong kami ni Abby tungkol sa propesyon ko at kung ano ang relasyon namin ni Verm sa isa't-isa. I even told her that we are not in a romantic relationship and we're just here for the article that I'm going to write.

That also leads Abby to get to know more about Verm. Napansin ko na kumikinang ang kaniyang mga mata sa tuwing pinagmamasdan niya si Verm mula sa rearview mirror. I think she likes him.

Ngunit itong si Verm, tila dedma at walang pakialam sa aming usapan. He's just there, looking at the scenery outside, not minding whatever Abby and I were talking about him.

Hindi rin pala sila nagkakalayo ni Manuel. May pagkakataong nagiging masungit din pala si Verm. Pero sa totoo lang, alam kong nag-aalala lang siya sa kalagayan namin. He doesn't want to show his weakness.

Lalo na at nagdadalawang-isip siya ngayon tungkol sa pagtitiwala ko kay Abby. Which I presume is not bad after all.

"So para saan yung article na sinusulat ni'yo tungkol sa bayan namin? Aside from the facts about this town, may iba pa ba kayong pakay?" Biglang tanong ni Abby sa akin.

I was caught off guard, considering that I am thinking about Verm right now. Napalingon tuloy ako sa direksiyon ni Abby at nakita kong nakangiti siya at tila sabik na malaman ang sagot sa tanong niya.

"Actually, I'm writing about someone," sabi ko.

"Puwede ko bang malaman kung kanino, kasi masasabi ko namang marami na rin akong nakilala rito. Baka may maitulong ako," nakangiting tugon sa akin ni Abby.

Nilingon ko si Verm at nakita ko sa kaniyang mga mata ang pangamba. I can sense that he doesn't want me to tell anything about Monalisa to our new company.

Samantala, tahimik lang na nagmamaneho si Abby habang hinihintay ang kasagutan ko.

Napabuntong-hininga na lang ako. Wala akong magagawa, we need to sacrifice things if we want more. If we give, we'll technically receive something back in return.

I've decided not to follow Verm. Because I know I can trust Abby. Whenever I look into someone's eyes, I know if they're trustworthy or not. And Abby is trustworthy enough for me.

"To be honest, this is not just an article about your town. This is an article about a woman who have died in this town," sagot ko sa tanong ni Abby.

The smile in her face has faded as soon as I mentioned the word 'dead'. Mukhang hindi iyon ang sagot na kaniyang inaasahan.

I heard Verm sighed in frustration as he looked out of the window. Nakita ko sa kaniyang mga pagkilos na dismayado siya sa ginawa ko.

Minabuti ko na lang na wag muna siyang pansinin. I have to know if Abby heard or knew something about Monalisa. Clearly she's one of the local folks, mabilis kumalat ang balita.

At sa bayang kagaya ng Wichita, a hotel receptionist can gossip about what's going on around the area, given that many people are entering the hotel premises.

"Sinong namatay?" tanong ni Abby sa akin.

"May nabalitaan ka ba tungkol sa babaeng namatay dito sa bayan ninyo? Ayon sa nagbigay ng impormasyon sa akin, natagpuan siyang walang buhay. Walang bakas ng marka sa katawan o kahit anumang galos. Have you heard about this woman who had mysteriously died in your town?" I asked Abby in my serious tone of voice.

Tila kinukuhanan ko na agad siya ng impormasyon sa pamamagitan ng isang one-on-one interview. At gaya ng mga taong nakausap ko na noon, pansin ko na medyo kinabahan si Abby sa pagsagot sa tanong ko.

She somehow paused, like she's pondering about something, before looking back to me again.

And slowly, she had shaken her head like she regret not knowing anything about my question. "Pasensiya na pero wala akong narinig na balita tungkol sa babaeng tinutukoy mo. Kasi kung sakaling mayroon ngang nangyaring ganiyan dito sa bayan namin, I'm clearly sure that I'm not going to miss hearing about that news," another shake of her head. "Are you sure that news is true? Baka kasi maling impormasyon ang nasagap mo?"

Her grip tightened at the steering wheel. "Marami na rin akong narinig tungkol sa mga taong nanloloko dito sa bayan ng Wichita. And most of them lures reporters here just for the fun of having them here," she shook her head. "Kadalasan sa mga reporters na nagpupunta dito, mga babae."

Mga babaeng reporter...

It does make sense now. There is a pattern that I am slowly realizing in this situation. If what she's telling me is true, then whoever those people who are sending tips to female reporters are also a part of Lara's minions.

And Monalisa's death was indeed, covered up...

Hindi kaagad ako nakasagot sa tanong niya. "Maybe I had received a prank call." Mahinang bulong ko, kunyari ay isa ako sa mga babaeng tinutukoy niya.

Abby looked at me with shame in her eyes. "Ako na ang magso-sorry para sa nagawa ng mga taong iyon sa iyo. Hindi talaga sila madala-dala, palibhasa kasi hindi gano'n kasikat ang bayan namin para dayuhin ng maraming turista. Wichita's tourism is indeed, dying, for them to prank the reporters to have a report in this small town. Publicity is still a publicity."

Tumango ako. "Wala kang kailangang ipag-sorry. Madalas din talagang nangyayari sa akin 'to. Besides, hindi na rin 'to bago para sa mga kagaya namin."

Abby smiled. "Mabuti naman ho kung gano'n miss Ferguson."

"Anyway, tungkol sa sinabi mo kanina. Ba't puro babaeng reporter ang nagpupunta dito? Hindi man lang ba, by chance, bumisita ang ilang lalaking reporters dito?" tanong ko sa kaniya.

Abby shrugged. "I haven't heard any male reporters coming here. Pero lahat ng mga babaeng reporter na nagpunta dito, they all have stayed in our hotel for a day or two. Sa umpisa nandoon yung seryoso nilang mga itsura pero kapag magche-checkout na sila, it seems like they had completely changed. Na parang nagbago yung perspective nila sa ilang araw nilang paglalagi dito sa bayan namin," she laughed. "Sa palagay ko masyado nilang na-enjoy ang mga tourist trap dito."

Another pattern has been confirmed. Those missing reporters Monalisa was about to investigate is also true. Kung sinuman si Margot, tiyak kong alam niya kung anong nangyari.

Alam niya kung ano ang nangyari sa mga reporter na iyon bago sila 'mawala'. At gaya ng nabanggit sa akin ni Sam, those reporters who came to this town has acted strangely after that.

Pero bakit? Anong nangyari sa kanila dito sa bayan na ito? Saan ba sila nanggaling?

Hindi ko man alam ang sagot sa ngayon pero nakatitiyak akong malapit ko na ring malaman ang lahat ng kailangan kong malaman.

The mysterious disappearance and reappearance of the reporters who have strangely changed their personality, Monalisa's covered up death, and all about the secrets this town are hiding.

I'm going to find out what's behind all of this lunacy.

Hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa mga impormasyon na nasagap ko mula kay Abby. Tama nga ang desisyon ko. Nagbigay ako ng impormasyon, at sobra-sobra naman ang aking natanggap kapalit nito.

The car suddenly have slowed down. "Nandito na tayo," tumingin sa akin si Abby at nilingon din niya si Verm.

I looked outside the window and I've seen a house not far away from us, with a scarlet painted roof. Its shade is dark but the moonlight showed its simplicity.

Nakasindi pa rin ang ilaw nito sa loob, senyales na may taong gising pa rin sa mga oras na ito.

Abby entered the open gate and parked her car at the parking lot just in front of the house that was still open for customers.

"This is not the Hilltop Apartment anymore," ngumiti si Abby at saka siya lumabas ng sasakyan.

Sunod kaming lumabas ni Verm at pinagmasdan ang kagandahan ng bahay na nasa aming harapan.

Naglakad si Abby at tumayo siya sa aming harapan. Nakangiti at nakahalukipkip ang magkabilang kamay.

"Welcome to Scarlet Inn," she said as she pointed her hand at the door of the seemingly inviting, Scarlet Inn.