Chapter 8: Little White Lies

Morgana's P.O.V.

After being spaced out, I didn't notice Florence & Kim is trying to call my attention.

"Hey. You okay?" sabi ni Florence habang hawak ako sa balikat.

I immediately remove all my unnecessary thoughts causing me to overthink things. "Okay lng." tipid kong sabi.

Bigla naman niya akong niyakap sa di malamang dahilan. Nagulat ako sa ginawa niya. "I miss you, Besty. I miss you so damn much." aniya na parang naiiyak.

Ang drama talaga nito tsk. Kung maka-miss parang hindi niya ako mabitawan kanina pa sa yakap. "H-Hey! Tumigil ka na." sagot ko.

Binitawan niya naman ako pero hindi parin naalis ang dalawang kamay niya na nakahawak sa balikat ko. "Problema mo ba? Papatayin mo ba ako sa yakap ha?" panghihingalo kong sabi habang may pa ubo ng konti.

Ano ba problema nitong babae nito ngayon? Tinignan lang naman ako sa mata. "Tumigil ka nga, Florence! Ang weird mo!" confused kong sabi habang iniiwasan ang kanyang titig.

"D-Di mo ba ako namiss?" pang mukhang batang niyang sabi.

"Tsk. Na miss rin kita. Oo, Sobra. Pero tumigil ka, na weweirduhan ako sayo."

"YIEEEEEE!" akmang yayakap na naman siya pero mabilis akong tumagilid habang may nakakita akong tyempo para umalis sa kinalalagyan ko. Jusq! Baka ikamatay ko na talaga to. Nasubsob naman siya sa upuan at tawa ng tawa ang mga kasamahan namin habang ako gulat na napatingin sakanya.

Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maawa pero masakit yun ah. Hinawakan naman ako sa balikat ni Kim.

"Hayaan mo yan bro. Nag dra-drama lang yan." aniya.

"Besty naman eh! Sige tawa pa!" inis niyang sabi habang may pa padyak-padyak pa. "Nagulo na buhok ko!" habang inaayos niya ang nagulo niyang mahabang buhok.

Wala akong kasalanan niyan. Umiwas lang ako.

"Tigilan mo na kasi sa kakayakap si Morgana. Para namang hindi natin siya makakasama." sagot ni Kim sakanya. "Ang drama mo kahit kailan."

Lumapit naman si Dexter at ginulo pabalik ang buhok ni Florence. "Ayan kasi! Hinay-hinay din." may patawa-tawa pa niyang sabi.

Ngayon mukhang namumula na sa asar ang mukha ni Florence. Pinagkaisahan ba naman. Ang dali lng talaga nito maasar, eh.

"Hey! Try it once again and I'll literally slit y'all throats. Kahit mga gago ko pa kayong kaibigan. Naturingan pa naman." inis niyang sabi habang masama ang titig kay Dexter.

"Whoa! Easy. Easy. Binibiro ka lang naman." taas kamay na sabi ni Dexter habang natatawa pa rin. "Di nga nagalit si Morgana sa kakayakap mo."

Florence just rolled her eyes. "Duh? She can do more worst than everyone else in this room." natahimik naman ang buong silid at nakatingin sakin na may pagtatanong.

I just shrug. Nilagay ko lng ang dalawang kamay ko sa bulsa ng shorts ko. I didn't bother to respond.

"Anyways!" Florence clap to get everyone's attention. "Why don't we start for Morgana to know informally, the others we have here?" we just respond to her with a boring look.

"Great." she rolled her eyes again. "What I meant is that, alam naman na ni Besty ang mga pangalan nila recently but not their personality. Since makakasama na niya sila, why not getting to know each other diba?" pagkukumbinsi niya sa iba. "And after that, we will accompany her sa mga dapat niyang malaman tungkol sa lugar na kinatatayuan niya." sabi niya bakas sa mata ang excitement. Oh, right. Is that even good news?

"Well, she has a point. Morgana is the type of person who doesn't want to be with strangers. May mga rasons dapat, kung dapat ka nga bang kilalanin." Dexter added.

Alright. Natawa na lang ako sa pinagsasabi nila. Mas kilala pa talaga nila ako kaysa sarili ko.

Nabigla naman ako sa biglaang pagsulpot nung intsek na mukhang bata kanina sa harap ko habang inilahad niya ang kanyang kamay.

"Hi! Omg ang ganda niyo!" aniya habang masiglang nakangiti. I just stare at him with still furrowed eyebrows and a confused look. I just didn't know how to reply to that. Hindi ako maganda. He just nearly freaked me out.

Tumawa naman ng mahina yung iba. "Chill, dre. Si Morgana lng yan." sabi ni Dexter sa likod niya.

Hindi ko alam kung makipag shake hands ba din ba ako pero kalaunan tinaggap ko yun.

"Can you be my girlfriend?" hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko kahit na aw-awkward na ako. I didn't respond to him any emotions. I just stared at him blankly. Kumag nga.

Sumulpot naman bigla si Dexter at hinila si Earl. "Hoy! Ang sabi ko kumalma ka. Kung ano-ano na pinagsasabi mo."

"Yuck, Earl! Kilabutan ka nga!" pandidiring sabi ni Florence.

"Di naman kayo mabiro. Sorry, Morgana! I was just trying to lift up the mood hehe." nahihiya niyang sabi sabay kamot sa ulo niya. Lakas din ng trip nito.

Lumapit ulit sya sa akin at tumigil sa mismong harapan ko.

"It's Earl. Earl Chen. 1700 in our world age but 17 years young in your world which is the Earth. Half Chinese. Paborito ko lahat ng pagkain except sa gulay. At ang pinaka-cute na gwapong nilalang, na nag-iisang makita mo dito." he winked.

"Welcome to HIRAWEI!" masigla niya pa ring sabi sabay yakap ng biglaan sakin.

Nakatulala lng ako. Hindi ako umimik. Pilit kong prinoposeso ang kanyang sinabi sa utak ko pero parang yata mas lalong gumulo ang nasa isip ko. Aishhh!! Nakaka bwesit!

Binitawan naman niya ako pagkatapos. Lumapit sakin si Kim at hinawakan ako sa kamay. Napansin niya yatang nakatulala pa rin ako.

"Morgana." she looked at me with a worried look plastered on her face.

Napalingon naman ako sakanya. "You need to know about some things." pina-upo niya ako sa sofa na inupuan ko kanina at humarap sakin.

"You see, Nasabi na sayo ng Lolo mo kung ano kami pero hindi ang tungkol samin." nakikinig lang ako.

"We're Immortals. Alam mo naman siguro kung ano yun diba?" I just nod.

"You are in a world called, Hirawei. A world that only exists in another dimension of the Earth."

"Anong ibig mong sabihin?" 'takang tanong ko.

"Hirawei. A world of magic, mythical beasts, and creatures. And us," Tinignan niya ang mga kasamahan namin pagkatapos bumalik sakin. "The people whose living and protecting it are called diverlings, means diverse earthlings."

In any case and felt, and felt... I was confused.

"Diverlings, are known that have supernatural and elemental abilities, unlike humans or mortals."

I was just sitting there literally processing things at once. I just look straight to the white wall waiting for it to help me with these answers. Para na akong timang.

"And we assume that you drag forcefully into a tree hole right?" Naulirat ako ng magsalita si Florence. Lumulutang na naman isip ko.

"Yeah." Maikling sagot ko.

"It goes like this, Merong tatlong portal na naka secured bago ka makapasok dito. And it was protected by an enchanted mist barrier that can only detect immortals for the way in." Nakakunot-noong tinignan ko siya. So ano ako?

Mukhang nabasa naman niya ang nasa isip ko. "We're still figuring out paano ka nakapasok dun. Sa pagkaka-alam namin normal na mortal ka lang."

Double meaning yata yun ah. Pero, of course! I'm totally normal.

Tinitigan ko siya sa forehead niya nang hindi kumukurap. Naka crossed arm din ang kamay ko. Kung titignan ako sa ibang perspective siguro nakakatakot na pamatay tingin na ang akala nila.

Naiilang naman si Florence kaya ng iwas siya ng tingin. Binale ko ang leeg ko. Inaantok na naman yata ako.

"Bro..." Tawag ni Kim.

"Gusto mo na bang magpahinga?" Nginitian niya ako ng alanganin. Why you guys always askin' me if I'm alright? Intindihin niyo muna sarili niyo.

"Nah, I'm good bro." I smiled at her sincerely. Nabigla naman yung reaction niya.

"Bakit?" Sabi ko. May problema ba?

She just shrug. "Nothing." She smiled. "Matagal na din yung huling alaala kong ngumiti ka. Nakakatuwa lng."

I laugh. "Silly. Okay lng ako. Unahin niyo mga sarili niyo." Tumawa naman siya.

"So ganun nga. The first portal is the "Sacred Tree" the one on the top of Duaw Park. It was built way back CDO was still unknown with the guardians living in the mortal realm to connect with both worlds. There are many portals in every aspect more likely loopholes but this one is the only opening towards our world. At depende dun ang pag summoned sa'yo sa iba't ibang bahagi ng mundo namin." Sabi ulit ni Florence.

"Pwede mo bang sabihin samin saan ka napunta pagkatapos?" Tanong naman ni Dexter.

Hindi ko alam kung bakit kailangan ko pang sabihin sa kanila kung paano nga ako napunta dito. Kaloka! Akala ko ba planado ang lahat? Pero bakit pati sila naloko sa sariling plano nila?

Sinabi ko naman sakanila ang lahat, mula sa simula nung natulog nga ako sa bench hanggang sa ka huli-hulian nung may limang engkantong naka itim na mga kabote na dinukot ako.

"Teka nga alam niyo ba, kung sino yung mga kabote na yun?" Sandali silang nakatinginan.

"A-ahh... Hehehe kami yun." Mahinang sagot ni Dexter na may pa kamot-kamot pa sa ulo.

Mukha nga. Gusto ko po sana magtanong kung sino-sino sila dun. Malamang, paano ko sila makilala nun e naka cloak nga diba? Naturingan ko pa namang naka itim na kabute.

"Ahh, okay." Bulong ko. Alam kong alam niyong sinabi ko na, malalagot talaga yung nagtali sakin sa upuan pero pass muna tayo ngayon.

"So, you have been to five portal phases." Mahinang tugon ni Florence na mukhang may iniisip. "Make sense.."

"Make sense, what?" Tanong ko sakanya. Naulirat naman siya.

"Nothing. Wag mo nang isipin yun." Aniya. I wonder.

"I guess, it's my turn right?" The guy whose standing behind the couch suddenly spoke. Lumapit naman siya at kagaya kanina ni Earl, nilahad din niya ang kaliwang kamay niya.

"Jerson. Jerson Cuthbert." Nakangiti niyang sabi. Nakipag-kamay din ako pabalik. "It was nice knowing you."

"Same." Tipid kong sabi. Bumalik naman siya sa pwesto niya pagkatapos. Yun na yun. Awkard silence suddenly hits in.

Tinulak naman ni Dexter si Gerald na katabi niya. Pero hindi ko kasi to madalas makita. Luh, ano bang klaseng kaibigan yan.

"Styles!" Pag agaw ng atensyon ko ni Dexter. "Dude! Wag kang totorpe-torpe diyan." Habang nakikipag debatehan pa siya sa kausap niya. Walang magawa siya kaya lumapit siya kalaunan sakin at umiwas pa ng tingin. Nahihiya yata talaga.

"Matunaw yan." Pabirong sabi ni Dexter sakanya. I glared at him. Minsan din mapilit tong tukmol na kaibigan ko eh. Lakas ng trip.

"H-Hi." Panimulang sabi niya. Tumawa naman sina Dexter, Earl at Jerson.

"Gago. Hindi ko kilala yan!" Pag iismid ni Earl.

"Pre! What the hell?" Natatawang tugon ni Jerson.

Mukhang naiinis na napahiya na siya, ah. "Shut up!" He glared at them.

Tumahimik naman sila. Tinignan niya ako at nilahad niya ang kanyang kamay.

"You already said those twice this day." Straightforward kong sabi sakanya. Napansin ko kasing yun lang parati sinasabi niya. "Come on, I guess you've known me already," I said, making me shake my head.

He was utterly by my sudden reaction making him blink twice at me.

"I.." Nahihiya niya paring tugon. "I've got it that bad?" He laughed.

"Not really," I replied.

"It's been a very long time." He smiled.

"I guess? Hindi ko alam." I said, looking in my friends' direction. They just nod and have that eerie smile on their faces.

"Well.." Sabay kamot niya sa likod ng ulo niya. "We fucked up on that." Yeah, pretty sure it is. "Can I hug you?" He asked bluntly.

Oh, "Sure? Why the fuck these seem so awkward?" Natatawa kong sabi. I whined as he just takes me into a hug. That was hella' unexpected!

"I miss you." He whispered longingly as he stroked my hair gently.

Do you miss me? How? I have literally no idea what the heck is going on. But, I just stayed right there standing. I just look confused at my friends since I face them.

It took us to silence. I can hear also his heart beating so fast.

"Uhmmm," I mumbled. "Is everything alright? Okay, ka lang?" Siguro nga na miss niya lang ako.

Bumitaw naman siya sa pagkayakap pero di parin niya inaalis ang tingin sakin. "Nothing." He fix his posture. "I-I'm sorry for that." Nahihiya niyang tugon.

"Hindi, okay lang." Pilit kong ngiti.

"Give me a minute. Please." Umupo ako ulit at napangiti. Isang malungkot na ngiti. Tumingala ako at lutang na nakatingin sa ceiling. Pinikit ko ang aking mga mata at nilagay sa noo ko ang dalawa kong kamay.

Bumagabag sakin kung bakit ngayon ko lang nadiskubre ang lahat ng 'to. Para akong mangmang na pinagkaitan sa katotohanan. Matatanggap ko pa ba ang mga rason nila? Hindi ko na alam.

Lalong kumumplikado ang lahat. Mas lalong gumulo.

Pagkatapos, huminga ako ng malalim at umiling-iling. "This is pointless." Bulong ko, habang pinasadahan saking mata ang aking mga kamay.

Dinaan ko na lang sa pagtawa ang mabigat na pakiramdam sa aking dibdib. I don't want anyone to feel pity for me. I know they're just concern but I got this on myself. Nasanay na siguro akong ganito. Ganitong mag-isa.

I open my eyes. They got these mixed emotions on their faces but they don't want to interrupt my moment. Well, thanks.

Gerald slowly looks at me. There is no smile but something about him is definitely reassuring.

I also feel the warmth in my friends' eyes so with the guys that I was just recently have known, looking at me.

"Alright, let's get this fucking done."