Chapter 7: Complicated Truth

Morgana's P.O.V.

"Grandfather's handbook," I said calmly.

That's all makes sense. I just thought it was just an ordinary book he got so I didn't make it a big deal. I'm not too dense also for it to know the possibilities. The world is too wide. We don't even know what is going on, in every aspect.

Bumukas bigla ang pinto at pumasok si Mang Simon. "Young lady, gising ka na pala." Binigyan niya ako ng tubig at ininom ko naman iyon. "Gusto mo na bang kumain?" Biglang kumulo naman yung tiyan ko pagkasabi niya nun. Malamang kanina pa ako nagugutom.

Tumawa naman ng nakapalakas si Harry. "HAHAHAHA! Mukhang kanina pa yan nagagalit ang mga alaga mo ah." na may pahawak-hawak pa siya sa tiyan.

Tss. Binatukan ko ka agad siya para tumigil na. "Tara na. Baka mamaya ma possessed ka na naman. Kung ano-ano ang sinasabi." I just glared at him.

"Sorry na. Tulungan na kita." Inalayan akong tumayo ni Harry dahil naka benda na pala yung sugat sa tuhod ko. Naunang umalis si Mang Simon para maghanda siguro

Pagkalabas namin ng kwarto napamangha ako ng bumungad sakin ang magandang interior design. Minimal with a touch of classic.

"You like it?" Sabi ni Harry habang naka alalay pa rin sakin. I just lightly nod as a response.

"Ako ang naka isip nito." Hambog din eh. "Mamaya ka na maglibot dito, kumain ka muna." Tumango nalang ako at tinungo namin ang kusina.

Nilantakan ko ka agad ang samo't saring pagkain na naka hapag. May hotdogs, bacons at steak. Habang kumakain napansin kong tinitignan lng ako nilang dalawa na para bang nagpipigil na tumawa. Bahala na sila kung alam lang nila kung gaano ako ka gutom.

"Yah! Stop staring." I muffled still stuffed with steak inside my mouth.

Tumawa naman ng mahina si Harry. "It is rude to talk with your mouth is full. Alam mo ba iyon ha?" Pagpapangaral niya sakin habang pa simpleng kumakain ng hotdog.

Aishhh! Gasgas na yan. I just rolled my eyes while continued eating. Minsan din nauubusan na ako ng enerhiya sa pangagasar ni Hermano. Pinagpatuloy ko lng ang pagkain and glad that they didn't disturb me while eating.

Nang matapos kumain ay tinulungan pa rin ako ni Harry maglakad papuntang sala kahit naman kaya ko nang lumakad na pa ika-ika. Tumingin naman ka agad sa direksyon namin ang mga tao na nasa sala. Dahan-dahan akong pina-upo niya sa pang isahang sofa at sa di malamang dahilan isinubsob niya sa mukha ko ang isang unan. Tinignan naman ko siya ng masama. Anong problema nito?

"Naka short ka. Gamitin mo yan." Aniya. Nakataas kilay ko siyang tignan. Ano na naman ba?

Kinuha niya yung unan at nilagay sa kandungan ko. Napansin ko naman sa peripheral view ko na tumawa ng mahina si Mang Simon. I just rolled my eyes for the ninth time. Typical Harry.

Nagtipon-tipon kami ngayon sa mini sala. Lahat ng lalaki ay nakatayo sa kanya-kanyang puwesto habang sina Kim at Fawcett ay nakaupo kasama si Earl sa parihabang sofa sa harap ko. Katulad nang sakin si Mang Simon at Lolo ay nasa pang isahan sa magkabilang pwesto. Bale napapagitnaan nila ako.

Their gaze fixed at me. Naka pan-dekwatro akong nakaupo habang nakahalukip ang kamay, "Okay?" Sabi ko.

How am I supposed to start? Huminga muna ako ng malalim. "These seem so odd."

My grandfather then suddenly spoke. "I'm so sorry, Apo." I looked at him with a straight and confused face. "We have to keep this from you not until we confirm it."

Until when? I answered him in my head. I didn't bother to replied to him. Kahit naman yata anong gagawin ko 'di ko pa rin mababago ang dahilan na totoo nga ang mga ito.

"I hope you know that it wasn't easy to keep this all from you especially that you are my only granddaughter. Kung ganun lng kadali, sana sa simula pa lang." Mahinahong sabi niya.

'Di ko namalayan na napahigpit na pala ang pagkahawak ko sa unan. I'm really restraining when the topic is about them. I have so many questions in my head, but no one could answer it directly to me and I am struggling with it. Hinilod ko ang sentido ko nang sumakit na naman ito. I sigh and plainly looked at my grandfather in the eyes.

"H-how about mom and dad?" Still stuttered. I couldn't remain my emotions.

He deep sigh, knowing him that he's prepared for this. "I can't answer that for now, Morgana. Maiintindihan mo rin ang lahat sa tamang panahon."

I don't want to argue with him anymore. There's no sense at all, even I can keep telling him a load of questions.
I hate him being like this. Why do I always feel that I'm being left out?

"You should at least tell me something, Abuelo." " Do you think it's easy for me too to absorb all of these bizarre happenings just so suddenly? Do you ever think that I can understand and handle this just like meddling with a fidget?" Iritadong kong sagot.

Inilibot ko ang paningin sa iba pang kasama dito. Possible din kayang... pati rin sila? Hindi maari. Kung tama ang hula ko, hindi naman sila madadamay dito kung may alam rin sila. Atsaka... bakit ang lakas ng kutob kong planado na lahat?

Nakahalukip pa rin ang mga kamay at may pahinang peke na tawa kong reaction. Natatawa na lang ako sa mga na iisip ko. Nakatabingi akong nakatingin ulit kay Lolo, mukhang walang balak magsalita.

"Tss... kung ganun, anong ginagawa ko rito?"

Tinignan niya ako ng masinsinan at umayos ng pagkakaupo. "Gusto kong dito mo ipagpatuloy ang iyong pag-aaral."

"W-What?" Pabigla kong sagot. Bakit naman?

"Sa ayaw o sa gusto mo, Apo. Mananatili ka na rito."

"The heck!" 'Di ko makapaniwalang sagot. "Paano na mga gawain ko dun? Si Lola? No! I have to go back." Inis kong sabi. So just like that? Iiwanan ko nalang ba ang lahat?

Mang Simon then suddenly approach me. "Everything is settled, Young Lady. Kung may emergency man... just trust us, we can do it for you. And your grandmother will be here anytime soon."

I mentally laughed. This is absurd. And the sad thing is, I can't do anything but to follow whatever the heck they want me to do.

I exhaled out of frustration. "Tangina talaga. Ano pa bang magagawa ko." I mumbled almost a whisper.

"Then, we leave it here." Sabay tayo ni Lolo. Ano? Yun na yun?

"Sila, Harry na bahala sa'yo dito at mag paliwanag sa iba pang bagay. May aasikasuhin lng kami ng Tatay Manong mo." He held out a hand and I grab it.

"Everything will be okay, Apo." As he hugs me tightly. I just stood there left dumbfounded. "For now, kailangan mong maging matatag okay? I'm counting on you." Sabay gulo saking buhok.

I didn't bother to replied. Tila ba natutop lng ako sa katayuan ko at hindi makapagsalita. Naguguluhan? malamang. Ano ngang magagawa ko diba?

Parang sasabog ang ulo ko sa dami ng nararamdaman ko, isabay mo na ang sandamak-mak na katanungan na gustong masagot. Nakatingin lng ako sa papaalis na sina Lolo at Tatay Manong. Bigla naman akong natauhan sa pagpitik ni Harry sa noo ko.

"You're out again." I just glared and seated-back. "To feed up your curiosity, trabaho namin ay malaman mo ang dapat mong malalaman." I didn't respond. I just keep on nodding.

Bigla na naman niya akong pinitik. "You're not listening." I glared at him for the second time. Ang sakit nun ah.

"I am. Just conserving my energy."

"Yeah, yeah." Pa iling-iling na sagot niya. "Importante to, Simmons. So pay attention." Umupo siya sa pwesto ni Tatay Manong kanina, dahilan na bored kong tingin sakanya. Daming alam imbis na deretsuhin na lang ako.

"First thing first wala ka sa Earth okay?" I look at him with furrowed eyebrows. He smirks. "The honor is mine, love." Tumayo siya at pumunta sa pwesto ko na may dalang libro na. San nanggaling yun?

"Nandito ang lahat ng kasagutan sa isip mo." Iniwaygayway niya ito sa harap ko at binigay.

Isang lumang itim na leather na libro na mukhang pinagdaanan na ng panahon. Katamtaman lang ang laki nito at ang mga pahina ay kulay brown na. Sinuri ko ito ng mabuti. May makikita kang simbolo sa cover nito na naka ukit na kulay ginto. Simbolo ng isang kwago. Habang tinitignan ko ito ay may bigla akong naramdaman na kakaiba. 'Di ko namalayan na sinusunod ko na pala ang ukit ng simbolo at ang bawat letra na nakalagay sa ibaba.

"H-Hirawei?" As I mumbled. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko habang sinusuri ito. Parang familiar na hindi ko maintindihan.

Bubuksan ko na sana ang cover. Nakakunot-noo kong tinignan ito. 'Bat ayaw bumukas? Sinubukan ko ulit buksan pero ayaw parin. Sumulyap ako kay, Harry at tinignan siya ng makahulugang tingin pero ang hunghang tinignan lamang ako na para bang wala siyang pakealam. Gago talaga eh. Huminga ako at pinikit ang aking mga mata. Ibabalibag ko na sana yung libro dahil naiinis na ako. Sino ba naman kasing matutuwa sa sitwasyon ko diba?

Pero nagulat ako ng may umilaw sa simbolo ng kwago. Palakas ng palakas ang sinag ng liwanag at ito'y dumadaloy sa simbolo hanggang sa mga letra na naka ukit. Nabigla ako ng may narinig na naman akong ingay ng isang kwago katulad ng naranasan ko dun sa puno na naging arko. Nabalibag ko ang libro dahil sa gulat at tinignan ang mga kasamahan kong hindi rin mabasa ang kanilang reaksyon. Impossible! Hindi maari! A-Anong kababalaghan ang mga ito?

'Di ako pakapaniwalang tinignan sila. Parang hindi rin nila inaasahan yung nangyari dun sa libro dahil ganun din parehas sakin ang mga naging reaksyon.

Bigla namang bumukas ang libro at bumuklat ang mga pahina sa di malamang dahilan. Hindi pa rin nawawala yung sinag hanggang sa huminto ito. Para bang tinatawag akong basahin yun. Nagtataka akong kinuha yun. Nawala na rin ang liwanag sa kung saan man yun nanggaling. At bumulagta ang isang blankong pahina.

"What the-" Inis kong sabi. Pinagtritripan yata ako. Ano naman ang gagawin ko sa isang blankong libro?

Sa ikatatlong pagkakataon ibabalibag ko na sana ito nang may mga kulay ginto na letra na nagsisimulang lumitaw. Whoa! Ano na naman ito?

My eyes fixed on the words that the book is trying to form. I was literally left dumbfounded when my first freaking name suddenly pop-out on it. My cursive capital name sparkled in gold on the center of the blank page. Then after a few seconds, it all went out then the book suddenly closed as if, nothing had just happened.

"What the heck?" Nalilito kong sabi. "Ano yun, Hermano?"

Nakatitig pa rin siya sa libro na para bang hindi niya ako na didinig. Nakatayo pa rin siya sa harap ng libro sa di maipaliwanag na reaksiyon. Nakatulala at blanko rin ang mukha ng iba. Nagkatinginan sila sa isa't-isa. Para bang nababasa nila ang nasa mga isip nila. Pakiramdam ko may gusto silang sabihin pero sila lang ang nakakaintindi.

"Hey!" I snap my fingers in front of Harry. "Care to share?" Confused ko pa ring sabi.

Umiling siya. "A-Ahh wala na. Yun na yun." di siguradong sagot niya.

'Di ako kumbinsidong tinignan siya. Umupo ako. "Sige nga. Anong yun na yun?" I crossed my arms.

He was biting his bottom lips and grab the book before handing it to Akirra. "Look.." panimula niya at hinawakan niya ang kanang kamay ko. "Simmons." I didn't respond.

Nakatingin kami sa isa't-isa. I was looking at him with a confused look while he was being weary. Biglang nagbago ang kanyang ekspresyon at ngumiti siya ng pilit. "Effects lang yun." Nga ba? Something's not right.

Inagaw ko ang kamay ko. Nagsisinungaling nga. "I remember you said... Nasa libro ang kasagutan ng tanong sa isip ko." My eyes were already squinting at him. "Now answer me, why the frick my name is written on that book?" Hindi naman basta-basta lumilitaw ng ganun ang pangalan ko diba?

Umiwas siya ng tingin at tumayo. "Ganito kasi yun.." He paused. "Kung malalagay pangalan mo dun ibig sabihin, kalahi ka din namin. That's it." It doesn't seem like it. But I don't want to force him on something he doesn't wanna talk about. It's his choice anyways to tell me the truth.

I exhaled cause of frustration. "Okay." He looks at me. "Ano na ang gagawin ko ngayon?" It's kinda disappointing na pati siya naglilihim. Now I have so many reasons why my trust issues grow deeper and wider.

"I and Akirra will do something outside." He crossed his arms. "Stay here with these guys, I won't belong. I'll be back probably." I rolled my eyes back at him. "Quit that, Simmons. I meant it." Tinignan niya yung ibang kasamahan namin dito ng saglit at tumingin ulit sakin. "Kim and Fawcett so the others already know the drill, so to have at ease in your mind they will accompany you. Got it?" Ginulo naman niya ang buhok ko.

"Tss... You sounded now like, Lolo." I mumbled. "Nabaliktad na yata." I squinted my eyes at him.

"It's for your own safety, Simmons." He pinched my cheeks. Bwesit talaga to!

"Isa pa, Sangster. Umalis ka na nga!" Inis kong sabi. Tumawa siya ng mahina at lumayo na.

Nilapitan naman niya ang mga boys na sina Dexter, Gerald, Jerson at Earl. Mukha pa ngang hindi maganda yung tinginan nila ni, Gerald. "Gotta go now. Behave, Morgana." He and Akirra paved their way towards the door. I am still looking in their direction waiting for them to leave.

But, it definitely aroused my suspicions at first. What is really going on here? It's like they're holding the pieces on these puzzles and I am their board to use. To think, my weird and odd feeling still not fading out. I was just being cautious through my actions since then. I felt something that this will be a very difficult one and people to go against.

I can't help but smirk at my own thoughts. This is really is, troublesome.