Chapter 6 • 5: Introducing Morgana

"Whoa!" Mabilis ko itong nasalo. Buti nalang talaga! "Chill babe. Na miss lang kita eh." Sabi ko at binigay naman ito sakanya. Mamaya ko na nga lang ito kukulitin.

"Quit it, Sangster." Oo na! Napalingon naman ako ng maramdaman ko ang sama ng tingin ng ama ko. Nilalambing lng babes ko eh.

Nabato na yata yung kasama namin dito. Nabigla ata. Sorry guys ganito kami maglambingan eh.

"Ipagpatuloy niyo lang ang sinasabi niyo. Pasensya na sa nangyari." Magalang na paumanhin niya. That's one of the traits I like her the most. She may look tough and uninterested outside but damn! My girl is the kindest of all. She may cuss words but it's just her expression.

Nagpakilala naman yung tatlo sakanya pagkatapos. "Morgana. Nice knowing you all." Tipid niyang sabi.

"You must have a lot of questions now, Morgana apo." She just nods.

"Pinatawag ka dito dahil may mga maraming bagay kang dapat malaman." Seryosong tugon ni Master.

Biglang bumalik yung kaba sa dibdib ko sa di ko maintindihan na paraan.

"Sa sampung katao na masasalumuha mo sa daan... may dalawang naiiba."

"Tapos?" Shit!

"Sa lugar na kinatatayuan mo... may iba pang dimensyon nakapalagay dito."

I saw her expression change.

"Get straight to the point, Grandfather."

"And... We're one of those."

Nakatingin lang ako kay Morgana habang hinihintay ang sagot niya. "Facts over opinions" yan yung paniniwala niya. She listens to other opinions all the time pero minsan talaga kapag may kumausap sakanya na wala namang basehan ika-nga nagmamarunong lang. Well, too see is to believe naman diba? But I can't help to not worry.

"You've got to be kidding me." Halatang peke yung pagtawa niya.

"Hindi kami nagbibiro, Morgana." Pagkasabi nun ni Master, pinakita niya ang kanyang totoong kulay sa mata. Hindi para takutin si Morgana pero para maniwala siya.

But my deeply buried, common sense must have kicked in. I pulled off some kind of flash shit at that moment and grab her facing me.

"Shit Molly! Don't freak out." My only concern, for now, is Morgana.

"W-What did I-I just saw, Hazza?" Please baby. Calm down. I don't even know how the heck she acts that way. May hindi ka ba sinasabi sakin? Bakit nanginginig ka? Sa pagkaka-alam ko hindi siya ganun kong mag react.

"J-Just calm down. Okay?" Hinaplos ko ang pisngi niya para pakalmahin siya. Please baby you have to accept everything. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Halo-halo na ang emosyon na nararamdaman ko.

"Kailangan niya na dapat malaman, Harry." Ma awtoridad na tugon ni Lolo. Nag aalangan akong tumingin sa kanya. Hindi ko pa kaya pero kailangan. Hinawakan ko ang kamay niya para pakalmahin pa rin siya.

Huminga muna ako ng malalim bago nag salita. "Please... Molly, makinig ka muna sami-"

"How could I listen kung hindi ko nga alam kung nasaan ako o kung Lolo ko nga ba yung nakita ko! I saw it Harry!" Shit Molly! Let me finish. Tinignan ko siya ng kalmado sa mata. Nagkatinginan lang kami. Alam kong naghihintay rin siya ng kasagutan. I have to do it or else... I have to face my consequences.

"We're Immortals," I said calmly.

Please, baby, believe me. Believe us.

Mahirap. Sobrang hirap sakin sabihin ang dalawang salita nun. Nanghihina akong tignan si Morgana pero kailangan niya ang lakas ko. Kailangan kong magpakatatag. Pero nanumbalik ang kinatatakutan ko ng bumitaw si Morgana sa pagkakahawak ko.

Marahas niya itong hinablot pero nang mapansin kong parang may hindi maganda sakanya ay agad ko siyang nasalo ng mawalan siya ng malay.

"Fuck! Morgana! Gising!" Inalog-alog ko siya.

Tangina Molly! Anong nangyayari sayo? Halos lahat ng dugo ko parang nauubos at umatras sa pag aalalang nahimatay si Morgana. I've never seen her like this. NEVER. This is the first time and I just losing my shit right now.

"Dad! DO SOMETHING!" I shouted to my father. I don't care about anyone here in this room.

Lumapit naman sila sa pwesto namin at nag aalalang nakatingin sa akay ko.

"Akirra! Paki check ang vitals ng apo ko, ngayon din!" Ma awtoridad na tugon ni Master.

Hawak ko parin si Morgana na walang malay. Di maipinta sa mukha ko ang pag aalala.

"Yes, Headmaster-sama!" Agad naman kinuha ni Akirra ang pulso niya para tignan. Parang old asian technique na panggagamot. Pero mas mahusay si Akirra sakanila dahil may nagtataglay siyang ability.

Taimtim niyang pinaringgan at tinignan ang lahat ng nasa body system niya habang nakapikit ang mata gamit ang isipan. Umilaw naman ang kamay niya hudyat ng nagsisimula na siyang tignan kung nagalusan ba or may dahilan sa pagkahimatay ni Morgana.

Humina na ang liwanag sa kamay niya at dumilat. Kaya agad akong sumabat para tanungin. "Ano, Akirra? Okay lang ba siya?" Nag aalalang tanong ko sa kanya.

"She's fine and all. May galos lng siya sa bandang kaliwang tuhod niya at kailangan linisan yun. She badly need rest. She's in shocked. Don't pressure her to much. Wakata?" (Understand) It might sound that he's ordering me but heck I don't care about that. All are matters that, Molly is fine.

"Pero, why does she need to rest that much? Daig pa niya ang nakipagbakbakan kung iispin." I ask concern.

"Time jump, Harry." Mahinahong sabi ni Master. "Mortal's body will be weaken if they enter a different timeline. Mag-isa lang siyang naglakbay kung iispin at isang linggo na siyang nawawala sa mundong pinanggalingan niya. Isang linggong walang naiipon na lakas. Kung satin parang wala lng dahil immortal tayo pero para sakanila naglakbay lng sila ng oras at hindi ito kinakaya ng sistema nila."

I nearly forgot about that. We are still confused about Morgana's possible that she's one of us. Katulad nung samin pinapanganak pa lang kami alam na namin na may abilities na dumadaloy sa dugo namin. Pero nung lumaki siya malabong mapatunayan kung anong culture at abilities niya.

"But, there's something different about her." Na palingon ka agad kami kay Akirra ng bigla itong nagsalita.

"What do you mean?" I ask confused.

"I don't know how to say this pero, kung normal na mortal lang siya bakit na kaya niya pang nakipaglaban sa training room kanina?" Na realize ko din yun. Tama nga. Alam namin na may natatagong kakaiba si Morgana pero ang hindi namin maiintindihan kung ano iyon at bakit?

"And when I check her vitals someone or something interrupted me to not connect to the lay line." Nagkatinginan naman kami ni papa sa sinabi ni Akirra. "I tried again but it only shows her wound and weak body system."

Akirra's never been wrong on medication because that's his field. But something's here is not right.

"Sigismund, take Morgana to her room." Master said with authority. "Akirra and Harry come with me to my office. The rest, help Sigismund."

Agad naman kinuha ni papa sa kamay ko si Morgana at binitbit pa bridal style. "Please take care of her for me, Dad." Nag-alalang sabi ko sakanya,

"Kahit hindi mo na yan sabihin anak, gagawin at gagawin ko pa din yan." He just smiled.

Umalis na sina papa at yung iba. Sumunod naman kami ni Akirra kay Master pabalik sa office niya. Tahimik lng kaming naglalakad at walang imikan.

Nang makarating pinagbuksan ko ng pintuan si Master at kasunod nun si Akirra. Magkaharap kaming naka upo at nasa gitna si Master.

"Pinatawag ko kayo dito dahil may mission ako sainyo." Agad na sabi ni Master.

"Mission?" Sabi ko. Bakit biglaan?

"Akirra, nasabihan ka naman ng ama mo tungkol dito diba?"

"Hai, Headmaster-sama." Sabay nod niya.

Master, then discuss our mission. I just hope everything's going well.

"I'm counting on you two." Master heaved a sigh. "Just be comfortable and easy on her. Be her guide. Hindi natin alam kung may dadating sa anomang oras. Led her for ASSEA." He looks at us with serious face like our lives are depending on it.

"Yes, Master!" Sabay naming sabi ni Akirra.

"Puntahan na muna natin sila." Tugon niya. Agad din siya nag fluxuate papuntang kabilang building sa dormitory. Sumunod naman kami ni Akirra.

I might look calm but my thoughts are rummaging of hundreds of "what if's" and ways to end all of this. It's like having torture just inside your brain. Well, we are all having a hard time but this is the only way we all think the same. We must be prepared rather than wait and see.

"Damn it." I blurted out, out of nowhere. Napalingon naman si Akirra.

"You look so stressed out." Mahinahon na may halong pagtawa niya.

"I guess? Alam mo naman ngayon lng ako nagkaganito." Ginulo ko ang buhok ko out of frustration. "I don't even know why the heck I'm acting this way."

He nods. "Shinpai Irimasen. Hindi ka nag-iisa." (Huwag kang mag-alala) Then patted my back.

I've known Akirra for a long time now. Hindi kami masyadong close pero I know for sure that we pledged the same loyalty.

"Hmm... How does it feel to be greeted back by Morgana?" Pag-iba ko ng topic to lighten the atmosphere. The sudden question caught him off guard. Haha if I wouldn't know na dati may gusto to kay Morgana di ko to aasarin.

"A-ano?" Na uutal niyang sabi sabay hawak sa batok. "Tumigil ka nga." Pag-iwas niyang sabi.

Binatukan ko siya. "Umayos ka ngang morenong hapon ka! May pahiya-hiya pa!" Kung hindi lang kita kaibigan patay ka na saking loko ka! "Ibig kong sabihin, alam naman nating pareho na pinagsisilbihan natin siya at ang clan nila. I guess first time mo ngang ma greet-back niya diba?" Seryoso kong sabi sakanya.

"Well, I feel honored. She stays humble despite her rank. Akala ko nga magbabago yung ugali niya nung umalis siya sa Japan. Pero mali ako, ganun parin siya katulad nang dati." A smile plastered on his face. "It's just... she can't remember me." Nagbago bigla ang ekspresyon niya at naging malungkot ito.

"Andito na pala tayo." Pag iba niya ng topic. Pinagbuksan naman niya ako ng pinto.

Mala penthouse 'tong kwarto ni Morgana. Specially made for her dito sa dormitory ng paaralan. Since it's on the top floor no one can barge in or even know it exists. Maybe a few of us na nandito pero hindi din kami basta-basta nakakapasok ng walang abiso kay Headmaster dahil may code nito. Hindi ko na first time na nakapasok dito dahil hinahanda namin ito sa pagdating niya. I need to set up things that I know for sure na kailangan niya.

Nasa sala ang iba habang hinihintay ang pag gising niya. In this world mga oras lang ang kailangan para makapaghinga, kung nasugatan naman mga minuto lang gagaling.

You know, we're not ordinary. And ordinary for us is oddity. Kung iispin nang mga ordinaryong nilalang ay mga freak kami or any called names by those filthy humans ay ganun din ang tingin namin sakanila. Humans are more dangerous than any living creature in their world called Earth. As for us, our task is to protect the main planet which is Earth. Pero sinisira pa din nila ito without even knowing the cause of it. Aside from it, prinopotektahan din namin ang mga kagaya namin na naninirahan sa Earth para bantayan ito.

Uminom muna ako ng tubig sa mini kitchen dito para mapakalma ang sarili,

"Puntahan mo muna siya dun sa kwarto niya. Mayamaya hahanapin ka nun. Magluluto lng muna ako ng makakain niya at ng iba." Biglang sulpot ni papa na may pailing-iling.

Tumawa naman ako ng mahina bilang pagsang-ayon. Para bang awtomatiko na samin ang takbo ng isip niya. Tumango na lang ako at tinungo ang kwarto.

Na abutan ko siyang mahimbing na natutulog. Napansin ko din pinalitan ang kanyang damit ng simpleng maluwag na tshirt at maong na short. Naka benda na din yung sugat sa tuhod niya. Siguro sila Fawcett at Kim ang nagbihis nito.

Lumapit ako at kinuha ang kanyang kamay habang tinitigan ko ang buong mukha niya.

She looks so peaceful whenever she's sleeping. It's like always bringing me those times na hindi pa ganun kabigat ang lahat. Now that she has so many responsibilities nang lumaki na siya, minsanan na lang din ang tulog niya.

Napangiti nalang ako ng bumukas na ang talukap ng mga mata niya. "How are you?" Tanong ko sakanya.

Hindi niya ako sinagot pero ninilinga-linga niya ang tingin niya sa paligid. Siguro nagtataka siya kung saan na naman siya. Binalingan niya ako ng tingin habang nakakunot ang noo.

"Wag mo akong kunutan na tetempt ako." Pabiro kong tugon. Agad naman siyang napabalingkawas ng dahan-dahan at umupo.

"N-Nahimatay ba ako Haz?" Habang hinihimas ang sentido niya. As expected. Alam kong yan ang unang itatanong niya.

Hindi ko pa rin binibitawan ang kamay kong nakahawak sakanya at hinihimas ito. "Oo eh." Nag aalala kong tugon.

"Pasensya na kung exaggerated kung tignan yung pag react ko kanina... nabigla yata yung katawan at utak ko."

"Kailangan mo lng ng pahinga Molly. Hindi kita pababayaan." Tinignan ko siya sa mata para iparating sakanya na andito lng ako at hindi ko siya iiwan.

Tumawa naman siya ng mahina. "Ang corny mo! Tumigil ka nga." Napailing nalang ako at ginulo bahagya ang buhok niya.

"O-Okay ka na ba?" Nag aalangang sabi ko.

"Physically fine, mentally bruised." Tinignan naman niya ako at bumuntong hininga pagkatapos tumingala sa ceiling. "I-I don't know I guess? Maybe shocked?" Nalilitong pagkasabi niya. "I know you guys... hid something from me pero binalewala ko lang."

Matagal bago ako nagsalita muli. Napakunot naman ang aking noo. May alam na ba siya?

Nabasa niya yata ang tanong sa isipan ko ng magsalita siyang muli. "Grandfather's handbook." Tipid niyang sabi.