Chapter 6 • 1: Introducing Morgana

I was running in this dark forest with no end and heavily gasping for air.

"Saan na naman ba ako?" tanong ko saking sarili.

Hinihingal man pero nagawa kong makapagsalita ng maayos. I was just passed out. Right? I recall the last detail of my memory and I knew I was running with bunches of unknown and went to a "whirlpool" like and then that's it!

But how the hell did I get here? I was literally running non-stop for no reason.

I suddenly halted when I heard noises from the background. Luminga linga ako sa aking paligid pero tanging nakikita ko lang ay kadiliman ng gubat na ito at ang liwanag ng buwan na nagsisilbing ilaw.

I can feel their presence. There are many of them surrounding me. I should be scared and feel goosebumps at this moment right? but why do I feel the alternative?

I look at my wrist when I feel the sudden numbness of it. I look at it with confusion when there's nothing in it except for my black watch and bracelet. I turn my gaze when I heard scratches behind the trees.

Kahit madilim pilit kong ina-aninag ang paligid. Ngunit nang lumingon ako ulit sa ibang direksyon tila ba ngayon lang ako nakaramdam ng takot. Nahihirapan akong huminga. May dalawang pares na pulang mata ang nakatingin sakin sa kadiliman. Tila ba pinapalapit ako papunta sa kanya pero pilit akong umaatras.

Madami sila pero bakit ang isang to ang malinaw sa dilim.
"Sino k-ka..?" tanong ko sa di ko malamang nilalang na ngayon ay wala paring kibo at kurap.

I can surely tell that those are freaking bloody eyes and not just a pair of lights 'cause fuck this! There's nothing you can see here except for those tall dark trees everywhere.

Ngayon lng ako natakot nang ganito ni hindi ko nga alam kong kailan ako huling natakot. Matatakot ba ako? Panaginip ba ito?
Umatras ako ng umatras papalayo sa nilalang na nakatingin lng sakin nang biglang may malakas na ingay ang pumukaw saking atensyon.

"ENKKKKKKKKKKKKK!!"

I jolted awake as I heard an ear-deafening sound coming from nowhere.

"W-what the hell?!" inis kong sabi.

I deeply hated it pag ginigising ako ng marahas.
Hinahabol ko ang aking hininga simula ng magising ako. Nang makalma ang sarili ay tinignan ko ang paligid pero wala akong makita. Madilim. Napag alaman kong naka piring pala ang aking mga mata. Naka upo at may tali sa likod ang aking mga kamay.

As I was trying to comprehend the situation I realized that the numbness I feel in my hand while I was dreaming was maybe from those tight ropes.

"Where am I?" I ask in my thoughts being frustrated.

Ok. Paulit-ulit na yata ang mga nangyayari at nasasabi ko buong araw ah.

The last thing I knew I was with those cloak men's. Maybe those unknown jerks tight me up in this place and damn!

I know it's so stupid of me to come with those full strangers. But well I choose the latter instead, rather than being caught up by those weird creatures- whose trying to kill me or something, now this is what I got.

Reasons self. Reasons.

Lumilinga linga ako sa paligid kahit nakapiring ang mata. Wala akong nadidinig, obviously na wala ako sa labas kundi sa isang kwarto. I heard a buzz earlier, those deafening sound who cause for my sudden awaken.

Pag ako nakatakas dito...

Tss. Parang alam ko na kung nasan ako. Napahinto ako sa pag iisip nang may magsalita galing sa isang speaker dito sa kinalalagyan ko.

Obviously.

"Young Lady..." a man's voice came out from the speakers above in my direction with no formalities.

That voice...

"You are in a visual room right now. In order to get out of that position, you have to finish the obstacles. Good luck."

I heard nothing after that sudden announcement. Nalilito man pero pilit kong pinapakalma ang aking sarili.

So, They're trying to test me huh?

What for? Anong pinaglalaban nila at bakit kailangan ko pang dumanas nang intense na introduction? Mga gago.

I lift my head up in front of me. Expressionless. Deadly facing the people whoever's watching me right now.

How did I know? You'll get to know me soon. I know that they're just observing from somewhere.

"Pathetic," I said in a cold tone. With an evil grin plastered on my face.

⋆⋅☆⋅⋆ ༻✦༺ ｡☬————☬｡ ༻✦༺ ⋆⋅☆⋅⋆

Third Person's POV

"Do you think she can handle it?" a girl with her age spoke slowly pacing back and forth.

Nakatingin lang silang lahat sa kinaroro-onan ng dalaga na nakaupo sa gitna ng silid hinihintay ang paggising mula sa nakalipas na trenta minuto sa pagkahilo nito.

Pati sila ay nalilito kung bakit ganito ang utos ng nakakataas sa kanila.

"Florence tumigil ka na diyan ako ang nahihilo dahil sayo." sabi ng isa pang babae na nakahalukip at nakaupo.

"Tell me Kim, how can I calm kung mismo yung kaibigan natin andyan sa loob ng visual room! Nakatali ang mga kamay, may piring sa mga mata, hindi alam ang nangyayari sa paligid niya at hanggang ngayon hindi pa gumigising!!"

"Now tell me. Hindi ka din ba nag aalala?" bulalas at inis niyang sabi sa kaibigan na kaharap niya.

Tinignan lamang siya ni Kim at humarap ulit sa harapan. Observing her friend behind those glass.

"Do you think I'm not that worried too? I'm hella' worrying here." kalmadong sagot niya.

Gulat siyang tinignan ng kaharap niya na napahinto sa pabalik balik na lakad.

"Ano? Nag aalala ka na niyan? How can you even stay composed?!" bulalas parin na sagot niya.

Inis siyang tinignan nang kaibigan niya na nakaupo.

"Naririndi na ako sa'yo. Sa tingin mo ba makakatulong yang pabalik-balik mo?" bumuntong hininga sya.

Napaisip naman ang babae na nakatayo at binalingan ang tingin sa kaibigan niya na nasa loob ng isang glass na kwarto.

"P-pero kahit na..." mahinang tugon niya. Napabuntong hininga na lang siya at tumabi ulit sa kausap niya. Naiinis siya sa sarili niya dahil wala siyang magawa. Kahit nag-aalala ay pilit niyang pinapakalma ang sarili.

Nagambala ang sandali ng pananahimik na iyon nang magsalita ang isa sa mga kasamahan nilang lalaki.

"WAIT!" sigaw niya.

Tinignan niya ulit ang direksyon nila Kim at Florence.

"So you were saying, kaibigan niyo yang babae na tinali nila diyan?" he ask with confusion.

Tinignan naman ito ni Florence na para bang isang malaking katangahan ang sinagot niya.

"Late reaction lang, Earl?" Masamang titig ang napukol kay Florence sa sagot niya ng lalaking nangangalang Earl.

"Magtatanong ba ako kung alam ko ha?" Ginantihan naman siya ni Florence ng di makapaniwalang tingin.

"Hello? Sa tingin mong mag aalala ba ako ng ganito ka tindi kung hindi ko kilala yang magandang babae na yan ha?" "Yung isip mo din kasi lumulutang na naman." iritang sagot niya kay Earl.

Di makapaniwalang tinignan siya ni Earl na mangiyak ngiyak na.

"G-grabe ka! Tinatanong lang naman. Ako pa yung nagmumukhang kontrabida!" sigaw niya kay Florence pero inirapan lang siya nito.

Humalukip na lang siya sa kinauupan at sinusundot-sundot ang katabi niya.

"Akirra-kun. Ni a-away na naman ako oh." pabulong niyang sabi na parang humihingi ng kakampi.

Dahil sa nainis na si Akirra sa pinaggagawa nito ay sinagot niya ito.

"Urusai!" (Shut Up!) pilit niyang tinatanggal ang pagkalingkis ni Earl pero di ito nagpapatinag.

"Uzendayo! Pwede ba Chen." (Fuck off!) iniwaklis niya ang nakapulupot na kamay ni Earl sa kanyang braso.

"Tumigil nga kayong dalawa. Ang ingay ingay niyo. 'Di kayo nakakatulong." at binalingan ng masasamang titig ang katabi niyang si Earl.

Kahit hindi niya pa kilala ang babae na nasa harapan nila alam niyang sa ilalim ng kabunturan niya, na nag aalala din siya sa kahantungan nito.

"What took her so long to wake up?" sagot ng isa pang lalaki. He was just leaning on the wall with crossed arms.

"Obviously Jerson." sagot ni Akirra. "Fluxuate side effects for mortals or beginners. Have you ever thought of that?"

"Yes. Pero hindi dahil dun." tinignan niya ulit si Morgana sa gitna ng silid. "Look at her."

Pagkasabi niyang iyon, gulat na lumingon ang iba sa harap nag mapagtanto ang sinabi niya. They don't know what to do. They're just confusingly watching Morgana with mix emotions.

"She's gasping for air. I can tell she's still unconscious but she needs to wake up." Buntong hininga siya. "She's having nightmares."

Napatakip sa bibig na tumayo si Florence at akmang lalapitan ang kaibigan sa loob.

"Do someth-" naputol ang kanyang dapat sasabihin na may marahas na nagbukas ng pinto sa likurang gawi nila.

"Where is she?" ma awtoridad na malamig na utos sa lalaking kakapasok lang.

"G-Gerald." gulat na sabi ni Florence.

Hindi siya pinansin ng kakarating lang na lalaki na nangangalang Gerald at deretsong nakatingin sa babaeng nakaupo na nahihirapang huminga.

Agad niyang kinalampag ang bubog na nagsisilbing pader nito.

"LET HER OUT!!" sigaw niya sa kasamahan niya.

Gulat naman siyang tinignan ng iba pang tao sa loob. Sapagkat ito ang kauna-unang nakita nila kung paano mag react si Gerald.

Yung ibang nalilito sa pangyayari ay lalong naguluhan sa inakto ng mga kasamahan nilang may alam.

"Dude, kumalma ka." pagpigil sa balikat ni Gerald sa lalaking kasunod niyang dumating.

"How can I calm Dexter kung ganito ang madadatnan natin? Morgana is heck inside that freaking room gasping for air!" frustrated niyang sagot.

"Tumigil na kayo." inis na pagtayo ni Kim. "Kung ayaw niyong manahimik at kumalma. Pwes! Tawagin niyo na si Chief."

Natahimik silang lahat ng magsalita ang kanina pa nilang hinihintay na kadadating lang.

"No need for that Kim." lumingon sila sa gawi nang lalaking naglalakad patungo sa harap ng kinalalagyan ni Morgana.

"C-Chief Sigismund." sambit nilang lahat na pagyuko bilang pag galang sa isa sa mga nakakataas sakanilang institusyon.

"No need for formalities." itinaas niya ang kanyang kanang kamay.

Tinignan niya ang apat na magkakaibigan na naghihintay sa sagot niya. Napailing nalang siya sa mga nadinig niyang inakto nila kanina.

"Kayong apat." tinignan naman siya nina Florence, Kim, Dexter at Gerald.

"Sa lahat ng tao na nandito. Kayo dapat ang mas nakakaintindi sa sitwasyon. You know more about Morgana rather than they do." tinignan naman niya ang mga lalaking nakikinig at nalilitong nakatingin sakaniya.

"Alam kong nag-aalala din kayo pero hindi nakakatulong yang pag aaway niyong yan." bumuntong hininga sya. "Utos to ng Headmaster at alam niyong sino siya kay Morgana."

May kinuha siyang controller na parang remote lng sa loob ng tuxedo niyang damit. Isa itong controller na nagsisilbing button ng virtual room.

"Magsisimula na tayo."

Gustong umalma ang magkakaibigan pero alam nilang wala rin silang magawa kaya bumalik nalang sila sakanilang mga upuan.
Maliban kay Chief Sigismund na nakatayo lang.

Pinindot niya ang button at umingay sa loob ng kwarto nang nakakarinding tunog ng buzzer.

"ENKKKKKKKKKKKKK!!" napahawak ang iba sakanilang tenga sa pagkarining nun.

Tinignan nila ang gawi ni Morgana na ngayon ay nagising na at palinga-linga sa paligid.

"W-what the hell?!" may halong inis na sagot ni Morgana sakanila.

Napailing at mahinang tumawa nalang si Chief Sigismund sa inasta ng kanyang Mistress.

Alam niyang sa sarili niya na nag aalala din siya at di niya gustong tignan sa ganiyang posisyon na kinalalagyan ni Morgana.

Napa isip nalang siya kung ano na naman ang pumasok sa isip ng Headmaster at naisipan niya ng ganitong introduction kay Morgana sakanila. Para may "thrill" daw kuno.

"She's awake." mahinang tugon ni Florence.

Palinga linga si Morgana sa paligid pero dahil sa piring sa kanyang mga mata wala siyang nakikita na kahit ano.

Naghintay pa si Chief Sigismund ng ilang segundo bago magsalita sa hawak niyang controller.

May button itong pipindutin na komokonekta sa mga speakers sa loob ng glass na kwarto.
Ang visual room na ito ay bulletproof at gawa sa pinaka advance na teknolohiya na ginagamit sa pagsasanay ng mga estudyante sakanilang paaralan.

"Ang weird. Bakit hindi man lang siya sumisigaw o humihingi ng tulong?" sabi ni Earl.

A sly smirk formed on Kim's face.

Sa kanilang apat siya at si Dexter ang nakasama ng mas matagal ni Morgana. Lalong lalo na si Kim.

Huminto na sa paglinga-linga si Morgana at deretsong nakatingin sa kanila kahit naka piring ito.
Hudyat din ito para kay Mang Simon.

"Young Lady..." pagsisimula ni Mang Simon.

Alam niyang makikilala pa rin siya ni Morgana kahit na naka speaker pa ito. At may tiwala siya kung ano ang magagawa ni Morgana para makawala sa pagkagapos.

"You are in a visual room right now. In order to get out on that position you have to finish the obstacles. Good luck."

"Shit!" mahinang mura na naiinis na tugon ni Gerald.

"Wag kayong mag alala. Alam niya ang dapat na gagawin." Confusion strike the others while he just nod at them as response.

"I can really tell she's cursing us inside her head." pailing-iling na mahinang pagtawa ni Kim. While Dexter just nodding agreeing to her.

"At paano yan nangyari Kim? Mind reader ka na ba ngayon?" sagot naman ni Florence sa kanya.

"No. Let's just say... Morgana is not the kind of typical mortal who y'all think the same." nalilito siyang tinignan ni Florence pero tinugonan niya lamang ito ng pag pat sa balikat niya.

"Watch and learn folks." Sabi naman ni Dexter na galak na tumingin kay Morgana.

Alam nilang tinted ang nasa loob ng silid at makikita mo lang ang sarili mong repleksyon pag nasa loob ka, pero sa labas nito ay malinaw na makikita ang mga galaw mo.

Nakatingin lang sakanila si Morgana na para bang isang boring na palabas ang pinapagawa nila.

She's looking at them expressionless kahit naka piring ang mga ito alam nilang lahat na tinitignan sila ng masama ni Morgana. They can even feel her dark aura embodied in her too.

"S-she's scary." Bulong ni Earl na dumidikit kay Akirra para mag tago.

"Why do I feel this is not going to be that easy?" Sabi ni Florence.

Natigil sila sa pagbulungan nang magsalita si Morgana sa pinakamalamig na paraan.

"Pathetic." Nalilito nila itong tinignan.

Hindi nila alam kung okay lang ba sakaniya o magtiwala sa pinagsasabi ni Kim at Chief Sigismund. Biglang umilaw ang loob ng kwarto ng pulang ilaw at nagbuzz muli bilang hudyat sa pagsisimula ng pagsasanay sa loob.

Alam din nilang ilang segundo magsisimulang lumabas sa mga pader ang mga iba't ibang klase ng armas. Tinignan nila ang monitor sa taas kung anong unang weapon since naka auto generated na ito.

"A-arrows." Worry registered on Florence's face.

Mas lalo silang kinabahan dahil walang alam si Morgana sa mangyayari.

"Look out!" Gerald screams when they saw 2 arrows coming from each direction directly to the center.

As it on cue lumingon sa magkabilang gilid si Morgana nang madinig ang mahinang pag release ng mga arrow sa gawi ng sulok.

Tila ba huminto ang oras sa mga taong nasa labas na nanonood.

Their eyes were wide with freight and their mouth as opened in horror. Where right at that moment they know Morgana will be hit by her both shoulders.

But, they were literally speechless when Morgana managed well the situation.

The chair SCREECHES across the room making it the only noise be heard. Nagawa niya itong ilagan sa pamamagitan ng marahas na pag atras ng kinauupuan niya at tumilapon sa magkabilang gilid ng sulok ang mga paparating na palaso.