Chapter 46: Eccentric

Kasalukuyan akong nakatingin sa kalangitan sa labas ng Hideout. Ginagamot ng mga healers ang mga kasamahan kong nasugatan sa laban. Buti na lang at ligtas kaming lahat.

Dumadagdag na rin ang mga katanungan sa isip ko kung ano nga ba talaga ang papel ko dito. Tinitignan ko ang mga Onyx na lumilipad sa taas ng barrier at pilit inilalapit ang mga sarili nila dun kahit napapatay sila nito at naging abo.

"As long as we're inside this barrier. We're safe." salubong na boses ni Maynard sa likod ko. "Kanina ka pa diyan." pag-aalala na tingin niya sa akin.

I refused to stay inside when I still got this feeling of something is not right. Also, the fact that we're surrounded with by that creatures and only I can see them is making me felt uneasy.

"You may never know. Hanggang kailan kaya aabot ang barrier na prumo-protekta sa atin?" sabi ko.

"Under high alert na ang academy, Morgana. You don't have to worry. The students safety is their first priority." pag halukip nito at nakatingin sa kalangitan. "Ang ganda ng mga bituin oh!" natatawang tingin niya.

I know he can't see them but I just smiled bitterly. I can't see the stars as their blazing cloak filled the vast night skies. It's more like something apocalyptic and it's not good to see.

"When did that happen?" he asked in a serious tone. He's referring to my eyes.

"When we were about to go out with that bloody club and had my first encounter with the Onyx." I sighed.

I grab my katana and tilt the blade to the side so I can look at my reflection. My eyes still had that dark orb. I should be panicked but for now, I have to accept whatever is happening to me. It's just, I don't know how to make this back to normal. I don't want to look creepy.

"Kumain ka muna. We can't let a lady in such a nice dress waiting to strike here outside alone." pag ngiti niya nito.

"Fine." I gave up at tinaas ang mga kamay ko. Gutom na rin ako at pagkain na nag offer sa akin oh! Aayaw pa ba ako?

Ibinalik ko na sa lalagyan ang katana ko at umusok na ulit ito at nawala. Kung saan ito naglalaho ay hindi ko alam. Aalamin ko pa nga ang misteryo na nakakubli nito.

Nag-pauna akong pumasok at sinalubong agad ako ng yakap nila Midnight at Motchi.

"Mom!" naiiyak na bigkas ni Motchi.

"We're worried." sabi naman ni Midnight.

"I know. But, we're alright. Bakit gising pa kayo?" sabi ko habang ginugulo ang buhok nila.

"We're waiting for you, Mom." malungkot na sabi ni Motchi.

"Mom, your eyes." Midnight replied worriedly.

"I'm fine, don't worry." pag ngiti ko sa kanila. "Nagugutom ba kayo?"

Lumiwanag naman ang mga mukha nila at mabilis na napa-oo ang mga ulo nila. Namana yata nila sa akin ang katakawan sa pagkain.

"Ang spoiled masyado." sarkastiko nitong sabi ni Maynard sa likod ko.

Hindi ko na lang ito pinansin at nag tungo muna sa kusina. Sumunod naman silang tatlo sa akin na parang mga batang pato. May nakahanda na sa lamesa at nakakatakam itong tignan. Pinaghila ko ng dalawang upuan ang magkapatid at binigyan sila ng pagkain.

Umupo naman si Maynard sa harap namin. "Asan ang akin?" pag pu-puppy eyes nito.

I just rolled my eyes at binigyan din siya ng plato at kubyertos. "Ikaw na ang kumuha sa gusto mo. Matanda ka naman."

Umirap lang siya at nagpatuloy na rin ako sa paghain. Hindi ko namalayan ang katakawan ko at patuloy lang ako sa pagnguya at pagsubo na parang gutom na gutom.

Pakiramdam ko ay hinang-hina ang utak ko kahit parang nag a-adrenaline rush pa rin ang katawan ko. Parang kulang sa energy pero alerto na alerto. Ewan ko ba hindi ko na alam anong nangyayari sa akin.

Yung feeling na para bang na drain lahat ng masasayang alaala sa mundo at nag cra-crave ako ng matamis kahit hindi ako mahilig nito.

Naka-ilang subo pa ako ng maramdaman na naman ang nakakarindi na ingay na parang frequency.

"Ahhh!" napabitaw ako sa mga kubyertos at tinakpan ang tenga ko. "Make it stop!"

Bago ako pumikit ay dinaluhan ako nila Motchi, Midnight at Maynard na lumapit at tinatapik-tapik ako. Hindi ko na naman marinig ang kanilang mga sinasabi at parang naging slow motion ang pag bigkas nila ng mga salita.

Nakarinig na naman ako ng tinig ng kuwago at bigla na lang natahimik ang paligid. Tanging pag hinga at tibok ng puso ko lang ang naririnig ko.

Pag bukas ko ng aking mga mata ay may nararamdaman akong init na pumapalibot sa akin. Lumitaw naman bigla ang itim na usok at iniluwa nito ang katana ko na nag ibang anyo na. Kulay itim at violet na kulay ang pumapalibot nito, na ipinagtataka ko.

Ramdam na ramdam ko ang bigat na presensya at mas lalong nagiging alerto ako at palinga-linga sa paligid.

"Mom! Mom! Can you hear us?!" napalingon ako sa gawi ni Midnight at ngayon ko lang napagtanto na bumalik na ang pandinig ko.

"Kuya, that intense presence." nag aalalang tingin sa akin ni Motchi.

"Morgana! Gising!" pag-tapik sa akin ni Maynard sa pisngi.

Nakatulala lang ako at hindi sila pinapansin. Walang ano-ano tumalikod ako at tumakbo papalabas ng Hideout. Hindi ko alam kung saan ko hinuhugot ang lakas at bilis ko sa pag takbo at para bang wala akong control sa katawan ko.

Tumingin ako sa kalangitan at napasinghap ng mas lumala ang lumalapit na mga Onyx. Kulang na lang mabibiyak na ang barrier na pilit nilang pinagtutulungan basagin. Nasa iisang spot sila nakatambak at kahit nasusunog ang nanguguna na Onyx ay parang sakripisyo na lang ito dahil mas dumadami pa ang pumapalit nito.

"Anong nangyayari?" hingal na hingal na sabi ni Maynard sa sinundan pala ako.

"The barrier is about to break. They're going in on one spot." nag aalalang tingin ko sa kalangitan.

"I can see." sabi nito. Tinignan ko naman siya na nagtataka. "I can't see the Onyx but I can see the glitch of barrier being weaken."

"What should we do?" he asked worriedly.

Hinanda ko naman ang katana ko ng maramdam ang pag-tunog na crack sa barrier.

"Bumalik ka na sa hideout! Isang tulak na lang at makakapasok na sila!" sigaw ko habang mas naging alerto ako.

"Paano ka!" sigaw niya pabalik.

"Humingi ka ng tulong. Hindi ko kaya nito mag-isa. Pipigilan ko muna sila." mapait akong ngumiti.

Paglingon ko pabalik sa langit ay nabasag na ang parte na yun ng barrier at nagkaroon ng katamtaman na butas. Umingay din ang emergency siren ng academy tuwing may na de-detect na anomaliya ang barrier.

"Alis na!" sigaw ko pabalik sa kanya at sinunggaban ng katana ko ang nanguna na Onyx.

Napa-atras naman si Maynard ng makita ang nagliliyab na napatay kong bungo. Lumulusob silang lahat sa direksyon ko at mas naging mabilis ang pag galaw ko.

Napapalibutan na ako ng mga sunog na bungo na napatay ko at kahit papano ay hindi naman ako nasusunog.

"Fuck it! Saan ba kayo nang galing!" inis na sigaw ko habang patuloy lumalaban na mag-isa. Nadinig ko naman ang tinig ng kuwago sa kung saan.

"Pwede ba! Kung sino ka man kita mo namang busy ako eh!" sigaw ko sa kawalan.

Nabigla ako ng biglang nag slow motion ang paligid at tumahimik bigla. May lumitaw naman na puting usok at iniluwa nito ang napakagandang puting kuwago.

"Use your katana. Close your eyes and feel the magicules surrounding you."

Nagulat ako ng may nagsalita sa kung saan. Nakatingin lang sa akin ang kuwago na para bang kinakausap ako sa isipan ko. Hindi rin bumubuka ang bibig nito na mas lalong ipinagtataka ko.

"Lay it in front of you as you hold it with both hands. Do it now." mahinahon na sabi nito.

Kahit nagtataka ay sinunod ko naman ang sinabi niya. Inihilig ko sa harap ko ang katana at hinawakan naman ang dulo nito sa isa ko pang kamay. Kalmado ko naman na pinikit ang mata ko.

Kahit wala akong nakikita ay may nararamdaman akong dumadaloy sa katawan at lumalabas ito. Naghintay pa ako ng ilang minuto at nabigla ng pinalilibutam ako ng pinaghalong itim at violet na liwanag sa katawan ko. Patungo ito sa barrier at para bang gumagawa din ito ng pangalawang barrier sa loob.

Hinanap ko naman ang kuwago pero ni anino nito ay wala na rin. Mas lalong dumilim ang paligid at mas lalong naging maliwanag ang apoy ng mga Onyx. Huminto na ang pag labas ng kung ano galing sa katawan ko at sinugod ko na ulit ang nagsilapitan na mga Onyx.

"WTF?! Ang dami nga nila!" dinig kong sigaw ni Maynard. Salamat naman at binalikan na ako.

"We saw the black barrier surrounding the academy coming from here. So we followed where it came from!" sigaw naman ni Ken at sinusuri ako.

"No time to explain! Nakikita niyo na ba ang mga Onyx?" sigaw na tanong ko habang hindi pinuputol ang pag laban.

"Yes! And the fuck?! Kung wala yang barrier na ginawa mo siguro hanggang ngayon wala kaming kamalay-malay sa nangyayari dito!" dagdag na sabi ni Maynard.

"Alam niyo naman siguro ang gagawin sa mga ganito diba? Kailangan ko muna i-focus ang pag concentrate sa barrier na yan habang inaayos ang outer na barrier para masarado na!"

"Kami na muna bahala dito, Morgana. Magpahinga ka muna." nakangiti naman na sabi ni Ken.

"Sigurado ka bang okay ka lang?" pag lapit sa akin ni Mark at tinulungan akong patayin ang malapit na Onyx.

"Siguro? Hindi ko din alam." pag buntong hininga ko.

"Oh my gosh! Ang creepy nila!" gulat at tili na sigaw sa kakarating lang na si Rey Ann.

"Kaya mo ba?" pag-aasar ni Ken sa kanya at kasalukuyan ng may nilalabanan.

"Excuse me? Ako? Aatras? No way!" mataray na sagot nito at nag pakitang gilas sa paglaban ng mga Onyx ma umatake sa kanya.

Nilapitan naman ako ni Rey Ann at hinawakan sa balikat habang sinusuri ako.

"I don't know what's happening with you, but maybe this is your ability. For now, kami na muna bahala dito okay? Thank you for everything you've done so far, Morgana." malapad na ngiti nito kahit nakikita ko sa mata niya ang pag-aalala.

Nag nod na lang ako at umatras habang sila naman ang nakikipag-away. Lumapit ako sa malapitan na puno at inihilig ang katawan ko. Ramdam ko ang paghihina at walang control sa katawan. Tinignan ko naman ang dungis at nanginginig kong mga kamay.

Gusto kong pumikit. Pero, hindi ko alam kung pwede ba. Hindi ko rin alam kung ability ko nga ba talaga ito dahil nagkusa lang siya. Mabibigat na paghinga ang nilalabanan ko habang pinanood sila Ken, Rey Ann, Maynard at Mark na lumalaban.

Si Mark na nabansagan na Ice Prince at Ace of Froze, dahil sa ability nito na yelo at sophisticated na pakikipag-laban. Even though he might look cold and chill but, he's a nice man.

Si Maynard na kasing-liksi at bilis nitong pakikipaglaban gamit ang lightning ability nito. He wouldn't be called as the Shockwaves Reaper if he's not good with it right?

While Ken as elegant he is not just just in ways of fighting but everything. The way his light ability gives hope to anyone around him. A president, prince of the angels, and a leader— the Saber of Spirit of everyone.

Also Ate Rey Ann, this is my first time seeing her ability. Her ability of sound vibrations that makes her enemy suffering inside of them. If we're going to the high level, she can use her voice to scream and fight her enemy without even touching close to her. She's a chatterbox, an outgoing and funny woman, but she's very compassionate that no one in the room felt left out.

Fighting with them and living together, makes me realize that they never make me feel I'm unwelcome. Being the legacy as they say, makes me anxious on everything. The expectations and everyone's looking out for me. While, I feel as the naive fool that felt betrayed her whole life.

Even with our differences in terms of everything, we gathered as a whole. We maybe are just outsiders from the main dimension— Earth, but we're all living in a broken worlds right? We don't have to change ourselves to fit in the societies standards, no matter where we are. We are golden in our ways.

I heared rummaging footsteps coming in my way. "Morgana!" voices of everyone shouting all said in unison.

I saw everyone in the wide space helping out the seniors. There's also some men of my abuelo together with Tatay Manong.

"Where is she? Have you seen her?" I heard Harry asked in hysteria to Rey Ann.

They can't see me here since this part was hidden by a bush. They were looking out for me and I don't have the energy to shout anymore.

"She's over there." Rey Ann replied while pointing out my direction. I sighed as a relieved.

As fast as they could they ran towards my direction. Somehow, I smiled seeing Harry in good condition. I am happy seeing them all together. Right, I'm not alone anymore.

"Hey," Harry's soft voice greeted me as he caressed my head crouching to level me. "Are you alright?" he observed me intently.

Gerald managed a strained smile. "Glad to know you're fine."

I just nod. I felt hazy and somehow I felt my energy keeps draining. Still, I smiled at them to make them know that I'm alright. I somehow felt something dripping in my nose. I saw my palm stained with my own blood as I crashed into Harry's shoulders.

"Morgana!" they all gasped and in panicked.

"Ate, let me look," Earl said worriedly as he checked up on me using his ability.

Everyone looks worried and even if I can't see myself, I know I look terrible. I'm at my limit.

"It was at some cost," added Earl. He looked at me with worry as he turn around to everyone, while they looked at him waiting for his reply. "She's losing energy. She can't control the immense ability she's releasing. In change of using it, her own life force is at cost. All I can do is to give her physical body aid but I can't do anything with the rest."

"What are we gonna do now?" asked Gerald.

"How about the spirit guardians? Maybe they can give atleast some answers to what's happening here?" said Florence.

"I hope there will be no second wave of this," Glenn said.

The rest of elite class looked at one another, their faces pale. They looked back at Glenn.

"Glenn, about your ancestors. May alam ka ba sa history ng mga Onyx?" said Gabriel. As if there's a light bulb when he said that.

"I don't read history but my grandparents once told me about the Omen of Death." he looked at me.

"Whatever the chances as long as we can help, Morgana,"  replied Harry.

"How about you? Ever had clues while you were kidnapped?" said Gabriel.

Harry didn't speak, his answer coming in the form of a sorry shake of the head.

Kim turned and walked over to Florence, who was biting her nails anxiously, staring up at my direction worriedly.

"This ain't good at all, ate," whispered Earl quietly. "Can you hold a bit longer? If the force was strong just try to calm down."

Gerald scratches his head, glancing over his shoulder to the weary squad. Only Glenn looked as though he was prepared for a fight: the rest looked ready for death.

"Tell me," said Gerald. "Pwede ba namin makausap ang grandparents mo tungkol dito?"

"I haven't seen them for many years." Glenn plainly replied.

"Can we atleast try? Maybe somehow all of these are connected— obviously." Florence said in sarcasm tone.

"We can help," I heared Wilcox interrupted at the back of them. "I think we know already what the onyxes want."