Chapter 23: Run or Hide

Four cataracts suddenly appeared out of nowhere. Surrounding us on each corner. They're watching with their black blooded eyes, fangs as pierce as blade waiting to devour. They're twice as big as us! Their body is almost like flesh-skull skin.

"Their weakest spot is their heart. It's also not easy to kill since they're heavily protecting it. They may look like easy target because of their appearance with no almost skin but it's twice thicker than usual of us! Vince! Did you change your bullet? Ordinary gun couldn't penetrate to them." Harry said while wary looking at me.

Vince gestured his gun with a green light liquid on it's side. It's different from the same gun I used to stop the cloaked man who attacked us from our classroom.

"Morgana, just stick with me. Your katana can slash to them. You just have to unleash it." he said.

"Ano? Paano ko naman gagawin yun? Ordinaryo lamang ito." tinignan ko ang katana ko.

"Makikita mo rin." sabi niya.

As if on que nagpakawala si Glenn ng apoy para pag tigil sa paglapit ang mga cataracts. Ikinagulat ko naman ito dahil nag iba na ang kanyang itsura. His eyes are blazing with crimson red and his hands are burning with fire. He's also holding a sword completely made out fire!

Inatake naman niya ang isang cataract na tinalonan lang ang pagitan na apoy. Nag papalitan sila ng atake at iniiwasan naman ni Glenn na madampian siya nito.

Sinugod naman pabalik ni Gabriel ang isa pang cataract sa likod namin gamit ang air blades na ability niya. Nagkaroon rin ito ng impact sa cataract dahil nasusugatan ito. Pinaglalaro niya ang hangin at parang wala lang sakanya ang pag atake. Naging puti rin ang mata nito at nakalutang siya sa ere. Nararamdaman rin namin ang lamig ng nakabalot na hangin sa kanya.

Si Gerald naman ay ginantihan ang isa pang cataract sa gilid namin gamit ang water spears na ability niya. Pinag tutusok niya ito gamit ang tubig na nakita niya sa poso sa kalapit na bahay. Ang kanyang mga mata ay naging kulay asul at ang buhok nito ay naging tubig. Napapalibutan rin siya ng tubig.

"Vince! Guard Morgana!" sigaw ni Harry.

Nagambala kami sa pagyanig ng lupa mula sa kanya patungo sa direksyon ng cataract na susugod sa harap namin. Ang lupa ay naging tusok tusok na bato na hinaharangan ang cataract. Nag bago naman ang itsura ni Harry at naging kulay abo ang mata nito. Lumabas naman ang pangil sa kanyang mga ngipin at hinahawakan niya ang lupa para gantihan sa pag atake ang kalaban.

Hindi ko alam kung oras ba ito ng pagka mangha pero ngayon ko lang sila nakita sa porma ng ability nila. Pinalilibutan nila kami at sila ang umaatake sa mga kalaban na para bang sanay na sila nito. Napansin naman namin ni Vince na pinalilibutan kami ng tubig.

"Go! Find first the siblings, Morgana. We'll follow you both there. We need to be quick!" sigaw ni Gerald. Nag nod naman kami.

Gumawa naman ng panibagong daan si Harry para makalampas kami sa cataract na kalaban niya sa unahan. Pinapalibutan kami ng tubig kada takbo namin na para bang prinoprotektahan kami. Nilingunan ko naman sila pabalik at agaw pansin pa rin ang mga kulay sa salitan na pag atake nila.

"Dehado tayo, Morgana." pag tawa ng pilit ni Vince sa tabi ko.

"Don't be discouraged, Vince. Hindi sa ganun ay weak na tayo." pag ngiti ko sa kanya.

Nawala naman ka agad ang ngiti namin ng may sumulpot sa harap namin na dalawang cataract.

"Morgana, behind me!"

"Don't be stupid. We'll fight together."

Without hesitation Vince pulled out his gun towards the other cataract while I slashed the hand of the other that running in my direction. The water bubble is dancing separately on us. Hindi na kami sa iisang bubble kundi parehas kami ni Vince nakabalot nito na pinagtataka rin namin.

Vince casually avoiding the cataract and continuously tried to hit its weakest spot. He also used his arms and kicks to fight back with the attacks. Ako naman ay pinag-susugat ko ito gamit ang aking katana na siya naman pag sigaw ng nakakarindi nito.

At first we notice that they're regenerating not until if we continuous our attacks. It leaves traces of wound on them and thick black blood oozing from it.

"Vince, we'll switched our backs. Lumpuhin mo sila sa pamamagitan ng pag target ng paa nila para matuon ang atensyon nila dun. That'll make free open the chest area that we will be attacking."

"Be careful, Morgana." sabi naman niya at lumapit sa akin. Huminto naman ang mga cataract sa pag atake.

"Now!" I shouted.

He threw bullets on both of their leg and feet's that made them screamed in pain. Their hands were focusing on closing their wounds that made us free to attack their chest. I immediately position my katana as my emotions filled with blank. My katana now is filled with black smoke that I haven't seen before. Hindi ko pinansin ito at tinusok sa puso ng cataract at bumaon ito sakanya. It screeches and screamed but I didn't care less. Mga ilang segundo rin ay naging abo na ito. Si Vince naman ay pinagbabaril niya ang chest area at tumagos naman ang dugo nito hanggang sa maglaho at naging abo rin.

Kapos hininga kami ng maramdaman na wala na ang kalaban. Parang ngayon lang kami nakahinga ng maluwag mula nung pumasok kami rito. Tumingin kami sa isa't-isa na para bang hindi makapaniwala.

"We just did that." Vince exclaimed.

"We did that." I smiled back at him.

Nadinig naman namin ang mga nagtatakbuhang mga yapak ng kasamahan namin.

"Okay lang ba kayo? May nasugatan ba sainyo?" sabi ni Harry na hinihingal rin. Bumalik na sila sa normal na itsura nila.

"Do you think fighting with two non mortal beings are okay? To hell with that!" I replied sarcastically almost laughing.

"Thank God, you're fine." Harry hugged me that made me jumped.

"Hoy, wag kang mag inarte. Okay nga lang ako." sabay tapik ko sa likod niya. Humiwalay naman siya.

"Let's go. We're not that far from here. Just three houses away. Sa may kanto ang kanilang bahay." Vince said.

"Did u try to contact the others Gerald? Bakit hindi ko pa rin sila nakikita?" I asked.

"Yeah, I'm still trying. I don't know why." His worried looks makes me somehow uneasy with our situation.

"Unahin na muna natin ang kambal. Tara na." Harry replied.

Tinakbo na namin ang nadaanan na bahay at huminto ng mapansin nakatitig lamang si Vince sa labas ng tapat ng kulay pulang gate na grills.

"What's wrong?" I asked.

"Wala yatang tao?" sagot niya.

"Mauuna muna kami ni Glenn. Gabriel and Gerald will be guarding outside just in case."

"Mag ingat kayo." sabi ni Gerald. Bago kami pumasok sa loob ng gate.

Binuksan naman ni Harry ang pintuan at bumungad sa amin ang tahimik ng bahay. Pumasok kami pa isa-isa at nagmamasid sa paligid. Maliit lang ang bahay na ito kaya hindi mahirap libutin.

"I'll look at their backyard. Glenn checked if something useful here. Morgana and Vince try to look sa mga kwarto nila." sabi ni Harry at nagtungo sa likuran.

Pumasok naman sa kabilang kwarto si Vince at ako sa isa. May tatlong kwartong magkakatabi kasi ang mga ito at pumasok ako sa panghulian. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan na gumawa ng ingay. Ordinaryong kwarto lamang ito na may isang kama at malaking kahoy na wardrobe. May lamesa na nakalagay na mga naka photo frame na mga litrato. Kinuha ko naman ito at tinignan. Magkasamang nakatayo ang dalwang bata na babae at lalaki kasabay ang kanilang ama at ina. Parang namumukhaan ko ang mukha ng babae pero isinawalang bahala ko ito.

Agad naman akong lumingon ng may nadinig akong tunog na nagmula sa wardrobe. With my quick reflexes I immediately position my katana in front of me. I exhaled and calm myself as my heart beat faster. Nag magsimula kong buksan ang wardrobe ay bumungad sakin ang sigaw ng isang babae at pinagtatapon sa akin ang mga hanger.

"Ahhh!! Go away! Mga kawatan!" sigaw pa rin nito.

"Tsk. Teka! Ihinto mo yan! Anong kawatan?!" sigaw ko pabalik na naiinis dahil pinaghahampas niya ako ng damit. I lowered my katana.

"Ehhh! Are you the one with those scary monster things before you?" nag mahismasan na siya ay tumigil naman siya katatapon ng damit sa mukha na agad ko naman tinanggal at inis siyang tinignan.

"Mukha ba akong nangangain ng tao sa lagay kong ito?" inis na sagot ko pa rin.

"Maybe. Madalas nga yata eh." sagot naman sa kakapasok ni Harry.

Tinutok ko naman sa kanya ang katana ko na iniiwasan naman niya.

"Babes naman, kumalma ka." pag mamakaawa pa ng mukha nito na mas lalo ko pang tinignan ng masama.

"Bahala ka! Kausapin mo yan." sabay sabi ko at sinadya siyang banggain. Umupo muna ako sa sala at kinakalma ang aking sarili.

"Here." tipid na sabi ni Vince ng abutin niya ako ng Naka bottle na tubig.

Lumabas naman sa kwarto ang batang babae kanina at kasama niya pala ang kambal na lalaki niya. Hindi ko naman ito nakita kanina dahil sa pinagtatapon na damit nila.

"Anong ibig sabihin niyong may pumunta dito bago sa amin?" tanong ni Harry.

"Hindi po namin alam kuya, nasa kwarto kasi kami nila mama ng magdatingan sila. Naka cloak sila ng itim at may mga kasama na mga monsters. Buti nalang at nakatago kami agad." sabi ng babae.

"Sino sila? At ano ang pakay nila dito?" tanong nung lalaki.

"Ano ba mga pangalan niyo at ilang taon na kayo?" tanong ulit ni Harry.

"Adva po kuya. Siya naman po ang kambal na kuya ko si Alon. 16 pa po kami." sagot nito.

"Adva at Alon, may tanong ako sainyo. Have you guys experience anomaly these days? Like something changed surrounds you?"

"Yeah, we hear the waves calling on us." simpleng sagot ni Alon. Nagtinginan naman kaming apat.

"Kung ganoon ay hindi lamang kayo ordinaryong normal na tao. It's hard to take all this in but we need to leave now. The ones before us are capturing you. To held you both captive." dagdag ulit ni Harry.

"Why? Wala naman kaming ginawang kasalanan." Alon said almost getting angry.

"Calm down kuya, they are just trying to help us." Adva replied.

"Normal beings o mga mortal can't see cataracts. The flesh-skull earlier. Have you been wonder how they got here in your home without passing through gates? They teleported. Maybe one of them somehow managed to get inside your home kaya madali lang sila nakapasok. The question is, how did they miss you both hiding on that wardrobe? As far as I know cataracts can smell human presence." sabi ni Harry. Tahimik lang kaming tatlo na nagmamasid sa kanila.

Bumalik naman si Adva sa kwarto na pinanggalingan at may kinuha. "I think it's because of this kuya?"

Nagulat naman si Harry at Glenn nang binigay ito ni Adva kay Harry.

"How did you got that?" Glenn asked.

"We don't know. It's just appeared out of nowhere inside the wardrobe. Nakita rin namin yan dati sa loob ng storage bin ni mama. Nung dumating ang mga yun ay umiilaw ito, somehow when the cloaked man approached the wardrobe we became invisible from their sight." Adva said.

"What's that?" I asked.

"It's the twin sister of the Book of Verisimilitude. The Book of Views." Harry replied.

"You mean that book I took to get sorted?" I asked confused remembering the book with no pages and only my name appeared.

"Yes. Unlike that, this one will wander to someone in need. It also awakened the true ability inside of the ones who's holding it."

"Kaya pala! Remember kuya Alon? Hinawakan naming dalawa ng sabay yan dati and after that accident mga hindi mapaliwanag na mga pangyayari na ang na e-encountered namin." manghang sagot ni Adva.

Nadinig naman namin ang pagkaripas ng takbo papasok ni Gerald kasabay ng mga putok at ingay sa labas.

"I hate to break you guys, but they know they are here. More cataracts are coming in. Gabriel and I are fighting them alone." sabi ni Gerald na hinihingal.

"Let's go! Come on kids. We don't have time!" Harry replied.

"We'll hold them off. Convinced them or else lahat tayo ay mamamatay dito." sabi ni Glenn at tinignan naman niya si Vince. Sabay naman silang tatlo lumabas.

"What's happening? And where are you guys taking us?" pag panic na tanong ni Adva.

"To a safe house. Away from those who will want to get you both. We need to get out right now!" Harry loudly said.

"But how can we trust you? What about our parents?" Alon said with confused and worried look on his face.

"Your parents will be fine. The others will keep them in the safe house. Come on!"

"Hey, look at me." tinignan ko ng mabuti ang babae. I somehow managed to familiar her from my vague memory. "Do you remember me in the hospital? Back when you were admitted and you woke up without your parents by your side?"

She nod in response as I smiled. "I'm the one who help you at that time. You can trust me. We just need you both to get back to safety. Please?"

She looks at her brother and hesitating. She's almost crying and waiting for his response.

"Let's just go. We'll figure out kung ma papaniwalaan ba natin sila o hindi." Alon replied while he caress his sister hand.

Lumakad naman kami sa pintuan ngunit huminto kami ng sumigaw ulit si Adva.

"But our things!" she looked back at her room.

"It's okay, someone will get it for you. Don't worry." I replied giving her assurance.

Nasa likod ko silang dalawa na magka-hawak ang mga kamay. Si Harry naman ay sa pinakalikod namin at sinirado niya ang kanilang pintuan.

"How do we exit to our vehicle, Hermano?" kabang tanong ko sakanya ng masulyapan sa harap ang mga kasamahan namin na naglalaban.

"Fluxuate. We'll teleport there."

"Is it possible? We're in a mist bubble." I asked worriedly.

"It'll be fine. I'll just tell the others." Harry replied as he hurriedly run to our friends in the front lawn.

Pinauna ko sa harapan ang magkapatid para makita ko ang susugod sa direksyon namin. Hinanda ko naman ang katana ko sa posibleng mangyari.

"Let's go. Mauuna na muna tayo. Susunod rin sila." Harry came back with Vince and Gerald with him. "I can't carry you all alone. We need Gerald protective barrier so we can teleport at once." sabi niya na nag nod lang ako.

"Come one, take my hand Adva. Alon take Harry's hand." sabi ko.

Nasa gitna naman si Vince nila Harry at Gerald at si Gerald ang huling humawak sa kamay ko. Nag makasigurado na ay ni release niya ang protective water barrier niya. Kagaya nung ginagawa niya samin kanina.

"Kids, close your eyes. We'll be out of here!" I said loudly.

As the noise became fainter and distant we felt our stomach being curled and swoosh like a wind. In mere seconds nasa parking na kami ng mga sasakyan. Hindi pa rin tinatanggal ni Gerald ang barrier at dali-dali naman tinanggal ni Harry ang cloaked sa sasakyan. Pinauna namin pinasakay ang dalawang kambal, kasunod naman si Gerald.

Hindi pa rin nawawala ang water mist sa amin ni Vince at dali-dali namin pina andar ang mga motor namin. Ang sasakyan rin ngayon ay pinapalibutan ng tubig.

"Hindi ba tayo makikita ng mga tao sa barrier na ito?" tanong ko kay Gerald sa bintana.

"They can't see this. Just be careful and drive safely." he responded as he closed down the window.

In mere seconds the other came back fluxuating. Agad naman pumasok si Glenn at Gabriel at mabilisang pina andar ni Harry ang sasakyan. Nasa unahan ako nila at pinaharurot ang motor. Kung sakaling May lulusong sa unahan ay ma agapan ko. Nakasunod naman si Vince sa likod upang protektahan ang nasa sasakyan.

Tinatangay namin ang daan papalayo sa gulo ng sakim at hukom ng malupit na mundo. Na sana sa araw na matigil na ang lahat ng kaguluhan ay makuha namin ang payapa na inaasam.