Chapter 19: Into The Past

Napuno ang byahe ng kulitan at tawanan nila at nakikisabay naman ako. Mahigit sampong minuto bago bumalik naman si Harry na may dalang pagkain na shawarma- ang paborito ko. Pinabaunan kasi ako ni Mama pati na rin ang mga kaklase ko. Tatlong piraso ang sa akin at alam naman niyang mahilig ako kumain.

Many of the train's shadow-like passengers and some of them are full shapes creatures get off at various stops along the way. But it's an unbelievably beautiful one that glides along the clear blue waters of Lake Oro- which Florence told me about why we are in a train in the middle of the water the entire time, with a foreground of lush green vineyards to boot.

"It's confidential for now. We don't know who might be lurking and sneaking into our conversation. Mabuti ng maingat." dinig kong sabi ni Harry habang nag uusap sila nila Ken, Maynard at Akirra.

"I see. Where have you been these days?" I also asked the same thing. Ask him Ken. He doesn't talk much to me now.

"Doing kinds of stuff that need to be done." Harry said.

"Like what? Wala ka sa klase madalas. Even in your sport practices you're excused. Naiintindihan ka naman namin but it's kinda unfair how you don't tell us your whereabouts. We're on the same class and team, Harry." Ken insisted.

"What about, Morgana? For all I know, hindi pa rin niya naiintindihan ang lahat. She's been patience all this time." Maynard said with a loud voice which makes everyone go silent. I was just closing my eyes in my seat, hands on my chest but also eavesdropping.

"Quit staring, all of you. I can hear either." I said, still closing my eyes.

"Yeah, Sangster. Just tell us, what's really going on." Jerson said.

I open my eyes and met Harry's eyes in front of me in his seat. He left with no choice but to sigh.

"Bloody hell! All right. All right. I will tell you but only few." Harry raised his hands in defeat. "Chief Sigismund got a tip of who's behind the threats for Molly. He said I have to work alone on this one, but I've been doing this for weeks and the culprit still on the loose."

"You mean the threats behind the stadium and the classroom are just diversion?" gulat na pagkabahala na sabi ni Ken.

"Yes."

"Pero bakit ikaw lang ang na atasan ni Chief nito? We work as a team." Earl butted in with concerned.

"Kung madami tayo magmamasid, eh matu-tuntunan nila tayo ka agad. Besides, it's not just Molly I'm protecting, there's other else." Harry said being cautious.

"Who else? And ano pa bang ibang threats ang natatanggap ni Morgana?" Ken asked looking confused.

"Mails, packages, all those stuffs. I'm the one who's been handling them before Morgana can even received them."

"Why?" I asked him directly, meeting his eyes.

"Your grandparents are concerned. We won't let things happen to you again. I don't want to lose you. We don't know what we're going to do if we lose you." he said with sincerity and a bit sadness to his voice.

"I can protect myself." I don't want to be a burden. Not especially to my grandparents. I'm supposed to be the one who's protecting them. It's my job to do, not theirs.

"Yes we know, and your stubbornness is leading you to your danger. Hindi ka namin binabata, Morgana. You can do that but you can't stop me."

"Stop you from what?" I asked Harry confused.

"From protecting you." he plainly said.

I stared at him in disbelief. Everyone's been quiet the whole conversation. Ken shifted guiltily on his seat not knowing what to do. I just sighed because I don't want to argue. I am aware that he is persistence and cannot be stop.

The silence been saved when the train slowly stopping and the figure appeared of Tatay Manong at the door.

"Andito na tayo, magmadali kayo at kunin ang mga gamit niyo." may kalakasan na sigaw niya.

"Don't worry about your things, Molly. Andun kay tatay kaya mauna na muna tayong lumabas." Harry grabbed my arms tightly.

Ang mga kaklase ko ay dahan-dahan nilang kinukuha ang mga gamit nila, kami naman ay palabas na ng tren. Nabigla ako dahil parang pamilyar at parang nakapunta na ako sa lugar na ito.

"Hermano, asan tayo? I think I've been here before" tanong ko habang tinitignan ang paligid. Parang ito yung subway nung nahulog ako sa puno pero May buhay na ang paligid kumpara nito noon.

"From the tunnel right? This is the Diverling Station. The only subway station that connect and travels in both worlds. Without pass you couldn't go through that wall." he motioned the wall behind us.

There's this huge ghostly figure trying to pass the wall but couldn't. The persons who look like police with their badges on their chest are stopping the guy from entering.

"See? The wall are there for a reason, in order to maintain the balance. It was built since BC I guess? Then the ministry decided they have to built a station here. Hence, sometimes for mere mortal folks who will ended up entering here can only seen the illusion of the abandoned place. It's an enchantment built by wizards and witches." I just nod and awe of excitement when Harry explained briefly. Almost all the class are gathering now.

"You guys still got your badges? Pumila na kayo in one line. Never lose one another and watch out." Chief Sigismund explained in front of us.

"Watch out for?" I whispered beside Harry.

"Some of them are ghouls and lost spirits trying to enter the gateway by managing to butt in with the one who had a pass. But don't worry, this is ASSEA matters. Nobody wants to dared to crossed while we do, especially that the General Chief of the Ministry of Diverlings- my father is here and your grandfather." he said while he grab my right hand.

"Eh, wala naman akong pass na yan?"

"You have it in you. It's our headmaster business and our names is already written in the logs, that's the privilege of being part of the Nobilissimus Association. Think of this as special out of the field class mission. The scanner will turn green itself." he explained again as my classmates one by one line up through a thermal scanner they have in front of an empty brick wall.

Pumila si Harry sa likod ko at panghuli kami. Si Florence naman ay nasa harap ko.

"Kaya mo yan, besty." sabay ngiti na sabi niya nung nilingonan niya ako at naglaho sa pader.

Tinawag naman ako nung parang malaking bato na tao na naka uniporme na pang pulis na nagbabantay sa scanner. Tumayo ako dito at pumikit mga ilang minuto lang ay nadinig ko ang tunog ng scanner na hudyat ng nakapasok na ako sa pader. May humila naman sakin ng dahan-dahan.

"Besty, okay na. Andito na tayo." narinig kong sabi ni Florence at binuksan ko ang aking mga mata.

Nagulat naman akong muli nang mapagtanto kung asan kami lumabas, sa isang malaking puno sa Duaw Park. Madilim na ang paligid at halatang gabi na.

"T-teka? Nakauwi na ako?" gulat kong tanong.

"Oo, parang. Matagal ko na ding hindi nabibisita tong lugar na to ah. Bakit nga ba tayo dinala ni Headmaster dito Harry?" tanong ni Florence kay Harry na kakalabas lang.

"Hindi ko alam, wala naman siyang sinabi." kaswal na sagot niya.

"Pupunta ba tayo sa agency? Kung oo, bakit sumasakay pa tayo ng tren eh pwede naman tayong dumaan sa nakagawian natin para mas madali." pag-mamaktol ni Earl sa gilid.

"Mga bata hali na't bilisan niyo naghihintay ang sasakyan." sabi ni Mang Simon na kakadating lang.

"Chief? Saan tayo pupunta?" sabi ni Jerson.

"The old mansion. Bilisan niyo na." pa alis na sabi ni Mang Simon.

"Huh? Old mansion? Kanino?" tanong ni Dexter.

"Hindi ko rin alam." sagot naman ni Kim na kanina pa tahimik.

Lumabas na kami ng Duaw Park patungo sa parking lot. May naghihintay na malaking black na dalawang van at isang pamilyar na sasakyan ni Papa.

Sa isang van sumakay sina Gabriel, Jerson, Earl, Lorenz, Bertram, Ghiovanni, Rey Ann at Glenn. Kasabay ko naman sina Harry, Kim, Florence, Dexter, Gerald, Akirra, Ken, Maynard at Mark.

Panghuli kami na nakasunod sa kanila. Mga 20 minutes lang raw naman ang byahe kung hindi masyadong traffic. Sa window side ako nakaupo katabi ko naman si Harry at Florence. Sa likod namin sina Kim, Dexter at Gerald sa pinakalikod sina Ken, Maynard at Mark, sa harap naman ng passenger seat ay nakaupo si Akirra.

Napagtanto namin na hindi na puro building o bahay ang na dadaanan namin kundi puro na puno ang paligid. Mukhang maliblib ang daan pero semento ito, ang tanging ilaw lang ay ang headlight ng sasakyan namin. Hindi ko makita at mapamilyar ng mabuti ang paligid dahil gabi na at madilim.

Huminto naman ang sasakyan at sabi nung driver ay pwede na raw kami bumaba. Binuksan ko naman at slinide ang pintuan ng sasakyan at naunang bumaba. Nagulat ako nang mapagtanto kung saan kami huminto.

Sa harap namin ay isang napakalaking gate at malaking bahay na puro mga magagandang ilaw sa loob. Sa labas ng gate ay madaming security na nag aaligid. May isang butler na namumukhaan ko na naunang mag pakilala, at nag bigay galang kay papa na pinauna pumasok sabay ni Mang Simon.

Tumingin naman ito sa direksyon ko at ngumiti. Hindi ko pa rin mawari ang aking nararamdaman na para bang sasabog na ito.

"Maligayang pagbabalik, binibining Morgana." sabi nito na katandaan lng ni Mang Simon. Gayun din ang sabi ng ibang security sa labas ng gate.

Gulat pa rin akong nakatingin na nanginginig. Hindi ko alam anong gagawin ko, para bang na ungkat muli ang nakaraan na matagal ko nang binaon sa limot. Hinawakan naman ni Harry ang kamay ko para pakalmahin ako na na agaw naman niya ang atensyon ko.

"May kamukha po kayo pero di ko masabi kung sino." sambat naman bigla ni Earl.

"Ganun po ba sir? Haha. Parang alam ko na kung sino. Pero bago po yan, ay pumasok muna tayo. Hindi maganda dito sa labas." sabi nung butler at binuksan ang gate.

Pumasok namang kami sa loob ng gate. Nasa hulihan kami ni Harry. Kung yung iba ay namamangha sa lugar ay ako naman ay hindi alam ang nararamdaman.

"Are you okay, Molly?" Harry whispered.

"Okay lang ako, Hermano. Matagal-tagal na rin na hindi ako nakauwi sa bahay na 'to. Naninibago lang." malumanay na sabi ko. He just nod. Mabuti naman at naiintindihan niya ang nararamdaman ko na gusto kong tumahimik lang.

Pagkapasok namin sa malaking double door ay binati naman kami ng mga kasambahay.

"Magandang gabi mga sir at ma'am! Maligayang pagdating sa Casa Simmons." maligayang bati ng nakahilera na mga naka uniporme na mga tao.

Nadinig ko naman ang mahinang bulungan sa unahan na nagtataka kung sinong "Simmons" ang nag may-ari ng bahay na to. Mas mabilis pa sa red sea na hati ang harap ko at ngumiti ako ng payak.

"Maligayang pagbabalik, binibining Morgana!" mas sabay at lakas na pagbati nila. Nag nod lang ako at nahihiyang tumingin sakanila.

"Anything you want just tell them ladies ang gentleman. I'll lead you to your designated room. Boys will be sleeping in downstairs and ladies in upstairs. Tara na para makapaghinga na tayong lahat at bukas na natin simulan ang pagpakilala." mahabang litanya nung butler.

"Harry and Mr. Siegfried, lead the boys downstairs. Ladies come with me." sabi naman ni Mang Simon.

"I'll meet you in your room. I'll just put my things first." sabi ni Harry.

"Besty, hindi mo naman sinabi na may isang bahay pa pala kayo. Hindi ko pa to napupuntahan dati ah." pag tatampo ni Florence na nakakapit sa braso ko.

"Mula nung namatay sina Mommy at Daddy ay hindi na ako muling bumalik sa bahay na 'to. Ilang taon rin ang nakalipas." mapait na pag ngiti ko.

"Sorry besty, hindi ko alam." malungkot na tingin ni Florence.

"Okay lang."

"Florence, Kim at Rey Ann, dito ang silid niyo. Paalala ko lang out of bounds ang right wing at sa third floor. Gusto niyo ba kumain muna o magpahinga na lang?" tanong ni Mang Simon sakanila.

"Nakakain naman po kami sa tren at busog pa po kaya magpapahinga na muna kami. Baba lng kami kung nagugutom po kami." sabi ni Rey Ann.

"Sige, magandang gabi sa inyo." pag bow ni Mang Simon sakanila.

"Goodnight Besty!"

"Goodnight Bro."

"Goodnight Morgana!"

Sabay-sabay nilang sabi at pagtawag sakin. Nagpaalam naman sina at hinintay namin silang makapasok sa kwarto.

"Halika na anak, at mabuti pang magpahinga ka."

"Bakit po ba andito tayo sa bahay, Tatay Manong?" tanong ko habang papalakad pababa ng hagdan. Hindi pa kasi ako inaantok at gusto naman ni Tatay sasabayan niya akong umikot ng bahay.

"Para sa training anak. Gusto ng lolo mo na dito sila para matutunan nilang pahalagahan ang bagay na meron sila. Kung dun raw kasi sa skwelahan ay hindi sila makapag concentrate."

Huminto kami sa kusina at pinagsalinan ako ng malamig na tubig nito at ininom ko naman.

"Okay ka lang ba? Nagugutom ka ba?" ala-lang tanong nito sakin.

"Okay lang po ako, Tay." lumabas naman kami sa likod ng pintuan sa kusina. Nadatnan namin ang mga tagalinis, mga hardinero at mga guwardiya na masayang nagsasalo-salo sa lamesa malapit sa headquarters kung saan sila namamahinga.

"Oy! Si ma'am Morgana at Simon!" sigaw ni Manang Inday na matagal nang kasambahay namin. Isang may kalakihan na babae na mas tanda pa kay Mang Simon. Ang napuputi na kulot na buhok nito ay palatandaan na matagal na itong naninilbihan sa bahay. Simula pa nung bata pa si Mommy. Siya ang mayordoma sa bahay dito.

"Naku, dalagang-dalaga na ang bata ko. Kumusta ka naman ma'am? Nakakain ka ba ng maayos?" sabay sabi niya ng pagyakap at sinusuri ako.

"Okay lang po ako Manang at malusog naman." pagbibiro ko. "Kayo po ba dito kumusta naman?" tanong ko pabalik.

"Eto okay lang naman kami, malungkot ng konti dahil walang tao sa bahay maliban sa amin. Nung nalaman namin kay Simon na pupunta ka dito ay hindi mapawi ang saya namin." sabi ni Manang Inday.

"Hindi ko pa po alam kung kailan kami dito, biglaan po kasi." malungkot kong sabi.

"Ay ma'am! Wag na muna nating alalahanin yan at magpakasaya tayo. Hali po kayo at may munting salo-salo po kami." sabi naman ni Manong Pablo na matagal na ring hardinero namin.

Masaya kaming kumakain at hinihiling ko na sana ganito lang lagi. Walang puot ng damdamin at maligalig. Pero ang buhay ay hindi palaging masaya, kailangan natin harapin ang laban ng mundo, laban ng ating mga sarili.

Sana nga lang wala na muling duguan na magaganap. Ayokong may mawala pa na mga importanteng tao sa akin.