Chapter 10: Start of a New Beginning

Great things come with a great price as they say. And that's what I thought.

I was astonished when we get outside the elevator. Just like yesterday, the outside of the field that can be seen from my room feels like a ghost town. Pero, ngayon may nakikita na akong mga tao na palakad-lakad sa parang lobby ng dormitoryo na ito. May ilan na nag-uusap sa mga kaibigan nila na mukhang nagbabatian, yung iba naman parang kakarating lng na may mga bitbit na bagaheng dala.

Other than that, the interior design on this ground floor screams luxury with a touch of vintage. It looks like those prestigious hotels in another country- Europe precisely. Through its gold glitzy revolving doors, with a gleaming marble floor, cascading chandeliers, towering floristry displays, and dramatically curved staircase opposite the revolving doors. There's also a conference area with gilded period features are complemented by scalloped headboards and matching gold chairs.

There's a mini bar area too, just near it. All in all, it mixes modern taste with traditional hospitality, Lalique glassware, and sultry interiors. This doesn't what I expect of a dormitory but it is indeed beyond.

The elevator I was came from was beside the reception area. I was mezmering myself of the place while following Tatay Manong, pero imbis na bungad ko ay libutin tong lugar na to pero parang iba yata ang ihip ng hangin mula dito.

May ilan na sumisilay ng tingin, umiiwas, may iba na nahuli ko pang pinag-uusapan ako pero sa hindi ko gusto mag assume pero halata naman sila kung ganun? sa'kin pa mismo tumitingin, anong meron?

Hindi ko nlng pinansin at sa isip nlng ipinadaan ang pagkamangha sa desinyo ng lugar. Nasa labas na kami ng dorm. Malawak pala talaga pag nasa labas, bungad ka agad ang magandang tanawin na parang parke o di kaya'y malaking hardin. Huminto naman si Tatay Manong at nilingon ako, may sinabi siya tungkol sa dormitoryo na ito. Ang isipan kung ko'y iba ang iniisip pero nakikinig pa rin.

Sa totoo lng, iniipon ko yung lakas ko. As much as I wanted to second the motion and such, mas gusto ko muna tumahimik habang prinoposeso ko yung mga nangyayari sakin. Hindi na bago sakin ang hindi possible ay magiging possible- nothing is impossible ika nga, pero talaga naman magugulat ka din pag nalaman mong may mas malaki pang mundo na hindi pa nabahagi sa'yo. Lalo na kapag malaman mong parte ka rito.

May pumarke na isang sasakyan pagkalabas sa harap namin. A rolls-royce cullinan black badge, how did I know? let's just say I have experience with cars.

Oh, may sasakyan pala dito? aba malay ko upgraded na din pala sila hindi ko naman alam.

Nakakunot noo kong tinignan si Tatay Manong ng pinagbuksan niya ako ng pinto sa sasakyan, tinanong ko siya kung saan kami pupunta ang sabi niya sa mismong paaralan. Hindi na ako sumagot pa at tahimik ako buong byahe, na mahigit sampung minuto ang tinagal.

Kaya naman pala daw lakarin. Nasa likod lng ang dormitoryo ng mismong paaralan. Mainit daw kaya gumamit ng sasakyan. Tamad pa naman daw akong maglakad-lakad.

Madami akong iniisip, nakiki senti nlng ako sa labas ng bintana at nagmamasid sa paligid. May nakikita akong iba na naka uniporme, base naman sa suot nila baka old students?

Makalipas ng ilang minuto huminto na yung sasakyan at pinagbuksan ako ng pintuan ni Tatay Manong.

Bumungad sakin ang malaking fountain na gaya nung una kong nakita sa umpisa.

But instead, with eight gleaming coats of arms, it only had one logo floating above and it's an owl. The school logo? Maybe. There's also a plague just below the fountain but Tatay Manong interrupted my curiosity.

I turn around. "Welcome to ASSEA, Lady Morgana." as he steps aside and guards with uniforms open the huge oak doors.

At this point, I'm shitting to myself. This place is crazy huge! Everything seems gigantic, extravaganza and somehow I feel small.

I took a deep breath and concentrated on following him. I have to admit it, this place seems nice. My eyes took the moment to see every detail. Behind the huge doors were stairs that connect to two hallways there are also two corridors on my left and on my right.

They seem fond of a staircase.

And a huge chandelier placed at the center above me. It looks like in those books and movies where the main character feels like in a fairytale or at least maybe. We took the left turn and met with an open indoor semi-park. This place seems never-ending takes and turn. Until we reached the end of the hallway there were still some of the people here murmuring as we pass by.

Hindi ko alam kung dahil ba tao ako at iba ako sakanila? or may ganap na hindi ko lang alam. Di bale na, hindi ko na yun problema, wala naman akong pakialam. Mangilan-ilan nlng ang makikita mong naglalakad sa parte nito mukhang office area siguro. May malaking dalawang pinto sa dulo nito pero bago pa kami makarating dun ay huminto si Tatay Manong sa paglalakad.

"Anak, may nakalimutan akong daanan." Sabi ni Tatay, na mukhang nag mamadali.

"Huh? Where?" Nalilito kong sagot.

"Somewhere important. Just sit there for a while, babalik ako saglit." May tinuro siya sa may aking likuran. Isang upuan na bench.

Tumalikod ako saglit para tignan ang kanyang tinuro pero bago pa ako maka salita ay nawala na ito na parang bula. Nag palinga-linga ako sakaling ma abutan si Tatay Manong pero wala ni isang kaluluwa niya.

Siguro ginamit niya yung power na mag transfer sa ibang lugar? Ano ba yun?

Bulong ko saking sarili at umupo lamang. Nakatitig lang ako sa sahig na parang lulusot na ang mga mata ko dun. Tahimik rin ako nagmamasid. Wala na akong nakikita na naglalakad, siguro pumasok na. May nadinig akong parang bell kanina eh, obvious naman diba?

Twenty minutes have been passed yet not even a soul of Tatay Manong were shown. I heard the doors were open and some came out from it. I haven't seen them- I don't have a plan either. I'm just listening to my surroundings while I'm still looking down to the floor. They were just standing outside murmuring.

I look up to see if Tatay Manong arrived already but in no luck, he's still not around. Tumingin ako sa banda ng naghihintay sa labas ng pintuan. Grupo ng mga lalaki na mukhang nag-aaway. Lima sila pero yung apat lng ang naka uniporme maliban sa isa na naka black at naka mask pa. 

"Bro, diba ang sabi ko sainyo hinay hinay lng? Umpisa pa lng ng klase ka tarantaduhan na ginawa ninyo! Ayan tuloy paano tayo niyan!" Sigaw sa galit nung isang lalaki na katamtaman ang taas.

"Shh! Tumahimik ka nga! Gusto mo bang madinig ni Headmaster yang pag inaarte mo?" Sayaw ng isa habang tinataklob ang bibig niya.

Headmaster?

Bulong ko saking isipan. Naging alerto ang pandinig ko ng maranig iyon. Hindi naman ako chismosa pero gusto ko na talaga rin makausap ng masinsinan si Papa. Totoo ngang siya namumuno dito at mukhang opisina niya ang likod ng pintuan na yan.

"Pre, tignan mo." Bulong ng isa na parang tinuturo ang direksyon ko. Umiwas ako ng tingin sa kanila at tumingin ulit sa baba.

"Teka! Siya ba yung... naiisip niyo ba ang naiisip ko?!" Gulat na sabi nung nag dadabog kanina. I just rolled my eyes in disguise. Obvious naman na ako lng tao dito noh?

"Tumahimik ka nga! Yang bibig mo talaga!" Saway nung isa na pinatatahimik siya.

The door opens and someone came out from it.  A girl in her mid 30's with an eyeglass on her, wearing white polo with blazer uniform and plain black pencil skirt. Her short hair compliments her looks as well her black formal sandals.

"Boys, come with me. Headmaster said his words you'll know when you get there." She speaks with authority as she fixes the folders she's holding with.

Dinig kong sabi nung babae hanggang dito. Sampung pulgada lng naman ang layo namin at sila lng yung nag iingay. Naging awkward at tahimik ang atmosphere at ingay ng hakbang ng kanilang mga sapatos papunta sa direksyon ko.

I look up and met eye contact with the person who's wearing mask. His intimidating looks feel chills but at the same time felt familiar? I don't know. I felt I know him somewhere. Habang lalagpas na sana sila sa kinauupan ko ay biglang tumigil ang babae kanina at yumuko sa harapan ko.

What's that for?

Confused registered on my face. Pagkatapos ng ilang segundo ay itinaas na niya ang kanyang ulo at ngumiti pero bago pa man ako makapagsalita ay tumalikod na siya at sumunod sa mga estudyanteng lalaki kanina.

Naiwan ako nakatayo. Nagulat ako ng may narinig akong ingay na parang nag zap at boses ni Tatay Manong ang bumungad sa likuran ko.

Shit!  I cursed at myself.

"Anak, pasensya na kung natagalan. Halina't tayo ay magmadali." Sumunod ako at binuksan ni Mang Simon ang malaking pintuan at bumungad samin ang dilim ng paligid na para bang nasa outer space kami na napapaligiran ng mga bituin. Biglang sumarado ang pintuan habang papalakad palayo si Tatay at ako'y naiwan nakatayo sa paanan nito na nalilito.

Napansin niya yata na hindi ako sumusunod kaya lumingon siya pabalik. "Come, there's nothing to worry about." He smiles and reach his right hands out reaasuringly.

I was hesitant at first. But, I followed what he said. I held his right arm and we went walking in this outer space, illusion- I guess. Until I saw stairs going on upstairs at the end of the void. A spiral brick cement staircase floats at the end and on top of that is a door- No, it's not like that. Just a door, but the other side of the void is visible!

I look at him confusingly. He just faces forward. No words. Gino-good time ba ako nito? Hindi naman ako nanaginip diba? Kasi kung oo mga depungal kayo.

Parang bibigay pa yata yung hagdan pag tapak namin, hanggang sa maka-abot kami sa dulo nito. Tumayo lng kami sa harapan nitong pintuan hanggang sa umilaw ito na parang papasok na kami ng langit .

I cursed at myself and from that moment I know my life will start to change. How many times have been I'm always said those words? I don't know, who cares?

Bumungad samin ang isang paburkada na mga libro. Parang mini library pero hanggang kisame ang taas ng mga ito. Sa gitna nito ay may hagdan pataas at nakasunod pa rin ako kay Tatay Manong. Pagtapak namin sa huling baitang ay parang nasa ibang lugar na kami.

Nag iba yung ambience dahil maaliwalas na. Instead greeting by a four walls room like in any other typical offices ay iba ito dahil napapalibutan ito ng glass at makikita mo sa labas ang mga estudyanteng naglalakad. Ang berde nang tanawin na parang nasa parke. Sa gitna nakahilera and malaking na mukhang mamahaling kahoy na lamesa at mga sofa sa unahan nito. Hindi ko na napansin ang iba dahil nakatutok lng ang paningin ko sa pangalan na nakaukit sa isang gold na plate sa ibabaw ng lamesa.

Frederick Alexander Reusora Proteus
ASSEA III Headmaster, Ist Class Magister, III former King of Realm Raskovux & Noble of HIRAWEI.

There I saw my own grandfather name. He is indeed their headmaster of this school but what's with the former king? Hindi naman ako namamalikmata diba? I know abuelo has big responsibilities pero parang mas mabigat ang pangalan na dala niya?

Mang Simon let me sit in the couch first then in a matter of second as if my grandfather figure appear right in front of me behind the desk and sit on his swivel chair. Nung una ay parang nagugulat pa ako na kaya nila mag teleport pero ngayon ay parang balewala na to sakin. Parang nasasanay na ako kahit bago pa ako.

"Hindi na ako magpaligoy-ligoy pa." He seriously look me in the eye. "Morgana, kailangan mo muna manatili rito dahil may malaking kaganapan na dadating." Isang malumanay na buntong hininga ang pagsagot niya. "Mas malaki to kaysa sa unang kaganapan." Nakakunot noo kong tingin sakanya. "Kailangan namin ang tulong mo."

Hindi ko alam ko anong pumasok sa utak ng lolo ko at pati ako ay naguguluhan habang nakikinig pero hinayaan ko lng naman siyang magsalita. Masasagutan rin naman lahat ng katanungan ko.

"Bakit ako?" deretsong sabi ko sakanya.

"Physical attack and defense skills." bumuntong hininga siya at naguguluhan kong mukha ang rumehestro samin. "Yes, we have abilities and we learn to mold our skills. Kahit pa na immortal kami at mas malakas pa kami sa'yo pero kailangan namin ang kooperasyon mo. Para mas lalo natin matatapatan ang kalaban." Napahawak siya sa sentido niya at malumanay na nakadikit sa upuan. "Madami ang madadamay Morgana, hindi kakayanin ng konsensya ko. Ang balanse ng buhay ng mortal at immortal ay ginagambala."

Inabutan siya ng tubig ni Tatay Manong at pumunta sa harap ko. "Anak, bilang isang namumuno ng depensya sa dalawang mundo na ito ay di ko matitiyak ang kaligtasan ng lahat. Ayokong may mapahamak ni isa sainyo kaya hanggang sa kaya ko ay gagawin ko ang lahat para matapos ang gyera na ito."

Blanko ko lng silang tinignan. Wala akong emosyon na pinapakita sa kanila dahil mismo ang utak ko ay may gyera ding nangyayari. Hindi ko alam saan ako magsisimula. Nagugulo pa rin ako, hindi ko maintindihan lahat ng nangyari. Hanggang kailan ba ang kaya ko?

"Bakit hindi niyo sinabi sakin ang tungkol sa mundong ito sa simula pa lng? Hindi ako mangmang para mag bulag-bulagan." Gusto ko lng malaman ang sagot. Alam kong may rason ang lahat.

"Dahil buhay mo din ang mawawala sa oras na madamay ka dito. Ayoko mawalan ulit." Nakadungo na sabi ni Papa.

Buhay ko? Bakit? Tsaka kahit naman hindi ko pa alam tong nag e-exist pala ang magic, ay sinisugal ko na parati ang buhay ko noon pa ah?

"Damay? Matagal na akong damay sa simula pa lang, Abuelo." walang emosyon kong sabi. "Matagal nang wasak ang buhay ko at alam mo iyon." Tumayo na ako.

"Alam kong mas ipapaliwanag niyo pa sakin yan pero hanggang kailan ba ako maghihintay? Pero wag kang mag aalala Abuelo, hindi ako na walang puso para hindi maka unawa. Alam kong may rason ang lahat." Tumingin ako ng deretso sa mata niya. "Makikinig ako sainyo at tutulong ako pero hindi ko mapapangako na parati na lng akong mag unawa. Mataas ang pasensya ko pero sa oras na ma uubos ito hindi ko alam anong magagawa ko."

Alam kong nahihirapan din si Papa. Alam kong kailangan kong magpakatagtag sa natitira kong pamilya. Hindi ko man maintindihan ang mga nangyayari, pinagkait man ito ng tadhana sa akin ay alam kong may oras para malinawagan ako sa lahat at sana sa oras na yun ay kaya ko pang tumanggap.