/Eliz pov/

Opgedroogde tranen hebben witte sporen van zout achtergelaten op mijn wangen. Gister was één van de ergste dagen uit mijn leven, een hele prestatie als je het mij vraagt want mijn leven gaat absoluut niet over rozen. Het begon allemaal al toen mijn vader mijn moeder verliet net na mijn geboorte. Mijn moeder is er nooit helemaal overheen gekomen. Nog altijd denk ze dat ik een of ander vervloekt kind ben dat ervoor heeft gezorgd dat hij is gevlucht. Het enige dat ik nog van hem heb is een armbandje gemaakt van verschillende soorten hout. Een armbandje dat me nog steeds zeer dierbaar is. Mijn moeder was gister woedend geworden toen ze ontdekte dat ik een blauw oog had. Ze vervloekte me en schold me uit voor allerlei dingen. Ik was een monster volgens haar, een ongeluk, een misbaksel. Ze riep zelfs dat ze me gewoon had moeten doden toen ik nog klein was omdat ze dan geen last van me had gehad. Na die woorden was ze uit het huis weggegaan, god mag weten waarnaartoe, maar ze is in elk geval nog niet teruggekeerd. Sommigen menen dat mijn moeder in een inrichting zou moeten zitten, maar die gedachte wil ik niet accepteren. Mijn moeder is geen puur kwaad, ze heeft ook wat goeds in zich. Ze is alleen gebroken en dat durft ze niet toe te geven. Neuriënd smeer ik wat boterhammen als ontbijt en ik vertrek naar school zodra ik ze in mijn mond heb gepropt en op heb gegeten. Ik leek wel een hamster. Zoals gewoonlijk ben ik weer vrij vroeg aanwezig en ik loop weer over het plein. Iedereen die er al is staart me aan, alsof ik een geest ben. Al denk ik dat het eerder komt door mijn dikke en blauwe oog. Zodra mijn ogen Ace en zijn vriendjes spotten, voel ik hoe de moed in mijn schoenen zakt. Ik had gewoon thuis moeten blijven. Voor eeuwig. "Hoe gaat het Lizzie Pissie?" hoor ik hem treiterig over het plein roepen. Even kijk ik kwaad zijn kant op maar ik reageer niet op hem. Het is toch een onbegonnen zaak, dat heb ik wel geleerd na wat er gisteren is gebeurd. Op een gegeven moment hebben ze me opringd en Ace geeft me een duw tegen mijn schouder aan. "Laat me met rust Ace!" roep ik geïrriteerd uit. Mijn blik kijkt nu recht in zijn ogen. "Je hebt al genoeg ellende veroorzaakt," voeg ik er aan toe. Het levert me alleen maar nog een duw op. Mijn onderlip begint lichtjes te trillen. "Ik zei, laat..me..met..rust," sis ik nu tegen hem terwijl mijn handen zich weer tot vuisten ballen. Deze keer vult zijn gelach het hele plein en hij grijpt me ruw vast bij mijn kraag waarna hij me de lucht in tilt. "Ik wil je helemaal niet met rust laten Lizzie, je bent een veel te leuk slachtoffer," zegt hij terwijl hij naar me grijnst. "Hopelijk zit onze ontmoeting van gister nog in je hoofd, of moet ik je er aan herinneren?". Vlug schud ik mijn hoofd, "n..nee, ik weet het nog, ik zal het niet vergeten". Deze keer lijkt Ace tevreden te zijn met mijn antwoord want zijn blik wordt milder. Ik bungel echter nog steeds in de lucht terwijl iedereen naar ons kijkt. "Laat me alsjeblieft gaan, ik moet nog wat dingen voorbereiden," zeg ik zacht en breekbaar, maar het lijkt Ace niks te boeien. Dan schrik ik op van een stem die iets naar Ace roept, een stem die doet denken aan donderende onweerswolken. "Hè, Acie, wil je dat meisje eens heel snel loslaten?" hoor ik de stem vragen met een dreigende ondertoon, zelfs ik zou er bang van worden. Voor me hoor en zie ik Ace grinniken, hij is nog steeds een idioot. "En wat als ik dat niet doe Ryder?" vraagt Ace uitdagend terwijl hij één van zijn wenkbrauwen spottend optrekt. Ik kan de spanning gewoon voelen, dit gaat niet goed komen. Mijn ogen proberen zicht te krijgen op Ryder, maar ik kan hem niet zien, iets dat betekent dat hij ergens achter me staat. "Ik denk niet dat je dat wilt weten knul, maar als je haar niet heel snel loslaat dan zullen jij en je vriendjes mijn woede ondervinden". Daarna hoor ik hoe Ryder's voetstappen naderen. Zijn woorden lijken niemand echt angst aan te jagen, ze lachen er zelfs schaapachtig om. "Hmm, laat me even nadenken over je voorstel," zegt Ace waarna hij me nog hoger de lucht in tilt en me bij mijn keel pakt. Meteen flitsen er weer beelden van gisteren door mijn hoofd. Na een moment van stilte begint Ace hard te lachen. Zo hard en hatelijk heb ik hem nog nooit horen lachen. "Dacht je nou echt dat je mij zomaar kunt commanderen, dat heb je dan heel verkeerd ingeschat," lacht Ace terwijl hij naar zijn vrienden gebaart dat ze Ryder ervanlangs moeten geven. Bang voor wat er gaat komen sluit ik mijn ogen. Waarom is die jongen nou ook zo dom om mij te willen redden, het wordt nog eens zijn dood. Achter me hoor ik wat geschreeuw dat gevolgd wordt door kreten van pijn en een doodse stilte. Weer hoor ik voetstappen naderen en plots zoeft er iets met enorme kracht langs mijn hoofd heen en ik hoor iets akelig kraken. Een woeste brul vult mijn oren en even later lig ik op de grond. Voorzichtig open ik mijn ogen en ik kijk omhoog. Snel wend ik mijn blik weer af als ik zie hoe Ace geknield op de grond zit met een hand voor zijn neus die hevig lijkt te bloeden. Ik kijk pas weer op als iemand een warme hand op mijn schouder legt. "Het is over Eliz, kom mee," hoor ik Ryder tegen me zeggen. Lichtelijk wantrouwend sta ik op met zijn hulp en ik aanschouw het schouwspel. Alle jongens liggen op de grond, of bewusteloos, of met een flink blauw oog, sommigen hebben zelfs een gebroken neus. "D..dankje," weet ik alleen maar uit te brengen terwijl Ryder en ik de school in lopen. "Geen dank," zegt hij waarna hij me aankijkt, zijn blik blijft hangen bij mijn blauwe oog. "Wie heeft dat gedaan?" vraagt hij voorzichtig. Vrijwel automatisch sla ik mijn ogen neer, "Ace," zeg ik bijna fluisterend tegen hem. Meteen zie ik hoe zijn ogen zich vullen met haat. "Ik zal je tegen hem beschermen, hij heeft geen enkel recht om je zulke dingen aan te doen". Zwakjes glimlachend loop ik daarna de Engels les in. Ik vertrouw Ryder nog niet volledig maar hij is de eerste op deze school die ik een beetje vertrouw.