/Ryder pov/

Sinds het ongeluk dat ik in mijn huis heb gehad met de glazen heb ik Eliz niet meer gezien, mede doordat het weekend was, maar ook omdat ik gewoon niet weet hoe ik haar uit moet leggen dat ze een Verlorene is. Ja, je hoort het goed, ze is een Verlorene. Precies zoals ik had verwacht. Er is alleen een klein probleempje met de herkenningsmachine geweest. Op zijn zachtst uitgedrukt is hij kapot. Ik heb geen idee hoe het is gebeurd, maar nadat dat nutteloze ding had bevestigd dat Eliz Eregtiaans bloed had, begon het te roken en ging het in vlammen op. Waarschijnlijk hebben ze me gewoon de oudste machine meegeven die ze hadden omdat ze toch dachten dat ik geen Verlorene zou vinden. Nou, ze hebben het mis, goed mis. Nu zit ik echter met een probleem, hoe ga ik Eliz vertellen dat ze geen aardling is en hoe ga ik haar overhalen om mee te gaan naar Eregtys. Ze zal me vast uitlachen, dat is tenminste wat ik zou doen als ik een aardling was. Ik heb mijn school in Eregtys al ingelicht over Eliz en ze waren nogal verrast. Alsnog heb ik deels gefaald want ik heb niet kunnen identificeren tot welke groep wezens ze hoort en zonder een goede machine kom ik het ook niet te weten. Lichtelijk gefrustreerd haal ik een hand door mijn haren heen, ik haat het als iets niet gaat zoals ik het had gewild. Eliz kan er echter niks aan doen, dus ik moet me zo gewoon mogelijk gedragen in haar buurt. Wanneer ik de oude eikenhouten klok in de woonkamer tien uur hoor slaan grijp ik snel mijn rugzak van de grond en ik ren naar buiten, ik ben te laat. Shit. Vlug steek ik de straat over en ik zet een sprintje in tot ik op het schoolplein ben. Misschien laten ze me nog gewoon binnen in de les, zonder dat ik een briefje moet halen. Ik loop het wiskunde lokaal binnen en ik kijk de lerares schaapachtig aan waarna ik snel plaatsneem op de stoel naast Eliz. "Je hebt geluk Ryder, de volgende keer zet ik je gewoon weer aan de andere kant van de deur," hoor ik mevrouw Bongaerts nog zeggen. Voor nu is dat genoeg. Dankbaar kijk ik haar aan terwijl ik mijn boek en schrift op tafel leg. Ik heb meer dan de helft van de les gewoon gemist, nog maar een kwartier te gaan. Vragend kijkt Eliz me aan, ze wilt vast weten wat me zo vertraagd heeft. Zacht lachend schud ik mijn hoofd terwijl ik naar haar gebaar dat ik het haar wel in de pauze vertel. Ze lijkt nog niet geheel tevreden maar ze richt zich weer op haar opgaven. Ze krijgt gewoon te horen dat ik me verslapen heb, iets dat ik overigens weleens vaker heb gedaan. Laten we zeggen dat ik er om bekend sta op mijn andere school, ik word er altijd aan herinnerd. In de laatste paar minuten maak ik nog een paar opgaven waarna de bel luid rinkelend gaat. Ik pak al mijn spullen in en ga naast Eliz haar tafeltje staan. "Hey," begin ik terwijl ik haar help met het inpakken van haar boeken. "Hey," antwoordt ze met één van haar lieve glimlachjes. Ik ga haar echt moeten beschermen tegen de jongens op Sage Academy, maar dat komt wel goed, ze vertrouwt me. "Zullen we eeehm.....zullen we op het plein pauze houden?" vraag ik aan haar terwijl ik haar het klaslokaal uit volg. "Doen we, het is prachtig weer vandaag," zegt ze instemmend waarna ze me meetrekt naar het plein. Onbewust kijk ik even naar haar hand, hij is nog steeds verbonden maar hij lijkt goed te helen. Gelukkig werd ze niet enorm boos op me, dan had ik dat ook nog eens moeten oplossen. In een flits zie ik nog een paar posters aan de muur hangen, allemaal gaan ze over een of ander gala. Ik weet wel wat een gala is, op onze school worden ze alleen georganiseerd voor alle andere wezens behalve de mensen, dus ik ben er nog nooit geweest. Best stom eigenlijk. Misschien dat Eliz er heen gaat, dan zouden we samen kunnen gaan. Eenmaal buiten nemen we plaats op een houten bankje dat precies onder een boom staat waar de bloesem weeldelijk in bloeit. Eliz haar donker bruine, bijna zwarte haren kleuren er prachtig bij terwijl ze dansen in de wind. Gebiologeerd kijk ik eventjes naar haar, maar al snel verplaats ik mijn gedachten naar iets anders, het feest. Ik mag haar niet leuk gaan vinden, als ze een ander wezen is zal het nooit wat tussen ons worden, bovendien verdient ze veel beter dan een gewoon mens. Ze is perfect op haar eigen unieke manier, ook al heeft ze dat zelf nog niet door. "Vertel Ryder, waarom was je vandaag te laat?" vraagt ze waarna ik een harde por in mijn zij krijg. "Auwts," zeg ik met een lachje, "ik heb me gewoon verslapen". Haar ongelovige blik laat me nog meer lachen, "wat? Ik meen het, ik verslaap me weleens vaker," breng ik verdedigend uit, hopelijk neemt ze mijn antwoord voor lief. "Zeg eens Eliz, ik zag in de gangen posters hangen over een of ander gala, heb je zin om daar samen met mij heen te gaan?". Deze keer valt ze bijna van de bank af, ik weet haar nog net tegen te houden. "W..wat?" vraagt ze verward terwijl ze haar best doet om zich een houding te geven. "Ik vroeg of je met mij naar het gala wilt gaan, dat is niet zo'n moeilijke vraag toch?" zeg ik waarna ik haar een plagende blik toewerp. Haar wangen kleuren net zo roze als de bloesems, haar blik richt ze naar de grond. "Wil je dat echt?" vraagt ze onzeker. Glimlachend knik ik, "dat wil ik echt, dus wat zeg je ervan miss Mortcombe, ga je mee?". Nog lichtelijk onzeker van zichzelf knikt ze. "Mooi, dan kom ik je aankomende vrijdagavond ophalen, ik beloof je dat je er geen spijt van zult krijgen, echt waar," zeg ik terwijl ik recht in haar ogen kijk. Dan gaat de bel weer en ik zucht zacht, het liefst was ik hier nog uren blijven zitten met haar. "Ik moet gaan, ik kan niet weer te laat zijn," zeg ik met lichtelijke teleurstelling in mijn stem wanneer ik op sta. "Ik zie je straks weer!" roep ik nog terwijl ik me weer de school in haast.