/Aelan pov/

Ik krijg altijd de kriebels van dit soort momenten, en ik krijg maar van heel weinig dingen de kriebels. Vader zijn iriserende amberkleurige ogen nemen mij in zich op. Zijn blik zegt me al genoeg, hij wilt weten wat ik te vertellen heb, hij wilt weten wat in naam van Agnurion belangrijk genoeg is om zijn vergadering eerder te beëindigen.

"Spreek," beveelt hij me alleen maar terwijl zijn vingers ongedurig op de leuning van zijn gouden troon tikken.

Vader is niet bepaald iemand die van wachten houdt, daar zorgt het Draconisbloed voor. Het maakt ons ongeduldig, opvliegend en temperamentvol. Waarschijnlijk is het ook een van de redenen dat we het niet kunnen vinden met de meeste andere koninklijke families.

"Vader," zeg ik terwijl ik diep voor hem buig en voor zijn troon neerkniel. Moeder is er zoals gewoonlijk niet bij, die zit vast weer een high tea te houden met haar vriendinnen. "Het spijt me dat ik u zomaar stoor, maar ik heb groots nieuws voor u, nieuws waar de goden misschien nog niet eens vanaf weten".

Meteen recht mijn vader zijn rug en verschijnt het welbekende vuur in zijn ogen. Als mijn vader wijzer dan de goden kan zijn dan is hij dat graag, kan ik je zeggen. Ook een familietrekje.

"Vertel, laat me niet zo wachten zoon, je weet wat er gebeurt als je me laat wachten," bromt hij terwijl zijn blik de mijne doorboort.

Diep haal ik adem waarna ik hem recht in zijn ogen aankijk, "de Velanquar is teruggekeerd en ik ben bevriend met haar geraakt," begin ik waarna ik naar mijn vader kijk om zijn reactie te pijlen, maar hij vertrekt geen spier. "Het meisje is een aardling deze keer en haar gaven zijn sterker dan ooit, we moeten haar aan de zijde van ons koninkrijk zien te krijgen voordat de andere koninklijke families kennis vernemen van haar gaves, we moeten haar vertrouwen zien te winnen en zien vast te houden," deel ik mee.

Nog steeds kijkt mijn vader me bewegingsloos aan. "Weet je het heel zeker zoon?" vraagt hij sceptisch, "zelfs mijn beste zieners hebben haar aanwezigheid nog niet opgemerkt, wat uiterst ongebruikelijk is".

Een klein beetje geïrriteerd kijk ik mijn vader weer aan. "Waarom zou ik tegen u liegen over zo'n zaak, maar goed, als u het wilt dan bewijs ik het toch, ik zal haar uitnodigen op het kerstbal". Met die woorden draai ik me om en begin ik de zaal uit te lopen.

"Aelan, wacht!" buldert vader zijn stem door de troonzaal. Zogenaamd verveeld kijk ik naar hem om. "Verlies het meisje niet uit het oog en elimineer iedereen die een vermoeden krijgt van wie ze is, maar wees discreet".

Een duister lachje vormt zich op mijn lippen. "Met plezier vader en ik zal ervoor zorgen dat niemand iets zal vermoeden van onze inmenging, dat weet u toch," zeg ik waarna ik kort voor hem buig en de zaal verlaat.

Nu begint het leuke deel pas. Ik mag mijn familie's vergif gaan gebruiken. Het vergif dat al vele vorsten heeft geveld. Het gif dat vervaardigt is door Zephyr, god van de duisternis en het vuur, stamvader van de Draconis familie. Hiervoor ben ik geboren, dit is mijn levenslot. Ik ben de brenger van duisternis zoals de sterren al voorspelden bij mijn geboorte. Uitverkorene en dienaar van Zephyr.

Nu is de tijd dat mijn meester zal regeren over de goden. Met de Velanquar aan onze zijde zal niemand ons nog kunnen stoppen, alleen de brenger van het licht. Maar volgens de zieners is hij al duizenden jaren verdwenen, dus het zal geen probleem zijn om de naïeve Eliz voor ons te winnen, sussende en mooie woorden halen veel uit bij een onzeker iemand.