/Ryder pov/

Het geritsel van bladeren vult het klaslokaal. De les gaat bijna beginnen, volgens mij was het Engels, tenminste zoiets zei Eliz tegen me toen we het gebouw inliepen. Even kijk ik haar kant op, ze lijkt nog steeds geschrokken van wat er is gebeurd maar ze houdt een masker voor om het te verbergen. Voor anderen zou ze het waarschijnlijk verborgen kunnen hebben houden, maar voor mij niet. Ik heb te veel dingen meegemaakt op mijn eigen school, Sage Academy. Vaak genoeg heb ik in de problemen gezeten door een paar klootzakken die mijn leven wilde verzieken, helaas voor hen hadden ze de verkeerde uitgekozen om mee te spotten. Hun ondergoed in de grote eetzaal was daar het bewijs van, ze hadden er bijna naakt heen moeten lopen. Eigen schuld. Ik heb mezelf echter ook beloofd om op te komen voor iedereen die gepest wordt en Eliz is daar geen uitzondering op. Al helemaal niet omdat ze mijn project is, ze kan me beroemd maken en ervoor zorgen dat mijn moeder zich nooit meer zorgen hoeft te maken om geld of de vorsten die hun belasting weer eens verhogen en natuurlijk ook niet meer om de eer van onze familie. Ik zal ze bewijzen dat een normaal mens ook een Verlorene terug kan vinden, een Verlorene die het nog ver gaat schoppen in Eregtys. Eliz lijkt me niet iemand die snel opgeeft, ze is opmerkelijk intelligent en ze heeft een overlevingsinstinct dat haar van pas gaat komen in de vechtlessen, mits ze natuurlijk mee wilt gaan naar mijn wereld. Ik denk dat we nog best weleens bevriend kunnen raken. Lichtjes glimlachend neem ik haar in me op. Geconcentreerd kijkt ze naar de letters die de woorden in haar lesboek vormen. Misschien moet ik haar vragen of ze me ergens bijles in zou willen geven. Om eerlijk te zijn ben ik niet zo geweldig in Frans, die taal heeft me gewoon nooit geïnteresseerd en aangezien het een extra vak is op Sage Academy, heb ik het daar niet gekozen. Hier wel. "Eliz, mag ik je iets vragen?" begin ik terwijl ik naar haar glimlach als ze opkijkt. Ze lijkt nogal verrast dat ik nog tegen haar praat, maar ze gunt me ook een klein glimlachje. Haar blik blijft even rusten op mijn litteken, geïntrigeerd kijkt ze ernaar. Ze zegt er echter niks over, al kan ik zien dat er duizenden gedachten door haar hoofd heen gaan. "Eehm Eliz, ik vroeg iets," zeg ik. Lichtelijk beschaamd wendt ze haar blik snel af, haar wangen kleuren robijnrood. Fijn, nu heb ik haar waarschijnlijk beledigd, dat was ook niet de bedoeling. "J..ja, sorry, natuurlijk mag je iets vragen," antwoordt ze snel waarna ze me weer aankijkt alsof er niks is gebeurd zo net. "Ik wilde je vragen of je me bijles wilt geven in Frans, ik ben daar nooit zo goed in geweest, maar ik zou het dit jaar echter graag halen," zeg ik terwijl ik haar afwachtend aankijk. Laat haar alsjeblieft ja zeggen, please. Eventjes is ze stil, maar dan knikt ze en ik kan wel bijna opspringen van vreugde. Eindelijk kan ik haar wat beter leren kennen, haar vertrouwen winnen. 'Wanneer zou je ermee willen beginnen? Ik kan vandaag na school als je wilt. We kunnen afspreken in de bibliotheek als je dat goed vindt". Glimlachend knik ik, "vandaag is prima, dan zie ik je na school in de bibliotheek". Nooit gedacht dat het zo makkelijk kon zijn om dichter in de buurt te komen van een aardling. Na ons gesprek focus ik me ook weer zogenaamd op mijn tekstboek, vooral omdat de leraar ons nogal pissig aankijkt. Hij lijkt me nou niet bepaald het vergevingsgezinde type, meer het 'ik laat je zakken als je niet luistert' type. Hij moest eens weten hoe ver ik al ben in de Engelse taal, op mijn school krijgen we alles al op de basisschool, dus dit is een makkie. Ondertussen kijk ik soms naar Eliz. Ze is best wel een mooi meisje, mooier dan de meeste meisjes die ik ken van mijn school en dat zegt iets. Ze is anders dan anders met haar ravenzwarte haar, haar olijfkleurige huid en haar levendige oceaangroene ogen. Haar ogen zijn het mooiste, ze hebben kleine zilveren spikkeltjes in zich die ervoor zorgen dat ze extra opvallen. Ik vraag me af tot welke wezens ze behoort. Zou ze een gewoon mens zijn of misschien iets heel anders? Niemand die dat weet voordat ze in onze wereld terecht is gekomen. De jongens zullen daar vast gek op haar zijn, jammer genoeg voor hen lijkt Eliz me niet echt het type dat zomaar op alle knappe jongens valt. Dat is ook de reden waarom ik haar mag, ze is niet zoals de anderen, ze beslist haar eigen lot, haar eigen weg. Ik moet alleen nog op de een of andere manier aan haar bloed zien te komen om met mijn speciale detector te kijken of ze Eregtiaans bloed in zich heeft. Zelf ben ik er bijna zeker van dat ze het heeft, ze heeft een bepaald aura dat alleen de mensen uit Eregtys hebben. Ze heeft een zeer sterk aura, dat is waarschijnlijk ook de reden dat de meeste normale aardlingen haar mijden. Ik schrik op als er een liniaal met een harde klap op mijn tafel terecht komt. Geïrriteerd kijk ik op, maar als ik door heb dat de leraar voor me staat, kijk ik hem schaapachtig aan. "Wilt u delen waar u aan zat de denken meneer de Claire?" vraagt hij streng terwijl de hele klas lacht. "Ik dacht aan het feit dat uw klas zó ontzettend interessant is meneer," zeg ik snel waarna de klas nog harder lacht. Pissig kijkt hij me aan, gelukkig voor mij loopt hij wel weer weg naar zijn bureau. Misschien moet ik me nog iets meer aanpassen aan aardse standaarden.