Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. In het moment dat ik Ravel zag liet ik al mijn voorzichtigheid vallen. Ik keek de kamer niet door, ik keek niet naar boven, ik vertrouwde Ravel meteen en ging ook nog eens naast hem zitten. En hier het resultaat: ik ben gekidnapt.

Stomme rothormonen. Waarom kan ik niet gewoon een meisje van veertien zijn dat niet wordt afgeleid door jongens? Omdat ik hormonen heb. Als ik er ooit achter kom wie de uitvinder van hormonen is, ga ik hem in stukjes rijten, aan elkaar lijmen en ophangen.

Wacht. Dat laatste zal niet meer zo veel nut hebben, dan is hij al dood. 

In ieder geval, toen ik wakker werd in de achterbak – de achterbak! Hoe slecht kan je smaak zijn?! – van een auto had ik heel veel zin de piano op Ravels hoofd te gooien en dan via ad infernum te spelen. Maar tot mijn ergernis was ik vastgebonden. In ieder geval had ik geen prop in mijn mond, want dan zou mijn ontvoerder - oftewel Ravel - echt veel te veel films gekeken hebben gekeken.

Ik begon te schreeuwen en dat is wat ik nu nog steeds doe. We rijden op de snelweg, dat heb ik intussen wel door. Ik ben het gevoel van tijd kwijt geraakt. Ik snap niet hoe Ravel en de chauffeur (Ik ben er vrijwel zeker van dat Ravel geen achttien is en nog niet op de snelweg mag rijden.) mijn geschreeuw uithouden, want mijn stem is intussen al schor en ik begin keelpijn te krijgen.

De auto maakt een scherpe bocht naar rechts en ik knal met mijn hoofd tegen de wand van de auto. Au. Een reeks vloeken ontsnapt uit mijn mond. Uit reflex ga ik rechtop zitten, waardoor ik met mijn hoofd tegen het plafond aan stoot. Dubbel au.

Langzaam laat ik me naar achteren zakken (Ik heb geen zin in drie keer au) en staar naar het plafond. Veel kan ik niet zien, omdat de achterbak geen ramen heeft. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Ik heb het schreeuwen opgegeven, ze horen me toch niet. Misschien is deze achterbak wel geluidsdicht. Waarom ben ik daar niet eerder op gekomen? 

Terwijl ik daar lig, met mijn ogen gesloten, dringt het pas echt tot me door: Ik ben gekidnapt. Ontvoert. Het kan zijn dat ik binnenkort dood ben. Het zal niet de eerste keer in mijn leven zijn dat ik in levensgevaar hang, maar op de een of andere manier lijkt het deze keer gevaarlijker. Ik begin bang te worden. Niet bang zoals je wordt van enge verhalen of films, maar echt bang. Doodsbang. Grappig, dat past best goed bij mijn situatie, doodsangst.

Als dit toch de laatse uren van mijn leven zijn, ga ik die niet verbrengen met in een hoekje zitten en huilen. Ik begin de mooie momenten uit mijn leven op te halen.

Jammer genoeg zijn dat niet zo veel.

Het eerste wat in me op komt is het moment dat mijn vader me mee nam naar de bioscoop. Dat klinkt misschien niet al te bijzonder, maar mijn vader stierf op mijn negende. Een week daarvoren was ik jarig en mijn vader had mij als verjaardagscadeau meegenomen naar de bioscoop. Een jaar later overleed hij aan een hartstilstand.

Door aan dat te denken werd ik alleen maar droeviger, maar zoals altijd maakte het me wel rustig. Ik hield van deze herinnering, het was een van de enige momenten met mijn vader die ik me nog helemaal kan herinneren.

De tweede gelukkige gedachte probeer ik meteen weer weg te schudden. Geen gelukkige gedachte. Hij is een !@$($#!&#*"$@{*@)!#(+@(@*!  De reeks van scheldwoorden die door mijn hoofd ging wil ik je besparen, maar de gedachte blijft maar hangen.

Het korte moment waar Ravel een fascinerende jongen was geweest, en niet mijn kidnapper, zaten in mijn hoofd gebrand. Het moment waar we en via ad infernum speelden, zijn prachtige compositie.

Hoe kan een zo gruwelijke jongen zo gruwelijk mooie muziek bedenken?

Na wat wel een eeuwigheid leek, en toch zo kort duurde, wordt de achterbak opengedaan. Ik zie Ravels gezicht en begin als een gek te schreeuwen en naar hem te schoppen met mijn benen. Voor als je dat nog niet wist: Als je handen en voeten zijn vastegebond is dat verdomd moeilijk.

Ravel lijkt niet boos, maar ook niet geamuseerd. Hij kijkt me met een uitdrukking aan die ik niet kan toeordenen. Nadenkend? Of... Voelt hij zich schuldig? Voordat ik meer uit zijn gezicht kan lezen wordt hij opzij geschoven door een grizzlybeer.

Naja, eigenlijk is het gewoon een grote, brede en kale man. Hij is buitengewoon lelijk.

Ik stop niet met schreeuwen tegen Ravel en negeer Grizzly eigenlijk helemaal.

"Jij nutteloos, hopeloos wezen!" Gil ik tegen Ravel. "Gewoon een hulploos meisje kidnappen?! Even trots laten zien hoe goed je kunt componeren en dan vertellen dat het betekend dat je haar gaat vermoorden? Dapper, héél dapper! ***kind!"

Ligt het aan mij of kromp hij ineen? Dat heeft hij verdiend! Verder kan ik niet denken, want dan stopt Grizzly een of ander doekje onder mijn neus en verlies ik het bewustzijn.

Oké. Ik word gek van dat nock-out zijn. Kunnen ze me niet gewoon nu  meteen vermoorden? Blijkbaar niet. Ik zit – vastgebonden – op een stoel. Voor me zit Ravel. Met zijn handen onder zijn kin gevouwen kijkt hij naar me. Zijn blik is recht op mijn ogen gericht. Een rilling gaat door me heen. Hij heeft echt precies dezelfde ogen als ik. Creepy.

Zodra ik hem zie krijg ik de neiging te schreeuwen, maar mijn keel doet te veel pijn en ik wil hem niet nog meer aan doen.

"Hallo, Elys." Zegt Ravel zacht.

"Elysion." Snauw ik schor. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik liever dat iemand me bij mijn hele naam noemt. Maar niemand die me heeft verraden mag me 'Elys' noemen.

Ravel fronst. Dan haalt hij zijn schouders op. "Oké, Elysion." Hij maakt een korte pauze, en die pauze maakt me alleen maar banger. Hij lijkt het te merken, want ik zie iets twinkelen in zijn ogen.

"We zijn klaar met de via ad infernum." Zegt Ravel zacht. Ik word echt bang van zijn stem. Als hij gewoon normaal zou praten zou dit allemaal veel minder eng zijn, maar volgens mij houdt Ravel wel van drama. Dat is juist het intimiderende van hem.

Nogmaals: Ik vermoord de uitvinder van hormonen.

-----------------------------------------------------------------------------------

Er gebeurt niet bepaald veel in dit hoofdstuk, maar ik beloof dat er meer actie komt!

xx ~ Fauna :)