"Ze heet Lisa." Besloot Jason na een tijdje. Het bezorgde hem een hoop rare blikken, maar hij bleef voet bij stuk houden. "Ja, net zo als die ene TomTom persoon, weet je?"

Naast me begon Felix het uit te proesten. Jason keek om, om te zien wie er aan het lachen was. Toen zijn blik op Felix viel, werden zijn ogen groot. Hij keek zo van, wat? Hij kan lachen?

Dat was ook wat ik dacht. Ik staarde hem aan. 

"Li-Lisa?!" Bracht hij uit. Hij probeerde zijn lach in te houden terwijl hij opkeek naar Jason. Ik zag hoe het geluk uit zijn ogen sprong. Ik was blij voor ze. Ik had nooit eerder gezien dat ze zo close waren, maar ik zag wel dat Jason Felix als zijn kleine broertje zag, en Felix – hoewel hij het nooit zou toegeven – Jason ook als een oudere broer zag.

Jason deed alsof hij beledigd was. "Wat? Ik vind het een hele mooie naam. Ik zou mijn kind zo noemen. Gaan we dat doen, Ronja?" Riep hij opeens.

Ronja draaide zich om en keek hem met een mix tussen geschrokken en geamuseerd aan. "Zou ik je er aan mogen herinneren dat we 17 zijn?"

"Nope."

Ravel schreeuwde van heel wat verder boven ons naar ons. "JULLIE RAKEN HAAR KWIJT!"

"ZE HEEFT EEN NAAM!" Schreeuwde Jason terug, maar hij volgde ons wel toen we naar boven gingen. Toen hij langs Felix en mij kwam haalde hij nog snel een hand door Felix' haar, waardoor het helemaal warrig in zijn gezicht hing.

Lisa stond te grazen op een grasveld toen wij haar bereikt hadden. Het was geen grasveld, zag ik na een tweede blik. Het waren allemaal kleine groene plantjes. Ik had ze nog nooit gezien. 

"Wat is dat?" Vroeg ik terwijl ik voorover boog om een plantje te plukken. 

"Duivelskruid." Antwoordde Ravel, terwijl hij ook begon planten te plukken.

Ik keek naar het plantje in mijn hand. Het had dezelfde kleur als gras, een fris groen, maar daarmee hield de gelijkenis op. Hij had heel droge blaadjes, die per stuk ongeveer 5 mm waren. Toen ik de plant tussen mijn vingers rolde, verkruimelde hij.

Felix kwam naast me staan en pakte wat van de kruimels uit mijn hand. "Ik ken dit." Zei hij nadenkend terwijl hij zijn hand naar zijn gezicht bracht om er aan te ruiken. Hij trok zijn neus op. 

"'T ruikt naar paardenpoep." Mompelde hij en wierp het op de grond.

"Help eens mee!" Riep Ravel. Hij had een plastic zak in zijn hand, die al tot de helft gevuld was. Ik schoot hem te hulp en al snel hadden we de hele tas vol.

"Dit moet genoeg zijn." Zei Ravel. 

"Oké. En nu?" Vroeg ik. De anderen kwamen naar ons toe en iedereen keek Ravel aan. Diep in mijn hart wist ik wat er zou komen, maar ik wou er niet aan geloven. Ik wou hem niet kwijt. Ik had eindelijk een broer, eindelijk familie die echt om me gaf, en nu zou ook die verdwijnen.

Ik wist wel dat Ravel niet echt dood zou zijn na het ritueel, maar ik wist wel dat hij anders zou zijn. Ik bedoel, hij zou dood zijn. En hij zou zijn leven doorbrengen in een duistere troonzaal. En ik zou weer alleen zijn. Ik zou mijn leven weer moeten oppakken. Wat er dan van over was gebleven.

"Nu komt het ritueel." Zei Ravel. Ik slikte. 

Ravel keek me aan en glimlachte licht. "Ik ga niet dood, Elys. Maak je maar geen zorgen."

"Je gaat wel dood. Je wordt alleen weer levend." verbeterde ik hem. hij rolde met zijn ogen. 

"Oké, ik ga wel dood. Voel je je nu beter?"

"Nee."

"Ik ga in ieder geval niet weg." Zei hij en streek over mijn wang. Het gaf een tintelend gevoel, maar ik gaf geen kik.

Jason kuchte. "We zijn hier, weet je." 

"Ze zijn broer en zus, sukkel." Verdedigde Ronja ons. Ik keek haar dankbaar aan.

Felix veranderde het thema. Wat waren ze toch geweldig. "En wat moeten we daar voor doen?"

"Elys gaat met mij mee. Jullie hoeven verder niets te doen. Jullie hebben genoeg gedaan.  Het is belangrijk dat jullie de anderen vinden en vragen hoe het gegaan is. En dan gaan jullie verder met afleiden."

Jason knikte. "Kunnen we nog iets voor jullie doen?"

Ravel schudde zijn hoofd. Toen bedacht hij zich.

"Kan ik iemands telefoon lenen?"

Ravel en ik stonden aan de rand van een straat in de stad. Ravel had met Jasons telefoon een taxi besteld en nu stonden we in het donker te wachten. Ravel had zijn jas weer over mijn schouder geslagen, aangezien ik weer bevroor. 

We waren stil. We hadden allebei genoeg om over na te denken. Het afscheid was niet makkelijk geweest. Ik had de tegenstribbelende Felix omhelsd, en tranen moeten weg knipperen toen ik Ronja omhelsde. Jason wenste me eerst gewoon succes, maar omhelsde me dan toch nog. En dan was er natuurlijk nog Lisa. Mijn hand stonk nog steeds naar haar adem.

Ravel onderbrak de stilte. "Mis jij je ouders?" Vroeg hij plotseling.

"Ik vind het eigenlijk best fijn zonder De Dood naast mijn bed." Zei ik droog.

Ik kon Ravels gezicht niet goed zien in het donker, maar ik wedde dat hij met zijn ogen rolde. "Ik bedoel je menselijke ouders."

"Mijn vader? Dagelijks. Mijn moeder? Ik weet het niet... Ik zou haar moeten haten, omdat ze me vermoordde, maar dat is niet zo. Ik bedoel, ze is nog steeds mijn moeder, toch?"

Ik keek Ravel aan. In het donker kon ik zijn gezichtsuitdrukking niet zien, maar zijn stilte zei genoeg. Hij had geen idee hoe het was om ouders te hebben. Behalve als je De Dood een goede ouder vindt.

De taxi stopte voor ons en een man haalde het raampje omlaag. "Waarheen?" vroeg hij met een Frans accent in zijn Engels.

"De rotsen." Zei Ravel.

De man keek verward. "Dat is buiten de stad, meneer."

"Ja, dat weet ik heus wel. Breng ons er nou naartoe." Ravel drukte de man een biljet van 500 in de hand en verbijsterd dat hij was, sprak hij niet meer tegen.

Ravel opende de deur en liet me voorgaan. "Dames gaan voor."

Ik glimlachte en ging zitten. Ravel kwam naast me zitten en sloot de deur. Toen haalde hij Jasons telefoon en een paar oortjes tevoorschijn. Hij hield het scherm van me weg en begon te typen. Toen stopte hij een oortje in zijn oor en hield het andere naar mij toe.

"Omdat ik de dramaking van de familie ben." Zei hij.

Het liedje kwam me maar al te bekend voor.

I'm on the highway to hell...

On the highway to hell...

Highway to hell...

I'm on the highway to hell...

https://youtu.be/qKggnBh2Mdw

-----------------------------------------------------------------------------------

Zoooo! Via ad Infernum, Highway to Hell, wat gaat er nog meer komen? Ik ben nu in de buurt van de climax van het verhaal, maar ik weet nog niet zeker hoe lang het nog gaat duren. 5/10 hoofdstukken? Geen idee.

xx - Faunanana